கண்டுபிடிங்க....

                                                 இது எந்த மரத்தோட விதைகள்?

தமிழ் சினிமா பாடல்களும், மலரும் நினைவுகளும்

"80களின் தமிழ் திரைப்பட பாடல்கள்" என்ற நீயா நானாவுக்குப் பிறகு பேஸ்புக்கில் பலருக்கும் 80களின் தமிழ் பாடல் நினைவுக்கு வந்துவிட்டது போலும். பாடல் மேல் பாடலாக ஒரே ஷேரிங்ங்ங்ங்!!எனக்கும் ஏதாவது தமிழ் பாடல்கள் நினைவுக்கு வருகிறதா என்று யோசித்தேன்...ம்ஹூம்!! மங்கலாக, "வந்தாய் கோபாலனே" என்ற பாடலும்,"மாமிக்கு மயிலாப்பூருதான்" பாடலும் நினைவுக்கு வந்தன. அப்புறம், "ஹேய்....இளமை இதோ...இதோ" பாடலும். அதற்கு பிறகு, எவ்வளவுதான் மூளையை கசக்கினாலும்...போன ஜென்மத்து நினைவு கூட எட்டிப்பார்த்துவிடும் போலிருக்கிறது, தமிழ்பாடல்கள் எதுவும் நினைவிலில்லை!!

அதற்குள், அம்னீஷியா என்றெல்லாம் முடிவு கட்டிவிடாதீர்கள், வேறு ஒரு காரணமிருக்கிறது, மேலே குறிப்பிட்ட அந்த ஒரு சில தமிழ்பாடல்கள் எல்லாம் ஐந்து அல்லது ஆறு வயதில் கேட்டது - அறியாத வயதில்,புரியாத பருவத்தில்!!  அதற்கு பிறகு, வீட்டில் தமிழ் திரைப்பட பாடல்கள் சுவடே இல்லாமல் ஆகிவிட்டது. வெயிட்...வெயிட்...நான் தமிழ்நாட்டில் பிறந்து வளர்ந்த அக்மார்க் சுத்தமான தமிழ்ப்பெண்தான். ஆனால், ஏனோ  வீட்டில் தமிழ் பாடல்களுக்கெல்லாம் தடா!

அந்த 'ஏனோ'வில் இருக்கிறது எல்லாம்! தமிழ் திரைப்பட பாடல்களைக் கேட்கும் வழக்கமே இருந்ததில்லை. முதலில் பாடல்களே இருந்ததில்லை. எல்லாம், "உனக்கு நான்;எனக்கு நீ" என்று காதல் பித்து பிடித்து ஆட்டுவதே காரணம்.  இந்த மாதிரி பாடலைக் கேட்டு எங்கே பிள்ளைகள்(ஹிஹி நான் தான்) மனசு கெட்டுவிடுமோ என்ற ஆயாவின் பயமும் முக்கிய காரணி.
முக்கியமாக, பெரிம்மா உட்கார்ந்து தமிழ் திரைப்படப் பாடல்களை கேட்டதாக நினைவே இல்லை.  அதோடு, நாங்கள் பாடல்களை பார்த்ததுக் கூட‌ இல்லை. 'ஒளியும் ஒலியும்' மட்டும் விதிவிலக்கு. ஏனெனில், அதில் எல்லாம் சிவாஜி/எம்ஜிஆர் பாடல்கள்தான், பெரும்பாலும்! நாங்கள் அதைப்பார்த்து(!) என்ன பாதிப்புக்குள்ளாகப் போகிறோம்?!!அதிலும், கடைசி பாடலாக ஒரு புதிய பாடலைப் போடுவார்கள். அப்போதுதான், எல்லாருக்கும் தண்ணீர் தாகம் எடுக்கும் அல்லது கதவு பூட்டியிருக்கிறதா என்று பார்க்க வேண்டும். அடியேந்தான் அதற்கு பலியாடு!

எல்லாரும் சொல்வது போல, எங்கள் வீட்டிலும் ஒரு ட்ரான்சிஸ்டர் இருந்தது.
அதில் சென்னை வானொலியும் பிபிசியும்தான் வரும். அதில் தமிழ்பாடல்கள் என்றால், "ராஜா வாடா சிங்ககுட்டி" டைப் பாடல்கள்தான்.  அதைத்தாண்டி, தமிழ்பாடல்கள், என் காதில் ஒலித்திருக்கும் என்றால் ,அதற்கு  நாங்கள் வசித்த பகுதியிலிருந்த கோயிலுக்கோ/ திருமண மண்டபத்துக்கோத்தான்   நன்றி சொல்ல வேண்டும். அங்குதான், ஸ்பீக்கரில் பாட்டு போட்டு விடுவார்கள்.

ஆனால், பள்ளியிலோ எல்லாம் தலைகீழ். என்னைத்தவிர, எல்லாரும் இந்த‌ ஜிகேவில் கெட்டிக்காரர்கள். பாட்டுப்புத்தகங்களை எல்லாம் வைத்து கெமிஸ்ட்ரி க்ளாசில் மனப்பாடம் செய்வார்கள். (அதில் பாடல்வரிகளை பார்த்தால் நிஜமாகவே அருவருப்பாக இருக்கும்.) புதிய பாடல்களை விரல் நுனியில் வைத்திருப்பார்கள். நான் மட்டும் அவர்கள் வாயை பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். நல்லவேளையாக பாட்டு பாடும் விபரீத ஆசையெல்லாம் இல்லாமல் போயிற்று.  ("மணிக்குயில் இசைக்குதடி" என்ற பாடலை குணசுந்தரி பாடக்கேட்டு அதுதான் ஒரிஜினல் என்று நம்பி அதற்கு விசிறியாக இருந்தது, தனிக்கதை!)

இதில் என்ன ஆச்சர்யம் என்றால், எல்லாரும் அம்மா, அப்பா, அண்ணா/ அக்காவோடு இந்த சினிமாக்களை பார்த்திருப்பார்கள். அவர்களது அப்பாக்கள் பாடல் கேசட்டுகளை வாங்கித்தருவார்கள். பாடல்களை குடும்பத்தினருடன் கேட்பார்கள். இப்படி ஒரு பழக்கம் எங்கள் வீட்டில் இருந்ததேயில்லை. அதாவது, தமிழ் திரைப்பட பாடல்களை ஒலிக்க விட்டு கேட்பது! இது  நிஜமாகவே எனக்கு அன்றும் இன்றும் ஆச்சரியமே!

ஏனெனில்,   கிட்டதட்ட எல்லா பாடல்களுமே, பெண்ணின்  உடல் உறுப்புகளையே வர்ணிப்பது, "காதலுக்கு முன் எல்லாம் தூசு" ,
ஆணுக்காக ஒரு பெண் ஏங்கி கிடப்பது, 'எனக்கு நீ  உனக்கு நான்  ' டைப்   தலைவன் - தலைவி பாட்டுகள், முக்கியமாக எல்லா பாடல்களும் சுற்றி சுற்றி கட்டிலிலேயே வந்து முடிவது  -  இவையெல்லாம் எனக்கு ஒவ்வாதிருந்தன‌!

இந்த பாடல்களை எல்லாம்  கேட்காமல் "நீதான் மிஸ் பண்ணிட்டே" என்றால் எனக்கு சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை. இப்படி கேட்காமலிருந்து(படித்து வேலைக்குப் போகும்வரை எதிலும் சிக்கிக்கொள்ளாமலிருக்க வேண்டும் என்ற கடிவாளத்துடன் வளர்க்கப்பட்டு), எனக்கே ஒரு கட்டத்தில், இந்த பாடல்கள் மீது, ஒருவித அசூயை வந்துவிட்டிருந்தது. அதாவது,   

( வெற்றியடைந்த பெரும்பாலான‌ பாடல்கள்) எல்லாமே ஏன் தலைவன் - தலைவி அல்லது ஹீரோயின் உடலமைப்பை வைத்து வம்பிழுப்பது, 'எப்போது உன்னைத் தருவாய், என்னைத் தருவேன்' என்றே இருக்கிறது,  இதைத்தாண்டி எதுவுமேயில்லையா என்றெல்லாம்  யோசிக்கத் துவங்கியிருந்தேன்.

பெரும்பாலான தமிழ்பாடல்களை கல்லூரி சென்றுதான் முதன்முறையாக கேட்டிருக்கிறேன். ("மயங்கினேன் சொல்ல தயங்கினேன்", "நிவேதா", "ஊரு சனம் " அப்புறம் "இவள் மேகம் ஆக யாரோ காரணம்" என்ற வரி உள்ள பாட்டு போன்றவை(இதுக்கு ப்ரியா மெனக்கெட்டு விளக்கம் சொன்னதால மறக்க முடியலை! :‍))) அப்பொழுதும் பெரிதாக ஈர்ப்பொன்றும் ஏற்படவில்லை.
'இவங்களுக்கு எப்படி இவ்ளோ பாட்டு தெரிஞ்சுருக்கு' என்ற ஆச்சரியமே மேலோங்கியது! கல்லூரிக்குச் சென்றிருந்ததால், கொஞ்சூண்டு சுதந்திரம் கிடைத்திருந்தது. அப்போதோ, எனக்கே தமிழ்பாடல்களை வீட்டில் ஒலிக்க விட்டு கேட்க சங்கோஜமாக இருந்தது. அது இன்று வரை தொடர்கிறது. இன்றும் கூட, என் குடும்பத்தினர் முக்கியமாக பெரிம்மா/ஆயா  முன்னால் டிவியில் தமிழ் திரைப்பட பாடல்களை பார்க்க முடிந்ததில்லை.

திருமணத்துக்குப் பின், இதுவே ஒரு பெரிய பிரச்சினையாக இருந்தது. காலையில், அதுவும் எழுந்தவுடனே டீவியை ஆன் செய்யும் பழக்கம் இருந்ததேயில்லை. ஆனால், அடுத்தப்பக்கமோ அப்படி இல்லை. அங்கு அவர்கள் அனைவரும் காலையிலேயே காபி குடிப்பதுபோல, டீவி அதுவும் ஏதாவது பாடல் சேனலை வைத்துவிடுவார்கள். என்னால், இதற்கு அட்ஜஸ்ட் செய்துக்கொள்ளவே முடிந்ததில்லை. காலை நேரத்தை, ஒரு கன்றாவி டீவி பாடலால் வீணாக்கிக்கொள்வதை அனுமதிக்கவே முடிந்ததில்லை. டீவி என்பது ஓய்வு நேரத்தில் மட்டுமே என்ற கட்டுப்பாடுடன் வளர்க்கப் பட்டிருந்ததாலோ என்னவோ, தனியாக இருந்தால் கூட காலை நேரத்தில் டீவி பார்த்ததில்லை.  சரி, அது போகட்டும், பாடலுக்கு வருவோம்....

இந்த தமிழ்பாடல்கள் எத்தனை லட்சக்கணக்கில் இருந்தாலும் அவை எல்லாம் ஒரு பெண்ணை கட்டிலில் வீழ்த்துவதையே ஏன் நோக்கமாகக் கொண்டிருக்கின்றன? கருப்பு வெள்ளைப்படங்களைப் பற்றி எனக்குத் தெரியாது. ஆனால், இந்த 80கள் பாடல் முதல்....இன்று வரை!?! 

குடும்பத்தோடு  பார்க்க அபத்தமானவற்றை/அருவருப்பானவற்றை/இரட்டை அர்த்த வரிகளை எப்படி நாம்  குழந்தைகள் முதல் அனைவரும் கூச்சமின்றி கேட்கிறோம் /பார்க்கறோம் என்பது புரிந்ததேயில்லை. இதனாலேயே, இந்தபாடல்கள்தான் ஏதோ ஒரு 'கலாச்சாரம்' என்றோ 'மறுமலர்ச்சி' என்றோ சொல்வதை ஏற்றுக்கொள்ளவும் முடியவில்லை. அவற்றை என்னால் கொண்டாடவும் முடிந்ததில்லை. ஆனால், இது நிச்சயமாக என்னுடைய லிமிட்டேசன் மட்டும் இல்லை.


பிகு: இந்த பதிவு இளையராஜாவுக்கு எதிரானதில்லை என்றும்  நான் வளர்ந்த காலகட்டத்தில் வெளியான, பொதுவான‌ தமிழ் திரைப்பட பாடல்கள் பற்றி என்றும்  புரிந்துக்கொள்ளவும்.

bak.. bak.. bakwas

இன்னைக்கு போஸ்ட் போடலைன்னதும், நான் ரொம்ப பிசின்னு யாரும் நினைச்சுக்க வேண்டாம்.
செய்றதுக்கு எக்கசக்க வேலை இருக்கும்போது, 'நீ என்ன சொல்றது, நான் என்ன செய்றது'ன்னு அதை எல்லாத்தையும் தூக்கி அப்படியே போட்டுட்டு, போஸ்ட் போடறதுதான் வழக்கம்.

ஆனா, நான் இன்னைக்கு :-‍( (ஐயோ,சோகமெல்லாம் இல்ல..வெட்டினு சொல்ல வந்தேன்!) அதனாலே, நீங்க இன்னைக்கு...:‍-)

ஒரே கல்லுல...

1.பப்புவை எரிச்சலூட்டுவது எப்படி?

கடையில் ஜெல்லி பாக்கெட்டை எடுக்கும்போது, "ப்லக்...நானே உனக்கு ஜெல்லி செஞ்சு தரேன் பப்பு, செம சாஃப்ட்டா" என்று சொல்லவேண்டும். ஸ்ட்ராபெர்ரி ஃப்லேவர் ஜெல்லி பவுடரோடு வீட்டுக்கு வந்ததும், பரிசோதனையை ஆரம்பிக்க வேண்டும். 'ஜெல்லி சூப்பரா வரும்' என்று சொல்லிக்கொண்டே ஜெல்லியை தயாரிக்க வேண்டும். வேலை அதிகமில்லை, ஜென்டில்பீபிள்....சுடுதண்ணியில் பவுடரை கலக்கி ஃப்ரிட்ஜில் வைக்கவேண்டியதுதான். என்ன, ஸ்ட்ராபெர்ரி ஃப்லேவரென்றால் கொஞ்சம் ரத்தசிவப்பில் பார்க்க டெரராக இருக்கும்...கண்டுக்காதீங்க! செட் ஆச்சுன்னா சரி ஆகிடும் என்று சமாதானப்படுத்திக்கொள்ளுங்கள்...

ஜெல்லி பற்றிய கனவுகளுடனே மதிய உணவு, இரவு உணவு, பால்....பப்புவுக்கு!

நான்கைந்து மணிநேரங்களுக்குப் பிறகு ஜெல்லியை எடுத்துக்கொடுத்தாலே போதும்..முதல் பாயிண்டில் நீங்கள் பாஸ்!

2. எரிச்சலடைந்த‌ பப்புவை சமாதானப்படுத்துவது எப்படி?

சிம்பிள்,'ஜெல்லி வேணாம், நாம ஐஸ்க்ரீம் செய்யலாம்' என்று சொன்னால் போதும்.

உடனே செய்துவிடக்கூடாது.ஒரு சில நாட்கள் தள்ளிப்போட வேண்டும்.அப்படியே ஐஸ்க்ரீமை சாப்பிட வைக்க அடி போட வேண்டும். 'ஜெல்லி செஞ்ச‌ப்போ நீ சாப்பிடலை இல்ல' என்ற 'அம்மா' சீன் முக்கியம். எச்சரிக்கை, 'எனக்கு ஐஸ்க்ரீம் வேணாம்' என்று சொல்லிவிட வாய்ப்புகள் அதிகம். சொன்னாலும் பெரிது படுத்தக் கூடாது. 'ஐஸ்க்ரீம் சூப்பரா வரும்" என்று , எப்போடா ஐஸ்க்ரீம் செய்வாங்க என்ற எதிர்பார்ப்பையும் ஊட்ட வேண்டும்.

கடைசியாக, பரிசோதனையை ஆரம்பித்துவிடவேண்டும். இறுதி வடிவத்தை கொடுத்தாலே போதும். ஜெல்லியாவது ஒன்றிரண்டு ஸ்பூன்கள் உள்ளே சென்றிருக்கும்...ஐஸ்க்ரீம் பார்வையிலேயே ரிஜெக்டட்!

பிறகென்ன, ஏதாவது கடைக்குச் சென்று ஜெல்லி ஒரு பாக்கெட் வாங்கிக் கொடுத்து சமாதானப்படுத்த வேண்டியதுதான்.

மாங்காய் 1: 'குழந்தைக்கு நீ எதுவும் செஞ்சு தரமாட்டேங்கற' என்று யாராவது ஏதாவது இனிமேல் சொல்லுவார்கள்?

மாங்காய் 2: பப்பு உங்களை எதுவும் செய்ய சொல்லவே மாட்டாள்.

டிஸ்கி: தெனாலிராமன் பூனை வளர்த்த கதை நினைவுக்கு வந்தால்....ஜெல்லியே பொறுப்பு!

Same same sweet....?

மோசமான நினைவுகளோடு பிணைந்திருந்ததால் அவ்வுடையை
தூக்கியெறிந்தேன். அழகிய உடைதான் அது.. அதில் நான் இன்னும் அழகுடன் மிளிர்வதாகத்தான் தோன்றியது. முதன்முதலில் அதை உடுத்திக்கொண்டபோது, வெறுக்கத்தக்கதான அனுபவங்கள் கொண்ட நாளொன்றைச் சந்திக்க நேர்ந்தது. அடுத்தமுறை உடுத்திக்கொண்டபோதோ, துயரமான முந்தைய நினைவுகளே நாள் முழுதும் என்னை ஆட்கொண்டன. கைக்கெட்டாத உயரத்தில், அலமாரியின் முடுக்கில், கண்ணுக்கெட்டாத இடத்தில் சுற்றியெறிந்தேன். என்றாலும், அது கண்ணுக்கினிய அழகிய‌ உடைதான்.....

Mac Mac.....Guess which Mac?

வண்டலூர் ஆயா வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தோம். பல உற்றார் உறவினர்கள் அனைவரும் கூடி இருந்தார்கள். நிறைய குட்டீஸ். அப்போதுதான் முதல்முறையாக பார்க்கிறோம் என்றாலும் வெகு விரைவில் ஃப்ரெண்ட்ஸ் ஆகி ஒரே ஆட்டம்தான். மதியம் மூன்று மணிக்கு மேல் வீடு மிகுந்த பரபரப்பாகியது. குட்டீஸ் அனைவரும், சத்தம் போடக்கூடாதென்ற மிரட்டலுடன் வெளியே விரட்டி விடப்பட்டோம். எல்லா பெரியவர்களும் , கூட சில புதிய முகங்களும் உள்ளே பாயில்.... சேரில்... ஆக்கிரமித்திருந்தனர்.

என்ன நடக்கிறதென்று எங்கள் யாருக்கும் தெரியவில்லை. எல்லாரும் போனபின்
எங்களுக்கும் உள்ளே வர அனுமதி கிடைத்தது. பார்வதி அக்கா எல்லாருக்கும் ஸ்வீட், மிக்சர், முறுக்கு பலகாரங்களை வரிசையாக அமர வைத்து தந்தார். அக்கா புடவை கட்டி பூவெல்லாம் வைத்திருந்தார்.

"அக்கா, ஏன்க்கா எங்களை வரக்கூடாதுன்னு சொன்னீங்க‌, யாரு அவங்கள்ளாம்" என்று கேட்டதற்கு,

"எல்லாம் சொல்லணும் உங்களுக்கு...ஏன் எதுக்குனு...குடுத்த த‌ சாப்பிட்டுட்டு விளையாட ஓடுங்க" என்றார் சிடுசிடு முகத்துடன்.

கொஞ்சம் பயந்துதான் போனோம்.

ஜாலியா கதை சொல்ற அக்காவுக்கு என்ன ஆச்சு?
அன்றைய இரவில் விடை கிடைத்தது.

"அழகா முக்கியம், குணம்தான் முக்கியம். மாப்பிள்ளைக்கு எந்த கெட்ட பழக்கமும் இல்ல. அழகென்ன அழகு...நல்ல குணம் இருக்கான்னு பாரு, அதான் முக்கியம்" என்று யாரோ யாருக்கோ வராண்டாவில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். அநேகமாக பார்வதி அக்காவைத்தான் கன்வின்ஸ் செய்துக் கொண்டிருக்கவேண்டும்.

இதே டயலாக்கை வேறு அக்காக்களுக்கு வேறு குரல்கள் சொல்லியிருப்பதைக் கேட்டிருக்கிறேன். "நல்ல குண்ம், எந்த கெட்ட பழக்கம்" என்பதுதான் மாப்பிள்ளைக்கான முக்கியமான கான்டக்ட் சர்பிகேட். ( நல்ல குணம் என்பதற்கான அளவுகோல்தான் என்ன? பார்த்து விசாரித்தால் வெளிப்பட்டு விடுமா என்பதெல்ல்லாம் இங்கே தேவையில்லாதா கேள்விகள்.)

நல்ல குணமென்பதும், நல்ல பழக்க வழக்கமென்பதும் நிச்சயம் 'குடியும் சிகரெட்டையும்' கொண்டுதான் அளவிடப்பட்டன. அதற்கேற்றாற்போல, குடும்பத்தினர் யாருக்கும் குடிப்பழக்கமும் இல்லை. கல்லூரி படிப்ப‌வர்களுக்கு பணம் அளந்துதான் தரப்படும். அப்படியே இருந்தாலும் சின்னப்பசங்களான எங்களுக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்புமில்லை. அண்ணாதுரை சித்தப்பாவிற்கு மட்டும் சிகரெட் பழக்கம் இருந்தது அரசல்புரசலாக தெரியும். மேலும், ஒரு 'ப்ராஸ்பெக்டிவ் மாப்பிள்ளை'க்கான தகுதி ‍ "குடிபழக்கம் இல்ல,...எந்த கெட்ட பழக்கமும் இல்ல. தங்கமான குணம்" என்பதான சர்ட்டிபிகேட் பெறுவதுதான்.

பார்த்திருந்த ஒரு சில சினிமாக்களிலும் வில்லன்கள் சுழல்நாற்காலில் அமர்ந்துக் கொண்டு, ஹீரோ வந்ததும் ஸ்டைலாக முன்னால் திரும்பி வாயில் சிகரெட்டும் கையில் குடிபானமுமாக 'ஹஹ்ஹா' என்று சிரிப்பார்கள். வில்லன்களுக்கு படியாத முடி இருக்கும். ஹீரோக்கள் பெரும்பாலும் வெள்ளை சட்டை அணிந்திருப்பார்கள்.தலையை ஒழுங்காக சீவியிருப்பார்கள். இருவருக்கும் சண்டை ஆரம்பிக்கும். மனதிற்குள், வெள்ளை சட்டை போட்ட அண்ணா எப்படியாவது ஜெயிக்கணும் என்று சொல்லிக்கொண்டிருப்பேன். (ஓக்கே.. ஓக்கே..அது ரொம்ப சின்ன வயசு...ஒன்றாவது இரண்டாவது , வகுப்பில்.. அதற்கப்புறம் பெரிய கேப்!!) வெள்ளை சட்டை அண்ணா அடிவாங்கும்போது கண்களை இறுக்க மூடிக்கொள்வேன். முக்கியமாக, ஹீரோ குடிக்க மாட்டார். சோ, நல்லவர்கள் குடிக்க மாட்டார்கள்.

எப்படியோ, "குடிப்பவர்கள் கெட்டவர்கள்" அல்லது "கெட்டவர்கள் குடிப்பார்கள்" என்ற எண்ணம் சிறுவயதிலிருந்தே மனதில் பதிந்து போயிருந்திருக்கிறது. 80களில் 90களில் வளர்ந்திருப்பவ‌ர்களால், நிச்சயம் இந்த மனோபாவத்தை அறிந்துக்கொள்ள முடியும். ( நல்லொழுக்க குடும்பமோ/family values அல்லது நடுத்தர வர்க்கத்திற்கான ஏதோ ஒன்றோ?!) மூன்றாவது பிளாக்கில் இருந்த ஒரு அங்கிளுக்கு 40 வயது வரை மணமாகாமலேயே இருந்தது. அவர் ஒரு மொடாக் குடியர் என்பதால் யாரும் பெண் கொடுக்கவில்லை. அப்புறம், ஒரு ஏழைப்பெண்ணைப் பார்த்து திருமணம் செய்து வைத்தார்கள்.

ஹீரோக்களும் குடிக்கலாம் என்று கொஞ்சநாள் கழித்துத் தெரிந்துக்கொண்டேன்.(ஆரம்ப கால சல்மான்கான், அமீர்கான் படங்களில்) ஹீரோயினுடன் பிணக்கு ஏற்பட்டாலோ அல்லது காதல் பிரிவிலோ ஹீரோக்கள் ஷாலை சுற்றிக்கொண்டு கையில் பாட்டிலுடன் பாடுவார்கள். பாட்டில் உடைந்து கையிலோ காலிலோ ரத்தம் வரும். ஹீரோயின் வந்து கட்டு போடுவார். அப்புறம், ஹீரோ நல்லவராகி விடுவார்.

இப்போது யோசித்துப் பார்த்தால், இந்த நல்லொழுக்கம் மிடில் கிளாஸுக்கு மட்டும் சொந்தமாக இருந்தது போல தோன்றுகிறது. "குடிகாரன்" அல்லது "குடிகாரப்பய" என்பதுதான் ஒருவர் வாங்கும் மிக மோசமான திட்டாக இருக்கமுடியும். ஆனால், அதே ஹவுசிங்போர்ட் காம்பவுண்டை ஒட்டியிருந்த பி‍ கஸ்பாவில் (சேரி என்று பொருள் கொள்க) இருந்தவர்கள் குடித்தால்,அது அவர்களின் அன்றாட வாழ்வின் ஒரு பகுதி அல்லது அவர்களின் குணநலனே அப்படித்தான் என்பதாக எண்ணப்பட்டது. தாழ்ந்த சாதிகளின் இயல்பே அதுதான் என்பதுபோல ஒரு எண்ணம் இருந்தது. அவர்களுக்கு இயல்பாக கருதப்பட்டது காம்பவுண்டின் இந்தப் பக்கத்தில் இருப்பவர்களுக்கு ஒழுக்கத்தின் சின்னம்.
சாதிக்கொரு நீதி- genderக்கு ஒரு நியாயம்!

ஆதம்பாக்கத்தின் ஒரு தெரு முனையில் இருப்பக்கமும் மிகுந்த கூட்டமாக இருக்கும். நெடுநாட்கள் ஏன் கூட்டமென்று புரிந்ததில்லை. தெருவில் வாழைப்பழங்களை கூறு கட்டி வைத்திருக்கும் கடை இருக்கும். வாழைப்பழம் வாங்க ஏன் இவ்ளோ கூட்டம்...வாழைப்பழ மண்டி போல என்று நினைத்துக் கொண்டு, எப்படியாவது வழி கிடைத்தால் போதுமென்று இடுக்குகளில் புகுந்து ஓட்டிச் சென்றுவிடுவதால் யோசிக்கவும் இல்லை. ஒருநாள் ட்ராபிக் ஜாமில் அண்ணாந்து லுக் விட்ட போது கூட்டத்திற்கான காரணம் புரிந்தது. டாஸ்மாக். அதற்கு எதிர்சாரியில் எண்ணெய் வாணலியில் பொரிந்துக்கொண்டிருந்த ஸ்னாக்ஸ் வாசனை!

அட,அப்பாவியாக வாழைப்பழத்திற்குக் கூட்டம் என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்திருக்கிறேன்! பவ்வ்வ்வ்வ்!

இதேபோல, மடிப்பாக்கம் செல்லும் வழியிலும் ஒரு டாஸ்மாக்கை பார்த்திருக்கிறேன். வெள்ளிக்கிழமைகளில் கொஞ்சம் லேட்டாக வரும் தினங்களில் இதே போல முட்டி மோதும் கூட்டத்தை கண்டிருக்கிறேன். பைக், கார்கள், ஆட்டோக்களை நிறுத்துவிட்டு வாங்குவதற்கு முண்டியடிக்கும் கூட்டம். ஏழை பணக்காரன் என்ற வித்தியாசங்கள் இல்லாத இடம் ஒருவேளை இதுவாக இருக்கக்கூடும். எப்போடா க்ராஸ் பண்ணுவோம் என்று லேசான பதைபதைப்பு இருக்கும். குடிபோதையில் வண்டியை ஓட்டமுடியாமல் வந்து இடித்துவிட்டால் என்ற பயம்தான். அதேபோல, விஜயநகர் சிக்னலுக்கு அருகில் இருக்கும் கடையிலும்.

குடிப்பது 'ஸ்டேடஸ் சிம்பலாக', எப்போதாவது 'அக்கேஷனலாக' அல்லது 'சோஷியல் ட்ரிங்' என்று சொல்லிக் கொண்டாலும் தனிப்பட்ட விதத்தில் என்னால் ஏற்றுக்கொள்ளவே முடிந்ததில்லை.'நிதானம் தவறி போதையில் சொல்லிட்டாங்க' என்று சொல்லப்படும் சாக்குபோக்கு அதற்கிருப்பதே காரணம் என்று நினைக்கிறேன். எனது நண்பர்கள் பலர், மணமகன் குடிப்பார் என்று தெரிந்தே திருமணம் செய்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். தயங்கிய பெற்றோரை , "அதெல்லாம் தப்பு இல்லைம்மா, இந்த காலத்துலே அப்படியெல்லாம் யாரும் கிடைக்க மாட்டாங்க, இப்போல்லாம் எல்லாரும்தான் குடிக்கறாங்க" என்று சம்மதிக்க வைத்திருக்கிறார்கள். குடிக்காத கணவர் வேண்டுமென்று ஆசையிருந்தாலும், நடைமுறையில் சாத்தியமில்லை என்பதாக உணர்கிறார்கள். தந்தையின் ஒழுக்கத்தைப் பற்றி பெருமையாக பேசியவர்கள் பலரும் கணவர் குடிப்பதை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். மாதமொருமுறை என்று சொல்லப்பட்டு வாரமிருமுறையாக மாறினாலும் ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள்.'நாமளும் கொஞ்சம் காம்ப்ரமைஸ் பண்ணிக்கணும்ப்பா' என்று திருமணமாகாத பெண்களுக்கு போதிக்கிறார்கள்.

ஆண்களுக்கோ, லஞ்சோடு பீர் கிடைக்கும் ரெஸ்டாரண்டுதான் விருப்பமாக இருக்கிறது. குடிப்பேன் என்று சொல்லிகொள்வது ஃபேஷனாகிவிட்டது. முன்பு போல, யாரும் குடிகாரன் என்று சொல்லிவிடுவார்களோ என்று யாரும் அஞ்சுவதில்லை. "பீர்ல்லாம் குடிக்கலாம், தப்பே இல்ல, குடிச்சா கலராகலாம்" என்பது முகத்தை சுளிக்கும் பெண்களுக்கு வழங்கப்படும் ஃபிரீபிஸாக இருக்கிறது! 'குடிச்சாதான் ஸ்ட்ரெஸ்ல்லாம் போய் மைன்ட் ஃபிரீயா இருக்கு' என்று மன அழுத்தத்திலிருந்து விடுபடுவதாக காரணமும் சொல்கிறார்கள்.

அதே மன அழுத்தம், கூட இருக்கும் பெண்களுக்கும் இருக்கும் என்பதை வசதியாக மறந்துவிடுகிறார்கள். பெண்கள் குடிப்பதை ஃபோட்டோ எடுத்து, கலாச்சார காவலராக மாறி, "நாடு ரொம்ப கெட்டுப் போச்சு" என்ற கமெண்ட்டுடன் நண்பர்களுடன் பகிர்ந்துக்கொண்டு நக்கல் சிரிப்பு சிரிக்கிறார்கள் ‍‍ - வேட்டி சட்டையிலிருந்து வசதியாக பேண்ட் சர்ட்டுக்கு மாறிவிட்டு "சேலை கட்டும் பெண்ணுக்கொரு வாசமுண்டு" என்று பாடுவதைப் போல!

ஆண்டுவிழா அனுபவங்கள் - தொடர்பதிவு

ஆண்டுவிழா அனுபவங்கள் பற்றி தீபா அழைத்திருந்த தொடர்இடுகை. இன்னைக்கு ஏதாவது ஒரு போஸ்ட் போடணுமே என்று எண்ணியபோது இது நினைவுக்கு வந்தது. ஸ்டார்ட் மீசிக்.....

ஒரே ஒரு முறை வெல்கம் டான்ஸில் சேர்ந்து பயிற்சி எல்லாம் பெற்றுக்கொண்டு ஜூட் விட்டு ஊருக்குப் போனதோடு எனது கலைச்சேவைக்கு ஒரு shift+del. ஐந்தாம் வகுப்பு வரை விளையாட்டு விழாவில் மட்டுமே - லெமன் & ஸ்பூன், சாக்கு ரேஸ், ரன்னிங் ரேஸ்....

ஆறாம் வகுப்பிற்கு வேறு பள்ளிக்கூடம். ஆண்டுவிழா பற்றி அறிவிப்பு வந்ததும், கலையார்வம் மிக்க டான்ஸ் புலிகளான ராதாவும், சந்தியாவும் கலா மாஸ்டர் அவதாரம் எடுத்தனர். தகுதியெல்லாம் அதிகமில்லை ஜெண்டில்வுமன் - ஸ்கூல் விட்டதும் காம்ப்ளான் குடித்துவிட்டு பரதநாட்டியம் க்ளாஸுக்கு போயிருந்திருக்க வேண்டும். அவ்வளவுதான். பாரதியார் பாட்டு - கண்ணன் பற்றி வர்ணனை வரும் என்று நினைக்கிறேன்.

எனக்கும் இந்த நுண்கலைக்களுக்கும் - ஆடல், பாடல், வரைதல் போன்ற பொறுமை மிகவும் தேவைப்படும் மென்கலைகளுக்கு எவரெஸ்டுக்கும் ஏலகிரிக்குமான பொருத்தம்.(எவ்ளோ நாளைக்குத்தான் மலைக்கும் மடுவுக்கும்னே சொல்றது?!)வீட்டிலோ ’டான்ஸ்/பாட்டுன்னு இண்ட்ரெஸ்ட் வந்துடுச்சுன்னா படிப்புலே கவனம் போயிடும்’ (ஏற்கெனவே டன் கணக்கிலே இருக்கிறமாதிரி) என்று ஒரு மித். ’படிக்கிற பிள்ளையாக லட்சணமா இரு’ -க்கு அடங்கி ஊக்கமுடைமையை (?), எப்படி கேட்டாலும் - நடுவில் இருக்கும் வார்த்தையை சொன்னால்கூட அந்த குறளை ஒப்பிக்கிறமாதிரி சொம்படித்திருந்தேன். ரவி செம டஃப் ஃபைட் கொடுத்தாலும் முதலாவதாக வந்துவிட்டேன்.

அப்புறமென்ன....ஆண்டுவிழாவில் பரிசு வாங்க போகும் ஆர்வக்குட்டியாகிட்டேன்.பெரிம்மாகிட்டே சொல்லி புது நெய்ல்பாலிஷ் எல்லாம் போட்டு கையிலே மருதாணி வைச்சு...பின்னே சும்மாவா...பரிசு வாங்கப்போற கைகளாச்சே! ஆண்டுவிழா அன்னைக்கு பெரிம்மா ஊரில் இல்லை. பெரிம்மா, அவங்க இல்லாம போகவேணாம்னு சொல்லியிருந்தாங்க. சொன்ன பேச்சு கேக்காம, நானும் சங்கீதாவும் போனோம். பரிசு வாங்கப்போறவங்களை எல்லாம் வரிசையா ஒரு பெஞ்ச்லே உட்கார சொல்லி, பில்டப்லாம் ‘எந்திரன் பிரமோ’ மாதிரி இருந்துச்சு. ஆனா, லேட்டாகிடுச்சுன்னு 10வது, +1,+2 பசங்களுக்கு மட்டும் கொடுத்துட்டு கல்ச்சுரல்ஸ் ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. எடிசன் ஏண்டா பல்பை கண்டுபிடிச்சார்ன்னு இருந்துச்சு!

அப்புறம் ஏழாவதுலே கட்டுரை போட்டி. ஏதோ ஒரு சமூக தலைப்பு. ஞாபகம் இல்லை. புனித பாண்டியன் அண்ணா எடுத்துட்டு வந்திருந்த ஒரு புக் வீட்டுலே இருந்துச்சு. அதுலே லட்டு மாதிரி அம்பேத்கர் பத்தி ஒரு கட்டுரை. அப்படியே பத்தி மாறாம அதே சேம் சொம்பு.அப்படியே பிக்கப் ஆகி பேச்சுப் போட்டி, கட்டுரைப் போட்டி, மனப்பாடப் போட்டின்னா, “கட்டதுர, எட்றா வண்டிய’ லெவலுக்கு வந்துட்டேன். (சொல்ல மறந்த கதை : பாட்டு போட்டிக்கு பேரைக் கொடுத்துட்டு லீவு போட்டது!) அப்புறம், வேணாம் வேணாம்னு சொன்னாலும் இலக்கிய மன்ற துணைச் செயலாளர், இலக்கிய மன்ற செயலாளர் பதவியிலே என்னை உட்கார வைத்து மக்கள் அழகு பார்த்தாங்க. என்ன வேலைன்னா, ஆண்டுவிழாவிலே ஒரு அறிக்கையை வாசிக்கணும். சிம்பிள்.

கல்லூரிலே, ஆண்டுவிழான்னா மேடைக்கு கீழேயோ இல்லேயோ கூட்டத்துலே கடைசியிலோ கும்பல் சேர்ந்துக்கிட்டு சவுண்ட் விடணும். மெல்லிசைன்னு பாடறவங்களை ஓட ஓட விரட்டணும்... என்னன்னா, மாட்டிக்காம கலாட்டா பண்ணனும்...( இண்டர்னல்ஸ்ன்னு ஒரு செக் பாயிண்ட் இருக்கே!)

பள்ளிக்கூடம், கல்லூரிக்கெல்லாம் அப்புறம், ஒரே மாதிரியாகிட்ட வாழ்க்கைக்கு நடுலே வர்ற ஒரே பாலைவனச் சோலை அலுவலக ஆண்டுவிழா. இந்த வருஷம் ராம்ப் வாக். ரொம்ப வேலையெல்லாம் இல்லை. பயிற்சியும் தேவை இல்லை. சும்மா நடந்து வந்தா போதும். அது அழகி போட்டியில்லை. ஸ்கூல்லே நடக்கிற ஃபேன்சி பரேட் மாதிரிதான். அதுவும் ஆள் பற்றாக்குறை வேற.

ஒரு கான்செப்டை அடிப்படையா வைச்சு 4 பெண்கள், 5 ஆண்கள் சேர்ந்து பண்ணினோம். இயற்கையின் படைப்புகளையும், எங்க கம்பெனியின் ட்ரேட்மார்க் கலரையும் இணைச்சு உருவான தீம்.

darkness - கருப்பு வண்ண உடை (boy)
light - வெள்ளை வண்ண உடை (boy)
earth - பழுப்பு வண்ண உடை (girl)
sky - ஆகாய நீலம் (girl)
sun - சிவப்பு (boy)
moon - க்ரீம் (girl)
water - நீலம் (boy)
man - சூட் (ofcourse, boy)
tree - பச்சைக்குப் பதில், எங்கள் கம்பெனியின் ட்ரேட்மார்க் கலர்தான் புதிய பச்சை. (girl)


ஆதியில், நான் வானமாக இருப்பதாகத்தான் ப்ளான். பங்கேற்ற இன்னொரு நண்பர்க்கு ஷராரா விருப்பமாக இருந்தது.மேலும், எனக்கும் அதில் பெரிய விருப்பமெல்லாம் இல்லை. சோ, விட்டுக்கொடுத்துவிட்டேன். சூரியனா இருக்கேன், ஏன் சூரியனோட ஒளியை வாங்கிட்டு ஒளி தர்றது பெண்ணா இருக்கணும்னு கொஞ்சம் கொளுத்திபோட்டேன். ஆனா, சூரியனா இருந்த பையன்கிட்டே சிவப்பு கலர் ஏற்கெனவே ஷெர்வானி இருந்ததாலே (பட்ஜெட்..பட்ஜெட்!) சூரியன் எஸ்கேப். சரி, ஜெண்டர் எதுவும் இல்லாத, மரமா இருக்கேன்னு முடிவாச்சு. இப்போ சதி செஞ்சது டெய்லர். நிலாவின் உடை மற்றும் மரத்திற்கான உடையை அளவுகள் மாத்தி தைச்சுட்டார்.
சோ, நான் இப்போ மூன்!

இது என்னோட நினைவுக்காக :

முதல் சீக்வென்ஸ் : மேலிருந்த வரிசையிலே ஒவ்வொருவராக
இரண்டாம் சீக்வென்ஸ் : darkness & moon, earth & sky, water & tree..etc
மூன்றாம் சீக்வென்ஸ் : earth- moon-sun, water-man-tree... etc

இசை : அதான், ஆதி காலத்துலேர்ந்து போட்டு வைச்சிருக்காங்களே...எனிக்மா (yes, same old ’mea culpa’!) அதோடு, ஃபேஷன் படத்தின் இசையும் கலந்து ஒரு fusion.

இதைத் தொடர நான் அழைப்பது

1. ஜெயந்தி
2. நான் ஆதவன்
3. தியானா
4. வல்லியம்மா

naam ke vaaste or A is A or Jasmine by any other name...

சிறுவயதிலிருந்தே வீட்டில் மற்றும் தெரிந்தவர்கள் அனைவரும் ஆச்சி யென்றே அழைத்துப் பழக்கமானதாலேயோ என்னவோ, சந்தனமுல்லை என்ற பெயரைவிட ஆச்சியே மனதிற்கு நெருக்கமாக இருந்தது. சின்னமாமா மட்டும் முழுப்பெயரில் அழைப்பார். மற்றபடி, உறவினர் பசங்களிடையே எனக்குப் பல பட்டபெயர்கள் இருந்தன. பெரிம்மா வைத்த பெயர் சங்கமித்ரா. ஏனோ இந்தப்பெயர் சிறுவயது கதைப்புத்தகளைத் தாண்டியதில்லை. யாரும் அப்படி அழைத்ததுமில்லை.

உடன் படித்தவர்கள் பெரும்பாலானவர்களின், மிகவும் மாடர்னான பெயர்களைப் பார்த்து பொறாமையாக இருக்கும். அவை, பெரும்பாலும் இரண்டெழுத்துகளில் - அதிகபட்சம் மூன்றெழுத்துகளில் முடிந்துவிடும். ஷோபா, ப்ரியங்கா, ஷ்வேதா, சுனிதா, வினிதா, ரேஷ்மா, ரீனா, ப்ரீனா, ப்ரவீனா , ஷைலஜா,லேகா, ஸ்ரீஜா என்பன அதில் சில. என் பெயரை விட, நண்பர்களது இந்தப் பெயர்கள் படு ஸ்டைலிஷாகவும் ரொம்ப ஃபேஷனாக இருப்பதாகவும் தோன்றும். எனக்கும் ஏன் இப்படி ஷார்ட் அன்ட் ஸ்வீட்டாக பெயர் வைக்கவில்லையென்று மனதிற்குள் மறுகும் அளவுக்கு. இதில் ஏதாவது ஒரு பெயரை நாமே வைத்துக்கொள்ளலாமா என்று கூட ஆசைப்பட்டிருக்கிறேன். அவை பெரும்பாலும் சுனிதா அல்லது ஷ்வேதா‍வாக இருக்கும்.

ஏனெனில், எஸ்- இல் ஆரம்பிக்கும் பெயர் மிகவும் பிடித்திருந்தது. எஸ் என்ற எழுத்தே அழகாக இருப்பது போல சின்ன வயதில் தோன்றியிருக்கிறது. இப்போதும்தான். மிகவும் நாகரிகமாகவும் ஏதோ ஒரு தனித்தன்மை இருப்பது போலவும். மேலும், பெயரிலேயே ஒருவரது பர்சனாலிட்டி தெரியும் அல்லது பெயரே ஒருவரது பர்சனாலிட்டியை தீர்மானிக்கிறது என்பதும் நீண்ட நாட்களுக்கு நான் கொண்டிருந்த மாயை.

எஸ் எழுதி அதற்கு மூக்கு வைத்து, அந்த மூக்கில் ஒற்றை பூவை வரைவது என்று பெயரெழுதுவதில் சில கண்டுபிடிப்புகளையும் நிகழ்த்தியிருந்தேன். அதோடு, எஸ் இல் ஆரம்பிக்கும் பெயர்கள் பேரேடுகளில் அல்லது பரிட்சை பேப்பர் கொடுக்கும் போது மிகவும் பாதுகாப்பானவை. அனு, அவிஷ்னா போல ஆரம்பத்திலும் இல்லாமல், வினிதா அல்லது ஸீனியா போல கடைசி பெயராகவும் இருக்காது. அதுவும் பரிட்சை பேப்பர்கள் திருத்துவது பற்றியும் பெரிய வகுப்புகளில் பல கதைகள் சொல்லி பயமுறுத்துவார்கள். "ஃபர்ஸ்ட்லே இருக்கும் பேப்பர்லேல்லாம் கண்லே எண்ணெய் விட்டுகிட்டு திருத்துவாங்க, கடைசிலே வர வர முடிக்கற அவசரத்திலே இருப்பாங்க" என்பது போல. எது எப்படியோ, எஸ் இல் ஆரம்பிக்கும் டீசண்ட்டான காதுக்கு இனிமையான நவீன, நவநாகரீக பெயருக்கு மிகவும் ஏக்கமாக இருந்தது.

ஆனால், வீட்டில் எல்லோருக்கும் முற்றும் முழுக்க தமிழ்பெயர்களே. சொல்லப்போனால் எனக்கு எவ்வளவோ பரவாயில்லை . மாமா பெண்கள், 'கார்க்குழலி'க்கும் 'அமுதமொழி'க்கும் துக்கம் தொண்டையை அடைக்கும் ‍ பெயரைப் பற்றிப் பேச்சு வந்தாலே. அதைவிட பாவம் குட்டியின் நிலைமை. யாழினியன். ஒவ்வொரு முறை பரிட்சை எழுதப் போகும் போதும், பேப்பர் வாங்கிய பின்னும் வீட்டுக்கு வந்து ரகளைதான். மூலையில், கடைசியாக, ஏதாவது ஒரு கௌடவுன் போன்ற ரூமில்தான் இவனது பரிட்சை எண் வாய்க்கும். அதைவிட, பலரும் அவனை 'யாலினியன்' என்றே அழைப்பதும் அவனது சொந்த சோகக்கதை. குட்டியை மிஞ்சியது பெரிய மாமா பையனுடைய சோகம். பெயர் - மாறவர்மன். மூன்றாவது படிக்கும்போது, சண்டையிட்டு, அழுது அமர்க்களம் செய்து இளஞ்செழியனாக மாறினான். இதில் கொஞ்சம் தப்பித்தது விஜயபாரதியும், புகழேந்தியும்தான். (ஆனாலும், அவர்களை பஜ்ஜி என்றும் புழு என்றும் நாங்கள் பெயர் மாற்றம் செய்தது வேறு கதை.)

ஐந்தாவது தாண்டியபின் , நண்பர்கள் வீட்டுக்குச் செல்லும் போது அல்லது புதியவர்கள் பெயர் கேட்டு கொஞ்சம் ஆச்சர்யமும், வியப்பும் காண்பித்து சிலாகித்து பாராட்டவும் எனது பெயர் மீது லேசாக பிடிப்பு வந்தது. புதிதாக கேட்ப‌வர்கள் கண்டிப்பாக இரண்டாவது முறை கேட்பார்கள். அதுவும் ஒரு கர்வத்தை தந்தது. 'இந்த பெயரிலேயே தமிழ்நாட்டுலேயே நீ மட்டும்தான்' என்றும் யாரோ ஒருவர் சொல்லிவிட தலைகால் புரியவில்லை. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எனது பெயரை நேசிக்கத் தொடங்கினேன். வேற்று மாநிலத்தவர்களிடம் பிரச்சினை. அர்த்தத்தைக் கேட்டுக் கொண்டாலும் பெயரோடு கொஞ்சம் விளையாடத்தான் செய்தார்கள். கல்லூரியில் 'சேண்டி' என்றும் 'சந்தனா' என்றும் ; ஒரு சிலருக்கு 'முல்லை' அல்லது 'முல்ஸ்'.

எப்படியோ,பெயருடனான‌ எனது பிணைப்பும் நான் வளர வளர என்னோடு வளர்ந்தது. பெயரும் நானும் பிரித்துப்பார்க்க முடியாததாக மாறினோம். இதன்முக்கிய அனுகூலம் என்னவெனில், எந்த டொமைனிலும் /மெயில் சர்வரிலும் இந்தப் பெயர் எளிதாக கிடைக்கும். நான் பதியும் வரை பதியப்பட்டிருக்காது. எல்லோரும் பிறந்தநாளை அல்லது பிறந்த வருடத்தை அல்லது பாஸ் அவுட் ஆன வருடத்தை உடன் சேர்த்து ஐடி உருவாக்கினால் எனக்கு சொந்த பெயரிலேயே சுலபமாக கிடைத்தது.

சரி, இந்த சுயபுராணத்துக்கு இப்போது அப்படியென்ன அவசியம் என்றால்.....

ஆம்பூரில், எங்கள் வீட்டிற்கு எதிர் பிளாக்கில் குடியிருந்த‌ அண்ணா ஒருவர், நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு பெரிம்மாவை யதேச்சையாக‌ ரயிலில் சந்தித்தபோது, எனது பெயரால் ஈர்க்கப்பட்டு த‌னது மகளுக்கும் சந்தனமுல்லையென்றே பெயரிட்டிருப்பதாகக் கூறியிருக்கிறார். அதுதான்....

திருப்பத்தூரிலோ அல்லது சேலத்திலோ எனது பெய்ரைக் கொண்ட ஒரு சிறுமி வளர்ந்து வருகிறாள் - ‍ பெருமைக்குரியதொரு பெயரைக் கொண்ட பெருமிதத்தோடு....;‍-)

சென்டி சீன்ஸ்/தமிழ்ப்படம்

முதுகில் அமர்த்தி யானையாக வீட்டை வலம் வந்த பெரிய மாமா...
வேப்பமரத்தில் ஊஞ்சல் கட்டித் தந்த பெரிய மாமா...
அமர்ந்து ஆட பெட்ஷீட்டை நாலாக மடித்து வைத்த பெரிய மாமா...
விரல்களில் மருதாணி தொப்பி வைத்துவிட்ட மாமா...
ஆட்டுக்காலை அம்மியில் தட்டி உள்ளிருப்பதை எடுத்து ஊட்டிவிட்ட மாமா...
மீன்முள்ளை முழுங்கியதும் வெறும்சாதத்தை உருட்டித் தந்து
முதுகை நீவி விட்ட மாமா..
அன்னங்கள் நெய்த திருபுவனம் பட்டை தேடித்தேடி எடுத்துத் தந்த மாமா....
சொல்லக் சொல்லக் கேட்காமல் ஒவ்வொரு லீவுக்கும்
ஹாஸ்டலுக்குப் பெட்டி தூக்கிய‌ பெரிய மாமா...
எனக்குப் பிடித்த மாப்பிள்ளையை
நிறைவாக கட்டிவைத்துவிட்டு
தான் பார்த்த மாப்பிள்ளையை நான் கட்டாத குறையுடன்
விலகி ஒதுங்கிக் கொண்ட மாமா....
விவாகரத்தானது
தெரிந்தால்
மாமாவின் முறிந்த உறவு பழையதாகிவிடுமா?!

வலைப்பதிவில் நான் ஒரு சூப்பர் ஸ்டார்...சுப்ரீம் ஸ்டார்...டான்டடைங்

"சத்தியமாக நான் சொல்வதெல்லாம் உண்மை. உண்மையைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை."

1) வலைப்பதிவில் தோன்றும் உங்கள் பெயர்?

இந்த போஸ்டோட டைட்டிலை பார்த்தீங்களா... கீழே Posted by ன்னு இருக்கா.. அதை அடுத்து இருக்கே..ஒரு தெய்வீக பெயர்...'அதை இன்னொரு முறை படிங்க'...ஹிஹி


2) அந்தப் பெயர் தான் உங்கள் உண்மையான பெயரா? இல்லை எனில் பதிவில் தோன்றும் பெயரை வைக்க காரணம் என்ன?

என்னோட‌ பர்த் சர்டிபிகேட் ‍‍‍லேருந்து இந்த வருஷ‌ ஃபார்ம் 16 வரைக்கும் அந்த பெயரேதான்!


3 )நீங்கள் தமிழ் வலைப்பதிவு உலகில் காலடி எடுத்துவைத்ததைப் பற்றி.

தமிழ் வலைப்பதிவுக்கு உலகிற்கு கஷ்டகாலம்தான். வேறென்ன சொல்ல?!! ஹிஹி


4) உங்கள் வலைப்பதிவை பிரபலமடையச் செய்ய என்ன என்னென்னவெல்லாம் செய்தீர்கள்?

அட, இது கூட தெரியாதா...போடற இடுகையெல்லாமே அதுக்குத்தானே!


5) வலைப்பதிவின் மூலம் உங்கள் சொந்த விஷயத்தை பகிர்ந்து கொண்டதுண்டா? ஆம் என்றால் ஏன்?அதன் விளைவு என்ன? இல்லை என்றால் ஏன்?

ஐயோ பாவம்....என் வலைப்பதிவிலே இருக்கிறது முழுசும் சொந்த விஷயம்தான்னு தெரியாதா உங்களுக்கு!

ஏன்னா‍ நான் ரொம்ப நல்லவ-‍னு சீன் போட வேற இடம் உலகத்துலே இருக்கா என்ன?

நான் ரொம்ப நல்லவ-னு இதுவரைக்கும் யாருமே நம்புனது இல்லே. ஆனா, இங்கேதான் முதன்முதல்லே நம்புனாங்க. அதுக்கு நான் ரொம்ப கடமைப்பட்டுள்ளேன்.(கண் கலங்குகிறது) நான் எழுதினதை இதுவரைக்கும் நானே படிச்சது இல்லே. ஆனா, அதையும் படிச்சு நாலு வரி எடுத்து போட்டு கமெண்ட் போடறாங்களே..அதுதான் விளைவுன்னு நினைக்கறேன்! (Hey, friends, juz kidding..:-) )



6) நீங்கள் பொழுதுபோக்குக்காக பதிவுகளை எழுதுகிறீர்களா அல்லது பதிவுகளின் மூலம் சம்பாதிப்பதற்காகவா?


ச்சேச்சே... ரெண்டுமே இல்ல...நாம இன்னைக்கு இடுகை போடலேன்னா தமிழ்மணத்தோட கதி,அதைவிட பதிவுலகத்தின் கதி என்னாகுமோன்னு தினமும் குளிக்கறேனோ இல்லையோ போஸ்ட் போட்டுடறேன்!


7) நீங்கள் மொத்தம் எத்தனை வலைப்பதிவுகளுக்கு சொந்தக்காரர்? அதில் எத்தனை தமிழ் வலைப்பதிவுகள் உள்ளன?


காசா பணமா...அது இருக்கு ஒரு எட்டு. ஆனா ஆக்டிவ்வா இருக்கிறது மூணுதான். அதுலே ரெண்டு குழுப்பதிவு.


8) மற்ற பதிவர்கள் மீது எப்போதாவது உங்களுக்கு கோபம் அல்லது பொறாமை ஏற்பட்டது உண்டா? ஆம் என்றால் யார் அந்த பதிவர்? ஏன்?


என்ன, இப்படி சொல்லிட்டீங்க..."தமிழ்மணம் எனது தாய்நாடு, வலைபதிவர் யாவரும் என் உடன்பிறந்தோர்." (மீதி மறந்து போச்சு...அவ்வ்வ்வ்! )


9) உங்கள் பதிவை பற்றி முதன் முதலில் உங்களை தொடர்புகொண்டு பாராட்டிய மனிதர் யார்? அவரைப் பற்றி, அந்த பாராட்டைப் பற்றி..


யாரைன்னு குறிப்பிட்டு சொல்றது....நேத்துகூட‌ ஒபாமா போன் செய்து என்னால்தான் தமிழிலக்கியத்தை கரைத்துக் குடித்து அதிலேயே எப்போதும் திளைத்து நீந்துவதாக சொன்னபோது.....


10) கடைசியாக----விருப்பம் இருந்தால் உங்களைப் பற்றி பதிவுலகத்துக்கு தெரிய வேண்டிய அனைத்தையும் பற்றி கூறுங்கள்...


அஸ்கு புஸ்கு..அப்புறம் உங்களை எப்படி என் பதிவை தொடர்ந்து படிக்க வைக்கறதாம்.....:-)


அழைத்த சின்ன அம்மிணிக்கு நன்றி....:‍‍) லேட்டானாலும் லேட்டஸ்டா எழுதியிருக்கேன்..(இதுக்கு எழுதாமலே இருந்திருக்கலாம்னு நீங்க நினைக்கறது ..ஹிஹி...)

இதை தொடர நான் அழைப்பது : All celebrity bloggers of india

காசு மேலே காசு வந்து....

நினைவு தெரிந்த நாளாக பணத்தில் மேல் ஆசைப்பட்டிருக்கிறேன். கையில் காசு இருப்பது எனக்கு மகிழ்ச்சியளித்திருக்கிறது. காசு வைத்திருப்பது சுதந்திரம். தேவைகள் என்று பெரிதாக ஒன்றுமில்லாவிட்டாலும் கையில் காசு இருப்பது ஒரு தைரியம். நம்பிக்கை. எனது சிறு பீரோவின் சேஃபின் உள்ளறையில் நாணயங்களை சேமித்து வைத்திருந்தேன். பெரும்பாலும் அதை செலவு செய்வதற்கு சந்தர்ப்பங்களே இருந்தது இல்லை.

ஆனால், அவ்வப்போது அவற்றை கைகளில் எடுப்பதும் வைப்பதுமாக பார்த்து பார்த்து மகிழ்ச்சியடைந்திருக்கிறேன். 'பெரிசானப்புறம் இந்த பீரோ ஃபுல்லா காசு வைச்சுப்பேன்' என்று கனவு கண்டிருக்கிறேன். காசு அல்லது பணம் என்பது எனது உலகில் நாணயங்களே. ரூபாய் தாள்களும் காசுதான் என்று அறியாத வயது. அல்லது காசாக மதிக்க தெரியாத வயது.ஐந்து வயதிருக்கலாம் அப்போது.

“நீ பெரிசாகி என்னவாகப் போறே' என்பதுதான் அன்றைய குழந்தைகள் அதிகமாக எதிர்கொண்ட கேள்வியாக இருக்கும்.அது புதியவர்களானாலும் சரி..பழகியவர்களானாலும் சரி. எத்தனை முறை கேட்டிருந்தாலும் சரி...குழந்தைகளை பார்த்ததும் நோக்கி வீசப்படும் கேள்வி அதுதான்.

“டாக்டர் ஆகப் போறேன்”

”டாக்டர் ஆகி என்ன பண்ணுவே”

“ஊசி போட்டுட்டு, காசு வாங்கி டிராவிலே போட்டுப்பேன்” - இதுதான் உறுதியான குரலில் எனது பதில்.

பெரிம்மாவின் நண்பர் பானு ஆண்ட்டி கிளினிக்குக்கு தினந்தோறும் செல்வோம். சாயங்கால நேரங்களில் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். பெரிம்மாவும் பானு ஆண்ட்டியும் பேசிக்கொண்டிருக்க அவரது சுழல் நாற்காலியில் அமர்ந்தும் ஸ்டெத்தை வைத்தும் கிளினிக்கை சுற்றியும் விளையாடிக்கொண்டிருப்பேன். அப்போது பார்த்ததுதான் - பானு ஆண்ட்டி ஸ்டெத் வைத்து பரிசோதித்துவிட்டு காசு வாங்கி டேபிள் டாராவில் போடுவார். இன்னொரு கவர்ச்சி அம்சம் - மெத் மெத்தென்ற சுழல் நாற்காலி.

சாயங்கால வேளையில், ஹால் முழுக்க 30-40 அண்ணாக்கள் நிறைந்திருக்க பாடம் நடத்தும் பெரிம்மாவின் வேலை எனக்கு பெரிதாகவே படவில்லை. தினமுமா ட்யூஷனுக்கு காசு வாங்குவார்கள்?

புத்தகங்கள் மூலமும், அமெரிக்க ரிட்டர்ன் சொந்த பந்தங்கள் மூலமும் பாக்கெட் மணி பற்றி அறிய நேர்ந்தது. ஆனால், வீட்டைப் பொறுத்தவரை பணம் என்பது குழந்தைகள் கையால் தொட்டுவிடவேக் கூடாத வஸ்து அது.

தப்பித்தவறி பிறந்தநாட்களுக்கு யாரேனும் ஓரிருவர் ஐம்பது ரூபாய் அல்லது நூறு ரூபாயை கொடுத்துவிட்டாலோ ஷாக் அடித்தாற் போல பதறிப் போய்விட வேண்டும். அவர்கள் எவ்வளவு வலிய வலிய திணித்தாலும் சரி, கையை நீட்டி வாங்கிவிடக் கூடாது. அதில்தான் குடும்பத்தின் வளர்ப்பு உள்ளது.

பின்னர், கொஞ்சம் வளர்ந்தபின் காசு வாங்கலாம், ஆனால் பெரியவர்களிடம் கொடுத்து விட வேண்டும் என்று நிலைமை முன்னேறியது. அவ்வப்போது நாம் கணக்குக் கேட்டுக்கொள்ளலாம். அது கணக்கோடே நின்று விடவும் வாய்ப்பு அதிகம். ஆனால், ஷட்டில் பேட் அல்லது கேரம் போர்ட் அல்லது அந்த மாத அருண் ஐஸ்க்ரீம் கோட்டாவாக கணக்கு காட்டப்படலாம் - அது உங்கள் ஏமாறும் திறனை பொறுத்தது.

ஆனால், கையில் காசு வைத்துக்கொள்ள வேண்டுமானால் கண்டிப்பாக நன்றாக படிக்க வேண்டும். வேலைக்குப் போக வேண்டும். இதை மனதில் பதிய வைக்கவே வீட்டில் இவ்வளவு முயன்றார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

அது ஓரளவு வொர்க் அவுட் ஆகியது. அம்மா - அப்பா விளையாட்டில் கூட நாந்தான் வேலைக்குப் போயிருக்கிறேன். விடுமுறைக்கு ஊருக்கு வந்திருந்த பக்கத்துவீட்டுப் பையன் “ஆச்சி, நான் ஒரு வாட்டி வேலைக்குப் போறேன்.. ஆச்சி” என்று கூட விளையாடும் போது கெஞ்சியிருக்கிறான். (அடுத்த விடுமுறைக்கு அந்த பையன் வரவேயில்லை!LoL)

மாதம் ஒரு முறை கண்டிப்பாக பெரிம்மா எங்களை அருண் ஐஸ்கிரீம் அழைத்துச் செல்வார். மாத சாமான் வாங்கும்போது ஒரு பாக்கெட் சாக்லெட்கள் கண்டிப்பாக உண்டு. இவை தவிர நொறுக்ஸ். வேண்டிய கதை புத்தகங்கள் வீட்டுக்கு வந்துவிடும். இவை தவிர பிள்ளைகளுக்கு அப்படி என்ன தேவை - காசு எதற்கு என்பதே பெரியவர்களின் வாதமாக இருந்தது.

ஆனால் நமக்கு அப்படியா? நண்பர்களுக்கு பிறந்தநாள் பரிசு வாங்க வேண்டுமானால் காசு அளந்துதான் தரப்படும். மறுத்து அடம்பிடித்தால் அதுவும் கிடைக்காமல் போய் பரிசுப் பொருளாகவே வாங்கி வந்து தரப்படும். வாழ்த்து அட்டைகள் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். நாமே வரைந்து அனுப்பினால்தான் நண்பர்களுக்கு நாம் அளிக்கும் மரியாதை என்று உணர்த்தப்பட்டு எனது கைவண்ணங்களே வாழ்த்தட்டைகளாயின.

அதில் எழுதி அனுப்புவதற்கு செம செண்ட்டியான டச்சிங் டச்சிங் வாசகங்களை ஒரு டைரி முழுவதும் சேகரித்து வைத்திருந்தேன். மிஸ் யூ, ஜஸ்ட் டு சே அ ஹலோ, ஹவ் அ குட் டே, ஹாப்பி பர்த்டே, கெட் வெல் சூன், பான் வாயேஜ் என் ஒவ்வொன்றிற்கும் 7 அல்லது 8 வரிகளுக்கு மிகாமல் நெஞ்சை பஞ்சாக்கி பஞ்சை பஞ்சராக்கும் வசன வரிகள்!

இவை எல்லாமே எனது கையில் பணம் இருந்தால் நான் விரும்பியதை யார் உதவியில்லாமலே செய்யலாமென்று தோன்றவைத்தது. எப்படி சம்பாதிப்பது என்றெல்லாம் ஒரே யோசனை. வெளிநாட்டில் பிள்ளைகள் பள்ளியில் படிக்கும் போதே பார்ட் டைமாக வேலை செய்து சம்பாதிப்பார்கள் என்றெல்லாம் கேள்விப்பட்டதிலிருந்து நானும் ஏதாவது செய்து சம்பாதிக்க வேண்டும் என்று ஒரே ஆசை.

ஒரே வழி பிசினஸ். ஆனால், என்ன செய்வது? ஆயாவுக்கு பென்ஷன் வந்தால் அதில் இருபது ரூபாய் தருவார். பள்ளியிறுதியில் அது நூறு ரூபாயாக உயர்ந்தது. அதைவிட்டால் பிறந்தநாட்கள் - அது வருடம் ஒரு முறைதான்.

கல்லூரிக்கு வந்த பிறகே கொஞ்சம் பெரிய மனுசியாக பார்க்கப்பட்டேன். பெரிம்மாவும் அம்மாவும் அனுப்பும் செக்க்கில் எனது பெயரை பார்த்தபின் ஏற்படும் பெருமித_சந்தோஷ_உணர்வுகள் அலாதியானது. பீரோ லாக்கரில் இருந்த நாணயங்களை எண்ணியது போலவே அவ்வப்போது பாஸ் புக்கை எடுத்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். மெஸ் பீஸ் கட்டியதும் கொஞ்சம் சந்தோஷம் குறையும். ஒவ்வொரு செமஸ்டரும் எனது உள்ளார்ந்த சந்தோஷமானது சேவிங்ஸ் அக்கவுண்டைப் பொறுத்து ஏறி இறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

ஆனாலும் ஏதாவது பிசினஸ் செய்ய வேண்டுமென்று சுஜாவும் நானும் பேசிக்கொள்வோம். சுஜாவின் அப்பா ஷேர் ப்ரோக்கர்.


ஷேர்கள் வாங்கி பெரிய ஆளாகிவிடலாமென்று மனக்கோட்டை கட்டிக்கொண்டு பெரிம்மாவை நச்சு பண்ணியதில் பாரி அங்கிள் மூலமாக சிண்டிகேட் வங்கியில் 5000 ரூபாய்க்கு ஏதோ ஷேர்கள் வாங்கி தந்தார்.ஷேர் மார்க்கெட்டில் எனக்குத் தெரிந்த ஒரே பெரிய ஆள் ஹர்ஷத் மேத்தாதான். அந்த டாக்குமெண்ட்களை வைத்து ஒரே கனவுதான்.

ஆனாலும் நாமே சம்பாதித்து கையில் காசு வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பது நிறைவேறாமலே இருந்தது. கொடைக்கானல் வானொலி நிலையத்தில் ஏதோ சர்வே எடுக்க வாய்ப்பு கிடைத்தது. கொடுக்கப்பட்ட முகவரிகளைத் தேடி காடு மலைகளைச் சுற்றி ஏறி இறங்க வேண்டும்.

ஊர் சுற்றுவதுதான் நமக்கு சாக்லெட் ஐஸ்க்ரீம் சாப்பிடுவது போன்றதாயிற்றே! பழம் நழுவி பால். அதில் கணிசமாக கிடைத்தது. முதலில் குட்டிக்கு கிஃப்ட். அப்புறம், ப்ரெண்ட்ஸ்க்கு ட்ரீட். அப்புறம் எனக்கு இசை ஆல்பங்கள். மாயமாக மறைந்தது பணம்.


எனக்காவது பரவாயில்லை. அம்மாவிடமும் பெரிம்மாவிடம் வாங்க்கொண்டிருந்தேன். எனது ஒரு சில நண்பர்களுக்கு அப்பாக்கள் கொடுப்பதுதான் பாக்கெட் மணி. ப்ராஜக்ட்-க்கு வந்தபோதும் பெரிம்மா அம்மாவின் தயவுதான்.அந்த அரசாங்க அலுவலகத்தில் ஐந்து மணிக்கு மேல் வேலை இல்லை. வெட்டியாக அடையாரைச் சுற்றிக் கொண்டிருந்த போது கண்ணில் பட்டது “தாஸ் ட்யூஷன் செண்டர்”.

உலகத்தில் இருக்கும் எல்லா மொழிகளுக்கும் எல்லா பரிட்சைகளுக்கும் ட்யூஷன் தேவையெனில் நீங்கள் அணுக வேண்டிய முகவரி இதுதான். தாஸ் என்பவர் அந்த ட்யூஷன் செண்டரை நடத்தி வருபவர். எந்த இடத்தைப் பார்த்தாலும் ஒருவர் பாடம் நடத்திக்கொண்டிருப்பார். இருவராக மூவராக அமர்ந்து கேட்டுக்கொண்டிருப்பார்கள். ஒரு பேப்பருக்கு வசூலிக்கும் காசில் நான்கில் ஒரு பங்கு தாஸ் சாருக்கு.

முதல் வகுப்பு மட்டும் கொஞ்சம் பயமாக இருந்தது. நாம் என்ன சொல்லிக் கொடுத்து இந்த பையன் என்ன எழுதி பாஸ் பண்ன போகுதோ என்ற பொறுப்பு உணர்ச்சிதான்! பி.ஈ ஐடி மாணவன்.நாங்கள் படித்ததை அப்படியே வாந்தி எடுக்கும் வேலைதான்.

அவனும் என்ன சொன்னாலும் தலையாட்டிக்கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு ஒரு மாதத்தில் ஒரு பேப்பர் சொல்லிக்கொடுத்து இரண்டாயிரம் கிடைத்தது. எனது பாக்கெட் மணியின் இரு மடங்கு. அதன் பிறகு கொஞ்சம் தைரியம் வந்தது. அடுத்து ஒரு பெரியவர் - வங்கியில் வேலை உயர்வுக்காக கணினி பரிட்சை. அப்புறம் ஒரு ஆண்ட்டி - அவரது எம்சிஏ எல்லா பேப்பர்களுக்கும். அப்புறம் இன்னொரு பி.ஈ - ஐடி. (பிற்காலத்தில் ஆர்குட்டில் சந்தித்தபோது நல்ல நிலையில் செட்டிலாகி இருந்தான்.ஹப்பாடா!)


வீட்டிலிருந்து பணம் வாங்குவது மெதுவாக குறைந்திருந்தது. மேலும் எனக்கான தேவைகளையும் நானே சந்திக்க துவங்கியிருந்தேன். எல்லாமே ஃபான்ஸி பொருட்கள்தான். அப்புறம் நண்பர்களுக்கு ட்ரீட். கல்லூரி காலத்தின் ட்ரீட்கள்..மறக்க முடியாதவை!!

காசை சேர்த்து வைத்து பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் சுகத்தைவிட அதை செலவழிக்கும் போது வரும் மகிழ்ச்சியை கண்டுகொண்டிருந்தேன். ”காசோட அருமை தெரியறது இல்லே” என்று வாங்கிய திட்டுகள் எல்லாம் பனியாக கரைந்துக் கொண்டிருந்தது. ஏனெனில் எனது உழைப்பு. எனது காசு. எனது சுதந்திரம். அடிப்படை தேவைகள் சந்திக்கப்பட்டபின்னர் இருந்த காசு எல்லாமே அப்போது அபரிமிதமாகத் தெரிந்தது.மேலும் காசு இல்லாவிட்டால் ஒன்றுமே இல்லை என்றும் புரிந்துக்கொண்டிருந்தேன்.

முழுநேர வேலை கிடைத்தபின்னர் முற்றிலும் விடுதலையாக உணர்ந்தேன். உறவினர்களுக்கு,நண்பர்களுக்கு எல்லாருக்கும் ஒரே பரிசுப்பொருட்கள்தான். சேமிக்க வேண்டுமென்று அப்போது தோன்றவேயில்லை. இப்போதும்தான். இதுவரை என்னை பாராட்டி வளர்த்த அனைவருக்கும் எனது ஃபீலிங் ஆஃப் கிராட்டிட்யூடை காட்டவே எனக்கு போதுமாக இருந்தது.

எனக்கு திருமணம் ஆனபின்னர் ஆயா எனக்கு சொன்னது “எப்போதும் உனது அக்கவுண்ட்டில் இரண்டு லட்சங்கள் இருக்கும்படி பார்த்துக்கொள்” என்பதுதான். ஆனால், முடியவேயில்லை. சந்தர்ப்பங்களும் விடுவதில்லை. கொஞ்சம் பணம் சேர்ந்தால் உடனே அது வாங்கலாமா இல்லது இவர்களுக்கு இதை வாங்கித் தரலாமாவென்றே கரைந்து விடுகிறது.

ஆனாலும், எனது சந்தோஷமும் தைரியமும் ஏடிஎம் துப்பும் ரசீதை பொறுத்தே உள்ளது என்பதை மறுக்க முடியாது.

ஆமா, ஏன் இன்னைக்கு இவ்ளோ மொக்கை...முதல் தேதியில்லையா...?! எஸ்.எம்.எஸ் வந்தாச்சா பாக்கணும்...:-)

அதுவரைக்கும் அபாவின் பாடலை கேட்டுக்கொண்டிருங்கள் !

பெரிம்மா_அம்மா விசிட் :-) மற்றும் :-(

. என்ன காய்கறிகள் ஸ்டாக் இருக்கிறதென்று பார்க்கத் தேவையில்லை.

. நாளைக்கு என்ன சமையல் என்று கொட்டாவி விட்டபடி யோசிக்கத் தேவையில்லை.

. வெரைட்டியான உணவு பண்டங்களோடு கிளம்பும் நேரத்தில் உணவு டப்பா கைகளை வந்தடையும்.

. அதற்கு மறுபக்கமும் உண்டு! ஸ்ட்ராங் நோ டூ ஜங்க் ஃபுட் - வாரயிறுதிகள் பரோட்டா கட்!

. பதிலாக,'உடலுக்கு நல்லது' என்ற பெயரில் புதினா/கறிவேப்பிலை தொகையல் அல்லது கிர்ணி பழ/வெள்ளரி பழ வகைகளை உண்ணுவதிலிருந்து எஸ்கேப் ஆக முடியாது!

. ”என்னது,தலைக்கு நீ எண்ணெயே வைக்கறது இல்லையா” மாதிரியான அதிர்ச்சிகளோடு எண்ணெய்_வைக்காத__குலதெய்வ_குற்றத்தால்_ தான்_உன்_முடி_இப்படி_கொட்டிப்போகிறது உலகமகா கண்டுபிடிப்புகளை புள்ளிவிவரங்களோடு கேட்கலாம்.

. “உன் பெட்ரூம் என்ன இப்படி குப்பையா இருக்கு,இந்த குப்பையிலேயா படுத்து தூங்கறே” - அறியாத வயதில் தெரியாத்தனமாக ரொம்ப சுத்தபத்தமாக நீட்டாக பொருட்களை வைத்துக்கொண்ட குற்றத்திற்காக பழைய வாழ்க்கைசரித குறிப்புகள் மற்றும் திட்டுகள் aka அட்வைசை இன்று கேட்க நேரிடலாம்.

. திட்டுகளின் உப விளைவாக அலமாரி ஒழுங்கமைக்கப்பட்டு காணாமல் போன துப்பட்டாவோ, நீண்ட நாட்களாக தேடிக்கொண்டிருக்கும் சட்டையோ கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருக்கும்.

.சம்மர் ஷாப்பிங் என்பது கோ-ஆப்டெக்ஸில் தொடங்கி கோ-ஆப்டெக்ஸிலேயே முடிந்துவிடும். ( டீச்சர் பசங்களாகிப் போன சோகங்கள் - பார்ட் டூ!)


இவையெல்லாம் இந்த வாரத்தோடு முடிவுக்கு வந்துவிடுமென்பதுதான் மிகப்பெரிய :-(

உங்களது அனுபவங்களையும் ஸ்டார்ட் மீசிக்....!

ஒ ஃபார் ...

ஒரு நாள் ஒரு கனவு...

”இனிமே லைஃப்லே கொடைக்கானல் பக்கம் தலைவைச்சே படுக்க மாட்டேன் யா' என்று எல்லோரும் தீவிர தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியபோது, 'ஹீரோ ஹோண்டா ஸ்ப்லெண்டர் - அதுவும் கருப்பு ஸ்ப்லெண்டர் - சிலுசிலுன்னு காத்து - கூட பாட்டு - ஹேர் பின் பெண்ட்ஸ் - லெதர் ஜாக்கெட் - ஏகாந்தமா தனியா ஓட்டுக்கிட்டு வரணும்' என்கிற ரம்மியமான கனவுகளோடுதான் கொடையை விட்டு ஒரேயடியாக இறங்கினேன்.


அதுவும் பழனி டூ கொடை மலைப்பாதை அழகான பள்ளத்தாக்குகளையும், அங்கங்கே நீர் வீழ்ச்சி,சிற்றோடைகளையும் அடர்ந்த காடுகளையும் கொண்டது. அவ்வப்போது ஒலிக்கும் பறவைகளின் விநோத சத்தங்களும், எப்போதாவது கடந்து செல்லும் லாரி அல்லது பஸ் எஞ்சின் சத்தங்கள் தாண்டி நாமும், இயற்கையும், யூக்கலிப்டஸ் மணம் நிரம்பிய காற்று மட்டுமே!நினைத்த இடத்தில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு..ஸ்டைலாக இறங்கி...மலைப்பாதையின் இறங்கி நடந்து.. ரசித்து...பின்னர் ஸ்டார்ட் செய்து...வாவ்..நினைக்கவே எவ்வளவு ஜாலியாக இருக்கிறது!

நான் பார்த்திருந்த யமஹா,பஜாஜ்,என்ஃபீல்டு வகையறாக்களில் கொஞ்சம் ஸ்லீக்காக, தனித்துவமும், நாகரிகமும் எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இளமையின் சின்னமாகத் தெரிந்த ஸ்ப்லெண்டர் என்னை கவர்ந்ததில் வியப்பேதும் இல்லை. இப்படி பஸ்ஸில் செல்லும்போதே ஸ்பெல்ண்டர் கனவுகள் உடன்வர, 'வேலைக்கு போனதும் முதல்ல ஸ்ப்லெண்டர்தான் வாங்குவேன்' என்ற நினைப்பும் வர மனமும் பயணமும் குதூகலமாகிவிடும்.

வேலைக்கு வந்தபோதோ 'ஹூடிபாபா' பிரபலமாகி விட்டிருந்தது. தம்பியின் வண்டியில் ஓட்டக்கற்றுக்கொண்டு ஸ்பெலண்டர் வாங்கிக்கொள்ளலாம் என்று நினைப்பைத் தள்ளிப்போட்டாயிற்று. இந்த ஆசையை வெளியிட்டிருந்ததில் நலவிரும்பிகள் என்ற நலவிரோதிகள் அனைவரும் ‘கியர் வண்டியெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது, அதுவுமில்லாம, அப் ஹில்லே ஓட்டறது எங்களுக்கே கஷ்டம், வேணும்னா சொல்லு ஆச்சி, பைக்கிலே கொடைக்கானல் போணும், அவ்ளோதானே,நாங்க எதுக்கு இருக்கோம்' என்றதில் புஸ்ஸாகிப் போனது. ‘பின்னாடி உட்கார்ந்துக்கிட்டு போறதுக்கா..உங்ககிட்டே சொன்னேன்.. ச்சே..இனிமே உங்ககிட்டே சொன்னாதானே' என்று பொருமியதோடு நின்று விட்டது.

ஆனால், வேலைக்கு வந்ததும் வாங்குவதற்கு வாய்த்ததென்னவோ “ஸ்கூட்டி'தான். 'பஸ்ஸில் நின்றுக்கொண்டு செல்வதால்தான் பொண்ணுக்கு கால்வலி வருதெ'ன்று நினைத்த பெரிம்மா ஸ்டேட் பேங்கிலிருந்து வித்ட்ரா செய்த பணத்தோடு வந்து நின்ற இடம் அடையார் ராம்கே டிவிஎஸ். இருபதாயிரம் முதல் தவணை. மீதி எட்டாயிரம் எனது சம்பளத்திலிருந்து இன்ஸ்டால்மெண்ட். மிகவும் பிடித்த வண்ணமான ‘ரத்த சிவப்பு' அல்லது ‘தீஞ்சிவப்பு' ஸ்கூட்டியை தேர்ந்தெடுத்து பணத்தை கொடுக்கும் வரை உறைக்கவே இல்லை, 'ஸ்கூட்டி ஓட்டத் தெரியாதே' என்று! 'வண்டி இன்னும் ரெண்டு நாள்லே கிடைச்சுடும் மேடம்,ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் ஆனதும் நீங்க வந்து எடுத்துக்கலாம்' என்று சொன்னபின்புதான் ஆரம்பித்தது, ‘ஓட்டத் தெரியாமல் எப்படி ஹாஸ்டலுக்கு வண்டியை எடுத்து வருவது' என்ற கவலை.

பாபு அண்ணா இருக்க பயமேன்! ஹாஸ்டலுக்கு பெட்டி தூக்குவதிலிருந்து, பெரிம்மா கொடுத்தனுப்பும் ஸ்வீட்ஸை குரியர் செய்வது வரை பாபு அண்ணாதான் சகலமும். அண்ணா ஊரிலிருந்து வந்தார்.வண்டியை ஹாஸ்டலுக்கு கொண்டு வந்தார். எப்படி ஓட்டுவது, எது ப்ரேக், எது ஆக்ஸிலேட்டர், இண்டிகேட்டர் என்று பத்து நிமிடத்தில் சொல்லிக்கொடுத்து ‘நீதான் சைக்கிள் ஒட்டுவே இல்லே, நீ நல்லா ஓட்டிடுவே, ஆச்சி' என்று நம்பிக்கையும் கொடுத்துவிட்டு சென்றார். அண்ணா முன்பு இரண்டு ரவுண்டுகள் எங்கள் ஹாஸ்டல் எதிரில் ஓட்டினாலும் சாலையில் வாகனங்களுக்கிடையில் ஓட்டுவதை நினைத்து லேசாக மலைப்பாக இருந்தது. அதேசமயம்,சாகச மனப்பான்மையும்!

அடுத்த நாள் அதிகாலை மஞ்சுதான் எழுப்பினாள்.'ஹேய் உனக்கு ஓட்டத் தெரியுமா,மஞ்சு' என்றதற்கு ‘பாத்துக்கலாம் வா' என்றாள். ஒரு ஏ4 பேபப்ரில் இன்சுலேஷன் டேப்பால் L -ஐ ஒட்டிவிட்டு, வண்டியை தள்ளிக்கொண்டு வெளியே வந்தோம். காலை ஆறு மணிக்கு ராஜ்பவன் ரோடு காலியாக இருந்தது. ‘ம்ம்...ஸ்டார்ட் பண்ணுப்பா' - பின்னால் மஞ்சு. என் இதயத்துடிப்பு எனக்கே கேட்டது.

‘ஹேய் மஞ்சு, பிடிச்சுக்கோ,விழுந்துடப் போறேன்(!)' என்றபடி ஸ்டார்ட் செய்தேன். கொஞ்சம் ஆக்ஸிலேட்டர். ஒரு கையில் எப்போதும் வேண்டுமானாலும் அழுத்த ப்ரேக்...விர்...விர்ர்ர்...வ்ர்ர்ர்ருரூம்ம்ம்ம்..அட..காலை காற்று முகத்தில் அடிக்க கண்களை எதேச்சையாக கீழே தளர்த்தியபோது ஸ்பீடோமீட்டர் காட்டியது 40கிமீ!

தடுமாறுவேன் என்று நினைத்தது போலல்லாமல் ஸ்டடியாக போய் கொண்டிருந்தது வண்டி. இல்லையில்லை... பறந்துக்கொண்டிருந்தோம்! உற்சாகம் பீறிட 'இன்னும் வேகம் இன்னும் வேகம்' என்று அழுத்தியதில் மத்திய கைலாஷ் தாண்டியதும் - 60கிமீ வேகத்தில் சென்றதும் அனிச்சையாக நடந்தது. நேராக தரமணிக்கு, எனது அப்போதைய அலுவலகத்திற்கே சென்றுவிட்டோம். இன்னும் தாண்டினால் மஞ்சுவின் வீடு வந்துவிடும் என்றாள் மஞ்சு.

அப்படியே, திருப்பிக்கொண்டு வரும் வழியில் ‘ஹேய் மஞ்சு,உனக்கு ஓட்டத் தெரியுமா, சொல்லவே இல்ல' என்றதும் மஞ்சு சொன்னதுதான் ஹைலைட். ‘ஒருதடவை பக்கத்துவீட்டு அண்ணாவோட டீவிஎஸ்50ய சும்மா ஒருரவுண்ட் ஓட்டிபார்த்தேன்'! “அடப்பாவி” என்று கூவினாலும் இப்போது எனக்கே கொஞ்சம் தைரியம் வந்துவிட்டிருந்தது. விர்ர்ர்ர்ர்ர்ரூம்!

திரும்பி வரும்போது ராஜ்பவன் எதிரில் வலதுபுறம் திரும்பவேண்டும். 'கை போடவா' என்று மஞ்சு கேட்டபோது 'ம்ம்' என்று தலையாட்டிவிட்டு வலதுபுறம் செல்ல நேரம் கடத்தியபோது, பின்னால் வந்த பைக்காரர் ஒருவர் கெட்ட வார்த்தையால் திட்டிக்கொண்டே கடந்து சென்றது வரலாற்று சிறப்புமிக்க நிகழ்ச்சி. இப்படி, நடுரோட்டில் நாளொரு திட்டும், பொழுதொரு தவறுமாக ஓட்டிக் கொண்டிருந்தபோது ஸ்பெலண்டர் கனவு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புதைய ஆரம்பித்திருந்தது.

திருமணம் நிச்சயமாகி, இரவு தொலைப்பேசி அழைப்புகளின் ‘ம்ம்..அப்புறம்டா' அல்லது ‘சொல்லுடா,அப்புறம்..செல்லம்' என்ற அந்த ‘அப்புறம்' காலகட்டத்தில் ஏதோ ஒரு 'அப்புறத்தி'ற்கு அப்புறம் 'என்னுடைய உன்னதமான கனவை' முகிலிடம் சொல்லித் தொலைத்தேன்.

‘அவ்ளோதான,கல்யாணத்துக்கப்புறம் நாம முதல்லே அங்கேதான் போறோம்' என்று கற்பூரம் அணைக்காத குறை. இந்த சத்தியத்தை திருமணத்திற்கடுத்த இரண்டு மாதங்களில் நினைவூட்டியபோது ‘உன் கை எவ்ளோ சாஃப்ட், இந்த கையாலே அதையெல்லாம் ஓட்ட முடியுமா..கியர் வண்டி வேற” என்ற வழிசலை பார்த்து ‘போயா யோவ், அடுத்த மாசமே உன்னை டைவர்ஸ்தான்' என்று பல்லை கடித்தபடி அதே சாஃப்ட் கையால் மங்கம்மா சபதம் செய்தேன். ‘ என் உன்னதக் கனவை அடைந்தே தீருவது எப்படி' என்று திட்டங்கள் தீட்டினேன் - அடுத்த சிலவாரங்களில் காத்திருந்த அதிர்ச்சி தெரியாமல்!

ஸ்பெலண்டர் ஓட்டுவது என்ன,ஸ்கூட்டியையே இன்னும் ஒரு வருடத்திற்கு ஓட்ட முடியாது என்பதுதான் அந்த அதிர்ச்சி! 'இனி பின்சீட்டுதான்' என்பது அதற்கடுத்த அதிர்ச்சி!Pregnancy!! (Yes, Unplanned) நினைத்த இடத்திற்கு நினைத்தபோது போனது போக,‘எனக்கு அங்கே போகணும், என்னை கூட்டிட்டு போறியா....ப்லீஸ்' இல்லையேல் ‘இன்னைக்கு ஆஃபீஸ் இருக்கு, கொண்டு வந்து விடறியா'என்றோ கேட்பது மாதிரியான கொடுமை...அதுவும் எப்போதும் சுயமாக இருந்தபின் சார்ந்து இருக்க வேண்டியநிலை வரும்போது....சொல்லத் தெரியவில்லை!!

முடக்கப் பட்டது போல உணர்ந்தேன். (உடலின் மாற்றங்களை மனம் ஏற்றுக்கொள்வதில் இருந்த Latency!)

தற்போது,மிலி வந்து ஆறு வருடங்களாகிவிட்டது. அவ்வப்போது மக்கர் செய்ய ஆரம்பித்து இருக்கிறது.

புது வண்டி வாங்கலாம் என்று கடைக்குச் சென்றபோது, மகிழ்ச்சியைவிட 'நானே சம்பாரிச்சு நானே ஓட்டக் கத்துக்கிட்ட வண்டி'என்ற நினைப்பே ஆக்கிரமித்திருந்தது. மிலியை விட மனசே இல்லை.

ஸ்கூட்டி பெப் தற்போது (முற்காலத்து 'மடிசார் மாமி' புகழ் கைனடிக் போல) ஆண்ட்டிகள் வண்டியாகி விட்டதால் ஸ்கூட்டி ஸ்ட்ரீக்கை தேர்ந்தெடுத்தேன். ஆனாலும், சிலநாட்கள் மிலியுடனே ஆஃபிஸ் வந்தேன். இப்போது, முற்றிலும் புது வண்டிக்கு மாறிவிட்டேன்.

‘பேசாம, இதுலேயே கொடைக்கானல் போகலாமா' என்று தற்போது யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

ஆனாலும், அவ்வப்போது ஆழ்மனதிலிருந்து எட்டிபார்க்கிறது ‘ஸ்ப்லெண்டர் கம் கொடைக்கானல்' ஆசை!

குப்புறபடுத்து குமுறவைக்கும் ஒரு யதார்த்த(!) முயற்சி

“பொறுப்பு பொறுப்பு”-ன்னு சொல்றாங்களே, அது உனக்கு கொஞ்சமாவது வந்திருக்கா?

”இத்தனை வருஷமா உயிர் வாழ்ந்து என்னத்தை சாதிச்சிருக்கே?”

”குறிக்கோளோட வாழணும்னு யாராவது சொல்லும்போதெல்லாம், அப்படின்னு ஒண்ணு இதுவரைக்கும் உனக்கு இல்லவே இல்லையே, அதை பத்தி கொஞ்சமாவது நினைச்சு பார்த்திருக்கியா”

”வளர்ந்து நான் அதுவா இருப்பேன்..இதுவா இருப்பேன்னெல்லாம் கனவு கண்டு எல்லாரையும் நம்ப(!) வைச்சியே, அதுலே எதுவாவது ஆகியிருக்கியா”

“என் பர்த்டே அன்னைக்குத்தான் வேர்ட்ஸ்வொர்த்தும் பொறந்தார்ன்னு சொல்லிக்கிறியே...வேர்ட்ஸ்வொர்த் அப்படி சொல்லிக்க முடியுமான்னு கொஞ்சமாவது யோசிச்சியா?”

-இப்படி முகத்திலறையும் (!) கேள்விகளை சில சமயங்களில் என்னை நானே கேட்டுப்பேன்...அந்த 'சில சமயம்' வருஷத்திலே ஒரு தடவைதான்னாலும் இந்தக் கேள்விகள் என்னை ரொம்ப ஃபீல் பண்ண வைச்சுடும்..

நேத்து சாயங்காலமும் அப்படி ஒரு சமயமாகி போனதுலே இப்படி கேள்வி கேட்டு குமுறிக் குமுறி ஃபீல் பண்ண வேண்டிய நேரமா போச்சு...ரொம்ப ஃபீலிங்ஸ்-னா உடனே படுத்துத் தூங்கிடறதுதானே என்னோட பழக்கம்...சோ, படுத்து தூங்கிட்டேன்...இந்த மாதிரி ஸ்டுப்பிட் கேள்விகளை கனவுலே கூட யாரும் என்னைக் கேக்கலை...

ஆனா, இன்னைக்குக் காலையிலே என்னை எழுப்பின ஃபோன் கால்கள், வந்த மெசேஜ்-கள் எல்லாம் ‘ச்சே..நீ அவ்ளோ யூஸ்லெஸ் இல்லே முல்லை'ன்னு நம்பிக்கைக் கொடுத்தப்புறம்தான் படுக்கையிலேருந்து எழுந்திருச்சேன்..(இல்லை...தூக்கத்தை கெடுத்திட்டீங்களே-ன்னு நான் திட்டவே இல்லை..;-) )

ஓக்கே...இப்போவரைக்கும் இந்த போஸ்ட் என்னன்னே தெரியாம படிக்கறவங்களுக்கு...ஒரு யூஸ்லெஸ் ஆளோட பர்த்டே இன்னைக்கு.. அதனாலேதான் இந்த கேவிக்கேவி கண்ணீர் வர வைக்கும் முயற்சி..:-)


பிறந்தநாள் கொண்டாடறதை எல்லாம் 16 வயசோட ஏறக்கட்டியாச்சுன்னாலும், காலேஜ்லே அதுக்கு வேற மீனிங் கிடைச்சது..நடுராத்திரி முகத்துலே
தண்ணியை கொட்டி எழுப்பி, கேக்கை முகத்துலே அப்பி,அதே போஸோட ஃபோட்டோ எடுத்து, என்னைத் தவிர மீதி எல்லோரும் ஹீரோயின் மாதிரி போஸ் கொடுத்து, தூங்கறவங்க எல்லாரும் பதறியடிச்சு எழுந்துக்கறா மாதிரி ‘ஹாப்பி பர்த்டே'ன்னு கத்தி..அதுக்கெல்லாம் பிராயசித்தமா ‘ட்ரீட்'ன்னு அனனிக்கு முழுக்க என் பர்சை காலி பண்ணி.... (‘இந்த பர்த்டே கொண்டாடறது எல்லாம் வேஸ்ட்..இதுலே என்னோட பங்கு ஒண்ணும் இல்லே..”ன்னு எவ்ளோ கதறி இருப்பேன்!!)


சில சமயம் பிறந்தநாட்கள் பற்பல நினைவுகளை கொண்டுவந்து விடுகின்றன இதுபோல...ஒருவேளை வயசாய்டுச்சுனா இப்படிதான் ஆகும்போல..'என்ன சேர்த்து வைச்சிருக்கே..என்ன சாதிச்சிருக்கே'-ன்னு !

அப்போதான் மனசுக்குள்ளே ஒரு சின்னக் குரல் 'குழந்தைங்க குழந்தைங்களா இருந்தா போதும்... குழந்தைங்கள்ளாம் என்ன பெரிசா சாதிக்கணும்'..

அந்த சின்னக்குரலுக்கு என் நன்றி! :-)

அதனாலே, வயசாகுதேன்னு ஃபீல் பண்ணலை...Because I am not. And probably, never will be.

பதிவர் வீட்டு...

...கட்டுத்தறியும் பதிவெழுதும்-ன்னு சங்க(த்துத்!) நூலிலேயே சொல்லியிருக்கும்போது பதிவரின் கணவர் எழுதாம இருப்பாரா?

இந்த மாதத்தில் வந்த முக்கியமான நாளுக்காக முகிலுக்கு என்ன பரிசுக் கொடுக்கலாம்னு யோசிச்சேன். முகிலுக்கு வாழ்க்கை கொடுத்திருக்கிறேனே.. அதை விட பெரிய பரிசு என்ன இருக்க முடியும்-ன்னு தோணினாலும், ‘நாம நினைக்கறதைவிட மத்தவங்க விருப்பப்படறதை நிறைவேத்தறதுதான் நாம கொடுக்கற பரிசு'ன்னு நான் பார்த்த தமிழ்சினிமா கத்துக்கொடுத்ததாலேயும் - இன்னைக்கு, Guest post by Mugil! :-)


இன்றைய(ஹிஹி..முகில் இதை எழுதினது ரெண்டு நாள் முன்னாடி) தினமணியில் படித்த செய்தி: செல்போன் வைத்துள்ள விவசாயிகளுக்கு வானிலை மாற்றம் குறித்த விவரம் எஸ்எம்எஸ் மூலம் தெரிவிக்கப்படும் என்று, சென்னை மண்டல வானிலை மைய துணை இயக்குநர் வெள்ளிக்கிழமை தெரிவித்தார்.

விவசாயி என்ன சொல்லவரார் தெரியுமா? விவசாயத்திற்கான மின்சாரம் கிடைக்கல! SMS மூலம் வானிலை தகவலா? முதல்ல மொபைல சார்ஜ் பண்ண மின்சாரம் குடுங்கடா!!

எது எப்படியிருந்தாலும் நம் தமிழக அரசுக்கு பட்ஜெட்டில் செலவுகணக்கு காட்ட இதுபோல இன்னும் சில யோசனைகள் கீழே!

1) மாடு மேய்ப்பவர்களுக்கு இமெயில் மூலம் தொலைந்த மாடை கண்டுபிடிக்க உதவி

2) டாஸ்மாக் குடிமகன்களுக்கு வழிகாட்ட கூகிள் மேப் நிறுவனத்துடன் ஒப்பந்தம்

3) மீனவர்கள் சர்வதேச எல்லையை தாண்டாதிருக்க நடுக்கடலில் சாக்பீஸால் கோடுகிழித்தல்

4) சாமியார்களை கவனிக்க சன்டிவி / நக்கீரன் கேமராவுடன் ஒப்பந்தம்

5) எதிர்க்கட்சி MLA-க்கள் தம் தொகுதி பற்றி சட்டசபையில் பேச நிதியுதவி

6) இலங்கை தமிழருக்காக பிரதமர், சோனியாஜி & பிரதிபாஜிக்கு கடிதசெலவு

7) ரேஷன் பொருட்கள் வெளிமாநிலங்களுக்கு செல்லாமலிருக்க அரிசிவாரியாக பூட்டு

8) அமைச்சர் பெருமக்கள் கல்வி சேவைசெய்ய இலவச பொறியியற்கல்விக்கூடம்

9) புவிவெப்பமாவதை தடுக்க வீட்டிற்கோர் AC திட்டம்

10) தடங்கலற்ற மின்வசதி பெற போன் கம்பெனி டவர்மூலம் மின்விநியோகம்

11) கள்ளவோட்டு பிளாக்கர்களுக்கு தனி நீதிமன்றம்





ஆகா..ஓகோ-ன்னு பாராட்டி உடனே தனிப்லாக் ஆரம்பிக்கற தைரியத்தை முகிலுக்குக் கொடுத்துடாதீங்க நண்பர்களே! :-)

பேருந்தில் நீ எனக்கு.....

எல்லாம் எங்க ஆயா பண்ணின சதி. எனக்கு அப்போவேத் தெரியும், எப்படியும் என்னோட பயாகிராஃபி வெளிவரும்போது, இந்த பக்கங்கள் ஒரு இருண்ட காலமாத்தான் இருக்கும்னு. இதையெல்லாம் தவிர்க்கணும்னு, அப்போவே சொன்னேன். 'பிஜி-க்காவது மெட்ராஸ் போறேன், என்னை விடுங்க'ன்னு. ”மெட்ராஸ் போனேனா நீ குட்டிச்சுவரா போய்டுவே”-ன்னு (இல்லன்னா மட்டும் ரொம்ப ஒழுங்கு!) பதில் சொன்னாங்க ஆயா. சரி, MAT ஸ்கோர்ல்லாம் நல்லாதானே வச்சிருக்கேன், நார்த்-க்காவது போக விடுங்கன்னு கதறினேன். கேட்டாங்களா? 'ஒண்ணும் வேணாம், நான் நிம்மதியா இருக்கணும்னா, ஆச்சி அந்த ஒன் அண்ட் ஒன்லி விமன்ஸ் யுனிவர்சிடிக்குத்தான் போகணும்” -ன்னு பெரிம்மாக்கிட்டே கைகேயி அவதாரம்தானே எடுத்தாங்க. அங்கே பேருந்து-ன்ற பெயரிலே ஸ்வராஜ் மஸ்தா ஒன்னு இருந்துச்சு. ஆனா, அதுலே காதல் இல்லே. காதலே இல்லேன்னப்பறம் காதல் ஜோடி மட்டும் எப்படி இருக்கும்? ச்சே...அங்கே ஜோடியே இல்லே...காதல் மட்டும் எப்படி இருக்கும்? சரி...ஏதோ ஒண்ணு..

ஒருவேளை, நான் மெட்ராஸ்லே மட்டும் படிச்சிருந்தேன்னா, இந்நேரம் இந்த தொடர்பதிவுலே சொல்றதுக்குத்தான் எத்தனை கதைகள் என்கிட்டேயே இருந்திருக்கும்! ப்ச்! நீங்க கொடுத்து வச்சது அவ்வளவுதான். அப்படியே, நான் ஆம்பூரிலேருந்து கொடைக்கானல் போகணும்னா, ஜோலார்பேட்டையிலே எட்டுமணி ட்ரெயின் ஏறி விடிகாலைல திண்டுக்கல்-லே இறங்கி, அங்கே வெயிட் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கிற ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட ஜாயிண்ட் அடிச்சு, மதுரைலேருந்து வந்து வத்தலகுண்டுலே வெயிட் பண்ணிக்கிட்டிருக்கிற இன்னொரு க்ரூப் கூட ஜோதியிலே ஐக்கியமாகி ”போறாளே பொன்னுத்தாயி”-ன்னு காட் ரோடிலே மலையேறினா கீழே இறங்க ரெண்டு மாசமாவது ஆகும். இதுலே, தினமும் பேருந்து பயணம் எங்கே?!

அந்த பேருந்துலே, காதல் எபிசோட் முடிஞ்சு கல்யாண எபிசோடை ஆரம்பிக்க வர்ற ஜோடிங்களை வேணா பாக்கலாம்...எல்லாம் ஹனிமூன் கப்பிள்ஸ். ”சின்ன பசங்க நம்மக்கூட வர்றாங்களே, கொஞ்சமாவது டீசண்டா நடந்துப்போம்”னே கிடையாது. ஒரே கொஞ்சல்ஸ்தான். எங்களுக்கு, அக்கம்பக்கத்துலே மாட்டினா அவ்வளவுதான். ஆனா, அதெல்லாம் புரிஞ்சுக்கற நிலைமைலே இருப்பாங்கன்றீங்க? பாதிபேருக்கு புரியவும் புரியாது...ஏன்னா எல்லாம் ஒரே குஜ்ஜூஸ். முழங்கை வரைக்கும் வளையல் போட்டு பாதி தலைவகிடு வரைக்கும் குங்குமம் அப்பின கேஸ். சரி..விஷயத்துக்கு வாங்க.

தினமும் பேருந்துலே நான் பார்த்த காதல்-ன்னா அது சென்னைக்கு வந்தப்புறம்தான். சைக்கிள் வீலை ரிவர்ஸுலே சுத்துங்க, ப்லீஸ்! ப்ராஜக்ட்-க்காக ரெண்டு அப்பாவி பொண்ணுங்க சென்னை மண்ணை மிதிக்கறாங்களா...யெஸ்! 'எஜமான் காலடி மண்ணெடுத்து'- ன்னு பேக்ரவுண்ட்லே பாட்டு கேக்குதா...அதேதான்... கட் கட்...கட்...

ஸ்கூட்டி வாங்கற வரைக்கும் பஸ்லேதான் நானும் லதாவும் ஆஃபிஸ் போவோம். எட்டேமுக்காலுக்கு கரெக்ட்டா பஸ் டாண்ணு ஸ்டாப்லே வந்து நிக்கும். அதே சமயம், சரியா ஸ்டாப்-க்கு மேலே ஒரு ஸ்ரீலங்கன் ஏர்வேஸ் க்ராஸ் பண்ணும். (டைமிங்பா!)அப்போல்லாம், ஆடி மாச பஸ்தான்(லேடீஸ் அந்த பக்கம், ஜெண்ட்ஸ் இந்த பக்கம்). ஜன்னல் சீட்டுலே உட்கார்ந்திருக்கிற அந்த அக்காவோட கண்ணு பஸ் ஸ்டாப்பை ஸ்கேன் பண்றதை பார்க்கிற எந்த சாதாரண மனுசனுக்கும் 'அவங்க யாரையோ தேடறாங்க'ன்னு புரியும். எங்களை மாதிரி மரமண்டூஸ்-க்கு , 'ஒரு சீட் பக்கத்துலே காலியா இருக்கு'ன்னு சொல்ற மாதிரி தோணுச்சு. அந்த சீட்லே லதா உட்கார்ந்துக்கிட்டா. நான், நின்னுக்கிட்டு ஜன்னல் வழியா வேடிக்கை பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன்.

அப்புறம், பஸ் நகரும்போது ஃபுட்போர்டுலே ஏறுறவங்க வந்து அவங்க சொத்துகளை ஜன்னல்கிட்டே இருக்கறவங்க கிட்டே கொடுத்துட்டு ஏறுவாங்க தானே.. அதுமாதிரி இந்த அக்கா மடிலேயும் யாரோ கொடுத்த ஒரு லஞ்ச் பாக்ஸ்,இன்னும் சில நோட்டுகள். அதைப்பார்த்து அந்த அக்கா லேசா சிரிச்ச மாதிரி இருந்தது. நமக்குத்தான் பாம்புக்காது...ச்சே.. பூனைக்கண்ணு... இந்தவிஷயத்தையெல்லாம் நல்ல நோட் பண்ணுவோமே. அப்புறம்தான் தெரிஞ்சது, அந்த அக்கா தினமும் டெர்மின்ஸ்லேருந்தே ஏறிடுவாங்க. அந்த அண்ணா ஏதோ காலேஜ் ஸ்டூடண்ட் போல. (நோட் புக்!!) அந்த அக்கா எங்கியோ வேலை செய்றாங்க போல. சிலநாட்கள், ஒரு ஆண்ட்டி கூட ஆஃபிஸ் விஷயமா பேசிக்கிட்டிருக்கிறதையும் பார்த்திருக்கோம். ஒரே ஆஃபிஸா இருப்பாங்க போல.

டிக்கட் வாங்கணும்னா, பக்கத்துலே இருக்கறவஙகிட்டெ காசை கொடுத்தாப் போதும்.அப்படியே ஒவ்வொருத்தரா பாஸ் பண்ணி கடைசிலே உட்கார்ந்திருக்கற கண்டக்டர்வரை ரீலே ஆகி டிக்கட் நம்ம கைக்கு வந்து சேரும். நாங்க, பெரும்பாலும் அந்த அக்காக்கிட்டே தான் கொடுப்போம். அவங்க, கண்டக்டர் பக்கத்துலே நின்னுக்கிட்டு இருக்கற அண்ணாகிட்டே பாஸ் ஆகிற வரைக்கும் பார்த்துக்கிட்டே இருப்பாங்க. அப்போ, நானும் லதாவும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் இடிச்சுக்குவோம், கிண்டலோட. நாமதான், சினிமாலேக்கூட செண்டி சீன் வந்தா சீனைப் பார்க்காம பக்கத்துலே உட்கார்ந்து இருக்கிறவங்க ரியாக்‌ஷனைப் பார்ப்போமே...கண்ணுலே தண்ணி வருதா... கிண்டல் பண்ணி சிரிக்கலாம்னு. அதே மாதிரி அந்த அண்ணாவும் அக்காவை ஓரக்கண்ணாலே பார்த்துக்கிட்டு இருப்பார்.

அக்கா கையிலே எதாவது புக் வைச்சிருப்பாங்க வேற. சிட்னி ஷெல்டன். ஆனா, முழுசா படிக்கற மாதிரியும் தெரியாது..படிக்காத மாதிரியும் தெரியாது. கொஞ்ச நேரத்துக்கு அப்புறம், அந்த அண்ணா,எப்படியாவது நகர்ந்து அக்கா பக்கத்துலே வந்துடுவாங்க. அப்புறம் ஒரே சைட் தான். ஒரு நாடகம் பாக்கிற மாதிரியே இருக்கும். நானும் லதாவும் நமுட்டு சிரிப்பு சிரிச்சுக்குவோம். அவங்களுக்கு இதெல்லாம் தெரிஞ்சுதான்னு தெரியலை....தெரிஞ்சிருந்தா சபிச்சிருப்பாங்க!

இப்படியே ஒரு ரெண்டு மாசம் போயிருக்கும். ஒருநாள், வேலன்டைன்ஸ் டேன்னு நினைக்கறேன். அந்த அக்கா பிங்க் கலர் ட்ரெஸ்லே வந்திருந்தாங்க. பார்க்கிறதுக்கு ஃப்ரெஷ்ஷா இருந்தாங்க. அந்த அண்ணா, ஒரு க்ரீட்டிங் கார்டோட ரோஜாவை கையிலே வச்சிக்கிட்டு ஏறினார். அன்னைக்கு அக்காவுக்கு சீட் கிடைக்காததனாலே நின்னுக்கிட்டுதான் வந்தாங்க. அண்ணா, ரோஜாப்பூவைக் கொடுத்ததும் அக்காவும் வெட்கப்பட்டுக்கிட்டே வாங்கிக்கிட்டாங்க. எல்லாரும் பார்த்தும் பாக்காத மாதிரி இருந்தாங்க. ஒரு ரெண்டு ஸ்டாப்பிங் தள்ளி டிக்கெட் கொடுக்க பஸ்ஸை நிறுத்தினாங்க. அப்போ கொஞ்சம் பேரு இறங்கி ஜன்னல்கிட்டே நிப்பாங்க இல்லே.அது மாதிரி அந்த அண்ணாவும் இறங்கி போனார்.

அப்போதான் அது நடந்தது. இன்னொரு அண்ணா,அவர், பார்க்க கருப்பா, கொஞ்சம் ரஜினி மாதிரி ஸ்டைல்லாம் பண்ணிக்கிட்டு அக்கா பக்கத்துலே வந்தார். அக்கா முதல்லே ஒண்ணும் கண்டுக்கலை. திடீர்ன்னு,அவர் அந்த அக்காகிட்டே லெட்டர் மாதிரி ஒண்ணை கொடுத்தார். அந்த அக்கா வாங்கிக்கலை. அந்த அண்ணா “ஏண்டி, வெள்ளையா இருந்தா மட்டும்தான் லவ் பண்ணுவீங்களா” - ன்னெல்லாம் கேட்டுட்டு அந்த அக்கா கையிலே இருந்த ரோஸ், கார்டை கிழிச்சு போட்டுட்டு இறங்கிபோய்ட்டார். எல்லாரும் அப்படியே அதிர்ச்சியிலே உறைஞ்சு போய்ட்டாங்க. அந்த அக்காவுக்கு ரொம்ப அவமானமாகிடுச்சுன்னு நினைச்சோம். கொஞ்ச நேரத்துலே கண்டக்டர் விசில் கொடுத்ததும், எல்லாரும் ஏறிட்ட்டாங்க. அண்ணாவும், அக்கா பக்கத்துலே வந்தப்போ கீழே கிடக்கிற கார்டையும் ரோசையும் பார்த்துட்டாங்க. அக்காவுக்கு, இந்த அதிர்ச்சியிலே வார்த்தையே வரலை. விட்டா அழுதுடுவாங்க போல. அந்த அக்கா, கீழேருந்து எடுக்கறதுக்- குள்ளே எல்லாரும் உள்ளே வர ஆரம்பிச்சதுனாலே ரோசை பாக்காம மிதிச்சுக்கிட்டே போய்ட்டாங்க...பாவம், அந்த அண்ணா-வுக்கு அதை நிஜமா பிச்சு போட்டது யாருன்னு தெரியாது. எல்லாம் சினிமாலே வர்ற மாதிரியே...வர்ற மாதிரியே என்ன...சினிமா மாதிரியே இருந்தது.

நானும் லதாவும் எங்க ஸ்டாபிங்லே இறங்கினப்புறமும் ஆஃபிஸுக்கு போக மனசு இல்லாம , அந்த அக்காவையும், அண்ணாவையும், இன்னொரு கருப்பு அண்ணாவையும் சுமந்துக்கிட்டு போற அந்த பஸ்ஸையே பார்த்துக்கிட்டு நின்னோம். புழுதியை எழுப்பிட்டு போன அந்த பஸ்ஸோட நம்பர் மட்டும் கண்ணுக்குத் தெளிவா ....23C!

என்னது...அப்புறம் நடந்ததெல்லாம் உங்களுக்கும் தெரியுமா? நீங்களும் ''சுடச் சுட பார்த்து ரசித்தி'ருக்கீங்களா?! (என்ன பண்றது..எங்க ஆயாவோட சதியாலே நான் பார்த்த ஒரே 'பேருந்து காதல்' கதை...இதுதான்!)

சரி சரி...'எனக்கு ஆரம்ப சீன்லேயே தெரிஞ்சுடுச்சு'.. இல்லேன்னா ‘முன்னாடியே கெஸ் பண்ணிட்டேன்'-னெல்லாம் விட்டுட்டு உண்மையை சொல்லிட்டு போங்க...:-)

தொடர்பதிவிற்கு அழைத்த தீபா-விற்கு நன்றி!

சிலபல சுவாரசியமான 'உண்மைச்' சம்பவங்களை சொல்ல நான் அழைப்பது,

சின்ன அம்மிணி,
ஆயில்யன்
பின்னோக்கி
கமெண்ட் மட்டும் போடும் padmaja (நீங்க பின்னூட்டத்திலே கூட சொல்லலாம்,மேடம் ) :-)

இது என்ன பாட்டு?

(Picture courtesy : Google)

ஐ ஃபார் ...

...ஐடிகார்ட்!

ஸ்கூல்லே காலேஜ்லே கொடுப்பார்களே - லாமினேட் பண்ணின ஐடிகார்டு. அது இல்லீங்க...இது வேற! பட்டையா இல்லேன்னா உருண்டையாக பஞ்சு மாதிரி கயிறுலே கம்பெனி பேரு எழுதி கழுத்திலே போட்டிருப்பாங்களே..அந்த ஐடி கார்ட்!

கொஞ்சம் பட்டையான கயிறு, அதில் எழுத்துகள் அழிஞ்ச மாதிரி எழுதி இருந்தா - டிசிஎஸ். உருட்டிய கயிறாக இருந்தால் அது சிடிஎஸ். கொஞ்சம் பெரிய பட்டையாக இருந்தால் பொலாரிசிஸ். இப்படி எழுத்துகள் சரியா தெரியாவிட்டாலும், ஐடி கார்டு தொங்கும் கழுத்துகளை பார்த்தே கண்டு பிடித்துக்கொண்டிருப்போம் , நானும் லதாவும். எங்கே? பஸ் ஸ்டாப்பிலேதான்.

இந்த ஐடி கார்டு போட்டவர்கள் பஸ் ஸ்டாப்பை விட்டு தள்ளி நிப்பார்கள், அவர்கள் கம்பெனி பஸ்ஸுக்காக. கையிலே டப்பர்வேர். சிலர் கையில் ஃபைல் இல்லேன்னா டோராவோட பேக்பேக். 'காக்கா வாயிலே வடை ' கண்ட நரியாக நாங்களும் ஐடி கார்டையும் வால்வோ பஸ்ஸையும் பார்ப்போம். ஆனால், ரெசஷனில் கிடைத்ததோ சென்ட்ரல் கவர்ன்மெட் ப்ராஜக்ட் அசிசிஸ்டெண்ட் வேலை. அதில் கிடைத்த ஐடி கார்டை திருப்பி திருப்பி பார்த்துவிட்டு பர்ஸுக்குள் வைத்துக்கொண்டோம். அதுவோ, ஸ்கூல் பசங்க ஐடி கார்டே பரவாயில்லை என்பது போல இருந்தது! எங்கள் ஸ்டாம்ப் சைஸ் ஃபோட்டோவை ஒட்டி அதில் எந்த டிபார்ட்மெண்ட், சயிண்டிஸ்ட். இன்.சார்ஜ் கையெழுத்து/கைட் கையெழுத்து, அப்புறம் அட்மின் பொறுப்பாளரின் ஐடிகார்டு, பத்தாததற்கு எங்களின் கையெழுத்து! இதை யாருக்காவது கழுத்தில் மாட்டிக்கொள்ள ஆசை வருமா?! (அப்படிப்பட்ட ஐடி கார்ட் சுமந்து இண்ட்டெலிஜென்ட் சிஸ்டம் கோட் அடிச்சத்து தனிக் காவியம்! )

காலேஜுலே கான்வெகேஷனுக்கு வந்த சீனியர்ஸ் நிறைய கதை சொல்லி போயிருந்தார்கள். அடுத்த மாசம் நான் யூஎஸ் போறேன், எங்க ப்ராஜக்ட் அப்படி, இப்படி -ன்னு. மறக்காம சொல்றது, 'ப்ராஜக்ட்க்கு வரும்போது உன்னோட ரெஸ்யூம் அனுப்பு'ன்னு விசிட்டிங் கார்டு கொடுப்பாங்க. அப்படி கொடுக்கும்போது அவங்க பையிலே இருக்கற ஐடி கார்டும் எங்க கண்லே படும். அதையும் ஒரு பார்வை பார்த்துட்டு, எப்படியும் நாமளும் யூ எஸ் போகப்போறோம்னு இமெயில் ஐடி கூட நாங்க usa.net லே வைச்சிருந்தேன். எங்க பிசிஏ பேட்சே அப்புறம் usa.net க்கு மாறினது பொறுக்காம அந்த சர்வரே படுத்துடுச்சு, கொஞ்ச நாள்லே.

அதை விடுங்க, ஐடி கார்டு விஷயத்துக்கு வருவோம். எப்படியாவது, ஒரு ஐடி கார்டு பாக்கியம் கிடைக்கணும்னு சென்னையிலே இருக்கற ஒரு கம்பெனி விடாம நாங்க ரெஸ்யூம் கொடுத்து முடிச்சிருந்தோம். ரொம்ப காலத்துக்கு முன்னாடி ஒரு மெயில் பார்வர்டு இருந்தது - excel ஃபைல்லே சகட்டுமேனிக்கு எல்லா கம்பெனிகளின் HR மெயில் ஐடி, கன்சடல்ன்ஸி ஐடி எல்லாம் இருக்கும். அது வழிவ்ழியா சுத்தி எப்படியாவது ப்ரெஷர்ஸ் கையிலே கண்டிப்பா மாட்டிக்கும். அப்போ ஃப்ரெஷ்ர்ஸுக்கு உதவ சேத்தனாஸ் -ன்னு ஒரு க்ரூப்பே இருந்தது. சேத்தனா - அவங்க எத்தனை பேரு லைஃப்லே ட்யூப்லைட்
போட்டு பொட்டு வைச்சிருக்காங்கன்னு தெரியாது...ஆனா, தினமும் சேத்தனாக்கு நன்றி சொல்லி மெயில் வந்துக்கிட்டிருக்கும். தினமும், எங்கே வேலை காலி, ஃப்ரெஷ்ர்ஸ் எங்கே தேவைன்னு அருமையா கடமையா அனுப்புவாங்க. இப்படி சேத்தனா புண்ணியத்துலே எங்க ரெஸ்யூம் எல்லா கம்பெனி டேட்டாபேஸிலேயும் இருந்தது. ஆனா, யாரும் கூப்பிடத்தான் இல்லை.

ஒரு சில ஐடிக்கு CV அனுப்பினதும் உடனே ரிப்ளை வரும். அது தானியங்கி மறுமொழிதான். ஆனா அதுக்கே அன்னைக்கு ராத்திரி கலர் கலர் கனவா வரும். ஐடி கார்டை மாட்டிக்கிட்டு டப்பர்வேர் வச்சிக்கிட்டு பஸ்ஸுக்கு நிக்கற மாதிரி எல்லாம்! ஆனா , அந்த தானியங்கி மறுமொழிக்கு அப்புறம் எந்த மெயிலும் வராது. குறைஞ்சது - 2+ வருட முன் அனுபவம் இருக்கணுமாமே! ஆறு மாசம் எக்ஸ்பிரியன்ஸ் வைச்சிருக்க நாங்க எங்கே....

அப்போ வொர்க்கிங் உமன்ஸ் விடுதியிலே தங்கியிருந்தோம். ரெண்டு வாரத்துக்கு ஒரு தடவை நானும் லதாவும் அழுக்குத் துணியை மூட்டை கட்டிக்கிட்டு ஆம்பூருக்கு போய்டுவோம். 'வரோம்'னு பெரிம்மாவுக்கு மெசேஜ் அனுப்பினா போதும் (மறக்க முடியுமா....Nokia 3210) . சப்பாத்தியும் சிக்கன் க்ரேவியும் செஞ்சு வைச்சுக்கிட்டு பெரிம்மா காத்துக்கிட்டு இருப்பாங்க. ம்ம்ம்ம்....ஓக்கே என்ன சொல்ல வந்தேன்...சென்னை டூ ஜோலார்பேட்டுக்கு லிங்க்-ன்னு ஒரு ட்ரெயின் இருக்கும். சென்னையிலேருந்து சாயங்காலம் 5.50 க்கு கிளம்பி 9.45 க்கு எங்க ஊரிலே நிக்கும். துரித கட்டை வண்டி.

அதுலே எங்க கண்லே படறவங்க எல்லாம் கழுத்துலே இந்த ஐடி கார்டோடவே வந்திருப்பாங்க. என்னவோ அதை கழட்டத்தான் நேரம் இல்லாத மாதிரி. ' ஒரு சாஃப்ட்வேர் கம்பெனிலே நாங்களும் சேருவோம். அப்போ ஐடியோடவே நாங்களும் வீட்டுக்கு போய் இது மாதிரி சீன் போடல... எங்க பேரை...யானைக்கு தும்பிக்கைன்னா மனுஷனுக்கு நம்பிக்கை' அப்படின்னு மனசுக்குள்ளே நினைச்சுப்போம். ட்ரெயின்லே ஏறி உட்கார்ந்தபின்னும் அதை கழட்ட மாட்டாங்க. ஆனா, அதுலேயும் ஒரு நல்லது இருந்தது. ஏன்னா, நாங்க போய் அவங்க வசிக்கற ப்லாட்பார்ம், ஏரியா (domain) வெல்லாம் விசாரிக்கறதுலே அவங்க விசிட்டிங் கார்டை (அதை பிசினஸ் கார்டுன்னு சொல்லனுமாம்) கொடுத்து சிவி அனுப்ப சொல்லுவாங்க. திங்கட்கிழமை அவங்க ஆபிஸ்லே போய் நிக்கறாங்களோ இல்லையோ..அதுக்கு முன்னாடி அவங்க மெயில் பாக்ஸை எங்க சிவி போய் தட்டிக்கிட்டிருக்கும். பலனென்னவோ பூஜ்யம்தான்.

கடைசிலே, நந்தனத்துலே இருந்த ஒரு சாஃப்ட்வேர் கம்பெனிலே நானும் அடையாரிலே லதாவும் செட்டில் ஆனோம். ஐடிகார்டும் கைக்கு வந்தாச்சு.நேவி ஃப்லூ கயிறு. அதுலே என்னோட ஃபோட்டோ போட்டு எம்ப்லாயி கோட் , ப்ளட் க்ரூப் எல்லாம் இருந்தது. தாலிக்கு தமிழ்சினிமாவிலே கொடுக்கற மரியாதைதான்..கண்ணுலே ஒத்திக்காத குறை. கூடவே வந்தது - விசிட்டிங் கார்டு..ச்சே..பிசின்ஸ் கார்டு. ஆனா, அதை எங்கே கொடுக்கறதுன்னு தெரியாம (கடைசிலே ஏதோ லோன் வாங்கதான் யூஸ் ஆச்சு!) முழிச்சுக்கிட்டு இருந்தப்போ பெரிம்மாவும், அம்மாவும் ஆளுக்குக் கொஞ்சம் எடுத்துக்கிட்டாங்க. மீதி இருந்ததை ஸ்டெல்லா( ஜூனியர்) எடுத்துக்கிட்டா. அநேகமா எல்லா ஜூனியர்ஸ் கைக்கும் போயிருக்கும். ஒரு மாசத்துலே இன்னொரு பேட்ச் பிசினஸ் கார்டு அப்ளை பண்ணது நானாத்தான் இருப்பேன். HR -ஏ ஆடிப்போய்ட்டாங்க! பெரிம்மாஅதை எங்க ஸ்கூல்லே போய் என்னோட டீச்சர்ஸ்கிட்டே காட்டி என் அருமை பெருமையை ரெண்டு இன்ச் உயர்த்தினாங்க. அவங்க பையிலே எப்போவும் அவரசத்துக்கு உதவும் ரேஞ்சுலே ஒரு பதினைஞ்சு கார்டு இருக்கும்னா பார்த்துக்கோங்களேன்.

அந்த கம்பெனியை விட்டு வரும்போது ஆக்சஸ் கார்டை மட்டும் கொடுத்துட்டு, அந்த ஐடிகார்டை HR - கிட்டே கேட்டு வாங்கிட்டு வந்துட்டேன்.

'எந்த கம்பெனியிலேயும் ரெண்டு வருசத்துக்கு மேலே இருக்கக் கூடாது, தாவிக்கிட்டே இருக்கணும்' - ன்னு ஒரு உன்னத நோக்கத்தோடதான் வேலைக்கு போகவே ஆரம்பிச்சோம். ' ஏன்னா அப்போதான் ஸ்டேக்னண்ட் ஆக மாட்டோம்'னு ஒரு காரணம் வேற. அதன்படி - அடுத்த ரெண்டாவது வருசத்துலே பெங்களூர் தாவல். அங்கேயும் ஒரு ஐடி கார்டு - போன தடவை இருந்த பரவசம் இங்கே மிஸ்ஸிங். ஆனா ஏதோ கலெக்‌ஷன் மாதிரி அந்த விசிட்டிங் கார்ட் மட்டும் சேர்ந்துகிட்டு இருந்தது. அதுலே ஒரு செட்டை என் தம்பி சீட்டு கட்டாவும், பப்பு இப்போ ஏபிசிடி விளையாடவும் எடுத்துகிட்டாங்க.

பெங்களூர்லே ஆட்டோக்காரங்க கடமைன்னா காட்பாடியா இருப்பாங்க.சாயங்காலம் ஆறுமணிக்கு மேலே ஐந்து நிமிஷம் ஆகி இருந்தாலும் ஒன் அண்ட் அ ஹாஃப்-ன்னு சொல்லுவாங்க. அதாவது ஒன்றரை பங்கு சார்ஜ். அதனாலே நானும் கலைவாணியும் ஐடி கார்டை கழட்டி பைக்குள்ளே வச்சிக்கிட்டு ஆட்டோக்காரர்கிட்டே பேரம் பேசுவோம். அப்போதான் ஐடிகார்டு மேலே இருந்த மோகம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைந்திருக்கணும்னு நினைக்கறேன். சரி, பெங்களுரை நாம முன்னேத்தினது போதும், இனி சிங்காரச் சென்னைக்குத்தான் என் சேவைன்னு முடிவு செஞ்சு இங்கே வந்து சேர்ந்தப்புறம் - கொஞ்ச நாள் வரைக்கும் ஐடி கார்டை மேலே மோகம் இருந்துக்கிட்டு தான் இருந்தது. ஆனா, ஆட்டோவிலே போகணும்னா மட்டும் அதை மறைச்சு பைக்குள்ளே வச்சிக்கிறதுன்னு போய்ட்டு இருந்தப்போதான் ஒரு நாள் ஹெச் ஆர்கிட்டே இருந்து மெயில் ஒன்னு வந்தது - அதாகப்பட்டது, ஐடி கார்டு தொலைந்தால் ரூபாய் 250 கொடுத்தால் புதிது வாங்கிக்கணும்! அதுக்கு ரெண்டு நாள் முன்னேதான் கிளிப்லேருந்து என்னோட ஐடிகார்டு கழண்டு நல்ல வேளையா ஸ்கூட்டிலேயே விழுந்திருந்தது. 'எதுக்குடா வம்புன்னு' அப்போ கைப்பைக்குள்ளே போட்டதுதான்.

க்ளிப் டைப் ஐடி கார்டு வந்தப்பறம் பழைய ஐடி கார்டோட மகிமை இல்லை. ஆனாலும், ஐடி கார்டு மாட்டின கழுத்தை எங்கேயாவது பார்க்க நேர்ந்தா மட்டும் லேசான கொசுவத்தி மட்டும். ஏன்னா, ‘ஐடி கார்டைவிட ஏடிஎம் கார்டுதான் முக்கியம்'னு லைஃப் உணர்த்தினதாலே கூட இருக்கலாம். (நல்லாத்தானே போய்கிட்டிருந்தது எதுக்கு இந்த பஞ்ச் -ன்னு கேக்கறீங்களா...ஹிஹி..எல்லாம் நெஞ்சை பஞ்சாக்கி பஞ்சை பஞ்சராக்கும் கலைதான்!)

பைதிவே, நேத்து ஒரு கால். என்னோட பிசினஸ் கார்டை வாங்கின அதே ஸ்டெல்லா-கிட்டேருந்து.... 'ஹேய், முல்லை எனக்கு ஒரு வேலை வாங்கித்தாயேன்னு'! (இன்னுமா இந்த உலகம் நம்மளை நம்புது!!)

“பையனுக்கு ஐஞ்சு வயசாகிடுச்சு..வீட்டுலே இருந்து பார்த்துக்க வேணாம். எல்லோரும் வேலைக்கு போறத பார்த்தா எனக்கும் ஆசையா இருக்கு, ப்லீஸ், ஒரு வேலை வாங்கி கொடு முல்லை-ன்னு ஒரே அழுகை! அதுலே சுத்த ஆரம்பிச்ச கொசுவத்திதான்! என்ன பண்றது...நானும் ஐ ஃபார் ஐம்பது காசு, ஐ லவ் யூ, ஐஸ் ஐஸ்-ன்னு சிலபல க்ளிசரின் முயற்சியை வச்சிருந்தேன். என்னையும் மீறி இந்த பஞ்சராக்கும் இடுகை வந்துடுச்சு...நண்பர்களே மன்னிப்பீர்களாக! :-)

ஜூரம் வந்த குட்டீசை கவனித்துக் கொள்ள 101 வழிகள்

மூக்கு ஒழுக ஆரம்பிக்கும்போது கண்டுக்கொள்ளக் கூடாது.

அடுத்தநாள், தூதுவளை கொடுத்துவிட்டு 'சரியா போய்டும்' என்று சொல்லிக்கொள்ள வேண்டும்.

சளியிலிருந்து க்ரோசின் கொடுக்க வேண்டிய அளவு உடல் சூடாகும். இரண்டு முறை க்ரோசின் கொடுக்க வேண்டும் - நான்கு மணிநேர இடைவெளிகளில்!

'தண்ணியிலே ஏன் விளையாட விடறே..." என்றும்
'மிட்டாய், க்ரீம் பிஸ்கெட் வாங்கி கொடுக்காம இருக்கறது' என்றும் சண்டையிட வேண்டும்.

'கை கழுவாம எதையும் சாப்பிடக்கூடாதுன்னு சொல்லியிருக்கேனா இல்லையா' என்றும்
'ஸ்கூல்ல உன் பாட்டில்ல இருக்கற தண்ணியைதான் குடிக்கணும், சரியா' என்று மிரட்ட வேண்டும்.

'சாயங்காலமானா கதவை சாத்த வேண்டியதுதானே' என்று மாறி மாறி (கொசுவாக) கடித்துக்கொள்ள வேண்டும்.

மேற்கண்ட சண்டை அனைத்தும் ஹாஸ்பிடலில் டாக்டருக்கு காத்திருக்கும்போது நிகழ்த்த வேண்டும்.

அரை-அரை நாளாக விடுப்பு எடுத்து கவனித்துக்கொள்ள வேண்டும். இதற்கு மேல் லீவு எடுக்க முடியாத நிலை வரும்போது - பொறுப்பான, சுயமரியாதை உள்ள, தன்னம்பிக்கையான, நார்மல் மனநிலை கொண்டவர் எப்படி நடந்துக் கொள்வாரோ அப்படி நடந்துக் கொள்ள வேண்டும்!

"பெரிம்மா, எப்போ வர்றீங்க? நாலு நாளா பப்புவுக்கு உடம்பு சரியில்லை,ஜூரம்"

"அம்மா, எப்போ வர்றீங்க?நாலு நாளா பப்புவுக்கு உடம்பு சரியில்லை,ஜூரம்"

- என்று போனுக்கு மறுமுனையில் இருப்பவர்களை கிறுகிறுக்க வைக்க வேண்டும்.

அப்புறம், அவர்கள் அடுத்த பஸ்ஸை பிடித்து வந்திறங்கியதும், அலுவலகம் வந்து ப்லாக் அடிக்க வேண்டும்.

சினேகாவை ...

அனுப்பி வைக்கறீங்களா.... எங்க வீட்டுக்கு ஆஷிர்வாத் ஆட்டாவோட, ப்ளீஸ்?!