'கங்கவ்வா கங்கா மாதா' - சங்கர் மோகாசி புணேகர் (எம் வி வெங்கட்ராம்)

உங்கள் அம்மா கோலம் போடும்போது கவனித்திருக்கிறீர்களா?  புள்ளிகள் வைத்து,  நெளி நெளியாக வளைந்த கோடுகள் கொண்ட கோலங்கள் -  எந்த முனையில் இருந்து இழுப்பார்களென்றே தெரியாது, பார்த்தாலும் புரியாது. ஆனால், கண்ணிகளை இணைக்கும் கைகளை கவனித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, சட்டென்று ஒரு முழுமைக்குள் வந்து முடிந்துவிடும் கோலங்கள்.

சிறுவயதில், அம்மா கோலம் போடுவதை பாராக்குப் பார்ப்பது பிடித்தமான பொழுதுபோக்கு. வாசலில் நீர் தெளிக்கும்போதே, எங்கள் விளையாட்டுகள்  முடிவுக்கு வந்துவிடும்.  வரிசை வரிசையாக எண்கணக்கு மாறாமல் புள்ளிகள் வைத்து, எந்த கண்ணியும் தனித்து தொங்கிக் கொண்டிராமல்,  வகைவகையான நெளிவுகளுக்குள்  சுருங்கி, ஏதோ   ஒரு கணக்குக்குள் அடங்கிவிடும்  கோலங்கள் வடிவம் கொள்வதை பார்ப்பதே பிரமிப்புத்தானே! 

கிட்டதட்ட, கிட்டதட்ட என்ன‌ அதே மாதிரியான பிரமிப்பு, "கங்கவ்வா கங்கா மாதா"  என்ற கன்னட நாவலை வாசித்தபோது ஏற்பட்டது. வாசித்து முடித்ததும், புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட்டு, நெடுநேரம் ஒவ்வொரு புள்ளியாக மனதுக்குள் இழுத்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

மொத்தத்தில் மூன்று குடும்பங்கள்...கங்கவ்வா, ராகப்பா,தேசாய். ஆனால், இந்த குடும்பங்களுக்குள் இருக்கும் ஒவ்வொரு கண்ணியும், ஏதோ ஒரு புள்ளியிலிருந்து மற்றொரு புள்ளியோடு பாந்தமாக இயைந்து,  ஒரு முழுமையான‌ சித்திரத்துக்கு வந்துவிடுவது ஆச்சரியமாக இருந்தது.

இத்தனைக்கும், சிறார்களுக்கான‌  போட்டியொன்று  நிகழும் பள்ளி வளாகத்தினுள் வைத்து இந்த புத்தகத்தை வாசித்திருந்தேன். சுற்றி நிகழும் எந்த கூச்சல்களும் கூப்பாடுகளும் எந்த விதத்திலும் பாதிக்காதவாறு பார்த்துக்கொண்டது, நாவலின் சுவாரசியமின்றி வேறெதுவும் இல்லை. சொல்லப்போனால், போட்டியை பற்றிய பதைபதைப்புகளிலிருந்து என்னைக் காத்தது கங்கவ்வாவும், கிட்டியும்தான். :‍)

மகனுக்கு எட்டு வயதாக இருக்கும்போது, தன் கணவனை இழந்த பெண்.  நன்கு வாழ்ந்த குடும்பம். உறவினர்கள் சதித்திட்டத்தால்,  முக்கியமாக கங்கவ்வாவின் தம்பி ராகப்பாவால் செல்வத்தை இழக்க, மனக்கலக்கத்தின் காரணமாக கணவன் உயிரை விடுகிறான்.

யாருடைய நிழலிலும் இல்லாமல், தம்பிகள்  கண்களில் படாமல் வைராக்கியமாக  மகனை வளர்க்கிறாள் தாய். சில வீடுகளில் வேலை செய்து, தான் அரை வயிற்றுக்கஞ்சியும், மகனுக்கு முழு வயிற்றுக்கும் கொடுத்து ஆளாக்குகிறாள். மகன் கிட்டி,  மெட்ரிக் படித்து பாஸானதும், தெரிந்த, பெரிய மனுஷர்களிடம் சொல்லி அவனை குமாஸ்தாவாக ஒரு அரசாங்க வேலையில் அமர்த்துகிறாள்.

குடும்பத்து பெரியவர்கள் எவ்வளவு சொன்னாலும் கேட்க மாட்டோம். ஆனால், குடும்ப நண்பர்கள் என்ற பெயரில் யாராவது ஒரு பெரிய மனுஷர் சிக்கியிருப்பாரில்லையா... அவர் சொல்லிவிட்டால் மறுபேச்சில்லாமல் தலையாட்டுவோமே! எந்த பிரதியுபகாரமும் எதிர்பாராமல், அடுத்தவர்களுக்கு நல்லது செய்யவேண்டும் என்ற கொள்கையில் 'நம்மைவிட்டால் இவர்களுக்கு சொல்வதற்கும் செய்வதற்கும் யார் இருக்கிறார்கள்' என்று எண்ணிக்கொண்டு அவர்களும் உதவுவார்களே...

அப்படிப்பட்டவர்கள் இப்பொழுது அழிந்துபோகும் உயிரினமாக அருகிவருகிறார்கள்.ஆனால், நாவல் நடக்கும் காலகட்டத்தில் அப்படிப் பட்டவர்களே நாடெங்கும் நிறைந்திருந்தார்கள் என்று ஒவ்வொரு குடும்பத்து தாத்தா பாட்டியை கேட்டாலே தெரியும். அப்படி, கங்கவ்வா குடும்பத்துக்கு சிக்கியிருப்பவர் தேசாய்.

கங்கவ்வாவுக்கு  ஆலோசனைகளோடு, அவ்வப்போது பண ரீதியாக உதவியும் செய்பவர் தேசாய். தேசாய்க்கு, இரண்டு மகன்கள். மூத்தவன் அச்சுதராவ், பம்பாயில் கல்லூரியில் படிக்க, இளையவன் வசந்தராவ் நாடக/சினிமா மோகத்தில் ஊர் சுற்றிக்கொண்டும், தந்தையின் பணத்தை செலவழித்துக்கொண்டும்  அப்படியே, பொய் புரட்டுகளால், தந்தையின் நற்பெயரை கெடுத்துக்கொண்டும் இருக்கிறான்.

கிட்டி, அரசாங்க வேலையில் அமர்ந்ததும், நைச்சியமாக அவனை சந்திக்கிறான் மாமா ராகப்பா. எல்லாம் காரணமாகத்தான். மூத்த மகள் ரத்னாவுக்கு அவனை கட்டி வைத்துவிடலாமென்ற கனவோடு கிட்டியை தன் பக்கம் இழுக்கப் பார்க்கிறான்.

மகனது, போக்கிலிருந்தே கிரகித்துக்கொள்ளும் கங்கவ்வா, ராகப்பாவின் ஏமாற்றுவேலைகளை, நயவஞ்சகத்தை கண்ணீரும் கோபமுமாக, சிலசமயங்களில் தன்மையாக புரிய வைக்கிறாள். இருந்தாலும், எல்லாம் சில காலம்தான். இறுதியில், தேசாயின் உதவியை நாடுகிறாள்.

முதலில், கங்கவ்வாவுக்கும் ராகப்பாவுக்குமாக இருந்த போர், இப்பொழுது தேசாய்க்கும் ராகப்பாவுக்குமாக மாறுகிறது. இதில்,ராகப்பாவுக்கு பகடைக்காயாக சிக்குபவன், தேசாயின், ஊதாரித்தனமான இரண்டாம் மகன் வசந்தராவ்.

ரத்னாவுக்கும், கிட்டிக்கும் திருமணம் நடந்ததா, வசந்தராவ் என்ன ஆனான், கங்கவ்வாவின் மற்றொரு தம்பியான  வெங்கட்ராவ் இருக்கும் இடம், அவனுக்கும் அச்சுதராவிற்குமான தொடர்பு, கங்கவ்வாவின் குடும்பம் நொடிக்கும் அளவுக்கு அப்படி என்ன மோசடி நடந்தத என்ற கண்ணிகளெல்லாம் தார்வார், தேசாயின் சொந்த கிராமம், பூனா, சௌபாத்தி, பம்பாய்  போன்ற நெளிகோடுகளில் இணைக்கப்பட்டு முழுமையான நாவலாக மாறுகிறது.

நாவல் நடப்பது, 19களின் ஆரம்பத்தில் ‍ - சுதந்திரப் போராட்ட காலம். அப்போது நடக்கும் சத்தியாகிரக போராட்டங்கள், பத்திரிக்கைகள், மாணவர்கள் போராட்டத்துக்குள் ஈர்க்கப்படுவது, பெண்கள் கொடி பிடித்து வீதியில் செல்வது, ஏச்சு பேச்சுகள், அதோடு சினிமா என்ற புது வகையான பொழுதுபோக்கு அன்றைய இளைஞர்கள் மீது ஏற்படுத்தும் தாக்கம் எல்லாம் ஊடுபாவாக பிணைந்திருக்கிறது. இதனாலேயே, நாமும் ஏதோ அவர்களோடே வாழ்வது போலவே தோற்றமயக்கம் வாசிக்கும்போது ஏற்படுகிறது.

அந்த கால பழக்க வழக்கங்கள் -  சில சுவாரசியமான கலாச்சார ரீதியான பழக்கங்கள், நம்பிக்கைகள், மனிதர்கள் தங்களுக்குள் ஏற்படுத்திக்கொள்ளும் சமநிலை எல்லாம் வாழ்க்கை பதிவுகளாகவே வருகிறது. உதாரணத்துக்கு, பணக்கார வீடுகளில் ஏழை மாணவர்கள் ஒவ்வொரு வாரமாக முறை வைத்து உண்பார்களாம். வாசிக்கும்போது, ஆச்சரியமாக இருந்தது. இந்த சமூகம்தான் தன்னை எத்தனை விதமான சமநிலைகளில் நிறுத்திக்கொள்கிறது. புதிய தகவல்தான்.

 கிட்டி, தேசாய் வீட்டிலும் கிராமத்தவர்கள் வீட்டிலும்  அப்படித்தான் வளர்கிறான். அதனாலேயே, தன் விருப்பு வெறுப்புகளை வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாமல் ஒருவித அழுத்தம் அவனுக்குள் உருவாகிறது. அதுவே பிற்காலத்தில், அவனது தன்னம்பிக்கை குலைத்து அலுவலகத்தில் கேலிப்பொருளாக்குகிறது. அவனது இந்த நிலையை ராகப்பா தனக்கு சாதகமாக பயன்படுத்திக்கொள்கிறான்.

அதேபோல், தீபாவளிக்கு வீட்டு ஆண்களுக்கு ஆரத்தி எடுப்பது, சோமாசி,புக்கரி போன்ற கர்நாடகத்தின் உணவு பொருட்களை உண்ணும் விதம், வாழ்க்கைமுறை, சம்பிரதாயங்கள், வரதட்சிணையின் முக்கியத்துவம், பூசைகள் என்று மற்றொரு உலகத்தை பார்ப்பது போலவே தோன்றுகிறது.

நாவலின் சுவாரசியமான பக்கங்களில் ஒன்று, ரத்னாவின் திருமணத்தில் ராகப்பாவின் இரண்டாவது மனைவி  மஹபூப் வளைய வருவதும் அதையொட்டிய நிகழ்ச்சிகளும். இப்படி இதனை முழுமையான குடும்ப நாவலென்று மட்டும் சொல்லிவிட முடியாது. இதிலிலேயே, த்ரில்லரும், துப்பறிவதும், நாடக பாணியிலான முடிவுகளுக்கும் குறைவில்லை.

இறுதியில்,நாவல் ஒரு மரணத்தில் முடிவடைந்தாலும்,  நமக்கு சோகமோ, மனவருத்தங்களோ உண்டாவதில்லை. அதுதான் நாவலின்  வெற்றி போலும். 

கிட்டியின் அலுவலக பகுதியும், லஞ்சம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அரசாங்க இயந்திரத்தில் ஊடுருவது தெளிவாக வருகிறது. ரத்னாவுக்கும், கிட்டிக்குமான காதல், இதனால் மகனுக்கும் கங்கவ்வாவுக்கும் இடையிலான பிளவு, ராகப்பாவின் மனைவிக்கும் கங்கவ்வாவுக்குமான உறவு எல்லாமே சிக்கலான உணர்ச்சி போராட்டங்கள் மிகவும் சுவையாக எழுதப்பட்டுள்ளது.

 நாவலின் ஆரம்பத்தில், கங்கவ்வா கங்கைக்கு போய்விட்டு சொம்பில் கங்கைநீரை கொண்டு வருவாள்.  அவளது உயிர் பிரியும் தருணத்தில், மகன் கிட்டி அவளது வாயில் இந்த கங்கை நீரை ஊற்ற, அவளது உயிர் பிரிய வேண்டும். இது, சாதாரணமாக எல்லோருக்கும் இருக்கக்கூடிய நம்பிக்கைதான்.

ஆனால்,  ரயிலின் ஓட்டத்தில், அந்த கங்கை நீர் சொம்புக்குள் ஆடுவது, கங்கவ்வாவுக்கு சாவை, மகனை விட்டு பிரிவதை, தனது கடமைகளை நிறைவேற்றாமல் பேரக்குழந்தைகளை பார்க்காமல் செல்வதை நினைவூட்டி மனதை பலத்த சஞ்சலத்துக்குள்ளாக்குகிறது.

 சொம்பு கங்கை நீரை ரயிலில் வழியிலேயே எடுத்து கவிழ்த்தபிறகுதான் நிம்மதியான உறக்கம் வருகிறது. அதே கங்கைநீர், அவளது பிற்கால வாழ்க்கையில் தாமாகவே வீடுவந்து சேர்கிறது. கிட்டியின் தந்தை பெரும் நம்பிக்கையோடு பூசை செய்த, சாலக்கிராமம் பூசையறையில் சேரும் பகுதியும் சுவாரசியமானது.

பிராமண குடும்பத்தை மையப்படுத்திய‌ நாவலாக இருந்தாலும், அவர்களுக்கான அந்த பிரத்யேகமான  மொழியை  எங்கும் காண முடியவில்லை. கன்னடத்திலிருந்தி இந்திக்குப் போய் அங்கிருந்து தமிழுக்கு வந்திருக்கிறது.  ஒரு சில இடங்களில் வரும் எழுத்துப்பிழைகள், 'அவன்.......வந்தாள்' என்பது போன்ற பிழைகள் தவிர்த்து,  உறுத்தாத, அதே சமயம் சுவாரசியம் கொஞ்சமும் குன்றாத எளிமையான மொழி பெயர்ப்பு.

சில ஆண்டுகளுக்கும் முன் வாசித்தாலும் இன்னும் மனதில் நிற்கும் முழுமையான நாவல்கள்   'சிப்பிக்குள் முத்து', 'சிக்கவீர ராஜேந்திரன்', 'தென்காம ரூபத்தின் கதை' போன்றவை. அந்த  வரிசையில், கங்கவ்வா கங்கா மாதாவுக்கு நிச்சயம் இடமுண்டு. மோகாசி எழுதிய ஒரே நாவல் இதுதான் என்று  முன்னுரையில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்கள். ஆச்சரியமாக இருக்கிறது, ஒரே நாவல் ஆனால் முக்கியமான நாவல்.

கங்கவ்வா கங்கா மாதா
சங்கர் மோகாசி புணேகர் (எம் வி வெங்கட்ராம்)
வெளியீடு: என் பி டி
விலை: 70
பக்: 260

'அவளது பாதை ‍' - அப்பூரி சாயா தேவி

பெரும்பாலும், சிறுகதைகள் தொகுப்பை வாசித்து முடித்து மூடி வைத்தால் ,ஒன்றிரண்டை தவிர நினைவில் நிற்காது. எனது மனதின் ஞாபகசக்தி அப்படி. வாசிக்கும் நேரத்தில், கதைகள் ஏற்படுத்திய பாதிப்பு இருக்குமே தவிர, அதே கதையை, திரும்ப வாசிக்கும்வரை மீட்டெடுக்க முடியாது. இந்த சிறுகதை தொகுப்பும் அப்படித்தான் என்றாலும், கதைகள் ஏற்படுத்திய பிரமிப்பு  வித்தியாசமானது. கிட்டதட்ட, ஆர்.சூடாமணியின் 'நாகலிங்க மரம்' தொகுப்பு ஏற்படுத்திய பிரமிப்பு போல.

அந்த தொகுப்பில், எல்லாமே எளிய கதைகள்தான். சட்டென்று நினைவுக்கு வராதுதான். ஆனாலும், ஒவ்வொரு சிறுகதையையும், வாசித்தபின் ஏற்படும் மனச்சுழல்கள் இருக்கிறதே, எளிதில் தாண்ட முடியாதவை. இந்த தொகுப்பும் அதேபோல்தான்.  கனமான விஷயங்களை போகிறபோக்கில் எழுதி சென்றிருக்கிறார், அப்பூரி சாயா தேவி.  இந்த கதைகளை 1965யிலிருந்து 2001 வரை எழுதியிருக்கிறார்.

பெண்ணிய கதைகள் என்று இவற்றை பிரச்சார கதைகளாக சுருக்கிவிட முடியாது.புரட்சியும்,கொள்கைகளும் பேசுகிற, 'கொடி பிடிக்கிற' அல்லது வாழ்க்கையின் அவலத்தையோ அல்லது வீராவேசமான சவால்களை பேசுகிற கதைகளல்ல இவை.

 நம் வீட்டிலும், அக்கம்பக்கத்து வீட்டிலும்  வாழ்கிற  பெண்களின் எளிய அன்றாட வாழ்க்கையின் உணர்வுகளை, சம்பவங்களை சொல்கிற இயல்பான கதைகள். இன்று அம்பை ஃபேஸ்புக்கில்  எழுதியிருந்த அவரது அம்மாவைப் பற்றிய குறிப்பு போல. இயல்பான, எளிய மனுஷிகள் ஏற்படுத்தும் தாக்கம் சற்று வீரியமானதுதான்!

அந்த இயல்பு மட்டும்தான் சாயாதேவியின் கதைகளின் வலு. இந்த வலுவான முதுகெலும்பை மட்டுமே வைத்துக்கொண்டு, ஒன்றிரண்டு பக்கங்களில் வாழ்க்கையையே படம்பிடித்து காட்டிவிடுகிறார், ஒரு தேர்ந்த காட்சியமைப்பாளர் போல.  பெண்ணெனும் சட்டகத்துக்குள் குறுக்கி அடைக்க‌ப்படும் வாழ்க்கைகளின் மூச்சுத்திணறலை, சாயாதேவியின் கதைகள் வெகு எளிதாக பிரதிபலிக்கின்றன.   

கதைகள்தான் தெலுங்கு மூலத்திலிருந்து வந்திருக்கின்றனவே தவிர, கதைகளில் உலவும் மனிதர்கள் நம் வீடுகளிலும், வீதிகளிலும், பல்கலை கழகங்களிலும், அலுவலகங்களிலும் என்று எங்கும் நிறைந்திருக்கிறார்கள். நம்முடனும், நம் பெண்களிடமும் அன்றாடம் எதிர்பட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். வெளிவந்து, கிட்டதட்ட  ஐம்பதாண்டுகளானாலும், இந்த கதைகள் இன்றும் வழக்கொழிந்து போய்விடவில்லை என்பதற்கு அதுவே  சான்று. 

'சுகமான தூக்கம்' என்றொரு கதை.நம் அம்மாவுக்கு தூக்கமே வராதா என்று நாம் ஏதாவது ஒரு கணத்தில் நினைத்திருப்போம்தானே! அப்படி ஒரு அம்மாவின் கதைதான் இது. 'தூக்கமெல்லாம் பேசறதுக்கு வொர்த்தான‌ விஷயமா' என்றுதான் தோன்றும்.

கொஞ்சம் யோசித்து பாருங்களேன்.  ஒன்றாம் வகுப்பிலிருந்து பள்ளிக்கூடம் முடியும்வரை தூக்கமென்பது கனவுதான். அதன்பிறகு, கல்லூரி. கல்யாணம். குழந்தை, அந்த குழந்தைக்கு ஒன்றாம் வகுப்பு....பள்ளிக்கூடம்,சனி ஞாயிறு சிறப்பு வகுப்புகள்... கல்லூரி...திருமணம் முடித்து மகனும், மகளும் வெளியூர்களுக்கு சென்றுவிட, தூங்குவதற்கு  ஏங்கியது போக,வயதான காலத்தில் தூக்கம் வராமல் தவிக்கும் ஒரு அம்மாவின் கதை இது.

பப்பு பிறந்தபோது, ஏன் இன்றும் கூட இதனை உணர்கிறேன். 'இப்போதான் நானே  'ஃப்ராக்ஷன்ஸ்' படிச்ச மாதிரி இருக்கு. திரும்பவும் படிக்கணுமா' என்று அவ்வப்போது தோன்றும். யாரிடமாவது பகிர்ந்துக்கொண்டால் 'இதெல்லாம் ஒரு விஷயமா' என்று சொல்லி விடுவார்களோ நான் கடந்து போனவற்றை இந்த கதைமாந்தர்களும் எதிர் கொள்கிறார்கள் என்பதே எனக்கு ஆசுவாசமாக இருக்கிறது.

இன்னொரு கதை - 'போன்சாய் வாழ்க்கை'. அக்கா தங்கை கதையூடாக ஆண் பெண் வளர்ப்பைப் பற்றி பேசிவிடுவது அழுத்தமாக பதிந்து விடுகிறது. இனி போன்சாயை எங்கு கண்டாலும், சாயாதேவியை நினைக்காமல் இருக்க முடியாது.

'சதி' என்றொரு கதை. வேறொன்றுமில்லை. எழுத்தாளரான மனைவி, கணவன் மீது கொண்ட அன்பால், அவனது  முதல் எழுத்தையும், தனது முதலெழுத்தையும்  சேர்த்து வைத்துக்கொண்ட புனைபெயர். பத்திரிக்கை மூலமாக அறிவித்துவிட்டு, ஆரம்பத்தில் மனைவிதான் கதை எழுதுகிறாள்.

கதைகள்,நாவல்கள், சீரியல்கள்  என்று 'சதி'யிடமிருந்து வந்தாலே  நிச்சயமாக வெளியிடலாமென்று என்கிற நிலை உருவாகிறது. இதன் நடுவில்,'சதி'யில் பாதி கர்ப்பவதியாகி குழந்தையுடன் பொழுதை கழிக்கிறாள். வாசகர் களிடமிருந்து கிடைத்த வரவேற்பும், உற்சாகமும், 'சதி'யின் புகழும்,மயக்கமும் ஒரு கட்டத்தின் கணவனை ஈர்க்க, மனைவிக்கு தெரியாமல் அவளது சம்மதமே இல்லாமல் எழுதி அனுப்பத்தொடங்குகிறான். இலக்கியவட்டத்தில், கூட்டங்களில் 'சதி'யாக தன்னை காட்டிக்கொள்கிறான். 

அவளுக்கும், 'சதி'  எழுதுவதற்கும் தொடர்பே இல்லாமல் போகும் கட்டத்தில் கணவன் 'திருமலைராவ்' துர்மரணம் எய்துகிறான். இலக்கிய உலகம் ஸ்தம்பித்து போகிறது.  இரங்கல்கூட்டத்தில், 'சதி'யின் இழப்பையும் அனுதாபங்களையும் தெரிவிக்கும் ஆண், பெண் எழுத்தாளர்கள் எவரும் , சதியின் பாதியான 'சத்யவதி' இன்னும் உயிரோடு இருப்பதையும், 'சதி'யின் பெயரில் எழுத்துகள் வெளிவரலாமென்ற நம்பிக்கையை கூட வெளிப்படுத்தவில்லை. 'சதி என்ற பெயரிலோ சத்யவதி என்ற பெயரிலோ மீண்டும் ஒரு  கதை இதுவரையிலும் வரவில்லை'.

'ஸ்பரிசம்' -  மடி,ஆசாரம் என்று பெண் பிள்ளைகளை தள்ளியே நிறுத்தி பழக்கப்பட்டுவிட்ட அப்பா மற்றும் மகளுக்கு இடையிலான கதை. வயதான காலத்தில், பாசத்துக்கும், மகள்களின் அருகாமைக்கும் ஏங்குகிறார் அப்பா. ஆனால், எப்போதும் 'மடியாக' இருத்தப்பட்டு பழக்கப்பட்டுவிட்ட மகள் அப்பாவின் கையை எடுத்து வைத்துக்கொள்வதற்கே தயங்குகிறாள்.

அப்பாவின் அருகாமைக்காக‌ ஏங்குகிற சிறுவயதில் தள்ளிநிறுத்தப்பட்டுவிட்டு, அவருக்கு இயலாத காலத்தில், ரிக்ஷாவில் கூட அமர்ந்துக்கொள்ளவோ, வாஞ்சையாக கையை பிடித்து அன்பை வெளிப்படுத்தவோ கூட இயலாதபடி மனதளவில் தள்ளியிருக்கும் மகளின் நிலையை வெகு இயல்பாக காட்டிவிடுகிறது.

'வெள்ளிவிழா', 'அந்த மூன்று நாட்கள்' 'உட்ரோஸ்' திருமதி அதிகாரி' இவையும் என்னை மிகவும் கவர்ந்த கதைகள். முக்கியமாக, 'பயணம்' என்றொரு கதை. இந்த கதை,  ஜெயகாந்தனின் புகழ் பெற்ற 'அக்னி பிரவேசம்' கதையை நினைவூட்டியது. 'அக்னிபிரவேசம்' கதையை வாசித்ததில்லை, ஆயாவின் மூலம் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். 'பயணம்' கதையில், அப்பா பார்த்திருக்கும் சேகரை வேண்டாமென்று சொல்லிவிட்டு தான் காதலிக்கும் மூர்த்தியை திருமணம் செய்துக்கொள்ள செல்கிறாள் ரமா.

இடையில், ராஜமுந்திரி ரயில் நிலையத்தில், பள்ளிக்கூட‌ தோழியையும் அவளது கணவனையும் சந்திக்க அவர்களது வற்புறுத்தலின் பேரில் இறங்குகிறாள். அன்று இரவு, தோழியின் கணவனிடமிருந்து அவளை காத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. நடந்தவை தோழிக்கும் தெரிந்திருக்கிறது. ரமாவிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறாள். வீட்டிலிருந்து கிளம்பி வந்த பெண்ணாக ரமா இப்போது இல்லை.

மூர்த்தியை சந்திக்க மனமற்று, கல்கத்தாவுக்கு விவேகானந்தர் ஆசிரமத்துக்கு செல்கிறாள். சாமியாரிணியாகிவிடும் முயற்சியில் இருக்கும் ரமாவை, மூர்த்தி சந்தித்து திருமணம் செய்துக்கொள்ளுமாறு வற்புறுத்துகிறார். அவரிடம் நடந்ததை சொல்ல, மூர்த்தியோ மறுகுகிறார். 'அவ்ளோதானே, விட்டுத்தள்ளு' என்று தன்னை மீட்டெடுத்துக்கொள்வாரென்று ரமாவின் மனதின் மூலையிலிருக்கும் ஒரு வெள்ளிக்கீற்றும் மறைகிறது.

இந்த நிலையில், தன்னை நிராகரித்த காரணத்தை கேட்க  அவளைத் தேடி வருகிறார் சேகர்.  மூர்த்தியை காதலித்ததையும், தோழியின் வீட்டில் நிகழ்ந்த சம்பவத்தையும் சொல்கிறாள் ரமா. மூர்த்தி சொல்லியிருக்க வேண்டிய வார்த்தைகளை, ரமாவிடம் சொல்கிறார் சேகர். கதை சுபம்.

இந்த கதையை வாசித்தபோது, எனக்குள் 'ஒரு சின்ன விஷயத்து இவ்ளோ களேபரமா..அது ஒரு ஆக்சிடென்ட்.. அதை மறந்துட்டு தாண்டி வரவேண்டியதுதானே.. அதுக்கு எதுக்கு இவ்ளோ குழப்பம்' என்றுதான் முதலில் தோன்றியது. இப்படி  தோன்றியதற்கு என்ன காரணமாக இருக்கக்கூடும் என்று எனக்கே அதிர்ச்சியாக இருந்தது. ஒவ்வொருநாளும் கேள்விபடும் செய்திகளா, அதன்  காலம் நிஜமாகவே நம்மை நகர்த்தி வந்துவிட்டதா?  கற்பு அல்லது கன்னித்தன்மை இதெல்லாம் வீர்யம் இழந்து கடந்தகாலத்து விஷயங்களாகிவிட்டனவா?

மேலும், தன்னம்பிக்கையும் தைரியமும், படிப்பும் கொண்ட ரமா ஏன் சாமியாரிணியாகிவிட வேண்டுமென்று நினைக்கவேண்டும் என்றும் புரியவில்லை. அதே சமயம், ஏன் அந்த காலத்து கதாநாயகிகள் யாராவது தன்னை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமென்று காத்து ஏங்கிநிற்க வேண்டுமென்றும் புரியவில்லை. (அக்னிபிரவேசத்து கதாநாயகியும் திருமணமே செய்துக்கொள்ளாமல்தான் காலத்தை கழிப்பாள் இல்லையா?) ஒருவேளை, எழுதிய காலத்துக்கும், கதைக்குமிருக்கும் தொடர்பும் கூட காரணமாக இருக்கலாம்.

அதேசமயம், இன்றும் யதார்த்தம் அப்படியொன்று மாறிவிடவில்லை. சேகர்கள், கதைகளில்தானே வாழ்கிறார்கள். ஆனால், இந்த சம்பவங்களை விபத்துபோல கடந்துவிட வேண்டுமேயன்றி வாழ்க்கையே போனது போல் கலங்கக்கூடாது என்ற தெளிவுக்கு நான் வந்திருப்பதற்கு சாயாதேவி போன்றோரின் எழுத்துகள் வழியாகத்தான்  என்றே உணர்ந்தேன். அந்த வகையில், 'அவளது பாதை' தொகுப்பு முக்கியமானவை. 

சில வருடங்களுக்கு முன்பு, (கிட்டதட்ட 9 வருடங்கள்?) 'பெண்மைய சிறுகதைகள்' என்று சாகித்ய அகாதமி சிறுகதை தொகுப்பை வாங்கியிருந்தேன். வெவ்வேறு முக்கியமாக தமிழ் பெண் எழுத்தாளர்களின் அழுத்தமான சிறுகதைகள் அத்தொகுப்பில் இடம்பெற்றிருந்தன‌.  ஒவ்வொரு சிறுகதையும் ஒரு நட்சத்திரம்.

அதை மனதில் இருத்தியே, 'அவளது பாதை'யை வாங்கினேன். மொத்தம், 28 தெலுங்கு சிறுகதைகளின் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு. ஆனால், மொழிபெயர்ப்பு மிகவும் ஏமாற்றிவிட்டது. மொழிபெயர்ப்பு குறித்து புகாரளிக்கலாமென்ற அளவுக்கு எரிச்சலும் கோபமும்தான் வந்தன.

சாகித்ய அகாதமி, மொழிபெயர்ப்பு நூலுக்கான எந்த நேர்த்தியையும் இதில் நான் காணவில்லை. வெந்ததும் வேகாததுமான உணவை சாப்பிடுவது போன்ற நிலைதான். இவ்வளவு கேவலமான  மொழிபெயர்ப்பு நூலை இதுவரை வாசித்தது இல்லை. இருந்தாலும், தொகுப்பை தொடர்ந்து வாசிக்க வைத்தது, சாயாதேவியின் சிறுகதைகளிலிருக்கும்  ஜீவன் மட்டுமே.  மறுமுயற்சி எடுத்து, இதனை மொழிபெயர்ப்பு செய்தால் தேவலை.


அவளது பாதை (தெலுங்கு சிறுகதைகள்)
அப்பூரி சாயா தேவி (தமிழாக்கம் கொ.மா. கோதண்டம்)
சாகித்திய அகாதெமி வெளியீடு
விலை: ரூ 165
பக்: 332

'அஞ்சாங்கல் காலம்' ‍ - உமா மகேஸ்வரி

அலுவலகத்திற்கு வந்துவிட்டாலும்,  காலையில் வேலையே ஓடவில்லை. 'ரேணுகா'வையும், 'சுமி'யையும் பற்றியே மாற்றி மாற்றி நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அதற்கு முதல் நாளிலிருந்துதான் வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். 'லைட் ஆஃப் பண்ணு' என்ற தொணத்தலுக்காக வைக்க மனமில்லாமலிருந்தது. காலையில் பப்புவை பேக் செய்ததும்,நேரமாகிவிட்டாலும் கிளம்பாமல் சிறிது நேரம் வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

உமா மகேஸ்வரியின் எழுத்துகள், எப்பொழுதும் மனதுக்கு நெருக்கமானவைதான். அவரது 'யாரும் யாருடனும் இல்லை' என்ற நாவலுக்கு எனது விருப்பப்பட்டியலில் என்றும் இடம் உண்டு.  அவரது கதைமாந்தர்களின் பெயர் நினைவிலில்லா விட்டாலும் கூட, அவர்களது குணாதிசயங்களும், விவரணைகளும் என்றும் இன்றும் கூட மனதில் நிற்கிறது.

'அஞ்சலை' மற்றும் 'ஆனந்தாயி' வாசித்த போதெல்லாம்,மிகவும் பாதித்த கதாபாத்திரமாக அந்த மைய கதாமாந்தர்களே இருந்தனர் அஞ்சலை ஆனந்தாயி என்று. உமா மகேஸ்வரியின் நாவலில், அப்படி டக்கென்று என்னால் சொல்லிவிட முடியாது. அதற்கு காரணம், அவை நமது குடும்பத்தை , இயல்பை அப்படியே பிரதி பலிப்பதுதான் என்று நினைக்கிறேன்.

ஒற்றை மனிதனை/மனுஷியை மையமாக வைத்து அவரது நாவல்களோ கதையோ எப்பொழுதும், சுழன்றதில்லை.  எல்லாமே,  வீடு மற்றும் வீட்டை சுற்றி வலம் வரும்  குடும்பத்தினர் என்ற ஒரு பெரிய கான்வாஸ்தான்.

இந்த நாவலும் அப்படிதான்: வித விதமான‌ மனிதர்களாலும், குழந்தைகளாலும்  நிறைந்திருக்கிறது. அவர்களது உணர்வுகள்,பிரச்சினைகள், சந்தோஷங்கள், துள்ளல்கள்  என்று வாழ்வின் சகல பரிமாணங்களோடும் பயணிக்கிறது. ரேணுகாவில் ஆரம்பிக்கும் நாவல் ரேணுகாவில் வந்து முடிவதற்குள்  நாம்தான் எத்தனை கதாபாத்திரங்களை, அவர்களது உலகங்களை தரிசித்துவிடுகிறோம்.

' ரேணுகா' என்று அடிக்கடி நான் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாலும், வாசித்தபின்னர்  சுகியை மறந்துவிட முடியுமா? அல்லது ஜகியைத்தான் மறக்க முடியுமா?  பவானியை, சிவனம்மாவை, தனசுந்தரியை அல்லது ரத்தினம் அம்மாளை, பரமுவை கிருட்டிணசாமியை... மகாவை..

'யாரும் யாருடனும் இல்லை'யில் கடைசியாக  இல்லாமல் போகும் அந்த வேலைக்காரப் பெண் சுப்பு  இன்றும் மனதில் வாழ்கிறாள். இப்படி அழுத்தமாக, அதே சமயம் சுவாரசியமாக கொண்டு செல்வதற்காகவே,  எனக்கு உமா மகேஸ்வரியை வாசிக்கப் பிடிக்கும்.

இன்னொரு காரணம், வலிந்து பிணைக்காமல் சாதாரண நடுத்தர வர்க்கப் பெண்களை நமது மற்றும் அக்கம்பக்கத்துவீடுகளில் இயல்பாக காணக்கிடைக்கும் குடும்பங்களை காட்சிப்படுத்துவதுமே. ஜன்னலை திறந்தால் மலைமுகடுகள் தெரியாவிட்டாலும் கூட,  'யாரும் யாருடனும் இல்லை'யை என்னால் வடலூர் வீட்டை கற்பனை செய்யாமல் வாசிக்க முடியாது.

வீட்டுக்குப் பின்னால் கொல்லை,முல்லை செடிகள்,குருவிகள், மருதாணி செடி, கிணறு, தென்னை மரம், மலைகள் என்று அவரது நாவல்களோ கதைகளோ  'தேனி'யையும்  ஒரு கதாபாத்திரமாக வைத்து வளர்ந்தாலும், எந்த ஊருக்கும், குடும்பத்துக்கும் பொருந்திப்போவதுதான் அவரது ஒரு நூலைக்கூட விடாமல் என்னை வாங்க வைக்கிறது போலும். (பொதுவாக ஊர்ப்பெருமை(யையும்) பேசுகிற நாவல்கள் எனக்கு அலர்ஜி!)

ஒரு கல்லூரி நடனமொன்று உண்டு. மேலிருந்து வண்ண வண்ணமாக  புடவைகள் கட்டி தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும். அதன் மறுமுனையை  கையில் பிடித்தபடி சுழன்று  சுழன்று ஆடுவார்கள். ஆனால், தொங்கும் துணிகள் ஒருபோதும் சிக்கலாகி மாட்டிக்கொள்ளாது. "அஞ்சாங்கல் காலம்" நாவலும் கிட்டதட்ட அந்த மேடை நிகழ்ச்சி போலத்தான். நாவல் முழுக்க மனிதர்கள் இறைந்துகிடந்தாலும், வாசிக்கும்போது நமக்கு எந்த இடறலும் ஏற்படுவதில்லை.

நாவலை வாசிக்க வாசிக்க, கடந்தவார நீயாநானாவின் காட்சிகள் மனதுள் சுழன்றன. கோபி கொஞ்சம் மிகையுணர்ச்சி காட்டக்கூடியவர் என்றாலும் 'என்னமா இப்படி பண்றீங்களேம்மா' என்று அலுத்து சலித்துக்கொண்ட அந்த நொடி. 'கல்யாண வாழ்க்கைன்னா என்னன்னு உங்க பொண்ணுங்களுக்கு கொஞ்சம் சொல்லுங்க' என்ற வரலாற்று சிறப்பான கேள்வியை கேட்டார் கோபி.

 அதற்கு பதிலளித்த எந்த அம்மாவுக்கும் வாழ்க்கை என்பது இதுதான் என்று அறுதியிட்டு கூற முடியவில்லையே, எல்லாம் அட்வைசாகவே இருக்கிறதே என்று  கோபி ரொம்ப‌ சலித்துக்கொண்டார். அம்மாக்களின் பதில்களைக் கேட்டு, உண்மையில் எனக்கு சலிப்புமில்லை, ஆச்சரியமுமில்லை.

அவர்கள் யதார்த்தமாக, அவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்களோ அல்லது எதற்காக  வளர்க்கப்பட்டார்களோ அல்லது எப்படி வாழவேண்டுமென்று பயிற்றுவிக்கப் பட்டோர்களோ அதைத்தான் அப்படியே பிரதிபலித்தார்கள். அவர்களுக்கு சொல்லத் தெரியாமலெல்லாம் இல்லை. (சொல்வதற்கு இருந்தது அவ்வளவுதான்.) ஆனால், தங்களுக்கு தெரிந்ததைத்தான் மறைக்காமல் சொன்னார்கள்.

மேலும், அம்மாக்களோடு மகள்கள் முரண்பட்ட இடங்களில் ஒன்று சுவாரசியமானது. அதாவது, அம்மாக்கள்தான் தமக்கு தந்திரத்தையும், சூழ்ச்சியையும் கற்றுத்தருவது போலவும், மகள்களின் தூய உள்ளத்தை களங்கப்படுத்துவது போலவும் தோன்றும் இடம் அது.

ஒருவேளை , கோபி, மகள்களுக்கு எதிரில் அமர்ந்திருந்த அம்மாக்களை ஒரு முப்பது வருடங்களுக்கு முன்  சந்தித்திருந்தால்? ஒன்றுமில்லை, இன்று மகள்கள் சொன்னதையேதான் அவர்களும் சொல்லியிருப்பார்கள். (அல்லது இதே மகள்களை அவர்களது மகள்களோடு வரும்காலத்தில் நடத்திப்பார்கலாம்.) எனில், 'அப்படி இருந்த அவர்களை இப்படி மாற்றியது' எது? ஒருவர் மாறாமல் ஒற்றுமையாக ஒரே கருத்தாக அம்மாக்கள் சொன்னது எப்படி?

இதற்கான விடைகள் உமா மகேஸ்வரியின் நாவல்களில் கிடைக்கிறது. கூட்டுக்குடும்பம் என்றில்லா விட்டாலும், அருகருகே வசிக்கும் அண்ணன் தம்பி குடும்பங்கள். அவர்கள் குடும்பங்களின் நிகழ்வுகளே கதை.

தனராணி குழந்தைகளோடு கோயிலுக்க போயிருக்கிறாள். கடை வியாபார விஷயமாக‌ இடையில் வீட்டுக்கு வருகிறார்  செல்வமணி. கோயிலிருந்து திரும்பும் தனராணி,  கணவன் செல்வமணியை வேலைக்காரி செவனம்மாவுடம் பார்த்துவிட, குடும்பத்தில் ச.மு ‍ ச.பி ஆரம்பிக்கிறது.

குழந்தைகளின் மொழியில் 'சண்டைக்கு முன் - சண்டைக்கு பின்' அல்லது 'சிவனம்மா சண்டைக்கு முன் - சிவனம்மா சண்டைக்கு பின்'.

இந்த ஒரு நிகழ்வு, குடும்பத்தை, மூன்று குழந்தைகளின் சின்னஞ்சிறு மனதை, அவர்களது அன்றாட‌ வாழ்க்கையை, பொருளாதாரத்தை மாற்றுப்போடுகிறது என்பது ஒரு கதை.

கணவனை இழந்த ரேணுகாவை, குழந்தையில்லாத கிருட்டிணசாமி இரண்டாந்தாரமாக திருமணம் செய்துக்கொள்கிறார்.  வயது வித்தியாசம் அதிகமாக இருந்தாலும் அவர் பணக்காரராக இருப்பதால் , ரேணுகாவை மணமுடித்து தருவதில் அவளது அம்மாவுக்கும் தம்பிக்கும் எந்த பிரச்சினையும் இல்லை. ரேணுகா, அவளது மைத்துனனான மகாவை விரும்பி 'இருந்திருக்கிறாள்' என்பது  ஒரு கட்டத்தில் கிருட்டிணசாமிக்கு தெரிய வர, இவர்கள் வீட்டில் நடப்பது இன்னொரு கதை.

இன்னொரு அண்ணனது மகள் சுமி. தாயும் மகனுமாக இருக்கும் வீட்டில் மருமகளாக போகிறாள். சமையலறையிலிருந்து, படுக்கையறை வரை எல்லாமே தாய் ரத்தினத்தின் கைப்பிடிக்குள்தான். மகன் ராஜா,  தாயை மீறி எதையும் செய்துவிடவோ சொல்லிவிடவோ இயலாத கைதி.  இது மற்றொரு சுழல்.

தனராணியின் கதையில் வரும் நிகழ்ச்சி இது.  கணவன் விதி மீறி நடப்பதை பார்த்துவிட்டால் , மனைவி அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணாமல் காதும் காதும் வைத்த மாதிரி நடந்துகொள்ள வேண்டுமென்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறாள். வலியுறுத்தப் படுகிறாள். மீறி, நியாயம் கேட்க அவள் பெரியவர்களை அழைத்தபோது, 'நான் அப்படிதான் இருப்பேன்' என்று மீசை முறுக்குகிறது கணவனின் அகங்காரம்.

ஆனால், ரேணுகாவின் கதையிலோ, மகாவுடனான அவளது பழைய உறவு கணவனுக்கு தெரிய வரும்போது கணவன் நிலைகுலைந்து போகிறான். ஒரு ஓநாயைப் போல, இரவுகளிலும் பகல்களிலும் வீட்டிற்குள்ளேயே பழி வாங்க காத்திருக்கிறான். பழசை சொல்லிச் சொல்லியே அவள் மீது கை நீட்டுகிறான்.

நண்பனை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்து மனைவிக்கு அறிமுகப்படுத்தி, அவர்களிருவரையும் தனித்து இருக்க வைத்து ஆழம் பார்க்கிறான். தன் மனைவிக்கு நண்பனை தொலைபேசச் சொல்லி வேவு பார்க்கிறான்.

இசைக்கப்படாத ராகம் என்று சொல்வது போல, இன்னொரு கதாபாத்திரம் பாவை. கிருட்டிணசாமியின் முதல் மனைவி. திருமணமாகி பதினேழு வருடங்களாக பிள்ளைக்கு ஏங்கி கோயில் கோயிலாக, மருத்துவமனை மருத்துவமனையாக தன்னை பலியாக்கிக் கொள்ளும் பூம்பாவை. கணவன் இரண்டாம் திருமணம் செய்துக்கொள்ளப் போகிறான் என்றதும் ஒரு மனைவிக்கு ஏற்படும் உணர்வுகளை, ஆற்றாமையை, தடுமாற்றங்களை பூம்பாவைக்குள் அழகாக காட்டியிருக்கிறார், உமா மகேஸ்வரி.

கணவனின், இரண்டாம் மனைவியை சந்திக்க செல்கிறாள், பூம்பாவை. பெருந்தன்மையாக அவள் சந்தித்து அளவளாவி பரிசுகள் கொடுத்துவிட்டு 'நீ சீக்கிரம் பிள்ளையை பெற்றுக்கோ' என்று சொல்லும்போது, 'அய்யோ பூம்பாவை, கிருட்டிணசாமிக்குதான் பிள்ளை பிறக்கும்  வாய்ப்பு இல்லைன்னு டாக்டர் சொல்லிட்டாங்களே, உனக்கு இன்னும் தெரியலையே' என்று நமக்குதான் அடித்துக்கொள்கிறது.

முதலாளி செல்வமணியை, ஒன்றும் செய்யமுடியாத சிவனம்மாவின் கணவனுக்கு பலியாகிறாள்,அவனது மகள் சிறுமி ஜகி. அதிலிருந்து அவளுக்கு பேய்களும் பிசாசுகளும் பிடிக்கின்றன.  தலைமீது அடிக்கடி மணல் கொட்டுகிறது. வீட்டிற்குள்ளே அறைக்குள் பூட்டி வைக்கப்படுகிறாள். செல்வமணியின் வீட்டை பார்த்து கறுவிவிட்டு போகும் சிவனம்மாவின் கணவனை, இரண்டாம் பிள்ளை பேறுக்காக வீட்டுக்கு வரும் சுமி, ஜகியிடம் பழைய அக்காவாக அணுகும்போதுதான், நாம் பார்க்க முடிகிறது.

மனதுக்குள் ஒருத்தியை பார்த்து பொறாமைப்படும் பெண்கள், தங்கள் குடும்பத்தில் இன்னொரு பெண்ணுக்கு  பிரச்சினை என்று வரும்போது உதவிக்கொள்ள தயங்குவதில்லை. அது, பூம்பாவை :ரேணுகா உறவோ, அல்லது விஜிதாவும் மற்ற மூத்தாள்களுக்குள்ளான உறவோ அதை இயல்பாக அழகாக கதையில் சொல்லிச் சென்ற விதம், நாம் அதே சந்தரப்பங்களை நமது குடும்பங்களில் கண்டதை நினைவூட்டுகிறது.

நிகழ்வுகள், நாவலுக்குள்  தொடர்ச்சியாக சொல்லப்படாவிட்டாலும் கூட, அதன்  தொடர்கண்ணிகளை நமது கற்பனைக்கு விட்டுவிடுவது அழகாகத்தான் இருக்கிறது. எல்லாவற்றையும் சொல்லியிருந்தாலும் கூட வாசிக்கும்போது ஒருவேளை அலுப்பு தட்டியிருக்கும். 

ஆரம்பத்தில் தனித்தனியாக அறிமுகமாகும் கதாபாத்திரங்கள், போகப் போக ஒருவருக்கொருவர் உறவுகளாக இருப்பதை வாசிக்கும்போது நாம் அறிந்துக்கொள்வதுதான் ஒரு பெக் பசில் போல, ஆரம்பத்தில் நான் சொன்ன அந்த பின்னல் நடனத்தை காண்பது போல எவ்வளவு சுவாரசியமாக இருக்கிறது!

 அதோடு, 'அஞ்சாங்கல் காலம்' நாவலை சுவாரசியப்படுத்துவது,  வாசகர்களுக்கு மட்டுமே வெளிச்சமாகியிருக்கிற கதைமாந்தர்களின் ரகசியங்கள்.  ரேணுகாவின் 'தற்கொலை'யும் அதில் அடக்கம்.

சற்று தொய்வாக உணர்ந்தது, இறுதியில் வரும் அத்தியாயங்களான‌ பவானியின் மீதான அழகேசனின் விடலைக்காதல். சில இடங்களின் எழுத்துப்பிழைகள். இவற்றை தவிர்த்தால், அஞ்சாங்கல் காலம், ஒரு
கலைடாஸ்கோப் போல, உள்ளிருக்கும் வளையல் துண்டுகள் மாறாவிட்டாலும் கோணங்கள் மாறும்போது வடிவங்கள் மாறுமே... அதுபோல், கதாபாத்திரங்கள் ஒன்றேயாயினும், அவர்களிடத்திலிருந்து பார்க்கும்போது மாறுகின்ற கோணங்கள்!

ஆணின் ஒரு சிறு செயலென்றாலும், அதனால் பாதிக்கப்படுவது பெண்ணின் வாழ்க்கையும், எதிர்காலமும்தான். யதார்த்தத்தில், இதனை பெரிதாக யாரும் கண்டுக்கொள்வதில்லையென்றாலும், எல்லாவற்றுக்கும் சேர்த்து பெண்ணே  கவனமாக இருக்க வலியுத்தப்படுகிறாள். பவானியின் பள்ளிவாழ்க்கை இதற்கு சரியான சான்று. சுமியின் குடும்பத்தில், ராஜாவின் இருதலைக்கொள்ளி நிலை இதன் மறுபக்கம். செல்வமணியின் மீது தவறிருந்தாலும், தனராணி 'அழுது ஆர்ப்பாட்டம்' செய்யாமல்'  அணுகுமுறையை மாற்றிக்கொண்டிருக்க வேண்டுமென்று சொல்கிறான். குடும்பமென்பது  ஒரு ஆக்டோபஸின் பல கைகள் போல. அதன் ஒவ்வொரு கையும், விதவிதமாக பெண்களின் கழுத்தையே இறுக்கியிருக்கின்றன என்பதை நாவல் போகிறபோக்கில் உணர்த்திச் செல்கிறது. 

உமா மகேஸ்வரியின் கவிதைகள் நீங்கலாக, பெரும்பாலான  அவரது (முதல் தொகுப்பு தவிர) சிறுகதைகளை,நாவல்களை வாசித்திருக்கிறேன். 'யாரும் யாருடனும் இல்லை'க்குப் பிறகு, எந்த தளத்தில் அவரது பெயரை பார்த்தாலும் அவரது எழுத்துகளை/புத்தகத்தை வாங்கி வாசித்திருக்கிகிறேன்.

முதல் நாவலில், ஓடிப்போன குணா சித்தப்பா போல, இங்கு மகா சித்தப்பா. தோட்டத்து முல்லைப்பூக்கள், குருவிகளுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும் பெண்கள். குடும்பத்துக்கு விசுவாசமாக இருக்கும் வேலைக்காரர்கள். பெரிய வியாபார குடும்பங்கள். குழந்தைகளுக் கிடையிலான அதிக பிரசங்கித்தனமான உரையாடல்கள். இவையெல்லாம், ஒரு டெம்ப்ளேட் போல, இந்த நாவலிலும் தொடர்வதாக நான் உணர்வது எனது பலவீனமா அல்லது வாசிப்பின் பலனா என்று தெரியவில்லை.  :‍)

'அஞ்சாங்கல் காலம்' -   அஞ்சாமல் வாசிக்கலாம். :‍)

நாவல்: அஞ்சாங்கல் காலம்
உமா மகேஸ்வரி
வெளியீடு: வம்சி
பக்: 448
விலை: ரூ. 350

மித்ராவந்தி‍‍‍--GoneGirl--மௌனத்தின் குரல்

தூத்துக்குடியிலிருந்து வந்த பெரிம்மாவை, பிக்கப் செய்ய மின்ரயில் நிலையத்துக்கு சென்றிருந்தேன்.காலை நேரம். பூக்கடைகள், காய்கறி கடைகள் எல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உயிர் பெறத்துவங்கியிருந்தன.  புத்தம் புதிதாக மலர்ந்த மலர்களையும், தொடுக்கப்பட்டிருந்த சரங்களையும் ரசித்தபடி ஒரு பூக்கடையின் ஓரம் ஒதுங்கினேன். பூக்கடைக்கு பின்னாலிருந்த டீக்கடையிலிருந்து வந்த ஒருவர்,

"என்னம்மா? திரும்பவும் ஒண்ணாயிட்டீங்க போல? நேத்து சமாதானமாயிட்டீங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன்?"

அதற்கு, அந்த பூக்காரம்மா சொன்னது பதில் யதார்த்தமான பதில்தான். ஆனால், முகத்தில் அறைகிற யதார்த்தம்!

"ஆமா...என்ன பண்றது? சண்டையும், சந்தோஷமும் சேர்ந்ததுதான் வாழ்க்கை. ஒருநாள் முடியை பிடுச்சு இழுக்கறான்...அடுத்த நாள் ஒன்னுமே நடக்காத மாதிரி வந்து பேசறான். அதுக்காக என்ன விவாகரத்தா நாம பண்ண முடியும்? ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் வெட்டு, குத்துன்னு என்னன்னவோ பண்ணிடறாங்க... பொண்டாட்டிய..அதல்லாம் பார்க்கும் போது....இப்படியே ஓட்ட வேண்டியதுதான்"

வரும்வழியிலெல்லாம், அந்த பெண்ணின் பதிலையே என் மனம்  திரும்ப திரும்ப சவைத்துக்கொண்டிருந்தது.

"வச்சி ஓட்டுயெம்மா"

கண்மணி குணசேகரனின் ஒரு கதை அது.  கோபக்கார கணவனுக்கு வாழ்க்கைப்படும் ஒரு  பெண். திருமணமாகி, மறுவீடாக  அம்மா வீட்டுக்கு வந்திருப்பாள். கிளம்ப தாமதமாகி விட, கோபத்தில் எல்லார் முன்னாடியும் திட்டிவிட்டு தனியாக கிளம்பி சென்றுவிடுவான் அவன். விதிர்விதிர்த்து போய் நிற்கும் மகளிடம், தாய் சொல்லும் வார்த்தைகள் இவை.

"வச்சி ஓட்டுயெம்மா"

ரொம்ப நாட்களுக்கு, என்னை தொந்திரவு செய்த வார்த்தைகள் அவை.

இந்த நாட்டில், நிறைய பெண்களுக்கு கொடுக்கப்படும் ஒரே ஆப்சன் அதுதான் இல்லையா?!

தில்லி 6யில் வரும் 'சசூரால் கெந்தா ஃபூல்' பாடலை கேட்கும் போதெல்லாம் சசி தேஷ்பாண்டே நாவல்தான் நினைவுக்கு வரும். ஒரு மருமகள், தன் புகுந்த வீட்டை ஒரு அடுக்கு சாமந்தியோடு ஒப்பிட்டு பாடும் நாட்டுப்புற பாடல் அது. சாமந்தியை பொதுவாக யாரும் பார்த்தவுடன் விரும்ப மாட்டார்கள்.

ஆனால், அதன் மணம் பழக பழக பூவை  விரும்பத் தொடங்கிவிடுவார்கள். அதன் ஒவ்வொரு மடல்களும் ஒவ்வொருவிதம். அதைப்போல், புகுந்த வீட்டிலும் பலவித மனிதர்கள்...ஒவ்வொரு வீட்டுக்கும் பலவித பக்கங்கள்...
இந்த சின்னஞ்சிறு பாடல் நமது இந்திய கூட்டுக் குடும்பங்களை, அதன் பல்வேறு முகங்களை, அதில் புதிதாக வந்து சேரும் பெண்ணின் நிலையை வெகு எளிதாக குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தில் காட்டிவிடும்.

அந்த பாடலை நினைவூட்டிய புத்தகம், இந்த புத்தக சந்தையில் வாங்கிய  மித்ராவந்தி. குறுநாவல்தான். ஒரு கூட்டு குடும்பதான் கதைக்களம். மூன்று மகன்கள். மருமகள்கள். மித்ராவந்தி, இளைய மருமகள். கொஞ்சம் குறும்புக்காரி. கள்ளம் கபடமின்றி தெருக்காரர்களிடம் முக்கியமாக ஆண்களோடு பழகுவது, குடும்பத்தினருக்கு சங்கடத்தை தருகிறது.

அதன்காரணமாக,அவ்வப்போது சண்டையும் முள்கிறது. நன்றாக உடுத்திக்கொள்கிறாள், அலங்கரித்துக் கொள்கிறாள், மற்றவர்கள் மீது தன் கவனம் திரும்பும்படி நடந்துக்கொள்கிறாள் என்று தன்மீது குவியும் குற்றச் சாட்டுகளுக்கு பதிலாக, 'தன் கணவன் தன்னை கண்டுக் கொள்வதில்லை' என்று குடும்பத்தினரிடம் கூறுகிறாள், மித்ராவந்தி. இதனால், மித்ராவந்தியின் கணவனுக்கே பூசை கிட்டுகிறது.

திருமணமாகி சென்றிருக்கும் அந்த வீட்டின் மகள், குழந்தைப்பேறுக்காக வீடு திரும்புகிறாள். இதனால், மித்ராவந்திக்கு தன் தாய்வீட்டுக்கு செல்ல அவகாசம் கிடைக்கிறது. கணவனோடு, தாய் வீட்டுக்கு செல்கிறாள் மித்ராவந்தி. கணவன் மீது அவளது தாய்க்கு இருக்கும் மோகத்தை கணநேரத்தில் கண்டுக்கொள்ளும் மித்ராவந்தி தன் வாழ்க்கையை எப்படி மீட்கிறாள் என்பதுதான் கதை.

தன்னை மதிக்காத கணவனாக இருந்தாலும்,'அவன் தன்னை கவனிப்பதில்லை' என்று வெளிப்படையாக பேசும் பெண்ணாக இருந்தாலும், கணவனை சாகுந்தலையாக மீட்டு வாழ்ந்து தீர்க்க வேண்டிய தலையெழுத்து இந்திய பெண்களுக்கு மட்டுமில்லை, அமெரிக்க பெண்களுக்கும் இருக்கிறது போலும் என்று உணர்த்தியது "Gone Girl" படம்.

அதே சமயம், எல்லாவற்றையும் ஏற்றுகொண்டு  மௌனத்தின் குரலாகவோ அல்லது சாமந்தி பூவின் மடல்களை உருவகப்படுத்திக் கொண்டுயோ வாழ்ந்து தீர்க்க தேவையில்லை. தன் கனவுகளை, ஆசைகளை, எதிர்காலத்தை, வாழ்க்கையை சிதைத்த கணவனை தண்டிக்கலாம், தப்பில்லை என்றும் இந்த படம் சொல்வதாகவும் கொள்ளலாம்.

நண்பர்களின் மூலமாக கிடைத்த காப்பிதான். பொதுவாக, தமிழ் மட்டும் குட்டீஸ் படங்களைத்தான் சேமிப்பேன். 'ஆங்கிலம்' என்ற போல்டருக்குள் நுழைந்தபோது தலைப்பு ஈர்க்க வாரயிறுதிக்காக சேமித்துக்கொண்டேன். நெட்டிலும் படத்தைப் பற்றி எந்த  விமர்சனத்தையும் வாசிக்க வில்லை. ஞாயிறு மதிய சோம்பலுக்கு ஏற்றது போல, மெதுவாகத்தான் ஆரம்பித்தது.  விளையாட்டு போல அந்த  'க்ளூ' குறிப்புகள் படத்தை சூடு பிடிக்க வைக்கிறது.

இறுதியில், இவை எல்லாமே ஏமி திட்டமிட்ட செய்ததுதான் என்பது தெரிய ஆரம்பிக்கும் நொடிதான் இருக்கிறதே!! ஏமி உயிரோடு இருப்பாள் என்று தோன்றாதபோது, அவள் காரில் பறக்கும் நொடி 'ஜிவ்' வென்றிருக்கிறது. திருமண வாழ்க்கையில் நம்பிக்கையை சிதைத்தற்கு, ஏமாற்றிய தற்கெல்லாம் பெரிய தண்டனைகள் கிடையாது. ஏன், தண்டனைகள் வேண்டாம், ஒரு குற்றச்சாட்டாகக் கூட வெளியில் சொல்லமுடியாது.

தண்டனைகள் கிடைக்க  வன்முறை நடந்திருக்க வேண்டும். அடி, உதை, சூடு என்று கண்ணில் படுமளவுக்கு வன்முறைகளுக்கான சான்றுகள் இருந்தாலொழிய, தண்டனைகள் கிடைப்பது வெகு அரிது. சசி தேஷ்பாண்டே, 'மௌனத்தின் குரல்' நாவல் மூலம் வெகு அழகாக உணர்த்தியிருப்பார்.

நாவலை வாசித்து இருவருடங்கள் இருக்கும். வாசித்த போதே, நாவலை மூடி வைத்ததும், அதில் ஒன்றியது போலிருந்த அல்லது  பாதித்த விஷயங்கள் எதுவும் நினைவுக்கு வரவில்லை. ஆனால், அதில் அவர் சொல்லி யிருக்கும் ஒவ்வொன்றும் கனமான விஷயங்கள். நாவலில் அவர்  சொல்லியிருக்கும் பிரச்சினைகளும், காரணங்களும் நமது அம்மாக்களின், அக்காக்களின், அண்ணிகளின் ஏன் தெரிந்த எல்லா பெண்களின் வாழ்க்கையை பிரதிபலிப்பவை.

 இருந்தாலும், எந்த பெண்ணும் தன்னை ஏமாற்றியதற்காக , பொய் சொன்னதற்காகவோ, சீண்டப்பட்டதற்காகவோ அல்லது தன் விருப்பு வெறுப்புகளை கிஞ்சித்தும் மதிக்காகதற்காகவோ அல்லது தனது அடை யாளங்களைஅழித்ததற்காகவோ எந்த கணவனையும் தண்டித்துவிடவில்லைதானே!

எவ்வளவுதான் சீரும் சிறப்புமாக பிறந்த வீட்டில் வாழ்ந்திருந்தாலும், புகுந்த வீட்டிற்கு வந்தபின் தன்னை அவர்களுக்காக அல்லது திருமண வாழ்க்கைக்காக தன்னை மாற்றிக்கொண்டு 'வச்சி ஓட்டுவதுதானே'  யதார்த்தம். தனது சுயத்தை அழிப்பதை யாரும் கொலை என்று எண்ணுவதில்லையே!

அதிலிருந்து மாறுபட்டிருந்ததுதான், இந்த படம் எனை ஈர்த்தது போலும்!கதை அல்லது நாவல்தான் என்றாலும், இவ்வளவு நுட்பமாக, இழை கூட பிசகாமல் திட்டமிட்டு கணவனை சட்டத்தின் பிடிக்குள் மாட்டிவிட முடியுமா என்று ஆச்சரியமாக இருந்தது. தனது அடையாளங்களை மறைத்துவிட்டு வேறு ஊரில் வாழும் ஏமி, பணம் பிடுங்கும் கும்பலிடம் மாட்டிக்கொண்டு அவளுக்கு ஏற்படும் கையறு நிலை!

உடனடியாக, அதிலிருந்து  மீண்டு  வந்து, அவள் மீது காதல் கொண்ட கொலீன்சோடு தொடர்பு கொள்கிறாள். அவனது தொல்லை அத்துமீறும்போது, அவனை போட்டுத்தள்ளவும் அவள் தயங்கவில்லை. அதுதான், ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல், 'அவள் என்ன, மனநோயாளியா' என்று எண்ண வைத்தது.  

ஆனால், அந்த பூக்கார அக்கா சொல்வது போல, 'ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் வெட்டு, குத்துன்னு என்னன்னவோ  பண்ணிடறாங்க... பொண்டாட்டிய... அதல்லாம் பார்க்கும் போது'....இதுவும் சரிதான் என்று ஏற்றுக்கொள்ளலாம். இறுதியில், 'அவள் திரும்பி வந்தால் போதும்' என்று அவளது கணவன் மீடியா மற்றும் மக்கள் அனு தாபத்துக்காக சொல்லும்போது, சரியாக அவனது கைகளில் வந்து விழுகிறாள். திருமண பந்தத்தை காப்பாற்றுகிறாள். 

படத்தில், மிகவும் பிடித்ததே, ஒவ்வொன்றையும் அவள் திட்டமிட்டு செய்வதும், அந்த புதிர்  பாணியிலான குறிப்புகளும், எந்த அழுத்தங்களுக்கும் தன்னை விட்டுக்கொடுக்காமல் தன் சுயத்தை தக்க வைத்துக் கொள்ள போராடுவதும், அதனை மீட்டெடுப்பதும்தான். அமெரிக்காவிலாவது, மீடியாவில் தான் சொல்லிவிட்ட‌ வார்த்தைக்காக கட்டுப்படுகிறார்கள். இங்கோ சுனந்த புஷ்கரின் மரணதின் விடுகதையே இன்னும் அவிழ்க்கப்படவில்லை!

குறிப்பு:படத்தில் நெருக்கமான உடலுறவு காட்சிகளும், பகீர் கிளப்பும் கொலை மற்றும் ரத்தக்காட்சிகள் உண்டு.

ஒரு விளம்பரமும் சில நினைவுகளும்

ஒன்பதாம் வகுப்பில்தான், எங்கள் பள்ளியில் செக்ஷன் பிரித்து மாற்றுவார்கள். இரண்டு செக்சன்களே அப்போது இருந்தது. அப்படி எங்கள் 'ஏ' செக்சனில் வந்து சேர்ந்தாள் ரேணுகா. அவள் நன்றாக படிப்பாள் என்றும் எங்களுக்கெல்லாம் நல்ல போட்டி இருக்கும் என்றும் ஏதோ ஒரு ஆசிரியர் சொல்லியிருந்தார். அதிலும் அவள், இரண்டாவது ரோ‍வில்தான் அமர்ந்தாள்.சரி, இன்னொரு ஞானசௌந்தரி போலிருக்கிறது என்று எண்ணிக்கொண்டேன். கொஞ்ச நாட்களுக்குப் பிறகு, எங்கள் அரட்டை கும்பலோடு அவளும் சேர்ந்து எல்லோரும் நல்ல நண்பர்களாகிவிட்டோம்.

ரேணுகாவின் மீது  வகுப்பிலிருந்த எல்லாருக்கும் லைட்டாக பொறாமை இருந்தது என்று நினைக்கிறேன். அவள் அணிந்திருக்கும் வளையல், தலையில் மாட்டியிருக்கும் விதவிதமான ஹேர்கிளிப்புகள் மற்றும் உடனுக்குடன் ஃபேஷனுக்கு வரும் அத்தனை விதமான மிடிகள்/பாவாடை சட்டை என்று கலர்புல்லாக வருவாள். சுடிதார் அணிய மட்டும் அவளது வீட்டில் தடை. உடைகளைவிட, அவளது வளையல், ஹேர் க்ளிப்புகளே எல்லாரையும் ஈர்த்தன.'எங்கே வாங்கினே' என்ற கேள்விக்கு 'பெரிய‌அக்கா வாங்கி தந்தாங்க' என்றோ 'நடுஅக்கா  கொடுத்தாங்க' என்றோ 'சின்ன அக்கா ஆரணிலேருந்து வாங்கிட்டு வந்தாங்க' என்றோ சொல்லுவாள். காந்திமதி ஒரு பெருமூச்சோடு, 'இருந்தா ரேணுகாவோட‌ அக்காங்க மாதிரி இருக்கணும்' என்பாள்.

கால் பரீட்சை/அரை பரீட்சை லீவு வந்தால் நண்பர்களின் வீடு வீடாக போவது வழக்கமாகியிருந்தது. ஒரு நாள் சபீனா வீடு, ஒரு நாள் எங்கள் வீடு என்று.
அப்படி, ஒரு நாள் ரேணுகா வீட்டுக்கு போனபோது அவளது அப்பா மதிய உணவுக்கு வந்திருந்தார். ரேணுகா, எங்களை சத்தம் போட்டு பேச வேண்டாமென்றும், சத்தமில்லாமல் சிரிக்கவும் கேட்டுக்கொண்டாள். ஒன்றுமில்லாமலே நாங்கள் 'கெக்கே பிக்கே' என்று சிரிப்பதாக அப்போது எல்லாரிடமும் பேர் வாங்கியிருந்தோம். சிரிக்காமலிருப்பது ரொம்ப கஷ்டமாக இருந்தது, அப்போது. 

அவ்வப்போது, ரேணுகா, அவளது அப்பா ஸ்ட்ரிக்ட் என்று சொல்லியிருக்கிறாள்.  அது தெரிஞ்ச விசயம்தானே என்று நினைத்திருந்தேன். மேலும், எல்லார்  வீட்டிலுமே அந்த ஸ்ட்ரிக்டைதான் அனுபவித்  திருக்கிறோமே!   'இனிமே தெருவிலே விளையாடாதே!', 'நீ கடைக்கு போக வேணாம், தம்பி போகட்டும்', 'மாடிக்கு எதுக்கு அடிக்கடி போறே' என்று எல்லாருமே அனுபவிப்பதுதானே என்று!!  ரேணுகா அப்பாவின், அந்த ஸ்ட்ரிக்டின் அர்த்தம் அப்போதுதான் புரிந்தது, அவளது பதட்டத்தையும் பயத்தையும் அப்போதுதான் நேரில் கண்டபிறகு. நாங்கள் மாடி அறையில் குசுகுசுவென்று  பேசி சிரித்துக்கொண்டிருந்தோம். ரேணுகாவோ, மாடிக்கும் கீழுக்கும் அலைந்து நாங்கள் பேசுவது கீழே கேட்கிறதா என்று டென்சனிலேயே இருந்தாள். ஒருவழியாக, அவளது அப்பா சென்றவுடன் சகஜமானாள். 'பெண்கள் சத்தமாக பேசுவதோ,சிரிப்பதோ கூடாதாம்,அவருக்கு'.

அதோடு, அவள் சொன்னதுதான் அதிர்ச்சி. அதாவது, பத்தாவதுக்குப் பிறகு அவள் படிப்பது சந்தேகம்தானாம். அவளது அக்காக்கள் எல்லோரும் ஏழாவது அல்லது எட்டாவதுதான் நின்று விடுவார்கள் என்றும், சில வருடங்கள் வீட்டிலிருந்தபின் கல்யாணம் செய்துகொடுத்துவிடுவார்கள் என்றும் கூறினாள். அப்புறம், வருடா வருடம் அக்காக்கள் யாரேனும் பிள்ளைபேறுக்காக வீட்டுக்கு வந்து தங்கிச் செல்வார்கள். ரேணுகா அடம்பிடித்து சாப்பிடாமல் எல்லாம் இருந்து  சண்டைபோட்டு ஒன்பதாவது வகுப்புக்கு வந்திருக்கிறாள்.  அதாவது, அவர் சர்வீசிலிருக்கும்போதே எல்லாருக்கும் கல்யாணம் செய்து கொடுத்துவிடவேண்டும் என்பதுதான் அவர் பாலிசி.இதையெல்லாம் அவள் இவ்வளவுநாட்களாக எங்களிடம் சொன்னதேயில்லை. இதைக்கேட்டதிலிருந்து நாங்கள் ரொம்ப சோகமாகிவிட்டோம்.

 அவரோடு இருக்கும் நண்பர்கள்தான் அவரை கெடுப்பது என்று ரேணுகா அவ்வப்போது பொருமுவாள். 'வேலையிலிருக்கும்போதே கல்யாணம் செய்து கடமையை முடித்தால்தான் நமக்கு கௌரவம்' என்று அவர்கள் அவரிடம் சொல்லுவார்களாம். 'பொண்ணுங்க படிச்சு கையில ஒரு வேலையை வைச்சுக்கணும்' என்று ஆயா என்னை சொல்லி சொல்லி வளர்த்திருந்ததால் 'ஏன் இன்னும் பழங்காலத்து மாதிரி இருக்காங்க' என்று மட்டும் தோன்றியது. ஆனால், ரொம்பவெல்லாம் ஆராயவில்லை, அப்போது.

பத்தாவது முடித்ததும், எப்படியோ ரேணுகா கெஞ்சிக் கூத்தாடி அப்பாவிடம் அனுமதி பெற்று ப்ளஸ் ஒன் சேர்ந்துவிட்டாள்.அதுவே எங்களுக்கு சந்தோஷம் மற்றும் ஆச்சர்யம். ப்ளஸ் டூ முடியும்போதோ, எல்லாருக்கும் எந்த காலேஜில் சேருவோம்? என்ன படிக்கலாம்? என்ற பேச்சுவரும்போது மட்டும் நிச்சயமாக சொல்லிவிடுவாள், 'ஏதோ இது படிக்கிறதே பெரிய விஷயம்!! இதுக்கு மேலல்லாம் வீட்டுல கேக்க முடியாது!" என்று. ரிசல்ட் வந்து எல்லாரும் காலேஜில் செட்டிலானபிறகு, அந்த வருட பூஜா ஹாலிடேஜில் எல்லோரும் சந்தித்தோம். காலேஜ் கதைகளை பேசிப்பேசி, பள்ளிக்கூடம்தான் பெஸ்ட் என்றெல்லாம் பீலா விட்டுக்கொண்டிருந்தோம். ரேணுகாவுக்கு கஷ்டமாக இருக்கும் என்று நினைத்தோம். அவள் மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தாள். 'இதுதான் லைஃப்' என்று தனது நிலைமையை ஏற்றுக்கொண்டதாகவே பட்டது. மாப்பிள்ளை வீட்டுக்கு அவளது  ஃபோட்டோ போயிருக்கிறதாம்.  விரைவில் அவர்கள் பார்க்க வருவார்களாம். அவளும் மாப்பிள்ளையின் போட்டோவை காட்டினாள். வாழ்க்கையின் அடுத்த கட்டத்தை மலர்ச்சியுடன் அவள் எதிர்கொள்வதாக நினைத்துக்கொண்டேன்.


சில மாதங்களில் ரேணுகாவும் திருமணமாகி வேறு ஊருக்கு போனாள். கல்லூரி விடுமுறைகளில் கல்லூரி நண்பர்கள் ஊர்களுக்குச் செல்வதும், ஊருக்கு வரும் நேரம் ரேணுகா சந்திக்க இயலாமலும் கிட்டதட்ட தொடர்பறுந்த நிலை. வெகுசமீபத்தில், பெரிம்மா கேட்டார், 'ரேணுகா உன்க்கிட்டே பேசுச்சா? ஃபோன் நம்பர் வாங்கிச்சு' என்று! ரேணுகாவின் கணவர் இறந்துவிட்டதாகவும், இரு பையன்களுடன் ஆம்பூருக்கே வந்துவிட்டதாகவும் சொன்னபோது அதிர்ச்சியில் உறைந்துவிட்டேன். பெற்றோர்கள் இல்லாத நிலையில், தனியாக இருந்துக்கொண்டு மிகவும் கஷ்டப்படுவதாக கூறினார். குடும்பத்துக்கான உலைக்காக அவள்தான் ஏதோ வேலைக்கு போவதாகவும், ஆனால் படிப்புக்கே பற்றவில்லையென்றும் சொன்னதை கேட்டபோது எனக்குள் இதயத்தை திருகுவதை போன்ற வலி!!

ப்ளஸ் டூவில் நல்ல மார்க் எடுத்திருந்தாள் ரேணுகா. ரொம்ப தூரம் அனுப்ப மனமில்லாவிட்டாலும், அரை மணித்தொலைவில் அமைந்திருந்த ஜெயின் கல்லூரிக்காவது அனுப்பியிருக்கலாம்.குறைந்தபட்சம், ஒரு டிகிரி படித்திதிருந்தாலாவது, ஏரியாவொக்கொன்றாக முளைத்திருக்கும் ஏதாவது பள்ளிக்கூடத்தில் ஆசிரியராக சேர்ந்திருக்கலாமே என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.  

ச்சே, நல்லா படிக்கிற பொண்ணை அவங்க அப்பா இப்படி பாழாக்கிட்டாரே என்று கோபமாகவும் வந்தது. இப்படி அவர்கள் பாதுகாத்து பாதுகாத்து என்ன பெரிதாக சாதித்துவிட்டார்கள்? உங்கள் பாதுகாப்பினால் உங்கள் மகளின் வாழ்க்கையை அல்லவா வீணாக்குகிறீர்கள்? இப்பொழுது நிலைமை கொஞ்சமாக மாறியிருக்கலாம், அதாவது பெண்ணை படிக்க வைப்பதற்கு மட்டும். ஆனால், வேலைக்கு போக வேண்டுமென்றோ,அவள் தனது காலில் நிற்க வேண்டுமென்றோ எத்தனை அப்பாக்கள் நினைக்கிறார்கள்? 

கற்பகத்தின் அப்பா, ஊருக்கு போகும்போதும் வரும்போதும் கல்லூரிக்கு வந்து அழைத்துச் செல்வார். அல்லது, துணைக்கு யாரையாவது அனுப்புவார். கணவன் தன்னை வெளிநாட்டில் அடித்து கொடுமைபடுத்துகிறான் எனும்போதுகூட அவளது பயமெல்லாம்,  டிக்கெட் புக் செய்தால் எப்படி தனியாக வருவது, பயமாக இருக்கிறது, கூட யாராவது வந்தால் பரவால்லை' என்பதுதான். 'கூடவே வந்து, கூடவே அழைத்துப் போய், கூடவே இருந்து எல்லாம் செய்து நீங்கள் வாரிக்கொண்டதுதான் என்ன? திருமணத்தை, வேறு ஒரு ஆடவனை நம்பும் நீங்கள் ஏன் உங்கள் பெண்ணை நம்ப மறுக்கிறீர்கள்?'
என்றெல்லாம் அவளது அப்பாவிடம் நறுக்கென்று கேட்க வேண்டும்போல இருந்தது. அவரிருந்தால் கேட்டிருக்கலாம்,ஒருவேளை! இப்பொழுது அவளுக்கு ஆறுதலைத்தவிர வேறு எதுவும் செய்ய இயலாதிருக்கிறது.

சிலநாட்களுக்கு முன்பு ஒரு விளம்பரம் பார்த்தேன். பேஸ்புக்கில் யாரோ பகிர்ந்திருந்தார்கள். ஆகோ ஓகோவென்று எல்லாரும் ஒரே புகழாரம். ஐசிஐசிஐ ப்ரூடென்சியலின் விளம்பரம் அது. உடையாமல் பாதுகாப்பாக இருக்கிறதா என்று பார்ப்பதில் தொடங்கி, தலையை இடித்துக்கொள்ளாமல் தான் கீழே போட்ட துண்டை எடுக்க மனைவை பாதுகாக்கும் கணவன் முதல்,  அப்பாவுக்கு அடுத்து பாதுகாக்க நான் இருக்கிறேன் என்று சொல்வதுவரை!! (இதில், ரொம்ப முரணானது, கீழே போட்ட துண்டை எடுக்கும் காட்சிதான்... அவ்வளவு அக்கறை இருந்தால் துண்டை அதற்குரிய இடத்தில் போட வேண்டியதுதானே! ;‍)) அதை பார்த்ததிலிருந்து இன்னும் உரக்க கத்த வேண்டும் போலிருக்கிறது, 'இப்படி பொத்தி பொத்தி வளர்க்கிறதை எப்பதாண்டா விடப்போறீங்க?'!!
 




இந்த விளம்பரம், மறுபக்கத்தில் எங்களை/பெண்களை கேலி செய்வது போலிருக்கிறது.பாதுகாக்க கூட ஒரு ஆண் இருந்தே ஆக வேண்டும் என்பதுபோல! ஆண் இல்லாமல் உங்களால் இந்த உலகில் தனித்து பாதுகாப்பாக வாழ இயலாது என்ற எண்ணத்தை கட்டமைக்கிறது. ஆண் துணையில்லாமல் குழந்தைகளை வளர்க்கும் பெண்களையும் சேர்த்தே இது தாக்குகிறது.அவர்களது உழைப்பை, தன்னம்பிக்கையை,வெற்றியை கணக்கில்கொள்ளாமல் ஆண் == பாதுகாப்பு என்று எல்லார் மனதிலும் விதைக்கிறது!இந்த விளம்பரத்தை, ரேணுகாவின் சார்பாக‌,கற்பகத்தின் சார்பாக‌, ஆண் துணையில்லாமல் ஆணும் பெண்ணுமாக ஐந்து பிள்ளைகளை படிக்க வைத்த ஆயாவின் சார்பாக கண்டனங்களை பதிவு செய்கிறேன்.

மூவ் மற்றும் வோலினி அறிந்த வலிகள்...

மதியம் 3 மணி வாக்கில் சென்னை சாலைகளில் சென்றிருக்கிறீர்களா? பல்வேறு வகை யூன்ஃபார்ம்களில் பள்ளி சிறார்கள் சைக்கிள்களில், வேன்களில், ஆட்டோக்களில் சிட்டாக பறப்பதைக்காணலாம். அதோடு இன்னொரு காட்சியையும் கவனித்திருக்கலாம். டூ-வீலரில் முன்னால் பைகளை வைத்தபடி, பின்னால் குழந்தைகளை ஏற்றிக்கொண்டு அல்லது முன்னால் ஒரு குழந்தை, பின்னால் ஒரு குழந்தையோடு பைகளையும் சமாளித்தபடி அல்லது பையை முதுகில் மாட்டிக்கொண்டு குழந்தையின்கையை பிடித்தபடி நடக்கும் தாய்கள்....

பார்க்கும்போது, இவ்வளவு பெண்கள் டூவீலர் ஓட்டுகிறார்களா என்று ஆச்சரியமாக இருந்தது. (ஒருவேளை நான் பார்த்த சாலை முழுக்க பெண்களே தென்பட்டதும் காரணமாக இருக்கலாம்.) பெண்கள் டூவீலர் ஓட்டுவதைப் பற்றியது அல்ல இந்த இடுகை. காலையில் எழுந்து சமைத்து, உண்வை பேக் செய்து கொடுத்து, வீட்டைத் துடைத்து, துணி துவைத்து குடும்பத்தை பராமரிக்கும் பெண்களின் சம்பளமற்ற உழைப்பைப் பற்றியது.

குடும்பத்தைப் பராமரிக்கும், இந்த வேலைகளுக்கென்று, எந்த அங்கீகாரமும் இல்லை. அதற்கென்று ஊதியமோ, வரையறைகளோ இல்லை. (மூன்று வேளைச் சாப்பாடும், பண்டிகைகளின்போது துணிமணிகள் என்று வேண்டுமானால் சொல்லிக்கொள்ளலாம்.) அதைத்தாண்டி, இந்த வேலைகள் ஒரு உழைப்பாகவே எண்ணப்படுவதில்லை என்பதுதான் இதில் வேதனையான உண்மை. அதனினும் உண்மை, பெண் என்பதனாலேயே இந்த வேலைகள் அவர்கள் தலைமேல் கட்டப்படுவதும், கட்டாயம் அவர்கள் இதனை செய்தாகவேண்டும் என்று எதிர்ப்பார்ப்பதும்.

இதைப்பற்றி பேசினால், ”வீட்டுவேலை என்ன பெரிய கஷ்டமா? எல்லாத்துக்கும் மெஷின் இருக்கு, அந்த காலத்து மாதிரி எல்லாத்தையும் கையிலேவா செய்றாங்க? துணி துவைக்க மெஷின் இருக்கு, அதை எடுத்து காயப்போட்டு எடுத்து வைக்கணும், மாவு அரைக்க கிரைண்டர் இருக்கு, முன்னாடி மாதிரி கல்லுலயா அரைக்கறாங்க” என்று இந்த காலத்து ஆண்களும் சரி,அந்த காலத்து பெண்களும் அலுத்துக்கொள்வார்கள். முன்பை விட மெஷின்களும் வேலை நேரத்தை, உழைப்பைக் குறைத்திருப்பது உண்மைதான். ஆனால்,வேலைக்கும் சென்று, பிறகு வீட்டையும் கவனித்துக்கொள்ளவே இம்மெஷின்கள் உதவுகின்றவேயன்றி அதனாலெல்லாம் பெண்களின் கடமைகள் சற்றும் குறைந்துவிடவில்லை.

வெளியில் துணி துவைக்க அல்லது அயர்ன் செய்ய கொடுத்தால் நான்கு ரூபாய் முதல் 10 ரூபாய், கால்கிலோ இட்லி மாவு பதினான்கு ரூபாய்... வீட்டிலோ இவையெல்லாம் எந்த செலவுமின்றி நடந்தேறிவிடும்.

முன்பு போல இல்லாமல், ஆண்களும் வீட்டு வேலைகளில் பங்குகொள்கிறார்கள் என்றாலும் பெண்களின் உழைப்பை பார்க்கும்போது அது மிகவும் சொற்பமே. அதுவும் இந்தியா போன்ற நாடுகளில் பெண்களின் பங்களிப்பே அதிகம். அலுப்பூட்டும், இயந்திர கதியிலான வீட்டு வேலைகளை பெண்கள் கவனித்துக்கொண்டிருந்தால், ஆண்கள், கிரிக்கெட் பார்த்துக்கொண்டோ /ஓய்வெடுத்துக்கொண்டோதான் இருக்கிறார்கள். வெளியில் வேலைக்குச் செல்பவர்களுக்கு, வாரத்தில் குறைந்தது ஒரு நாளாவது விடுமுறை இருக்கிறது. ஆனால், வீட்டுவேலைகளுக்கு?

அதிலும், இருவரும் வேலைக்குச் செல்பவராக இருந்துவிட்டால் பெண்ணுக்குத்தான் அதிக வேலை. அலுவலகத்தில் செய்வதோடு அல்லாது, வீட்டுப்பாரமும் அவள்மீதுதான் சுமத்தப்படுகிறது.

ஆனால், வீட்டில் உழைப்பதை யாரும் உழைப்பாகவே அதாவது மதிப்பிற்குரியதாகவே எண்ணுவதில்லை. ஏன், அந்த பெண்களே கூட அப்படி நினைப்பதில்லை. வெளியில் சென்று உழைத்தால்தான் ”உழைப்பு” என்றுதான் எல்லார் மனதில் பதிந்திருக்கிறது. ஏனெனில் அதன் அந்த உழைப்பின் மதிப்பிற்கு ஒரு சம்பளம் கிடைக்கிறது இல்லையா? ஆனால், வீட்டுவேலையை சம்பளத்துக்குரியதொன்றாக ஏற்றுக்கொள்வதில்லை.

ஒரு சாதாரண பெண்ணை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். (இல்லத்தரசி, ஹவுஸ் வொய்ஃப் அல்லது ஹோம்மேக்கர் என்று என்ன பெயரிட்டு வேண்டுமானாலும் அழைத்துக்கொள்ளலாம். இதனாலெல்லாம், அவரது வேலையின் தன்மை மாறிவிடப் போவதில்லை.) காலையில் டிபனுக்கு என்ன செய்வதிலிருந்து, அதற்கு முன் கூட்டியே தயாரித்து வைத்துக் கொள்வதிலிருந்து, அன்றைய சமையல், குழந்தை வளர்ப்பு, துணி துவைத்தல், சாமான்கள் கழுவுதல், வீட்டைச் சுத்தம் செய்தல் என்று எத்தனை வேலைகளை ஒருநாளில் செய்யவேண்டியிருக்கிறது. இதற்கு ஏதாவது பெறுமதி இருக்கிறதா?

இதுவே, வேலைக்கு ஆள் வைத்துக்கொள்வது என்றால், சமையலுக்கு 1000ரூபாய், மீதி வேலைகளுக்கு 250 ரூ என்றே வைத்துக்கொள்ளுங்கள். (இது மிகவும் குறைந்த பட்சம்தான்) ஆனால், வீட்டிலோ இவையனைத்தும் மலிவாக கிடைத்துவிடுகிறது. வேலைக்குச் செல்லும் பெண்ணுக்கு இரட்டை சுமையாக இருந்தாலும் குறைந்தபட்சம் வீட்டுவேலைக்கு ஆள் வைத்துக்கொள்ளும் வசதியாவது நடுத்தர வர்க்கப் பெண்களுக்கிருக்கிறது. ஆனால், உழைக்கும் வர்க்கப் பெண்களுக்கு இந்த தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமைகூட இல்ல. இல்லத்தரசிகளுக்கு “வீட்ல சும்மாதானே இருக்க” என்ற பேச்சோடு, இந்தக் கடமைகளும் சேர்ந்துவிடுகிறது. எனில், வீட்டு வேலை செய்யும் பெண்ணின் உழைப்பை எப்படி மதிப்பிடுவது?

அதனாலேயே, வீட்டு வேலை செய்யும் பணிப்பெண்களுக்கென்று எந்த பணிமதிப்பும் இருப்பதில்லை. இருப்பதிலேயே, அதிக பணிச்சுமையும் மிகவும் குறைந்தபட்ச ஊதியமும் பெறுபவர்கள் இவர்களாகத்தான் இருக்கிறார்கள். வீட்டு பணிப்பெண்களின் வேலைகளை/உழைப்பைப் பார்க்கும்போது இவர்கள் பெறும் சம்பளம் மிகவும் சொற்பம். இந்த பணிக்கென்று எந்த சம்பள வரையறையும் கிடையாது. இதுவே பலவகை சுரண்டல்கள் – உழைப்புச் சுரண்டல் மற்றும் பாலியல் சுரண்டல்களுக்கும் வழிவகுக்கிறது. விகடன் போன்ற பத்திரிக்கைகள், பணிப்பெண்களைப் பற்றிய கீழ்த்தரமான ஜோக்குகளை அள்ளித் தெளிப்பதில் காட்டும் ஆர்வத்தை அவர்களின் வாழ்க்கையை அறிந்துக்கொள்வதில் காட்டுவதில்லை. நடுத்தர வர்க்க பெண்களுக்குக் கிடைக்கும் பெயரளவிலான சுதந்திரம் கூட இவர்களுக்கு மறுக்கப்படுகிறது. இவர்களது வீட்டுவேலைகளையும் குழந்தை வளர்ப்பையும் இவர்களேதான் செய்தாகவேண்டும்.

இப்படி, குடும்பத்துக்காக செய்வதை எல்லாவற்றையும் பணத்தோடு சம்பந்தப்படுத்திதான் காணவேண்டுமா என்று கேட்கலாம். அல்லது அப்படி குடும்பத்துக்காக செய்வதில்தான் எவ்வளவு தியாகம்,அர்ப்பணிப்பு இருக்கிறது என்றும் கூறலாம். (அதற்காக, அந்த உழைப்பு மதிப்பிடற்கரியது என்பதையெல்லாம் ஏற்றுக்கொள்ளமுடியாது.)எனில், நம் குடும்ப அமைப்பில் பணம் சம்பந்தப்படாமலா இருக்கிறது? அல்லது எல்லாம் தியாக உணர்விலா நடக்கிறது?

குடும்பத்தினரின் நடவடிக்கைகள் அனைத்தையும் பொருளாதாரம்தானே முடிவு செய்கிறது. உணவு, உடை முதற்கொண்டு பிள்ளைகளின் பள்ளி வரை தீர்மானிப்பது பொருளாதாரம்தான். ஒரு பெண் எந்த குடும்பத்துக்குச் மருமகளாகச் செல்ல வேண்டுமென்று தீர்மானிப்பது கூட பொருளாதாரம்தான். அதே போல், வீட்டு வேலைகளை அல்லது குழந்தை வளர்ப்பை தியாகத்துடன் ,அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன் செய்வதாக சொல்ல முடியுமா? அதை தீர்மானிப்பதற்கான வாய்ப்பின்றிதான், பல பெண்கள் குடும்ப அமைப்புக்குள் சிக்கிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களது விருப்புவெறுப்புக்கு இடமின்றி, இந்த வேலைகள் அவர்கள் தலையில் சுமத்தப்பட்டிருக்கிறது என்பதுதான் நிதரிசனம்.

மேலும், திருமணம் செய்யும் போது அதே தியாக உணர்வுடன் அல்லது அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன், வரதட்சிணை இல்லாமலா நடக்கிறது? அந்த தியாக அல்லது அர்ப்பணிப்பு உணர்வு ஏன் பெண்களிடம் மட்டும் எதிர்ப்பார்க்கப் படுகிறது என்பது புரியாத புதிர்.

திருமணத்தன்று உடுத்திக்கொள்ளும் புடவையிலிருந்து, மருமகளாகச் சென்றாலும் அவளுக்கென்று புழங்க சாமான்கள்,வரதட்சிணை என்று ஒரு பெண் இன்றும் பெற்றோருக்கு செலவாகத்தானே பார்க்கப்படுகிறாள். இன்ஷ்யூரன்ஸ் விளம்பரங்கள் இதற்கு தக்க சான்று. பெண் குழந்தையின் திருமணத்துக்கென்றே சேமிப்பு திட்டங்கள் இருப்பதை எப்படி பார்க்க?

குழந்தையை பார்த்துக்கொள்ள யாராவது ஒருவர் வேலையை விட வேண்டுமென்ற நிலை வந்தால் வேலையை விடுவது பெண்ணாகத்தான் இருக்கும். “நான் வேலையை விட ரெடி” என்று ஆண்கள் பேச்சுக்கு வேண்டுமானால் சொல்லாலாம். ஆனால், யதார்த்தத்தில் அப்படி நடப்பதில்லை. இன்று மாறி வரும் சூழலிலும் பெண்கள் ஆணுக்கிணையாக வேலைக்குச் செல்லும் சூழலிலும் இப்படி நடக்கக் காரணம் - பெண்ணை விட ஆண் இரண்டு வயதாவது அதிகமாக இருக்க வேண்டும் என்ற நமது feudal culture. எனில், பெண்ணை விட ஆணின் சம்பளம்தானே அதிகமாக இருக்கும்?

குழந்தைக்காக தற்காலிகமாக வேலையை விட்டுவிட்டு பிறகு வேலைக்குச் சேரும் பெண்கள் நிலை மிகவும் பரிதாபம். பிரமோஷன்கள் மறுக்கப்படும். குறைவான சம்பளத்தில்தான் வேலை கிடைக்கும். வேலையைவிட்டுவிட்டு மீண்டும் தொடர்வது என்பது நடைமுறையில் சிக்கலானது.

மேலும், எப்படி வீட்டில் இருந்து குழந்தையை குடும்பத்தை கவனித்துக் கொள்வது அர்ப்பணிப்பும், தியாகமும் ஆகிறதோ அதே போல் குழந்தையை வீட்டில் விட்டுவிட்டு வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களையும் தான் குழந்தைகளுக்கு/குடும்பத்துக்கு சரியாக கவனிக்கவில்லையோ என்ற குற்றவுணர்ச்சி கொல்கிறது. அந்த தியாகத்தின் மறுபக்கம்தான் இந்த குற்றவுணர்ச்சி. பெரும்பாலான முதலாளித்துவ நாடுகளில் குழந்தைபேறுக்கு விடுப்புக்காலம் 3 மாதங்களுக்குக் குறைவுதான். முதலாளித்துவம், தன் குழந்தையையும் கவனிக்க விடாமல் ஒரு பெண்ணை வேலைக்கு துரத்துவது போலவே அவர்களை கூலியற்ற குடும்ப உழைப்பாலும் சுரண்டுகிறது.

அதேசமயம், பெண், குடும்பத்தை கவனித்துக்கொள்வதும் ஆண் குடும்பச்செலவுகளுக்காக சம்பாரிப்பதும் இன்று பெருமளவு மாறியிருக்கிறது. இன்றைய முதலாளித்துவ சமூகத்தில் பெண்கள் இன்று ஆணுக்கிணையாக வேலைக்குச் செல்கிறார்கள். ஊதியம் பெறுகிறார்கள். என்றாலும், இங்கும் பெண்களின் உழைப்பு இரண்டாம்பட்சமாகத்தான் பார்க்கப்படுகிறது.

சமீபத்தில், பார்த்த விளம்பரம் இது - ஒரு ரெடிமேட் கடையில் தொங்கிய விளம்பரப்பலகை - ”வேலைக்கு பெண்கள் தேவை”! ஏன் வேலைக்கு ஆட்கள் தேவை என்று இருக்கவில்லை? குறைந்த ஊதியத்துக்கு பெண்கள் வேலைக்கு வருவார்கள். விவசாய வேலைக்கோ அல்லது கட்டிட வேலைக்கோ சென்றால், ஆண்களுக்கு ஒரு கூலியும் பெண்களுக்கு ஒரு கூலியும் இருக்கிறது. இப்படி ஆரம்பிக்கும் இந்த பாரபட்சம் சகல மட்டங்களிலும் வியாபித்திருக்கிறது. பெண்கள், வேறு கம்பெனிக்கு சுலபமாக மாறமாட்டார்கள் என்று பெண்களின் ஊதிய உயர்வு கணிக்கப்படுவதை யாரும் மறுக்கமுடியாது. முதலாளித்துவம், இதில்தான் உயிர்வாழ்கிறது. கூலி உழைப்பை சுரண்டுவது போலவே கூலியற்ற உழைப்பையும் முதலாளித்துவம் சுரண்டுகிறது.

ஒரு தொழிலாளி கூலி உயர்வுக்காக, போனசுக்காக வேலை நிறுத்தம் செய்யலாம். ஆனால், குடும்பத்தில் ஊதியமற்ற தொழிலாளி வேலை நிறுத்தத்தைப் பற்றி யோசிக்கக்கூட முடியாது.

நம் குடும்ப அமைப்பில் - பெண் படித்திருந்தாலும், வேலைக்குச் சென்றாலும் குடும்பத்தை கவனித்துக்கொள்வது என்பது அவளது இன்றியமையாத கடமையாக இருக்கிறது. அதாவது, செலவு செய்து, கேட்ட வரதட்சிணையைக் கொடுத்தாவது பெண்ணை, இன்னொரு குடும்பத்துக்கு சம்பளமற்ற வேலைக்காரியாக அனுப்பலாமேயென்றுதான் சமூகம் நினைக்கிறது. அவளை அடுத்த வீட்டுக்குச் செல்லவேண்டியவளாக, தன் கடமையாக எண்ணும் போக்கும் இந்த அடிமைத்தனத்தை அதிகரிக்கிறது.மருமகனுக்கு வேலை வாங்கிக்கொடுத்தாவது மகளை மணம் செய்து அனுப்பலாமென்று எண்ணும் பெற்றோர்களை பார்த்திருக்கலாம். எந்த கஷ்டம் வந்தாலும் கணவனை சார்ந்து அனுசரித்து வாழவேண்டுமென்று சொல்லும் போக்கு இது. இதற்கு படித்த/படிக்காத பெண்கள் என்றெல்லாம் விதிவிலக்குகள் இல்லை. மாமியார்களுக்கும்/மருமகளுக்குமான நீயா-நானாவில் கூட இதனைப் பார்த்திருக்கலாம். பெண் படித்து என்ன வேலையிலிருந்தாலும் வீட்டுக்கு வந்து சமையல் செய்ய வேண்டுமென்றுதான் முடிகிறது. இதனை வெறும் மாமியார்-மருமகள் பிரச்சினையாக மட்டும் பார்த்துவிட முடியாது. நமது குடும்ப அமைப்பின் உற்பத்தி முறை மாறிவிட்டது.

இன்னும் எத்தனை காலம் நம் பெண்களுக்கு விருப்பமானவற்றைச் செய்யக்கூட நேரமின்றி, குழந்தை வளர்ப்பிலும், சமையலிலும், சுத்தம் செய்வதிலும் அவர்களின் உழைப்பை உறிஞ்சப்போகிறோம்? எரிச்சலூட்டும், ஒரே விதமான வேலைகளிலிருந்து பெண்கள் விடுதலை பெறுவது எப்போது? ஓயாது இயங்கும் குடும்ப அமைப்பிலிருந்து உழைக்கும் வர்க்கப்பெண்களுக்கும்,இல்லத்தரசிகளுக்கும் ஓய்வு எப்போது?

பெண், தன்னைச்சார்ந்து – வாழ்க்கையைத் தன் வேலையைச் சார்ந்து அமைத்துக்கொள்வது எப்போது? கணவனைச் சார்ந்தோ அல்லது பெற்றோரைச் சார்ந்தோ அல்லாமல் வாழ்வது எப்போது? தந்தைக்குப் பின், மூன்றுவேளைச் சாப்பாட்டுக்காக திருமணம் செய்துக்கொள்ளாமல் சுதந்திரமான, தோழமையுடனான வாழ்க்கைக்காக திருமணம் செய்து வாழ்வது எப்போது?