'பிகு'வும் ஃப்ளாஷ்பேக்கும்

படம் பார்க்க பார்க்க, அமிதாப்பும் தீபிகாவும் மறைந்து நானும் ஆயாவுமே திரைக்குள் தெரிவது போல ஒரு உணர்வு. ஆயா, பத்து வருடங்கள் என்னோடு இருந்தார்கள். ஆனால்,நான் ஆயோவோடிருந்தது பதினேழு வருடங்கள்.

சிறுவயதில்,எனது ஒன்றரை வயதில் என்னை கையில் வாங்கிக்கொண்ட ஆயா...

பள்ளிக்காலம் வரை ஆயாவின் கையைப் பிடித்தே நான் வளர்ந்தேன். பதின்மத்தில் எதிரியாக தோன்றிய ஆயா, திருமணமான காலகட்டத்தில் ஒரு தோழியைப் போல அல்லது  வாகனங்களின் ஸஸ்பென்ஷனை போலவே எனக்கு இருந்தார்கள்.

எப்போதென்று தெரியவில்லை. ஒரு மருத்துவமனையில் காத்திருந்தபோது, இரண்டு பெண்மணிகள் எனக்கு பின் வரிசையில் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். வீட்டுக் கதைகள்தான். அதில் ஒரு பெண் சொன்னது இப்போது வரை மறக்கமுடியாது.

'இந்த வயசானதுகள்ளாம் எப்படிதான் கத்துண்டுடறதோ தெரியலை... வாழைப்பழம் சாப்டாதான் ஆகும்னு..தினம் வாழைப்பழம் வேணும்னு மைன்ட்செட்'

ஆயா செய்த ரகளைகள் சொல்லி மாளாது.

 தினமும் மாலையில் ஆயா, தன் இரு மகள்களுடன் போனில் பேசுவார். மெயின் டாபிக் இதுவாகத்தான் இருக்கும்.  ஏதோ இந்தியா பாகிஸ்தான் பிரச்சினை கணக்கா 'போன் போட்டு குடு' 'போன் போட்டு குடு' என்று என்னை தொணப்பிவிட்டு...

போனில் என்னதான் டிப்ஸ் கொடுத்தாலும், ஆயா தான் செய்வதைத்தான் செய்வார். அதாவது, ஏதோ தேவாமிர்தம் கணக்காக அந்த பிங்க் கலர் மருந்தை அநாயசமாக இரண்டு மூன்று கப்கள் குடிப்பார். டாக்டர் சொன்னதென்னவோ ஒரு டீஸ்பூனாகத்தான் இருக்கும். இவர் குடிப்பதோ சில பல‌ டேபிள்ஸ்பூன்களாக‌ இருக்கும்.

விளைவு, அடுத்தநாள் காலையிலேயே ஆம்பூருக்கு போன் பறக்கும். அரரூட் கஞ்சியோ, ஜவ்வரிசி கஞ்சியோதான் அடுத்த வேளைக்கு. கடும் காப்பி மாதிரி கடும் டீ, ஒரு மஞ்சள் நிற மாத்திரி சகிதம் ஆயா உட்கார்ந்திருப்பதை பார்க்க பாவமாக இருந்தாலும், பெரும்பாலும் 'சொன்னா கேக்கலைல்ல' என்று தோன்றும்..

அன்று மாலை, மகள்களுடனான‌ போனில் -  இதற்கு பரிகாரமும், 'ஏம்மா இப்படி பண்ணீங்க..எல்லா ப்ரொட்டீனும் போயிருக்குமே' என்ற கதறலும் கேட்கும்.

ஆயாவுக்கான மருந்து மாத்திரைகளாஇ, அலுவலகத்திலிருந்து வரும் வழியில் நானே வாங்கிக்கொண்டு வந்துவிடுவேன். வழக்கமாக, மருந்து வாங்கும் கடையில் ,சமயத்தில் ஒன்றிரண்டு மாத்திரைகள் கிடைக்காது.அதனால், வீட்டுக்கு பக்கத்திலிருக்கும் கடையில் மாற்று ஏற்பாடு செய்திருந்தேன்.

வாரயிறுதியில், யாரோ கதவை தட்ட திறந்தால், அந்த மருந்துக்கடைக்காரர். கையில், மருந்துகளுக்காக செய்யப்படும் ப்ரொவுன் நிற பை. பையில், நான்கைந்து மருந்து குப்பிகளின் தலை.

புரியாமல் விழிக்க, 'பாட்டிம்மாதான் போன்லே சொன்னாங்க' என்றார் அவர்.

 என்னவென்று நினைக்கிறீர்கள்?

அத்தனையும் க்ரிமாஃபின் குப்பிகள்.

இது முதல்முறையல்ல.

இதற்கு முன்பு, வாரத்துக்கு இரண்டு வாங்கி அலுத்துப்போன ஆயா, மருந்துக் கடைக்காரருக்கு செய்த பரோபகாரம்தான் இது.

'எதுக்கு அடிக்கடி வந்துக்கிட்டு..அதான் ஆறு பாட்டில் கொண்டுவர சொன்னேன்.'

அவரெதிரில் என்ன சொல்ல முடியும். மொத்தமாக காசு கொடுத்து அனுப்பிவிட்டு, ஒன்றை மட்டும் ஆயாவிடம் கொடுத்துவிட்டு, மீதி அனைத்தையும், எனது அறையில் வைத்துகொண்டேன்.

அதிலிருந்து, இரவுணவுக்குப் பின் க்ரிமாஃபின் கொடுப்பது எனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்தது. ஆயா, கெஞ்சுவதை பார்த்தால் பாவமாக இருக்கும். அதை பார்த்தால் முடியுமா?

ஒரு டீஸ்பூனுன் கொடுத்தால் ஆயாவால் ஏற்றுக்கொள்ளவே முடியாது. சண்டை போட்டு, கெஞ்சி கூத்தாடி இரண்டை வாங்கி குடித்துவிடுவார்.

'அதிகமாக குடித்தால் நல்லா போகும்னு யார் சொன்னது உங்களுக்கு? எத்தனை வாட்டி படுறீங்க? நீங்கதானே கஷ்டப்படறீங்க?'

ம்ஹூம்..இதெல்லாம் காதில் விழவே விழாது.வயதானால் எப்படிதான் இந்த அடம் வந்துவிடுமோ...பிகுவில், இந்த அடத்தை மிக அழகாக படம் பிடித்திருந்தார்கள்.

இந்த விஷயத்துக்காக, போனில் பஞ்சாயத்து. எப்படிதான் கறாராக இருந்தாலும், ஒரு வாரத்துக்கு ஒரு பாட்டிலை காலியாக்கி விடுவார்.

அமிதாப்பிற்கு,  'என்னால் முடியும். நானே எல்லாத்தையும் பார்த்துக்குவேன்' என்ற ஈகோ அதிகம் இருப்பதாக காட்டியிருப்பார்கள். ஒருவேளை தாத்தாக்களுக்கு இருக்குமோ என்னவோ...ஆயாவிடம் அது இல்லை. மாறாக, அதீத தன்னம்பிக்கை உண்டு. நிறைய முறை, நிறைய வடிவத்தில் அனுபவப்பட்டிருக்கிறேன்.

மருத்துவமனையில் இவரை பார்த்ததும், 'ச்சேர் எடுத்துட்டுவரட்டுமா' என்று- வீல் சேர் கொண்டுவர‌ - ஓடும் பகதூரை ஒரு கையாலே அடக்கிவிடுவார். சிரமப்பட்டு அவர் ஏறுவதை பார்ப்பவர்கள், ஏதோ என்னை கல்நெஞ்சக்காரி போல எண்ணிக்கொள்வார்கள்.

ஒருமுறை, லங்க்ஸில் டீபி வந்து மிகுந்த சிரமப்பட்டார். தானாக‌ நடக்கக்கூட முடியவில்லை. நாம் கை பிடித்தால் விட்டுவிட்டு,  ஊனிக்கொண்டு எழுவார்.
அவராகத்தான், நம் கையை பிடித்துக்கொள்வார். அவர்தான், நம் கையை பிடித்துக்கொள்ள வேண்டும்.

வீட்டில் யாரும் இல்லாத வேளையில், ஆயா தனியாக இருக்கும்போது, நடக்க உபயோகமாக இருக்குமே என்று ஊன்றுகோல் வாங்கியிருந்தோம். அதனை சீண்டக்கூட இல்லை. வலிய, எப்படி உபயோகப்படுத்த வேண்டும் என்று டெமோ காட்ட, வாங்கியதற்காக, இரண்டொரு முறை அதனை எடுத்துக்கொண்டு நடந்தார். ஆம், அதனை ஊன்றாமல், கைகளில் தூக்கிக்கொண்டு நடந்தார்.

பழக்கமில்லாததால் இப்படி இருக்குமோ, சில நாட்களில் பழகிவிடும் என்று நினைத்த நாங்கள்தான் ஏமாளிகளானோம்.  இறுதிவரை, அதனை ஊன்றி ஆயா நடக்கவேயில்லை. அவர் இறுதியாக மருத்துவமனைக்கு சேரும் நாளுக்கு முன்பு கூட, எனது கைகளை பிடித்துக்கொண்டுதான் படுக்கைகயறைக்குச் சென்றார்.

அவருக்காக, நானும் பப்புவும், எங்களது படுக்கையை ஆயாவின் அறைக்கே மாற்றிக்கொண்டோம், . நடுஇரவில், அவர் விழித்துக்கொண்டால் எனக்கு விழிப்பு வந்துவிடும். பாத்ரூமுக்குச் சென்று திரும்புவரை 'பக்பக்'தான்.
இதற்கே இப்படியென்றால், அவரை விட்டுவிட்டு ஊருக்கு போவதைப்பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். பல இரவுகள், அவரது வயிறு சீராக ஏறி இறங்குவதை பார்த்தபின்புதான் நிம்மதியாக எனக்கு தூக்கம் வரும்.

எந்த கோழி கூவுகிறதோ இல்லையோ, காலையில் டாணென்று  'ஐந்து மணிக்கு' எழுந்துவிடுவார். எங்கள் தலைகளுக்கு மேலாக நடந்து சென்று ஹாலில் லைட் போட்டு கதவுகளை திறந்து வைத்து அமர்ந்துக்கொள்வார். ஒரே பதில்.

'முழிப்பு வந்துடுச்சு'தான்.

 வெயில் காலத்தில் ஓகே. பனிக்காலத்திலும்...சளி வந்து திரும்ப டாக்டரிடம் ஓடு!

'ஏன் ஆயா, காலையிலே அப்படி கேட் வாக் செஞ்சு ஹால்லே உட்கார்ந்துக்க‌லைன்னாதான் என்ன? முழுச்சிட்டீங்கன்னா கண்ணை மூடிக்கிட்டு படுத்திருங்களேன்' என்றால், 'நாளைக்கு பார்க்கறேன்' என்பார்.

அந்த நாளை கடைசி வரை வரவேயில்லை. (கடைசி மாதங்களில், மருந்துகளாலோ அல்லது மருத்துவமனையிலிருந்து வந்த அயர்வாலோ சில நாட்கள் தூங்கியிருக்கிறார். )

 வீட்டில் தனக்கு தெரியாமல் எந்த விஷயங்களும் நடந்துவிடக்கூடாது என்ற உணர்வு எப்படிதான் எல்லா வயதானவர்களுக்கும் வருமோ!அவரது அறை இருந்தாலும், ஹாலில் சரியாக  நடுவில் அமர்ந்துக்கொள்வார். அவரைத்தாண்டி, யாரும், எதுவும் அந்த பக்கம் இந்த பக்கம் சென்றுவிட முடியாது.

மதியம் ஒரே ஒரு மாத்திரை தவிர, காலையும் மாலையும் கணிசமான மாத்திரைகள் இருந்தது, ஆயாவுக்கு. ஒவ்வொருநாளிரவும், கைகளில் வண்ண வண்ண மாத்திரைகளை எடுத்துக்கொண்டு, 'இவ்வளோவும் சாப்பிடணுமா?கொஞ்சம் கம்மியா தரக்கூடதா, அந்த டாக்டர்' என்பார்.

"ஆயா, சந்தோஷப்படுங்க...இந்த மாத்திரையெல்லாம் கிடைக்குதேன்னு.. நம்மாள இந்த மாத்திரையெல்லாம் வாங்க முடியுதேன்னு. நீங்க இல்லேன்னா பப்புவை யார் பார்த்துக்குவாங்க...நீங்க ரொம்ப நாள் எங்ககூட இருக்கணும். அதுக்காகவாவது, இந்த மருந்தெல்லாம் சாப்பிடுங்க‌' என்று ஒவ்வொரு நாளிரவும் நானும் அவரை சமாதானப்படுத்த வேண்டும்.அமிதாப், மருந்துப்பெட்டியும் கையுமாக இருக்குபோதெல்லாம் இதுதான் நினைவுக்கு வந்தது.

வயதானவர்களுக்கு வரும் எல்லா குணங்களையும் - பிறத்தியார் மீது சந்தேகம்,அடம், சுயநலம்-  இதெல்லாம் காட்டினாலும், 'பிகு' காட்டாத முக்கிய விஷயம் ஒன்று உண்டு. அது மறதி.

கடந்தகால நினைவுகளெல்லாம் பல பசுமையாக இருக்க, சமீபத்தில் நடந்த அல்லது அன்றாட முக்கியமான‌ விஷயங்கள் மறந்துவிடுவது இருக்கிறதே!! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்....

மண்டேலா எப்போது விடுதலையானார், நீல் சிலை அகற்றியது எப்போது, பிரேமதாசா செத்துப்போனது எப்போது, கடந்த ஒலிம்பிக்கில் இந்தியாவை வழிநடத்தி சென்றது யார் என்பதெல்லாம் சரியாக நினைவிருக்க, வீட்டை உள்ளுக்குள் பூட்டிகொண்டு சாவியை எங்கே வைத்தோமென்று மறந்துவிடும்.

இத்தனைக்கும், அவருக்கெதிரே இருக்கும் சிறுமேஜையில்தான் இருக்கும். புத்தகத்தை படித்துவிட்டு, அதன் மேலே வைத்துவிட்டு, சாவி மாட்டும் இடத்தில் தேடிக்கொண்டிருப்பார்.

ஒருமுறை, அலுவலகத்திலிருக்கும்போது போன்.

பப்புவும், பப்புவை பார்த்துகொள்ள வருபவரும் வெளியில் இருக்க ஆயா, சாவியை மறந்துவிட்டு நெடுநேரமாக தேடிகொண்டிருக்கிறார் என்று. ஆயாவுக்கு போனடித்தாலோ, 'நீ வர்றியாமா' என்கிறார்.

வெளியிலோ, அந்த அம்மாவுக்கு பதட்டம்.  தட்டுத்தடுமாறி ஆயாவே எப்படியோ தேடி எடுத்திருக்கிறார். அவர் அமர்ந்திருக்கும் சோபாவுக்கு கீழே கிடந்திருக்கிறது சாவி. மேஜையிலிருந்து எப்படியோ சாவி சோபாவுக்கு கீழே விழுந்திருக்கிறது.

ஒருவழியாக எல்லோரும் சேர்ந்து அதனை தேடியெடுப்பதற்குள், என்னை ஒரு வழி செய்துவிட்டார்கள். அவர்கள் அங்கு அனுபவித்த அத்தனை பதட்டத்தையும், இங்கே அலுவலகத்தில் அமர்ந்தபடி நானும் அனுபவித்திருந்தேன்.

இன்னொரு முறை.

 +2 முடித்துவிட்டு விடுமுறைக்கு வந்திருந்தார் உறவுக்கார பெண். பப்பு ஏதோ கேட்டாளென்று கடைக்கு இருவரும் போக, சற்று நேரமாகிவிட்டிருக்கிறது. அந்த பெண்ணுக்கு புதிய ஊர். திரும்பி வரும் வழி தெரியவில்லையோ என்னவோ... இருவரையும்,காணவில்லை. பத்துநிமிடத்தில் எனக்கு போன். 'இருவரையும் காணவில்லை'

'வந்துடுவாங்க, ஆயா' என்ற எனது பதிலுக்கு ஆயா சமாதானமாகவில்லை.

'இப்போவரைக்கும் வரலை. உடனே புறப்பட்டு வா. '

எப்படி வண்டிஓட்டிக்கொண்டு வீடு சேர்ந்தேன் என்பது இன்றுவரை எனக்கு புரிந்ததில்லை. நான் போகவும், அவர்கள் வரவும் சரியாக இருந்தது. கொஞ்ச நேரம் ஆகிவிட்டது உண்மைதான்.

பப்புவை அப்போது கவனித்துக்கொண்ட 'சகுந்தலா அம்மா'வின் வீடு எனக்கு தெரியும் என்றாளாம் பப்பு. அங்கே போய்விட்டு வந்தார்களாம். என்னத்த சொல்ல!!

'ஆச்சி வராம‌ எங்கியும் நீங்க போகக்கூடாது' என்று  இருவருக்கும் வீட்டுக்காவல்.

அந்த நேரம் கோபமாக இருக்கும். ஒன்றும் சொல்லவும் முடியாது. சமயங்களில், கடுமையாக நடந்துக்கொள்வேன். சொல்லிவிட்டாலும், நம்மால் நிம்மதியாக இருக்கமுடியாது. இந்த மனதை வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்ய?! என்ன சொன்னாலும், அமைதியாக வேறு இருப்பார். அந்த கண்களில் தெரியும் ஏதோ ஒன்று, என்னை போட்டு கொன்றெடுக்கும். கோபித்துக்கொள்ளவே முடியாது.

என் சிறுவயதில், அவர் என் கைகளை கெட்டியாக பிடித்தவாறு பயணித்தது நினைவிலாடும். பென்ஷன் வாங்க சென்றாலும் சரி, உறவினர் வீட்டுக்குச் சென்றாலும் சரி, நெய்வேலியோ, திருவண்ணாமலையோ, கடலூரோ....  வேலூர் பஸ்ஸ்டாண்டில் அவருக்கு செய்தித்தாளும், இதழ்களும் வாங்கிக்கொண்டு எனக்கு கோகுலம் வாங்கிகொடுத்துவிட்டு விடுவிடென்று நடக்கும் ஆயா....ஒரு கையில் என்னையும், இன்னொரு கையில் குடையும் பிடித்துக்கொண்டு நடக்கும் ஆயா...

'பிகு'வில் அவள் கடைசியாக அந்த மருந்துப்பெட்டியோடு இருக்கும் சில நிமிடங்கள்...

கொடுமையான வலி அது. எல்லாமும் இருக்கும்... அவர்களுக்கான மருந்து, மாத்திரை, உபகரணங்கள்,படுக்கை, வாசிக்க இதழ்கள்,காலண்டர், கடிகாரம், அழைப்புமணி,பிளாஸ்க்... ஆனால்,  அவர்கள் மட்டும் இல்லாத, அவரது இழப்பை,வெறுமையை உணரும் தருணங்கள் இருக்கிறதே...

அதை விட்டு இன்று வரை என்னால் கடந்துவர இயலவில்லை. தூரத்திலிருப்பவர்களை விட, கூடவே இருந்து பார்த்துக்கொண்டவர்களில் வலியும், இழப்பும் அதிகம். எங்களால், இன்னமும் எங்களது அறைக்கு மீண்டு வரமுடியவில்லை.

அவரில்லாமல், நாங்கள் கடந்த முதல் மாதம். சமையல்  சிலிண்டர் வந்திருக்கிறது. கையில் காசில்லை. ஏடிஎம் சென்று எடுத்து வருமளவுக்கு அந்த பையன் காத்திருக்க மாட்டான்.  ஒவ்வொரு மாதமும், சிலிண்டர் வந்த தேதியை ஆயா குறித்து வைப்பார். அடுத்த சிலிண்டர் வருவதற்கு, உடனடியாக என்னிடம், காசு வாங்கி புத்தகத்தில் வைத்துவிடுவார். புத்தகத்தையும், காசையும் எடுத்து அந்த பையனிடம் கொடுக்க வேண்டியதுதான். அவன் முன்னால், பர்சை தேடி தடவ வேண்டியதில்லை. ஆயாவின் இழப்பை, கூர்மையாக எனக்கு உணர்த்திய சம்பவம் இது. பர்ஃபெக்ஷன் என்றால் ஆயா!

ஆயாவுக்கு எதிரில் எப்போதும் ஒரு காலன்டர் இருக்க வேண்டும். அவருக்காக மாட்டிய அந்த காலன்டரை இப்போது வரை அவிழ்க்க மனமில்லாமல் வைத்திருக்கிறேன்.  சுத்தப்படுத்தும்போதெல்லாம், அதை மட்டும் கண்டும் காணாமல் போகிறேன்.

அவரது அலமாரி கதவுகள், காற்றில் திறக்கும்போதெல்லாம், 'இன்டர்ஸ்டெல்லாரை' நினைவு கொள்கிறேன். பைத்தியக்காரத்தனமாக தோன்றினாலும், அந்த நினைவு ஒரு ஆசுவாசத்தை, நிம்மதியை, மெல்லிய புன்னகையை தருவதை உணர்கிறேன்.

நான்தான் இப்படியென்றால், பப்பு அதற்கு மேல்.
இசபெல்லா மருத்துவமனையை ஒருமுறை கடந்து செல்லும்போது, ஆயா ஏதோ அங்கேயே இருப்பதுபோல், இப்போது போய் அழைத்துவந்துவிடலாம் போல தோன்றியது. மனதுள் தோன்றிய அதே நிமிடம், பப்பு 'ஆயா உள்ளே இருப்பாங்களா ஆச்சி? ' என்றாள்.

ஆயா சென்று நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் நடந்தது இது. ஆயாவின் அறையில்தான் அப்போதும் தூக்கம்.ஆனாலும், ஆயாவின் பாத்ரூமை அவர் இருந்தபோதும் சரி, இப்போதும் சரி, தவிர வேறுயாரும் உபயோகப்படுத்துவதில்லை.

கரண்ட் கட்டான ஒரு நள்ளிரவில், அவளை ஆயாவின் அறையிலிருக்கும் பாத்ரூமையே உபயோகப்படுத்துக்கொள்ள சொன்னேன். கதவை திறந்து உள்ளே சென்ற சில நிமிடங்களில், அவள் சொன்னது இது.

"ஆயா, எனக்கு தெரியும், நீங்க இங்கேதான் எங்கியோ இருக்கீங்க'.

:-)

"மண் பொம்மை" - காளீந்திசரண் பாணிக்ராஹி

"மண் பொம்மை" என்ற ஒரிய நாவலை வாசித்த போது எனக்கு வடலூரும்,  பழைய வீடும், பாகம் பிரிக்கப்பட்டிராத -அந்த வீட்டில் - இப்போது பழையதாகிப் போன அந்த  நாட்களில் நாங்கள் ஓடியாடி விளையாடிய மகிழ்ச்சியான குரல்களும், எங்களை விளித்துக் கொண்டிருக்கும் பெரியவர்களின் குரல்களுமாக சித்திரங்கள் விரிந்தன.

எல்லா வீட்டிற்கும் இப்படி  ஒரு கதை இருக்கும்தானே. - பாகப்பிரிவினைக்கு முன்; பாகப்பிரிவினைக்கு முன் என்று! ரொம்ப ஆடம்பரமில்லாவிட்டாலும் ஓரளவுக்கு வசதி படைத்த குடும்பம், அன்பையே வாரி இறைக்கும் சில பல‌ மாமா அத்தைகள் அல்லது சித்தப்பா சித்திகள், கள்ளம் கபடமில்லாத குழந்தைகள்...பாகம் பிரிக்கப்படாத ஒன்றான குடும்பம்...குதூகலமான விடுமுறை நாட்கள்,மாடுகள்  - கன்றுகள், கனவு போல் தோன்றும் பண்டிகை நாட்கள்.... அப்படியான ஒரு கதை எங்கள் வடலூர் வீட்டிற்கும் இருந்தது. 

அன்பான இரண்டு மாமா பெரிய மாமா சின்ன மாமா, பெரிய அத்தை, சின்ன அத்தை,  பின்னாலிருக்கும் கொல்லையும், பழமையான இரண்டடுக்கு கிணறும், கொல்லையை சுற்றி வேலியாக நின்றிருந்த பனைமரங்களும், மரங்களினடியில் காலங்காலமாக குடியிருக்கும் புற்றுகளும்.....

 சாயங்காலம் விளக்கேற்றியதும் 'பின்கதவை சாத்தணும்' என்று ஏதோ கட்டளைபோல் ஓடி போய் போட்டியிட்டு சாத்திய கொல்லைகதவுகள், எங்கள் அடி உதைகளை தாங்கிய நெல்லிக்காய் மரம், ஒளிந்து விளையாட தோதான நாவல் மரம்,  தெனாலி ராமன் கதையை கேட்டு, அதே போல் திருடன் ஒளிந்தி ருப்பானோவென்று  இரவில் கைக்கழுவிய சொம்பு நீரை தூக்கி ஊற்றிப்பார்த்து  எழும் சலசலப்பை கேட்டு கற்பனைக்கு பயந்து வெறித்து வெறித்து பார்த்த மருதாணி மற்றும் குண்டுமல்லி புதர் என்று எங்கள் குழந்தைப்பருவத்தை தாங்கி நின்ற வீடு அது.

ஒவ்வொரு விடுமுறைக்கும் தவறாது சென்றாலும், வீட்டில் ஒரு சுவர் கண்ணுக்கு தெரியாம எழும்பி வருவது குழந்தைகளான எங்கள் கண்களுக்கு தெரியவில்லை. ஏதோ ஒரு விடுமுறையில் , அந்த சுவர் பெரிய ஆனால் தனி வீடாகவே மாறி இருந்தது. மற்றொரு மாமாவுக்கு எஞ்சியதோ, பழைய வீட்டின் பூச்சுகள் பெயர்ந்த ஒரு அறையும் முன்னாலிருந்த அவசரக் கொட்டகையும்.

இறுதியில், எல்லோரும் அவர்வர்க்கான கூடுகளை கட்டிக்கொண்டாலும், எங்களுக்கான‌ அன்பான நினைவுகளை நவநாகரிகமான‌ அந்த வீடுகளால் தர இயலவில்லை.

என்னதான், காந்திய குடும்பத்தில் பிறந்திருந்தாலும், அவர்களால் மண்ணையும், ஆயாவின் மனதையும் கீறி இரணமாக்குவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.   

ஒரிசாவின், பதான்படா என்ற பழஞ்சிறு கிராமத்தில் வசிக்கும் சாம்பதானுக்கும் இரண்டு மகன்கள் இருந்தனர். பர்ஜூ மற்றும் சக்டி. ஒன்றான கூட்டுக்குடும்பம், மூத்த மருமகள், இளைய மருமகள் மற்றும் அவர்களின் குழந்தைகள். சாம்பதான் இருந்தவரை ஒன்றாக மகிழ்ச்சியாக இருந்த குடும்பம், பதான் இறந்ததும் விரிசல் விடத் துவங்குகிறது.

மூத்த மருமகளுக்கும், இளைய மருமகளுக்கும் இடையிலான புகைமூட்டங்கள் நாசியை அடைக்கத் துவங்குகின்றன. அண்ணனின் குழந்தைகளை தன் குழந்தைகளாகவே பாவிக்கும் சக்டியும், மனைவி நேத்ரமணிக்காக மாறத் துவங்குகிறான். யார் சமைப்பது, பாத்திரம் கழுவுவது என்பதிலிருந்து ஆரம்பிக்கும் ஓரகத்திகளின்  பனிப்போர், உச்சத்தை அடைந்து அவ்வப்போது அண்ணன் தம்பிகளையும் அடையத் துவங்குகிறது.

நில புலன்,சொத்துகள் எல்லா உரிமைகளும் கிராமத்து வழக்கப்படி, மூத்தவன் பர்ஜூவிடமே இருக்கிறது. தம்பியின் மேலிட்ட பாசத்தால் அவனுக்கு எந்த தொல்லைகளும் தரவிரும்பாமல் வயல்  வேலைகள் அனைத்தையும் அண்ணனே  பார்த்துக் கொள்கிறான்.
ஒரே குடும்பமாக எண்ணி குடும்பச் செலவுகளையும் அவனே செய்கிறான்.

தத்தம், மனைவிகளுக்கிடையிலே நடக்கும் பூசல்களை அறிந்தாலும் அண்ணனும் தம்பியும் இதனை சட்டை செய்ததில்லை. இப்படியிருக்க குடும்பத்தில் ஒரு கொண்டாட்டம் வருகிறது. பர்ஜூவின் மூத்த மகளின் திருமணம்.

அதற்கு, ஆன செலவைப் பற்றி கேள்விகளும், பயங்களும் இளைய மகன் மனதில் வித்தாக விழ பாகப்பிரிவினை வேர் விடத் தொடங்கிறது. ஆனாலும் எதையும் அண்ணனிடம் நேரடியாகக் கேட்க சக்டிக்கு பயம்.

அந்த பயத்தைப் போக்க சக்டிக்கு தூபம் போடுகிறான், மிச்ரஜி. வட்டிக்கு கொடுத்து ஏழைகளிடம் அபகரிக்கும் பிராமணன். அவனது வழிகாட்டுதலில், தனியாக கடையும் வைக்கிறான். அண்ணியிடம் சண்டையிட்டு தன் பங்கு விளைச்சலையும் தனியாக கேட்டு வாங்கி வைத்துக் கொள்கிறான்.

இவையெல்லாம் தெரிந்தும் பதான் அமைதியாகவே இருக்கிறான். எது கேட்டாலும் கொடுத்துவிடுமாறும், இளையவளிடம் வம்பு சண்டைக்கு போக வேண்டாமென்றும் வலியுறுத்துகிறான்.

பாகப் பிரிவினையை, இந்த வீட்டுக்குள் சுவர் எழும்புவதை தான் உயிரோடு இருக்கும்வரை அனுமதிக்க மாட்டென்று தனக்குள் சொல்லிகொள்கிறான். இறக்கும் தறுவாயில் தந்தைக்கு தான் செய்துக்கொடுத்த வாக்கை நினைவு கொள்கிறான்.

பாகப்பிரிவினையை பற்றி தம்பி, அண்ணன் முன் வெளிப்படையாகவே பேசத்துவங்க, அண்ணனும் தம்பியிடம் ஒரு வேண்டுகோள் வைக்கிறான். பிறகு,  தனது மனைவியிடமும்,மகளிடமும் சொல்லிவிட்டு வெளியில் செல்கிறான்.

மாலையில், அண்ணனின் குடும்பம் தங்களுக்குத் தேவையான பழைய உடைகளை மாத்திரம் மூட்டைக் கட்டிக் கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறது. அதாவது,  தம்பி கேட்டது போல் பிரிந்து போகிறார்கள்.   ஆனால், சொத்து சுதந்திரத்தில் பிரிவினையே கிடையாது. வரப்பும் உயராது. வீட்டுக்குள் சுவர் எழும்பாது.

'ஒன்றும் பாதிப்பாதியாக பங்கிடப்படக்கூடாது. எது எப்படியிருக்கிறதோ அது அப்படியே இருக்க வேண்டும்' என்ற தந்தையின் வாக்குக்காக, தோட்டம் - துரவு, நிலம் -நெல், பசு - எருமை, பானைகள் என்று எல்லாவற்றையும் முழுமையாக விட்டுவிட்டு தனியாக பிரிந்து போகிறார்கள். சண்டையையும்,  தன் பங்கையும் மட்டுமே எதிர்பார்த்த சக்டி, விக்கித்து நிற்கிறான். பர்ஜூ பேசியதை,அவனால் புரிந்துக் கொள்ளவே இயலவில்லை.

 அண்ணியிடமிருந்து சாவிக்கொத்தை கொடுத்தபின் அண்ணன் பிரிந்து சென்றுவிட, சக்டி கலக்கமுறுகிறான். தான் செய்த காரியத்தின் வீரியம் விளங்க, நிம்மதியை இழக்கிறான்.  கல்கத்தா சென்று பிழைத்துக்கொள்ளும் எண்ணத்தில் இருக்கும் அண்ணனை எந்த வழியில்  சென்று தேடுவது என்று தவிக்கிறான்.

 அண்ணன் இராத்தங்கியிருக்கும் இடம் தெரிய, விடியும் வரை அந்த வீட்டின் முன் காத்திருக்கிறான்.

காலையில் வீட்டுவாசலில் சக்டியை கண்டதும், 'எங்கே வந்தாயென்று' பதான் வினவ, 'நானும் உன்னுடனே வருகிறேன்' என்கிறான் சக்டி. மெல்லிய குரலில், அவனை செல்லமாக‌ கடிந்துக் கொள்வதோடு முடிகிறது நாவல்.

நாவல் முழுவதும்,  பெருந்தன்மையும், அன்பும், கருணையும் கொண்டவனாகவே சித்தரிக்கப்படுகிறான் பதான். மாறாக, சக்டி,  தான் செய்வதன்,பேசுவதன் விளைவுகளை யோசித்துப்பார்க்காத  விளையாட்டுப் பிள்ளையாகவே இருக்கிறான். மூத்தவன் பொறுப்பும், பொறுமையும், தந்தையின் பெயரை காப்பாற்றுவது போல நேர்மையும் கொண்டவனாக இருக்கிறான்.

சக்டியோ, தன் மனைவி நேத்ரமணியின் பேச்சைக் கேட்டு சொந்த அண்ணனையும், அவனது குழந்தைகளையும் வேறு படுத்திக்கொள்கிறான்.

'பாகப்பிரிவினை ' பற்றி கிராமத்தார்கள் அரசல் புரசலாக மூத்தவனிடம் பேசினாலும் சக்டியாக வாயைத் திறக்கும்வரை எந்த புறணிக்கும் பதான் காது கொடுப்பதில்லை.  பாகப்பிரிவினை என்ற பேச்செடுத்ததும், 'எல்லாம் உன்னுடையது' என்று தம்பியிடம் கொடுத்துவிட்டு சத்யாகிரகம் செய்கிறான்.

பாகப்பிரிவினை இல்லாத வீடுகள் இந்தியாவில் ஏது? அம்பானி வீடானாலும், மாறன் பிரதர்ஸ் ஆனாலும் சொத்து பிரிவினை எல்லா இடத்திலும்தான் இருக்கிறது.

ஆனாலும், எந்த அண்ணனும், தன் தம்பிகளுக்கு அல்லது தமக்கைகளுக்கு முழுமையாக விட்டுக் கொடுத்து விடுவதில்லை. பதானைப் போல் முழுமையாக வெளியேறி விடுவதுமில்லை.ஏன், ஒருவரும் மற்றொருவருக்கான பங்கை கொடுப்பதற்கே சிலபல பஞ்சாயத்துகள் வேண்டியிருக்கிறது. சிவில் கேஸ்கள், தலைமுறைகளாக இழுத்துக் கொண்டிருக்கின்றன.

இந்த நிலையில், காந்தியைப் போல், விட்டு கொடுத்துவிட்டு செல்வது நாவலுக்குதான் சரி. இயல்பாக ஏற்கமுடியவில்லை.

இந்த நாவலின் நன்றியுரையில் ஆசிரியர், தான் கேள்விப்பட்ட ஒரு அண்ணன் தம்பி கதையை விரித்து எழுதிப் பார்த்ததாக சொல்லியிருக்கிறார்.

காந்திய கொள்கைகளில் ஈர்க்கப்பட்டு, அந்த காலகட்டத்தில் உண்மையாக‌ நிகழ்ந்ததாக கூட இருக்கலாம்.  நிலபுலன்களை விற்றும், தங்க அணிகலன்களையும் காந்தியின் கொள்கைகளுக்காக தியாகம் செய்த வரலாறு கண்முன்னே இருக்கும்போது, ஒரியாவிலும் நிகழக் கூடாதா என்ன?.

வாசிக்கும்போது,பிரச்சார நாவலாக தென்படவில்லை. ஆனால் பதான் என்ற மனிதன் பிம்பத்தில் நாம்  காந்தி  உறைந்து நிற்பதை உணரலாம்.

ஆங்காங்கே நிறைந்திருக்கும் நாட்டுப்புற பாடல்களும், பழமொழிகளும், ஒரிய கிராமத்து வழக்கங்களும், சமையலும், ஒரிய பண்பாட்டு விழுமியங்களும் சாதிய மனப்போக்குமாக‌ ஒரு துண்டு ஒரிசாவின் கிராமத்தை விண்டு காட்டுகிறது நாவல்.  பெயர்களை மட்டும் மாற்றிவிட்டால், மொழிபெயர்ப்பு நாவலென்று சொல்லமுடியாது. அவ்வளவு நேர்த்தி!

வாசிக்க சுவையான, அவ்வப்போது நம் வீட்டுக் கதைகளையும் நினைவுபடுத்துகிற கிராமத்து அண்ணன் தம்பி கதை.

ஒருவேளை, 'உங்கள் தாத்தாவும் காந்தியவாதியாக இருந்தார்', 'இராட்டையில் அவரே நூல் நூற்று கதரை த்தான் உடுத்தினார்', 'சொன்ன சொல் மாறாமல் வாழ்ந்தார்', 'நெளிவு சுளிவாக கணக்கு எழுததால் பிறரால் வஞ்சிக்கப்பட்டு வேலையை இழந்தார்' அல்லது 'அதிகாரிகள் நேர்மையாக இல்லாத இடத்தில் குடும்பத்தை பற்றி கவலைப்படாமல் வேலையை உதறிவிட்டு வந்தார்'  என்று பிள்ளை பிராயத்தில் உங்களுக்குச் சொல்லப் பட்டிருந்தால், அந்த தாத்தாவை நீங்கள் 'மண் பொம்மை'யில் தரிசிக்கலாம்.


நாவல்: மண் பொம்மை
காளீந்திசரண் பாணிக்ராஹி (தமிழாக்கம் : ரா வீழிநாதன்)
வெளியீடு: சாகித்ய அகாதமி
விலை: ரூ 60
பக்கங்கள்: 153

லேண்டர் போனா டோன்ட் மிஸ்....

லேண்டர்/Landour  - முன்குறிப்பு

எங்கள் உத்ராகாண்ட் பயணத்தில், லேண்டர் ஓர் அழகிய கனவு. ஒரு சின்ன‌

நட்சத்திரம். இந்த பயணத்தில், குறித்த திட்டங்களோ அல்லது பார்க்க வேண்டியவைகள் என்று எதுவும் எங்களிடம் இல்லை. முற்றிலும், புதிய இடத்தை, அந்த இடம் எங்களுக்கு என்ன அனுபவங்களை கொடுக்கிறதோ எதை அப்படியே எடுத்துக்கொள்ளும், எண்ணத்தில்தான் இருந்தோம்.

கடந்த டிசம்பர் மாதத்தில், சென்ற கோயில் பயணத்தில், இன்ன கோயில்களை  பார்த்தாக  வேண்டும் என்ற பட்டியல்  எங்களிடம் இருந்தது. ஆனாலும், பயணத்தை, பாதைகளிடமே முழுக்க ஒப்புக்கொடுத்துவிடுவது எங்கள் வழக்கம். இந்த முறையும் அப்படியே! மசூரியின் சாலைகள் எங்களை கைப்பிடித்து அழைத்துச்சென்றன.

பொதுவாக, மனிதர்களை எங்களுக்கு பிடிக்கும்தான் என்றாலும், அதிக மனித நடமாட்டமில்லாத இடங்களில் நேரத்தை செலவழிப்பதே பிரியம்.நாங்கள் சென்றது கோடை விடுமுறையில். மசூரி நிரம்பி வழிந்தது. சுற்றுலா கூட்டம்.

மசூரியிலிருந்து,  கொஞ்சம் மேலே, 4கிமீ தூரத்தில் உள்ளது லேண்டர். டேராடூனிலிருந்து லேண்டர் செல்ல வேண்டுமானால், பிக்சர் பேலஸ் என்ற இடத்தில் இறங்க வேண்டும்.உத்ராகாண்ட் பேருந்து நிலையத்தில், பிக்சர் பேலஸ் என்று கேட்டு டிக்கெட் வாங்க வேண்டும், டேராடூனிலிருந்து ஒன்று அல்லது ஒன்றரை மணிநேர பயணம். ஒரு மலைபாம்பு போல வளைந்து நெளிந்து செல்லும் சாலையில்கண்களை மூடிக்கொண்டு பயணித்தால், பிக்சர் பேல்ஸ்  - ஒன்றரை மணிநேரத்தில் வந்துவிடும்.

பிக்சர் பேலஸ், பேருந்து நிறுத்தத்துக்கு அருகிலேயே, ஒரு டாக்ஸி கவுண்டர் உண்டு. லேண்டர் என்று சொன்னால் போதும்.  முன்பணம் கொடுத்து டிக்கெட் எல்லாம் வாங்க வேண்டாம். 200 ரூபாய்.  டாக்ஸிக்காரர்களின், வரிசைப்படி ஒருவர் வருவார்.

பிக்சர் பேலஸிலிருந்து, சாலை குறுகல் நெடுகலாக இடித்து ஒடித்து செல்கிறது. டாக்ஸி, ஒரு ஏற்றமான சாலையில், திடீரென பிரேக் அடித்து நிற்கிறது. எங்களுக்கு, எங்கே பின்னாலேயே வழுக்கிக்கொண்டு சென்றுவிடுமோ என்பதுபோல திகில். மெதுவாக, வெளியே வந்தோம். லேண்டர், ஓர் அமைதியான, சுத்தமான, இதமான குளிர்காற்றுடனான சிற்றூர். 

அறைக்கு வந்து, சற்று ஓய்வு. வயிற்றுக்கு வேலை. பின்பு, கால்களுக்கு சக்கரம். விடுதியில், ஒரு வரைப்படத்தை கொடுத்திருந்தார்கள். நாமே, அந்த ஊரை சுற்றி தெரிந்துக்கொள்ளலாம்.

லேண்டர், ஒரு கன்டோன்மென்ட் பகுதி. அந்த காலத்து ஆங்கிலேய போர்வீரர்களுக்கான ஊர் போல. ஒரு சர்ச், ஒரு மருத்துவமனை,சிஸ்டர்ஸ் பஜார், ஒரு கல்லூரி, ச்சார் துகான் , பனிபடர்ந்த இமாலய மலைகளை காண ஒரு லால் டிப்பா...இவை எல்லாம் வரிசையாக இருக்கும் என்று நினைத்துவிடக்கூடாது.  வரைப்படத்தில்,  குறிக்கப்பட்டு இருந்தது.

1. ச்சார் தூகான்

லேண்டரிலிருந்து இடம் வலமாக சாலைகள் பிரியும். இதில், எப்படி நடந்தாலும், வந்து சேருமிடம், ச்சார் தூகானாக இருக்கும். நான்கு கடைகள்தான். மிஞ்சிபோனால் ஐந்து கடைகள் இருக்கும். ஒவ்வொன்றும் கடந்த நூற்றாண்டாக இயங்கி வருவன. இதில், நாங்கள் சென்றது, டிப் டாப் கடைக்கு.நான்காவது தலைமுறையாக இந்த கடையை நடத்திவருகிறாராம்.

இரண்டு மரமேஜைகள்,  பெஞ்சுகள்,சில நிழல்குடைகள்,  பூந்தொட்டிகள் மற்றும் சில நாய்கள். எதிரில் ஒரு பூங்கா.  மற்றபடி, மசூரியின் மால் ரோடு போல கூட்டம் எதுவும் இல்லை. ஒரு சில வெளிநாட்டினர். சில சுற்றுலா பயணிகள். நமது உணவு மேஜைக்கருகிலேயே, நாலைந்து நாய்கள் படுத்திருக்கும்.அப்படியே விட்டுவிடுங்கள். கண்டுக்கொள்ளவேண்டாம்.அந்த நாய்களோடு சேர்ந்ததுதான், ச்சார் தூகானும். :-)

"மேகி" என்று பப்பு கேட்டதும், "சீஸ் போட்டதா, காய்கறிகளுடனா அல்லது சாதாவா" என்று கேள்விகளை அடுக்கினார், கடைக்காரர்.  பப்பு , சாதா மேகியை வாங்கிக்கொள்ள, நான் பன் அன்ட் ஆம்லெட்டை தேர்ந்தெடுத்தேன். ஆம்லெட்டுக்கும், "சீஸ் போடுவதா வேண்டாமா", "வெங்காயமும்,மிளகாயும் போடலாமா" என்று கேள்விகளை அடுக்கினார். பெரிம்மா, சாயோடு நிறுத்திக்கொண்டார். அடுத்தடுத்த நாட்களில், நாங்கள் பான் கேக்குகளையும், ஸ்ட்ராபெர்ரி மில்க்ஷேக்குகளையும் இந்த கடையிலேயே ருசி பார்த்தோம். பப்பு, மேங்கோ மில்க் ஷேக்கை கேட்க, மாம்பழத்தை எடுத்துவர ஆளனுப்பினார் அவர். அதுதான் லேண்டர். :‍)

இங்கு, ரஸ்கினின் கையொப்பமிட்ட அவரது வாழ்க்கைச்சரிதத்தை வாங்கலாம்.பன் அன்ட் ஆம்லெட்டும், பான் கேக்குகளும், சாயும் கண்டிப்பாக உண்ண வேண்டியவை. அதோடு, உள்ளூர் தயாரிப்பான, வண்ண வண்ண பெப்பர்மின்ட்டுகளும். (அவற்றை சுவைத்ததும், எனது குழந்தைபருவ நினைவுகள் அலைமோதின.  அதன்பிறகு, காணாமல்போன அவற்றை லேண்டரில்தான் கண்டேன்.)

2. செயின்ட் பால்'ஸ் சர்ச்

ச்சார் தூகானிலேயே, டிப் டாப் கடைக்கு அடுத்ததாக,சற்று உயரத்தில், இருக்கிறது, இந்த சர்ச்.சுற்றிலும், தேவதாரு மரங்கள் சூழ, அழகான ஒரு சிறிய‌ சர்ச்.  மதியம், ஒரு மணிநேரம்  தவிர, எப்போது வேண்டுமானாலும் செல்லலாம்.

வாசலிலேயே, சர்ச் பற்றிய சிறுகுறிப்பு இருக்கிறது. வளைவு வளைவான வாசல்கள். உள்ளே நுழைந்ததுமே, சில்லென்று இருக்கின்றது. மரக்கதவுகளை திறந்துக்கொண்டு, உள்ளே சென்றதுமே, ஏதோ சிறுகதையில் வரும் சர்ச்சுக்குள் இருப்பதுபோல் தோன்றுகிறது.

ஓவியங்கள், தீட்டப்பட்ட கண்ணாடி ஜன்னல்கள். வரிசை, வரிசையாக மர பெஞ்சுகள். ஒவ்வொரு ஜன்னலுக்கும் ஒரு உபயதாரர் இருந்திருக்கிறார்.  உபயதாரரின் விபரங்களும், காரணங்களும் எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். பெரும்பாலும், ஆங்கிலேய படையணியினர் அல்லது படைத்தளபதிகள். ஒருகாலத்தில்,  ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில், இந்த சர்ச் மிகுந்த கோலாகலமாக இருந்திருக்கும் என்ற சித்திரம் தோன்றுகிறது.

எதிரில், மெழுகுவர்த்திகள் ஏற்றுமிடம் தெரிகிறது. பப்பு, ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்து, சற்று நேரம் தவம் புரிகிறாள். பின்பு, மெழுகுவர்த்தி ஏற்றுமிடத்துக்கு செல்கிறாள். திரும்பி வந்து, என்னிடம் பத்து ரூபாய் கேட்கிறாள். மெழுகுவர்த்திகள் கீழேயே இருக்கின்றன. அவற்றை எடுத்து ஏற்ற, நீங்கள் பத்து ரூபாய் நன்கொடை கொடுக்கவேண்டும். சந்தோஷமாக, ஒரு பத்து ரூபாயை நீட்டுகிறேன். மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றி சில நிமிடங்கள் கண்மூடி நிற்கிறாள்.

திரும்பி வந்தவளிடம், என்ன செய்தாய் என்றதும், 'விஷ் பண்ணேன்...அஞ்சு விஷ்" என்றாள். "என்ன விஷ்ப்பா, எனக்கும் சொல்லுப்பா" என்று நைச்சியமாக கேட்கிறேன். "அதெல்லாம் சொல்ல முடியாது, போப்பா" என்கிறாள், அதே தொனியில்.   :‍)

3. லால் டிப்பா

சார் தூகானிலிருந்து, வலது பக்கம் பிரிந்து, கிட்டதட்ட அரைமணி நேரம் நடந்தால், நாம் வந்தடைவது லால் டிப்பா.மசூரியிலேயே, உயரமான இடம் கிட்டதட்ட 7000 அடிகள் உயரம். இந்த உயரத்தை விட, இங்கு வருவதற்கான பாதைதான் அழகு. திடீர் திருப்பங்களும், சடார் சடாரென்று மாறும் மலை முகடுகளும், பள்ளத்தாக்குகளும் கொடுக்கும் அனுபவங்கள், நேராக காரில் வந்து இறங்குவதில் இருக்காது.

 இந்த வளைவு நெளிவான, நீண்ட சாலைகளின் முடுக்குகளில் அறிஞர் பெருமக்களின் வார்த்தைகளை எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். எல்லாமே, இயற்கையை, தனிமையை கொண்டாடி தீர்ப்பவை. ஒவ்வொரு முடுக்கிலும் இருப்பவற்றை பப்பு படித்து அவளாக அர்த்தம் கற்பித்துக்கொண்டும், சிலவற்றை கேட்டுக்கொண்டும் வந்தாள்.

 

ஓக் மரங்களும், ஓங்கி வளர்ந்த தேவதாரு மரங்களும்தான் அதிகம். குளிர்காலங்களில், இந்த தேவதாரு மரங்களில், பனி படர்ந்து தொங்கிக்கொண்டிருப்பதை போன்ற சித்திரம் மனதில் வந்து போனது.ஆனால், அதைக்காண, அந்த குளிரை நாம் தாங்க வேண்டுமே!



வழிகள் முழுக்க, குருவிகளின் அழைப்புகள். ஒரு சில குரல்களை பப்பு அடையாளம் காண்கிறாள். அடர்த்தியான மரங்களும், இளந்தென்றலும், குருவிகளின் மொழியும், மலையின் மொழியான மௌனமும் இந்த சாலைப்பயணத்தை இனிய அனுபவமாக்குகின்றன.அருகிலேயே, ஒரு வீடு இருந்தால் வசிக்கலாம் என்றும் தோன்றுகிறதுதான். ஒரு சில இடங்களில், பயணிகள் இளைப்பாற மாடங்கள் கட்டி வைத்திருக்கிறார்கள். சில பள்ளிக்கூட சிறுவர்கள் உள்ளே விளையாடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

லால் டிப்பா ‍ - ஒரு  வெள்ளைமாடிகட்டிடத்தில், சிவப்பு வண்ண கோடுகள்.

மூன்றடுக்குத்தளம்.  இரண்டு கட்டிடங்கள் இதே போல் இருக்கின்றன. ஒரு வயதான பெண்மணி,நம்மை பார்த்ததும், குரல் கொடுத்து கூப்பிடுகிறார். சென்று, தலைக்கு பத்து ரூபாய் கொடுத்து டிக்கெட் பெற்றுக்கொண்டதும் உள்ளே செல்கிறோம்.

மேல்தளத்தில், ஒரு தொலைநோக்கி இருக்கிறது. இமாலய மலைத்தொடர்களை இங்கிருந்து காண்பது இதன் சிறப்பு. பெரும்பாலும், காலை நேரங்களிலும் செப்டம்பர் அக்டோபர் மாதங்களில் மிகத் தெளிவாகவும் தெரியுமாம். நாங்கள் சென்றநேரம்,  முழுவதும் மேகம். எங்கள் காலடிகளில் மேகம் மிதப்பது போல தோன்றியது.

பப்பு, தொலைநோக்கியை அங்குமிங்கு திருப்பியவாறு இருந்தாள். அங்கிருந்தவரும், "தூரத்தில தெரியுதா? ஒரு கிராமம், ஒரு கோயில்" என்றவாறு படம் காட்டிக்கொண்டிருந்தார். நாங்கள் மும்முரமாக படமெடுத்துக்கொண்டிருந்தோம்.

நிறைய மலைகள் வெறும் மண்மேடாகவே காட்சியளித்தன. பெரும்பாலும், பனிமூடியிருக்குமாம். பள்ளத்தாக்குகளையும், மலைமுகடுகளையும், அதனினூடாக மனிதன் கடந்து சென்ற பாதையும் காணும்போது ஆச்சரியமாக இருந்தது. இரண்டாம தளத்திற்கு வந்ததும், கார்வால் பகுதியின் உடைகளை வைத்துக்கொண்டு படமெடுக்க தயாராக இருந்தார் ஒருவர். எனக்கும் பப்புவுக்கும் பெரிதாக ஆர்வமில்லை.

கீழே, அழகழகான காட்டுப்பூக்கள் கொத்துகொத்தாக மலர்ந்திருந்தன. அதோடு, கீழிருந்து மேலே வரும் மெல்லிய தென்றல். அங்கேயே சற்று நேரம் அமர்ந்திருக்கிறோம். கிட்டதட்ட ஏழெட்டு கிமீ நடந்து களைத்திருந்தன கால்கள். நேரம் போவதே தெரியாமல், அமர்ந்து பேசிக்கொண்டும் சிரித்துக்கொண்டும் இருக்கிறோம். திடீரென, மேகம் நம்மை மூடுகையில், நடக்க வேண்டிய தூரம் நினைவுக்கு வருகிறது. எழுந்தபின்னும், போகத்தோன்றாமல், நின்றபடி காற்று வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறோம்.
 
 பப்பு, சில கற்களையும், பூக்களையும் சேகரிக்கிறாள். இறுதியாக,  லால்டிப்பாவிலிருது,மனதை பிய்த்துஎடுத்து கொண்டு வெளியே வருகிறோம். எதிரில், இருந்த கடையிலிருந்து மேகி-காகவும், பெப்சி-காகவும் ஓடி வருகிறான் பையன். அவனை தவிர்த்துவிட்டு நடக்கத்தொடங்குகிறோம், அவரவர் எண்ணங்களில் மூழ்கியபடி.

உயர்ந்து நிற்கும் இமாலய மலைகள் நமக்குள் உண்டு பண்ணும் மாற்றங்கள் அப்படி. அந்த மலை முகடுகள், உயரங்கள், இயற்கையின் அழகு நம்மை சுத்திகரிக்கின்றன போலும்!

4. எமிலிஸ் ரெஸ்டாரெண்ட்

ச்சார் தூகானிலிருந்து இடப்புறமாக நடந்தால், சில திருப்பங்களிலே, எமிலி உணவகத்தைக்காணலாம். அங்கிருந்து, மேலே நடக்கவேண்டும். ஆங்கிலேய பாணியிலான அருமையான வீடு. விஸ்தாரமான வீடு என்று ஆயா சொல்வார். அதுபோன்று, இருந்தது. பழங்காலத்து வீடு.
 
 இன்று அது விடுதியாகவும், உணவகமாகவும் செயல்பட்டு வருகிறது. உணவகம் மேலே. பால்கனி போன்று இருந்த இடத்தை தேர்வு செய்து அமர்ந்தோம். குளு குளு காற்றும், மலைமுகடுகளும், வீட்டை சுற்றியிருந்த மரங்களுமாக மனதுக்கினிமையான சூழல்.

ஒரு பெரிய அட்டையை கொடுத்து, மெனு என்றார்கள். முற்றிலும், ஆங்கிலேய மற்றும் ஆங்கிலோ இந்திய உணவுகள். பப்பு, தக்காளி சாஸுடனான பாஸ்தாவை தேர்வு செய்ய, நாங்கள் பிட்சாவை தேர்வு செய்தோம். அருந்த, சில ஸ்மூதிகள். உணவு அருமை!

லேண்டர் செல்பவர்கள் மறக்காமல் செய்ய வேண்டியது, எமிலியில் ஒரு வேளையாவது உணவு அருந்துவதுதான். இறுதியாக, ஒரு ஆப்பிள் க்ரம்பிள். பப்பு, தனக்கு ஆப்பிள் க்ரம்பிள் செய்வது எப்படியென்று தெரியும் என்றும், வீட்டில் வந்து செய்து தருவதாகவும் வாக்குகொடுத்தாள். ஆனால், அவள் அதை தொடக்கூட இல்லை. நானும் பெரிம்மாவும் ஆப்பிள் க்ரம்பிளுக்கு தகுந்த மரியாதை செய்தோம். ;)

ஆங்கிலேய படைத்தளபதி, ஒருவர் பணிஓய்வு பெற்று இங்கு வசித்திருக்கிறார். மனைவி எமிலிக்காக, மனைவியின் பெயரில் கட்டியிருக்கிறார். அந்த எமிலியின் , மார்பளவு உருவ பொம்மையை

வைத்திருக்கிறார்கள்.  அழகான பெண்ணாக இருந்திருக்கிறார், எமிலி.

வீட்டின் கலைப்பொருட்களும், கணப்படுப்பும் நம்மை கடந்தகாலத்துக்கே அழைத்துச் செல்கின்றன. ரிசப்ஷனில், ரஸ்கினின், ஒரு அழகிய கவிதை சட்டமிட்டு மாட்டியிருக்கிறார்கள்.

ரஸ்கின் பாண்ட், லேண்டரின் முதல் குடிமகனாம்.

ச்சார் தூகானில், ஒரு புத்தகம் வாங்கியிருந்தோம். அதில், ஒரு படம் இருந்தது. ரஸ்கினின் தாயும், அவரது சகோதரியும். அந்த சகோதரியின் பெயர் எமிலி. ஒருவேளை, அந்த எமிலிதான் இவரா என்றும், அவர் மாதிரிதான் இருக்கிறார் என்றும் பேசிக்கொண்டோம். சுவாரசியமாகத்தான் இருக்கிறது, உணவும், அதன் வரலாறும்!

5. கெலாக்ஸ் சர்ச் மற்றும்  மொழிகளை பயிற்றுவிக்கும் பள்ளிக்கூடம்

எமிலி உணவகத்திலிருந்து, மேலே நடந்து வந்தால், உட் ஸ்டாக் பள்ளிக்கூட வழியையும், ஒரு எஸ்டேட்டையும் கடக்க வேண்டியிருக்கும். அங்கிருந்து இன்னும் மேலே நடந்தால், ஒற்றை சக்கரத்தோடு கூடிய ஸ்கூட்டர் நின்றுக்கொண்டிருக்கும். அதையும் தாண்டி சென்றால், ஒரு அமைதியான சாலை. அந்த சாலையின், இறுதியின், ஒரு வீடு, வீட்டின் முகப்பு முழுக்க பெட்டூனியா மலர்கள். அதன் வழியே சென்றால், இடப்புறம், ஒரு சர்ச்.  மெத்தடிஸ்ட் சர்ச். பூட்டியிருந்தது.

மாலை நேரத்தில் சென்றால், உள்ளூர் பெண்கள், கையில் கம்பளிநூல்கண்டுகளை வைத்து பின்னியபடி, கதை பேசி சிரித்துக்கொண்டிருப்பார்கள். மாலை மங்கும் நேரத்தில், பின்னியபடியே, அவரவர் வீடு நோக்கி நடக்கத்துவங்குவார்கள். என்ன செய்தாலும், அவர்கள் கை மட்டும் கம்பளியும் ஊசியுமாக இருக்கிறது. ஆச்சரியம்தான்!

அவர்களை சுற்றி சென்றால், அடுத்த வாசலே, இந்திய மொழிகளை பயிற்றுவிக்கும் பள்ளிக்கூடம். அந்த காலத்தில், மிஷனரிகள், இங்கு வந்து இந்தியை கற்றுக்கொண்டு நாட்டில் பல பாகங்களுக்கு செல்வார்களாம். இன்று, அது வளர்ந்து இந்திய மொழிகளை கற்றுக்கொடுக்கும் நிறுவனமாக இருக்கிறது.

நாங்கள் சென்றபோது இருவர் பேசிக்கொண்டிருக்கும் சப்தம் கேட்டது. வெளியில், நிழல்குடையில், ஒரு திபெத்திய பெண்மணி நோட்டுப்புத்தகத்தை விரித்து வைத்துக்கொண்டு, மொபைலை தட்டிக்கொண்டிருந்தார். எனக்கு வயதாகிவிட்டால், இங்கு வந்து மொழிகளை கற்றுக்கொள்வேன் என்று சொல்லிக்கொண்டேன்.

6. சிஸ்டர்ஸ் பஜார்

லேண்டர் லேங்குவேஜ் நிறுவனத்திலிருந்து, எதிரில் நீளும் பாதையில் நடந்தால், தேவதாரு வுட்ஸ் என்றொரு வீடு வரும். நீங்கள் சப்தமாக பேசியபடி சென்றால், நாய்கள் அந்த வீட்டிலிருந்து குலைக்கும். அதைத்தாண்டி சென்றால், ஒரு அடர்ந்த வனம்.அடியும் முடியும் காணமுடியாதபடி, தேவதாரு வனம்.

அங்குதான், மழைக்காலங்களில், சிறுத்தை வந்து நாய்களை கவ்விக்கொண்டு போகும். உங்களுக்கு அதிர்ஷ்டமிருந்தால், மாலைவேலைகளில் சில சமயம் தென்படும். ;-) ஆனால், சிறுத்தை மிகவும் கூச்சமான விலங்கு. இரண்டு முறை சென்றும் காணமுடியவில்லை.அந்த சாலை, கைவிடப்பட்ட வீடுகளிடம் கொண்டுபோய் சேர்க்கும். என்றால், சிஸ்டர்ஸ் பஜார் வந்துவிட்டோம் என்று பொருள்.

அதன் முடுக்கில், உள்ளது, ப்ரகாஷின் கடை. அந்த இடமும், சாலையும் எனக்கு அந்தோன் செகாவின் "பள்ளத்து முடுக்கில்" கதையை நினைவுப்படுத்தின.

ப்ரகாஷின் கடை மட்டும்தான் அந்த பஜார். ஸ்ட்ராபெர்ரி, ரஸ்பெர்ரி,மல்பெர்ரி ஜாம் வகைகள், நிலக்கொட்டை மசியல் (பீநட் பட்டர்) இங்கு வாங்க வேண்டிய ஒன்று. ஒவ்வொரு வகையிலும், 200கி வாங்கிக்கொண்டோம். ஹோம்மேட்  சாக்லேட்டுகள் 200கி. பப்புவுக்கு சில லாலிபப்புகள்.

ஜாம்கள், வாங்கியது வீணல்ல என்று வீட்டுக்கு வந்ததும் தெரிந்துக்கொண்டோம். இனிப்பை கொட்டிச் செய்யாமல், பழங்களில் துண்டுகளோடு, சுவையாக இருந்தது. ப்ரகாஷ், இந்த ஜாம்களை தபாலில் அனுப்புவாரா என்று கேட்காமல் விட்டுவிட்டோமே என்று எண்ணிக்கொண்டோம்.

 

இவை எல்லாம், எந்த சுற்றுலா கையேட்டிலும் இருக்குமென்று சொல்வதிற்கில்லை. ஆனால், முற்றும் புதிய, ஒரு சிறிய ஊரை, அங்கு தங்கி அறிந்துக்கொள்ளும் முயற்சி -  எங்கள் அனுபவங்கள்.

நாங்கள் தங்கியது, ஒரு திபெத்தியர் வீட்டில். மோமோ பிரியராக இருந்தால், வகைவகையான மோமோக்களை இங்கு ருசிக்கலாம். ரசனையோடு, தங்க்கா வகை ஓவியங்களோடு கூடிய அறைகள்.

இந்த காட்டேஜின், அடுத்த முனையில்தான் ரஸ்கின் பாண்ட் வசிக்கிறார்.  அவரது எழுத்துகளைப் போலவே எளிமையான குடில். ஒரு பெயர் பலகையோ அல்லது பெரிய வாசல்கதவுகளோ இல்லை. பெரும்பாலும், காலையில் எட்டரைக்கு தூங்கிவிடுவார்.

முடிந்தால், ஒரு எட்டு போய் பார்க்கலாம். அல்லது, அவர் கதைகளூடாக சித்தரித்த ஊரையும்,  வீடுகளையும் சிறுவர் சிறுமிகளையும்,மனிதர்களையும் சந்தித்து உலாவிய திருப்தியில் பயணத்தை தொடரலாம்.

A world of innocence (பெரிம்மாவின் டைரியிலிருந்து) ;-)

மசூரியிலிருந்து நைனிடால் பயணம். மசூரியிலிருந்து கிளம்பி, டேராடூனில் காத்திருந்தபோது பெரிம்மா எழுதியது.

A world of innocence

I and my daughter packed
    clothes,Jerkins,woolen-wares and shoes;
My granddaughter did her own packing with
    innumerable crayons,eight pencils,six pens,
    seven sharpeners,five erasers,
    three scissors and one geometry box (I don't know what for)
besides storybooks,notebooks and drawing books
-We left for Mussoorie
    we enjoyed cool breeze that comes through tall deodar trees
exotic aromatic air from white chestnut blossoms
we walked uphill,downhill till our knees ached;
we tasted aloo parantha,apple crumble,sweet lassie
at 'Char Dukans' (Estd in 1910)
Lo! The day came for departure
Our case is added more with
    Tibetan styled purses,bags and bangles;
    Kashmiri jacket and stoles
    -Heavier than before!
I stealthily checked my granddaughter's bag
Little pink and white flowers from the weeds,
    -a small bark of a deodar tree,
    -a green fern twig for preservation
    - dried leaves of some unknown trees,
    - an unshaped stone chip from the mountain rock
    - a round white pebble,
oh,what a world of innocence!
    What a world of non-materialism!
    What a world of non-consumerism!
I wish to go back there.
Can I?

 இந்த படம், நைனிடாலில் தங்கியிருந்த விடுதியில் எடுத்தது. உதிர்ந்த பூவிதழ்களை சேகரிக்கிறாள் பப்பு.

ஒரு விமானப்பயணமும், ஐந்து கத்தரிக்கோல்களும்

இந்திய மாநிலங்களை, அதன் தலைநகரங்களைப் பற்றி, பப்பு, படித்த சமயத்தில் கேட்டது, இன்றும் நினைவில் நிற்கிறது.

"ஆச்சி, நாம ஒவ்வொரு ஸ்டேட் கேப்பிடலுக்கும்  போலாமா...என்னை கூட்டிட்டு போறியா?"

இந்த கோணத்தில் நான் என்றைக்கும்  நினைத்தே பார்த்ததில்லை. இந்த நாட்டில் பிறந்து இத்தனை வருடங்கள் வாழ்ந்திருந்தாலும், தமிழ்நாட்டை தாண்டி செல்ல என்றைக்கும் தோன்றியதில்லை.  சாகித்திய அகாதமியில் வெளியாகும், மாநில வாரியான கதைபுத்தகங்களை, ஒவ்வொரு புத்தக சந்தையிலும் வாங்கி மிகுந்த விருப்பத்தோடு வாசித்திருக்கிறேன். அதைத்தாண்டி, அந்த மாநிலங்களுக்கு, அவற்றின் தலைநகரங்களுக்கெல்லாம்  செல்லலாம் என்று  தோன்றியதில்லை.

அந்த வருட இறுதியில், ஹைதராபாத் சென்றோம்.

அடுத்து, சில மாதங்கள் கழித்து, பப்புவிடமிருந்து இன்னொரு கேள்வி.இந்தியாவின் வரலாற்று சின்னங்களை அப்போது கற்றுக்கொண்டிருந்தாள். அதோடு, நமது முக்கிய நதிகளையும். அன்றிரவு, அவள் கேட்டது, இன்னும்  காதில் எதிரொலிக்கிறது.

"ஆச்சி, யமுனா ரிவர் எப்படி இருக்கு தெரியுமா? மாஸ்டர் காட்டினார்ப்பா...எங்க ஸ்கூல் மெட்டிரீயல்ல இருக்கு. ஃப்புல்லா தண்ணி....எப்படி, போகுது தெரியுமா? அதோட ஓரத்துலேதான் தாஜ்மகால் இருக்கு. நாம யமுனா வழியா தாஜ்மகால் பார்க்க போலாமா?"

யமுனாவின், படத்தைதான் பார்த்துவிட்டு வந்திருக்கிறாள்.

அவளது கண்களில் மினுமினுத்த ஆர்வம் ஒரு நட்சத்திரத்தின் ஜொலிஜொலிப்புக்கு இணையானது. அந்த ஒளியை மறுதலிக்க இயலாமல், நானும் தலையாட்டி வைத்தேன். அதன்பிறகு, ஒருநாள், அவளாகவே பெரிம்மாவிடம் ஒன்றை அறிவித்தாள், "என் பர்த்டேவுக்கு நான் இந்தியாவோட கேபிடல்லேதான் இருப்பேன்."

அதன் பிறகு நடந்ததெல்லாம் வரலாறு. :‍)

அன்றிலிருந்து, பப்புவின் இந்த ஆசையை, தக்க வைக்க  இந்தியாவின் வரைபடத்தை உற்று நோக்க தொடங்கினேன். இடமிருந்து வலம், மேலிருந்து கீழ்! தெரியாத ஊர்களின் ரயில் நிலையங்களை தடவித் தடவி அறிந்துக்கொள்கிறேன்.. அந்த ரயில் நிலையங்களை அவளுக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறேன்.

இந்த ரயில் நிலையங்களின், வலையமைப்பு என்றுமே எனக்கு ஒருவித பிரமிப்புதான். பப்புவுக்கும் அதை கடத்த முற்பட்டேன்.ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடமாக  ஒரு  தேர்ந்த தையல்காரரைப் போல இணைக்க தலைப்பட்டேன். வெளிநாடுகளுக்கு போவது பற்றி நினைப்பதற்கு முன், உன் நாட்டை பற்றி நீ அறிந்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று அவளுக்கு சொல்லாமல் சொல்ல நினைக்கிறேன்.

இந்தியாவின் வரலாற்று சின்னங்களை மட்டுமல்ல... காடுகளையும், கடல்களையும்,மலைகளையும், நதிகளையும் அவள் அறிந்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறேன்.  நாகரிகமும்,வரலாறும், சுவாரசியமும் புகழ் பெற்ற நகரங்களுக்கு மட்டுமே சொந்தமில்லை, அந்த நகரங்களின் பல மைல்களுக்கு அப்பால் உள்ள  சாதாரண கிராமத்திலும் கூட இருக்கிறது என்பதையும், அதை நாம்தான் தேடி கண்டடைய வேண்டும் என்பதையும் அவள் உணர விரும்புகிறேன். ஊர்களையும், அவற்றின் பாதைகளோடும் கூட.. மக்களை, அவர்களின் உணவை, அவர்களது போக்குவரத்தை, கலாசார அடையாளங்களையே இயன்றவரை பின்பற்றக்  கற்றுக்கொண்டிருக்கிறோம்..

அதனாலேயே,கிழக்கிலும் மேற்கிலும், தெற்கிலும், வடக்கிலும் இருக்கும் ஊர்களை பற்றி கனவு காண்கிறோம். அந்த ஊர்களுக்கு எங்கள் வீட்டிலிருந்து பாதையை வரைகிறோம். சிலநாட்களே விடுமுறை கிடைத்தாலும், அந்த ஊர்களை நோக்கி, எங்கள் பைகளை தூசிதட்டி சுமக்கிறோம்.

அப்படி, இந்த விடுமுறைக்கு நாங்கள் நாங்கள் தடம் பதித்தது உத்தராகாண்ட் மாநிலம். முற்றும் முழுவதுமாக, இணையத்தில் தேடி தேடி, இந்த பயணத்தை வடிவமைத்து, பப்புவின் நாடகம் அரங்கேறும் நாளுக்காக காத்திருந்தேன். அவளது, நாடகம் முடிந்த அடுத்த நாள் பயணம். சென்னையில் இருந்து டெல்லிக்கும், டெல்லியில் இருந்து டேராடூனுக்கும் செல்வதாக திட்டம். விமானத்தில் செல்ல ஆசையாக இருப்பதாக வேறொரு பயணத்தில் அவள் கூறியிருந்தது சரியாக நினைவுக்கு வந்து, சென்னையிலிருந்து டெல்லிக்கு மட்டும் விமானத்தில் பயணம்.

பெரிய சூட்கேஸ்களை கொடுத்துவிட்டு, அவரவர் கைப்பைகளோடு செக்கிங்க்கிற்கு வந்தோம். செக்கிங் முடிந்து, திரும்ப கைப்பைகளை பெற்றுக்கொள்ள வருமிடத்தில், பப்புவின் பையை தனியாக வைத்திருந்தார்கள். எங்களுடையதை எடுத்துக்கொண்டு, அவளது பைக்காக காத்திருக்கையில், ஒரு பெண் வந்து 'இந்த பை யாருடையது ?'என்றார். பப்பு என்னுடையது என்றதும், 'எதற்காக இதில் ஐந்து கத்தரிக்கோல்கள் வைத்திருக்கிறாய்?' என்றார்.  அப்போதுதான், எனக்கு தூக்கி வாரிப்போட்டது.  அவர் பார்த்த பார்வையோ, நாங்கள் ஏதோ திட்டத்துடன் வந்தது போல இருந்தது.

ஒவ்வொரு பயணத்துக்கும், பப்பு அவளது பையை தயார் செய்வாள். அதில், சகல சொத்துகளும் இருக்கும். க்ரேயான்கள், நோட்டு புத்தகங்கள், கதைபுத்தகங்கள், க்யூப், தாயம், சிலசமயங்களில் பல்லாங்குழியும் புளியங்கொட்டைகளும், நூல்கண்டும் ஊசியும்,ஓரிகாமி பேப்பர்கள்...அதோடு பைனாகுலர். ஒருமுறை, ஆக்ஸ்ஃபோர்டு சின்ன அகராதி கூட இருந்தது.

இந்த பையை தயார் செய்தல் என்பது,மிகுந்த‌  கடமையாக பொறுப்புணர்வோடு நடைபெறும். இடையில், புகுந்தால் தேவையற்ற சண்டைகள் வருமென்பதால், எல்லாம் முடிந்தபின்  கிளம்புவதற்கு முன்பாக  நான் மட்டும் (பப்புவின் நம்பிக்கையை பெற்று) ஸ்கீரினிங் செய்வது வழக்கம்.

முக்கியமாக, பயணத்தின் இடையில், எங்காவது நடக்க வேண்டிய இடங்களில் அது என் முதுகைதான் தேடி வருமென்பதால், முடிந்த அளவு, இரக்கமேயில்லாமல், விடைத்திருத்தும் ஆசிரியரைப்போல் நடந்துக்கொள்வேன். அதேபோன்று, இந்த முறையும் செய்திருந்தேன். ஆனால், அதன்பிறகு, அவள் சிறு சில்லறை சாமான்களை ஏற்றியிருந்தாள். அது பரவாயில்லை, பெரிய அளவில் ஒன்றும் கனமாகயிராது என்று விட்டுவிட்டேன்.அது இப்போது என்னை ஏமாற்றியிருக்கிறது. பார்த்திருந்தாலும், கத்தரிக்கோலை கொண்டு செல்லக்கூடாது என்று எனக்கு தெரியாததால், ஒன்றை மட்டும் விட்டுவிட்டு மீதத்தை காப்பாற்றியிருப்பேன்.

"ஐந்து" என்றதும், 'அய்யய்யோ..வீட்டில் ஒன்றுமே இருக்காதா' என்றுதான் முதலில் தோன்றியது. எதற்கு எடுத்து வந்தாய் என்று சந்தேகத்தோடு அந்த  பணியாளர் கேட்டதும், "நான் கிராஃப்ட் செய்வேன்" என்றாள் பப்பு. புன்னகையோடு அவர்,"எங்கே, விமானத்திலா?" என்றதும் "ஆமாம்" என்றாள். பிறகு, தேடி எடுத்து அனைத்தையும் அவர்களிடம் தாரை வார்த்துவிட்டு, விமானத்துக்கு காத்திருந்தோம். 

வீட்டுக்கு சென்றால், பால் கவர் கத்தரிக்ககூட ஒரு கத்தரிக்கோல் இருக்காதே என்ற நினைப்பு வந்ததும், "ஒன்னு எடுத்துட்டு வந்தா பத்தாதா?" என்று அவளிடம் சொன்னதற்கு, "கத்தரிக்கோல் எல்லாம் எடுத்துக்கிட்டு வரக்கூடாதுன்னு உனக்கு தெரியாதா?" என்று லாஜிக்காக கேட்டாள். எனக்கும், இப்போதுதான் தெரியும் என்பது அவளுக்கு எப்படி தெரியும்! :‍)

விமானத்துக்கு,உள்ளே செல்ல அழைத்ததும், உற்சாகமாக  கிளம்பியவள், விமானத்தில் ஏறி அமர்ந்து ஜன்னலோர இருக்கையில் அமர்ந்து வெளியே பார்த்ததும் ஒருமாதிரியாகி விட்டாள். வழக்கமான உற்சாகம் குறைந்தாற்போலிருந்தது.மேலும், அவளது பையை வேறு மேலே வைக்கவேண்டியிருந்தது. பப்புவின் சொத்தே, அவளது பைதான். ஒரு நொடி கூட அதை விடாமல் பாதுகாப்பாள். ரயிலில், அமர்ந்த மறுநிமிடம், அவளது பெர்த்தில் கடைவிரித்து மும்முரமாக வரைய, எழுத, வெட்டி ஒட்ட தொடங்குவாள்.

இங்கோ, உட்கார மட்டுமே இடம். கால்களை நீட்ட கூட முடியாது. ஜன்னல் வழியாக பார்த்தால் விமானங்கள் வருவதும், பணியாளர்கள் ஊர்திகளில் செல்வதுமாக இருந்தனர். "எனக்கு ட்ரெயிந்தான்ப்பா பிடிக்கும், அப்போதான், ஜாலியா ஜன்னல் வழியா ஊரெல்லாம் பார்த்துக்கிட்டு போலாம். இனிமே ட்ரெயின்லேயே போலாம்" என்றாள். எல்லாம் விமானம் கிளம்பும் வரைதான். அதன்பிறகு, ரசிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள். விமானம், தரையில் இறங்கும் சமயம் உறங்கிவிட்டாள்.

குதூப்மினாரை, மேலிருந்து பார்க்க வேண்டுமென்பது பப்புவின் ஆசை. குதூப்மினாரின் கைடு ஒருவர், மேலிருந்து குதூப்மினாரை பார்த்தால் ஒரு விரிந்த தாமரையைபோல் இருக்கும் என்று சொல்லியிருந்தார். அதிலிருந்து, டெல்லியை பற்றி பேசினால், குதூப்மினாரைப் பற்றிய இந்த விவரிப்பு இருக்கும். ஆனால், இப்போது, குதூப்மினாரை மேலிருந்து   பார்த்தது நாந்தான். பப்புவின் கண்களுக்கு ஒருவேளை, அந்த‌ விரிந்த தாமரை தெரிந்திருக்குமோ என்னவோ?! :‍)

கிபி 2013 டூ கிபி 1000 - IV

நாங்கள் தங்கியிருந்த ஹோட்டலில் சுற்றியிருக்கும் கோயில்கள் பற்றிய விபரங்களை அச்சிட்டு தந்திருந்தார்கள். அதை சும்மா மேய்ந்துக் கொண்டிருந்த போது கண்களில் பட்டது 'சோழர் கால நெற்களஞ்சியம்'.

முடிந்தால், நேரமிருப்பின் பார்க்கலாம் என்று பெரிதாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. தேனுபுரீஸ்வரர் கோயிலிலிருந்து தஞ்சாவூர் செல்லும் வழியில் ஒரு கோயில் எதிர்பட்டது.அந்த கோயிலின் மதிலுக்கு வலப்பக்கம் கூம்பு போன்ற வடிவம் தென்பட்டது. 

அநேகமாக, இதுதான் அந்த நெற்களஞ்சியமோ என்ற சந்தேகம் வந்ததும் அருகில் என்று பார்த்தோம். அதே கோயில்தான். ஆனால், மணி 12 க்கு மேலாகி விட்டதால் கோயில் மூடியிருந்தது.வரும்போது பார்த்துகொள்ளலாம் என்று வெளியிலிருந்து புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டோம்.

தஞ்சாவூரிலிருந்து திரும்பி வரும்போது, கோயில் திறந்திருந்தது. சற்று வெளிச்சமும் இருந்தது.


திருப்பாலைத்துறை.  சோழர்கள் காலத்து கோயில்.

இந்த நெற்களஞ்சியம் நாயக்கர் காலத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கிறது. 

மேலே சன்னல் போன்ற ஒரு திறப்பு காணப்படுகிறது. கீழேயும் ஒரு கதவு இருக்கிறது. பள்ளிக்கூட பாட புத்தகங்களில் 'தஞ்சாவூர் நெற்களஞ்சியம்' என்று படித்தது நினைவுக்கு வந்தது. ஆனால், இப்படி நெற்களஞ்சியங்களில் சேகரித்து வைத்திருப்பார்கள் என்று தோன்றியதில்லை. கோயில்கள்தான் அந்தகாலத்து பேங்க் போல! நகைகளிலிருந்து, நெல் வரை !!

கோயிலை சுற்றி வந்தோம். பப்புவுக்கு நெற்களஞ்சியம் பற்றியெல்லாம் பெரிதாக ஆர்வம் இல்லை. 

அவளது ஆர்வமெல்லாம் வழக்கம்போல தூண்களில் சிற்பங்களைத் தேடுவதில்தான். இருட்டாகிவிட்டதால் தூண்களில் எதுவும் புலப்படவில்லை. ஆனால், வெளி கோபுரத்தில் சில சிற்பங்கள் கண்டுபிடிக்க முடிந்தது.

ஒரே தலையோடு மூன்று விதமான விலங்கு உடல்கள். குரங்கு ஒன்றும் மான் என்றும் ஆடு என்றும் நாங்கள் சண்டையிட்டு கொண்டிருந்தோம். :‍)

யானை ஒன்று மாலையுடன், கிளி ஒன்று மாலையுடன் என்று சிறு சிறு சிற்பங்கள்...ஆனால், வித்தியாசமாக!

இந்த சிற்பங்களை செதுக்கியவர்களை, பெயர் தெரியாத அந்த சிற்பிகளை,  நினைத்துக்கொண்டோம்!

அடுத்த நாள் காலையில் நாங்கள் சென்று இறங்கியது திருபுவனம்.

திருபுவனம் கோயில் பற்றி நேடிவ் பிலானட் பக்கத்தில் பார்த்திருந்தது உபயோகமாக போயிற்று. கலைநயமிக்க கோயில்.  நல்லவேளை, இந்த கோயிலை லூசில் விடவில்லை என்று எண்ணிக்கொண்டோம்.

நுழைவாயிலை கடக்கிறோம்...ஒரே கலகலவென சிரிப்பொலி! குரல் வரும் திசை நோக்கி பார்க்கிறோம்...மாடங்களில் பெண்கள் எங்களை ஒய்யாரமாக நின்று எங்களை வரவேற்கின்றனர்!! (ஹிஹி)

நுழைவாயிலிலேயே, பல சிற்பங்கள். தூண்கள் தூண்களாக செதுக்கப் பட்டிருக்கின்றன. ஒவ்வொரு தூண் போன்ற அமைப்பிலும், பலகனிகள்/மாடங்கள் அதில் ஒவ்வொன்றிலும் பெண்டிர் செடி கொடிகளை பிடித்துக்கொண்டும், ஒய்யாரமாக நின்றுக்கொண்டும்,இசைக்கருவிகளோடும், நடன அபிநயத்தோடும்! அவர்களது கொண்டைகளையும், உடையலங்காரத்தையும் ரசிக்கவே எங்களுக்கு நேரம் போதவில்லை. அவர்களது கூந்தலை பார்த்து எவ்ளோ நீட்டு முடி என்றும் எவ்ளோ மொத்தம் என்றும் வியந்ததுதான் மிச்சம்!! :-)

 உள்ளே சென்று ஆராயத் தொடங்கினோம். இந்த கோயிலின் சிறப்பம்சமே தூண்கள்தான் என்று பேசிக்கொண்டோம். எந்தவொரு தூணும் வெறுமனே விடப்படவில்லை. ஒவ்வொரு தூண்களும் வெகு நுட்பமாக செதுக்கப்பட்டிருந்தன. அதை வார்த்தைகளில் புரிய வைக்கமுடியும் என்று தோன்றவில்லை.

தூண்களை பார்த்த பின்பு கோயிலின் உள்ளே சென்றோம். சுத்தமாக கூட்டமே இல்லை. எங்களைத் தவிர ஏதோ ஒன்றிரண்டு பேர்தான் இருந்தனர். இந்த கோயில் தஞ்சை பெரிய கோயிலின் அமைப்பை பிரதிபலிப்பதாக ஒருவர் கூறினார். எங்களை பார்த்ததும், அர்ச்சகர் வெளியே வந்தார். கோயிலைப் பற்றிக் கேட்டோம். வரகுண பாண்டியனின் பயத்தை/நடுக்கத்தை போக்கிய கோயிலாம் இது. இணையத்தில் இது சோழர்களால் புதுப்பிக்கப்பட்ட கடைசி கோயில் என்பது போல வாசித்திருந்தேன். சோழர்களின் கோயிலில் பாண்டியர்கள்...ம்ம்..சுவாரசியம்தான்!



உள்ளே, சாமி இருக்கும் இடம் பெரிதாக இருந்தது. மற்ற கோயில்களை விட, கர்ப்பகிருகம் பெரிதுதான் என்றார்,அர்ச்சகர். படிகளில் இறங்கி தும்பிக்கை போன்ற கைப்பிடியில் பப்பு விளையாடத் துவங்கினாள். சற்று நேரம் கழித்து, கோயிலை வலம் வரத்தொடங்கினோம்.

மிக சிறிய சிற்பங்கள்,வெகு  நுணுக்கமாக  செதுக்கப்பட்டிருந்தன. யானைகள் மீது வீரர்கள், நடன மங்கைகள், இசைக்கலைஞர்கள்......ஓரிடத்தில், யானைகள் பிரசவம் பார்க்கும் காட்சியை கண்டுபிடித்தோம். கண்டுபிடித்தது நாந்தான்!!  ;-)

வெளியில் வரும் சமயம், ஒரு யானை!  யானையையும் குதிரையையும் சட்டமிட்டு பாதுகாத்து வைத்திருந்தார்கள். அவர்களையும் கண்டுகொண்டு எங்கள் பயணத்தை தொடர்ந்தோம். 



அடுத்த ஸ்டாப் கங்கை கொண்ட சோழபுரம்!!நாங்கள் எதிர்பார்த்திருந்ததைவிட அதிகமான வரலாற்று ஆச்சர்யங்களை சந்தித்தது இங்குதான். இந்த ஊர்சுற்றலில் 'கேக்கின் மீதான செர்ரியும்' அந்த பயணம்தான்!

கிபி 2013 டூ கிபி 1000 - II

 தாராசுரத்துக்கு வழிகேட்டுக்கொண்டோம். 3 கிமீ தானாம்.  மிகவும் குறுகலான சாலைகள். ஒரு பஸ் சென்றால் எதிரில் இன்னொரு வாகனம் வருவது கடினம். பழையாறை,பட்டீஸ்வரம் செல்லும் பேருந்து எங்கள் முன்னால்.  இந்த ஊரின் பெயர்களை  நாவல்களில் படித்த நினைவு.  குறுகிய சாலை நெளிந்து வளைந்து சென்றது. சுற்றிலும் வீடுகள் மற்றும் கடைகள். இதற்குள்தானா அந்த புகழ் பெற்ற கோயில் இருக்கிறது என்று ஒருநிமிடம் சந்தேகமும் எட்டிப்பார்த்தது.ஏனெனில், கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை மலையோ அல்லது கற்களோ கிடையாது. எங்கிருந்து கற்கள் கொண்டு வந்து கோயில்களை அமைத்திருப்பார்கள்? கும்பகோணம், அதன் சுற்றுவட்டார கோயில்களை பார்க்கும்போது இந்த எண்ணம் எழாமலில்லை.

தாராசுரம் ஐராவதேஸ்வரர் கோயில், யுனெஸ்கோ பராமரிக்கும் சின்னங்களுள் ஒன்று. கோயில் கோபுரங்களை வர்ணமடித்து இருக்க மாட்டார்கள் என்பதே ஆறுதல். பச்சையும், சிவப்புமாக கோயில் கோபுரங்களில் சிற்பங்களை பார்த்தால் அவை கற்சிற்பங்கள் என்ற எண்ணமே வருவதில்லை. ஏதோ பிளாஸ்டிக்கினால் அல்லது ப்லாஸ்டர் ஆஃப் பாரிசினால் செய்த உருவமாக தோற்றமளிக்கிறது.

கோயில் மதில் தெரிந்தது. மதில் மேல் நந்திகள் நமக்காக காத்திருக்கின்றன.  யுனெஸ்கோ பராமரிப்பின் அடையாளத்தை, பசும்புல் மெத்தை பறை சாற்றியது. நுழைவு சீட்டு அல்லது காமிராவுக்கு என்று டிக்கெட் எதுவும் வாங்க வேண்டியதில்லை.  செருப்புகளை விட்டுவிட்டு படிகளில் இறங்கினோம்.  தரையில் இருந்து இறங்கிதான் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. இறங்கியதும், ஒரு சிறு மண்டபத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. நந்தி.  உள்ளே நுழைந்தோம். கூட்டம் அதிகமில்லை.

இடப்பக்கம் திரும்பி நடக்கும்போதே நம்மை ஈர்க்கிறது - தேரை இழுக்கும் யானையும், குதிரையும் மற்றும் தேரின் சக்கரமும். இந்த கோயிலின்  முன் மண்டப அமைப்பே ஒரு பெரிய தேரை குதிரைகளும், யானையும் இழுப்பது போல வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தேர் போன்ற அமைப்பை கொண்ட கோயில் ஹம்பியில் இருப்பதாக இணையத்தில் வாசித்திருக்கிறேன். அதே போல், கோனார்க்கின் சூரிய கோயிலும். 

தேரை இழுக்கும் பாவனையில், யானையின் முன்னங்கால் சற்று மடக்கியிருப்பது போல வடிவமைத்திருப்பது சிற்பியின் அழகான கற்பனை. சக்கரத்தில் செதுக்கப்பட்டிருக்கும் அலங்காரங்களை சற்று நேரம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். மண்டபத்தின் படிகளிலும் கூட ஆடலும் பாடலுமே!

இந்த பயணத்தின்போது, பப்புவுக்கு திடீரென்று குதிரை வாங்கும் ஆசை வந்துவிட்டிருந்தது.  அவள் இந்த கல் குதிரையை கவனித்துக்கொண்டிருந்ததோடு, அதில் எப்படியாவது ஏறிவிட முடியுமா என்று பார்த்த படியிருந்தாள்.பார்த்து ரசிப்பதோடு நிறுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்றும்,ஒவ்வொருவரும் அப்படி ஏறி அமர ஆசைப்பட்டால் இவ்வளவு நாட்கள் இந்த யானையும் குதிரையும் இருந்திருக்குமா என்றும் ஒரு குட்டி லெக்சர் கொடுத்தேன். 

யானையின் அணிகலன்களையும், சக்கரத்தின் நுணுக்கமான வேலைப்பாடுகளையும் ரசித்தோம். அங்கேயே போட்டோக்களையும் எடுத்துக்கொண்டோம். படிகளின் கைப்பிடியாக‌ யானையின் தும்பிக்கை! எத்தனையோ நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், வாழ்ந்து பெயர் தெரியாமல் மறைந்துபோன அந்த சிற்பிகளை நினைத்துக்கொண்டோம். மேலே மண்டபத்துக்கு ஏறிச் சென்று தூண்களை பார்வையிட்டோம். ஒவ்வொரு தூணிலும் அவ்வளவு நுணுக்கமான கலைநயமிக்க சிற்பங்கள்! ஒவ்வொன்றிற்கும் ஒரு கதை இருக்க வேண்டும். அதேபோல்,  எல்லா வெளிப்புற தூண்களும்  யாளியின் மீது செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அநேகமாக, இந்த சிற்பங்கள் எல்லாம் நாயன்மார்களின் கதையாக இருக்கலாம். நமக்குத்தான் ஒன்றிரண்டை தவிர மீதி எதுவும் தெரியாது என்று பேசிக்கொண்டிருந்தோம். அதற்குள், அர்ச்சகர் "வர்றீங்களா" என்று கேட்டு அழைத்துச் சென்றார். கோயிலின் வரலாறை சுருக்கமாக சொல்லி முடித்தார். 'இரண்டாம் ராசராசனால் பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்டது. கோயில் அதன் சிற்பக்கலைக்காகவே மிகவும் பெயர்பெற்றது. ஐராவதம் என்பது இந்திரனின் வெள்ளை யானை. அந்த யானை இங்கு சிவனை வழிபட்டது என்பது ஐதீகம். கோயில் முழுக்கவே அற்புதமான சிற்பங்கள். ஒரு இன்சிலும் செதுக்கியிருப்பார்கள். அதே போல், பெரிதாகவும் செதுக்கியிருப்பார்கள்' என்று கூறி,  தூணில் ஒரு இன்ச் பிள்ளையாரைக் காட்டினார். கையை வைத்து பார்க்கவும் சொன்னார். உள்ளிருந்து கடைந்தெடுத்தது தெரிந்தது.

அடுத்து, உள்ளே சென்றோம். அங்கு படமெதுவும் எடுக்கக் கூடாது. பார்த்துவிட்டு வெளியே வந்தோம். ஒரு ஐயப்ப பக்தர் கூட்டம் வந்திருந்தது. யானை மீதேறி படம் எடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். பப்புவுக்கு யானை மீது அமர ஆசை வந்துவிட்டது.ஏறி அமர்ந்துகொண்டாள். படமெடுக்கவும் ஆணையிட்டாள்.பின்னர். கோயிலின் சுவர்களில் இருக்கும் சிற்பங்களை பார்த்துக்கொண்டே நடந்தோம். மேலே மட்டுமில்லை, சுவரின் கீழே இருக்கும் இடத்தைக்கூட விடவில்லை. சொல்லப்போனால், அங்குதான் மிக அழகான சிற்பங்கள் இருக்கின்றன.

வெளிச்சுற்று மண்டபத்தில் முழுக்க தூண்கள். மேற்கூரைகளை கூட விடவில்லை. எல்லா இடத்திலும் சிற்பங்கள். பப்புவுக்கு மட்டுமல்ல, எங்களுக்கும் நல்ல அனுபவமாக இருந்தது.  இது என்ன உருவமாக இருக்கும் என்றும் யாளியின் தும்பிக்கை என்றும் சிற்பங்களில் இருக்கும் மக்கள் கையிலிருக்கும் உபகரணங்களை கண்டுபிடிப்பதிலும் நேரத்தை கழித்தோம். 'அங்கே எல்லாரும் சண்டைக்கு ப்ராக்டீஸ் பண்றாங்க' என்றும் 'யானை மேல சிங்கம் உட்கார்ந்து இருக்கு' என்றும் ஆராய்ந்தாள். நெடுநேரம் யானையின் மீது சிங்கத்தின் தலை எப்படி இருக்க முடியும் என்று தடவி பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.  இந்த மண்டபம் முடியும் இடத்தில் கல்லாலான ஜன்னல்கள்.சிற்பிகளின் திறமையை எண்ணி வியந்து போனோம்!

அங்கிருந்து, மீண்டும் எங்களின் "ஐ ஸ்பை " தொடங்கியது. ஒவ்வொருவரும் மற்றவரை அழைத்து அவரவர் பார்த்ததை கூற முற்பட்டோம். இறுதியாக, பப்புவையே தொடர்வது என்று முடிவாயிற்று. ஒரு தலை, நான்கு பக்கங்களிலும் நடன போஸ் கொடுத்த மங்கையை கண்டுபிடித்தோம். 

 

திடீரென்று, கோலாட்டம் ஆடும் சப்தம் வர‌ கோலாட்டம் ஆடிக்கொண்டிருந்த  மங்கையரை  வந்தடைந்தோம். அதன் தொடர்ச்சியான, இன்னொரு மண்டபத்துக்குச் சென்றோம்.   அங்குதான் 108 சிறு சிற்பங்கள் சுவரில் கடைந்தெடுக்கப்பட்டுள்ளன. அவர்களெல்லாம் சைவ சமய முனிவர்களாக இருக்கலாம்.

அந்த முனிவர்களோடு பப்பு கொஞ்சம் நேரம் செலவிட்டாள். எங்களுக்கு 108 ஆக எண்ணிக்கையில் இருந்தது பப்புவுக்கு மட்டும் 105 ஆக மாறிவிட்டது.அவர்களது இடையிலிருக்கும் உடை கூட மிக அருமையாக செதுக்கியிருக்கிறார்கள். தூரத்திலிருந்து பார்த்தால் நிஜமாகவே உடை உடுத்தியிருப்பது போல!  

அடுத்ததாக, ஒரே சிற்பத்தில் யானையும், காளையும் இருப்பதை கண்டுபிடித்தோம். அந்த உற்சாகத்தில் நாங்கள் கத்தியவுடன் அருகிலிருந்த இன்னும் சிலரும் யானையையும் காளையும் கண்டு களித்தனர்.

அடுத்ததாக, தொல்லியல் துறையின் சிறு அருங்காட்சியகம். கோயிலின் உதிரி/உடைந்த‌ சிற்பங்களை எடுத்து வைத்திருக்கிறார்கள். ஒருவர், அனைவருக்கும் விவரிக்கிறார். அந்த மண்டபத்தின் மேலே பனிரெண்டு ராசிகளுக்குமான சிற்பங்கள் வரைந்திருப்பதை காண்பிக்கிறார். அதோடு, நாயக்கர் காலத்திய சுவர் ஓவியங்களையும். சிற்பங்களை காட்டி சிவன், விஷ்ணு என்று புராண கதைகளை சொன்னதால் மனதில் எதுவும் பதியவில்லை. அந்த காலத்து சந்தன கட்டையை (கல்லாலானது) காண்பித்தார். எவ்வளவு பெரிது!! 

இறுதியாக‌, ஒரு வள்ளி தெய்வானை முருகன் சிலையை காண்பித்தார். அதில் தெய்வானையின் உடையலங்காரத்தையும், வள்ளியின் உடையலங்காரத்தையும் விவரித்துச் சொன்னார். இருவரும் வேறு வேறு வர்க்க பெண்கள். வள்ளியின் ஆடை அணிகலன்கள் எளிமையாக இருப்பதாக சிற்பிகள் காண்பித்திருக்கின்றனர். அதோடு, வள்ளியின் மூக்கில்,காதில் அணிகலன் அணிய துவாரங்களையும் கொடுத்திருக்கிறார்கள். பப்புவுக்கு அது மிகவும் ஆச்சரியம்!

அந்த மண்டபத்திலேயே, சோழர்களின் வரலாறும்,தலைமுறை தகவல்களும் கிடைக்கிறது. அதோடு, அந்த கோயிலில் நாம் தவறவிடக்கூடாத சிற்பங்களையும் போட்டோ எடுத்து வைத்திருக்கிறார்கள்.  அந்த சிற்பங்களை தவறாமல் பார்க்க சொன்னதோடு, அவரே இன்னொரு தகவலையும் கூறினார். ஒரு இன்ச் பிள்ளையாரோடு, ஒரு இன்ச் நடராசர், சிவன் எல்லாம் இருப்பதாக.

போட்டோவில், குறிப்பிட்டிருந்த சிற்பங்களில், இரண்டு சிற்பங்களை நாங்கள் கவனிக்காமல் விட்டிருந்தோம். ஒன்று ,வளையமாக‌ பெண்கள் இருவர், மாடு ஒன்று தானாக பாலை அபிஷேகம் செய்வது. தேடிப்பார்த்தும் கிடைக்காமல், அவரையே தேடிச் சென்றோம். அந்த மண்டபத்தின் கீழ் வரிசையிலேயே இருந்தது. தவறவிடக்கூடிய வாய்ப்புகள் அதிகம்! எங்களைத் தொடர்ந்து பின்னாலேயே இன்னும் சிலர் வர, மற்ற சிற்பங்களை பற்றியும் எங்களிடம் கேட்டனர். அவர்களுக்குச் சொல்லிவிட்டு மற்றொரு சிற்பத்தை காண சென்றோம். ஒரு வயதான தம்பதி, எங்களோடு வந்து மற்ற சிற்பங்களை காண்பிக்குமாறு கேட்டனர். கேரளாவிலிருந்து வந்திருக்கிறார்களாம். "நம்ம  பீபிள் அப்பவே இப்படி இருந்திருக்காங்க" என்று அவர்களுக்குள்
பேசிக்கொண்டனர்.

கோயிலினுள் ஒரு சிறு மதில் போல கட்டி அதிலும் சிறு நந்திகளை வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால், அந்த நந்திகளின் தலைகள் அனைத்தும் சேதப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன.

போட்டோக்கள் எடுத்துக்கொண்ட பின்னர் வெளியில் வந்தோம். செருப்புகளை அணிந்துக்கொண்டு கோயில் மதில் மீதிருக்கும் நந்திகளை திரும்பி பார்த்தபடி நடந்தோம். 'பக்கத்துலதான் இருக்கு, ஹேண்ட்லூம் சாரி, சில்க் சாரி இருக்கு. டயம் இருந்தா வந்து பாருங்க‌' என்றார் ஒருவர். கார்டு இருந்தா தாங்க, வரோம் என்று அவரிடம் வாங்கிக்கொண்டோம். தாராசுரத்தின் தேர் அங்கேயே நிற்க எங்கள் தேரில் ஏறி  பட்டீஸ்வரம் செல்ல  ஆயத்தமானோம்.

  

கிபி 2013 டூ கிபி 1000 - I

கடந்த டிசம்பர் 2013 இறுதியில், உறவினர்களை சந்திக்க ஒரு சுற்றுப்பயணம் சென்றோம். பப்புவின், இந்திய சின்னங்களை பார்க்கும் பட்டியலில் தில்லிக்கு அடுத்து மும்பை வந்துவிட்டிருந்தது. 'கேட்வே ஆஃப் இந்தியா' பார்க்க வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள். சிலநாட்களில், அந்த லிஸ்டில்  "அடுத்ததா பிக் டெம்பிள் பார்க்க போலாம்ப்பா!1000 இயர்ஸ் இல்ல‌" என்பதும் சேர்ந்துக்கொண்டது. இந்த விடுமுறையை சாக்கில் கொண்டு - இரண்டு நாட்கள் மட்டும் தஞ்சை மற்றும் கும்பகோணம் பயணம்.

பொதுவாக, எந்த ஊருக்குச் செல்ல வேண்டும் என்றாலும் கூகுளை அலசி ஆராய்வதுண்டு. குறைந்தது, எங்கெங்கு செல்ல வேண்டும் என்றாவது ஒரு லிஸ்ட் இருக்கும் முக்கியமான இடங்கள், மியுசியம் என்பது போல! இந்த முறை,   எந்த விதமான முயற்சியும் மேற்கொள்ளவில்லை. அலுவலகத்தில் ஒரு நண்பரிடம் விசாரித்ததோடு சரி. 'எல்லாம் நம்ம ஊருதானே' என்ற அலட்சியமும் காரணமாக இருக்கலாம். கையில், ASI World heritage series  "Chola Temples" மட்டும் இருந்தது.  அலுவலக நண்பர் பல கோயில்களை,பாடல் பெற்ற தலங்களை தரிசித்தவர். அவரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது   ஒரு சின்ன லிஸ்ட்  கொடுத்திருந்தார்.

கும்பகோணத்தை நாங்கள் எட்டும்போதே மணி ஐந்து. அருகில் இருக்கும் கோயில்களை பார்க்கலாம்  என்று கிளம்பினோம். லிஸ்டில் முதலில் இருந்த‌, சாரங்கபாணி கோயிலுக்குச் சென்றோம். நாங்கள் சென்ற நேரம் கோயில் முழுக்க சாத்தியிருந்தார்கள். எதற்கு சாத்தியிருக்கிறார்கள் என்று ஒன்றும் புரியவில்லை. அபிஷேகம் என்று கூறினர் அருகில் இருந்தவர்கள். சற்று நேரத்தில் கதவை திறந்து ஒரு பல்லக்கு போன்ற ஒன்றில் சாமியை எடுத்துச் சென்றனர். நாங்கள் உள்ளே சென்றோம். கூட்டமாக இருக்கும் கோயிலுக்குச் செல்வது பப்புவுக்கு இதுதான் முதல்முறை.

பொதுவாக நாங்கள் எந்த கோயிலுக்கும் சாமி கும்பிட என்று செல்வதில்லை. பழங்கால கோயில்கள், தொல்லியல் துறையால் பராமரிக்கப்படும் கோயில்களுக்கு மட்டும் செல்வதுண்டு. மேலும், அந்த கோயில்களி லெல்லாம்  பெரிதாக கூட்டம்  ஒன்றும் இருக்காது.  வரும் ஒன்றிரண்டு பேரும் எங்களைப் போலவே கோயிலின் சிற்பக்கலையை, தொன்மையை பார்க்க வந்தவர்களாகவே இருப்பார்கள். அடித்துப்பிடித்துக்கொண்டு செல்ல வேண்டியதும் இல்லை. கோயிலில் இருப்பவரே,  நம்மை அழைத்து கோயிலைப் பற்றியும் அதன் சிறப்புகளையும் கூறிவிடுவார். இந்த கோயிலில்தான்  முதன்முதலாக கூட்டத்தையும், வரிசையில் சென்று பார்க்க வேண்டியிருப்பதையும் பப்பு பார்க்க நேரிட்டது. கோயிலை சுற்றி வரும்போது, ஒரு பெரியவர்/அர்ச்சகர் எங்களை அழைத்தார்.

அவர் அழைத்ததை பார்த்து  அவரை நோக்கிச் சென்றோம். படிகள் எங்களை தரைக்குக் கீழே அழைத்துச் சென்றன. திருப்பதி சாமி பாதாளத்தில் இருக்கிறார் என்றும் புத்தாண்டை முன்னிட்டு சில நல்ல வார்த்தைகளையும் கூறினார். கோயிலில் அந்த இடம் மட்டும்தான் கூட்டம் இல்லாமல் இருந்தது. பாதாள வெங்கடாசலபதியை பெரும்பானோர் கண்டுக்கொள்வதில்லை போலும். மெயின் டெயிட்டியைவிட இந்த இடம் அமைதியாக இருந்தது. நாயக்கர் காலத்து சிலையாக இருக்கலாம்.

கோயிலை விட்டு வெளியே வந்தோம். அடுத்ததாக, அருகில் இருக்கும் கோயில் என்னவென்று விசாரித்ததில், இங்கு தடுக்கி விழுந்தால் கோயில்கள்தானாம். எல்லாமே பழங்கால கோயில்கள்தானாம். சரி, கும்பகோணத்துக்கு பெயர்காரணமான கோயிலை பார்க்க முடிவாயிற்று. அடுத்த ஸ்டாப் - ஆதி கும்பேஸ்வரர் கோயில்.

இந்த கோயில் மதிலே மிகப்பெரிதாக இருந்தது. அதேபோல், கோயில் ஆக்கிரமித்திருந்த இடமும்.இந்த கோயிலின் முடிவில் மற்றொரு கோயிலின் ஆரம்பம். உள்ளே சென்றதும் யானை ஒன்று நின்றுக்கொண்டிருந்தது. ஒருவர், காசை கொடுக்க வாங்கிக்கொண்டு  யானை அவரை ஆசீர்வதித்தது. பப்புவை பொறுத்தவரை கோயில்களில் இப்படி யானையை நிறுத்துவது தாங்கிக்கொள்ள முடியாத ஒன்று. யானை, பறவைகள், முயல்களை இப்படி கூண்டுக்குள் அல்லது ஓரிடத்தில் அடைக்கக்கூடாது என்ற எண்ணமுடையவள், யானையைப் பார்த்து பரிதாபப்படலானாள். அதற்கு அதிக வாய்ப்பு கொடுக்காமல் உள்ளே நுழைந்தோம். இடதுபக்க சுவரில்,  கோயிலின் புராணம் "படம் பார்த்து கதை சொல்" பாணியில் வரையப்பட்டிருந்தது. பப்பு சற்றுநேரம் பார்த்துக்கொண்டு நின்றாள். ஐஸ் ஏஜ் மாதிரி என்று சொல்லிக்கொண்டாள். அதைத் தாண்டி உள்ளே சென்றோம்.

எந்த கோயிலுக்குச் சென்றாலும், அதன் சுற்று சுவர்களையும், தூண்களையும் பார்த்து அதில் இருக்கும் சிற்பங்களை பற்றி பேசிக்கொள்வோம். பப்புவுக்கும் அதே பழக்கம் வந்துவிட்டது. புத்தகங்களில் "ஐ ஸ்பை" விளையாடுவது போல சிற்பங்களிலும் விளையாடுவோம். இந்த கோயில்களில், பப்பு தானாகவே தூண்களையும், சுவர்களையும் ஆராயத்தொடங்கினாள். அதோடு, மேற்கூரைகளையும் உற்றுநோக்கத் தலைப்பட்டாள்.  "தூண்லியே பார்க்கறேன்னு மேலே பார்க்க மறந்துடாதே" என்று எனக்கு எச்சரிக்கை வேறு.

 வெளியில் வந்தோம். ஒரு சிறு கண்காட்சி இருந்தது. எதுவும் தேறவில்லை.
 வழியில் முராரி ஸ்வீட்ஸில் 'டிரை ஜாமுன்' வாங்கிக்கொண்டு தங்குமிடத்தை அடைந்தோம்.

ASI புத்தகத்தை புரட்டினேன். கூகுள் மேப், தாராசுரம் அருகில் இருப்பதாக காட்டியது. யுனெஸ்கோ பராமரிக்கும் இடம். சோழர்களின் சிற்பகலையை, வாசித்த பொன்னியின் செல்வனை பற்றி பேசிக்கொண்டே நித்திராதேவியை தழுவினோம். ;‍-)