ஃபீலிங் க்ளவுட் 9 @ ச்சிராபுஞ்சி ;-)

வேறு ஏதோ உலகத்திற்கே வந்து விட்டது போன்றிருந்தது, ஷில்லாங்கிலிருந்து ச்சிராபுஞ்சி பயணம். சுட்டெரிக்கும் வெயிலையும், புழுக்கத்தையும், வியர்வையையும், புழுதியையும் முக்கியமாக -எங்கு சென்றாலும் கூட்டம் கூட்டமான மக்கள்  மற்றும் வாகன நெரிசல்தானே- நமது அடையாளம்.

உத்தராகாண்ட் மலைபயணங்களில் கூட, எங்களது அனுபவம் இப்படியாகத்தானிருந்தது. முக்கியமாக சென்னை போன்ற ஜனசந்தடி மிகுந்த ஊரிலிருந்து சென்றால்,  'இந்த ஊர் இந்தியாவுக்குள்தானிருக்கிறதா' என்று சந்தேகம் வராமலிருக்காது.

சன்னமான வெயில். இளங்காற்று. சரிவு சரிவாக மலைத்தொடர்கள். மலைத்தொடர்களை போர்த்தியிருக்கும் மரகதப்பச்சை. தொடுகோடுகள் போன்ற மலைத்தொடர் ஒன்றில், அருகமைந்த மலைமுகடுகளை பார்த்தபடி நமது பயணம். வழியில் ஒன்றிரண்டு வியூ பாயின்டுகள். 'மேக்டோக்' வியூ பாயிண்ட், அழகிய இடம். பள்ளத்தாக்கு என்பதற்கு இலக்கணத்தை இங்கு கற்றுக்கொள்ளலாம்.

பயணத்தின் பாதை முழுக்கவே, நாம் கண்டு களிக்கக்கூடிய இயற்கை அற்புதங்களால் நிரம்பியிருக்கின்றன. எங்கு நின்று பார்த்தாலும், அருவிகளும், பூமியின் அடியையே காணமுடியாதபடி  பள்ளத்தாக்குகளும், எங்கிருந்தோ திடீரென்று எழும்பி வரும் வெண்பொதி பஞ்சுகளும் நம்மை மயக்குகின்றன.

ஏதோ ஒரு ஸ்க்ரீன் சேவருக்குள் நுழைந்துவிட்டாற்போல, ஆங்கிலப் படக்காட்சிகளுக்குள் எங்களை கொண்டு போய் விட்டுவிட்டது போல தோன்றியது.  பேசாமல், எங்கேயும் தங்காமல்,  சாலை செல்லும் வரை பயணித்துக்கொண்டே இருக்கலாமென்ற எண்ணம் இந்த பயணத்தில் எழுந்தால் நீங்களும் என் இனம்தான்!

படமெடுக்கலாமென்று, பா ஷிம்மை நிறுத்தசொன்னால், இடது பக்கத்தில் சாலையின் ஓரத்தில் நிறுத்தினார். கதவை திறந்தால், அதல பாதாளம். ஒருவர் இறங்கி நடக்க வசதியுண்டு என்றாலும், நமக்கு பழக்கமில்லாததால் பகீரென்கிறது. :‍)

பெரும்பாலும், நடந்தேதான் தூரங்களை கடக்கிறார்கள்,மக்கள். ஒருவரைக் கூட தேவைக்கதிகமான  பருமனுடன் பார்க்கவில்லை.  இதில் குழந்தைகளை முதுகில் கட்டிக்கொண்டு பெண்கள். சாலையில் ஆங்காங்கே, நிலக்கரி குவியல்களாக குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்தது.

மலையை குடைந்தாலே, இங்கு நிலக்கரிதான். ஒன்று நிலக்கரி அல்லது சுண்ணாம்பு. சில பாறைகளை பார்க்கும்போதே தெரிந்துக்கொள்ளலாம், மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த மரமென்று. சில பாறைகளில், மீன்களின் தடயங்களை கூட‌ காணலாம் என்று இணையத்தில் படித்தது மூளையில் ஒளிர்ந்தது.

நெய்வேலியில், இரண்டாம் கட்ட சுரங்கமெல்லாம் தோண்டிக்கொண்டு ஆஸ்திரேலியாவுக்கே போய் விடுவார்கள் போல. இங்கு, சாலையோரத்தில், மக்கள் தங்கள் கைகளைக்கொண்டே பாறைகளை துருவி நிலக்கரியை எடுத்துவிடுகிறார்கள். அதனால்தான், அத்தனை லாரிகள் மேகாலயாவிலிருந்து செல்கின்றன போலும்.

மலையைக் குடையவோ, பாறையை வெட்டவோ, பெரிதாக எந்த உபகரணங்களையும் காணவில்லை. ஒரு மண்வெட்டி, சுமந்து செல்ல மூங்கிலான கூடை ஒன்று. இடைவேளைக்கு, ரெட் டீ. மழை பெய்கிறதோ இல்லையோ, ஒரு ஜெர்கின். கால்களில் ஷூ ஒன்று. இதுதான், உழைப்பாளிகளின்  உடை.

கிராமங்கள் இருக்கிறதென்பதற்கு அறிகுறியாக, சில இடங்களில் வரிசையாக இறைச்சிக்கடைகள். வியு பாயிண்டுகளுக்கு வரும் பயணிகளுக்கு மேகியும், உள்ளூர் புளிப்பு பழங்களும், சிப்ஸ் பாக்கெட்டுகளும் விற்பனைக்கு. பெட்டிக்கடை என்றால், உண்மையாகவே பெட்டியை போன்ற கடைகள்.

வழியில் தென்பட்ட‌து 'ஆரஞ்சு ரூட்ஸ்' உணவகம்.  தோசையும், ஃபுல் மீல்ஸும் உண்டோம். தமிழ்க்காரர்.  திரு.ரயான். ஊர் மதுரை. அவரது ரிசார்ட்டில் மூன்று நாட்கள் வாசம்.

ச்சிராபுஞ்சியை அடைந்துவிட்டோமென்பதற்கு அறிகுறியாக, வீடுகள் வரிசையாக தென்படுகின்றன. ஓவியங்களைப் போல வீடுகளும் தெருக்களும். ஜன்னல், திரைச்சீலை, கொத்து கொத்தாய் ரோஜா பூக்கள். பல்கணியில் பூனைகள்.   அப்பழுக்கின்றி சாலைகள்.  தெருவோரத்தில் விளையாடும் குழந்தைகள். ஊருக்கு எல்லையில், ஒரு சிமென்ட் தொழிற்சாலை. ருஷ்யக்கதைகளில், வருவது போலவே இருந்தது.

ச்சிராபுஞ்சியிலிருந்து 15 கிமீயில் இருக்கிறது, லாட்கின்ஸ்யூ  கிராமம். கஸி மலைத்தொடரை, குடைந்து சாலைவசதி செய்திருக்கிறார்கள் என்பதற்கு அறிகுறியை  குகையாக செல்கின்ற‌ பாதையிலிருந்து தெரிந்துக்கொள்ளலாம்.
அடுத்த நிறுத்தம் ச்சிராபுஞ்சி ஹாலிடே ரிசார்ட்.

எதிரில்,  கிழக்கு கஸி மலைத்தொடர். கையளவு மேகமாக பங்களாதேஷிலிருந்து மேலெழும்பி வரும் வெண்பஞ்சு, சில நிமிடங்களில், மலையையே முழுங்கும் மங்காத்தாவாகி விடுகிறது. இந்த இடைவேளையில், அருவிகளை எண்ணி எண்ணி...தோற்றதுதான் மிச்சம். எங்கிருந்து பார்த்தாலும், நோக்காலிக்காய் அருவி தெரிவதுதான் சிறப்பு.

இந்த பயணத்தில், இதோ இந்த நிமிடத்தில், நாங்கள் நின்றுக்கொண்டிருப்பது, இந்தியாவின்‍ கஸி மலைத்தொடரின் கடைசிக்கிராமம். இதற்கப்பால் தெரிவதெல்லாம், பங்களாதேஷ்.  வெட்டப்பட்டது போல, லாட்கின்ஸ்யூ கிராமத்தில் மலைத்தொடர் முடிய, கீழே ஏரிகளும், வயல்களுமாக விரிகிறது பங்களாதேஷ்.   

அடுத்த சில நாட்களில் நாங்கள் செய்ததெல்லாம், இயற்கையில் எங்களை தொலைத்ததுதான்.   இதற்கு முன்பாக, இயற்கையை இந்தளவுக்கு எப்போது ரசித்தேன் என்று எனக்கே நினைவிலில்லை.

மனிதன், ஊடுருவவே முடியாத பசுமை மாறாக்காடுகள், அப்படியே எடுத்துச் சாப்பிடலாம் போல ஃபிரெஷ் க்ரீமாக மேகங்கள், பகலில் கூட சத்தமிடும் சிக்கடாக்கள், குருவிகள், குருவி அளவில் விதவிதமான வண்ணங்களில் வண்ணத்துப்பூச்சிகள், இரவில் மட்டும் ஓடிபிடித்து விளையாடும் மின்மினிப் பூச்சிகள், அழகழகான கிராமத்து குழந்தைகள், பார்த்ததுமே வீட்டுக்கு அழைக்கும் பாட்டிகள், அடுக்ககங்கள் கட்டவோ அல்லது உள்ளூர்க்காரரல்லாத வேறு எவரும் குடியேறவே அனுமதிக்காத மலைவாழ்மக்கள்  என்று வாழ்வின் மறக்க முடியாத பக்கங்களை எங்களுக்கு வழங்கியது ச்சிராபுஞ்சி அனுபவங்கள்.  

லாட்கின்ஸ்யூ, நோங்வார் கிராமங்களில் காலார நடந்தோம்.அவர்களைப் பார்த்து, நாங்கள் ஆர்வமானது போலவே, எங்கள் முகங்களும் அவர்களுக்கு சுவாரசியமாக இருந்தது போலும். 'கஹா போஸ்தி'என்று வினவிய‌ அனைவருக்கும் 'சென்னை' என்று சொல்லியும் விளங்காதவர்களுக்கு 'மதராஸ்' என்று பதிலளித்தோம். (முக்கியமாக, புதியவர்களை கண்டாலே உற்சாகத்துடன் பேசும் பாட்டிகள், 'தி வே ஹோம்' பாட்டியை நினைவூட்டினார்கள்.)

காட்டுக்குள் மறைந்திருந்த அருவியொன்றை இரண்டு மணிநேரத்துக்கு  எங்கள் வசப்படுத்தினோம். எக் ஹக்கா சௌ, சிக்கன் ஹக்கா சௌ ,வகை வகையான ஃபிரைடு ரைஸ்கள் என்று இங்கு எதெல்லாம் உண்ண மாட்டோமோ அதையெல்லாம் அங்கு ஒரு கை பார்த்தோம்.  சலித்தபோது, அம்பிகா அப்பளம்ஸில் வாங்கிய பருப்புப்பொடியை சாதத்தில் பிசைந்து உண்டோம்.

ச்சிராபுஞ்சியிலிருந்து, ஆசியாவின் தூய்மையான கிராமத்துக்கு செல்ல ஒருநாளை ஒதுக்கியிருந்தோம். நோங்வார், லாட்டின்ஸ்க்யூ, ச்சிராபுஞ்சியை கண்டதும் முடிவை மாற்றிக்கொண்டோம். எல்லா ஊர்களும் ,கிராமங்களும் தூய்மையாகத்தான் இருக்கின்றன. ஒரு பாலித்தீன் பையையோ, குப்பையையோ நாங்கள் காணவில்லை.  வேர்ப்பாலங்களை காண பசுமை நடை, ச்சிராபுஞ்சியில் ஊர் சுற்றல் என்று  நாட்களை கழித்தோம்.

மாலையில், உள்ளூர் மக்களின் கஸீ பாடல்களில், இந்தி பாடல்களில் ஊறினோம். நின்று நிதானமாக, ஆனாலும் 'காட்டு காட்டென்று' இரவு மட்டும் காட்டும் பேய் மழையை, அசாதார‌ணமான மின்னல்களை கண்ணாடி ஜன்னல்களினூடாக கண்டோம்.

சொர்க்கத்தோடு  இணைந்திருந்த  மேகாலயா, எப்படி பிரிந்து பூமியோடு இணைந்ததென்ற பாட்டிக்கதையை கேட்டோம். கா லிக்காயின் கதையை கேட்டு, சோகத்தில் மூழ்கினோம்.  பத்து ரூபாய்க்கு, புளிப்புப்பழங்களை அள்ளிக்கொடுத்த  பாட்டிகளிடம் 'கொஞ்சமா தாங்க‌ போதும்' என்று பேரம் பேசி, பழத்தை பாதி கடித்துதும், உச்சிக்கு ஏறிய புளிப்பில் முகத்தை அஷ்டக்கோணலாக்கினோம். மலை வாழைப்பழங்களை வாங்கி,  உண்ணும்போது அகப்பட்ட  கொட்டைகளை கண்டு அதிசயித்தோம்.

ச்சிராபுஞ்சியின் இயற்கை அதிசயங்களை,  கண்கவர் பூங்காக்களை, குகைகளை, எண்ணற்ற அருவிகளை ருசித்தோம். அதன் உயரங்களை அளந்தோம். மேகம் கவிந்த மலை முகடுகளில் ஓடித்திரிந்தோம். மேகத்தையே சுவாசித்தோம்.

ச்சிராபுஞ்சியிலிருந்து எங்கள் வீட்டுக்கு தபால்களை அனுப்பினோம். 'நோக்காலிக்காய் ஸ்டாம்ப்' 'டபுள் டெக்கர் ரூட் பிரிட்ஜ் ஸ்டாம்ப்' இருக்கிறதாவென தபால் அலுவலர்களை கிடுக்கிப்பிடி போட்டோம். ஆறுகளிலிருந்தும், வேர்ப்பாலத்தினடியிலிருந்தும் கூழாங்கற்களை சேகரித்தோம்.

சாப்பிட்ட பின்பும்,  சும்மா இருந்த நேரங்களிலெல்லாம் ரெட் டீயும், லெமன் டீயும் அருந்தினோம். மற்ற சுற்றுலா பயணிகளோடு, நட்பு பூண்டோம். கஸீ உடையை நாங்களும் உடுத்திக்கொண்டு, 'இது போல் எங்கு கிடைக்கும்' என்று விசாரித்தோம்.மலைத்தேனும், மேகாலயாவின் மழையில் விளைந்த தூய்மையான மஞ்சளை பொடி செய்து வாங்கிக்கொண்டோம்.

மழை பெய்த போது, அடங்காமல் மழையுடையை உடுத்திக்கொண்டு மழையில் ஓடினோம். இதுவரை, எத்தனை இந்திய மாநிலங்களில், அதன் தலைநகரில் கால் வைத்திருக்கிறோம் என்று கணக்கு பார்த்தோம்.

எந்த ஊரிலிருந்து  கிளம்பினாலும், பப்பு சொல்லும், 'நான் இங்கியே   இருக்கப்போறேம்ப்பா' வை நாங்களும் இந்த முறை சொல்லிக்கொண்டோம். 'பப்பு, நீ என்னோட வயசாகிட்டு என்னை இங்கே கூட்டிட்டு வாப்பா' என்று ஆளுக்காள் உடன்படிக்கை போட்டுக்கொண்டோம்.

வாழ்க்கையில், மறக்க முடியாத அனுபவங்களை மூளைக்குள் ஏற்றிக்கொண்டோம். 'நடந்து சென்ற‌ பாதைகளை, கடந்து வந்த காட்சிகளை ,சந்தித்த மனிதர்களை மறந்துபோகவே கூடாது' என்று நியுரான்களுக்கு கட்டளையிட்டோம். 

'பசுமைநடையை, அங்கு செலவழித்த  கணங்களை லைஃப் முழுக்க நினைவு வைத்திருக்கப்போவதாக‌ நன்றி சொல்லி' கையோடு கை கோர்த்துக்கொண்டாள் பப்பு. சாட்சியாக, கனன்றுக்கொண்டிருந்தது கேம்ப் ஃபயரின் கங்குகள்.

5 offbeat things to do in Alleppey

1.வஞ்சி பாட்டு:

'வல்லம்களி' என்ற அழைக்கப்படும் படகு போட்டிகளின் போது, பாடப்படும் பாடல்.  சீரான கைத்தாளத்தோடு, ஒருவர் பாட, குழு அவர் பின்னால் சேர்ந்து பாடுவது. இந்த பாடல்கள், இணையத்தில் முழுமையான தொகுப்பாக‌ கிடைக்கவில்லை.  வஞ்சிப்பாட்டு, அவர்கள் மத்தியில் மிகவும் பிரபலம். எல்லா வயதினரும் ரசிக்கிறார்கள். 'நமக்கும் பிடிக்கிறது' என்று தெரிந்தால் மிகவும் மகிழ்கிறார்கள்.

சென்ற முறை, ஆலப்புழாவின் படகு போட்டியின்போது சென்றிருந்தோம்.ஆழப்புழாவின் குறுகிய‌ காயல்களில் 'ஷிகாரா' படகுகளில் வலம் வந்துக்கொண்டிருந்தோம். அழகான தாளலயத்தோடு, உச்ச ஸ்தாயில் பாடிக்கொண்டிருப்பது கேட்டது.  தித்தித்தாரா தித்தித்தை...தித்தை...

 

பாடல் வந்த திசையில்,  மரத்தடியில் , இரண்டு வரிசைகளில் குழுவாக ஆண்கள் நின்றிருந்தனர்.  நேர்த்தியான வரிசைகளில் நின்றபடி, துடுப்பு போடுவது போல கைகளை அசைத்து, முன்னால் நின்று பாடுபவரின் பாடலை திருப்பிப்பாடிக் கொண்டிருந்தனர். பார்க்கவும், கேட்கவும் இனிய காட்சியாக இருந்தது,அது.  அந்த இடத்தை கடந்த பின்னும் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது, அவர்களின் பாடல்!

இதில், பல வகைகள் இருக்கின்றன போலும். நாங்கள் தேடிய பல கடைகளிலும் கிடைக்கவில்லை. ஒரு கடைக்காரர் மட்டும், மனமிரங்கி, கணினியில் இருப்பதாகவும்,  எங்களுக்காக வட்டில் பதிந்து தருவதாகவும் சொல்லி கொடுத்தார். 40 பாடல்கள்.  சில சமயங்களில், படகு சவாரி செல்லும் போது இளநீர்,தேநீருக்காக , இறாலுக்காக‌ காயலோர கடைகளில் நிறுத்துவார்கள். அந்த கடைகளில் கிடைக்கலாம்.  சாம்பிளுக்கு இங்கே ஒன்று.

 தித்தித்தாரா தித்தித்தை...தித்தை...:‍)

2. ஷார்ஜா ஷேக்

ஜூஸ் கடைகளில் இந்த பானத்தை தவறாது குடிக்கவும். 'ஷார்ஜா ஷேக் எதனால் செய்தது?' என்று கடைக்காரரை கேட்டு 'ஷார்ஜா பழம்' என்று பதில் வந்தால், அதிர்ச்சி அடையாதீர்கள். சிறு கடைகளிலிருந்து, பெரிய உணவகங்கள் வரை இந்த 'ஷார்ஜா ஷேக்' உணவு பட்டியலில் முதலிடத்தை பிடித்திருக்கிறது.

ஷார்ஜா ஷேக் என்பது ஒருவேளை ஷார்ஜா வாழ் கேரளத்தினர் கண்டுபிடித்ததோ அல்லது, அரபு நாட்டின் பேரீச்சம் பழங்கள் கொண்டதோ   என்றெல்லாம் எங்களைப் போல் குழப்பிக்கொள்ள வேண்டாம். நானே சொல்லிவிடுகிறேன். ஷார்ஜா ஷேக் என்பது, ஒருவகை சிறுவாழைப்பழங்களும், பூஸ்ட்டும் கொண்டு செய்த 'மில்க் ஷேக்'. பிம்ப்பிலிக்கி பிலாபி! :-) ( அந்த வாழைப்பழத்துக்கு, 'ஞாலிப்பூவன்' என்று பெயராம்.)

அப்புறம், ஷார்ஜா ஷேக் செம!

3. லாட்டரி சீட்டு

நமது அதிர்ஷ்டத்தையும் கொஞ்சம் பரிசோதித்து பார்க்கலாம். இரண்டு கடைகளுக்கொரு லாட்டரி சீட்டுக் கடை. இதில், ஓணத்துக்காக சிறப்பு குலுக்கல் வேறு. பப்புவுக்கு முதலில் லாட்டரி என்றால் என்னவென்றே தெரியவில்லை. அவளுக்கு லேசாக விளக்கியதும், 'வாங்கலாம்' என்றாள். 'வாங்கித்தான் பார்ப்போமே' என்று எனக்கும் தோன்றியது.

அவளே ஒரு சீட்டை தேர்ந்தெடுத்தாள். அடுத்தநாள், செய்தித்தாளில் வரும் என்றதும், இந்த சீட்டுஎண் வரப்போகிறது என்று நம்ப ஆரம்பித்துவிட்டாள். அடுத்த அரைமணிநேரம் எங்கள் பேச்சையும், மூச்சையும் லாட்டரி ஆக்கிரமித்துக் கொண்டது. லாட்டரி காசு 65 லட்சங்கள் வந்ததும், அவளது காசை நான் எடுத்துக்கொள்ள கூடாது என்று கண்டிப்பாக சொல்லிவிட்டாள். குதிரை வாங்கப்போகிறாளாம்.

அடுத்த நாள் செய்தித்தாளில் வரப்போகும் எங்களது  லாட்டரி எண் குறித்தே எங்கள் எண்ணங்களும், திட்டங்களும் , சிரிப்பும் மகிழ்ச்சியுமாக சுற்றி சுற்றி வந்தன. குழந்தையின் எளிய மனம்தான் எத்தனை பெரிய வரம்!  செய்தித்தாளில் தன்னுடைய லாட்டரி சீட்டுஎண்  வந்துவிடும் என்றும், பணம் தனக்கே சேருமென்ன்றும் என்றும், அதனை எப்படி பெற்றுக் கொள்ளுவதென்றும் , கிடைத்த பணத்தை என்ன செய்வதென்றும் பப்புவுக்கு பல சிந்தனைகள்.

வாழ்க்கையை பற்றியும், எதிர்காலத்தை பற்றிய அவநம்பிக்கைகளையும், பயங்களையும் அவளுக்கு கடத்திவிட முனையும்  ஒவ்வொரு முறையும் என்னைக்கீழே தள்ளிவிட்டு சிரிக்கின்றன‌, அவளது நம்பிக்கைகளும், எளிமையான அணுகுமுறையும்!

வீட்டுக்கு வந்தபின், லாட்டரியை பற்றி மறந்தே போனாள். இரவு தூங்குமுன் ஒருமுறை கேட்டதோடு சரி! :-)

4. அப்பமும், தக்காளி ஃபிரையும்

கேரளா போய் அப்பம் சாப்பிடவில்லையென்றால் குருமா கூட உங்களை மதிக்காது! :-p

அப்பம் அல்லது பரோட்டா அல்லது இரண்டும் 'தவற விடக்கூடாதவை' பட்டியலில்  தவறாமல் இடம்பெற வேண்டியவை.;‍-)  அப்பத்துக்கு தேங்காய் பால் கொடுப்பது இல்லையாம். அது போகட்டும் குருமாவும் இல்லையாம்.

பட்டியலில், வித்தியாசமான பெயரில் ஈர்த்தது இதுதான்.

 (இது ஓணம் சதயா. தக்காளி ஃபிரை படத்தை செய்முறையில் காணவும்)

உலகின் இந்த மூலையில்தான், தக்காளியும் ஒரு காயாக  மாறியிருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். கோபி ஃபிரை அல்லது உருளை ஃபிரை என்றுதான் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன்.  தக்காளியை ஒரு காயாக மதித்து, அதனை வெட்டிப்போட்டு மசாலா சேர்த்து கிடைக்கும் சைட் டிஷ்தான் 'தக்காளி ஃபிரை'.

செய்முறை இங்கே...

வித்தியாசமாக, ஆனால் நன்றாகவே இருந்தது, தக்காளி ஃபிரை. பெங்களூர் தக்காளிதான், இந்த ஃபிரையில் இருந்த காய். :‍-)

5. ஷிகாரா சவாரி

படகுவீட்டுப் பயணத்தையும், இரவில் படகில் தங்குவதையும் விட்டுத்தள்ளுங்கள். ஷிகாரா எனப்படும், அலங்காரமான படகில், ஆலப்புழாவின் கிராமங்களுக்கு நீர் வழியாக பயணம் செய்யுங்கள்.

காயலோரத்தில் வாழும் மக்களும், அவர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையும், காயலின் எதிரெதிர் முனைகளுக்கு கடக்கும் போட் சர்வீசும், சிறு வள்ளங்களில் படகு வலித்து விளையாடும் சிறுவர்களுமாக இந்த படகுபயணத்தில் நம்மை மயக்குவது, தண்ணீரை சுற்றி அவர்கள் வாழும் வாழ்க்கைதான். 

இந்த கிராம வழி பயணத்தில், ஆங்காங்கே சிறு மெஸ்களும் உண்டு. கேரளா மீல்ஸை மிஸ் பண்ணிவிடாதீர்கள்! ;‍) 

வீடுகளும், தென்னை மரங்களும்,வீட்டு முகப்பில் நிற்கும் கார் போல தென்னை மரத்தில் கட்டப்பட்ட படகுகளும், படகுகள் காற்றில் லேசாக அலைவதும், வீட்டின் பின்புறம் நெல் விளைந்து நிற்பதும் என்று  மக்களின் வாழ்க்கையோடு நெருங்கிய‌ உணர்வை தந்தது,

 அந்த மூன்று மணிநேர கழிமுகப் பயணம். 

 சொகுசான‌ படகுவீட்டு பயணத்தைவிட என்னை கொள்ளை கொண்டது, இந்த ஷிகாரா சவாரியே!

ஏழு நிறப்பூ மேனியா

பப்புவுக்குதான்.

ஏழுநிறப்பூ வைச்சு என்ன பண்ணுவேன்னு கேட்டதுக்கு, பாட்டை (பற்ப்பாய்..பற்ப்பாய்..பூ இதழே) பாடிட்டு

1."ரெயின்போவை கீழே வர வை"

திரும்ப பாட்டை பாடிட்டு,

2. "நான் இப்போவே பீச்சுக்கு போகணும்" ன்னு சொன்னதும் பீச்சுக்கு போய்டுவாங்களாம்.

அப்புறம், இன்னொரு தடவை பாட்டு,

3."எனக்கு விங்ஸ் வேணும்"

அப்புறமும்.....திரும்ப பாட்டு...

4."வர்ஷினி, மெரில், வெங்கடேஷ், அர்ஷித் கைலாஷ், லஷ்மி கார்த்திகா என் ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாருக்கும் மேஜிக் ஸ்டிக் வேணும்..."

ம்ம்..நான் அந்த புக்கை படிச்சப்போ உலகத்துலே இருக்கிற எல்லா விளையாட்டு சாமானும் என்கிட்டே வரணும்னு ஆசையயிருந்துச்சு. (அதுவும் ஷேன்யாவோட ஆசையிலேருந்து காப்பியடிச்சதுதான் - உபயம் : நந்தலாலா)

பளிச்சுன்னு ஒரு க்ளிக் ‍‍ எனக்குத்தான்...ஹிஹி..

"நாம செடி வளர்க்கலாமா பப்பு, விதையெல்லாம் போட்டு "

பப்புவும் செம குஷியாகிட்டா.



அப்போ, உப்பு-மிளகா தூள் சகிதம் மாங்காய் சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருந்தோம். "ஆச்சி, இந்த மாங்கா சீட் வளர்க்கலாமா" - பப்புதான்.
வீடு தாங்காதுன்னு, உன்னோட விளையாட்டு சாமான்லே வளர்க்கலாம்னு சொன்னேன்.





பப்புவே, ஒழுங்கா இருக்கிற விளையாட்டு சாமானைத் தேடி எடுத்துட்டு வந்ததும், 'பெயின்ட் பண்ணிட்டு காஞ்சதும் மண் போட்டு சீட் போடலாம்'னு ஐடியா பண்ணோம். ஒரு மணி நேரம் - பப்புவுக்கு நல்ல டைம் பாஸ். எனக்கும் லேப்டாப்.




அடுத்த நாள் (டிச 3) காலையில எழுப்புறதுக்கு நல்ல சாக்கு இருந்துச்சு. மண்ணு போட்டு விதை போடலாம்னு சொன்னதும் பப்பு துள்ளி குதிச்சு எழுந்தாச்சு.ஆனா, அன்னைக்கு நேரம் இல்லாததாலே (ஹிஹி...எவ்ளோ பெரிய தொட்டி!!) முடியலை. சாயங்காலம் வந்து மண்ணை நிரப்பிட்டு கடுகு, வெந்தயம் (அகெய்ன்..ஹிஹி) எல்லாம் எடுத்துக் கொடுத்தேன். மண் - கடுகு-மண் போட்டு மூடியாச்சு.

சூரிய வெளிச்சம் வேணும்னு ஜன்னல்கிட்டேயும் வைச்சோம். மூன்லைட்லே வளருமா, இல்லே மூன்லைட் பட்டுச்சுன்னா குட்டியாகிடுமான்னு அடுத்தக் கேள்வி....

'எப்போ வரும், எப்போ வரும்'ன்னு ஒரு மணிநேரத்துக்கு ஒரு தொணப்பல்.
'மூணு நாளைக்கு அப்புறம்தான்'னு சொல்லி வைச்சேன்.

என்ன முக்கியமான விஷயம்னா, அதுலே ஏழு நிறப்பூ பூக்கப் போகுதுன்னு பப்பு நினைச்சுக்கிட்டிருக்கிறதுதான். 'செடி வந்துடுச்சா'ன்னு செடியை பத்தி பேசியே சாப்பாட்டு நேரமெல்லாம் ஓடுச்சு.

நேத்து காலையிலே பார்த்தா ஒரு தொட்டிலேருந்து கொஞ்சமா வெள்ளையா தலையை நீட்டி எட்டி பாக்குது - கடுகு செடிகள்.


(இன்று காலை)

எங்க ரெண்டு பேருக்கும் சந்தோஷம் தாங்கலை. ஏன்னா, கடுகெல்லாம் முளைக்குமான்னு ஒரு சந்தேகம்..ஆயாக்கிட்டே கேட்டா என்னை ஏதாவது நக்கல் பண்ணுவாங்களோன்னு வேற...சரி, இது வரலேன்னா பச்சைபயறு போட்டு அடுத்த முயற்சி செய்யலாம்னு மனசுக்குள்ளே திட்டம் போட்டு வைச்சிருந்தேன். நல்லவேளையா..கடுகே முளைச்சுடுச்சு.

இந்த அஞ்சு நாளும் காலையிலே எழுந்துக்க, பப்பு மூடை மாத்த இந்த ஆக்டிவிட்டி உபயோகமா இருந்துச்சு. அதுலே ஏழு நிறப்பூ வராதுன்னு தெரியும்போது பப்புக்கு ஏமாற்றமா இருக்குமேன்னு தோணினாலும் தினமும் கொஞ்சமா தண்ணியை தெளிக்கிறது, அதை கவனிச்சுக்கிறதுன்னு நல்ல அனுபவமா இருந்துச்சு.

ஒரு ஏழு நிறப்பூ இருந்தா, அந்த செடியிலே ஒரு ஏழுநிறப்பூ பூக்கணும்னு கேக்க ஆசையாயிருக்கு. :-)

Same same sweet....?

மோசமான நினைவுகளோடு பிணைந்திருந்ததால் அவ்வுடையை
தூக்கியெறிந்தேன். அழகிய உடைதான் அது.. அதில் நான் இன்னும் அழகுடன் மிளிர்வதாகத்தான் தோன்றியது. முதன்முதலில் அதை உடுத்திக்கொண்டபோது, வெறுக்கத்தக்கதான அனுபவங்கள் கொண்ட நாளொன்றைச் சந்திக்க நேர்ந்தது. அடுத்தமுறை உடுத்திக்கொண்டபோதோ, துயரமான முந்தைய நினைவுகளே நாள் முழுதும் என்னை ஆட்கொண்டன. கைக்கெட்டாத உயரத்தில், அலமாரியின் முடுக்கில், கண்ணுக்கெட்டாத இடத்தில் சுற்றியெறிந்தேன். என்றாலும், அது கண்ணுக்கினிய அழகிய‌ உடைதான்.....

naam ke vaaste or A is A or Jasmine by any other name...

சிறுவயதிலிருந்தே வீட்டில் மற்றும் தெரிந்தவர்கள் அனைவரும் ஆச்சி யென்றே அழைத்துப் பழக்கமானதாலேயோ என்னவோ, சந்தனமுல்லை என்ற பெயரைவிட ஆச்சியே மனதிற்கு நெருக்கமாக இருந்தது. சின்னமாமா மட்டும் முழுப்பெயரில் அழைப்பார். மற்றபடி, உறவினர் பசங்களிடையே எனக்குப் பல பட்டபெயர்கள் இருந்தன. பெரிம்மா வைத்த பெயர் சங்கமித்ரா. ஏனோ இந்தப்பெயர் சிறுவயது கதைப்புத்தகளைத் தாண்டியதில்லை. யாரும் அப்படி அழைத்ததுமில்லை.

உடன் படித்தவர்கள் பெரும்பாலானவர்களின், மிகவும் மாடர்னான பெயர்களைப் பார்த்து பொறாமையாக இருக்கும். அவை, பெரும்பாலும் இரண்டெழுத்துகளில் - அதிகபட்சம் மூன்றெழுத்துகளில் முடிந்துவிடும். ஷோபா, ப்ரியங்கா, ஷ்வேதா, சுனிதா, வினிதா, ரேஷ்மா, ரீனா, ப்ரீனா, ப்ரவீனா , ஷைலஜா,லேகா, ஸ்ரீஜா என்பன அதில் சில. என் பெயரை விட, நண்பர்களது இந்தப் பெயர்கள் படு ஸ்டைலிஷாகவும் ரொம்ப ஃபேஷனாக இருப்பதாகவும் தோன்றும். எனக்கும் ஏன் இப்படி ஷார்ட் அன்ட் ஸ்வீட்டாக பெயர் வைக்கவில்லையென்று மனதிற்குள் மறுகும் அளவுக்கு. இதில் ஏதாவது ஒரு பெயரை நாமே வைத்துக்கொள்ளலாமா என்று கூட ஆசைப்பட்டிருக்கிறேன். அவை பெரும்பாலும் சுனிதா அல்லது ஷ்வேதா‍வாக இருக்கும்.

ஏனெனில், எஸ்- இல் ஆரம்பிக்கும் பெயர் மிகவும் பிடித்திருந்தது. எஸ் என்ற எழுத்தே அழகாக இருப்பது போல சின்ன வயதில் தோன்றியிருக்கிறது. இப்போதும்தான். மிகவும் நாகரிகமாகவும் ஏதோ ஒரு தனித்தன்மை இருப்பது போலவும். மேலும், பெயரிலேயே ஒருவரது பர்சனாலிட்டி தெரியும் அல்லது பெயரே ஒருவரது பர்சனாலிட்டியை தீர்மானிக்கிறது என்பதும் நீண்ட நாட்களுக்கு நான் கொண்டிருந்த மாயை.

எஸ் எழுதி அதற்கு மூக்கு வைத்து, அந்த மூக்கில் ஒற்றை பூவை வரைவது என்று பெயரெழுதுவதில் சில கண்டுபிடிப்புகளையும் நிகழ்த்தியிருந்தேன். அதோடு, எஸ் இல் ஆரம்பிக்கும் பெயர்கள் பேரேடுகளில் அல்லது பரிட்சை பேப்பர் கொடுக்கும் போது மிகவும் பாதுகாப்பானவை. அனு, அவிஷ்னா போல ஆரம்பத்திலும் இல்லாமல், வினிதா அல்லது ஸீனியா போல கடைசி பெயராகவும் இருக்காது. அதுவும் பரிட்சை பேப்பர்கள் திருத்துவது பற்றியும் பெரிய வகுப்புகளில் பல கதைகள் சொல்லி பயமுறுத்துவார்கள். "ஃபர்ஸ்ட்லே இருக்கும் பேப்பர்லேல்லாம் கண்லே எண்ணெய் விட்டுகிட்டு திருத்துவாங்க, கடைசிலே வர வர முடிக்கற அவசரத்திலே இருப்பாங்க" என்பது போல. எது எப்படியோ, எஸ் இல் ஆரம்பிக்கும் டீசண்ட்டான காதுக்கு இனிமையான நவீன, நவநாகரீக பெயருக்கு மிகவும் ஏக்கமாக இருந்தது.

ஆனால், வீட்டில் எல்லோருக்கும் முற்றும் முழுக்க தமிழ்பெயர்களே. சொல்லப்போனால் எனக்கு எவ்வளவோ பரவாயில்லை . மாமா பெண்கள், 'கார்க்குழலி'க்கும் 'அமுதமொழி'க்கும் துக்கம் தொண்டையை அடைக்கும் ‍ பெயரைப் பற்றிப் பேச்சு வந்தாலே. அதைவிட பாவம் குட்டியின் நிலைமை. யாழினியன். ஒவ்வொரு முறை பரிட்சை எழுதப் போகும் போதும், பேப்பர் வாங்கிய பின்னும் வீட்டுக்கு வந்து ரகளைதான். மூலையில், கடைசியாக, ஏதாவது ஒரு கௌடவுன் போன்ற ரூமில்தான் இவனது பரிட்சை எண் வாய்க்கும். அதைவிட, பலரும் அவனை 'யாலினியன்' என்றே அழைப்பதும் அவனது சொந்த சோகக்கதை. குட்டியை மிஞ்சியது பெரிய மாமா பையனுடைய சோகம். பெயர் - மாறவர்மன். மூன்றாவது படிக்கும்போது, சண்டையிட்டு, அழுது அமர்க்களம் செய்து இளஞ்செழியனாக மாறினான். இதில் கொஞ்சம் தப்பித்தது விஜயபாரதியும், புகழேந்தியும்தான். (ஆனாலும், அவர்களை பஜ்ஜி என்றும் புழு என்றும் நாங்கள் பெயர் மாற்றம் செய்தது வேறு கதை.)

ஐந்தாவது தாண்டியபின் , நண்பர்கள் வீட்டுக்குச் செல்லும் போது அல்லது புதியவர்கள் பெயர் கேட்டு கொஞ்சம் ஆச்சர்யமும், வியப்பும் காண்பித்து சிலாகித்து பாராட்டவும் எனது பெயர் மீது லேசாக பிடிப்பு வந்தது. புதிதாக கேட்ப‌வர்கள் கண்டிப்பாக இரண்டாவது முறை கேட்பார்கள். அதுவும் ஒரு கர்வத்தை தந்தது. 'இந்த பெயரிலேயே தமிழ்நாட்டுலேயே நீ மட்டும்தான்' என்றும் யாரோ ஒருவர் சொல்லிவிட தலைகால் புரியவில்லை. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எனது பெயரை நேசிக்கத் தொடங்கினேன். வேற்று மாநிலத்தவர்களிடம் பிரச்சினை. அர்த்தத்தைக் கேட்டுக் கொண்டாலும் பெயரோடு கொஞ்சம் விளையாடத்தான் செய்தார்கள். கல்லூரியில் 'சேண்டி' என்றும் 'சந்தனா' என்றும் ; ஒரு சிலருக்கு 'முல்லை' அல்லது 'முல்ஸ்'.

எப்படியோ,பெயருடனான‌ எனது பிணைப்பும் நான் வளர வளர என்னோடு வளர்ந்தது. பெயரும் நானும் பிரித்துப்பார்க்க முடியாததாக மாறினோம். இதன்முக்கிய அனுகூலம் என்னவெனில், எந்த டொமைனிலும் /மெயில் சர்வரிலும் இந்தப் பெயர் எளிதாக கிடைக்கும். நான் பதியும் வரை பதியப்பட்டிருக்காது. எல்லோரும் பிறந்தநாளை அல்லது பிறந்த வருடத்தை அல்லது பாஸ் அவுட் ஆன வருடத்தை உடன் சேர்த்து ஐடி உருவாக்கினால் எனக்கு சொந்த பெயரிலேயே சுலபமாக கிடைத்தது.

சரி, இந்த சுயபுராணத்துக்கு இப்போது அப்படியென்ன அவசியம் என்றால்.....

ஆம்பூரில், எங்கள் வீட்டிற்கு எதிர் பிளாக்கில் குடியிருந்த‌ அண்ணா ஒருவர், நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு பெரிம்மாவை யதேச்சையாக‌ ரயிலில் சந்தித்தபோது, எனது பெயரால் ஈர்க்கப்பட்டு த‌னது மகளுக்கும் சந்தனமுல்லையென்றே பெயரிட்டிருப்பதாகக் கூறியிருக்கிறார். அதுதான்....

திருப்பத்தூரிலோ அல்லது சேலத்திலோ எனது பெய்ரைக் கொண்ட ஒரு சிறுமி வளர்ந்து வருகிறாள் - ‍ பெருமைக்குரியதொரு பெயரைக் கொண்ட பெருமிதத்தோடு....;‍-)

சென்டி சீன்ஸ்/தமிழ்ப்படம்

முதுகில் அமர்த்தி யானையாக வீட்டை வலம் வந்த பெரிய மாமா...
வேப்பமரத்தில் ஊஞ்சல் கட்டித் தந்த பெரிய மாமா...
அமர்ந்து ஆட பெட்ஷீட்டை நாலாக மடித்து வைத்த பெரிய மாமா...
விரல்களில் மருதாணி தொப்பி வைத்துவிட்ட மாமா...
ஆட்டுக்காலை அம்மியில் தட்டி உள்ளிருப்பதை எடுத்து ஊட்டிவிட்ட மாமா...
மீன்முள்ளை முழுங்கியதும் வெறும்சாதத்தை உருட்டித் தந்து
முதுகை நீவி விட்ட மாமா..
அன்னங்கள் நெய்த திருபுவனம் பட்டை தேடித்தேடி எடுத்துத் தந்த மாமா....
சொல்லக் சொல்லக் கேட்காமல் ஒவ்வொரு லீவுக்கும்
ஹாஸ்டலுக்குப் பெட்டி தூக்கிய‌ பெரிய மாமா...
எனக்குப் பிடித்த மாப்பிள்ளையை
நிறைவாக கட்டிவைத்துவிட்டு
தான் பார்த்த மாப்பிள்ளையை நான் கட்டாத குறையுடன்
விலகி ஒதுங்கிக் கொண்ட மாமா....
விவாகரத்தானது
தெரிந்தால்
மாமாவின் முறிந்த உறவு பழையதாகிவிடுமா?!

பப்பு - தி எக்ஸ்ப்லோரர்

வழக்கமான பார்க், வண்டலூர் ஜூ அல்லது எப்போதும் போகும் வாக்கிங் பாதைகள் என்று கொஞ்சம் போரடித்தது. வானத்து வரைக்கும் வீடு கட்டி நிலாவை தொட முடியுமா, கடலுக்கு உள்ளே எவ்ளோ தூரம் போக முடியும், நீ தொலைஞ்சே போக மாட்டியா என்று பப்பு கேட்டுக்கொண்டிருந்தபோது தோன்றியது இது.

ஓ, ஜாலியா தொலைந்து போகலாமே?!!

தாயக்கட்டை காட்டும் திசையில் நடந்து சென்று எங்காவது தொலைந்து வந்தால் என்ன?

DiceWalk! familyfun இல் இருந்து பிரிண்ட் எடுத்துக்கொண்டோம். அதில் சொன்னபடி ஒட்டினால் தாயக்கட்டை ரெடி.



நிறைய சாலைகள் பிரியும் இடமாக தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்வது நலம். (விரைவில் திரும்பி வர முடியாது!! ) தாயக்கட்டையை பப்பு வீசி எறிய ஒரு திசையை சுட்டியபடி வீழ்ந்தது. ஆனாலும், அவளுக்கு எந்த திசை வேண்டுமோ அதன்படி திருப்பி வைத்துக்கொண்டாள். அவள் இஷ்டப்படி இரு தடவைகள் நடந்தோம். அது இரண்டுமே சற்று தெரிந்த வழிகள்.

நாற்கர சாலைகளில் வீசி எறிய இப்போது தாயக்கட்டையின் வழி நடந்தோம். இரண்டு சாலைகள் வந்தால் சொல்லாமலே தாயத்தை வீசினாள். எங்கெங்கோ கிளைகள் பிரிந்து முடிவில் எங்கிருக்கிறோமென்றே தெரியாத சாலைகளில் நடந்துக் கொண்டிருந்தோம்.





இருபுறமும் மரங்களும், அடுக்குமாடி கட்டிடங்களும், இதமான காலை வெயிலுமாக - நன்றாகவே இருந்தது. ஹவுஸிங் போர்ட் குடியிருப்பு பாணியிலான வீடுகளை பார்த்துவிட்டு பப்பு ”ஆம்பூர் ஆயா வீட்டுக்கு வந்துட்டோமா?” என்றாள். ”வந்தா நல்லாதான் இருக்கும்” என்றேன் (பிரியாணியை நினைத்தபடி).

பசி வயிற்றைக் கிள்ளவே, back track செய்து திரும்பினோம்.

விருப்பமிருந்தால் உங்கள் வீட்டு குட்டீஸுடன் முயன்று பார்த்து உங்கள் அனுபவங்களையும் பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்களேன்!

(”சித்திரக்கூடத்தில்” அப்டேட் இல்லாதபோது மடலிலும்,பின்னூட்டத்திலும் தொடர்பு கொண்டு விசாரித்த/எங்களை நினைத்துக்கொண்ட அன்புள்ளங்களுக்கு நன்றியும் எங்களின் அன்பும்!)

Red turned green

கடந்த வெள்ளிக்கிழமையன்று பப்பு பள்ளியில் ரெட் டே . முதல்நாள் ஜூரம் வந்ததில் ஒரே ப்ளூ டேயாகி போனது வேறு கதை. ஆனால், ரெட் டேவுக்கு எப்படி போக வேண்டுமென்று ஒரு வாரமாக கனவுகள்தான்.

அதில் ஒரு பகுதி :

நான் : “பப்பு, ஆயா வாங்கிட்டு வந்த ரெட் கவுன் போட்டுக்கலாம், லாங் கவுன் இருக்கே....அது! ”

பப்பு : .....(மையமாக ஒரு பார்வை)

நான்: “அப்புறம், ஹேட், கையிலே ரெட் பாண்ட், ரெட் சப்பல்ஸ்..ஓக்கேவா! சூப்பரா இருக்கும்! அப்புறம் ஹேர் கிளிப்ஸ்...”

பப்பு: ......

பப்பு: ”இல்லப்பா, ரெட் பாவாடை பீரோலே இருக்குல்லே...அது.. போட்டுக்கலாம்.”

நான்: ......(அதே மையமான பார்வை)

பப்பு: “கையிலே ரெட் வளையல், நெத்திசுட்டி, ரெட் ஹேர் க்ளிப்ஸ்....சூப்பரா இருக்கும்ப்பா! ”

நான்(மனதிற்குள்) : வாழ்க்கை ஒரு வட்டமான்னு மீ இன் டீப் திங்க்கிங்....!?!

(ஆயா எங்க ஸ்கூல் கலர் டேவுக்கு பாவாடை சட்டை போட்டுவிட்டா அடம்பிடிச்சு ஃப்ராக் போட்டுக்கிட்டது நான். ப்ராக் போட சொன்னா பப்பு பாவாடை போட அடம் பிடிக்கிறாளே... இப்போவே.....Gen' Gapஆஆ??)



ஆனால் செய்ய முடிந்ததெல்லாம் ஒன்லி டாக்டர் விசிட். பப்புவால் எனக்கும் கிடைத்தது லீவ். டாக்டரை சந்தித்தப்பின் மறக்காமல் நாங்கள் செய்யும் இரண்டு காரியங்கள் : ஐஸ்க்ரீம் சாப்பிடுவது மற்றும் பார்க் செல்வது.

ஜுரம் வந்துவிட்டால் எப்போதும் தூக்கியே வைத்திருக்க வேண்டும் அல்லது மேலேயே வந்து ஒட்டிக்கொள்வாள். பார்க்குக்குச் சென்றதும் அவளாகவே இறக்கிவிடச் சொன்னாள். மெதுவாக நடக்கத் துவங்கினோம்.

மரங்களை தடவிப் பார்த்தோம். 'ஹார்டா இருக்கு ஆனா லீஃவ்ஸ் சாஃப்டா இருக்கு' என்றாள். இலைகள் உதிர்வதைப் பற்றியும், நிறம் மாறுவதைப் பற்றியும் பேசினோம். And then we hugged the trees (கட்டிப்புடி வைத்தியம்?!) . காதுகளை மரத்தில் வைத்து மரம் ஏதாவது பேசுகிறதாவென்று கேட்டோம். பப்பு, மரங்களைச் சுற்றி ”ரிங் அ ரிங்க் ஆஃப் ரோஸஸ்” பாட ஆசைப்பட்டாள். (ஆனால் எனக்குத்தான் ஒரு மாதிரி இருந்தது....geeee) ஆனாலும் சுற்றினோம்.

சோர்வெல்லாம் நீங்கி சிறிது நேரத்தில் ஓடவும் ஆரம்பித்திருந்தாள். நானும் அவளைத் துரத்திக்கொண்டு....

Angels & Daemons!

பக்கத்து வீட்டு சிறுவனுக்கு பப்புவின் ஆம்பூர் ஆயாவிடம் பிரியம், பப்புவுக்கு அவனது ஆயாவிடம் இருப்பது போல.

ஆம்பூர் ஆயாவிடம் தன்னைத் தூக்கச் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பான்.

உலகின் மிகக்கொடிய பொறாமைக்கார பப்பு ஓரிரு தடவைகள் பொறுத்து பார்த்து, பின்னர் பொங்கி எழுந்து ஆயாவை வீட்டுக்குள் அனுப்பி கதவை தாளிட்டுக் கூறினாள் :

"நீங்க என்னோட வீட்டுக்கு வந்துருக்கீங்களா..ஆதி வீட்டுக்கு வந்துருக்கீங்களா?"

இதைக் கேட்ட ஆம்பூர் ஆயா மட்டுமல்ல.....வீட்டில் இருந்த அனைவரும் உறைந்து போயினர்.
சிரித்து சிரித்து மாய்ந்தனர்.

வெயிட்..வெயிட்...Mom has a history...oh no..her story too..!

சில மாதங்கள் முன்பு வீட்டுக்கு வந்த பெரிம்மா அடிக்கடி தொலைபேசிக் கொண்டிருப்பதை கவனித்தார், அம்மா. அதுவும் பெரிம்மாவின் பேச்சில் கொஞ்சம் பாசம் தொனிப்பதாக தெரிந்ததும் அம்மாவுக்கு itching தாங்க முடியவில்லை.

ஆம்பூரில் எதிர் வீட்டில் இருக்கும் பெண்ணுக்கு குடும்பப் பிரச்சினை. அம்மா வீட்டுக்கு சென்றிருக்கும் அவரிடம் ஆறுதலாக, அன்பாக நாலு வார்த்தை பேசுவதாக தெரிய வந்ததும்....

"நீங்க எனக்கு பெரிம்மாவா...அதுக்கு பெரிம்மாவா..." என்று அழுகையும், கோபமும் கொப்புளிக்க கூறிவிட்டு கதவடைத்துக்கொண்டார் மதிப்பிற்குரிய அம்மா!

தாயைப் போல சேலை..நூலைப் போல பிள்ளைன்னு பெரியவங்க தெரியாமயா சொல்லியிருப்பாங்க!

ஒ ஃபார் ...

ஒரு நாள் ஒரு கனவு...

”இனிமே லைஃப்லே கொடைக்கானல் பக்கம் தலைவைச்சே படுக்க மாட்டேன் யா' என்று எல்லோரும் தீவிர தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியபோது, 'ஹீரோ ஹோண்டா ஸ்ப்லெண்டர் - அதுவும் கருப்பு ஸ்ப்லெண்டர் - சிலுசிலுன்னு காத்து - கூட பாட்டு - ஹேர் பின் பெண்ட்ஸ் - லெதர் ஜாக்கெட் - ஏகாந்தமா தனியா ஓட்டுக்கிட்டு வரணும்' என்கிற ரம்மியமான கனவுகளோடுதான் கொடையை விட்டு ஒரேயடியாக இறங்கினேன்.


அதுவும் பழனி டூ கொடை மலைப்பாதை அழகான பள்ளத்தாக்குகளையும், அங்கங்கே நீர் வீழ்ச்சி,சிற்றோடைகளையும் அடர்ந்த காடுகளையும் கொண்டது. அவ்வப்போது ஒலிக்கும் பறவைகளின் விநோத சத்தங்களும், எப்போதாவது கடந்து செல்லும் லாரி அல்லது பஸ் எஞ்சின் சத்தங்கள் தாண்டி நாமும், இயற்கையும், யூக்கலிப்டஸ் மணம் நிரம்பிய காற்று மட்டுமே!நினைத்த இடத்தில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு..ஸ்டைலாக இறங்கி...மலைப்பாதையின் இறங்கி நடந்து.. ரசித்து...பின்னர் ஸ்டார்ட் செய்து...வாவ்..நினைக்கவே எவ்வளவு ஜாலியாக இருக்கிறது!

நான் பார்த்திருந்த யமஹா,பஜாஜ்,என்ஃபீல்டு வகையறாக்களில் கொஞ்சம் ஸ்லீக்காக, தனித்துவமும், நாகரிகமும் எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இளமையின் சின்னமாகத் தெரிந்த ஸ்ப்லெண்டர் என்னை கவர்ந்ததில் வியப்பேதும் இல்லை. இப்படி பஸ்ஸில் செல்லும்போதே ஸ்பெல்ண்டர் கனவுகள் உடன்வர, 'வேலைக்கு போனதும் முதல்ல ஸ்ப்லெண்டர்தான் வாங்குவேன்' என்ற நினைப்பும் வர மனமும் பயணமும் குதூகலமாகிவிடும்.

வேலைக்கு வந்தபோதோ 'ஹூடிபாபா' பிரபலமாகி விட்டிருந்தது. தம்பியின் வண்டியில் ஓட்டக்கற்றுக்கொண்டு ஸ்பெலண்டர் வாங்கிக்கொள்ளலாம் என்று நினைப்பைத் தள்ளிப்போட்டாயிற்று. இந்த ஆசையை வெளியிட்டிருந்ததில் நலவிரும்பிகள் என்ற நலவிரோதிகள் அனைவரும் ‘கியர் வண்டியெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது, அதுவுமில்லாம, அப் ஹில்லே ஓட்டறது எங்களுக்கே கஷ்டம், வேணும்னா சொல்லு ஆச்சி, பைக்கிலே கொடைக்கானல் போணும், அவ்ளோதானே,நாங்க எதுக்கு இருக்கோம்' என்றதில் புஸ்ஸாகிப் போனது. ‘பின்னாடி உட்கார்ந்துக்கிட்டு போறதுக்கா..உங்ககிட்டே சொன்னேன்.. ச்சே..இனிமே உங்ககிட்டே சொன்னாதானே' என்று பொருமியதோடு நின்று விட்டது.

ஆனால், வேலைக்கு வந்ததும் வாங்குவதற்கு வாய்த்ததென்னவோ “ஸ்கூட்டி'தான். 'பஸ்ஸில் நின்றுக்கொண்டு செல்வதால்தான் பொண்ணுக்கு கால்வலி வருதெ'ன்று நினைத்த பெரிம்மா ஸ்டேட் பேங்கிலிருந்து வித்ட்ரா செய்த பணத்தோடு வந்து நின்ற இடம் அடையார் ராம்கே டிவிஎஸ். இருபதாயிரம் முதல் தவணை. மீதி எட்டாயிரம் எனது சம்பளத்திலிருந்து இன்ஸ்டால்மெண்ட். மிகவும் பிடித்த வண்ணமான ‘ரத்த சிவப்பு' அல்லது ‘தீஞ்சிவப்பு' ஸ்கூட்டியை தேர்ந்தெடுத்து பணத்தை கொடுக்கும் வரை உறைக்கவே இல்லை, 'ஸ்கூட்டி ஓட்டத் தெரியாதே' என்று! 'வண்டி இன்னும் ரெண்டு நாள்லே கிடைச்சுடும் மேடம்,ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் ஆனதும் நீங்க வந்து எடுத்துக்கலாம்' என்று சொன்னபின்புதான் ஆரம்பித்தது, ‘ஓட்டத் தெரியாமல் எப்படி ஹாஸ்டலுக்கு வண்டியை எடுத்து வருவது' என்ற கவலை.

பாபு அண்ணா இருக்க பயமேன்! ஹாஸ்டலுக்கு பெட்டி தூக்குவதிலிருந்து, பெரிம்மா கொடுத்தனுப்பும் ஸ்வீட்ஸை குரியர் செய்வது வரை பாபு அண்ணாதான் சகலமும். அண்ணா ஊரிலிருந்து வந்தார்.வண்டியை ஹாஸ்டலுக்கு கொண்டு வந்தார். எப்படி ஓட்டுவது, எது ப்ரேக், எது ஆக்ஸிலேட்டர், இண்டிகேட்டர் என்று பத்து நிமிடத்தில் சொல்லிக்கொடுத்து ‘நீதான் சைக்கிள் ஒட்டுவே இல்லே, நீ நல்லா ஓட்டிடுவே, ஆச்சி' என்று நம்பிக்கையும் கொடுத்துவிட்டு சென்றார். அண்ணா முன்பு இரண்டு ரவுண்டுகள் எங்கள் ஹாஸ்டல் எதிரில் ஓட்டினாலும் சாலையில் வாகனங்களுக்கிடையில் ஓட்டுவதை நினைத்து லேசாக மலைப்பாக இருந்தது. அதேசமயம்,சாகச மனப்பான்மையும்!

அடுத்த நாள் அதிகாலை மஞ்சுதான் எழுப்பினாள்.'ஹேய் உனக்கு ஓட்டத் தெரியுமா,மஞ்சு' என்றதற்கு ‘பாத்துக்கலாம் வா' என்றாள். ஒரு ஏ4 பேபப்ரில் இன்சுலேஷன் டேப்பால் L -ஐ ஒட்டிவிட்டு, வண்டியை தள்ளிக்கொண்டு வெளியே வந்தோம். காலை ஆறு மணிக்கு ராஜ்பவன் ரோடு காலியாக இருந்தது. ‘ம்ம்...ஸ்டார்ட் பண்ணுப்பா' - பின்னால் மஞ்சு. என் இதயத்துடிப்பு எனக்கே கேட்டது.

‘ஹேய் மஞ்சு, பிடிச்சுக்கோ,விழுந்துடப் போறேன்(!)' என்றபடி ஸ்டார்ட் செய்தேன். கொஞ்சம் ஆக்ஸிலேட்டர். ஒரு கையில் எப்போதும் வேண்டுமானாலும் அழுத்த ப்ரேக்...விர்...விர்ர்ர்...வ்ர்ர்ர்ருரூம்ம்ம்ம்..அட..காலை காற்று முகத்தில் அடிக்க கண்களை எதேச்சையாக கீழே தளர்த்தியபோது ஸ்பீடோமீட்டர் காட்டியது 40கிமீ!

தடுமாறுவேன் என்று நினைத்தது போலல்லாமல் ஸ்டடியாக போய் கொண்டிருந்தது வண்டி. இல்லையில்லை... பறந்துக்கொண்டிருந்தோம்! உற்சாகம் பீறிட 'இன்னும் வேகம் இன்னும் வேகம்' என்று அழுத்தியதில் மத்திய கைலாஷ் தாண்டியதும் - 60கிமீ வேகத்தில் சென்றதும் அனிச்சையாக நடந்தது. நேராக தரமணிக்கு, எனது அப்போதைய அலுவலகத்திற்கே சென்றுவிட்டோம். இன்னும் தாண்டினால் மஞ்சுவின் வீடு வந்துவிடும் என்றாள் மஞ்சு.

அப்படியே, திருப்பிக்கொண்டு வரும் வழியில் ‘ஹேய் மஞ்சு,உனக்கு ஓட்டத் தெரியுமா, சொல்லவே இல்ல' என்றதும் மஞ்சு சொன்னதுதான் ஹைலைட். ‘ஒருதடவை பக்கத்துவீட்டு அண்ணாவோட டீவிஎஸ்50ய சும்மா ஒருரவுண்ட் ஓட்டிபார்த்தேன்'! “அடப்பாவி” என்று கூவினாலும் இப்போது எனக்கே கொஞ்சம் தைரியம் வந்துவிட்டிருந்தது. விர்ர்ர்ர்ர்ர்ரூம்!

திரும்பி வரும்போது ராஜ்பவன் எதிரில் வலதுபுறம் திரும்பவேண்டும். 'கை போடவா' என்று மஞ்சு கேட்டபோது 'ம்ம்' என்று தலையாட்டிவிட்டு வலதுபுறம் செல்ல நேரம் கடத்தியபோது, பின்னால் வந்த பைக்காரர் ஒருவர் கெட்ட வார்த்தையால் திட்டிக்கொண்டே கடந்து சென்றது வரலாற்று சிறப்புமிக்க நிகழ்ச்சி. இப்படி, நடுரோட்டில் நாளொரு திட்டும், பொழுதொரு தவறுமாக ஓட்டிக் கொண்டிருந்தபோது ஸ்பெலண்டர் கனவு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புதைய ஆரம்பித்திருந்தது.

திருமணம் நிச்சயமாகி, இரவு தொலைப்பேசி அழைப்புகளின் ‘ம்ம்..அப்புறம்டா' அல்லது ‘சொல்லுடா,அப்புறம்..செல்லம்' என்ற அந்த ‘அப்புறம்' காலகட்டத்தில் ஏதோ ஒரு 'அப்புறத்தி'ற்கு அப்புறம் 'என்னுடைய உன்னதமான கனவை' முகிலிடம் சொல்லித் தொலைத்தேன்.

‘அவ்ளோதான,கல்யாணத்துக்கப்புறம் நாம முதல்லே அங்கேதான் போறோம்' என்று கற்பூரம் அணைக்காத குறை. இந்த சத்தியத்தை திருமணத்திற்கடுத்த இரண்டு மாதங்களில் நினைவூட்டியபோது ‘உன் கை எவ்ளோ சாஃப்ட், இந்த கையாலே அதையெல்லாம் ஓட்ட முடியுமா..கியர் வண்டி வேற” என்ற வழிசலை பார்த்து ‘போயா யோவ், அடுத்த மாசமே உன்னை டைவர்ஸ்தான்' என்று பல்லை கடித்தபடி அதே சாஃப்ட் கையால் மங்கம்மா சபதம் செய்தேன். ‘ என் உன்னதக் கனவை அடைந்தே தீருவது எப்படி' என்று திட்டங்கள் தீட்டினேன் - அடுத்த சிலவாரங்களில் காத்திருந்த அதிர்ச்சி தெரியாமல்!

ஸ்பெலண்டர் ஓட்டுவது என்ன,ஸ்கூட்டியையே இன்னும் ஒரு வருடத்திற்கு ஓட்ட முடியாது என்பதுதான் அந்த அதிர்ச்சி! 'இனி பின்சீட்டுதான்' என்பது அதற்கடுத்த அதிர்ச்சி!Pregnancy!! (Yes, Unplanned) நினைத்த இடத்திற்கு நினைத்தபோது போனது போக,‘எனக்கு அங்கே போகணும், என்னை கூட்டிட்டு போறியா....ப்லீஸ்' இல்லையேல் ‘இன்னைக்கு ஆஃபீஸ் இருக்கு, கொண்டு வந்து விடறியா'என்றோ கேட்பது மாதிரியான கொடுமை...அதுவும் எப்போதும் சுயமாக இருந்தபின் சார்ந்து இருக்க வேண்டியநிலை வரும்போது....சொல்லத் தெரியவில்லை!!

முடக்கப் பட்டது போல உணர்ந்தேன். (உடலின் மாற்றங்களை மனம் ஏற்றுக்கொள்வதில் இருந்த Latency!)

தற்போது,மிலி வந்து ஆறு வருடங்களாகிவிட்டது. அவ்வப்போது மக்கர் செய்ய ஆரம்பித்து இருக்கிறது.

புது வண்டி வாங்கலாம் என்று கடைக்குச் சென்றபோது, மகிழ்ச்சியைவிட 'நானே சம்பாரிச்சு நானே ஓட்டக் கத்துக்கிட்ட வண்டி'என்ற நினைப்பே ஆக்கிரமித்திருந்தது. மிலியை விட மனசே இல்லை.

ஸ்கூட்டி பெப் தற்போது (முற்காலத்து 'மடிசார் மாமி' புகழ் கைனடிக் போல) ஆண்ட்டிகள் வண்டியாகி விட்டதால் ஸ்கூட்டி ஸ்ட்ரீக்கை தேர்ந்தெடுத்தேன். ஆனாலும், சிலநாட்கள் மிலியுடனே ஆஃபிஸ் வந்தேன். இப்போது, முற்றிலும் புது வண்டிக்கு மாறிவிட்டேன்.

‘பேசாம, இதுலேயே கொடைக்கானல் போகலாமா' என்று தற்போது யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

ஆனாலும், அவ்வப்போது ஆழ்மனதிலிருந்து எட்டிபார்க்கிறது ‘ஸ்ப்லெண்டர் கம் கொடைக்கானல்' ஆசை!

பதிவர் வீட்டு...

...கட்டுத்தறியும் பதிவெழுதும்-ன்னு சங்க(த்துத்!) நூலிலேயே சொல்லியிருக்கும்போது பதிவரின் கணவர் எழுதாம இருப்பாரா?

இந்த மாதத்தில் வந்த முக்கியமான நாளுக்காக முகிலுக்கு என்ன பரிசுக் கொடுக்கலாம்னு யோசிச்சேன். முகிலுக்கு வாழ்க்கை கொடுத்திருக்கிறேனே.. அதை விட பெரிய பரிசு என்ன இருக்க முடியும்-ன்னு தோணினாலும், ‘நாம நினைக்கறதைவிட மத்தவங்க விருப்பப்படறதை நிறைவேத்தறதுதான் நாம கொடுக்கற பரிசு'ன்னு நான் பார்த்த தமிழ்சினிமா கத்துக்கொடுத்ததாலேயும் - இன்னைக்கு, Guest post by Mugil! :-)


இன்றைய(ஹிஹி..முகில் இதை எழுதினது ரெண்டு நாள் முன்னாடி) தினமணியில் படித்த செய்தி: செல்போன் வைத்துள்ள விவசாயிகளுக்கு வானிலை மாற்றம் குறித்த விவரம் எஸ்எம்எஸ் மூலம் தெரிவிக்கப்படும் என்று, சென்னை மண்டல வானிலை மைய துணை இயக்குநர் வெள்ளிக்கிழமை தெரிவித்தார்.

விவசாயி என்ன சொல்லவரார் தெரியுமா? விவசாயத்திற்கான மின்சாரம் கிடைக்கல! SMS மூலம் வானிலை தகவலா? முதல்ல மொபைல சார்ஜ் பண்ண மின்சாரம் குடுங்கடா!!

எது எப்படியிருந்தாலும் நம் தமிழக அரசுக்கு பட்ஜெட்டில் செலவுகணக்கு காட்ட இதுபோல இன்னும் சில யோசனைகள் கீழே!

1) மாடு மேய்ப்பவர்களுக்கு இமெயில் மூலம் தொலைந்த மாடை கண்டுபிடிக்க உதவி

2) டாஸ்மாக் குடிமகன்களுக்கு வழிகாட்ட கூகிள் மேப் நிறுவனத்துடன் ஒப்பந்தம்

3) மீனவர்கள் சர்வதேச எல்லையை தாண்டாதிருக்க நடுக்கடலில் சாக்பீஸால் கோடுகிழித்தல்

4) சாமியார்களை கவனிக்க சன்டிவி / நக்கீரன் கேமராவுடன் ஒப்பந்தம்

5) எதிர்க்கட்சி MLA-க்கள் தம் தொகுதி பற்றி சட்டசபையில் பேச நிதியுதவி

6) இலங்கை தமிழருக்காக பிரதமர், சோனியாஜி & பிரதிபாஜிக்கு கடிதசெலவு

7) ரேஷன் பொருட்கள் வெளிமாநிலங்களுக்கு செல்லாமலிருக்க அரிசிவாரியாக பூட்டு

8) அமைச்சர் பெருமக்கள் கல்வி சேவைசெய்ய இலவச பொறியியற்கல்விக்கூடம்

9) புவிவெப்பமாவதை தடுக்க வீட்டிற்கோர் AC திட்டம்

10) தடங்கலற்ற மின்வசதி பெற போன் கம்பெனி டவர்மூலம் மின்விநியோகம்

11) கள்ளவோட்டு பிளாக்கர்களுக்கு தனி நீதிமன்றம்





ஆகா..ஓகோ-ன்னு பாராட்டி உடனே தனிப்லாக் ஆரம்பிக்கற தைரியத்தை முகிலுக்குக் கொடுத்துடாதீங்க நண்பர்களே! :-)

பேருந்தில் நீ எனக்கு.....

எல்லாம் எங்க ஆயா பண்ணின சதி. எனக்கு அப்போவேத் தெரியும், எப்படியும் என்னோட பயாகிராஃபி வெளிவரும்போது, இந்த பக்கங்கள் ஒரு இருண்ட காலமாத்தான் இருக்கும்னு. இதையெல்லாம் தவிர்க்கணும்னு, அப்போவே சொன்னேன். 'பிஜி-க்காவது மெட்ராஸ் போறேன், என்னை விடுங்க'ன்னு. ”மெட்ராஸ் போனேனா நீ குட்டிச்சுவரா போய்டுவே”-ன்னு (இல்லன்னா மட்டும் ரொம்ப ஒழுங்கு!) பதில் சொன்னாங்க ஆயா. சரி, MAT ஸ்கோர்ல்லாம் நல்லாதானே வச்சிருக்கேன், நார்த்-க்காவது போக விடுங்கன்னு கதறினேன். கேட்டாங்களா? 'ஒண்ணும் வேணாம், நான் நிம்மதியா இருக்கணும்னா, ஆச்சி அந்த ஒன் அண்ட் ஒன்லி விமன்ஸ் யுனிவர்சிடிக்குத்தான் போகணும்” -ன்னு பெரிம்மாக்கிட்டே கைகேயி அவதாரம்தானே எடுத்தாங்க. அங்கே பேருந்து-ன்ற பெயரிலே ஸ்வராஜ் மஸ்தா ஒன்னு இருந்துச்சு. ஆனா, அதுலே காதல் இல்லே. காதலே இல்லேன்னப்பறம் காதல் ஜோடி மட்டும் எப்படி இருக்கும்? ச்சே...அங்கே ஜோடியே இல்லே...காதல் மட்டும் எப்படி இருக்கும்? சரி...ஏதோ ஒண்ணு..

ஒருவேளை, நான் மெட்ராஸ்லே மட்டும் படிச்சிருந்தேன்னா, இந்நேரம் இந்த தொடர்பதிவுலே சொல்றதுக்குத்தான் எத்தனை கதைகள் என்கிட்டேயே இருந்திருக்கும்! ப்ச்! நீங்க கொடுத்து வச்சது அவ்வளவுதான். அப்படியே, நான் ஆம்பூரிலேருந்து கொடைக்கானல் போகணும்னா, ஜோலார்பேட்டையிலே எட்டுமணி ட்ரெயின் ஏறி விடிகாலைல திண்டுக்கல்-லே இறங்கி, அங்கே வெயிட் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கிற ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட ஜாயிண்ட் அடிச்சு, மதுரைலேருந்து வந்து வத்தலகுண்டுலே வெயிட் பண்ணிக்கிட்டிருக்கிற இன்னொரு க்ரூப் கூட ஜோதியிலே ஐக்கியமாகி ”போறாளே பொன்னுத்தாயி”-ன்னு காட் ரோடிலே மலையேறினா கீழே இறங்க ரெண்டு மாசமாவது ஆகும். இதுலே, தினமும் பேருந்து பயணம் எங்கே?!

அந்த பேருந்துலே, காதல் எபிசோட் முடிஞ்சு கல்யாண எபிசோடை ஆரம்பிக்க வர்ற ஜோடிங்களை வேணா பாக்கலாம்...எல்லாம் ஹனிமூன் கப்பிள்ஸ். ”சின்ன பசங்க நம்மக்கூட வர்றாங்களே, கொஞ்சமாவது டீசண்டா நடந்துப்போம்”னே கிடையாது. ஒரே கொஞ்சல்ஸ்தான். எங்களுக்கு, அக்கம்பக்கத்துலே மாட்டினா அவ்வளவுதான். ஆனா, அதெல்லாம் புரிஞ்சுக்கற நிலைமைலே இருப்பாங்கன்றீங்க? பாதிபேருக்கு புரியவும் புரியாது...ஏன்னா எல்லாம் ஒரே குஜ்ஜூஸ். முழங்கை வரைக்கும் வளையல் போட்டு பாதி தலைவகிடு வரைக்கும் குங்குமம் அப்பின கேஸ். சரி..விஷயத்துக்கு வாங்க.

தினமும் பேருந்துலே நான் பார்த்த காதல்-ன்னா அது சென்னைக்கு வந்தப்புறம்தான். சைக்கிள் வீலை ரிவர்ஸுலே சுத்துங்க, ப்லீஸ்! ப்ராஜக்ட்-க்காக ரெண்டு அப்பாவி பொண்ணுங்க சென்னை மண்ணை மிதிக்கறாங்களா...யெஸ்! 'எஜமான் காலடி மண்ணெடுத்து'- ன்னு பேக்ரவுண்ட்லே பாட்டு கேக்குதா...அதேதான்... கட் கட்...கட்...

ஸ்கூட்டி வாங்கற வரைக்கும் பஸ்லேதான் நானும் லதாவும் ஆஃபிஸ் போவோம். எட்டேமுக்காலுக்கு கரெக்ட்டா பஸ் டாண்ணு ஸ்டாப்லே வந்து நிக்கும். அதே சமயம், சரியா ஸ்டாப்-க்கு மேலே ஒரு ஸ்ரீலங்கன் ஏர்வேஸ் க்ராஸ் பண்ணும். (டைமிங்பா!)அப்போல்லாம், ஆடி மாச பஸ்தான்(லேடீஸ் அந்த பக்கம், ஜெண்ட்ஸ் இந்த பக்கம்). ஜன்னல் சீட்டுலே உட்கார்ந்திருக்கிற அந்த அக்காவோட கண்ணு பஸ் ஸ்டாப்பை ஸ்கேன் பண்றதை பார்க்கிற எந்த சாதாரண மனுசனுக்கும் 'அவங்க யாரையோ தேடறாங்க'ன்னு புரியும். எங்களை மாதிரி மரமண்டூஸ்-க்கு , 'ஒரு சீட் பக்கத்துலே காலியா இருக்கு'ன்னு சொல்ற மாதிரி தோணுச்சு. அந்த சீட்லே லதா உட்கார்ந்துக்கிட்டா. நான், நின்னுக்கிட்டு ஜன்னல் வழியா வேடிக்கை பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன்.

அப்புறம், பஸ் நகரும்போது ஃபுட்போர்டுலே ஏறுறவங்க வந்து அவங்க சொத்துகளை ஜன்னல்கிட்டே இருக்கறவங்க கிட்டே கொடுத்துட்டு ஏறுவாங்க தானே.. அதுமாதிரி இந்த அக்கா மடிலேயும் யாரோ கொடுத்த ஒரு லஞ்ச் பாக்ஸ்,இன்னும் சில நோட்டுகள். அதைப்பார்த்து அந்த அக்கா லேசா சிரிச்ச மாதிரி இருந்தது. நமக்குத்தான் பாம்புக்காது...ச்சே.. பூனைக்கண்ணு... இந்தவிஷயத்தையெல்லாம் நல்ல நோட் பண்ணுவோமே. அப்புறம்தான் தெரிஞ்சது, அந்த அக்கா தினமும் டெர்மின்ஸ்லேருந்தே ஏறிடுவாங்க. அந்த அண்ணா ஏதோ காலேஜ் ஸ்டூடண்ட் போல. (நோட் புக்!!) அந்த அக்கா எங்கியோ வேலை செய்றாங்க போல. சிலநாட்கள், ஒரு ஆண்ட்டி கூட ஆஃபிஸ் விஷயமா பேசிக்கிட்டிருக்கிறதையும் பார்த்திருக்கோம். ஒரே ஆஃபிஸா இருப்பாங்க போல.

டிக்கட் வாங்கணும்னா, பக்கத்துலே இருக்கறவஙகிட்டெ காசை கொடுத்தாப் போதும்.அப்படியே ஒவ்வொருத்தரா பாஸ் பண்ணி கடைசிலே உட்கார்ந்திருக்கற கண்டக்டர்வரை ரீலே ஆகி டிக்கட் நம்ம கைக்கு வந்து சேரும். நாங்க, பெரும்பாலும் அந்த அக்காக்கிட்டே தான் கொடுப்போம். அவங்க, கண்டக்டர் பக்கத்துலே நின்னுக்கிட்டு இருக்கற அண்ணாகிட்டே பாஸ் ஆகிற வரைக்கும் பார்த்துக்கிட்டே இருப்பாங்க. அப்போ, நானும் லதாவும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் இடிச்சுக்குவோம், கிண்டலோட. நாமதான், சினிமாலேக்கூட செண்டி சீன் வந்தா சீனைப் பார்க்காம பக்கத்துலே உட்கார்ந்து இருக்கிறவங்க ரியாக்‌ஷனைப் பார்ப்போமே...கண்ணுலே தண்ணி வருதா... கிண்டல் பண்ணி சிரிக்கலாம்னு. அதே மாதிரி அந்த அண்ணாவும் அக்காவை ஓரக்கண்ணாலே பார்த்துக்கிட்டு இருப்பார்.

அக்கா கையிலே எதாவது புக் வைச்சிருப்பாங்க வேற. சிட்னி ஷெல்டன். ஆனா, முழுசா படிக்கற மாதிரியும் தெரியாது..படிக்காத மாதிரியும் தெரியாது. கொஞ்ச நேரத்துக்கு அப்புறம், அந்த அண்ணா,எப்படியாவது நகர்ந்து அக்கா பக்கத்துலே வந்துடுவாங்க. அப்புறம் ஒரே சைட் தான். ஒரு நாடகம் பாக்கிற மாதிரியே இருக்கும். நானும் லதாவும் நமுட்டு சிரிப்பு சிரிச்சுக்குவோம். அவங்களுக்கு இதெல்லாம் தெரிஞ்சுதான்னு தெரியலை....தெரிஞ்சிருந்தா சபிச்சிருப்பாங்க!

இப்படியே ஒரு ரெண்டு மாசம் போயிருக்கும். ஒருநாள், வேலன்டைன்ஸ் டேன்னு நினைக்கறேன். அந்த அக்கா பிங்க் கலர் ட்ரெஸ்லே வந்திருந்தாங்க. பார்க்கிறதுக்கு ஃப்ரெஷ்ஷா இருந்தாங்க. அந்த அண்ணா, ஒரு க்ரீட்டிங் கார்டோட ரோஜாவை கையிலே வச்சிக்கிட்டு ஏறினார். அன்னைக்கு அக்காவுக்கு சீட் கிடைக்காததனாலே நின்னுக்கிட்டுதான் வந்தாங்க. அண்ணா, ரோஜாப்பூவைக் கொடுத்ததும் அக்காவும் வெட்கப்பட்டுக்கிட்டே வாங்கிக்கிட்டாங்க. எல்லாரும் பார்த்தும் பாக்காத மாதிரி இருந்தாங்க. ஒரு ரெண்டு ஸ்டாப்பிங் தள்ளி டிக்கெட் கொடுக்க பஸ்ஸை நிறுத்தினாங்க. அப்போ கொஞ்சம் பேரு இறங்கி ஜன்னல்கிட்டே நிப்பாங்க இல்லே.அது மாதிரி அந்த அண்ணாவும் இறங்கி போனார்.

அப்போதான் அது நடந்தது. இன்னொரு அண்ணா,அவர், பார்க்க கருப்பா, கொஞ்சம் ரஜினி மாதிரி ஸ்டைல்லாம் பண்ணிக்கிட்டு அக்கா பக்கத்துலே வந்தார். அக்கா முதல்லே ஒண்ணும் கண்டுக்கலை. திடீர்ன்னு,அவர் அந்த அக்காகிட்டே லெட்டர் மாதிரி ஒண்ணை கொடுத்தார். அந்த அக்கா வாங்கிக்கலை. அந்த அண்ணா “ஏண்டி, வெள்ளையா இருந்தா மட்டும்தான் லவ் பண்ணுவீங்களா” - ன்னெல்லாம் கேட்டுட்டு அந்த அக்கா கையிலே இருந்த ரோஸ், கார்டை கிழிச்சு போட்டுட்டு இறங்கிபோய்ட்டார். எல்லாரும் அப்படியே அதிர்ச்சியிலே உறைஞ்சு போய்ட்டாங்க. அந்த அக்காவுக்கு ரொம்ப அவமானமாகிடுச்சுன்னு நினைச்சோம். கொஞ்ச நேரத்துலே கண்டக்டர் விசில் கொடுத்ததும், எல்லாரும் ஏறிட்ட்டாங்க. அண்ணாவும், அக்கா பக்கத்துலே வந்தப்போ கீழே கிடக்கிற கார்டையும் ரோசையும் பார்த்துட்டாங்க. அக்காவுக்கு, இந்த அதிர்ச்சியிலே வார்த்தையே வரலை. விட்டா அழுதுடுவாங்க போல. அந்த அக்கா, கீழேருந்து எடுக்கறதுக்- குள்ளே எல்லாரும் உள்ளே வர ஆரம்பிச்சதுனாலே ரோசை பாக்காம மிதிச்சுக்கிட்டே போய்ட்டாங்க...பாவம், அந்த அண்ணா-வுக்கு அதை நிஜமா பிச்சு போட்டது யாருன்னு தெரியாது. எல்லாம் சினிமாலே வர்ற மாதிரியே...வர்ற மாதிரியே என்ன...சினிமா மாதிரியே இருந்தது.

நானும் லதாவும் எங்க ஸ்டாபிங்லே இறங்கினப்புறமும் ஆஃபிஸுக்கு போக மனசு இல்லாம , அந்த அக்காவையும், அண்ணாவையும், இன்னொரு கருப்பு அண்ணாவையும் சுமந்துக்கிட்டு போற அந்த பஸ்ஸையே பார்த்துக்கிட்டு நின்னோம். புழுதியை எழுப்பிட்டு போன அந்த பஸ்ஸோட நம்பர் மட்டும் கண்ணுக்குத் தெளிவா ....23C!

என்னது...அப்புறம் நடந்ததெல்லாம் உங்களுக்கும் தெரியுமா? நீங்களும் ''சுடச் சுட பார்த்து ரசித்தி'ருக்கீங்களா?! (என்ன பண்றது..எங்க ஆயாவோட சதியாலே நான் பார்த்த ஒரே 'பேருந்து காதல்' கதை...இதுதான்!)

சரி சரி...'எனக்கு ஆரம்ப சீன்லேயே தெரிஞ்சுடுச்சு'.. இல்லேன்னா ‘முன்னாடியே கெஸ் பண்ணிட்டேன்'-னெல்லாம் விட்டுட்டு உண்மையை சொல்லிட்டு போங்க...:-)

தொடர்பதிவிற்கு அழைத்த தீபா-விற்கு நன்றி!

சிலபல சுவாரசியமான 'உண்மைச்' சம்பவங்களை சொல்ல நான் அழைப்பது,

சின்ன அம்மிணி,
ஆயில்யன்
பின்னோக்கி
கமெண்ட் மட்டும் போடும் padmaja (நீங்க பின்னூட்டத்திலே கூட சொல்லலாம்,மேடம் ) :-)

இது என்ன பாட்டு?

(Picture courtesy : Google)

சனிக்கிழமை இரவு

'சனிப்பிணம் தனியா போவாது'
என்றபடி மாடியேறினார்
எனக்கும் மேல்வீட்டில்
குடியிருக்கும் மாமி!
இறந்துபோன கேரளா தாத்தாவுக்கு
இதெல்லாம்
அப்லிக்கபில் ஆகாதென்று
அப்போதைக்குத் தோன்றினாலும்
கொஞ்சம் திகிலாகவே
கழிந்தது
அன்றைய இரவு!

அதோ பாரு காரு...

”என்ன சார் இருக்கு? ”

”தோசை, சப்பாத்தி, பூரி, ப்ரெட் - உங்களுக்கு என்ன வேணும்?”

”எனக்கு ஐஸ்க்ரீம் வேணும். குட்டி, நீங்க என்ன சாப்பிடறீங்க?”

”நான் நூடுல்ஸ் சாப்பிடறேங்க. ”

இரு தட்டுகளில் முக்கோண வடிவ சப்பாத்தியின் உள்ளே முட்டை பொரியல் அடைக்கப்பட்டு ”சமோசா” என்ற பெயரில் வருகிறது. சாப்பிட்டுக்கொண்டே,

”ஐஸ்கிரீம் சூப்பரா இருக்கு”

”நூடுல்ஸ் செம டேஸ்டா இருக்கு”

”காட்டு, பாக்கிறேன், ஆமா.ஜாலி..”

”ஐஸ்க்ரீம் கூட சூப்பரா இருக்கு, பாரு”

”ஹே ஆமா”

- புரிந்திருக்குமே...இது ஹோட்டல் விளையாட்டு!

பள்ளிக்கூடம் விட்டு வந்ததும் என் தம்பியும் நானும் ஆயாவுடன் விளையாடும் விளையாட்டு இது. ஆயா ஹோட்டல்காரர்/சர்வர். சொல்லப்படும் மெனு எப்போதும் மாறாது. கேட்கும் ஐட்டங்களும்தான். என்ன இருக்கிறதோ அதை ஐஸ்க்ரீமாக, நூடுல்ஸாக கற்பனை செய்துக்கொண்டு சாப்பிட வேண்டியதுதான்.

குழந்தைகளாக இருப்பதில்தான் எவ்வளவு வசதி - என்ன மாதிரியான இன்சூரன்ஸ் எடுக்க வேண்டும் என்ற குழப்பமில்லை - ஐம்பது வயதுக்குப் பின் என்ன செய்ய போகிறோம் என்ற பயமில்லை - செலுத்த வேண்டிய இஎம்ஐ பற்றிய கவலையில்லை - எப்போது நாம் பெரியவர்களாவோமென்ற ஒரே கனவோடு - உலகில் காணும் எல்லாவற்றிலும் ஆச்சர்யங்கள் தொக்கி நிற்க - குழந்தைகளாக இருப்பதில்தான் எவ்வளவு சந்தோஷம்!!




குழந்தைகளுக்கும், குழந்தைகளாக இருந்தவர்களுக்கும், மனதளவில் இப்போதும் குழந்தைகளாக இருப்பவர்கள் அனைவருக்கும் இனிய குழந்தைகள் தின வாழ்த்துகள்!! :-))

தலைப்பு *

அதோ பாரு காரு
காருக்குள்ள யாரு
நம்ப மாமா நேரு
நேரு என்னா சொன்னாரு
நல்லா படிக்க சொன்னாரு

தீபா,முத்து,ஆயில்ஸ்,கானாஸ், நான் ஆதவன் மற்றும் ராப்..ஸ்டார்ட் மீசிக்..இது போன்ற, தங்களுக்கு தெரிந்த அனைத்து கருத்தாழ மிக்க பாடல்களை எடுத்து விடுமாறு தாழ்மையுடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன்! :-)))

குறிப்பு : பப்பு பள்ளிக்கூடத்தில் குழந்தைகள் தின விழா முடிந்து வந்தேன்...அந்த எஃபெக்ட்!!

அண்ணன் என்னடா தம்பி என்னடா?!

நான் ஒரு வீட்டுப் பறவை. அவன் வீட்டில் இருந்ததாக சரித்திரம் கிடையாது.எனது அலமாரியின் ராக்கு-களை நான் சுத்தமாக வைத்துக் கொள்வேன்(அப்போது!!). அவனுடையது அப்படியே தலைகீழ். நான் புத்தகப்புழு.அவன் புத்தகங்களை புரட்டக் கூட மாட்டான். கைகளில் மண் படிய விரும்பாதவள் நான். தெருவில் இருக்கும் நாய்குட்டிகளை எடுத்துவந்து கொட்டாங்குச்சியில் பால் ஊற்றச் சொல்வான் அவன். அவன் ஐஸ் ஸ்கேட்டிங் விளையாட விரும்பினான். பிரிட்ஜ்-ல் இருந்த ஐஸ்கட்டிகளையும், கிண்ணங்களில் நீரூற்றி ஐஸ் செய்தும் பலகணியில் போட்டு விளையாட வைத்தது் நான். திட்டு வாங்கியதும்தான்! சதுரங்கத்தில் அவனிடம் தோற்கும்போது அவனுக்கு வயது ஆறு! அதன்பின் சதுரங்கம் ஆடுவதையே நிறுத்தியவள் நான்! பின் அவன் சதுரங்கத்தில் முழுமூச்சுடன். நான் பப்ளிக் எக்சாம், ட்யூசன், எண்ட்ரன்ஸ்! அவன் செஸ் அசோசியேஷன்,IM,arbitrator,VIT என்றும், நான் கல்லூரி,வேலை என்றும் பாதைகள் பிரிந்தன.

அவன் என் தம்பி.

பலமுறை, தம்பிக்குப் பதில் எனக்கு ஒரு அண்ணன் இருந்திருக்க்கூடாதா என ஏங்கியிருக்கிறேன். என்னுடைய நண்பர்கள் பலருக்கு அண்ணாக்கள் அல்லது தங்கைகள். தம்பிகள் இருந்த ஒருசிலரும் ”தம்பியா, ஒரே சண்டை” என்றுதான் அனுபவப்பட்டிருந்தனர். அண்ணன்கள் வாய்க்கப் பெற்ற பலரும் ”அண்ணா வரைஞ்சது, அண்ணா சைக்கிள்-ல வந்தேன்” என்று வெறுப்பேற்றியிருந்ததும் காரணமாக இருக்கலாம்!

ஒரு கோடை விடுமுறை.பரணில் இருக்கும் சோடா மேக்கர் உபயோகத்துக்கு வந்திருந்தது.
அதை இயக்கும் அதிகாரம் வீட்டில் எனக்கு மட்டுமே . விருந்தினர்கள் வந்தால், மிகப் பெருமையாக இயக்கி பெப்சி அல்லது லெமன் ஃப்ளேவர் போட்டு தரப்படும். மற்றபடி, அதன் முழு உபயோகம் எனக்கும் அவனுக்கு மட்டுமே! சோடா மேக்கரோடு மூன்று அல்லது நான்கு கண்ணாடி பாட்டில்கள். கண்ணாடி பாட்டில்களானதால் அதனை கவனத்துடன் கையாளும் அதிகாரம் எனக்குக் கொடுக்கப் பட்டிருக்கலாம், மேலும் “பெரிய பெண்” எனும் அங்கீகாரம்.

ஊரிலிருந்து கஸின்ஸ். விடுமுறைக்கு வந்திருந்தார்கள். காலை, மாலை, மதியம் எல்லாம் சோடா மயம். அதிலும், யார் நிறைய கேஸோடு குடிப்பது என்றும் போட்டி! அதுவும் கேஸ் அதிகமாக பாட்டில் தண்ணீரில் நிரப்பி உடனே பெப்சி ஃப்ளேவரை ஊற்றினால் நுரை பொங்கும். விளம்பரத்தில் வருவதுபோல ஷேக் செய்து, அப்படியே குடித்து என்று ஒரே கும்மாளம்.

இன்னும் கேஸ், இன்னும் கேஸ், என்று எல்லாரும் கேட்டுக்கொண்டதில், கொஞ்சம் அதிகமாக அழுத்திவிட்டேன்.

”பட்” என்று உள்ளே ஒரு சத்தம்.

திறந்துப் பார்த்ததில், பாட்டில் துண்டுகளாக.

சத்தமில்லாமல், சுத்தம் செய்துவிட்டு மாடியில் அடுத்த விளையாட்டு. நடந்த எதுவும்..என்ன போட்டி, யார் உடைத்தது என்று எதுவும் குட்டிக்குத் தெரியாது. அவன் அப்போது வீட்டில் இல்லை...

ஊகித்திருப்பீர்களே...அதேதான்...பாட்டில் உடைந்தது ஆயாவிற்கும் பெரிம்மாவிற்கும் தெரிந்து விட்டது, நான் அசந்த ஏதோவொரு கணத்தில் !

“எனக்குத் தெரியாது, அவன் தான் உடைச்சிருப்பான்”!- மிக சுலபமாக வார்த்தைகள் என்னிடமிருந்து!

இதற்கு முன்பாக இப்படியெல்லாம் நிகழ்ந்துதான் இருக்கிறது. அவன் உடைத்ததெல்லாம் நானென்றும், நான் உடைத்ததையெல்ல்லாம் அவனென்றும் என்று மாறி மாறி கோள் சொல்லிக் கொண்டது!ஆனால் அப்போது அவன் செய்ததுதான் மிக ஆச்சர்யமானது.

ஒன்றும் சொல்லாமல், ஆமாமென்று ஒப்புக்கொண்டுவிட்டு திட்டு வாங்கிக்கொண்டான். (வீட்டில் ஒரு பழக்கம், எங்களை மற்றவர்கள் முன்னால் திட்ட மாட்டார்கள். அப்படி நடப்பதென்றால் அது தனியாக, எங்கள் இருவரை மட்டும் வைத்துத்தான் நடக்கும்!திட்டுவது என்பது அட்வைஸ் என்று பொருள் கொள்க.)சண்டை போட்டுக்கொள்வோமென்று நினைத்த எனக்கு, அவனது இந்த gesture அதிர்ச்சி. அதன்பின், நாங்கள் அதைப் பற்றி பேசிக்கொள்ளவில்லை.

அந்த நிமிடம் அவன் எனக்கு அண்ணனைப் போல நடந்துக் கொண்டான், மிகப் பெருந்தன்மையாக!

என் தம்பியின் மேல் பாசமாயிருக்கக் கற்றுக்கொண்ட தருணங்களில் இதுவும் ஒன்று! As years passed by, தம்பி இருப்பதும் மிகவும் fun/ஜாலி என்றுணர்ந்தேன்.


Note to my brother:

குட்டி, அந்த பாட்டிலை நாந்தான்டா உடைச்சேன். :-) உன்னை ஏன் மாட்டிவிட்டேன்னு இப்போ எனக்குத் ஞாபகமில்லை(sibling rivalry)!! இப்போவும் நாம திட்டு (அட்வைஸ் அட்வைஸ் அட்வைஸ்!!) வாங்கறோம், ஆனா அதெல்லாம் நாம் ஒன்னா சேர்ந்து செஞ்ச காரியங்களுக்காக இல்லை!

Y...Y...Y!?!

காய்கறி கடையில், அடுத்தவர் கூடையிலிருக்கும் காய்கள் மட்டும் எப்போதும் ப்ரெஷ்-ஆக இருப்பது போல் தோன்றுவது ஏன்?

”கழுவிட்டு சாப்பிடு” என்று ஒவ்வொரு முறையும் நினைவூட்ட வேண்டியிருக்க,பப்பு ஆரஞ்சுப் பழத்தை மட்டும் சொல்லத் தேவையில்லாமலே கழுவிவிட்டு சாப்பிடுவது ஏன்?

கெமிஸ்ட்ரி பத்தி உங்களுக்கு என்னத் தெரியும்?

ரொம்ப நாளாச்சு ஏதாவது கிறுக்குத்தனமா கேள்வி/புதிர் போட்டு..இந்தக் கேள்வி பத்தாவதுப் படிக்கும்போது எங்க கிளாஸிலே செம ஹாட்டா இருந்துச்சு. என்னக் கேள்வியா..

ஒரு மாலிக்கிள் ஆஃப் பொட்டாசியம் அயோடைடு, ரெண்டு மாலிக்கிள்ஸ் ஆஃப் சல்பர் சேர்ந்தா என்ன கிடைக்கும்? (கேட்டலிஸ்ட் இருக்கு, அதை மறந்துட்டேனே..மூன்லைட் கேட்டலிஸ்ட்!)

என்னோட பெஞ்ச்மேட் ஹேமாதான் இந்தமாதிரி கிறுக்குத்தனங்களிலே எனக்கு வலதுகை மாதிரி!ம்ம்..அவ ஒருபடி மேலே போய், இந்த வினையோட பை-ப்ராடக்ட் கூட கண்டுபிடிச்சா, பாவம், இப்போ சிங்கப்பூர்லே குப்பைக்கொட்டிக்கிட்டிருக்கா!!!

கனாக் கண்ட காலங்கள்!!!

கனவுகள் பற்றி ஒரு பதிவு படித்தேன், தேவன்மயத்தின் வலைப்பூவில்! எனக்கும் கனவுகளைப் பற்றி சொல்ல ஆசை வந்துவிட்டது! கனவுகள் வருவது சாதாரணம்தான்..ஆனால் அதன்கூட நாம் செய்யும் காமெடிதான் மேட்டரே!!

நன்றாகத் தூங்கிக் கொண்டிருப்பேன்..(ஆமா, தூங்கினாதானே கனவு வரும்!!). ஏதோ ஒரு கனவு. கனவிலேயே எனக்கு கால் வலி. வலியென்றால் நிஜமான வலி! உடனே விழிப்பு வந்து, பார்த்தால் நானே காலை சுவரில் மோதிக் விட்டிருக்கிறேன்! இன்னொரு கனவும் மறக்கமுடியாதது, என்னவென்றால் கீழே விழுவது போல. பார்த்தால் படுக்கையிலிருந்து தரையில் இருக்கிறேன்! நல்லவேளை, பொண்ணு படிக்குது என்று தனி ரூம் கொடுத்திருந்ததால் பிழைத்தேன் தம்பி என்றொரு சதிகாரனிடமிருந்து!!

ரெகுலராக சில் கனவுகளும் வரும், அதுவும் பரீட்சை சமயத்திலும், பரீட்சைக்கு பின்பும்! அதாவது, நான் செல்வதற்குள் பரீட்சை ஆரம்பாகியிருக்கும், அல்லது முதல் பாதி முடிந்திருக்கும் அல்லது ஹால் டிக்கட் கொண்டுபோகாமல் சென்றிருப்பேன்.. அந்தக் கனவு அவ்வளவு நிஜமாயிருக்கும்..இதயம் படபடக்க வேர்த்துக் கொட்டி எழுந்துப் பார்த்தால் மணி இரண்டு அல்லது மூன்று இருக்கும். அப்போது ஒரு நிம்மதி வருமே..அதற்கு ஈடு எதுவுமேயில்லை!

இன்னொரு விஷயம், ஏதாவது விரும்பத்தகாதது நடந்திருந்தால் இது கனவாக இருக்கக் கூடாதா என்று நினைத்துக்கொள்வேன்! உச்சபட்ச காமெடி, கனவிலும், இது கனவாக இருக்கக் கூடாதாவென்று நினைத்துக் கொள்வது போல் வரும்!! :-))

சின்னவயதில் பகலில் மதியம் தூங்கி அந்திசமயம் எழுந்ததும் அடுத்தநாள் காலை போலிருக்கும். அப்போது பல்விளக்கியெல்லாம் காமெடி செய்திருக்கிறேன்! சமீபத்தில் பப்புவும் அப்படி செய்ய முற்பட்டாள்.

நினைவு தெரிந்து வந்த முதல் கனவு இன்றும் மனதிலிருக்கிறது. நிறைய கதைகள் கேட்ட பாதிப்பு என்று நினைக்கிறேன். ராட்சசன் வந்து எங்கள் வீட்டு கொல்லையிலுள்ள பனை மரத்தை பிடுங்கி பல் விளக்குகிறான். அன்று பகல் முழுவது பயந்த பயமும் இன்றும் நினைவிருக்கிறது! :-)))


கனவில் உளறுவது இன்னொரு காமெடி. மாமா பையன் புகழேந்தி கனவில் உளருவான். நாம் கேட்கும் கேள்விகளுக்கெல்லாம் பதில் சொல்லுவான்! கனவில் சொல்லாததையெல்லாம் உளறியதாகச் சொல்லி கலாட்டா செய்து காலி செய்யும் கூட்டமும் எங்கள் வீட்டில் பஞ்சமில்லாமலிருந்தது!

கனவென்றால் மறக்கமுடியாமல் நினைவுக்கு வருவது காலேஜில் நடந்த சம்பவங்கள் சில.
தினமும் கலாட்டா, ஜாலி, கிண்டல் தானே வாழ்க்கை அப்போது. ராகிங் செய்தவங்கதான் பிற்காலத்தில் நமக்கு எல்லாம் உற்ற தோழிகள்/அக்காக்களாகி விட்டிருப்பார்கள். அவர்கள் செய்த ராகிங்களுக்கெல்லாம் நம்மிடம் வாங்கிக் கட்டிக் கொள்வார்கள் அப்புறமாக! அப்படி என்னை கலாட்டா செய்தவர்களிடம் சொன்னது இது!


"அக்கா, நேத்து நைட் எனக்கு ஒரு கனவு வந்துச்சுக்கா, என்ன தெரியுமா, அதுல நீங்க வர்றீங்க. அப்புறம் ஜெய்ஸ்ரீ, கலா, தேவி எல்லாரும் வர்றாங்க. நாம எல்லாம் ஹெவன் - ல இருக்கோம் அக்கா, அங்கே உள்ளே போனது சொல்றாங்க, நீங்க இந்த ஹால்ல நடந்து போகணும். அங்அக் ஒரு தட்டு வரும்,. அதை மட்டும் மிதிக்கவேக் கூடாது! நானும் பயந்து பயந்து நடந்து வர்றேன், பார்த்தா ஜெய்ஸ்ரீ அக்கா வர்றாங்க, அவங்ககூட யாரோ ஒரு ஆள். அசிங்கமா பார்க்கவே
சகிக்கல! என்னான்னு கேட்டா, அவங்க சொல்றாங்க, நான் அந்தத் தட்டை மெதிச்சுட்டேன், இந்த ஆளை கல்யாணம் பண்ணி வச்சுட்டாங்க, பார்த்து போ அப்படின்னு! அப்புறம் பார்த்தா தேவிக்காவும்! அவங்களும் அதே சொல்றாங்க! நானும் பயந்துகிட்டே வர்றேன்..பார்த்தா நீங்க வர்றீங்கக்கா! ஆனா உங்களுக்கு மட்டும் நல்ல அழகான் ஹஸ்பண்ட்! அப்போ நான் உங்களைக் கேக்கறேன், அக்கா நீங்க்தான் தட்டை மெதிக்கலையான்னு. அப்போ உங்க கூட இருந்தவர் சொல்றார், "இல்ல, நாந்தான் தட்டை மெதிச்சுட்டேன்"ன்னு!"
-அப்படின்னு சொல்லிட்டு ஓடியே வந்துட்டேன்!!

உஷாக்கா, ஐ மிஸ் யூ சோ மச் உஷாக்கா! அந்த முல்லையும் இப்போ இல்லை, அந்த உஷாக்காவும் இருக்க மாட்டாங்கன்னும் தெரியும்.வாழ்வின் உளிகளில் வெவ்வேறு பரிணாமங்களில் நாமிப்போது! ஆனா, நம்ம காலேஜ் காம்பஸ்-ல கண்டிப்பா ஏதாவதொரு முல்லையும், உஷாக்காவும் கண்டிப்பா இருப்பாங்க..எத்தனை பேட்ச் வந்தாலும்!

குத்துவிளக்காக குலவிளக்காக!!!

அமித்து அம்மா ஆரம்பிச்சு, வித்யா தொடர்ந்து அப்புறம் என்னையும் இழுத்து விட்டுட்டாங்க இதுல. ஓக்கே என்னோட கொசுவத்தி இல்லை அனுபவங்கள் எப்படியாவது எடுத்துக்கோங்க!
உண்மையில் ஒரு பதிவு எழுதத்தான் நினைத்திருந்தேன் வழக்கம்போல பப்புவை பற்றி! வில் பப்பு ஃபாலோ அ ரிலீஜியன், அப்படின்னு! ஏன்னா, ரிலீஜயனை விட ஸ்பிரிச்சுவலா இருக்கறதுதான் முக்கியம்ன்றது என்னோடக் கருத்து! அந்தப் பத்தி அப்புறம் பார்ப்போம்!

நான், ஒரு தமிழ்நாட்டு பெண்ணுக்குரிய அடையாளங்களான, நீள முடி, பூ வைக்கிறது, கொலுசு போட்டுக்கிறது, கை நிறைய வளையல் இதெல்லாம் இல்லாத ஒருத்தி. ஏனோ அதெல்லாம், சீரியல்லயும் சினிமாலயும் வர்றவங்களுக்குத்தான் எனும் நினைப்பு! பெண்ணுக்கு படிப்பும் அறிவும் இருந்தாப் போதும்ன்ற நினைப்பாக் கூட இருக்கலாம்! உண்மை-ன்னு ஒரு புத்தகம் எஙக் வீட்டுக்கு வரும். அதை ஐந்தாவது படிக்கும்போதிலிருந்து படிக்க ஆரம்பிச்சேன். அதுல படிச்சு, சின்ன வயசுலயே மனசில பதிந்ததனாலேயே என்னவோ எனக்கு நகை, அப்புறம் பூ மேலல்லாம் ஈர்ப்பு இல்லாமயே போய்டுச்சு! பூ ரொம்ப பிடிக்கும், ஆனா பறிக்கப் பிடிக்காது. ஏன்னா, ஒருதடவை கோகுலத்தில், “பூ எனக்குப் பிடிக்கும், ஆனா அதை பறிச்சு ஜாடியில் வைக்கப் பிடிக்காது, குழந்தைகள் கூடத்தான் அழகு. அதனால், அவர்களின் தலைகளை வெட்டியா வைச்சிக்கறோம்-”ன்ற மாதிரி ஒரு பொன்மொழி படிச்சேன். அதிலேர்ந்து பூக்களை பறிக்கறது இல்லை. அதுவுமில்லாம, பூவை தலையில் வைக்க அவ்வளவாக முக்கியத்துவம் கொடுத்ததில்லை நான். ஒருமுறை, மதுரை பஸ் நிலையத்தில் ஒரு பெண் நின்று ஓரத்தில் இருந்த கடையில் பூவாங்கி தலையில் வைத்துக் கொண்டு பஸ் ஏறிச் சென்றதை மிகுந்த வியப்போடு பார்த்தேன் நான்!

வீட்டுல எனக்கு நகை வாங்கினாக் கூட நான் போட்டுக்கவே மாட்டேன். மேலும் அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாமலே வச்சிருந்தாங்க. (காலேஜ் போனப்பறம்தான் ஆகா, இவ்ளோ இருக்கான்னு தெரிஞ்சது. அதிகமில்லை, குட்டி குட்டியா கம்மல்கள்)எனக்கு அதெல்லாம் வேணாம்னு தொடவே மாட்டேன். நானே சம்பாரிச்சுதான் போட்டுக்கணும்னு ஒரு வைராக்கியம். மேலும் நகை மேல அப்படி ஒன்னும் பெரிய ஆசையெல்லாமும் இல்லை. வீட்டிலயும், எனக்கு நகை ஆசை வராதமாதிரிதான் பார்த்துக்கிட்டாங்க. நகை-னு ஒண்ணு போட்டுக்கணும்னு தோணினது, கல்யாணத்துக்கு அப்புறம்தான்! உறவினர் கல்யாணம், விசேஷங்கள்-னு போக ஆரம்பிச்சதுக்கு அப்புறம், அம்மா கொடுத்த நகைகளை பூட்டி வைக்காம அப்போ மட்டும் போட்டுக்க ஆரம்பிச்சேன். மேலும், இன் லாஸ்-க்கு நாம் போட்டுக்கலன்னா அது பிரஸ்டீஜ் பிராப்ளம்! அதுவும், ரொம்ப சிம்பிளாதான், அப்போ மட்டும் அமித்து அம்மாவோட அம்மன் எஃபக்ட் கொடுப்பேன் நான். புடவைக் கட்டி, கை நிறைய மேட்சிங் வளையல் போட்டு, தொங்கல் கம்மல், இல்லேன்னா இருக்கவே இருக்கு முத்துக்கள். பூ மட்டும் நோ சான்ஸ், ஏன்னா எனக்கு இருக்கற முடியில் வைக்க முடியாதே!

கல்யாணம் நிச்சயமானபின் முடி வெட்டாம விட்டுட்டேன் வளரட்டும்ன்னு, முகிலின் பாட்டி வேண்டி விரும்பி கேட்டுக்கிட்டதால! கல்யாணத்திற்கு அப்புறம், ட்ரிம் பண்ணிட்டேன், கொஞ்சமா பின்னல் போடறமாதிரி. அப்போ எங்க மாமியார் வந்திருந்தாங்க ஊரிலிருந்து. நான் ஆபிஸ் கிளம்பும்போது, நான் தலை சீவறேம்மான்னாங்க. யார் என் தலையில்
கைவச்சாலும் எனக்கு பிடிக்காது. ஆனா, நோ சொல்லதான் நமக்கு தெரியாதே. சோ, பின்னி விட்டுட்டு,பிரிட்ஜிலிருந்து பூ எடுத்துட்டு வந்தாங்க. கனகாம்பரம். மஞ்சள் கனகாம்பரம்.
அன்னைக்குன்னு பார்த்து, என் கூட வேலை செய்ற பிரண்டு வேற நான் ஆட்டோலதான் போறேன், ரெடியா இரு, பிக்கப் பண்ணிக்க வரேன் ஒண்ணா போலாம்னு வேற சொல்லியிருந்தா. ஆகா, பிரண்ட்ஸ்-எல்லாம் பார்த்தா கிண்டல் பண்ணியே நம்மளை காலி பண்ணிடுவாங்க்ளேன்னு ஒரு கிலி வேறே! ஆனா, வைச்சிக்காம இருந்தா அவங்க ஹர்ட் ஆகிடுவாங்கன்னும் தோணுது. என்ன பண்ணறது! என் பிரண்டு வர்றா, அவளுக்கு வேணும்னு கட் பண்ணி வைச்சிட்டு, போகும்போது வச்சிக்கறேன் ஆண்ட்டி-ன்னு சொன்னா நானே வச்சிடுறேம்மான்னு வைச்சிவிட்டுட்டாங்க, பார்த்தா அப்பவும், சடையை விட நீளமா தொங்குது பூ! அப்புறம், என்ன ரெண்டு பேரும் மஞ்சள் கனகாம்பரம் வச்சிக்கிட்டு சியன்னா ஸ்விட்ச் பக் பிக்ஸ் பண்ணக் கிளம்பினோம். ஆட்டோவில் போகும்போது ரெண்டு பேரும் எடுத்து ஹாண்ட் பேகில் வைச்சிக்கிட்டோம், அந்தப் பூவை!!

மெட்டிப் போட்டுக்க பிடிக்கும் எனக்கு. ஆனா சில சமயம், செருப்புகளோட ஒத்துப் போகாது, உறுத்தும். ஆனா, பப்பு ஒரு வயசா இருக்கும்போதிலிருந்து அதை கழட்ட முயற்சி செஞ்சு ஒன்றரை வயசுக்குள்ள வெற்றியும் பெற்று விட்டாள். கையில் வச்சிருந்து முழுங்கிட்டா என்ன பண்றதுன்னு, அதையும் கழட்டி வைச்சதுதான், இன்னும் போடலை. எங்கம்மாவும் திட்டித் திட்டி பார்த்துட்டாங்க. நாமதான் சொன்னா செய்ய மாட்டோமே! ஒருவேளை சொல்லாம இருந்திருந்தா போட்டிருப்பேனோ என்னவோ!

கொலுசு போட்டும் பழக்கமில்லை எனக்கு. ஆனா யாராவது போட்டிருந்தா பார்க்கப் பிடிக்கும்.
கல்யாணத்தின் போது, அம்மா ஒரு செட்டும், கல்யாணத்திற்கு அப்புறமும் மாமியார் ஒரு செட்டும் கொடுத்தாங்க. ஆனா, நாந்தான் போட்டுக்க மாட்டேனே.வழக்கம் போல மாமனார் கொலுசு போடும்மா ந்னு சொன்னார். ரொம்ப சத்தம் வரும் அங்கிள், ஆபிஸ்-ல் எல்லாரும் என்னையே பார்க்கற மாதிரி பீலிங் ந்னு சொன்னது,, அந்த மணிகளை மட்டும் எடுத்திட்டு கொடுத்தார். அப்புறம் அவங்க ஊருக்குப் போனப்பறம் கழட்டி வைக்கிறது, அவங்க நாளைக்கு வராங்க இன்னைக்கு நைட் எடுத்து போட்டுக்கறதுன்னு ரெண்டு மூனு தடவை நடந்துச்சு. நம்ம கொள்கைகள், விருப்பங்கள் அடுத்தவங்களை காயப் படுத்திடக்கூடாதுன்னு! அப்புறம், முகில் இதைப் பார்த்திட்டு, உனக்கு இஷ்டமில்லேன்னா போடாதே, நான் கேட்டா சொல்லிக்கறேன் அப்படின்னு சொல்லிட்டாங்க. சோ, அதுக்கும் டாடா!!

நகையெல்லாம், சிட்டில வீட்டுல இருந்தா பயம்ன்னு, லாக்கர்ல கொஞ்சம், எங்க மாமியார் வீட்டுல கொஞ்சம்னு இருக்கும். ஏன்னா, சில சமயம் அது ஹிந்தி ட்யூசன் படிக்கப் போகும். அதேசமயம், ஊரில விசேஷம்னா, அங்க இருக்கும் நகையை போட்டுக்கிட்டு போகலாம். மத்தபடி தாலி போட்டிருக்கும் செயின் மட்டும்தான்! கொத்துக் கொத்தா போட்டுக்கற வழக்கமும் கிடையாது. இப்போ சுத்தமா வளையலும் கிடையாது, போட்டிருந்தா இப்படி டைப் அடிக்கமுடியுமா என்ன! காலேஜ் டே, சாரி டே மாதிரி வந்தா மட்டும் பேஷனபிளா போட்டுப்பேன். அவ்வளவுதா, ஆனா சின்ன வயசுல எக்கச்சக்கமா பான்ஸி வளையல்கள் போட்டிருக்கேன். அதுக்கு அப்புறம் பிரெஸ்லெட்தான். ஏனோ தங்க வளையல் என் கைக்கு நல்லாயில்லாத மாதிரி பீலிங். சின்ன வயசுலே ஒரு தடவை, குடும்ப நண்பர் கல்யாணத்தில், செயினையோ கம்மலையோ வேற தொலைச்சுட்டேன்! அவ்ளோதான், அதுவும் கட். அதுவும் இல்லாம, காலேஜ் படிச்சது ஹாஸ்டல், அதுவும் கொடைக்கானல். பனிரெண்டு மணிநேர பயணம். அதனாலேயே காதுல போட்டுக்க சின்னச் சின்ன கம்மலா கலெக்‌ஷன் வச்சிருப்பேன். உயிருக்கே ஆபத்தாயிடக்கூடாது இல்லையா! அப்படியே போட்டு போட்டு, இப்போ எனகிட்ட இருக்கறதெல்லாம் லைட் வெயிட் மாடல்கள் தான்!

பதிவு ரொம்ப நீளமா போய்கிட்டிருக்கு!
முடிவா என்னன்னா, சாதாரணமான நாட்கள், அலுவலகம் செல்லும் போது கம்மல்,
தாலி போட்டிருக்கும் செயின். வளையல், பூ நோ எண்ட்ரி! புடவை, அதான் சொன்னேனே, கல்யாணம் அதுவும் காலை முகூர்த்ததிற்கு போனால் மட்டுமே. ரிசப்ஷன் என்றால் சல்வார்! இப்படியிருக்கும் நான், என்னோட அடுத்த தலைமுறைக்கு என்ன கத்துக் கொடுக்கப் போறேன்னு நினைக்கறீங்க? உனக்கு இஷ்டமிருந்தா இதெல்லாம் போட்டுக்கோ, வற்புறுத்தவோ தலையிடவோ மாட்டேன். ஆனா, உனக்கு பிடிச்சமாதிரி வேணுங்கறதை நீ சம்பாரிச்சுதான் வாங்கிக்கணும்!

பி.கு:
இதுக்கு எல்லாம் காரணம், அமித்து அம்மாவோட போட்டோ பார்த்து ஒன்னைக் காட்டினாங்க..பார்த்தா, கையில் ஒரு வேல் வைச்சி, ஏதாவதொரு பூவுக்குள்ள நிக்கவோ உட்காராவோ வைச்சு அம்மன் படம் தோத்துது போங்க, அந்த ரேஞ்சுல இருந்தாங்க!! அதைப் பத்தி பேசிக்கிட்டே இருந்தப்போ இதைப் பத்தி பதிவு போடலாமான்னு பேசினது, இப்போ இந்த நெலமையில் இருக்கு. யாராவது இந்தப் பதிவை தொடர்ந்தா நல்லாயிருக்கும்!