*Doing a Mysore * (பெயர்க்காரணம் கீழே...)

  1. வினாயகா மைலாரி

===================
மைசூருக்கு போய் மசாலா தோசை இல்லாமலா? மசாலா தோசை என்றால் மைலாரி தோசைதான். இதே தெருவில் இரண்டு கடைகள் உண்டு. இரண்டுமே ஒரே குடும்பத்தினருடையதுதான். ஆனால், ஒன்றுதான் ஒரிஜினல் மைலாரி. அதனை உங்கள் ஊகத்துக்கே விட்டுவிடுகிறேன்.

கடையை பார்த்து தோசையை எடை போடக்கூடாது.  வழக்கமான மசாலா தோசைகளின் எந்த விதிகளுக்கும் இந்த தோசை பொருந்தாது.

  மெத்மெத்தென்ற தோசை,உள்ளே தேங்காய் தூக்கலாக மசாலா (பீன்ஸூம், நறுக்கப்பட்ட வெங்காய துண்டுகளும்). கூட, தேங்காய் சட்னி. மேலே, புத்தம்புது வெண்ணெய். ம்ம்ம்ம்ம்....தோசைக்குப் பின், மைலாரியின் பில்டர் காபியை தவறவிடக்கூடாது.

2.மாயாஜால நொடி
================
தசரா காலத்தில்,  பகலில் எங்கு வேண்டுமானால் சுற்றுங்கள். ஆனால், ஆறு அல்லது ஆறரை மணிக்கு அரண்மனை வளாகத்துக்குள் வந்துவிடவும். புல்வெளியில், வசதியாக ஓரிடத்தை தேர்ந்தெடுத்து அமர்ந்துக்கொள்ளவும்.  விளக்கேற்றப்படும் அந்த நொடிக்காக காத்திருக்கவும்.

சரியாக ஏழுமணிக்கு முழு அரண்மனையும், சுற்றுபுற மதில்களும், கோயில் கோபுரங்களும் விளக்கால் ஜொலிப்பது அழகு. வழக்கமான, சீரியல் பல்புகளால் அலங்கரிக்கப்படாமல், விளக்குகள் போல தோன்ற வேண்டுமென்று, குண்டு பல்புகளால் ஒளியேற்ற பட்டிருப்பது சிறப்பு.

உலகிலேயே மூன்று மாளிகைகள்தான் இது போல விளக்கேற்றப்படும் வழக்கத்தை கொண்டுள்ளன. அதில், ஒன்று ரஷ்யாவிலிருக்கிறது. மற்றோன்று ஜெனீவாவில் இருக்கிறது. இன்னொன்று மைசூர். ரஷ்யாவிலிருந்த மாளிகை சிதிலமடைந்துவிட்டது. ஜெனீவாவில் இருக்கும் மாளிகையின், கட்டிடத்தின் பாதுகாப்பு காரணங்களுக்காக நிறுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள். மைசூர் அரண்மனை, தசரா காலத்தில் மட்டும் முழுவதுமாக விளக்கேற்றப்படுகிறது.

அரண்மனையின் அந்த மாயாஜால நொடிக்காக காத்திருந்து கண்டுகளியுங்கள்!

3.மைசூர் ராயல் வாக்
====================
ஒரு ஊரை, அதன் தெருக்கள் வழியாக அறிந்துக்கொள்வது இனிமையான அனுபவம். மைசூரின் ஒவ்வொரு தெரு முனைக்கும், விளக்குக் கம்பங்களுக்கும் கூட வரலாற்று பின்னணி உண்டு.

நாசாவில் ஏன் வாயிலில் 'சீரங்கபட்டின போர்' பற்றிய ஓவியத்தை வைத்திருக்கிறார்கள், வாட்டர் லூ போருக்கும், பாஸ்டன் டீ பார்ட்டிக்கும் மைசூருக்கும் என்ன தொடர்பு? மைசூர் பல்கலை.யில் முதல்முதல் பட்டம் பெற்ற பெண்மணியின் பேத்தி தற்போது, செல்வாக்கான அரசியல்வாதி.யார் அவர்? திப்புவின் மகன்கள் சிறைபிடிக்கப்பட்டு எங்கு வைக்கப்பட்டார்கள், திப்புவின் மரணத்துக்கு பின்னர்  வலுக்கட்டாயமாக கல்கத்தாவுக்கு அழைத்துச்செல்லப்பட்ட அவரது உறவினர்கள் என்ன ஆனார்கள்?

 'எலஃபெண்ட் பாய்' மற்றும்  'செக்ஸ் அன்ட் த சிட்டி' படங்களுக்கும் மைசூருக்கும் என்ன தொடர்பு? உடையார் அரச குடும்பத்தில் சில தலைமுறைகளாக நேரடி வாரிசுகள் இல்லாமல் போவதற்கும், தலக்காடு மண்ணில் மூடுண்டு போவதற்கும் என்ன சம்பந்தம்?

கதைகேட்கும் ஆர்வமும், வரலாற்றை அறிந்துக்கொள்ள விருப்பமும் கொண்ட குழந்தைகளும், குழந்தை மனம் கொண்ட பெரியவர்களும் இருந்தால் இந்த நடை கட்டாயம்.

4.மைசூர் பாக்
============

'மசாலா தோசை'யில மசாலா இருக்கு? மைசூர் பாக்லே எங்கே மைசூர் இருக்கு' என்பதுபோல ஒரு கடியை கேள்விப்பட்டிருப்போம். மைசூர் பாக், முதன்முதலில் உருவானதே மைசூரில்தானாம். அந்த ஒரிஜினல் மைசூர்பாக்கை தேடி ஒரு பயணம்.

உடையார் ராஜாவின் சமையற்காரர் யதேச்சையாக, கடலைமாவையும், நெய்யையும் , இனிப்பையும் கொண்டு ஒரு பண்டம் செய்துவிட, அதன் சுவையில் மயங்கிய அரசர், பொதுமக்களும் இந்த பண்டத்தை ருசிக்க வழிவகை செய்ய வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டார். அதன் விளைவு, தேவராஜா மார்க்கெட்டில் மூலையில் இன்றும் நின்றுக்கொண்டிருக்கிறது, 'குரு ஸ்வீட்ஸ்'. அந்த சமையற்காரரின் பேரர்தான் இன்றைய முதலாளி.
அங்கு மைசூர் பாக் மட்டுமில்லை, மற்ற எல்லா இனிப்புகளும் சுவையானவை.

ஒரிஜினல் மைசூர் பாக் என்று விள்ளலை கையில் கொடுத்ததும், அதையே உற்றுபார்த்த பப்பு 'வேணாம் ஆச்சி, பயமாருக்கு' என்று என் கையில் திரும்ப கொடுத்துவிட்டாள். ஏனென்று கேட்டதும். 'இது ஒரிஜினல் ஹன்டரட் இயர்ஸ் முன்னாடி  செஞ்சதா இருந்தா? வேணாம்' என்று சாப்பிட மறுத்துவிட்டாள். அவ்வ்வ்வ்!

5.ஜகன்மோகன் அரண்மனையின் டிக் டிக்
====================================

சாலர் ஜங்கின் கடிகாரம் பற்றிதான் கேள்விப் பட்டிருப்போம்.  அதே போன்று, ஆனால் அதைவிட பழமையானது, ஹைதையிலேயே 'சொமஹ‌ல்லா பேலஸின்' இருக்கிறது. சாலர் ஜங்கின் கடிகாரத்தைவிட அதிக அளவு பாகங்கள் கொண்டு வடிவமைக்கப்பட்டது அது. அதைபோன்ற ஒன்று, மைசூரிலும் இருக்கிறது.

ஒவ்வொரு நொடிக்கும் ஒரு சிப்பாய் மேளம் கொட்டிக்கொண்டிருக்கிறார். ஒவ்வொரு பதினைந்து நிமிடங்களுக்கும், ஒரு தாள் ஓசை வருகிறது. ஒவ்வொரு மணிநேர முடிவிலும், சிப்பாய்களும், ராஜாவும் கடிகாரத்தை சுற்றி ஊர்வலம் செல்கிறார்கள். ஜகன்மோகன் மாளிகை, தற்போது கலைபொருட்களும், ரவிவர்மா ஓவியங்களுமாக நிரம்பியிருக்கிறது.

எங்கு சுற்றிபார்த்தாலும், அந்த ஒருமணித் துளிக்காக, நூறாண்டுகள் தாண்டியும் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் கடிகாரத்தின் முன் வந்து சிப்பாய்களின் ஊர்வலத்துக்காக‌ காத்திருங்கள்.

பொழுது போக வேண்டுமென்றால், அருகிலிருக்கும் படப்பெட்டியை கலீலியோவின் முதல் டெல்ஸ்கோப் என்று  கிளப்பிவிடுங்கள். :-p

6.மைசூர் 'தேசி'
============
மைசூர் என்றாலே பட்டும், சந்தனமும்,பவுடரும் சோப்பும்தான் வாங்கக்கூடிய பொருட்கள். அல்லது, நம்மை வாங்க வைக்க ஆட்டோக்காரர்கள் படாத பாடு படுவார்கள். மைசூர் பட்டையும், காவேரி எம்போரியத்தையும் ஒதுக்கி தள்ளுங்கள்.

நேராக 'தேசி' கடை நோக்கி செல்லுங்கள். 'தேசி' என்ற கடையை பார்த்ததுமே 'பொட்டிக்', விலை அதிகமாக இருக்குமோ என்று எண்ண வேண்டாம்.

துணிகள் அனைத்துமே காட்டன் வகையறாக்கள். குர்த்தி, சல்வார், பட்டியாலா, குழந்தைகளுக்கு பாவாடை சட்டைகள்....எல்லாமே பருத்தி துணியில், நேர்த்தியாக தைக்கப்பட்டு சரியான விலையில் விற்கப்படுகின்றன.
ஒரு டிரஸ்ட் நடத்துவதால், இந்த விலை சாத்தியமாகிறதாம்.

http://desiangadi.wordpress.com/author/desiangadi/

யாருக்கு வேண்டும் மைசூர் பட்டு?;‍)

7.ராஜாவின் பார்வை ராணியின் பக்கம் 

==================================

ஒளியால் சூழ்ந்த அரண்மனையை கண்டு
களித்து விட்டீர்களா? மெதுவாக அங்குமிங்கும் நடந்து சுற்றிப்பார்க்கவும். அதையும் முடித்துவிட்டால்,  அரண்மனை பின்னணியில் ஐந்து நிமிடத்தில் புகைப்படம் எடுத்துதருவதாக நிற்பார்கள்  புகைப்படக்காரர்கள். அவர்களும் வாழ வேண்டாமா? பெரிய அளவிலான புகைப்படம் ஒன்று நூறு ரூபாய்.

அதையும் முடித்து வெளியில் வந்தால் ஆட்டோக்காரர்கள் வந்து சூழ்ந்துக்கொள்வார்கள். அவர்களிடமிருந்து தப்பித்து சாலையை கடந்து சென்றால், குதிரைக்காரர்கள்/ டோங்காக்காரர்கள்  நின்றுக்கொண்டிருப்பார்கள்.

ஏறிக்கொண்டு, ராஜா ராணியைப்போல் அமர்ந்துக்கொள்ளவும். அரண்மனையை ,நகரை வலம் வர வேண்டும் என்று சொல்லவும். முழு அரண்மணையை, நகரின் மையத்தை, வீதிகளின் அலங்காரங்களை உங்களுக்காகவே செய்திருப்பது போல பார்த்து ரசியுங்கள்.

பாதிவழியில், மற்றொரு குதிரை வண்டியும் வந்துவிட்டால், உங்கள் குதிரை , ராஜா ராணியை ஏற்றி செல்வதை மறந்து ரேஸ் குதிரையாக மாறி விட்டால், 'மெதுவா போங்க' 'மெதுவா போங்க' என்று அலறியபடி பக்கத்திலிருக்கும் கம்பியை  பிடித்துக் கொள்ளவும். ;‍-)

what is that 'doing a mysore' thing?
============================
Doing a Mysore என்பது ரோல்ஸ் ராய்ஸ் கார் கம்பெனியால் உருவாக்கப்பட்ட ஆங்கில வார்த்தை. அந்த காலத்தில் ரோல்ஸ் ராய்ஸ் கார்களின் கணிசமான மார்க்கெட்/டார்கெட் ராஜாக்கள்தான்.

அதுவும், ராஜாக்கள் கார்கள் வாங்கினால் ஒன்று,இரண்டு என்றெல்லாம் வாங்க மாட்டார்கள். அவர்கள் ஆடம்பரத்தை காண்பிக்க, ஒவ்வொரு மாடல் வரும்போதும், ஒரே மாடலில் நான்கு அல்லது ஏழு கார்கள் என்று வாங்குவார்களாம். கார் கம்பெனியால் இந்த சொல்லாடல் புழக்கத்துக்கு வந்ததாம்.

லேண்டர் போனா டோன்ட் மிஸ்....

லேண்டர்/Landour  - முன்குறிப்பு

எங்கள் உத்ராகாண்ட் பயணத்தில், லேண்டர் ஓர் அழகிய கனவு. ஒரு சின்ன‌

நட்சத்திரம். இந்த பயணத்தில், குறித்த திட்டங்களோ அல்லது பார்க்க வேண்டியவைகள் என்று எதுவும் எங்களிடம் இல்லை. முற்றிலும், புதிய இடத்தை, அந்த இடம் எங்களுக்கு என்ன அனுபவங்களை கொடுக்கிறதோ எதை அப்படியே எடுத்துக்கொள்ளும், எண்ணத்தில்தான் இருந்தோம்.

கடந்த டிசம்பர் மாதத்தில், சென்ற கோயில் பயணத்தில், இன்ன கோயில்களை  பார்த்தாக  வேண்டும் என்ற பட்டியல்  எங்களிடம் இருந்தது. ஆனாலும், பயணத்தை, பாதைகளிடமே முழுக்க ஒப்புக்கொடுத்துவிடுவது எங்கள் வழக்கம். இந்த முறையும் அப்படியே! மசூரியின் சாலைகள் எங்களை கைப்பிடித்து அழைத்துச்சென்றன.

பொதுவாக, மனிதர்களை எங்களுக்கு பிடிக்கும்தான் என்றாலும், அதிக மனித நடமாட்டமில்லாத இடங்களில் நேரத்தை செலவழிப்பதே பிரியம்.நாங்கள் சென்றது கோடை விடுமுறையில். மசூரி நிரம்பி வழிந்தது. சுற்றுலா கூட்டம்.

மசூரியிலிருந்து,  கொஞ்சம் மேலே, 4கிமீ தூரத்தில் உள்ளது லேண்டர். டேராடூனிலிருந்து லேண்டர் செல்ல வேண்டுமானால், பிக்சர் பேலஸ் என்ற இடத்தில் இறங்க வேண்டும்.உத்ராகாண்ட் பேருந்து நிலையத்தில், பிக்சர் பேலஸ் என்று கேட்டு டிக்கெட் வாங்க வேண்டும், டேராடூனிலிருந்து ஒன்று அல்லது ஒன்றரை மணிநேர பயணம். ஒரு மலைபாம்பு போல வளைந்து நெளிந்து செல்லும் சாலையில்கண்களை மூடிக்கொண்டு பயணித்தால், பிக்சர் பேல்ஸ்  - ஒன்றரை மணிநேரத்தில் வந்துவிடும்.

பிக்சர் பேலஸ், பேருந்து நிறுத்தத்துக்கு அருகிலேயே, ஒரு டாக்ஸி கவுண்டர் உண்டு. லேண்டர் என்று சொன்னால் போதும்.  முன்பணம் கொடுத்து டிக்கெட் எல்லாம் வாங்க வேண்டாம். 200 ரூபாய்.  டாக்ஸிக்காரர்களின், வரிசைப்படி ஒருவர் வருவார்.

பிக்சர் பேலஸிலிருந்து, சாலை குறுகல் நெடுகலாக இடித்து ஒடித்து செல்கிறது. டாக்ஸி, ஒரு ஏற்றமான சாலையில், திடீரென பிரேக் அடித்து நிற்கிறது. எங்களுக்கு, எங்கே பின்னாலேயே வழுக்கிக்கொண்டு சென்றுவிடுமோ என்பதுபோல திகில். மெதுவாக, வெளியே வந்தோம். லேண்டர், ஓர் அமைதியான, சுத்தமான, இதமான குளிர்காற்றுடனான சிற்றூர். 

அறைக்கு வந்து, சற்று ஓய்வு. வயிற்றுக்கு வேலை. பின்பு, கால்களுக்கு சக்கரம். விடுதியில், ஒரு வரைப்படத்தை கொடுத்திருந்தார்கள். நாமே, அந்த ஊரை சுற்றி தெரிந்துக்கொள்ளலாம்.

லேண்டர், ஒரு கன்டோன்மென்ட் பகுதி. அந்த காலத்து ஆங்கிலேய போர்வீரர்களுக்கான ஊர் போல. ஒரு சர்ச், ஒரு மருத்துவமனை,சிஸ்டர்ஸ் பஜார், ஒரு கல்லூரி, ச்சார் துகான் , பனிபடர்ந்த இமாலய மலைகளை காண ஒரு லால் டிப்பா...இவை எல்லாம் வரிசையாக இருக்கும் என்று நினைத்துவிடக்கூடாது.  வரைப்படத்தில்,  குறிக்கப்பட்டு இருந்தது.

1. ச்சார் தூகான்

லேண்டரிலிருந்து இடம் வலமாக சாலைகள் பிரியும். இதில், எப்படி நடந்தாலும், வந்து சேருமிடம், ச்சார் தூகானாக இருக்கும். நான்கு கடைகள்தான். மிஞ்சிபோனால் ஐந்து கடைகள் இருக்கும். ஒவ்வொன்றும் கடந்த நூற்றாண்டாக இயங்கி வருவன. இதில், நாங்கள் சென்றது, டிப் டாப் கடைக்கு.நான்காவது தலைமுறையாக இந்த கடையை நடத்திவருகிறாராம்.

இரண்டு மரமேஜைகள்,  பெஞ்சுகள்,சில நிழல்குடைகள்,  பூந்தொட்டிகள் மற்றும் சில நாய்கள். எதிரில் ஒரு பூங்கா.  மற்றபடி, மசூரியின் மால் ரோடு போல கூட்டம் எதுவும் இல்லை. ஒரு சில வெளிநாட்டினர். சில சுற்றுலா பயணிகள். நமது உணவு மேஜைக்கருகிலேயே, நாலைந்து நாய்கள் படுத்திருக்கும்.அப்படியே விட்டுவிடுங்கள். கண்டுக்கொள்ளவேண்டாம்.அந்த நாய்களோடு சேர்ந்ததுதான், ச்சார் தூகானும். :-)

"மேகி" என்று பப்பு கேட்டதும், "சீஸ் போட்டதா, காய்கறிகளுடனா அல்லது சாதாவா" என்று கேள்விகளை அடுக்கினார், கடைக்காரர்.  பப்பு , சாதா மேகியை வாங்கிக்கொள்ள, நான் பன் அன்ட் ஆம்லெட்டை தேர்ந்தெடுத்தேன். ஆம்லெட்டுக்கும், "சீஸ் போடுவதா வேண்டாமா", "வெங்காயமும்,மிளகாயும் போடலாமா" என்று கேள்விகளை அடுக்கினார். பெரிம்மா, சாயோடு நிறுத்திக்கொண்டார். அடுத்தடுத்த நாட்களில், நாங்கள் பான் கேக்குகளையும், ஸ்ட்ராபெர்ரி மில்க்ஷேக்குகளையும் இந்த கடையிலேயே ருசி பார்த்தோம். பப்பு, மேங்கோ மில்க் ஷேக்கை கேட்க, மாம்பழத்தை எடுத்துவர ஆளனுப்பினார் அவர். அதுதான் லேண்டர். :‍)

இங்கு, ரஸ்கினின் கையொப்பமிட்ட அவரது வாழ்க்கைச்சரிதத்தை வாங்கலாம்.பன் அன்ட் ஆம்லெட்டும், பான் கேக்குகளும், சாயும் கண்டிப்பாக உண்ண வேண்டியவை. அதோடு, உள்ளூர் தயாரிப்பான, வண்ண வண்ண பெப்பர்மின்ட்டுகளும். (அவற்றை சுவைத்ததும், எனது குழந்தைபருவ நினைவுகள் அலைமோதின.  அதன்பிறகு, காணாமல்போன அவற்றை லேண்டரில்தான் கண்டேன்.)

2. செயின்ட் பால்'ஸ் சர்ச்

ச்சார் தூகானிலேயே, டிப் டாப் கடைக்கு அடுத்ததாக,சற்று உயரத்தில், இருக்கிறது, இந்த சர்ச்.சுற்றிலும், தேவதாரு மரங்கள் சூழ, அழகான ஒரு சிறிய‌ சர்ச்.  மதியம், ஒரு மணிநேரம்  தவிர, எப்போது வேண்டுமானாலும் செல்லலாம்.

வாசலிலேயே, சர்ச் பற்றிய சிறுகுறிப்பு இருக்கிறது. வளைவு வளைவான வாசல்கள். உள்ளே நுழைந்ததுமே, சில்லென்று இருக்கின்றது. மரக்கதவுகளை திறந்துக்கொண்டு, உள்ளே சென்றதுமே, ஏதோ சிறுகதையில் வரும் சர்ச்சுக்குள் இருப்பதுபோல் தோன்றுகிறது.

ஓவியங்கள், தீட்டப்பட்ட கண்ணாடி ஜன்னல்கள். வரிசை, வரிசையாக மர பெஞ்சுகள். ஒவ்வொரு ஜன்னலுக்கும் ஒரு உபயதாரர் இருந்திருக்கிறார்.  உபயதாரரின் விபரங்களும், காரணங்களும் எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். பெரும்பாலும், ஆங்கிலேய படையணியினர் அல்லது படைத்தளபதிகள். ஒருகாலத்தில்,  ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில், இந்த சர்ச் மிகுந்த கோலாகலமாக இருந்திருக்கும் என்ற சித்திரம் தோன்றுகிறது.

எதிரில், மெழுகுவர்த்திகள் ஏற்றுமிடம் தெரிகிறது. பப்பு, ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்து, சற்று நேரம் தவம் புரிகிறாள். பின்பு, மெழுகுவர்த்தி ஏற்றுமிடத்துக்கு செல்கிறாள். திரும்பி வந்து, என்னிடம் பத்து ரூபாய் கேட்கிறாள். மெழுகுவர்த்திகள் கீழேயே இருக்கின்றன. அவற்றை எடுத்து ஏற்ற, நீங்கள் பத்து ரூபாய் நன்கொடை கொடுக்கவேண்டும். சந்தோஷமாக, ஒரு பத்து ரூபாயை நீட்டுகிறேன். மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றி சில நிமிடங்கள் கண்மூடி நிற்கிறாள்.

திரும்பி வந்தவளிடம், என்ன செய்தாய் என்றதும், 'விஷ் பண்ணேன்...அஞ்சு விஷ்" என்றாள். "என்ன விஷ்ப்பா, எனக்கும் சொல்லுப்பா" என்று நைச்சியமாக கேட்கிறேன். "அதெல்லாம் சொல்ல முடியாது, போப்பா" என்கிறாள், அதே தொனியில்.   :‍)

3. லால் டிப்பா

சார் தூகானிலிருந்து, வலது பக்கம் பிரிந்து, கிட்டதட்ட அரைமணி நேரம் நடந்தால், நாம் வந்தடைவது லால் டிப்பா.மசூரியிலேயே, உயரமான இடம் கிட்டதட்ட 7000 அடிகள் உயரம். இந்த உயரத்தை விட, இங்கு வருவதற்கான பாதைதான் அழகு. திடீர் திருப்பங்களும், சடார் சடாரென்று மாறும் மலை முகடுகளும், பள்ளத்தாக்குகளும் கொடுக்கும் அனுபவங்கள், நேராக காரில் வந்து இறங்குவதில் இருக்காது.

 இந்த வளைவு நெளிவான, நீண்ட சாலைகளின் முடுக்குகளில் அறிஞர் பெருமக்களின் வார்த்தைகளை எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். எல்லாமே, இயற்கையை, தனிமையை கொண்டாடி தீர்ப்பவை. ஒவ்வொரு முடுக்கிலும் இருப்பவற்றை பப்பு படித்து அவளாக அர்த்தம் கற்பித்துக்கொண்டும், சிலவற்றை கேட்டுக்கொண்டும் வந்தாள்.

 

ஓக் மரங்களும், ஓங்கி வளர்ந்த தேவதாரு மரங்களும்தான் அதிகம். குளிர்காலங்களில், இந்த தேவதாரு மரங்களில், பனி படர்ந்து தொங்கிக்கொண்டிருப்பதை போன்ற சித்திரம் மனதில் வந்து போனது.ஆனால், அதைக்காண, அந்த குளிரை நாம் தாங்க வேண்டுமே!



வழிகள் முழுக்க, குருவிகளின் அழைப்புகள். ஒரு சில குரல்களை பப்பு அடையாளம் காண்கிறாள். அடர்த்தியான மரங்களும், இளந்தென்றலும், குருவிகளின் மொழியும், மலையின் மொழியான மௌனமும் இந்த சாலைப்பயணத்தை இனிய அனுபவமாக்குகின்றன.அருகிலேயே, ஒரு வீடு இருந்தால் வசிக்கலாம் என்றும் தோன்றுகிறதுதான். ஒரு சில இடங்களில், பயணிகள் இளைப்பாற மாடங்கள் கட்டி வைத்திருக்கிறார்கள். சில பள்ளிக்கூட சிறுவர்கள் உள்ளே விளையாடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

லால் டிப்பா ‍ - ஒரு  வெள்ளைமாடிகட்டிடத்தில், சிவப்பு வண்ண கோடுகள்.

மூன்றடுக்குத்தளம்.  இரண்டு கட்டிடங்கள் இதே போல் இருக்கின்றன. ஒரு வயதான பெண்மணி,நம்மை பார்த்ததும், குரல் கொடுத்து கூப்பிடுகிறார். சென்று, தலைக்கு பத்து ரூபாய் கொடுத்து டிக்கெட் பெற்றுக்கொண்டதும் உள்ளே செல்கிறோம்.

மேல்தளத்தில், ஒரு தொலைநோக்கி இருக்கிறது. இமாலய மலைத்தொடர்களை இங்கிருந்து காண்பது இதன் சிறப்பு. பெரும்பாலும், காலை நேரங்களிலும் செப்டம்பர் அக்டோபர் மாதங்களில் மிகத் தெளிவாகவும் தெரியுமாம். நாங்கள் சென்றநேரம்,  முழுவதும் மேகம். எங்கள் காலடிகளில் மேகம் மிதப்பது போல தோன்றியது.

பப்பு, தொலைநோக்கியை அங்குமிங்கு திருப்பியவாறு இருந்தாள். அங்கிருந்தவரும், "தூரத்தில தெரியுதா? ஒரு கிராமம், ஒரு கோயில்" என்றவாறு படம் காட்டிக்கொண்டிருந்தார். நாங்கள் மும்முரமாக படமெடுத்துக்கொண்டிருந்தோம்.

நிறைய மலைகள் வெறும் மண்மேடாகவே காட்சியளித்தன. பெரும்பாலும், பனிமூடியிருக்குமாம். பள்ளத்தாக்குகளையும், மலைமுகடுகளையும், அதனினூடாக மனிதன் கடந்து சென்ற பாதையும் காணும்போது ஆச்சரியமாக இருந்தது. இரண்டாம தளத்திற்கு வந்ததும், கார்வால் பகுதியின் உடைகளை வைத்துக்கொண்டு படமெடுக்க தயாராக இருந்தார் ஒருவர். எனக்கும் பப்புவுக்கும் பெரிதாக ஆர்வமில்லை.

கீழே, அழகழகான காட்டுப்பூக்கள் கொத்துகொத்தாக மலர்ந்திருந்தன. அதோடு, கீழிருந்து மேலே வரும் மெல்லிய தென்றல். அங்கேயே சற்று நேரம் அமர்ந்திருக்கிறோம். கிட்டதட்ட ஏழெட்டு கிமீ நடந்து களைத்திருந்தன கால்கள். நேரம் போவதே தெரியாமல், அமர்ந்து பேசிக்கொண்டும் சிரித்துக்கொண்டும் இருக்கிறோம். திடீரென, மேகம் நம்மை மூடுகையில், நடக்க வேண்டிய தூரம் நினைவுக்கு வருகிறது. எழுந்தபின்னும், போகத்தோன்றாமல், நின்றபடி காற்று வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறோம்.
 
 பப்பு, சில கற்களையும், பூக்களையும் சேகரிக்கிறாள். இறுதியாக,  லால்டிப்பாவிலிருது,மனதை பிய்த்துஎடுத்து கொண்டு வெளியே வருகிறோம். எதிரில், இருந்த கடையிலிருந்து மேகி-காகவும், பெப்சி-காகவும் ஓடி வருகிறான் பையன். அவனை தவிர்த்துவிட்டு நடக்கத்தொடங்குகிறோம், அவரவர் எண்ணங்களில் மூழ்கியபடி.

உயர்ந்து நிற்கும் இமாலய மலைகள் நமக்குள் உண்டு பண்ணும் மாற்றங்கள் அப்படி. அந்த மலை முகடுகள், உயரங்கள், இயற்கையின் அழகு நம்மை சுத்திகரிக்கின்றன போலும்!

4. எமிலிஸ் ரெஸ்டாரெண்ட்

ச்சார் தூகானிலிருந்து இடப்புறமாக நடந்தால், சில திருப்பங்களிலே, எமிலி உணவகத்தைக்காணலாம். அங்கிருந்து, மேலே நடக்கவேண்டும். ஆங்கிலேய பாணியிலான அருமையான வீடு. விஸ்தாரமான வீடு என்று ஆயா சொல்வார். அதுபோன்று, இருந்தது. பழங்காலத்து வீடு.
 
 இன்று அது விடுதியாகவும், உணவகமாகவும் செயல்பட்டு வருகிறது. உணவகம் மேலே. பால்கனி போன்று இருந்த இடத்தை தேர்வு செய்து அமர்ந்தோம். குளு குளு காற்றும், மலைமுகடுகளும், வீட்டை சுற்றியிருந்த மரங்களுமாக மனதுக்கினிமையான சூழல்.

ஒரு பெரிய அட்டையை கொடுத்து, மெனு என்றார்கள். முற்றிலும், ஆங்கிலேய மற்றும் ஆங்கிலோ இந்திய உணவுகள். பப்பு, தக்காளி சாஸுடனான பாஸ்தாவை தேர்வு செய்ய, நாங்கள் பிட்சாவை தேர்வு செய்தோம். அருந்த, சில ஸ்மூதிகள். உணவு அருமை!

லேண்டர் செல்பவர்கள் மறக்காமல் செய்ய வேண்டியது, எமிலியில் ஒரு வேளையாவது உணவு அருந்துவதுதான். இறுதியாக, ஒரு ஆப்பிள் க்ரம்பிள். பப்பு, தனக்கு ஆப்பிள் க்ரம்பிள் செய்வது எப்படியென்று தெரியும் என்றும், வீட்டில் வந்து செய்து தருவதாகவும் வாக்குகொடுத்தாள். ஆனால், அவள் அதை தொடக்கூட இல்லை. நானும் பெரிம்மாவும் ஆப்பிள் க்ரம்பிளுக்கு தகுந்த மரியாதை செய்தோம். ;)

ஆங்கிலேய படைத்தளபதி, ஒருவர் பணிஓய்வு பெற்று இங்கு வசித்திருக்கிறார். மனைவி எமிலிக்காக, மனைவியின் பெயரில் கட்டியிருக்கிறார். அந்த எமிலியின் , மார்பளவு உருவ பொம்மையை

வைத்திருக்கிறார்கள்.  அழகான பெண்ணாக இருந்திருக்கிறார், எமிலி.

வீட்டின் கலைப்பொருட்களும், கணப்படுப்பும் நம்மை கடந்தகாலத்துக்கே அழைத்துச் செல்கின்றன. ரிசப்ஷனில், ரஸ்கினின், ஒரு அழகிய கவிதை சட்டமிட்டு மாட்டியிருக்கிறார்கள்.

ரஸ்கின் பாண்ட், லேண்டரின் முதல் குடிமகனாம்.

ச்சார் தூகானில், ஒரு புத்தகம் வாங்கியிருந்தோம். அதில், ஒரு படம் இருந்தது. ரஸ்கினின் தாயும், அவரது சகோதரியும். அந்த சகோதரியின் பெயர் எமிலி. ஒருவேளை, அந்த எமிலிதான் இவரா என்றும், அவர் மாதிரிதான் இருக்கிறார் என்றும் பேசிக்கொண்டோம். சுவாரசியமாகத்தான் இருக்கிறது, உணவும், அதன் வரலாறும்!

5. கெலாக்ஸ் சர்ச் மற்றும்  மொழிகளை பயிற்றுவிக்கும் பள்ளிக்கூடம்

எமிலி உணவகத்திலிருந்து, மேலே நடந்து வந்தால், உட் ஸ்டாக் பள்ளிக்கூட வழியையும், ஒரு எஸ்டேட்டையும் கடக்க வேண்டியிருக்கும். அங்கிருந்து இன்னும் மேலே நடந்தால், ஒற்றை சக்கரத்தோடு கூடிய ஸ்கூட்டர் நின்றுக்கொண்டிருக்கும். அதையும் தாண்டி சென்றால், ஒரு அமைதியான சாலை. அந்த சாலையின், இறுதியின், ஒரு வீடு, வீட்டின் முகப்பு முழுக்க பெட்டூனியா மலர்கள். அதன் வழியே சென்றால், இடப்புறம், ஒரு சர்ச்.  மெத்தடிஸ்ட் சர்ச். பூட்டியிருந்தது.

மாலை நேரத்தில் சென்றால், உள்ளூர் பெண்கள், கையில் கம்பளிநூல்கண்டுகளை வைத்து பின்னியபடி, கதை பேசி சிரித்துக்கொண்டிருப்பார்கள். மாலை மங்கும் நேரத்தில், பின்னியபடியே, அவரவர் வீடு நோக்கி நடக்கத்துவங்குவார்கள். என்ன செய்தாலும், அவர்கள் கை மட்டும் கம்பளியும் ஊசியுமாக இருக்கிறது. ஆச்சரியம்தான்!

அவர்களை சுற்றி சென்றால், அடுத்த வாசலே, இந்திய மொழிகளை பயிற்றுவிக்கும் பள்ளிக்கூடம். அந்த காலத்தில், மிஷனரிகள், இங்கு வந்து இந்தியை கற்றுக்கொண்டு நாட்டில் பல பாகங்களுக்கு செல்வார்களாம். இன்று, அது வளர்ந்து இந்திய மொழிகளை கற்றுக்கொடுக்கும் நிறுவனமாக இருக்கிறது.

நாங்கள் சென்றபோது இருவர் பேசிக்கொண்டிருக்கும் சப்தம் கேட்டது. வெளியில், நிழல்குடையில், ஒரு திபெத்திய பெண்மணி நோட்டுப்புத்தகத்தை விரித்து வைத்துக்கொண்டு, மொபைலை தட்டிக்கொண்டிருந்தார். எனக்கு வயதாகிவிட்டால், இங்கு வந்து மொழிகளை கற்றுக்கொள்வேன் என்று சொல்லிக்கொண்டேன்.

6. சிஸ்டர்ஸ் பஜார்

லேண்டர் லேங்குவேஜ் நிறுவனத்திலிருந்து, எதிரில் நீளும் பாதையில் நடந்தால், தேவதாரு வுட்ஸ் என்றொரு வீடு வரும். நீங்கள் சப்தமாக பேசியபடி சென்றால், நாய்கள் அந்த வீட்டிலிருந்து குலைக்கும். அதைத்தாண்டி சென்றால், ஒரு அடர்ந்த வனம்.அடியும் முடியும் காணமுடியாதபடி, தேவதாரு வனம்.

அங்குதான், மழைக்காலங்களில், சிறுத்தை வந்து நாய்களை கவ்விக்கொண்டு போகும். உங்களுக்கு அதிர்ஷ்டமிருந்தால், மாலைவேலைகளில் சில சமயம் தென்படும். ;-) ஆனால், சிறுத்தை மிகவும் கூச்சமான விலங்கு. இரண்டு முறை சென்றும் காணமுடியவில்லை.அந்த சாலை, கைவிடப்பட்ட வீடுகளிடம் கொண்டுபோய் சேர்க்கும். என்றால், சிஸ்டர்ஸ் பஜார் வந்துவிட்டோம் என்று பொருள்.

அதன் முடுக்கில், உள்ளது, ப்ரகாஷின் கடை. அந்த இடமும், சாலையும் எனக்கு அந்தோன் செகாவின் "பள்ளத்து முடுக்கில்" கதையை நினைவுப்படுத்தின.

ப்ரகாஷின் கடை மட்டும்தான் அந்த பஜார். ஸ்ட்ராபெர்ரி, ரஸ்பெர்ரி,மல்பெர்ரி ஜாம் வகைகள், நிலக்கொட்டை மசியல் (பீநட் பட்டர்) இங்கு வாங்க வேண்டிய ஒன்று. ஒவ்வொரு வகையிலும், 200கி வாங்கிக்கொண்டோம். ஹோம்மேட்  சாக்லேட்டுகள் 200கி. பப்புவுக்கு சில லாலிபப்புகள்.

ஜாம்கள், வாங்கியது வீணல்ல என்று வீட்டுக்கு வந்ததும் தெரிந்துக்கொண்டோம். இனிப்பை கொட்டிச் செய்யாமல், பழங்களில் துண்டுகளோடு, சுவையாக இருந்தது. ப்ரகாஷ், இந்த ஜாம்களை தபாலில் அனுப்புவாரா என்று கேட்காமல் விட்டுவிட்டோமே என்று எண்ணிக்கொண்டோம்.

 

இவை எல்லாம், எந்த சுற்றுலா கையேட்டிலும் இருக்குமென்று சொல்வதிற்கில்லை. ஆனால், முற்றும் புதிய, ஒரு சிறிய ஊரை, அங்கு தங்கி அறிந்துக்கொள்ளும் முயற்சி -  எங்கள் அனுபவங்கள்.

நாங்கள் தங்கியது, ஒரு திபெத்தியர் வீட்டில். மோமோ பிரியராக இருந்தால், வகைவகையான மோமோக்களை இங்கு ருசிக்கலாம். ரசனையோடு, தங்க்கா வகை ஓவியங்களோடு கூடிய அறைகள்.

இந்த காட்டேஜின், அடுத்த முனையில்தான் ரஸ்கின் பாண்ட் வசிக்கிறார்.  அவரது எழுத்துகளைப் போலவே எளிமையான குடில். ஒரு பெயர் பலகையோ அல்லது பெரிய வாசல்கதவுகளோ இல்லை. பெரும்பாலும், காலையில் எட்டரைக்கு தூங்கிவிடுவார்.

முடிந்தால், ஒரு எட்டு போய் பார்க்கலாம். அல்லது, அவர் கதைகளூடாக சித்தரித்த ஊரையும்,  வீடுகளையும் சிறுவர் சிறுமிகளையும்,மனிதர்களையும் சந்தித்து உலாவிய திருப்தியில் பயணத்தை தொடரலாம்.

குழந்தைகளுக்கு சாதியைப் பற்றி.....

"ஆச்சி, பிராமின்ன்னா என்னப்பா?" என்று பப்பு கேட்டபோது என்ன சொல்வதென்று ஒரு கணம் புரியவில்லை. பப்பு புதிதாக‌ ஒன்றை கற்றுக் கொண்டால் எனக்கு ஒரு க்யூரியாசிட்டி வந்துவிடும்(அவள் புதிது புதிதாக வார்த்தைகள்  கற்றுக்கொண்ட காலத்திலிருந்து தொடரும் பழக்கம்!). எங்கிருந்து கற்றுக்கொண்டாள் என்று root cause analysis  செய்ய‌ கிளம்பிவிடுவேன். இந்த விஷயத்தில் root cause - சமீபத்தில் ஒரு சம்மர் கிளாசுக்கு சென்றாள். அங்கு அவளுக்கு ஒரு ஃப்ரெண்ட் கிடைத்திருக்கிறாள். இருவரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது அந்த  குட்டிப்பெண் (இலவச இணைப்பாக!)   'ஐ அம் பிராமின்' என்று சொன்னாளாம்.

'பிராமின்னா, கோயில்லல்லாம் பூஜை செய்வாங்க இல்ல, அவங்கதான்' என்றேன்,அவள் கேட்டதுக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக. உடனே, "ஓ...காசு கேப்பாங்களே, எப்படி ஆச்சி, அந்த கோயில்ல பெரிய உண்டி வைச்சு இருந்தாங்க இல்ல, மக்கள்கிட்டேருந்து காசு வாங்கிறதுக்கு'", என்றாள். அவ்வ்வ்வ்...நாங்கள் சென்ற கோயில்களிலேயே, பப்புவின் உயரத்துக்கு ஒரு (வெண்கலம்/எவர்சில்வர்?) உண்டியலை சுசீந்திரம் கோயிலில் பார்த்திருந்தோம். சென்றுவந்தபிறகு ரொம்பநாளைக்கு அந்த உண்டியலை பப்பு மறக்கவில்லை. "ஆச்சி,அவங்க அப்பா கோயில்ல பூஜை செய்றவரா?" என்றும் கேள்வி. அவ்வ்வ்வ்வ்! 'எனக்கு எப்படி தெரியும்' என்று வசூல் ராஜா ஸ்டைலில் சமாளித்துவிட்டாலும், எப்படி புரிய வைப்பது என்று சவாலாகவே இருந்தது.

ஃபார்மர்,கார்ப்பெண்டர், கோல்ட் ஸ்மித்,டீச்சர் என்றெல்லாம் சொல்லி ஓரளவுக்கு சமாளித்துவிட்டேன். இறுதியாக‌,'நாம யார்க்கிட்டேயாவது நீ இந்துவா முஸ்லீமான்னு கேக்கலாமா? நீயே சொல்லு' என்றதும்,  "அதுல்லாம் பர்சனல். கேக்கல்லாம் கூடாது.நான் கிறிஸ்டீன், விலாசினிக்கிட்டே சொல்லியிருக்கேனா" என்றாள்.(அவ்வ்வ்..அதை நீ என்கிட்டேயே இதுவரைக்கும் சொன்னது  இல்லையேம்மா!!‍ -மைன்ட்வாய்ஸ்) 'அதுமாதிரிதான் இதுவும்' என்று சொல்லிவைத்தேன்.

இதுவரை அவளிடம்  எந்த இடத்திலும் சாதிபற்றி பேசியதில்லை. சாதியை அதன் கொடுமைகள் இல்லாமல் நிச்சயம் பேசிவிட முடியாது.சாதி என்றால் என்ன என்பதிலிருந்து அவளுக்கு சொல்லவேண்டும். எப்படியும் தெரிந்துக் கொள்ளாமல் அவள் வளர்ந்துவிடப்போவதில்லை. என்றாலும், இந்த விஷயத்தில் அது அவ்வளவு எளிமையானது அல்ல.

பப்புவும், அந்த குட்டிப்பெண்ணும் நண்பர்கள் என்றுதான் பப்பு நம்பிக் கொண்டிருக்கிறாள். தனிப்பட்ட ரீதியில், எதிரியாக பார்க்காமல் எப்படி  புரிய வைப்பது? அதோடு, இப்படி மற்றவர்களிடம் சொல்லிக்கொள்வது இழிவானது, தவிர்க்கப்பட வேண்டியது என்றும் புரிய வைக்கவேண்டும்.  இந்த மாதிரி சமயங்களில் எனக்கு பெரிதும் உதவியிருப்பவை கதைகள் முக்கியமாக புத்தகங்கள். முன்பு ஒரு முறை பப்பு 'கறுப்பர்கள்' பற்றி கேட்டபோது going' someplace special'  என்ற கதைப்புத்தகம், வேலையை சுலபமாக்கியது. மிகவும் அருமையான புத்தகம்! அதோடு, 'உனக்கு படிக்கத் தெரியாது(கமலாலயன் ‍ வாசல் வெளியீடு)' என்ற புத்தகத்தை, கொஞ்சம் வாசித்துக் காட்டியிருக்கிறேன். (அதிலும், மேரி பெத்யூன்  நிறைய விஷயங்களுக்கு உதவுவார்! ) இதெல்லாம் எந்த அளவுக்கு இந்த வயதில் அவளுக்கு புரியுமென்று தெரியாவிட்டாலும், 'ஓதி வைத்தால் என்றைக்காவது உதவும்' என்ற கோட்பாட்டை நம்பி அவ்வப்போது செய்வதுதான்!

இது போன்ற குழந்தைகளுக்கான (கதை)புத்தகங்கள், நமது நாட்டு 'சமூக‌/ பண்பாட்டுச் சூழ்நிலைகளு'க்கேற்றவாறு வந்திருக்கின்றனவா? சாதி பற்றியும், அதன் பாதிப்புகள் பற்றியும் 6 முதல் 10 வயதினருக்கு ஏற்ற வகையில் சொல்வதற்கு புத்தகங்கள் இருந்தால் நலம். அமர்சித்திர கதாவின் 'அம்பேத்கர்' சித்திர புத்தகம், அம்பேத்கரின் வாழ்க்கைச் சரிதமாக  சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.' அழகிய பெரியவனின் கதையான‌ 'செருப்பு' என்ற ஒரு குறும்படத்தையும் பப்புவுடன் அமர்ந்து பார்த்திருக்கிறோம். இவையெல்லாம் ஓரளவுக்கு உதவும் என்றாலும், படங்களுடன், 'If you lived...' சீரிஸ் மாதிரியான புத்தகங்கள் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும். அப்படி இருந்தால் பகிர்ந்துக் கொள்ளவும்.  இல்லையென்றால், குழந்தை எழுத்தாளர்கள்/பதிப்பகங்கள் இந்த ஏரியாவை கவனித்தால் தேவலை.

ஆதிச்சநல்லூரில் தாழிகளைத் தேடி ஒரு பயணம்

இந்த வருட புத்தக கண்காட்சியில் ஒரு புத்தகம் வாங்கினோம். என்பிடியின் 'எலும்பு கல்லான கதை'. 

"ஒரு சனிக்கிழமை இரவில் நடந்த சண்டையில் கொல்லப்பட்ட டிரைசெரடாப்தான் இது;" 

"ஒரு சனிக்கிழமை இரவில் நடந்த சண்டையில் கொல்லப்பட்ட டிரைசெரடாப்பின் எலும்புதான் இது;"

 "ஒரு சனிக்கிழமை இரவில் நடந்த சண்டையில் கொல்லப்பட்ட டிரைசெரடாப்பின் எலும்பின் மீது மூடிய மண்தான் இது; "

என்று எலும்பின் மீது மூடிய மண், மண் மீது படிந்த ஆற்று மணல், மணலின் மீது ஓடும் ஆறு , அந்த ஆற்றின் நீரில் விளையாடும் சிறுமி பல மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் அடுக்கடுக்காக ,புதைந்து போன  டிரைசெரடாப்பின் படிமத்தை கண்டுபிடிப்பதாக அந்த கதை செல்லும். 

பப்புவுக்கும் அது போல தானும் ஏதாவது கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்று ஆசை. அதோடு, சில அருங்காட்சியங்களில் கண்ட  தங்க,வெள்ளி நாணயங்கள், அரிக்க மேடு மணிகள்/நாணயங்கள், சாலர் ஜங்கின் விதவிதமான வாட்கள் என்று எல்லாமும் சேர்ந்து  பண்டைய காலத்தின் மீது ஒருவித ஈர்ப்பை உண்டாக்கியிருந்தன.

கடந்த வாரம் தூத்துக்குடி செல்லும் வாய்ப்பு கிட்டியது. ஆதிச்சநல்லூர்,சமீபத்தில் ஹெரிடேஜ் சைட்டாக அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது நினைவுக்கு வந்தது. நிச்சயம் அங்கு செல்ல வேண்டும் என்று எண்ணிக்கொண்டோம். 

தூத்துக்குடியிலிருந்து திருவைகுண்டம் சென்றோம். அங்கிருந்து ஆதிச்ச நல்லூர் ஐந்து கி மீ தூரம்.  அந்த வழி முழுவதும் ஒரே  திருத்தலங்கள். நவதிருப்பதியாம். அங்கிருந்து ஆதிச்சநல்லூர் வந்தடைந்தோம்.  பாளையங்கோட்டை செல்லும் வழியில் ஒரு இடத்தில் இடதுபுறம் சாலை திரும்பியது. அந்த வழியில் பயணித்தால், ஒரே  தெரு.  இருபுறமும் வீடுகள். அதோடு சாலை முடிவுற்றது. இதற்குபின் எங்கு செல்வது, அல்லது அந்த அகழ்வாராய்ச்சிகள் செய்யப்பட்ட இடம் எங்கு இருக்கிறது என்ற எந்த விபரங்கும் தெரியவில்லை. ஊரிலோ ஈ காக்கை கிடையாது. 

வழியில் தென்பட்ட ஒருவர் ஓட்டுநருக்கு  வழி சொன்னார்.
நாங்கள் வந்த வழியிலேயே திரும்பி, இன்னும் சற்று முன்னால் போனால், வலது புறம் கோயில் வரும். அதற்கு எதிரில் திரும்பினால் ரயில்வே டிராக் வரும். அதுதான் இடம்.   கோயிலை பார்த்துவிட்டோம். அதற்கு எதிரில் இருந்த சாலையில் சென்றோம்.  வலதுபுறம் ஒரே மண்மேடு - முட்செடிகள். இடதுபுறம் ஏதோ பயிரிட்டிருந்தார்கள்.அருகில் ரயில்வே டிராக். ரயில்வே டிராக் தாண்டி இருபுறம் புளிய மரங்கள். 

இதற்கு மேல் எங்கு செல்வது என்று தெரியவில்லை. தாழிகள் இல்லாவிட்டாலும் ஹெரிடேஜ் சைட் என்று அறிவிக்கப்பட்ட பகுதியில் ஒரு சிறு அறை/தகவல் பலகையையாவது எதிர்பார்த்திருந்தோம். எதுவுமில்லாமல், எந்த பக்கம் செல்வது என்றும் புரியாமல் அந்த மண்மேட்டில் நடக்கத் துவங்கினோம்.  மண்மேடு பரந்துவிரிந்தது. ஆங்காங்கே சிறு சிறு செடிகள். தொலைதூரத்தில் ஆடுகள் கூட்டமாக மேய்ந்துக் கொண்டிருந்தன. அருகில் மேய்ப்பர் முக்காடிட்டு நின்றுக்கொண்டிருந்தார்.  



வெயில் ஏறிக்கொண்டிருந்தது. கண்கள் ஏதேனும் ஏ எஸ் ஐ போர்ட் தென்படுகிறதா என்று தேடின. சற்று தூரம் நடந்தோம். ஒரு சில இடங்கள் பாறைகள் புதைந்திருந்தன. தோண்டப்பட்டதற்கான அறிகுறிகள் எதையும் நாங்கள் காணவில்லை. ஆதிச்சநல்லூர் கிட்டதட்ட  கி மு பத்தாயிரத்துக்கும் முன்பாக காலகட்டத்தை சொல்கிறார்கள். கற்காலத்துக்கும் நியோலித்திக் காலகட்டத்துக்கும் இடைபட்டது. தாமிரபரணியின் ஆற்றங்கரையில் வளர்ந்த நாகரீகம். 

இத்தனை ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இந்த இடத்தில் மக்கள் என்ன செய்திருப்பார்கள், எப்படி  வாழ்ந்திருப்பார்கள் என்று எண்ணியபோது  அந்த எளிமையான   மண்மேடு வெறுமையாகக் காட்சியளிக்கவில்லை.  மனித குலத்தின் வரலாறாகவே தோன்றியது.இது இறந்தவர்களை புதைக்கும் இடம் எனில், அவர்கள் எங்கு வாழ்ந்திருப்பார்கள், அவர்கள் வீடு எப்படி இருந்திருக்கும் என்று அந்த கரடு முரடான நிலத்தில் யோசித்தபடி நடந்தோம். 

அங்கு கண்டெடுக்கப்பட்ட தாழிகளில், மனித எலும்புகளும், சமையல் பாத்திரங்களும்,  உலோகங்களும் இருந்ததாக சொல்கிறார்கள். தாழிகள் இரண்டு அடுக்குகளாக , ஒன்றை மூடி வைக்க இன்னொரு தாழியாக இருந்திருக்கிறது. அந்த தாழிகளின் மீது பல டிசைன்கள் வரையப்பட்டிருப்பதாக தொல்லியல் துறையின் தளத்தில் பார்த்திருந்தேன்.  இருந்தாலும், இவற்றுள்,  கூர்மையான சிறு சிறு ஆயுதங்கள்தான் ஹைலைட். அவை மிசோலித்திக் காலத்தை சேர்ந்தவை. சென்னைக்கருகில் இருக்கும் குடியம் குகைகள் நியோலித்திக் காலத்தை சேர்ந்தவை. இவை அதற்கும் முன்பாக, எனும்போது காலத்தை தாண்டிச் செல்லும் உணர்வு ஏற்பட்டது.

எதிர்பார்த்து வந்ததை, பப்புவுக்கு  காண்பிக்க முடியவில்லை . ஏமாற்றத்துடன்  கார் நிறுத்தி வைத்திருந்த இடத்துக்கு வந்தோம்.  எதிரில் இருந்த வயலில் ஒரு பைப்பிலிருந்து தண்ணீர் பீய்ச்சியடித்தது. அருகில் இருந்த இளைஞனிடம், விசாரித்தார் ஓட்டுநர். அதற்குள், எங்கிருந்தோ ஒருவர் வந்து சேர்ந்தார்.  தாழிகளை  தான் காட்டுவதாக அழைத்துச் சென்றார். நாங்கள் நடந்த இடத்துக்கு சற்று தொலைவிலேதான்.



கீழே பார்த்தால், புதையுண்ட தாழிகள். அவற்றுக்கு அருகிலேயே இன்னும் சில. அவற்றை தொல்லியல் துறையினர் இன்னும் தோண்டவில்லையாம்.



 ஆடுகள் மேய்ந்துக்கொண்டிருந்த பகுதியில்தான் அகழ்வாராய்ச்சி நடைபெற்றதாகவும் அனைத்தையும் சென்னைக்கு எடுத்துச் சென்றுவிட்டதாகவும் கூறினார். எங்களைப்போல் தேடி வருபவர்களுக்கு இந்த தாழிகளையும் தான் காட்டுவதாகவும் கூறினார். 


"அந்த காலத்தில் இறந்து போக மாட்டாங்கல்ல, குறுகிதான் போய்டுவாங்க, அவங்களை உள்ளே வைச்சு அவங்களுக்கு புடிச்சதை வைச்சு மூடிடுவாங்க"

அதற்குள் மேலும் சிலர் வந்து  விட்டனர். இவ்வளவு நேரம் எங்கிருந்தார்களோ தெரியவில்லை.

 
இந்த படங்களில் ஒரு கோடு போல புதையுண்ட பானைகளின் விளிம்பைக் காணலாம். உள்ளே எந்த பாட்டி அல்லது தாத்தா உறங்கிக்கொண்டிருக்கிறாரோ, தெரியவில்லை.



"இங்கனதான் போர்டு வைச்சிருந்தாங்க, மழையில விழுந்துடுச்சு" என்றார். அவர் காட்டிய இடத்தில் மற்றுமொரு தாழியின் உடைந்த பாகம் வெளித்தெரிந்தது. கம்பி மட்டும் கீழே கிடந்தது. 

 அதே மழைதான், இந்த தாழிகளையும் வெளியே கொண்டு வந்திருக்க வேண்டும், ரோம் மக்களோடு வாணிபம் செய்த அரிக்கமேட்டின்  மணிகளைm மண்ணிலிருந்து வெளியே கொண்டு வருவதுபோல! மழைதான் புதைந்துபோனவற்றை எப்படி மீட்டுக் கொண்டுவருகிறது, மண்ணிலிப்பவற்றையும் , மனதிலிருப்பவற்றையும்!!  

""உள்ளேருந்து நெறைய எடுத்தாங்க. நகையெல்லாம் இருந்துச்சு. தங்கக்காசு கூட இருந்துச்சு. எல்லாத்தையும் எடுத்துக்கிட்டு போய்ட்டாங்க" என்றார். (மிசோலித்திக்கில் நாணங்கள் இருந்தனவா அல்லது அவை பிற்காலகட்டத்தில் சேர்ந்தவையா?)

"இங்கதான் ஒரு வாட்ச்மேன் இருப்பார். இப்ப எங்கியோ போயிருப்பார் போலுக்கு,கவர்மென்டுலேருந்து ஆள் போட்டிருக்காங்க" என்றார், மேலும். 


நாங்கள், சற்று நேரம் அங்குமிங்கும் நடந்தோம். சில பாறைக் கற்களுக்கிடையில் உடைந்த பானைத்துண்டுகள் கிடந்தன. பப்புவுக்கு இது ஒரு புதிய அனுபவமாக இருந்திருக்க வேண்டும். உடைந்த பானைத்துண்டை நெடுநேரம் கையில் வைத்துக்கொண்டிருந்தாள். வந்தவர்கள் வந்ததுபோலவே, சட்டென்று வயல்களுக்குள் மறைந்து போனார்கள். மனித வரலாற்றின் கரையிலிருந்து, பிரமிப்பு அகலாமல் திரும்பினோம்.

வேளச்சேரி டைம்ஸ் : ராஜுவும், பில்லியனாவது குழந்தையும்

மழை தூறிக்கொண்டிருந்த காலை. வேளச்சேரி ஏரிக்கரை(!) சாதாரண நாளிலேயே குப்பை குவிக்கப்பட்டு நாறிக்கொண்டிருக்கும், மழைநாளில் கேக்கவே வேண்டாம். மழைநீர் கழிவுநீராக மாறிக்கொண்டிருந்தது. மழை வலுப்பதற்குள்ளாக அலுவலகம் சென்றுசேர்ந்துவிட அனைவருமே ஆசைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால், வாகனங்களோ இன்ச் இன்ச்-ஆக நகர்ந்துக்கொண்டிருந்தது. இது எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாமல் ஒரு ஜீவன் ஏரிக்கரையின் மேல் நடந்து வந்தது. கால் வைக்கக்கூசும் குப்பைமேட்டின் நடந்து வந்தது நிச்சயமாக மழையின் தூறலை அனுபவிக்க இல்லை. குப்பை மேட்டிலேயே சற்று மேடாக இருந்த பகுதியில் காலை வைத்தான்,அவன். ஒரு பார்வை. எப்படித்தான் அவன் கையில் அந்த கவண் வந்ததோ தெரியவில்லை.... ஏரியில் இருந்த தண்ணீர் திட்டுகளைத்தாண்டி செடியின் மீதமர்ந்திருந்த நாரையை நோக்கி எறிந்தான். படவில்லை போல. இன்னும் சற்றுத்தள்ளி போய் திரும்ப ஒரு கல்.

அதற்குள் மழை பெய்யத்துவங்கியது. ஹாரன்கள் வலுக்கத்தொடங்கின. தான் நனைவதைப்பற்றியோ அல்லது குப்பைகளில் கால் வைப்பதைப்பற்றியோ எந்த கவலையும் இல்லாமல், அவன் தொடர்ந்து குப்பைகளை சீண்டினான். அகப்பட்ட பாட்டில்களை சேர்த்து வைத்தான். சில பாட்டில்களில் இருந்த மழைநீரை கவிழ்த்துவிட்டு ஒன்றாக்கினான். அதற்குள் சிக்னல் விழ வாகனங்கள் நகரத்துவங்கின.

பெயர் ராஜூ. வயது 14 அல்லது 15. நினைவு தெரிந்த நாள் முதலே அவன் ரோடில்தான் வசிக்கிறான்.குப்பைகளை பொறுக்குவதுதான் அவனுக்குத்தெரிந்த தொழில்.பாட்டில்களோடு சமயங்களில் தூக்கியெறியப்பட்ட பொட்டலங்களில் மீந்துப்போன உணவு கிடைக்கும்.மழை பெய்தால் அதற்கும் வாய்ப்பில்லை. பள்ளிக்கூடத்துக்கெல்லாம் சென்றதில்லை.சென்று என்ன செய்யப்போகிறோம்? - திருப்பி என்னைக் கேட்டபோது என்னிடமும் பதிலில்லை. இந்தியாவில் பிறந்த அனைத்துக்குழந்தைகளுக்கும் படிப்பை அடிப்படை உரிமையாக்குவோம், கட்டாயக்கல்வி என்ற செய்திகள் மட்டும் நினைவுக்கு வந்தது. ராஜுவுக்கு ஊர் என்றெல்லாம் ஒன்று கிடையாது. சென்னையில்தான் இருக்கிறான். தாய் கிடையாது. எங்கேயென்றும் தெரியாது. தந்தை மட்டும்தான். அவரையும் எப்போதாவதுதான் பார்ப்பான். மற்றபடி, இப்படி தெருவில் பொறுக்குவது, கிடைப்பதை உண்பது, இதுபோல பாட்டில் பொறுக்கும் பசங்களோடு சுற்றுவது, பாலத்துக்கடியில் உறங்குவது இதுதான் ராஜுவின் வாழ்க்கை. ராஜூ குப்பை பொறுக்கிய இடத்திலிருந்து அரைகிலோ மீட்டர் சென்றால், கண்ணுக்கினிய வாய்க்கு ருசியான உணவைத்தரும் பல உணவகங்கள் உண்டு. ஆனால், அவற்றுள் ராஜூவால் நுழைய முடியாது.

ராஜு சொல்வது போல, ஒன்றிரண்டு பேர் மட்டும் இப்படியில்லை. சென்னையின் ஏதாவதொரு குப்பைமேட்டை பார்த்தீர்களானால் புரிந்துக்கொள்ளலாம். யாராவது அந்த குப்பையை கிளறிக்கொண்டிருப்பார்கள். மிச்சம் மீதி உணவுக்காக பைகளை திறந்து பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள். பள்ளிக்கரணையில் உள்ள டம்ப்யார்டிற்கு சென்றால் கண்கூடாக இந்த காட்சியைக் காணலாம். ஒரு பக்கம் குப்பைகள் எரிந்து புகை மண்டலமாக இருக்கும். அதன் ஒருபக்கத்தில் குப்பைகளை நோண்டியபடி சிறுவ சிறுமிகள் வெற்றுக்கால்களுடன் ஓடிக் கொண்டிருப்பார்கள். ஒரு சில முதியவர்களும் இருப்பார்கள். பக்கத்திலேயே, பன்றிகளும், நாய்களும் அதன் உணவை தேடியபடி இருக்கும்.

(படம் நன்றி: கூகுள்)
வெகு சாதாரணமாக எந்த நேரத்தில் சென்றாலும் இந்த காட்சியைக் காணலாம். நீங்கள் விரும்பினால் இந்த காட்சிகளையெல்லாம் பாராதது போல கடந்து செல்லலாம். இந்த முக்கியமான திறமையை - உபயோகமான இந்த திறமையைத்தானே நாம் ஒவ்வொருநாளும் நுட்பமாக கற்றுவருகிறோம்! ஆனால், எத்தனை பிரயத்தனப்பட்டாலும் நம்மால் இந்தக்காட்சிகளை காண்பதிலிருந்து தப்ப முடியாது. நம் தெருமுனையில் கூட யாராவது ஒரு கையில் சாக்கு மூட்டைகளோடு குப்பையை நோண்டிக்கொண்டிருக்க கூடும். அல்லது, சிக்னலில் கையில் குழந்தையுடன் இன்னொரு குழந்தை சில்லறைகளுக்காக நம் பின்னால் ஓடி வரக்கூடும். தி.நகரிலும், பாண்டி பஜாரிலும் நம் பர்சிலிருந்து வீசப்படும் ஓரிரு நாணயங்களுக்காக கடை வாசல்களில் ஏங்கி நிற்கும் இந்த முகங்களை நாம் காணவில்லையா என்ன?

‘இந்த காட்சிகள் மிகவும் சாதாரணமானவைதான். ஏழைகள் எல்லா இடங்களிலும்தான் இருக்கிறார்கள். பாசிடிவானவற்றை பார்த்து பழக வேண்டும். எதிலும் எல்லாவற்றிலும் குறை கண்டுபிடித்தால் இப்படித்தான். நல்லவற்றை பார்க்க வேண்டும். எத்தனை வாகனங்கள், எவ்வளவு டெவலப்மெண்டுகள், ஏழ்மை என்பது இப்போதெல்லாம் குறைந்துவிட்டது........ஏதாவது ஒரு குழந்தைக்கு படிப்பு செலவுக்கு காசு கொடுத்தால் போயிற்று......’

ஆம், நமது கல்விமுறை இதைத்தான் நமக்குக் கற்றுக்கொடுத்திருக்கிறது. அனைவருக்குமான உரிமைகளை பெற வழியை சொல்லிக்கொடுக்காமல் ஏற்றத்தாழ்வுகளை வெட்கப்படாமல் சகித்துக்கொள்ளவே நம்மை பழக்கியிருக்கிறது. அதோடு பெருமைக்கொள்ளவும்! இந்தியாவில்தான் உலகில் முதல் பணக்காரர்கள் வாழ்கிறார்கள். சக்தி படைத்த மனிதர்கள் வாழ்கிறார்கள். ஆனால், ஆப்ரிக்காவை விட வறுமையான மனிதர்களும் இங்குதான் வசிக்கிறார்கள்.

5000 கோடிக்கு வீடு கட்டி வாழ்பவர்கள் வசிக்கும் நாட்டில்தான் பாலத்துக்கடியில் தூங்குபவர்களும் வசிக்கிறார்கள். சரியான சாப்பாடு கொடுக்க முடியாமல், 75000 குழந்தைகளை மாதந்தோறும் நாம் சாகடிக்கிறோம். நம் கண்முன்னே குழந்தைகள், பிச்சைக்காரர்களாக மாறுவதை பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருக்கிறோம். அனைவருக்கும் கல்வி என்ற குரலை எழுப்பிக்கொண்டே குழந்தை தொழிலாளர்களை உருவாக்குகிறோம். வறியவர்களுக்குப் பிறந்த ஒரே காரணத்துக்காக பிறந்த குழந்தைகளுக்கு மருத்துவ வசதியை, வாழ்வுரிமையை மறுக்கிறோம். ராஜுவை மறுதலித்துக் கொண்டு ஐஸ்வரியாவின் குழந்தைக்காக காத்திருக்கிறோம்; பில்லியனாவது குழந்தை இந்தியாவில் பிறந்ததற்காக ஆர்ப்பரிக்கிறோம்!! இது எதற்காகவும் அருவெறுப்படைய தேவையில்லை என்பதுதான் நமது கல்விமுறை நமக்கு கற்றுக்கொடுத்த பாடம்.

நாளை குழந்தைகள் தினம். அப்துல் கலாமோ, பிரதீபா பாட்டீலோ - ஏதாவது பள்ளிக்குழந்தைக்கு இனிப்பூட்டும் படம் தினசரிகளில் வெளியாகும். தெருவில், குழந்தைகள் விதவிதமான உடைகளில் தங்கள் பெற்றோருடன் பள்ளிக்கு சென்றுக்கொண்டிருப்பார்கள். ராஜூவும், அவனது நண்பர்களும் குப்பைகளை கிளறிக்கொண்டிருப்பார்கள் - முந்தியநாள், யாரேனும் வீசிய உணவுப்பொட்டலங்களில் தங்கள் உணவைத்தேடி!

மூவ் மற்றும் வோலினி அறிந்த வலிகள்...

மதியம் 3 மணி வாக்கில் சென்னை சாலைகளில் சென்றிருக்கிறீர்களா? பல்வேறு வகை யூன்ஃபார்ம்களில் பள்ளி சிறார்கள் சைக்கிள்களில், வேன்களில், ஆட்டோக்களில் சிட்டாக பறப்பதைக்காணலாம். அதோடு இன்னொரு காட்சியையும் கவனித்திருக்கலாம். டூ-வீலரில் முன்னால் பைகளை வைத்தபடி, பின்னால் குழந்தைகளை ஏற்றிக்கொண்டு அல்லது முன்னால் ஒரு குழந்தை, பின்னால் ஒரு குழந்தையோடு பைகளையும் சமாளித்தபடி அல்லது பையை முதுகில் மாட்டிக்கொண்டு குழந்தையின்கையை பிடித்தபடி நடக்கும் தாய்கள்....

பார்க்கும்போது, இவ்வளவு பெண்கள் டூவீலர் ஓட்டுகிறார்களா என்று ஆச்சரியமாக இருந்தது. (ஒருவேளை நான் பார்த்த சாலை முழுக்க பெண்களே தென்பட்டதும் காரணமாக இருக்கலாம்.) பெண்கள் டூவீலர் ஓட்டுவதைப் பற்றியது அல்ல இந்த இடுகை. காலையில் எழுந்து சமைத்து, உண்வை பேக் செய்து கொடுத்து, வீட்டைத் துடைத்து, துணி துவைத்து குடும்பத்தை பராமரிக்கும் பெண்களின் சம்பளமற்ற உழைப்பைப் பற்றியது.

குடும்பத்தைப் பராமரிக்கும், இந்த வேலைகளுக்கென்று, எந்த அங்கீகாரமும் இல்லை. அதற்கென்று ஊதியமோ, வரையறைகளோ இல்லை. (மூன்று வேளைச் சாப்பாடும், பண்டிகைகளின்போது துணிமணிகள் என்று வேண்டுமானால் சொல்லிக்கொள்ளலாம்.) அதைத்தாண்டி, இந்த வேலைகள் ஒரு உழைப்பாகவே எண்ணப்படுவதில்லை என்பதுதான் இதில் வேதனையான உண்மை. அதனினும் உண்மை, பெண் என்பதனாலேயே இந்த வேலைகள் அவர்கள் தலைமேல் கட்டப்படுவதும், கட்டாயம் அவர்கள் இதனை செய்தாகவேண்டும் என்று எதிர்ப்பார்ப்பதும்.

இதைப்பற்றி பேசினால், ”வீட்டுவேலை என்ன பெரிய கஷ்டமா? எல்லாத்துக்கும் மெஷின் இருக்கு, அந்த காலத்து மாதிரி எல்லாத்தையும் கையிலேவா செய்றாங்க? துணி துவைக்க மெஷின் இருக்கு, அதை எடுத்து காயப்போட்டு எடுத்து வைக்கணும், மாவு அரைக்க கிரைண்டர் இருக்கு, முன்னாடி மாதிரி கல்லுலயா அரைக்கறாங்க” என்று இந்த காலத்து ஆண்களும் சரி,அந்த காலத்து பெண்களும் அலுத்துக்கொள்வார்கள். முன்பை விட மெஷின்களும் வேலை நேரத்தை, உழைப்பைக் குறைத்திருப்பது உண்மைதான். ஆனால்,வேலைக்கும் சென்று, பிறகு வீட்டையும் கவனித்துக்கொள்ளவே இம்மெஷின்கள் உதவுகின்றவேயன்றி அதனாலெல்லாம் பெண்களின் கடமைகள் சற்றும் குறைந்துவிடவில்லை.

வெளியில் துணி துவைக்க அல்லது அயர்ன் செய்ய கொடுத்தால் நான்கு ரூபாய் முதல் 10 ரூபாய், கால்கிலோ இட்லி மாவு பதினான்கு ரூபாய்... வீட்டிலோ இவையெல்லாம் எந்த செலவுமின்றி நடந்தேறிவிடும்.

முன்பு போல இல்லாமல், ஆண்களும் வீட்டு வேலைகளில் பங்குகொள்கிறார்கள் என்றாலும் பெண்களின் உழைப்பை பார்க்கும்போது அது மிகவும் சொற்பமே. அதுவும் இந்தியா போன்ற நாடுகளில் பெண்களின் பங்களிப்பே அதிகம். அலுப்பூட்டும், இயந்திர கதியிலான வீட்டு வேலைகளை பெண்கள் கவனித்துக்கொண்டிருந்தால், ஆண்கள், கிரிக்கெட் பார்த்துக்கொண்டோ /ஓய்வெடுத்துக்கொண்டோதான் இருக்கிறார்கள். வெளியில் வேலைக்குச் செல்பவர்களுக்கு, வாரத்தில் குறைந்தது ஒரு நாளாவது விடுமுறை இருக்கிறது. ஆனால், வீட்டுவேலைகளுக்கு?

அதிலும், இருவரும் வேலைக்குச் செல்பவராக இருந்துவிட்டால் பெண்ணுக்குத்தான் அதிக வேலை. அலுவலகத்தில் செய்வதோடு அல்லாது, வீட்டுப்பாரமும் அவள்மீதுதான் சுமத்தப்படுகிறது.

ஆனால், வீட்டில் உழைப்பதை யாரும் உழைப்பாகவே அதாவது மதிப்பிற்குரியதாகவே எண்ணுவதில்லை. ஏன், அந்த பெண்களே கூட அப்படி நினைப்பதில்லை. வெளியில் சென்று உழைத்தால்தான் ”உழைப்பு” என்றுதான் எல்லார் மனதில் பதிந்திருக்கிறது. ஏனெனில் அதன் அந்த உழைப்பின் மதிப்பிற்கு ஒரு சம்பளம் கிடைக்கிறது இல்லையா? ஆனால், வீட்டுவேலையை சம்பளத்துக்குரியதொன்றாக ஏற்றுக்கொள்வதில்லை.

ஒரு சாதாரண பெண்ணை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். (இல்லத்தரசி, ஹவுஸ் வொய்ஃப் அல்லது ஹோம்மேக்கர் என்று என்ன பெயரிட்டு வேண்டுமானாலும் அழைத்துக்கொள்ளலாம். இதனாலெல்லாம், அவரது வேலையின் தன்மை மாறிவிடப் போவதில்லை.) காலையில் டிபனுக்கு என்ன செய்வதிலிருந்து, அதற்கு முன் கூட்டியே தயாரித்து வைத்துக் கொள்வதிலிருந்து, அன்றைய சமையல், குழந்தை வளர்ப்பு, துணி துவைத்தல், சாமான்கள் கழுவுதல், வீட்டைச் சுத்தம் செய்தல் என்று எத்தனை வேலைகளை ஒருநாளில் செய்யவேண்டியிருக்கிறது. இதற்கு ஏதாவது பெறுமதி இருக்கிறதா?

இதுவே, வேலைக்கு ஆள் வைத்துக்கொள்வது என்றால், சமையலுக்கு 1000ரூபாய், மீதி வேலைகளுக்கு 250 ரூ என்றே வைத்துக்கொள்ளுங்கள். (இது மிகவும் குறைந்த பட்சம்தான்) ஆனால், வீட்டிலோ இவையனைத்தும் மலிவாக கிடைத்துவிடுகிறது. வேலைக்குச் செல்லும் பெண்ணுக்கு இரட்டை சுமையாக இருந்தாலும் குறைந்தபட்சம் வீட்டுவேலைக்கு ஆள் வைத்துக்கொள்ளும் வசதியாவது நடுத்தர வர்க்கப் பெண்களுக்கிருக்கிறது. ஆனால், உழைக்கும் வர்க்கப் பெண்களுக்கு இந்த தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமைகூட இல்ல. இல்லத்தரசிகளுக்கு “வீட்ல சும்மாதானே இருக்க” என்ற பேச்சோடு, இந்தக் கடமைகளும் சேர்ந்துவிடுகிறது. எனில், வீட்டு வேலை செய்யும் பெண்ணின் உழைப்பை எப்படி மதிப்பிடுவது?

அதனாலேயே, வீட்டு வேலை செய்யும் பணிப்பெண்களுக்கென்று எந்த பணிமதிப்பும் இருப்பதில்லை. இருப்பதிலேயே, அதிக பணிச்சுமையும் மிகவும் குறைந்தபட்ச ஊதியமும் பெறுபவர்கள் இவர்களாகத்தான் இருக்கிறார்கள். வீட்டு பணிப்பெண்களின் வேலைகளை/உழைப்பைப் பார்க்கும்போது இவர்கள் பெறும் சம்பளம் மிகவும் சொற்பம். இந்த பணிக்கென்று எந்த சம்பள வரையறையும் கிடையாது. இதுவே பலவகை சுரண்டல்கள் – உழைப்புச் சுரண்டல் மற்றும் பாலியல் சுரண்டல்களுக்கும் வழிவகுக்கிறது. விகடன் போன்ற பத்திரிக்கைகள், பணிப்பெண்களைப் பற்றிய கீழ்த்தரமான ஜோக்குகளை அள்ளித் தெளிப்பதில் காட்டும் ஆர்வத்தை அவர்களின் வாழ்க்கையை அறிந்துக்கொள்வதில் காட்டுவதில்லை. நடுத்தர வர்க்க பெண்களுக்குக் கிடைக்கும் பெயரளவிலான சுதந்திரம் கூட இவர்களுக்கு மறுக்கப்படுகிறது. இவர்களது வீட்டுவேலைகளையும் குழந்தை வளர்ப்பையும் இவர்களேதான் செய்தாகவேண்டும்.

இப்படி, குடும்பத்துக்காக செய்வதை எல்லாவற்றையும் பணத்தோடு சம்பந்தப்படுத்திதான் காணவேண்டுமா என்று கேட்கலாம். அல்லது அப்படி குடும்பத்துக்காக செய்வதில்தான் எவ்வளவு தியாகம்,அர்ப்பணிப்பு இருக்கிறது என்றும் கூறலாம். (அதற்காக, அந்த உழைப்பு மதிப்பிடற்கரியது என்பதையெல்லாம் ஏற்றுக்கொள்ளமுடியாது.)எனில், நம் குடும்ப அமைப்பில் பணம் சம்பந்தப்படாமலா இருக்கிறது? அல்லது எல்லாம் தியாக உணர்விலா நடக்கிறது?

குடும்பத்தினரின் நடவடிக்கைகள் அனைத்தையும் பொருளாதாரம்தானே முடிவு செய்கிறது. உணவு, உடை முதற்கொண்டு பிள்ளைகளின் பள்ளி வரை தீர்மானிப்பது பொருளாதாரம்தான். ஒரு பெண் எந்த குடும்பத்துக்குச் மருமகளாகச் செல்ல வேண்டுமென்று தீர்மானிப்பது கூட பொருளாதாரம்தான். அதே போல், வீட்டு வேலைகளை அல்லது குழந்தை வளர்ப்பை தியாகத்துடன் ,அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன் செய்வதாக சொல்ல முடியுமா? அதை தீர்மானிப்பதற்கான வாய்ப்பின்றிதான், பல பெண்கள் குடும்ப அமைப்புக்குள் சிக்கிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களது விருப்புவெறுப்புக்கு இடமின்றி, இந்த வேலைகள் அவர்கள் தலையில் சுமத்தப்பட்டிருக்கிறது என்பதுதான் நிதரிசனம்.

மேலும், திருமணம் செய்யும் போது அதே தியாக உணர்வுடன் அல்லது அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன், வரதட்சிணை இல்லாமலா நடக்கிறது? அந்த தியாக அல்லது அர்ப்பணிப்பு உணர்வு ஏன் பெண்களிடம் மட்டும் எதிர்ப்பார்க்கப் படுகிறது என்பது புரியாத புதிர்.

திருமணத்தன்று உடுத்திக்கொள்ளும் புடவையிலிருந்து, மருமகளாகச் சென்றாலும் அவளுக்கென்று புழங்க சாமான்கள்,வரதட்சிணை என்று ஒரு பெண் இன்றும் பெற்றோருக்கு செலவாகத்தானே பார்க்கப்படுகிறாள். இன்ஷ்யூரன்ஸ் விளம்பரங்கள் இதற்கு தக்க சான்று. பெண் குழந்தையின் திருமணத்துக்கென்றே சேமிப்பு திட்டங்கள் இருப்பதை எப்படி பார்க்க?

குழந்தையை பார்த்துக்கொள்ள யாராவது ஒருவர் வேலையை விட வேண்டுமென்ற நிலை வந்தால் வேலையை விடுவது பெண்ணாகத்தான் இருக்கும். “நான் வேலையை விட ரெடி” என்று ஆண்கள் பேச்சுக்கு வேண்டுமானால் சொல்லாலாம். ஆனால், யதார்த்தத்தில் அப்படி நடப்பதில்லை. இன்று மாறி வரும் சூழலிலும் பெண்கள் ஆணுக்கிணையாக வேலைக்குச் செல்லும் சூழலிலும் இப்படி நடக்கக் காரணம் - பெண்ணை விட ஆண் இரண்டு வயதாவது அதிகமாக இருக்க வேண்டும் என்ற நமது feudal culture. எனில், பெண்ணை விட ஆணின் சம்பளம்தானே அதிகமாக இருக்கும்?

குழந்தைக்காக தற்காலிகமாக வேலையை விட்டுவிட்டு பிறகு வேலைக்குச் சேரும் பெண்கள் நிலை மிகவும் பரிதாபம். பிரமோஷன்கள் மறுக்கப்படும். குறைவான சம்பளத்தில்தான் வேலை கிடைக்கும். வேலையைவிட்டுவிட்டு மீண்டும் தொடர்வது என்பது நடைமுறையில் சிக்கலானது.

மேலும், எப்படி வீட்டில் இருந்து குழந்தையை குடும்பத்தை கவனித்துக் கொள்வது அர்ப்பணிப்பும், தியாகமும் ஆகிறதோ அதே போல் குழந்தையை வீட்டில் விட்டுவிட்டு வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களையும் தான் குழந்தைகளுக்கு/குடும்பத்துக்கு சரியாக கவனிக்கவில்லையோ என்ற குற்றவுணர்ச்சி கொல்கிறது. அந்த தியாகத்தின் மறுபக்கம்தான் இந்த குற்றவுணர்ச்சி. பெரும்பாலான முதலாளித்துவ நாடுகளில் குழந்தைபேறுக்கு விடுப்புக்காலம் 3 மாதங்களுக்குக் குறைவுதான். முதலாளித்துவம், தன் குழந்தையையும் கவனிக்க விடாமல் ஒரு பெண்ணை வேலைக்கு துரத்துவது போலவே அவர்களை கூலியற்ற குடும்ப உழைப்பாலும் சுரண்டுகிறது.

அதேசமயம், பெண், குடும்பத்தை கவனித்துக்கொள்வதும் ஆண் குடும்பச்செலவுகளுக்காக சம்பாரிப்பதும் இன்று பெருமளவு மாறியிருக்கிறது. இன்றைய முதலாளித்துவ சமூகத்தில் பெண்கள் இன்று ஆணுக்கிணையாக வேலைக்குச் செல்கிறார்கள். ஊதியம் பெறுகிறார்கள். என்றாலும், இங்கும் பெண்களின் உழைப்பு இரண்டாம்பட்சமாகத்தான் பார்க்கப்படுகிறது.

சமீபத்தில், பார்த்த விளம்பரம் இது - ஒரு ரெடிமேட் கடையில் தொங்கிய விளம்பரப்பலகை - ”வேலைக்கு பெண்கள் தேவை”! ஏன் வேலைக்கு ஆட்கள் தேவை என்று இருக்கவில்லை? குறைந்த ஊதியத்துக்கு பெண்கள் வேலைக்கு வருவார்கள். விவசாய வேலைக்கோ அல்லது கட்டிட வேலைக்கோ சென்றால், ஆண்களுக்கு ஒரு கூலியும் பெண்களுக்கு ஒரு கூலியும் இருக்கிறது. இப்படி ஆரம்பிக்கும் இந்த பாரபட்சம் சகல மட்டங்களிலும் வியாபித்திருக்கிறது. பெண்கள், வேறு கம்பெனிக்கு சுலபமாக மாறமாட்டார்கள் என்று பெண்களின் ஊதிய உயர்வு கணிக்கப்படுவதை யாரும் மறுக்கமுடியாது. முதலாளித்துவம், இதில்தான் உயிர்வாழ்கிறது. கூலி உழைப்பை சுரண்டுவது போலவே கூலியற்ற உழைப்பையும் முதலாளித்துவம் சுரண்டுகிறது.

ஒரு தொழிலாளி கூலி உயர்வுக்காக, போனசுக்காக வேலை நிறுத்தம் செய்யலாம். ஆனால், குடும்பத்தில் ஊதியமற்ற தொழிலாளி வேலை நிறுத்தத்தைப் பற்றி யோசிக்கக்கூட முடியாது.

நம் குடும்ப அமைப்பில் - பெண் படித்திருந்தாலும், வேலைக்குச் சென்றாலும் குடும்பத்தை கவனித்துக்கொள்வது என்பது அவளது இன்றியமையாத கடமையாக இருக்கிறது. அதாவது, செலவு செய்து, கேட்ட வரதட்சிணையைக் கொடுத்தாவது பெண்ணை, இன்னொரு குடும்பத்துக்கு சம்பளமற்ற வேலைக்காரியாக அனுப்பலாமேயென்றுதான் சமூகம் நினைக்கிறது. அவளை அடுத்த வீட்டுக்குச் செல்லவேண்டியவளாக, தன் கடமையாக எண்ணும் போக்கும் இந்த அடிமைத்தனத்தை அதிகரிக்கிறது.மருமகனுக்கு வேலை வாங்கிக்கொடுத்தாவது மகளை மணம் செய்து அனுப்பலாமென்று எண்ணும் பெற்றோர்களை பார்த்திருக்கலாம். எந்த கஷ்டம் வந்தாலும் கணவனை சார்ந்து அனுசரித்து வாழவேண்டுமென்று சொல்லும் போக்கு இது. இதற்கு படித்த/படிக்காத பெண்கள் என்றெல்லாம் விதிவிலக்குகள் இல்லை. மாமியார்களுக்கும்/மருமகளுக்குமான நீயா-நானாவில் கூட இதனைப் பார்த்திருக்கலாம். பெண் படித்து என்ன வேலையிலிருந்தாலும் வீட்டுக்கு வந்து சமையல் செய்ய வேண்டுமென்றுதான் முடிகிறது. இதனை வெறும் மாமியார்-மருமகள் பிரச்சினையாக மட்டும் பார்த்துவிட முடியாது. நமது குடும்ப அமைப்பின் உற்பத்தி முறை மாறிவிட்டது.

இன்னும் எத்தனை காலம் நம் பெண்களுக்கு விருப்பமானவற்றைச் செய்யக்கூட நேரமின்றி, குழந்தை வளர்ப்பிலும், சமையலிலும், சுத்தம் செய்வதிலும் அவர்களின் உழைப்பை உறிஞ்சப்போகிறோம்? எரிச்சலூட்டும், ஒரே விதமான வேலைகளிலிருந்து பெண்கள் விடுதலை பெறுவது எப்போது? ஓயாது இயங்கும் குடும்ப அமைப்பிலிருந்து உழைக்கும் வர்க்கப்பெண்களுக்கும்,இல்லத்தரசிகளுக்கும் ஓய்வு எப்போது?

பெண், தன்னைச்சார்ந்து – வாழ்க்கையைத் தன் வேலையைச் சார்ந்து அமைத்துக்கொள்வது எப்போது? கணவனைச் சார்ந்தோ அல்லது பெற்றோரைச் சார்ந்தோ அல்லாமல் வாழ்வது எப்போது? தந்தைக்குப் பின், மூன்றுவேளைச் சாப்பாட்டுக்காக திருமணம் செய்துக்கொள்ளாமல் சுதந்திரமான, தோழமையுடனான வாழ்க்கைக்காக திருமணம் செய்து வாழ்வது எப்போது?