5 offbeat things to do in Alleppey

1.வஞ்சி பாட்டு:

'வல்லம்களி' என்ற அழைக்கப்படும் படகு போட்டிகளின் போது, பாடப்படும் பாடல்.  சீரான கைத்தாளத்தோடு, ஒருவர் பாட, குழு அவர் பின்னால் சேர்ந்து பாடுவது. இந்த பாடல்கள், இணையத்தில் முழுமையான தொகுப்பாக‌ கிடைக்கவில்லை.  வஞ்சிப்பாட்டு, அவர்கள் மத்தியில் மிகவும் பிரபலம். எல்லா வயதினரும் ரசிக்கிறார்கள். 'நமக்கும் பிடிக்கிறது' என்று தெரிந்தால் மிகவும் மகிழ்கிறார்கள்.

சென்ற முறை, ஆலப்புழாவின் படகு போட்டியின்போது சென்றிருந்தோம்.ஆழப்புழாவின் குறுகிய‌ காயல்களில் 'ஷிகாரா' படகுகளில் வலம் வந்துக்கொண்டிருந்தோம். அழகான தாளலயத்தோடு, உச்ச ஸ்தாயில் பாடிக்கொண்டிருப்பது கேட்டது.  தித்தித்தாரா தித்தித்தை...தித்தை...

 

பாடல் வந்த திசையில்,  மரத்தடியில் , இரண்டு வரிசைகளில் குழுவாக ஆண்கள் நின்றிருந்தனர்.  நேர்த்தியான வரிசைகளில் நின்றபடி, துடுப்பு போடுவது போல கைகளை அசைத்து, முன்னால் நின்று பாடுபவரின் பாடலை திருப்பிப்பாடிக் கொண்டிருந்தனர். பார்க்கவும், கேட்கவும் இனிய காட்சியாக இருந்தது,அது.  அந்த இடத்தை கடந்த பின்னும் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது, அவர்களின் பாடல்!

இதில், பல வகைகள் இருக்கின்றன போலும். நாங்கள் தேடிய பல கடைகளிலும் கிடைக்கவில்லை. ஒரு கடைக்காரர் மட்டும், மனமிரங்கி, கணினியில் இருப்பதாகவும்,  எங்களுக்காக வட்டில் பதிந்து தருவதாகவும் சொல்லி கொடுத்தார். 40 பாடல்கள்.  சில சமயங்களில், படகு சவாரி செல்லும் போது இளநீர்,தேநீருக்காக , இறாலுக்காக‌ காயலோர கடைகளில் நிறுத்துவார்கள். அந்த கடைகளில் கிடைக்கலாம்.  சாம்பிளுக்கு இங்கே ஒன்று.

 தித்தித்தாரா தித்தித்தை...தித்தை...:‍)

2. ஷார்ஜா ஷேக்

ஜூஸ் கடைகளில் இந்த பானத்தை தவறாது குடிக்கவும். 'ஷார்ஜா ஷேக் எதனால் செய்தது?' என்று கடைக்காரரை கேட்டு 'ஷார்ஜா பழம்' என்று பதில் வந்தால், அதிர்ச்சி அடையாதீர்கள். சிறு கடைகளிலிருந்து, பெரிய உணவகங்கள் வரை இந்த 'ஷார்ஜா ஷேக்' உணவு பட்டியலில் முதலிடத்தை பிடித்திருக்கிறது.

ஷார்ஜா ஷேக் என்பது ஒருவேளை ஷார்ஜா வாழ் கேரளத்தினர் கண்டுபிடித்ததோ அல்லது, அரபு நாட்டின் பேரீச்சம் பழங்கள் கொண்டதோ   என்றெல்லாம் எங்களைப் போல் குழப்பிக்கொள்ள வேண்டாம். நானே சொல்லிவிடுகிறேன். ஷார்ஜா ஷேக் என்பது, ஒருவகை சிறுவாழைப்பழங்களும், பூஸ்ட்டும் கொண்டு செய்த 'மில்க் ஷேக்'. பிம்ப்பிலிக்கி பிலாபி! :-) ( அந்த வாழைப்பழத்துக்கு, 'ஞாலிப்பூவன்' என்று பெயராம்.)

அப்புறம், ஷார்ஜா ஷேக் செம!

3. லாட்டரி சீட்டு

நமது அதிர்ஷ்டத்தையும் கொஞ்சம் பரிசோதித்து பார்க்கலாம். இரண்டு கடைகளுக்கொரு லாட்டரி சீட்டுக் கடை. இதில், ஓணத்துக்காக சிறப்பு குலுக்கல் வேறு. பப்புவுக்கு முதலில் லாட்டரி என்றால் என்னவென்றே தெரியவில்லை. அவளுக்கு லேசாக விளக்கியதும், 'வாங்கலாம்' என்றாள். 'வாங்கித்தான் பார்ப்போமே' என்று எனக்கும் தோன்றியது.

அவளே ஒரு சீட்டை தேர்ந்தெடுத்தாள். அடுத்தநாள், செய்தித்தாளில் வரும் என்றதும், இந்த சீட்டுஎண் வரப்போகிறது என்று நம்ப ஆரம்பித்துவிட்டாள். அடுத்த அரைமணிநேரம் எங்கள் பேச்சையும், மூச்சையும் லாட்டரி ஆக்கிரமித்துக் கொண்டது. லாட்டரி காசு 65 லட்சங்கள் வந்ததும், அவளது காசை நான் எடுத்துக்கொள்ள கூடாது என்று கண்டிப்பாக சொல்லிவிட்டாள். குதிரை வாங்கப்போகிறாளாம்.

அடுத்த நாள் செய்தித்தாளில் வரப்போகும் எங்களது  லாட்டரி எண் குறித்தே எங்கள் எண்ணங்களும், திட்டங்களும் , சிரிப்பும் மகிழ்ச்சியுமாக சுற்றி சுற்றி வந்தன. குழந்தையின் எளிய மனம்தான் எத்தனை பெரிய வரம்!  செய்தித்தாளில் தன்னுடைய லாட்டரி சீட்டுஎண்  வந்துவிடும் என்றும், பணம் தனக்கே சேருமென்ன்றும் என்றும், அதனை எப்படி பெற்றுக் கொள்ளுவதென்றும் , கிடைத்த பணத்தை என்ன செய்வதென்றும் பப்புவுக்கு பல சிந்தனைகள்.

வாழ்க்கையை பற்றியும், எதிர்காலத்தை பற்றிய அவநம்பிக்கைகளையும், பயங்களையும் அவளுக்கு கடத்திவிட முனையும்  ஒவ்வொரு முறையும் என்னைக்கீழே தள்ளிவிட்டு சிரிக்கின்றன‌, அவளது நம்பிக்கைகளும், எளிமையான அணுகுமுறையும்!

வீட்டுக்கு வந்தபின், லாட்டரியை பற்றி மறந்தே போனாள். இரவு தூங்குமுன் ஒருமுறை கேட்டதோடு சரி! :-)

4. அப்பமும், தக்காளி ஃபிரையும்

கேரளா போய் அப்பம் சாப்பிடவில்லையென்றால் குருமா கூட உங்களை மதிக்காது! :-p

அப்பம் அல்லது பரோட்டா அல்லது இரண்டும் 'தவற விடக்கூடாதவை' பட்டியலில்  தவறாமல் இடம்பெற வேண்டியவை.;‍-)  அப்பத்துக்கு தேங்காய் பால் கொடுப்பது இல்லையாம். அது போகட்டும் குருமாவும் இல்லையாம்.

பட்டியலில், வித்தியாசமான பெயரில் ஈர்த்தது இதுதான்.

 (இது ஓணம் சதயா. தக்காளி ஃபிரை படத்தை செய்முறையில் காணவும்)

உலகின் இந்த மூலையில்தான், தக்காளியும் ஒரு காயாக  மாறியிருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். கோபி ஃபிரை அல்லது உருளை ஃபிரை என்றுதான் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன்.  தக்காளியை ஒரு காயாக மதித்து, அதனை வெட்டிப்போட்டு மசாலா சேர்த்து கிடைக்கும் சைட் டிஷ்தான் 'தக்காளி ஃபிரை'.

செய்முறை இங்கே...

வித்தியாசமாக, ஆனால் நன்றாகவே இருந்தது, தக்காளி ஃபிரை. பெங்களூர் தக்காளிதான், இந்த ஃபிரையில் இருந்த காய். :‍-)

5. ஷிகாரா சவாரி

படகுவீட்டுப் பயணத்தையும், இரவில் படகில் தங்குவதையும் விட்டுத்தள்ளுங்கள். ஷிகாரா எனப்படும், அலங்காரமான படகில், ஆலப்புழாவின் கிராமங்களுக்கு நீர் வழியாக பயணம் செய்யுங்கள்.

காயலோரத்தில் வாழும் மக்களும், அவர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையும், காயலின் எதிரெதிர் முனைகளுக்கு கடக்கும் போட் சர்வீசும், சிறு வள்ளங்களில் படகு வலித்து விளையாடும் சிறுவர்களுமாக இந்த படகுபயணத்தில் நம்மை மயக்குவது, தண்ணீரை சுற்றி அவர்கள் வாழும் வாழ்க்கைதான். 

இந்த கிராம வழி பயணத்தில், ஆங்காங்கே சிறு மெஸ்களும் உண்டு. கேரளா மீல்ஸை மிஸ் பண்ணிவிடாதீர்கள்! ;‍) 

வீடுகளும், தென்னை மரங்களும்,வீட்டு முகப்பில் நிற்கும் கார் போல தென்னை மரத்தில் கட்டப்பட்ட படகுகளும், படகுகள் காற்றில் லேசாக அலைவதும், வீட்டின் பின்புறம் நெல் விளைந்து நிற்பதும் என்று  மக்களின் வாழ்க்கையோடு நெருங்கிய‌ உணர்வை தந்தது,

 அந்த மூன்று மணிநேர கழிமுகப் பயணம். 

 சொகுசான‌ படகுவீட்டு பயணத்தைவிட என்னை கொள்ளை கொண்டது, இந்த ஷிகாரா சவாரியே!

மறக்க முடியாத ஒரு காதல் கதை (காதலர் தின ஸ்பெஷல்)

மானப்பன், கண்ணுக்கினிய இளைஞன். பிள்ளையில்லாத பெற்றோருக்கு தவமாய் தவமிருந்து பெற்ற பிள்ளை.  தெய்வத்தின் அருளால் பெற்ற பிள்ளையென்ற பெயரும் சேர்ந்துவிட, சீருக்கும் சிறப்புக்கும் சொல்லவா வேண்டும்?

பெற்றோரின் அன்பும் அரவணைப்போடும், உற்றார் உறவினரின் பாராட்டு களோடும் கூடிய இனியதொரு வாழ்க்கை.இவ்வளவும் இருந்தாலும்,  விளையாட்டுப் பிள்ளையாக இல்லாமல் வீரனாகவும் இருந்தான் மானப்பன். வில்லும், அம்புமே அவனது இரு கைகள்.

ஆனாலும், வாழ்க்கை ஒருபோதும் ஒரே மாதிரி இருக்காதல்லவா? தந்தையோடு முரண்படும் தருணமும் வந்தது. மானப்பனின் வில்லும் அம்பும் தந்தையுன் கண்களில் பட, தந்தையின் சீற்றத்தால் முறிந்தன வில்லும் அம்பும். இதைக் கண்டு மனமொடிந்து போனான் மானப்பன்.

வீரனக்கழகு அவனது ஆயுதம். அவை பறிக்கப்பட்டு, சேதப்படுத்தப்படுவது மானக்கேடு. அதன்பின் உயிர்வாழ்வது வீணென்று தோன்ற, வெறுத்துப் போய் வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறான் மானப்பன்.  நண்பர்களிடம் செல்கிறான் . நினைத்த ஆறுதல் அவனுக்கு கிட்டவில்லை.

நண்பர்கள் என நினைத்தவர்களின் நயவஞ்சக முகத்தை கண்டுக் கொள்கிறான். அவர்களை சமாளித்து, இறுதியாக‌ மானப்பன் வந்தடையும் இடம், குடகு. 

குடகில், உறவினர் வீட்டில் அடைக்கலம் தேடிக்கொள்ளும் மானப்பன், கொஞ்சம் நிலம் வாங்கி உழவும், அறுவடை செய்யவும் தலைப்படுகிறான். பெரிய வீடு, தோட்ட துரவுகளென்று அமெரிக்கையாக  வாழ்ந்த வாழ்க்கையை இழந்தாலும், விவசாயம் செய்வது, விளைவித்ததை விற்பது என்று ஒரு எளிய ஆனால் நிம்மதியான‌ வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொள்கிறான்.

இதன் நடுவில், அவன் வாழ்வில் வருகிறாள் 'செம்மரத்தி'. குடகின் அழகும், தீரமும் சேர்ந்த பெண். இருவரு க்கிடையில், காதல் மலர்ந்ததென்று சொல்லவும் வேண்டுமா? தீராக்காதலோடு மணம் செய்துக் கொள்கிறார்கள் மானப்பனும்,செம்மரத்தியும்.

 திருமணத்துக்குப் பின்னும், தொடரும் காதல் நாளுக்கு நாள் வளர்கிறது. சமயங்களில் ஒருவர் மீது ஒருவர் சொந்தம் கொண்டாடுகிறது. அதன் காரணமாகவே, இருவருக்கிடையில் சிறு சிறு செல்ல சண்டைகளும் மூள்கிறது.  

செம்மரத்திக்கு, உள்ளூர ஒரு பயம். எங்கே, மானப்பனை வேறு பெண்களிடம் இழந்துவிடுவோமோ என்ற லேசான பயம் தொற்ற, மானப்பன் வீடு திரும்புவது சற்றே தாமதமானாலும் அவனிடம் வழக்கு தொடுப்பாள்.

நல்லெண்ணெய் விற்றுவிட்டு வீடு திரும்ப தாமதமாகி விடுகிறது, ஒருநாள். செம்மரத்தி புரிந்துக்கொள்ளாமல், அவனிடம் சண்டை வளர்த்தத் தொடங்க, மானப்பனோ இயன்ற மட்டும் அவளிடம் விளக்குகிறான்.

சமாதானமாகாத மனதோடு மானப்பனுக்கு உணவு பரிமாறுகிறாள், செம்மரத்தி. சாப்பிட உட்கார்ந்து ஒரு கவளம் உள்ளே செல்வதற்குள்,  மானப்பனின் காதுகளில் விழுகிறது போர்முரசு. குடகர்களுக்கும் மலையாளி களுக்குமான போர் மூண்டதற்கான அறிவிப்பு அது. சாப்பிட அமர்ந்தவன், அப்படியே எழுந்து போருக்கு புறப்படுகிறான்.

செம்மரத்திக்கு இதயமே விண்டுபோகிறது. கணவனை இயன்றமட்டும் தடுத்துப்பார்க்கிறாள். எப்படியாவது அவனை நிறுத்திவிட முயல்கிறாள். கெஞ்சுகிறாள், குரலை உயர்த்தி கதறுகிறாள்.ம்ம்ஹூம்! மானப்பனை, எதுவும் தடுத்து நிறுத்திவிடமுடியவில்லை.

வாசலை, கடந்து செல்பவன்  நிலைப்படியில் தலையை இடித்துக் கொள்கிறான். சிவப்புத் தலையுடைய பச்சோந்தி ஒன்று அவனுக்கு குறுக்கே ஓடுகிறது. சாப்பிட அமர்ந்து சாப்பிடாமல் எழுந்ததையும், இந்த சகுனங்களையும் புரிந்துக்கொள்ளும் செம்மரத்தி, மறுகுகிறாள்.

ஓடிப்போய்,முன்னைவிட வேகமாக கணவனை தடுக்கிறாள். செம்மரத்தியின் கதறலுக்கும், சாபங்களுக்கும் காது கொடுக்காமல், போர் நடக்கும் இடத்துக்கு விரைகிறான் மானப்பன்.

குடகர்களின் தலைவனை, வீழ்த்தி போரில் வெல்கிறது மலையாளிகளின் படை. வெற்றிக்களிப்பில், வீடு திரும்புகிறார்கள் மலையாளிகள். இதன் நடுவில், மானப்பன், தன் கையிலிருந்து ரத்தம் வழிந்தோடுவதை உணர்ந்து பார்க்க, அவனது சிறுவிரல் வெட்டுண்டு போயிருப்பதை காண்கிறான். ஏதோவொன்று, பளீரென்று அவனை வெட்ட, பித்து பிடித்தவன் போல் போர்க் களத்துக்கு திரும்பி ஓடுகிறான்.

விரல் போனதைப் பற்றிக்கூட கவலைப்ப‌டவில்லை. விரலிலிருந்த அவனது மோதிரமே அவனை அப்படி துரத்தியது. செம்மரத்தியின் அன்பு பரிசல்லவா, அது! மோதிரத்தை இழந்து, வீட்டுக்குச் செல்வதை அவனால் நினைத்துக் கூட பார்க்க இயலவில்லை. அன்பின் பரிசை இழந்தபின், செம்மரத்தியை எப்படி  எதிர்கொள்வான்?  உடனே திரும்பி, ஓட்டமெடுக்கிறான்.

போர்க்களத்துக்கு, திரும்பி ஓடும்போது இவைதான் அவனது மனதில் தோன்றினவே தவிர, தான் அபாயத்தை நோக்கி ஓடுகிறோம் என்பதோ, நண்பர்களது குறுக்கீட்டுக் குரல்களோ எச்சரிக்கைகளோ  எதுவும் அவனது  செவிகளில் விழவேயில்லை.

விடிகாலை நான்கரை மணிக்கு, அந்த காவு'வை அடைந்த போது கேட்ட 'தோட்டம்'பாடலின், ஒரு பகுதி முழுக்கவே மானப்பன் எதிரிகளிடம் சிக்கி சின்னாபின்னமாக துண்டாடப் பட்டதை துயரத்தோடு சொல்லிக் கொண்டிருந்தது. ஆம், போர்க்களத்துக்கு திரும்பி ஓடிய மானப்பன்,  தோல்வியில் வெகுண்டு போயிருந்த குடகர்களது அம்புக்கு பலியாகிப்போனான்!

பரிசினிக்கடவிலிருந்து, கிட்டதட்ட 30கிமீ தூரத்தில் இருந்த 'காவு' அது. காலை மூன்று மணிக்கு எழுந்து தயாராகி யிருந்தோம். முந்தின நாள் மாலையிலிருந்தே  மானப்பன் கதை தோட்டம் வழியாக, சொல்லப்பட்டுக் கொண்டி ருந்திருக்கிறது. கீற்றுக்கொட்டகையினுள், திரைச் சீலைக்குப் பின்கறுப்பு மீசையும், முகத்தில்  வண்ணங்களும் கொண்டு கதிவனூர் வீரன் தயாராகிக் கொண்டிருந்தார்.

'காவு'க்கு நேர் எதிரில், வாழை தண்டுகளில் தீப்பந்தங்கள் தயராக இருந்தன. சற்று தள்ளி, சிறுவர்கள், தழலை ஏற்றிக்கொண்டிருந்தனர். பந்தங்களுக்கு ஒருவர் சுற்றி வந்து நெய்யூற்ற, மற்ற சிலர் பந்தங்களுக்கு நெருப்பேற்றினார்கள்.

 

 சற்று நேரத்தில், பந்தங்கள் ஜெகஜோதியாக எரிய, செண்டைகள் முழங்கத் தொடங்கின.  நெருப்பும், மேளமும் உக்கிரமடைய, கீற்றுக் கொட்டகையிலிருந்து வெளியில் வந்தார் கதிவனூர் வீரன். கைகளில் வாளும், கேடயமும்.  உக்கிர கோப‌த்தில்,அவரது கண்களும் நெருப்பை கனன்றுக் கொண்டிருப்பதாகவே பட்டது.

 

தோட்டப்பாடலோடு, சுழன்று சுழன்று கதிவனூர் வீரன் ஆடிக்கொண்டிருக்க, காவு'க்கு எதிரில் தீப் பிழம்புகள், சிதையில் குதித்து உயிரைவிட்ட‌ செம்மரத்தியின் நாக்குகளாகவே இருந்தது.  செம்மரத்தியின், மானப்பனின் காதலை,மீண்டு வாழமுடியாத வாழ்க்கையை சொல்வதாகவே தோன்றியது.

 

வாழை தண்டுகளில் செய்யப்பட்ட அந்த தீப்பந்தங்கள், கதிவனூர் வீரனின் போர்ப்படை நண்பர்களை நினைவிலிறுத்தி ஏற்றப்படுகிறதாம்.நண்பர்களோடு, சுற்றி சுழன்று போரிடும் கதிவனூர் வீரன்!தீப்பந்தங்களின் மேடையின் நடுவிலிருக்கும் குத்துவிளக்குச் சுடரில் யாரைத் தேடுகின்றன, அவனது கண்கள்? செம்மரத்தியையா?

 

அந்த இருளில், லேசான குளிரில், மனத்தில் பாரத்தோடு அமர்ந்திருக்க, பாடல்கள் நம்மை உலுக்குகின்றன.காதலும், வீரமும், பொறாமையும், நயவஞ்சகமும், கோபமும், பயமும் என்று மானிடர்களின் அத்தனை உணர்வுகளுக்கு பலியாகிப்போன மானப்பனும், செம்மரத்தியும் 'தோட்டம்' பாடல்களாக -  காதலின் தெய்யங்களாக - மக்கள் மத்தியில் வாழ்கிறார்கள். காதல் மற்றும் வீரத்தின் சிறு தெய்வங்களாக, அவர்களிருவரும் ,இன்றும்  கண்ணூரின் கிராமங்களில் நினைவு கொள்ளப்படுகிறார்கள்! 

தேக்கடி செல்ல சில டிப்ஸ்

(கேட்டது மூணு நாலு பேருதான்..ஆனா, நாம ஊருக்கே சொல்வோமில்ல!) :-)

கூர்க் போயிட்டு வந்ததுலேருந்து, பப்பு, யானைகள் மேலே  அப்படி மதிமயங்கி கிடந்தாள். அதுவும், ஜூவிலே பார்க்கிறதெல்லாம் மேடமுக்கு பிடிக்காது. 'வாங்க பழகலாம்' ரேஞ்சுலே யானைகளை குளிப்பாட்டி, சாப்பாடு கொடுத்து பழகணும்!!

  அதுக்கு எங்கே முடியும்... கூர்க் துபாரேயை விட்டா?! கூர்க்குக்கு அடுத்து  மசினகுடிக்கு பயணம்!  'தெப்பக்காடு யானைகள் முகாம்'லே பழகினோம். தங்கியிருந்த மூணு நாளும், சாயங்காலம் முழுக்க‌ யானைகள் முகாம்லேதான். என்ன, மசின குடியிலே 'தூரத்துலேருந்து' பழகலாம்!

அந்த பயணத்துலேதான், யானைகள் வீட்டு விலங்கு இல்லே காட்டு விலங்குன்றது பப்புவுக்கு புரிஞ்சதோ என்னவோ! காட்டு யானைகளையும் நேரடியா பார்த்தது மசினகுடி பயணத்துலேதான்.

'சிவநேசு சிவநேசு குருவம்மா' கணக்கா நாங்க  'இன்னும் இன்னும் யானை, ரிச்சர்ட் பார்க்கர்' ரிச்சர்ட் பார்க்கர்ன்னு தேடினப்போ க்ளிக்கானதுதான்  'தேக்கடி'.

"தேக்கடி" என்னவோ  தமிழுக்கு ரொம்ப நெருக்கமா தோணினாலும், தேனி வழியா ஏதோ ஒரு  மலையடி வாரத்துலேருந்து ஆரம்பிக்கிற பயணம் முடியும்போது கேரளாவாகிடுது. ஒரு சின்ன கோடுதான்... அதுக்கு இந்த பக்கம் குமுளின்றாங்க...அந்த பக்கம் தேக்கடியாம்.

மதுரை வழியாக தேனி சென்று தேக்கடி சென்றோம்.நாங்க போனது ஏப்ரல் மாதம். மத்த நாட்களிலே எப்படி இருக்கும்னு தெரியலை... ஆனா, ஏப்ரல் இரண்டாம் வாரத்துலே மிதமான வெயில். மிதமான குளிர். படகு சவாரிக்கு நல்லாவே இருந்தது. மேலும், ஏப்ரல் மாதத்தில், மலர் கண்காட்சி ஒன்றும் நடைபெறும். மதிய நேரத்தில், ஒரு சின்ன விசிட் அடிக்கலாம்.

தங்குமிடம்:

 காட்டுக்கு வெளிலே ஒரு ஹோட்டல்லேயும் ஒருநாள், இரண்டு நாட்கள் காட்டுக்குள்ளே கேரள அரசாங்க ஹோட்டல் லேயும் தங்கினோம். வெளியில் தங்குவதைவிட, காட்டுக்குள்ளே தங்குவதைதான் பரிந்துரைப்பேன்.

காட்டுக்குள்ளேன்னா, காட்டுக்குள்ளேயே இல்ல...காட்டின் எல்லை ஆரம்பிக்கிற இடம். பெரியாறு ஏரியின் முனையில், மலைப்பாங்கான பகுதியில் இருக்கிறது. முன்பதிவு அவசியம். இங்கு தங்கினா, மாலை ஐந்து மணிக்குள்ளே உள்ளே வந்திடணும்...ஏன்னா, காட்டு எல்லைப்பகுதியில் உள்ளே வர ஐந்து  மணிக்குப் பிறகு அனுமதியில்லை.

குடும்பத்தோடு தங்குவதற்கு ஏற்ற இடம். காலை உணவுக்கும் சேர்த்தே அறை வாடகை. அதுவும், இளங்காலை நேரத்தில் படகு சவாரி முடிச்சு, நேரா புட்டும், ஆப்பமும்,அன்னாசி பழரசமும் சாப்பிடறது இருக்கே!யம்ம்ம்ம்ம்!

உள்ளேயே, நீச்சல் குளம் குழந்தைகளுக்கு தனியாக இருக்கிறது. என்ன, குரங்குகள் தொல்லை அதிகம்.  கொஞ்சம் ஏமாந்தால் போதும்...உங்களையே தூக்கிட்டு போய்டும்! மற்றபடி, பாதுகாப்பான, சுத்தமான இடம். இன்னொருமுறை தேக்கடி சென்றால், 'ஆரண்ய நிவாஸில்' தங்கவே விரும்புவோம்.  பைசா வசூல்ல்ல்ல்ல்!

தேக்கடி படகு சவாரி:

தேக்கடின்னாலே படகு சவாரிதானே! தேக்கடியில், சுற்றவும் பார்க்கவும் இடங்கள் இருந்தாலும் தவற விடக் கூடாத முக்கியமான விஷயம் படகு சவாரி.  இரண்டு பக்கமும் காடுகள். நடுவில் சாலை போல நீண்டும் வளைந்து பெரியாறு. நடுவில், நீரில் மூழ்கி போன பட்டுப்போன மரங்கள். அந்த மரங்களின் நுனியில் அமர்ந்தும், சிறகுகளை விரித்து காற்று வாங்கியும் பறவைகள். ஆரண்ய நிவாசில் தங்கினால், சலுகையாக படகு சவாரி  ஒருமுறை இலவசம். நமக்கு தேவையான நேரத்தை, வரவேற்பு அலுவலகத்தில் குறிப்பிட்டு முன்பதிவு செய்துக்கொள்ளலாம்.

நாங்கள், இரண்டு முறை படகு சவாரியில் செல்லுமாறு பார்த்துக் கொண்டோம். ஒரு முறை காலை நேரத்தில் . காலை புலரும் நேரத்தில், படகில் சென்று ஆற்றையும், மெதுவாக விழிக்கும் காடுகளையும் காண்பது இனிமை யான அனுபவம். மனித நடமாட்ட தொல்லைகளின்றி ஆழ்ந்த‌ அமைதியில் இருக்கும் இயற்கையை காண்பது ஒரு தனி அனுபவ‌ம்.

காட்டுக்கு விலங்குகளை காண மட்டுமே வந்திருக்கிறோம் என்பது போல  பப்புவுக்கு பதிந்துவிடக்கூடாது என்பதில் அதிக கவனம் எடுத்துக்கொள்வேன். ஒரு இடத்துக்கு சென்றால், அந்த ஊரின்/சுற்றுப்புறங்களின் அனைத்துவித குணாதிசயங்களோடு  முழுமையாக  உணர வேண்டும், அறிந்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பதை பயணங்களின் மூலமாக‌ தற்போது புரிந்துக் கொண்டிருக்கிறாள் என்றாலும், அதற்கு நமது சின்ன சின்ன நடவடிக்கைகளே முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன.

இன்னொரு படகு சவாரி, மதியம் ஒரு இரண்டு/மூன்று மணி வாக்கில். விலங்குகள் நீர் குடிக்க மதிய நேரத்தில் வரும். அவற்றை காண வேண்டுமானால், உச்சி வெயில்  நேரம்தான் சரி. அப்படிதான், நாங்கள் ஒரு யானை குடும்பம் தன் குழந்தை குட்டிகளோடு நீந்தி ஆற்றை கடப்பதை வெகு அருகில் பார்த்தோம். வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாத அனுபவம்.

இரண்டடுக்கு படகுகள்தான் எல்லாம். மேல்தளத்தில் அமர்ந்தால், முழு காட்டையும், ஏரி பரந்து விரிந்தி ருப்பதையும் காணலாம். விலங்குகள் தெரிகின்றது என்றாலே, எல்லோரும் விழுந்தடித்துக்கொண்டு படகின் ஒரு இடத்தில் குவிந்துவிடுவதுதான் ஆபத்தானது. படகிலிருக்கும் பாதுகாப்பு பணியாளர்கள் கூட்டத்தை கட்டுபடுத்துகின்றனர் என்றாலும், மக்களிடமும் இந்த விழிப்புணர்வு வரவேண்டும்.

விபத்துக்குப் பிறகு, அரசாங்கம் சில கெடுபிடிகளை விதித்துள்ளது. லைஃப் ஜாக்கெட் அணிவதை கட்டாயமாக்கியது, படகுகளில் குறிப்பிட்ட எண்ணி க்கையில் மட்டுமே பயணிகளை ஏற்றுவது என்று. என்றாலும், மக்கள், மான்களுக்கும் காட்டெருமை களுக்கும் படகிலிருந்தே அவ்வளவு குதூகலத்தை காட்டுவது சில சமயங்களில் பயத்தை ஊட்டுகிறது.

இவை தவிர, வனத்துறையினரால் நடத்தப்பெறும் சிலபல சாகச பயணங்கள் இருக்கின்றன. குழந்தைகளுக்கு அனுமதியில்லை, பனிரெண்டு வயதுக்கு மேலிருந்தால் மட்டுமே அவர்களோடு செல்லலாம் என்பதால் அடுத்த முறை பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று விட்டுவிட்டோம். அதற்குட்பட்ட வயதினருக்கென்று செல்வதற்கு ஒரு 'Pug mark trail' - காட்டுவழி பயணம்  இருக்கிறது.

படகு சவாரிக்கு அடுத்து, எங்களை மிகவும்  கவர்ந்தது, அந்த நடைபயணம்தான். நுழைவுச் சீட்டுகள் விற்குமி டத்தில், இந்த ' Self guided trek 'க்கு நுழைவு சீட்டு வாங்கிக்கொண்டு சிறிது தூரம் சென்றால், வனத்துறையின் அலுவலகம் வருகிறது. அங்கிருந்து கிட்டதட்ட இரண்டு முன்று கிமீ வரை காட்டுப்பாதையில் நடைபயணம்.

அடையாளத்துக்காக, பாதைகளில் ஆங்காங்கே கற்களை புதைத்திருக்கிறார்கள். அவற்றை தொடர்ந்து செல்ல வேண்டும். கற்கள் எல்லாவற்றிலும், பறவை மாதிரிகளை வரைந்தும், அந்டஹ் பறவைகளைப் பற்றிய விபரங்களையும் குழந்தைகளுக்கும் புரியும் விதமாக செதுக்கி வைத்திருக்கிறார்கள்.

'அடர்காடு' என்று சொல்ல முடியாவிட்டாலும்,  வயதான மரங்களும், விழுதுகளுமாக அமைதி நிறைந்த இடமாக‌ த்தான் இருக்கிறது. விதவிதமான‌ பறவைகளும், அவற்றின் சப்தங்களும் நிறைந்து நமது நடையை வண்ணமயமாக்குகின்றன. சருகுகளின் மீது நாம் நடக்கும் சப்தம்தான் தொடர்ச்சியாக கேட்கிறது. (அவ்வப்போது, சில வாகனத்தின் சப்தங்களும்...ஏனெனில், இந்த பாதைக்கு சற்றுக்கீழேதான் சாலை..ஹிஹி)

வனத்தில், விழுந்து மட்கி கிடக்கும் மரங்களில் உருவங்களை தேடுவது நல்ல பொழுதுபோக்கு.

எங்கள் தேக்கடி பயண நினைவுகளில் முக்கியமானது, கதக்களி கண்டதுதான். நேரடியாக கதக்களையை, அதன் ஒப்பனைகளிலிருந்து ஆரம்பித்து முழு நிகழ்ச்சி வரை கண்டது அங்குதான். இரண்டு மூன்று இடங்களில் நிகழ்கிறது. காலையிலேயே நுழைவு சீட்டு வாங்கி, முன்பதிவு செய்துக் கொள்ள வேண்டும். நிகழ்ச்சி, மாலை ஆறு மணிக்கு மேல்தான் நடக்கிறது.

எனவே, தங்குமிடத்தை அதற்கு ஏற்றாற்போல திட்டமிட்டுக்கொள்வது நல்லது. பயணிகளுக்காக என்பதால், கதக்களியின் முக்கிய அம்சங்களை, கண் அசைவுகளை எல்லாம் ஆங்கிலத்தில் விளக்குகிறார்கள். ராமாயணக் கதைகள்தான்,பாடலோடு ஆடி நடிப்பதைக் காண்பது நல்ல அனுபவம். நிகழ்ச்சி முடிந்ததும், அவர்களோடு படமெடுத்துக்கொள்வதை டோன்ட் மிஸ்.

அதேபோல், நாங்கள் தங்கியிருந்த இடத்திலும் மாலையில் 'மோகினியாட்ட'த்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். கதக்களியும் மோகினியாட்டமும் எங்கள் தேக்கடி பயணத்தின் போனஸ்!

உணவு:

சிறிய ஊர் என்பதாலோ என்னவோ உணவுக்குதான் கொஞ்சம் திண்டாடினோம். உணவு நேரத்தில் கூட்டம் கூடிவிடுவதால் உணவகங்களில் காத்திருக்க நேர்ந்தது. அதோடு,  சாலையோர உணவகங்களை பப்புவுக்கு  அப்போது பழக்கவில்லை. அதனால் கூட இருக்கலாம். பரோட்டா, தோசை, க்ரீன் டீகளில் உயிர் வாழ்ந்த நினைவு.

ஷாப்பிங்:

தேக்கடியில் செய்யப்படும் ஷாப்பிங், மசாலாப் பொருட்களன்றி வேறென்ன?  நல்ல தரம். சரியான விலை.  முக்கியமாக, ஒரிஜினல் லெமன் கிராஸ் எண்ணெய். கொஞ்ச நாட்களுக்கு,வீட்டில்  க்ரீன் டீயிலிருந்து வீடு துடைப்பது வரை லெமன் க்ராஸ் எண்ணெய் வாசம்! நிறைய கடைகள் உண்டு. உள்ளூர் மக்கள் பரிந்துரைத்தது, 'லார்ட்ஸ் ஸ்பைஸ் ஷாப்'.

கிராம்பு, பட்டை, மற்றும் இன்ன பிற விதவிதமான மசாலாப் பொருட்கள் வாங்க நாடுவீட் 'லார்ட்ஸ் ஸ்பைஸ் ஷாப்'. கொஞ்சம் ஊரைவிட்டு தள்ளி கடைசியாக இருக்கும் கடை.குழந்தைகளுக்கு, மசாலாப் பொருட்கள் பற்றி சொல்லிக்கொடுக்க சிறு சிறு பாக்கெட்டுகளில் மாதிரிக்கு அவற்றை போட்டு வைத்திருப்பார்கள். (பப்புவின் பள்ளிக்கு ஒன்றை வாங்கி பரிசளித்திருந்தோம். நல்ல வரவேற்பு.)

தேக்கடிக்குள்ளேயே, சென்று வர ஆட்டோக்கள் இ‍ருக்கின்றன. பேரம் பேச வேண்டிய அவசியமேற் படவில்லை.அல்லது எங்களைப் போல் நடைபயண விரும்பிகளுக்கு,  இருபுறமும் பெரிய மரங்களும் மூங்கில் புதர்களும‌டர்ந்த நீண்ட பாதை இருக்கிறது. பேசிக் கொண்டும், விளையாடிக்கொண்டும் நடக்க ஏற்ற பாதை.

காட்டுக்குள் ஒரு கண்ணகி கோயில் இருக்கிறது. ஒவ்வொரு ஏப்ரல் மாத பௌர்ணமியில் அந்த கோயிலை திறப்பார்கள். வனத்துறையின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் இருப்பதால், பொதுமக்களுக்கு அன்று மட்டுமே அனுமதி.

'மசாலா விளையும் தோட்டத்துக்கு (ஸ்பைஸ் ப்லான்டேஷன்' என்று  ஆட்டோக்காரர்கள்  மார்க்கெட்டிங் செய்வார்கள். அதோடு, யானையை குளிக்க வைக்க, அவற்றோடு விளையாட‌ என்றும் ஒரு இடம் இருக்கிறது. பெயர் நினைவிலில்லை.  அந்த இடத்தை பார்த்ததோடு சரி, யானையோடு 'பழக'ஆசையே வரவில்லை.

ஏனோ, யானை துன்புறுத்தப்படுவதாகவும், சுகாதாரமற்ற நீராக இருப்பதுபோல் தோன்றியதாலும்  அந்த இடத்திலிருந்து எஸ்கேப்! (இந்த 'யானை குளியல் பிசினெஸ்' பெரும்பாலும் வெளிநாட்டினரை குறி வைத்துதான் நடத்தப்படுகிறது போலும். விலைகளும் அவர்களுக்கேற்றவாறே இருந்தன.)

இலைகளை, முகர்ந்து வாசனை பார்த்து, வகைக் கொன்றாய் பறித்து அவளது ஜம்போ ஆக்டிவிட்டி புத்தகத்தில் பதப்படுத்தினோம். காய்ந்ததும்,  பப்பு ஒரு ஹெர்பேரியம் தயாரித்தாள். நினைத்தாற்போலிருந்து பப்பு அதனை அவ்வப்போது புரட்டுவாள்.   எங்கள் தேக்கடி பயண நினைவுகளின் வாசனை   அதிலிருந்து மிதந்து வரும். :‍)