"கதை கேக்கலாம் வாங்க"

குறிஞ்சியின் கதைநிலையம்

வழங்கும்

"கதை கேக்கலாம் வாங்க"


வயது: 3 முதல் 8 வயது வரை

நாள்  : ஆகஸ்டு 4, 2013 (ஞாயிற்றுக்கிழமை)

நேரம் : மாலை 3 மணி முதல் 4:30 மணி வரை

இடம்: மடிப்பாக்கம்

மேலும் தகவல்களுக்கு: 9840908489/9443436906

வேளச்சேரி டைம்ஸ் : ராஜுவும், பில்லியனாவது குழந்தையும்

மழை தூறிக்கொண்டிருந்த காலை. வேளச்சேரி ஏரிக்கரை(!) சாதாரண நாளிலேயே குப்பை குவிக்கப்பட்டு நாறிக்கொண்டிருக்கும், மழைநாளில் கேக்கவே வேண்டாம். மழைநீர் கழிவுநீராக மாறிக்கொண்டிருந்தது. மழை வலுப்பதற்குள்ளாக அலுவலகம் சென்றுசேர்ந்துவிட அனைவருமே ஆசைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால், வாகனங்களோ இன்ச் இன்ச்-ஆக நகர்ந்துக்கொண்டிருந்தது. இது எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாமல் ஒரு ஜீவன் ஏரிக்கரையின் மேல் நடந்து வந்தது. கால் வைக்கக்கூசும் குப்பைமேட்டின் நடந்து வந்தது நிச்சயமாக மழையின் தூறலை அனுபவிக்க இல்லை. குப்பை மேட்டிலேயே சற்று மேடாக இருந்த பகுதியில் காலை வைத்தான்,அவன். ஒரு பார்வை. எப்படித்தான் அவன் கையில் அந்த கவண் வந்ததோ தெரியவில்லை.... ஏரியில் இருந்த தண்ணீர் திட்டுகளைத்தாண்டி செடியின் மீதமர்ந்திருந்த நாரையை நோக்கி எறிந்தான். படவில்லை போல. இன்னும் சற்றுத்தள்ளி போய் திரும்ப ஒரு கல்.

அதற்குள் மழை பெய்யத்துவங்கியது. ஹாரன்கள் வலுக்கத்தொடங்கின. தான் நனைவதைப்பற்றியோ அல்லது குப்பைகளில் கால் வைப்பதைப்பற்றியோ எந்த கவலையும் இல்லாமல், அவன் தொடர்ந்து குப்பைகளை சீண்டினான். அகப்பட்ட பாட்டில்களை சேர்த்து வைத்தான். சில பாட்டில்களில் இருந்த மழைநீரை கவிழ்த்துவிட்டு ஒன்றாக்கினான். அதற்குள் சிக்னல் விழ வாகனங்கள் நகரத்துவங்கின.

பெயர் ராஜூ. வயது 14 அல்லது 15. நினைவு தெரிந்த நாள் முதலே அவன் ரோடில்தான் வசிக்கிறான்.குப்பைகளை பொறுக்குவதுதான் அவனுக்குத்தெரிந்த தொழில்.பாட்டில்களோடு சமயங்களில் தூக்கியெறியப்பட்ட பொட்டலங்களில் மீந்துப்போன உணவு கிடைக்கும்.மழை பெய்தால் அதற்கும் வாய்ப்பில்லை. பள்ளிக்கூடத்துக்கெல்லாம் சென்றதில்லை.சென்று என்ன செய்யப்போகிறோம்? - திருப்பி என்னைக் கேட்டபோது என்னிடமும் பதிலில்லை. இந்தியாவில் பிறந்த அனைத்துக்குழந்தைகளுக்கும் படிப்பை அடிப்படை உரிமையாக்குவோம், கட்டாயக்கல்வி என்ற செய்திகள் மட்டும் நினைவுக்கு வந்தது. ராஜுவுக்கு ஊர் என்றெல்லாம் ஒன்று கிடையாது. சென்னையில்தான் இருக்கிறான். தாய் கிடையாது. எங்கேயென்றும் தெரியாது. தந்தை மட்டும்தான். அவரையும் எப்போதாவதுதான் பார்ப்பான். மற்றபடி, இப்படி தெருவில் பொறுக்குவது, கிடைப்பதை உண்பது, இதுபோல பாட்டில் பொறுக்கும் பசங்களோடு சுற்றுவது, பாலத்துக்கடியில் உறங்குவது இதுதான் ராஜுவின் வாழ்க்கை. ராஜூ குப்பை பொறுக்கிய இடத்திலிருந்து அரைகிலோ மீட்டர் சென்றால், கண்ணுக்கினிய வாய்க்கு ருசியான உணவைத்தரும் பல உணவகங்கள் உண்டு. ஆனால், அவற்றுள் ராஜூவால் நுழைய முடியாது.

ராஜு சொல்வது போல, ஒன்றிரண்டு பேர் மட்டும் இப்படியில்லை. சென்னையின் ஏதாவதொரு குப்பைமேட்டை பார்த்தீர்களானால் புரிந்துக்கொள்ளலாம். யாராவது அந்த குப்பையை கிளறிக்கொண்டிருப்பார்கள். மிச்சம் மீதி உணவுக்காக பைகளை திறந்து பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள். பள்ளிக்கரணையில் உள்ள டம்ப்யார்டிற்கு சென்றால் கண்கூடாக இந்த காட்சியைக் காணலாம். ஒரு பக்கம் குப்பைகள் எரிந்து புகை மண்டலமாக இருக்கும். அதன் ஒருபக்கத்தில் குப்பைகளை நோண்டியபடி சிறுவ சிறுமிகள் வெற்றுக்கால்களுடன் ஓடிக் கொண்டிருப்பார்கள். ஒரு சில முதியவர்களும் இருப்பார்கள். பக்கத்திலேயே, பன்றிகளும், நாய்களும் அதன் உணவை தேடியபடி இருக்கும்.

(படம் நன்றி: கூகுள்)
வெகு சாதாரணமாக எந்த நேரத்தில் சென்றாலும் இந்த காட்சியைக் காணலாம். நீங்கள் விரும்பினால் இந்த காட்சிகளையெல்லாம் பாராதது போல கடந்து செல்லலாம். இந்த முக்கியமான திறமையை - உபயோகமான இந்த திறமையைத்தானே நாம் ஒவ்வொருநாளும் நுட்பமாக கற்றுவருகிறோம்! ஆனால், எத்தனை பிரயத்தனப்பட்டாலும் நம்மால் இந்தக்காட்சிகளை காண்பதிலிருந்து தப்ப முடியாது. நம் தெருமுனையில் கூட யாராவது ஒரு கையில் சாக்கு மூட்டைகளோடு குப்பையை நோண்டிக்கொண்டிருக்க கூடும். அல்லது, சிக்னலில் கையில் குழந்தையுடன் இன்னொரு குழந்தை சில்லறைகளுக்காக நம் பின்னால் ஓடி வரக்கூடும். தி.நகரிலும், பாண்டி பஜாரிலும் நம் பர்சிலிருந்து வீசப்படும் ஓரிரு நாணயங்களுக்காக கடை வாசல்களில் ஏங்கி நிற்கும் இந்த முகங்களை நாம் காணவில்லையா என்ன?

‘இந்த காட்சிகள் மிகவும் சாதாரணமானவைதான். ஏழைகள் எல்லா இடங்களிலும்தான் இருக்கிறார்கள். பாசிடிவானவற்றை பார்த்து பழக வேண்டும். எதிலும் எல்லாவற்றிலும் குறை கண்டுபிடித்தால் இப்படித்தான். நல்லவற்றை பார்க்க வேண்டும். எத்தனை வாகனங்கள், எவ்வளவு டெவலப்மெண்டுகள், ஏழ்மை என்பது இப்போதெல்லாம் குறைந்துவிட்டது........ஏதாவது ஒரு குழந்தைக்கு படிப்பு செலவுக்கு காசு கொடுத்தால் போயிற்று......’

ஆம், நமது கல்விமுறை இதைத்தான் நமக்குக் கற்றுக்கொடுத்திருக்கிறது. அனைவருக்குமான உரிமைகளை பெற வழியை சொல்லிக்கொடுக்காமல் ஏற்றத்தாழ்வுகளை வெட்கப்படாமல் சகித்துக்கொள்ளவே நம்மை பழக்கியிருக்கிறது. அதோடு பெருமைக்கொள்ளவும்! இந்தியாவில்தான் உலகில் முதல் பணக்காரர்கள் வாழ்கிறார்கள். சக்தி படைத்த மனிதர்கள் வாழ்கிறார்கள். ஆனால், ஆப்ரிக்காவை விட வறுமையான மனிதர்களும் இங்குதான் வசிக்கிறார்கள்.

5000 கோடிக்கு வீடு கட்டி வாழ்பவர்கள் வசிக்கும் நாட்டில்தான் பாலத்துக்கடியில் தூங்குபவர்களும் வசிக்கிறார்கள். சரியான சாப்பாடு கொடுக்க முடியாமல், 75000 குழந்தைகளை மாதந்தோறும் நாம் சாகடிக்கிறோம். நம் கண்முன்னே குழந்தைகள், பிச்சைக்காரர்களாக மாறுவதை பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருக்கிறோம். அனைவருக்கும் கல்வி என்ற குரலை எழுப்பிக்கொண்டே குழந்தை தொழிலாளர்களை உருவாக்குகிறோம். வறியவர்களுக்குப் பிறந்த ஒரே காரணத்துக்காக பிறந்த குழந்தைகளுக்கு மருத்துவ வசதியை, வாழ்வுரிமையை மறுக்கிறோம். ராஜுவை மறுதலித்துக் கொண்டு ஐஸ்வரியாவின் குழந்தைக்காக காத்திருக்கிறோம்; பில்லியனாவது குழந்தை இந்தியாவில் பிறந்ததற்காக ஆர்ப்பரிக்கிறோம்!! இது எதற்காகவும் அருவெறுப்படைய தேவையில்லை என்பதுதான் நமது கல்விமுறை நமக்கு கற்றுக்கொடுத்த பாடம்.

நாளை குழந்தைகள் தினம். அப்துல் கலாமோ, பிரதீபா பாட்டீலோ - ஏதாவது பள்ளிக்குழந்தைக்கு இனிப்பூட்டும் படம் தினசரிகளில் வெளியாகும். தெருவில், குழந்தைகள் விதவிதமான உடைகளில் தங்கள் பெற்றோருடன் பள்ளிக்கு சென்றுக்கொண்டிருப்பார்கள். ராஜூவும், அவனது நண்பர்களும் குப்பைகளை கிளறிக்கொண்டிருப்பார்கள் - முந்தியநாள், யாரேனும் வீசிய உணவுப்பொட்டலங்களில் தங்கள் உணவைத்தேடி!

வேளச்சேரி டைம்ஸ் : பார்வதி அம்மாவின் காய்கறி கடை

அய்யாவானாலும் சரி, அம்மாவானாலும் சரி, வறுமையில் வாழும் குடும்பங்களுக்காக இலவசங்களை வழங்குகிறார்கள். 79 வயதானாலும் கடமை தவறாமல் நாட்டு மக்களையும் அவர்களின் நலனையும் பற்றி சிந்தித்து சிந்தித்து - வெளிநாட்டிலிருந்து கடன் வாங்கியாவது- அவர்களை முன்னேற்றிவிட துடித்துக்கொண்டிருக்கிறார் பிரதமர் அவர்கள். இப்படி, நாட்டை பூந்தோட்டமாக மாற்றி மக்களை மகிழ்ச்சிக்கடலில் ஆழ்த்திவிட வேண்டும் என்று முயன்று வருகிறார்கள் நம்மை ஆள்பவர்கள்...கோடி கோடியாய் செலவிட்டு எப்படியாவது வறுமையைதுரத்திவிட வேண்டுமென்று சபதமேற்கிறார்கள். அல்லும்பகலும் அதைப்பற்றியே சிந்திக்கிறார்கள். இதையெல்லாம் செய்த பின்னாலும் நாம் காணக்கிடைக்கும் முன்னேற்றம் மிகுந்த வியப்பையே தருகிறது.

20 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் சாதாரண மக்களின் வாழ்க்கை எப்படி இருந்ததோ அப்படியே கூட இல்லாமல். அதைவிட மிகவும் இழிந்த நிலையையே அடைந்துள்ளது. ஏழைகள் இன்னும் ஏழைகளாகவும், பணக்காரர்கள் இன்னும் பணக்காரர்களாகவும்மாறியிருக்கின்றனர். இருப்பதும் பறிக்கப்பட்டு விவசாயி கிராமத்தைவிட்டு துரத்தப்பட்டநிலையில் பண்ணையார்களும், பிரசிடெண்டுகளும் காண்டிராக்டர்களாக மாறி லட்சங்களில் சம்பாதிக்கிறார்கள். 32ரூ கொண்டு ஒரு நாளை தாராளமாக ஓட்டமுடியும் என்றும் வறுமையின் கீழ் அவர்கள் வருவதில்லையென்று அறிக்கைகள் கூறினாலும் நாட்டில் பாதிப்பேர் அந்த ஏழ்மைவாழ்க்கையைதான் வாழ்கின்றனர். பார்வதி அம்மா அந்த பாதிப்பேர்களில் ஒருவர்.




இந்த நிலைக்கெல்லாம் மேலே சொல்லப்பட்ட ஆட்சியாளர்கள்தான் காரணமென்று சொன்னால் பார்வதி அம்மா கேட்க மாட்டார். தனது இந்த நிலைக்கும் வாழ்க்கைக்கும் காரணம் பகவானே என்றுதான் நம்புவாரே தவிர ஆட்சியாளர்கள் காரணம் என்று அவருக்கு தெரியாது. பாவம், எடுத்துச் சொன்னாலும் கேட்க மாட்டார். நம்பவும் மாட்டார். அந்த அளவுக்கு ஆட்சியாளர்கள் பார்வதி அம்மாவை வைத்துள்ளார்கள் என்ற விபரம் நம்மில் பலருக்கும் தெரியாது.

இதை வாசித்துக்கொண்டிருக்கும் உங்களுக்கும், எழுதிக்கொண்டிருக்கும் எனக்கும் ஒரு கூரையின் கீழ் அமர்ந்து செய்யக்கூடிய வேலை இருக்கிறது. சென்ற வருடத்தைவிட இந்த வருடம் சம்பளம் கூடக்கூடிய வாய்ப்பு இருக்கிறது. அமர்ந்திருக்கும் சேருக்குப் பக்கத்தில் சாக்கடை ஓடாது. ஆனால், பார்வதி அம்மாவின் வேலையிடம் அப்படி அல்ல. இருபத்து நான்கு வருடங்களாக வேலை செய்தாலும் வருமானம் வருடா வருடம் கூடுவதில்லை. ஆனால், செலவுகள் மட்டும் கூடிக்கொண்டேயிருக்கின்றன. இருபது வருடங்களாக தலையில் கூடை சுமந்து காய்கறிகள் விற்றிருக்கிறார். கடந்த நான்கு வருடங்களாகத்தான் நிலையாக ஒரு இடத்தில், சாக்கடை ஓடும் பிளாட்பாரத்திற்கு அருகில் அமர்ந்து பூ,படம், காய்கறிகள் விற்கிறார். பார்வதி அம்மாவுக்கு தற்போது 68 வயது. ஒரு ரூமில்தான் குடித்தனம் - மகள் மற்றும் பேத்தியுடன்.

“காய்கறிங்க அதிகம் போவாது, பூ,பழம், கீரைதான் ஓரளவுக்கு போவும்” என்கிறார். என்னா வித்தாலும் விக்காட்டியும் பைனான்ஸ்காரங்களுக்கு ஒரு நாளைக்கு 40ரூ குடுத்துடணும். இப்போகூட குடுத்தேனே கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி - இன்னைக்கு. மூணு பைசா வட்டி. ஐயாயிரம் வாங்குனா, வட்டி மூணு மாசத்துக்கு என்னா ஆச்சு? 500ஐ புடிச்சுக்கிட்டு மீதி 4500 தருவாங்க. அதுல, தெனம் 40ரூ கட்டிக்கிட்டு வரணும். கரெக்டா கட்டிக்குட்டு வரணே...என்னா இப்போ பூஜை வருது,கொஞ்சம் வியாபாரம் ஆவும், ஒரு 2 ரூ இருந்தா நல்லாருக்கு, இதை கட்டாம மேல கேட்டா தரமாட்டாங்க” என்கிற பார்வதி அம்மாவின் முன் கத்தரிக்காய், வாழைக்காய், ஒருகூடை நிறைய எலுமிச்சைபழம், ஒரு சில கீரைக்கட்டுகள், ஜாதிமல்லி, உதிரி மல்லி, சாமந்தி பூக்கள்...சூடம், அகர்பத்தி, வாழைப்பழம்..

பார்வதி அம்மா ஆந்திராவிலிருந்து வந்தவர். அவரது கணவர் சிம்சனில் வாட்ச்மேனாக வேலை செய்துவந்தார். ஏதோ மனஸ்தாபத்தில் வேலை வேண்டாமென்று எழுதிக்கொடுத்துவிட்டு வந்துவிட்டார். அதன்பிறகு அவர் வேலைக்குச் செல்லவில்லை. அதிலிருந்து காய்கறி விற்க கூடை தூக்கியவர்தான். பார்வதி அம்மா, கணவர் இறக்கும் வரை அதை இறக்கவேயில்லை.

”என்னா பண்றது, கட்டுனவராச்சே, அப்படியே உட்டுட முடியுமா, இப்போ பொண்ணை காப்பத்தலியா..நம்ம வயித்துல பொறந்துடுச்சுன்னு, அது மாதிரிதான்...இப்போ நாலு வருசமாதான் இங்க கடை போட்டிருக்கேன். முன்னமாதிரி நாப்பது அம்பது கிலோ சொமந்துக்கிட்டு நடக்கமுடியலை” என்றார் நீட்டிய கால்களை நீவிவிட்டுக்கொண்டு. "பூ கட்டறது, காய்கறி வாங்கியாறதுன்னு எல்லா வேலையும் நானே செஞ்சுடறதாலே அதுதான் லாபம்னு நினைச்சுக்கணும்..இல்லன்னா அதுக்கு ஆள் வைச்சா ஒரு நாளைக்கு ரூ100 கொடுக்கனும்..அதுக்கு எங்க போக..பகவான் கை கால் நல்லா வைச்சிருக்கானே நெனைச்சிக்கறேன்"

முதியோர் இல்லத்துக்கான ஒரு விளம்பரத்தைப் பார்த்திருப்பீர்கள். மனதை உருக்கும் விளம்பரம் - அதில் சொல்லப்பட்டது போலவே. ஒரு இளம்பெண் புறாக்களுக்கு உணவிட்டுக்கொண்டிருப்பார். அவர் கையில் ஒரு பொட்டலம் இருக்கும். சற்று தூரத்தில் பெஞ்சில் ஒரு முதியவர் அமர்ந்திருப்பார். அரசாங்கத்திலோ அல்லது தனியார் நிறுவனத்திலோ அதிகாரியாக இருந்து ஓய்வு பெற்றவராக இருந்திருக்கக் கூடும். அந்த இளம்பெண்ணின் அருகில் வருவார். முதியவரின் கையில் பொட்டலத்தைக் கொடுத்துவிட்டு புறாக்களுக்கு உணவிட்டுக்கொண்டிருப்பார் அப்பெண். கைகளில் தீனி தீர்ந்ததும் திரும்பிப்பார்ப்பார் அந்த முதியவர் தொலைவில் மறைந்திருப்பார் - பொட்டலத்தை எடுத்துக்கொண்டு. அந்த பெண் அப்படியே உறைய, அடுத்த காட்சியில் ஒரு தூணுக்கு பின் மறைந்தபடி அம்முதியவர் அந்த உணவை எடுத்து உண்பார். முதியோர் இல்லத்துக்கான வாசகத்துடனோ அல்லது முதியவர்கள் பராமரிப்புக்கான வாசகத்துடனோ அவ்விளம்பரம் முடியும்.

”ஒருத்தங்க ஃபீரியா கொடுத்தா கூட நான் வாங்க மாட்டன். என்னை மாதிரிதான அவங்களும் கஷ்டத்துல சம்பாரிச்சுருப்பாங்க. இன்னைக்கு ஒருத்தரு ரூ100 குடுக்கறாருன்னா அடுத்த நாளும் யாருனா அதுமாதிரி குடுக்க மாட்டாங்களான்னு மனோபாவம் வந்துடும் பாரு, அப்புறம், உழைக்கவே வராம சோம்பேறியா பூடுவேன்...கைகால் நல்லாருக்க வரைக்கும் ஏதோ என் பொண்ண பாக்க போறேன்...அவ புருசன் சரியில்ல...விட்டுட்டு போய்ட்டான்...என் பேத்தி காலேஜ் படிக்கிறா...அதுக்கு வருசத்துக்கு 15000 கட்டணும்...அதுக்குதான் இப்டி லோல்பட்டுனு கெடக்கறேன்... எங்களுக்கே செலவு ஒரு நாளுக்கு 100 ரூபா ஆகிடுது...நாங்க என்னா, நெய்யும் பாலுமா சாப்பிடபோறோம், காலயில், கொஞ்சம் சோத்தை எடுத்து தண்ணிவுட்டு மோர் ஊத்தி கரைச்சு குடிச்சுட்டு கோயம்பேடு போனன்னா காய் எடுத்துகிட்டு வருவேன். பஸ், லெக்கேஜ் சார்சே 40ரூபா ஆகுது.. அப்புறம்,. ராத்திரி வீட்டுக்கு போனா ரெண்டு தோசை. மத்தியானம், ஒரு டீ குடிச்சாலே 5ரூபா ஆகிடுது. அதுல என் பேத்திக்கு ஒருநாளைக்கு 20ரூபா வேணும்...இது இல்லாம பைனான்ஸ் காரங்களுக்கு தெனம் குடுத்துடணும், அப்பதான் அடுத்தவாட்டி கேட்டா தருவாங்க. பகவான் மேல பாரத்த போட்டுட்டு ஒக்கார்ந்திருக்கேன். மனோதைரியம்தான் வேணும்..இப்படி வித்துதான் ரெண்டு பொண்ணை கட்டுக்குடுத்தேன்..ஒன்ன்னு நல்லாருக்கு, இன்னொன்னுக்காகத்தான் இந்த பாடு.... அரிசி ரேஷன்ல வாங்கிக்குவோம்..காய்கறி இதோ இதுலயே நாலை எடுத்துப்போட்டு சாம்பார் வைச்சுக்கவேண்டியது. நான் வெஜ்லாம் நாங்க அதிகம் சாப்பிடறதுல்ல... இதுல என்னாத்த சேத்து வைக்கிறது...நான் செத்தா கார்ப்பரேஷன்காரந்தான் தூக்கி போடணும்”

பேத்திக்கு காலேஜ் பீஸ் கட்டதான் அவர் அலையாக அலைந்திருக்கிறார். பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு வரை அவரது பேத்தி ஒருமுறை தேர்வில் தோற்றதில்லையாம். நன்றாக படிப்பாராம். பணம் கட்டமுடியாதவர்களுக்கு உதவி செய்யும் சில அமைப்புகளைப் பார்த்து நடை விரயமானதுதான் மிச்சமாம். வெறுத்து போய் விட்டுவிட்டாராம். அதோடு இந்த தொழிலில் பல பிரச்சினைகள் வேறு. கடன் தொல்லைகள். பகவான் நேர்மையாக இருப்பவர்களைத்தான் குறி வைத்து சோதிப்பாராம்.

”தொழில்னா லாபமும் இருக்கும், நஷ்டமும் இருக்கும். நஷ்டமாயிடுச்சுன்னு ஒக்காந்துடவா முடியும்...நாம நெனைக்கிறதெல்லாமா நடந்துடுது? நாம ஒண்ணு நெனைப்போம்.அது ஒண்ணு நடக்கும். நாம நெனைக்கிறது நடக்கவே நடக்காது. பகவான் மேல பாரத்தை போட்டுட்டு இருக்கேன். நேர்மையா இருக்கிற வங்களைதான் பகவான் சோதிப்பான். இதுல கொசுவுக்கு கைகால்ல மருந்து தடவுனா இங்க ஒக்காந்திருக்கவே முடியும். காய்கறி வாங்கியாந்துட்டன்னா, அது விக்கிறவரைக்கும் மனசு இருக்காது. வித்து அதை காசாக்கினாதான்.... அதுவரைக்கும் மனசு ஒரு நெலையில இருக்காது. இல்லன்னா அடுத்த நாளைக்கு என்னா பண்ரது? ”

கற்பனைக்கும் வாழ்க்கைக்கும் சம்பந்தம் இருக்காது என்பது வேண்டுமானால் உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால், வாங்கிய காய்கறி விற்கவில்லை யென்றால் அடுத்தநாள் தனக்கானதாக இருக்காது என்ற பார்வதி அம்மாவின் பயம் உண்மை.

அந்த பயம் - வாழ்வின் மீதான பயம்.

அவரது பயம் தெளிவது எப்போது?

அனைவரையும் போல பயமின்றி மனநிம்மதியோடு பார்வதி அம்மா வாழ்வது எப்போது?

வேளச்சேரி டைம்ஸ்: ம‌ருந்துக‌ளும், ம‌ருத்துவ‌மும் யாருக்கான‌வை?

ஆயாவிற்கு உடல்நிலை மிகவும் மோசமாக இருந்தபோது நடந்தது இது.சளியோடு, இன்னும் சில இன்ஃபெக்சன்களையும் அவர் கொண்டிருந்தார். பரிசோதித்த மருத்துவர், மருந்துகளை எழுதித் தந்தார். எப்போதும் அருகிலிருக்கும் மருந்துக்கடையில் வாங்குவதுதான் வழக்கம். மருந்துக்கடையில், அவர் எழுதித்தரும் அதே மருந்துகள் இல்லையெனில் அதே மருந்துக்கலவையில் மாற்று மருந்துகளைத் தருவார்கள். அது போன்ற சமயங்களில் டாக்டரிடமும் அந்த மருந்துகளை காண்பித்து உறுதிப்படுத்திக்கொள்வதும் வழக்கம். சமயங்களில், சரி என்பார். சில சமயங்களில் வேண்டாமென்றும், அவர் குறிப்பிட்ட‌ அதே மருந்தை வேறு இடங்களில்/கடைகளில் கிடைக்கிறதாவென பார்த்து வாங்கவும் சொல்வார்.இது வழக்கம்தான். (ஆயா, இதய நோயாளியாதலால் அவர் வாழ்வதே மருந்துகளின் உபயத்தில்தான். எனவே, எந்த ரிஸ்க்கும் எடுப்பதில்லை.)

இன்ஃபெக்சன் கல்லீரலில் இருப்பதாகவும், அது மைல்ட் டிபி என்றும் கணித்தார். அதற்காக இரண்டு மருந்துகளை எழுதித்தந்தார். அதோடு, ஒவ்வொரு நாளும் அழைத்து வந்து காண்பிக்கும்படியும்.மருந்துக்கடையில் அவர் எழுதித்தந்த மருந்துகள் சுத்தமாக இல்லை. அந்த மருந்துகள் வருவதில்லை என்றும் கூறிவிட்டார்கள். கண்ணுக்குத் தென்பட்ட மருந்துக்கடைகளில் விசாரித்தேன். அங்கும் இல்லை.சற்று நேரத்தில் அந்த வட்டாரத்தில் இருந்த அனைத்து கடைகளனைத்திலும் விசாரித்து முடித்திருந்தேன். எந்த மருந்து கடைகளில் இல்லை.

அப்படி கிடைக்காத பட்சத்தில், டாக்டரிடம் சொன்னால் அவர் மாற்றி எழுதித்தருவார். ஆனால்,இப்போதோ, அதே மருந்துதான் வேண்டும், அது சாதாரண மருந்துதான், எல்லா மருந்துக்கடைகளிலும் இருக்க வேண்டும் என்றும், பல பெரிய மருத்துவமனைகளில் இலவசமாகவே தரக் கூடியதுதான்,கண்டிப்பாக மருந்துக்கடைகளில் இருக்கும் என்றும் டாக்டர் உறுதியாகக் கூறினார்.. மருந்துக்கடைகளிலேயே, வேறு எங்கு கிடைக்குமென்று விசாரித்து அவர்கள் குறிப்பிட்ட பெரிய பெரிய மருந்துக்கடைகளிலும் விசாரித்தேன். டாக்டர் குறிப்பிட்ட ஒரு மருந்து(மாத்திரை) மட்டும்கிடைத்தது. விலை மிகவும் குறைவாக இருந்தது. பத்து மாத்திரைகள் முப்பது ரூபாய்க்குள்தான் என்று நினைவு. எங்கேயும் கிடைக்காததைப் பார்த்து, அது விலையுயர்ந்த மருந்துகள் போல என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன்.

கிடைத்த மாத்திரையை எடுத்துக்கொண்டு திரும்பவும் டாக்டரிடம் சென்றால்,அந்த மருந்தை தனியாக உட்கொள்ளக் கூடாது என்றும், கண்டிப்பாக இன்னொரு மருந்துடன்தான் உட்கொள்ள வேண்டுமென்றும் வேறு ஏரியாக்களில் முயற்சி செய்யும்படியும் கூறினார். அப்படி என்ன மருந்து அது, ஏழு மலை ஏழு கடல் தாண்டியும் கிடைக்காத மருந்து என்று ஆச்சரியம் மேலிட விசாரித்தப்போது, அது மிகவும் சாதாரண மருந்து, அதாவது விலை மிகவும் குறைவு என்பதால் ஸ்டாக் வைத்துக் கொள்வதில்லை, அதிக விலையுள்ள மருந்துகளுக்கே முக்கியத்துவம் கொடுப்போம் என்ற மாதிரி ஒரு மருந்துக்கடையில் பதில் வந்தது.

அடுத்த ஏரியாவிலும் கிடைக்காமல் வெறுத்துப்போய் மறுபடியும் டாக்டரிடம் வந்து சேர்ந்தேன். மருந்துப் பெயர்களை அடித்துவிட்டு, 'இந்த காம்பினேஷன்லே எந்த மருந்து கிடைத்தாலும் வாங்கிக்கொண்டு வாருங்கள்' என்று எழுதிக்கொடுத்தார். அது ethambutal 800+ வேறு ஒரு மருந்து. நினைவில் இல்லை.கடைசியில் இது மட்டும் வேறு ஏரியாவில் கிடைத்தது. mycobutal 800 & isokin 300. mycobutal 800, ஏழு மாத்திரைகளின் விலை, மொத்தமே ரூபாய் 15க்குள். சாதாரண மருந்து என்று சொன்னதன் அர்த்தம் இப்போது புரிந்தது. வழக்கமாக மருந்து வாங்கும் கடையில் குறிப்பிட்ட மருந்துகளைச் (அவர்களிடம் இல்லையென்றால்) சொன்னால் வரவழைத்து வைத்திருப்பார்கள். அவர்கள் சொல்லும் நாள் சென்று வாங்கிக்கொள்ளலாம். இந்த மருந்துகளை வாங்கி வைக்கும்படி கூறிவிட்டு கடுப்புடன் வந்துவிட்டேன்.

டிபி இன்ஃபெக்சனுக்கான மருந்து ஒரு மருந்துக்கடையில் கிடைக்காவிடில் கூட பரவாயில்லை,எந்த மருந்துக்கடைகளிலுமே கிடைக்காதது...இதில் அப்போலோ போன்ற மருந்துக்கடைகளும் அடக்கம்!அதுவும் விலை குறைந்த மருந்துகளை ஸ்டாக் வைத்துக்கொள்வதில்லை என்ற காரணம் வேறு....எனில், இந்த மருந்துக்கடைகள்தான் யாருக்கு? ஒரு பிராண்ட் இல்லையெனில், இன்னொரு பிராண்ட் மருந்தை எடுத்து தருபவர்கள் சப்ளையே இல்லை என்றும் ஸ்டாக் இல்லையென்றும் கூறுகிறார்களெனில் இந்த மருந்து உற்பத்தி கம்பெனிகளும்தான் யாருக்கு? இதே டாக்டரை பல மெடிக்கல் ரெப்புகள் படையெடுத்து வந்து சந்திப்பதை பார்த்திருக்கிறேன். அவர்கள் இப்படி சாதாரண மருந்துகளை லாபி செய்ய மாட்டார்களா?அரசு மருத்துவமனைகளை விட இந்த தனியார் மருத்துவர்களிடம் செல்லும் சாதாரண மக்களே அதிகம்.அதோடு, மருந்துக்கடைகள் என்பவை விலையுயர்வான மருந்துகளையே வைத்திருப்போம் என்றால் அதற்கு அர்த்தம் என்ன?

இந்த ஆதங்கத்தைக் நண்பரிடம் கொட்டிக்கொண்டிருந்தேன்.அவரது தம்பி மெடிக்கல் ரெப். மருந்துக்கம்பெனிகள்-‍‍>டாக்டர்கள்-> மருந்துக்கடைகள் இவர்களுக்கிடையே நிலவும் உறவு குறித்துக் கூறினார்.மருந்துக்கம்பெனிகள் டாகட்ர்களின் மொத்த‌ டேட்டாபேசை வைத்திருக்கின்றன. மெடிக்கல் ரெப்புகள் டாக்டர்களை சந்தித்து மருந்துகளை பரிந்துரைக்கும்படி கூற வேண்டும். அதோடு, ஆர்டரும் பிடித்து வரவேண்டும். இம்மருந்துக்கம்பெனிகள் மருத்துவர்களோடு உடன்படிக்கை செய்துகொள்கின்றன. சும்மா இல்லை, இரண்டு வருடங்களுக்கு இவர்களின் மருந்துகளை பரிந்துரைத்தால் விலையுயர்ந்த கார், ஐந்து வருடங்களெனில் ஃப்ளாட் என்று பரிசுகள். வாஷிங் மெஷின்கள், ஹோம் தியேட்டர் என்று நீளும் பரிசுப் பட்டியல்கள், வெளிநாட்டுச் சுற்றுலா மற்றும் அவர்களது கிளினிக்குக்குத் தேவையான எக்யூப்மென்ட்கள் என்று நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அளவுக்கு நீளுகின்றன. இந்த மருந்துகளின் உண்மையான விலை கடையில் விற்கப்படும் விலையில் 30 சதவீதம்தான். மெடிக்கல் ரெப்புகளின் சம்பளமோ குறைவு. இப்படி ஆர்டர் பிடித்து வந்தால் அவர்களுக்கும் விதவிதமான பரிசுகள். கடைசியில், சுரண்டப்படுவதோ அப்பாவி நோயாளிகள்தான்.

இந்தியாவில் மருத்துவத் துறை வளர்ந்து வருகிறது என்று அவ்வப்போது பத்திரிக்கைகளில் வரும் செய்திகள்,அதற்கேற்றவாறு உலகின் பல மூலைகளிலிருந்தும் இங்கு வந்து சகல வித நோய்களுக்கும் சிகிச்சை பெற்று முகம் மலர சிரிக்கும் குழந்தைகள், ஆபரேஷன் செய்த தடமே இல்லாமல் மூட்டுவலி குணமாகும் மாயம், மெடிக்கல் டூரிசம்...... இப்பெருமைமிகு இந்தியாவில்தான் மலேரியா காய்ச்சலால் அதிகம் பேர் உயிரிழக்கிறார்கள்.( அதிகம் பேர் என்றால் தென்கிழக்கு ஆசியாவிலேயே 70 சதவீதம்.)போலியோவை இன்னும் முற்றிலும் ஒழிக்க முடியவில்லை. பெண்கள், குழந்தைப் பிறப்பின்போது எமர்ஜென்சி உதவி இல்லாமல், அவசியமின்றி உயிரிழக்கிறார்கள்.

எனில்,ரன்பாக்ஸிகளும் கேடிலாக்களும் கேஃபிலாக்களும் அப்பாவி நோயாளிகளின் பிணி தீர்க்கவா மருந்துகளைத் தயாரிக்கின்றன?சாதாரண மக்களுக்கா? சாதாரண மக்களுக்கு வரும் சாதாரண நோய்களுக்கா?

வேளச்சேரி டைம்ஸ் : ஹாப்பி நியூ இயர்

புத்தாண்டுக்கு முதல்நாள் இரவு.அதாவது நேற்று. காய்கறிகள் வாங்க அருகிலிருக்கும் கடைத் தெருவுக்கு சென்றோம்.கடைகளெல்லாம் சீரியல் தோரணங்கள். சேல் பற்றிய அறிவிப்புகள். சில உணவகங்களில் இரவு உணவு/பார்ட்டிக்கான அறிவிப்புகள், சலுகை கட்டணங்கள் பற்றிய வசீகர அழைப்புப் பலகைகள். வாச‌ல்க‌ளில் "ஹாப்பி நியூ இயர்" கோல‌ங்க‌ள்.ர‌ம்மியமான‌ காட்சியாக‌த்தான் இருந்தது. அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக‌ வெடிக‌ளும் வெடிக்க‌த் துவ‌ங்கியிருந்த‌ன‌.

மகிழ்ச்சியும் ஆர‌வாரமுமாக‌ - பிற‌க்க‌ப்போகும் புத்தாண்டை கோலாக‌லமாக‌ வ‌ர‌வேற்க‌ த‌யாராகி இருந்த‌து எங்க‌ள் ஏரியா. ச‌ர்ச்க‌ளில் இர‌வு பிரார்த்த‌னை ஆர‌ம்பித்து பாட‌ல்க‌ள் ஒலித்துக்கொண்டிருந்த‌ன‌. ஏஞ்ச‌ல் உடைக‌ளில் குட்டிப்பிள்ளைக‌ள் ஓடியாடிய‌ப‌டி அங்குமிங்கும். சில‌ வீடுக‌ளில் ஸ்டார்க‌ள் வ‌ண்ண‌ வ‌ண்ண‌மாக.ஒவ்வொரு ஸ்டாரை பார்க்கும் போதெல்லாம் "ஸ்டார்" "ஸ்டார்" என்று க‌த்திய‌ப‌டி வ‌ந்தாள் ப‌ப்பு.

எங்க‌ள் வீட்டிற்கு எதிரிலேயே புதிதாக‌ ஒரு க‌ட்டிட‌ம் க‌ட்ட‌ப்ப‌ட்டுக் கொண்டிருக்கிற‌து. க‌ட்டப்ப‌ட்டுக்கொண்டிருக்கிற‌து என்றால் இடைவேளை இல்லாம‌ல்..விடுமுறைக‌ள் இல்லாம‌ல்...நேர‌ங்கால‌ம் இல்லாம‌ல். ப‌க‌லில் சுவ‌ர்க‌ள் எழுப்ப‌ப்ப‌டுமென்றால் இர‌வில் சில‌ ப‌ல‌ விநோத‌ மெஷின்க‌ள் வ‌ரும். அல்ல‌து ட்ரில்லிங் ஆர‌ம்பித்திருக்கும். ஜ‌ல்லிக‌ள் வ‌ந்து இற‌ங்கும். ஓய்வில்லாம‌ல் இய‌ங்கும் ஒரு பேக்ட‌ரி போல‌ க‌ட்டிட‌ வேலைக‌ள் ந‌ட‌ந்துக் கொண்டேயிருக்கும். நேற்றிர‌வும், புத்தாண்டுக்கு முத‌ல் நாள் இர‌வும் லைட்க‌ள் வெளிச்ச‌த்தை உமிழ ஆந்திராவிலிருந்தும் ஒரிசாவிலிருந்தும் வந்த அம்ம‌க்க‌ள் த‌லையில் துண்டை க‌ட்டிய‌ப‌டி வேலை செய்த‌வ‌ண்ண‌ம் இருந்த‌ன‌ர். அவ‌ர்க‌ளுட‌ன் சாலையை அங்குமிங்கும் விரையும் வாகன‌ங்க‌ளை வெறித்துப் பார்த்த‌ப‌டி சிறு பிள்ளைக‌ள்...அவ‌ர்க‌ளது குழ‌ந்தைக‌ளாக‌ இருக்க ‌வேண்டும். வானத்தில் பூவாய் விரியும் வண்ணப்பட்டாசுகளை பார்க்க கூச்சலுடன் அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டிருந்தனர்.

மொபைலில் சில‌ மெசேஜ்க‌ள் வ‌ந்த‌ ச‌ப்த‌ம். 2011....புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கான‌வைக‌ளாக‌ இருக்க‌க்கூடும்.ஹாப்பி,ப்ராஸ்ப‌ரஸ்,புதிய‌ துவ‌க்க‌ம்....இன்ன‌பிற!

காம்பவுண்டுக்குள் நுழைந்த போது கேட்டை திறந்து வெளியேறினார் அண்ணாமலை அண்ணா. எங்கள் காம்பவுண்டிலேயே இயங்கும் அலுவலகத்தில் செக்யூரிட்டியாக‌ வேலை செய்ப‌வ‌ர். "என்னண்ணா, வீட்டுக்கா, நாளைக்கு லீவா? என்றேன். "ஆமாம்மா, நாளைக்கு எதுக்கு லீவு. ஞாயித்துக்கிழமை கூட இருக்கே, லீவு போட்டா சம்பளம் புடுச்சிக்குவாங்க‌" என்றார். அவர் வாங்கும் இரண்டாயிரத்து இருநூறில் ஒருநாள் சம்பளம் கட்டானால்....

அந்த இரண்டாயிரத்து இருநூறுக்கு இந்த நகரத்தில் எப்படி வாழ்ந்துவிட முடியும்? அல்லது என்ன வாங்கிவிட முடியும்? வானில் பார்த்த வாணவேடிக்கைகள் ஒருவேளை அவரது சம்பளத்தின் மதிப்பிருக்கலாம்.

அப்போதுதான் என‌க்கு காய்க‌றிக‌ளை நிறுத்து போட்ட‌ அக்காவிட‌ம் புத்தாண்டைப் ப‌ற்றி விசாரித்திருந்தேன். "என்ன‌ அக்கா, நியூ இய‌ர்ல்லாம் வ‌ந்துடுச்சா?" என்ற‌த‌ற்கு "ந‌ம‌க்கெல்லாம் என்ன‌ நியூ இய‌ர், அதெல்லாம் காசு இருக்க‌வ‌ங்க‌ளுக்குதான்!" என்றார் எடுத்துவைத்த‌ காய்க‌றிக‌ளை எடை போட்டபடி.

இந்த வருட பங்குசந்தை முதலீட்டாளர்களை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தியிருக்கிறதாம், 120 புள்ளிகள் உயர்ந்து. மேலும், ஆசியாவிலேயே சிறப்பாக செயல்பட்ட பங்குசந்தை நமது மும்பை பங்கு சந்தைதானாம். இது இந்திய வளர்ச்சியை பறைசாற்றுவதாக அமைந்திருக்கிறதாம். (செய்தி)

ஆம், வளர்ச்சிதான். கடந்த ஆண்டில் மட்டும் த‌ற்கொலை செய்துக்கொண்ட‌ விவசாயிகள் எண்ணிக்கை 17368. சென்னையில் மட்டும் வீடில்லாதவர்களின் எண்ணிக்கை 40500 என்று ஒரு தொண்டு நிறுவனம் கணித்திருக்கிறது. இங்குதான் பலநூறு குடும்பங்களுக்கு ஒரு கழிவறை இருக்கிறது. ஆப்பிரிக்காவை விட‌ இந்தியாவில்தான் ப‌ட்டினி சாவுக‌ள் அதிக‌ம்.தாமிர‌ப‌ர‌ணி த‌ண்ணீரை த‌னியார் க‌ம்பெனிக‌ளுக்கு தாரை வார்த்து குடிநீருக்கு அலையும் ம‌க்க‌ளும் இங்குதான் அதிகம். 43% (5 வயதிற்குக் குறைந்த) குழந்தைகள் வயதிற்கேற்ற எடையில் இல்லாமல் எடை குறைந்து காணப்படுகின்றனர். இந்தியாவில் குழந்தை இறப்பில் 50% ஊட்டச்சத்து குறைபாட்டினால் ஏற்படுகிறது. எல்லாமே வ‌ள‌ர்ச்சியின் பெய‌ரால்தான்.

இதை எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போதும் என‌க்குப் பின்னால் இன்ன‌மும் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிற‌து வெடிச்ச‌த்த‌ம்.

43% என்ப‌வ‌ர்க‌ள் யார்? 50% என்ப‌வ‌ர்கள் யார்?

'பொருளாதார வ‌ள‌ர்ச்சி' என்ற‌ பெயரிலும் 'இந்தியா நல்லா டெவலப் ஆகுது' என்று நம்பிக்கொண்டு மேம்பால‌ங்க‌ளையும், சாலைக‌ளையும், விண்ணை எட்டும் க‌ட்டிட‌ங்க‌ளையும், அக்க‌ட்டிட‌ங்க‌ளை பாதுகாக்கும் வேலையைச் செய்ப‌வ‌ர்க‌ளின் குழ‌ந்தைக‌ள்.. வாணவேடிக்கைக‌ளை அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் அழுக்கு ஜ‌ட்டிக‌ளுட‌ன் நிற்கும் அந்த‌க் குழ‌ந்தைக‌ள்....

ஒன்ற‌ரை ல‌ட்ச‌ம் செல‌வு செய்து உய‌ர்ர‌க‌ நாய் வாங்கி வ‌ள‌ர்க்கும் குடும்ப‌ங்க‌ளின் ம‌த்தியில் இதே வேள‌ச்சேரியில்தான் அந்த‌க் குழ‌ந்தைக‌ள் வாழ்கின்ற‌ன‌ர். என்ன‌, ந‌ம‌து கேட்க‌ளை தாண்டி....நின்றுக் கொண்டிருக்கின்ற‌ன‌ர். இதுவும் ஒரு "வ‌ள‌ர்ச்சிதான்"

ஹாப்பி நியூ இய‌ர், ம‌ன்மோக‌ன்...ஹாப்பி நியூ இய‌ர், சித‌ம்ப‌ர‌ம்...

வேளச்சேரி டைம்ஸ் : பத்துக்கு பத்தில் ஒரு கனவு இல்லம்

தனராஜ் தனது குடும்பத்துடன் இரு படுக்கை அறைகளைக் கொண்ட வீட்டில் வசிக்கிறார். அவரோடு, சமையலறையில் ரோசய்யாவின் குடும்பமும், மற்றொரு படுக்கை அறையில் பலராமின் குடும்பமும் வசிக்கிறார்கள். நாங்கள் சென்றபோது தனராஜின் மனைவி, ஹாலின் ஒரு பகுதியில் சமையல் செய்துக் கொண்டிருந்தார். மறுபகுதியில் பலராம் குடும்பத்தின் உலை கொதித்துக்கொண்டிருந்தது.

ஒன்றிரண்டு பைகள், அதில் துருத்திக்கொண்டிருக்கும் துணிகள்,போர்வை மற்றும் பாய், கட்டப்படாத ஜன்னல்களை மூடியிருக்கும் பிளாஸ்டிக் சாக்கு, சமைக்கும் பகுதியில் சில சாமான்கள் - இதுதான் ஒவ்வொரு குடும்பத்தின் சொத்து.

'குடும்பமா இருக்கிறதால இங்கே தங்கிக்கலாம். தனியா இருந்தா அங்கே பின்னாடி இருக்கிற குடிசையிலே தங்கிக்கணும்' என்று தனராஜ் காட்டிய திசையில் சில குடிசைகள் தென்பட்டன. எல்லாருக்கும் சேர்த்து ஒரு பொதுக்கழிப்பறை. குளியலறை. தேங்கியிருக்கும் மழைத்தண்ணீர் - ‍கத்திக்கொண்டிருக்கும் தவளைகளின் சத்தம் மற்றும் குண்டு பல்பின் ஒளி. அந்தக் குடிசைகளில் தங்கியிருப்பவர்கள் விஜயநகரத்திலிருந்து வந்திருக்கும் பெண்களும் ஒரிஸாவிலிருந்து வந்திருக்கும் ஆண்களும்.



அறைச் சுவர்களையும்,தூண்களும்,மேல்தளங்களுமாக அந்த புத்தம் புதிய அடுக்குமாடி கட்டிடத்தை உருவாக்கிக் கொண்டிருப்பவ‌ர்கள் அவர்கள். இந்த இரண்டு மாடிக்கட்டிடம் என்றில்லை, சென்னையில் பத்து மாடி, பன்னிரெண்டு மாடி கட்டிடங்களை கட்டி எழுப்புபவர்களும் அவர்கள்தான். பெண்கள் கல்லையும், மணலையும் சுமக்க ஆண்கள் கட்டுவதும், கலப்பதுமாக வேலை செய்வார்கள். அவர்களைச் சுற்றி ஓடி விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் சிறு குழந்தைகள். பலகணியோ அல்லது அடித்தளமோ, போர் போடும் வேலையோ தினமும் ஏதாவதொரு ஒரு புதிய வளர்ச்சியை/ மாற்றத்தைக் அக்கட்டிடம் கொண்டிருக்கும். இது நம் அனைவருக்குமே மிகவும் பரிச்சயமான காட்சிதான் இல்லையா?

ஏறத்தாழ எல்லாத் தெருக்களிலும் ஏதாவதொரு கட்டிடம் கட்டப்பட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஒரு பிரிவு மக்களும் ஏதாவதொரு ஊரிலிருந்து குடும்பம் குடும்பமாக வந்து கட்டிக் கொடுத்துக்கொண்டேதான் இருக்கிறார்கள்.மற்றொரு பிரிவு மக்களின் குடும்பங்கள் வந்து குடியேற.பெய்கின்ற மழையோ அல்ல‌து தூறலோ - எதுவும் அவர்களது வேலையை தடை செய்துவிட முடியாது. சிலமாதங்களாக உருப்பெற்று வரும் அந்த கட்டிட வேலை, கடந்த வாரத்தில் 18 மணி நேரங்களாக பெய்த மழைக்காக மட்டுமே நிறுத்தப்பட்டது.

'இங்கே வேலை முடிஞ்சா, அடுத்து மேஸ்திரி எங்கே சொல்றாரோ அங்க போணும்", என்கிறார் பலராம்‍ அவ்வீட்டின் ஆண்களுக்காக போடப்பட்டிருக்கும் மரபெஞ்சில் அமர்ந்தபடி. தரையில் அவரது மனைவி பார்வதி குத்துக்காலிட்டு அமர்ந்திருக்க, அவர்களின் இருவயது குழந்தை ஓடி விளையாடிக் கொண்டிருந்தது.

"ஊரில பச்சரிசிதான் சாப்பிடுவோம். இங்கே ஒரு ரூபா அரிசிய, நாலு ரூபான்னு கடையில விக்கிறதை வாங்கி சாப்பிடறோம். வேகவே மாட்டேங்குது, ஒரு அவர், ஒன்றரை அவர் ஆகுது" என்றார் பலராமின் மனைவி. சொந்த ஊர் ஆந்திராவிலிருக்கும் குண்டூர். ஊரில் விவசாயம் செய்துக்கொண்டிருந்தார். விவசாயம் கட்டுபடியாகாததால் தெரிந்த மேஸ்திரி வழியாக குடும்பத்துடன் இங்கு வந்திருக்கிறார்.

"கால்கிலோ தக்காளி பதினாறு ரூபா விக்குது. சாப்பாட்டுக்கே சரியா இருக்கு. ஒன்னும் மிஞ்சாது. ஊருக்கெல்லாம் ஒன்னும் கொண்டு போக முடியாது . தனியா இருக்கிற பசங்க கையிலியாவது நாலு ரூபா தங்கும் போலிருக்கு, எங்களுக்கு செலவுக்கே சரியா இருக்கு" என்று பலராம் கூறியபோது அவரது முகத்தில் தெரிந்தது வேதனையை எப்படி சொல்ல? பக்கத்து ப்ளாட்டில் தேங்கியிருந்த தண்ணீரிலிருந்து கொசுக்கள் படையெடுக்க ஆரம்பித்திருந்தன.

காலையில் எட்டரை அல்லது ஒன்பது மணிக்கு வேலையை ஆரம்பித்தால் மதியம் ஒரு மணிநேரம் உணவு இடைவேளை. மதியம் தொடங்கி மாலை ஐந்து அல்லது ஐந்தரை வாக்கில் வேலை முடியும். வாரக்கூலி.ஒருநாள் விடுப்பு எடுத்தாலும் சம்பளம் கட். ஆண்களுக்கு நானூறு ரூபாய் மற்றும் பெண்களுக்கு 250லிருந்து 300 ரூபாய் வரை - ஒருநாள் சம்பளம். ஞாயிறு விடுமுறை. எந்த பண்டிகை அலல்து விசேஷ தினங்களுக்கோ விடுமுறை இல்லை. 'இப்ப பொங்கலுக்கு ஊருக்கு போவோம். பத்துநாள் இருந்துட்டு வருவோம். ஒரு பொங்கலுக்கு போனா அப்புறம் மறு பொங்கலுக்குத்தான்' என்றார் பார்வதி.



'மேஸ்திரி புது பொடவை, வேஷ்டி, கொடுப்பாரு. ' எனும் தனராஜ்தான் அங்கிருந்தவர்களிலேயே கொஞ்சம் பெரியவர். பல வருட அனுபவங்கள் கொண்டவர். 'நாங்க நெறைய கட்டிடம் கட்டியிருக்கோம், அம்பத்தூர், அண்ணா நகர், திருவான்மியூர்..... வீடுங்க, ஆஸ்பத்திரி, பெரிய ஆபீஸ் எல்லாம் கூட. எல்லாம் வித்து போகுது. இது கூட, எல்லா வீடும் புக் ஆயிடுச்சு. தெனம் வந்து பார்த்துட்டு போறாங்களே " எனும் தனராஜுக்கு சந்தேகம் இவ்வீடுகளை யார் வாங்குகிறார்கள், அவர்கள் எங்கிருக்கிறார்கள் என்பதும் 'பத்துக்கு பத்து கூட நம்மால வாங்க முடியலயே' என்பதுமே. முக்கியமாக, 'எங்கேருந்து இவ்ளோ காசு வருது?"

செய்திதாள்களின் சின்ன கட்டங்களிலிருந்து எக்ஸ்குஸிவ் இதழ்கள் வரை, ப்ளக்ஸ் பேனர்கள், ஏன் பேருந்தின் பின்னால் கூட விட்டு வைக்காத அடுக்குமாடி கட்டிடங்கள் மற்றும் தனிவீடுகளுக்கான விளம்பரங்கள். ஏரியின் நடுவில் கட்டினால் கூட புக் ஆகிவிடும் வீடுகள், ப்ளாட்டுகள்.

இட்டாலியன் கிச்சன், மாடுயூலர் கிச்சன், யூரோப்பியன் டாய்லெட், ஜெர்மன் தொழில் நுட்பத்துடன் உருவான ஸ்ட்ராங்க் கம்பிகள் என்றும் நெடிதுயர்ந்த வீடுகள் ஒருபுறம் ஒருசாராருக்கு உருவாக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்க, மறுபுறம் நாடோடிகளாக அலைந்து திரிந்துக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சாரார்....

கல்லூரி முடித்ததும் குறைந்தது மூன்று அல்லது நான்கு லட்சத்திலிருந்து ஆரம்பிக்கும் சிடிசி ஒரு புறம்....ஒரு நாளைக்கு முன்னூறு ரூபாய் கூலி பெறும் கூட்டம் ஒருபுறம்...முன்னூறு ரூபாய் பிட்ஸாவை வாங்கும் கூட்டம்.....விற்கும் விலைவாசியில் ஒருநாளை ஓட்டுவதற்கு முழி பிதுங்கும் கூட்டம்...

போக்குவரத்து நெரிசலை (குறைப்பதாகச் சொல்லிக்கொண்டாலும்) அதிகரிக்கும் மேம்பாலங்களும்,மெட்ரோ ரயில்களும் போடப்படும் சென்னையில் - வேளச்சேரியில்தான் மழையிலும் குளிரிலும் அவதிப்பட்டு குடியிருக்க வீடின்றி அல்லலுறும் மக்களும் வாழ்கிறார்கள்.

ஒரு பில்லியன் டாலரில் கட்டப்பட்ட வீடு இருக்கும் நாட்டில்தான் - பத்து குடும்பங்களுகொரு கழிப்பறை இருக்கிறது.

ஆன்டிலியா மாளிகை, முகத்திலறைவதற்குப் பதில் நம்பிக்கையை, எதிர்காலத்தை பற்றிய நல்லெண்ணத்தை , தாங்களும் எட்ட முடியும் என்று வளர்ச்சிக்கான வாய்ப்பாக இருப்பதாக - இளைஞர்கள் கருதுவதாக ஒரு கட்டுரை கூறியது.

அம்பானியின் ஆன்டிலியா மாளிகைக்கும், தனராஜின் 'பத்துக்கு பத்து வீடு' கனவுக்கும் இடையில்தான் பொருளாதார வளர்ச்சியும், பிரதமரின் வளர்ச்சித் திட்டங்களும் எங்கோ மறைந்திருக்க வேண்டும். அப்படியே தனராஜின் கேள்விக்கான விடையும் கூட.

"இவ்ளோ காசு எங்கேருந்து வருது? எங்கே இருக்கு இவ்ளோ காசு? " என்ற தனராஜின் எளிய கேள்விக்கு விடையளிக்க எனக்குத் தெரியவில்லை.

தற்போது நாங்கள் குடியிருக்கும் வீடு கூட தனராஜால் கட்டப்பட்டிருக்கக் கூடும். புழுதி படிந்த அந்தக் குழந்தைகள் இங்கும் ஓடியாடி விளையாடி இருக்கக்கூடும்.

தனராஜின் இருப்பிடத்தை விட்டு வெளியேறும்போது, ரேடியோவில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது "சென்செக்ஸ் 195xxx புள்ளி 45 புள்ளிகளுடனும், நிஃப்டி ஐந்தாயிரத்து .... புள்ளி 54 புள்ளிகளுடன்மும் முடிவடைந்தது. விப்ரோவின் பங்குகள் நான்காயிரம், இன்ஃபோசிஸின் பங்குகள் மூன்றாயிரத்து...."

வேளச்சேரி டைம்ஸ் : ரமாவின் சிப்ஸ் கடை

ரமாவின் கிராமத்தில் பள்ளிக்கூட வசதியில்லாததால் அருகிலுள்ள டவுனில் இருக்கும் பள்ளிக்கூட விடுதியில் சேர்த்திருந்தனர் ரமாவின் பெற்றோர். ஒரு நாள் மாலை ஐந்தரை மணி இருக்கும். அரையாண்டுத் தேர்வுக்கு படித்துக் கொண்டிருக்கிறார் ரமா. அவரது அம்மாவின் உடல்நலம் கவலைக்கிடமாக இருப்பதாகக் கூறி ஹாஸ்டலிலிருந்து அழைத்துச் செல்கிறார் அவரது மாமா.

அம்மாவுக்கு நெஞ்சுவலி வந்திருப்பதாகவும் , ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்தி ருப்பதாகவும் கூறிய‌ மாமா, ரமாவை அழைத்து வந்திருந்த இடமோ ஒரு உறவினர் வீடு. அங்கு ரமாவின் அம்மாவும் இருந்தார். ஆஸ்பத்திரியில் பெட் சார்ஜ் அதிகமாக இருப்பதால் இங்கு தங்கியிருப்பதாகவும் காலையில் செல்லலாமென்று கூறுகிறார் அம்மா. சிறிது நேரத்தில் ரமாவின் அப்பாவும் வந்துவிட அதன்பிறகு நடந்தவை அனைத்தும் ஒரு நாடகம் போலவே இருந்திருக்கிறது ரமாவுக்கு.

மாமாவின் மகனை கல்யாணம் செய்துக்கொள்ள வேண்டுமென்று கூறுகிறார் அப்பா. பத்தாவது படித்து தேர்வு எழுதிவிட்டால், மாமாவின் படிக்காத பையனை கல்யாணம் செய்துக்கொள்ள ரமா மறுத்துவிடுவாரென்று பயப்படுகிறார்கள் ரமாவின் பெற்றோர். 'நாளைக்கே கல்யாணம் பண்ணிக்கோ இல்லேன்னா எங்க மானம் போய்டும்' என்று வற்புறுத்துக்கின்றனர். மன்றாடுகின்றனர். 'வாசலில் ஒரு லாரி சொந்தக்கார ஜனம் நிக்குது, அம்மா-அப்பா தல குனிஞ்சுடக் கூடாதேன்னு' தனது அம்மாவின் அண்ணன் மகனை கல்யாணம் செய்துக் கொள்கிறார் ரமா.

சொத்து போய்விடக்கூடாதென்று ரமாவின் மாமா கொடுத்த நெருக்கடியால் இந்த திருமணத்தை நடத்தினார் அவரது அம்மா.புகுந்த வீட்டு கொடுமைகள்/ அடி,உதைகள், கணவனின் உண்மை சுபாவம் எல்லாம் வெளிவ‌ர பல பஞ்சாயத்துகள் நடந்திருக்கிறது. இதற்குள் ரமாவுக்கு மூன்று பிரசவங்கள் - இரண்டு பெண்கள் ஒரு பையன். சொத்துக்கு ஆசைப்பட்டு திருமணம் செய்துக் கொண்ட ரமாவின் கணவன், இரண்டாம் திருமணம் செய்துக்கொள்ள 'நம்ம புள்ளைங்களை நாமதான பாக்கணும்' என்று உழைக்க வந்திருக்கிறார் சென்னை - வேளச்சேரிக்கு.

'உழைப்பு இருந்தா எங்கே வேணா பொழைச்சுக்கலாம்' எனும் ரமாவின் அன்றாட வேலைகள் - ‍சிப்ஸூக்கு சீவுவது, சமோசாவுக்கு மசாலா செய்து மடிச்சுக் கொடுப்பது, கடையில் வியாபாரத்தைக் கவனிப்பது, பாக்கெட் போடுவது, கையிருப்பு பற்றி கணக்கெடுப்புகள்/, வேலையாள் வராத நாட்களில் சிப்ஸ் போடுவது இன்னபிற. காலையில் ஒன்பதரை மணிக்கு வேலைக்கு வரும் ராமாவிற்கு இரவு பத்து மணி வரை வேலையிருக்கும். நாள்முழுதும் வேலை செய்தாலும், வரும் வருமானத்தில் ஒரு மாதத்தை ஓட்டுவதென்பது சிரமமாகவே இருக்கிறது ரமாவிற்கு ‍ - இந்தநாட்டில் பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களைப்போலவே.

ரமாவின் ஊரில் நிறைய பேருக்கு இதுதான் வேலை. சிப்ஸ் போடுவது, கடைகளில் வேலை செய்வது....முன்பெல்லாம் விவசாயம் இருந்தது. அப்போதெல்லாம் ஊர் மிகவும் செழிப்பாக இருக்கும். இப்போது அவரது மாவட்டம் மிகவும் பின்தங்கிய மாவட்டமாகிவிட்டது. விவசாயத்தில் என்ன வருகிறது? வீடும், ஒரு துண்டு நிலமும் இருக்கிறது. ஆனால் அதை வைத்து ஒன்றும் பிழைக்க முடியாது. ஊரில், கணவருடன் நடத்திய சிப்ஸ் கடையும் அதிகக் கடனால் மூடும்படியாகிவிட்டது.

மணலியில் வசிக்கும் ரமாவின் சித்தப்பா, இங்கு கடை வைக்க உதவி செய்திருக்கிறார். இதற்கு முன்பணமாக நிலத்தை அடகு வைத்து எண்பதாயிரம் கொடுத்திருக்கிறார் ரமா. ஒரு கிமீ தொலைவிலேயே அவரது சித்தப்பாவின் உறவினரின் கடை ஒன்று உள்ளது. அவரது தயவால் இங்கு கடை நடத்துகிறார் ரமா. வருவாயில் கணிசமான பங்கை இருவருக்கும் ரமா கொடுத்து விடவேண்டும். இது தவிர கடை வாடகை, ஈபி பில், வேலைக்கு வைத்திருக்கும் பையனுக்கு சம்பளம், வீட்டு வாடகை எல்லாம் போக கையில் இரண்டாயிரம் முதல் மூன்றாயிரம் வரை நிற்கும். இதில்தான் ஊரில் ஏற்பட்ட கடன், அப்பாவின் செலவு, மகள்களின் படிப்பு, செலவு.....

ரமாவின் முதலாவது பெண் திருநெல்வேலியில் ஹாஸ்டலில் தங்கி ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கிறார். இரண்டாவது பெண்ணை தனது தங்கையிடம் விட்டிருக்கிறார். அவர்களுக்குப் பிள்ளையில்லாததால், தங்கள் பிள்ளையைப் போல பார்த்துக் கொள்வார்கள். பெண்ணை அவர்கள் பார்த்துக்கொள்வதால் ரமா அவ்வப்போது தங்கையை கவனிக்க வேண்டும். அவர்கள் கேட்கும்போது தங்கைக்கு பணம் கொடுத்துதவ வேண்டும். 'தத்துக் கொடுத்த மாதிரிதான், அவங்க பொண்ணு மாதிரி பார்த்துப்பாங்க' எனும் ரமா, பெண்ணை வேறு பள்ளியில் இந்த வருடம் சேர்த்தபோது தனது பெயருக்குப் பதில், அவரது தங்கை மற்றும் தங்கை கணவரின் பெயரையே பெற்றோரின் பெயராக கொடுப்பதற்கு ஒப்புதல் அளித்திருக்கிறார்.

நான்காம் வகுப்பு படிக்கும் தனது மகன் மற்றும் கடையில் வேலை செய்யும் பைய‌னுடன், ரமா ஆதம்பாக்கத்தில் ஒற்றை அறை வீடொன்றில் வசிக்கின்றார். வேலை செய்பவர்களுக்கு சம்பளம் கொடுப்பதோடு, அவர்களுக்கு ஆகும் செலவுகள்...பேஸ்ட்,பிரஷ் முதற்கொண்டு எல்லாமும் கடைக்காரர்கள் பார்த்துக்கொள்ளவேண்டும். அதோடு தங்குமிடமும். தனியாக எங்கு தங்க வைப்பதென்று அவர் தங்கியிருக்கும் வீட்டிலேயே அறையைத் தடுத்து தங்க வைத்திருக்கிறார். 'எப்போ என்னா நடக்கும்னு சொல்ல முடியாது, ரெண்டுகெட்டான் வயசுலே இருந்தா யாரையும் நம்ப முடியாது. அதுவும் இல்லாம நாலுபேர் நாலுவிதமா பேசுவாங்க.அதனாலே, தெரிஞ்ச பசங்க, சின்ன பிள்ளைங்கன்னாதான்" எனும் ரமா தெரிந்த பையன்களாக இருந்தாலும் இருபது வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களை வேலைக்குச் சேர்த்துக்கொள்வதில்லை.

'படிப்பும் இல்ல, வீட்டுவேலைக்கிலாம் போனா மூணாயிரம் நாலாயிரம் கிடைக்கும், ஆனா அது வயித்துக்கே சரியா இருக்கும். இது நாள் முழுக்க வேலைன்னாலும், ரெண்டாயிரமாவது கையில நிக்குது. அதுலதான் கொஞ்சம் கொஞ்சமா கடனை அடைக்கணும்' எனும் ரமா ஊரிலிருக்கும் அப்பாவுக்கு மீதமிருக்கும் பணத்தை அனுப்புகிறார். கடனை அடைத்த பிறகே ஊருக்குச் செல்ல முடியும். எப்படியும் அதற்கு குறைந்தது மூன்று வருடங்களாவது ஆகும். 'நம்மளைவிட கீழெ எவ்வளவோ பேரு இருக்காங்க, அவங்களைப் பார்த்துக்கிட்டு நாம வாழ்ந்திரலாம் ' என்று தன்னைத்தானே தேற்றிக்கொள்கிறார்.‍ தனக்கு விதித்தது இதுதான் என்று சமாதானம் கொள்கிறார்.

' என் வாழ்க்கை இப்படி ஆயிடுச்சேன்ற கவலையிலேயே அம்மா போய் சேர்ந்துட்டாங்க. அவங்க இருக்கிற வரைக்கும் கவலையே இல்லாம வளத்தினாங்க' என்று தனது இளமைக் காலத்தை நினைவுகூரும் ரமாவுக்கு - சொந்த ஊரைவிட்டு, உறவுகளை விட்டு நாட்களை கடத்தும் ரமாவுக்கு - எந்த பண்டிகைகளும் இல்லை. விசேஷங்களும் இல்லை.

தனக்கு திருமணமான அதே வயதில் தற்போது இருக்கும் மகளை, கல்லூரி வரை படிக்க வைக்க வேண்டுமென்று நினைக்கிறார்.

கடைப்பையனை ஊருக்கு அனுப்பிவிட்டு, தனியாக சிப்ஸூம், சமோசாவும் போட்டுக்கொண்டிருந்த ரமாவை தீபாவளி அன்று கூட பார்க்க முடிந்தது.

'இங்க வேற தொல்லைங்கல்லாம் இருக்கும்னு சொன்னாங்க, இங்கே வந்து ஏழு மாசம் ஆகுது, தெரிஞ்சவங்க பக்கத்துலே இருக்கிறதால வேற எந்த தொல்லையும் இல்ல. இல்லேன்னா இவ்வளவு தைரியமா இருக்க முடியாது.' என்று கூறும் ரமா "கடவுள் என்னைக்காவது ஒருநாள் கண்ணை திறப்பார். அன்னைக்கு எல்லாத்துக்கும் வழி பிறக்கும்" என்று நம்புகிறார். ஞாயிற்றுக் கிழமையானால் காலையில் சர்ச்சுக்கு செல்கிறார். வெள்ளிக்கிழமைகளில் தவறாமல் உபவாச ஜெபம் செய்கிறார்.

************************

படிக்காத பெண் 'சிப்ஸ் கடை முதலாளி'யாகி தனியாக கடையை நடத்துகிறாரே, விடாமுயற்சியுடன் வாழ்கிறார்,அவரது தன்னம்பிக்கையை பாராட்ட வேண்டும், இந்தியா ஒளிர்கிறது என்றெல்லாம் தோன்றுகிறதுதானே!

ரமாவின் திருமணம் முடிந்து பதினைந்து வருடங்களுக்கு மேலாகிவிட்டது. இந்தியாவில் நடைபெறும் திருமணங்களில், பாதிக்குமேல் குழந்தைத் திருமணங்கள் என்று சமீபத்தில் எடுத்த சர்வே கூறுகிறது.

குழந்தைத் திருமணங்களில், இந்தியா பதினோராவது இடத்தில் இருக்கிறது.

முப்பத்திமூன்று வயதான ரமாவின் வாழ்க்கை - குழந்தைத் திருமணம், படிப்பறிவின்மை, திருமணத்தால் பாழான வாழ்க்கை, பெற்றோர் மற்றும் உறவினர்களின் சமூகக் கடமைகள் மற்றும் சொத்து மாறிப் போய்விடக் கூடாதென்ற எண்ணம், சமூகத்தின் ஏற்றத்தாழ்வுகள்.... என்றெல்லாம் பாதிக்கப் பட்டிருக்க, விதியென்று வெறுமனே கூறிவிட முடியுமா?

வேளச்சேரி டைம்ஸ் : இது எங்க ஏரியா, உள்ள வராதே!!

பிரபலமான கால் சென்டர்களும், பிபிஒகளும், பிரபல ஐடி கம்பெனிகளுமாக உலகத்தின் சேவைப் பணித்தளம். NRI க்களின் சொர்க்கபூமி. இந்தியாவில் மிக மலிவாகக் கிடைக்கும் மனித வளத்திற்காக/உழைப்பிற்காக ஐடி கம்பெனிகள் கோட்டைகட்டியிருக்கும் இடம்.

வேளச்சேரி.

வேளச்சேரியிலும், அதன் சுற்றுப்புறங்களிலும் வீடு தேடினால் கிடைக்கும் அனுபவங்களோ முற்றிலும் வேறு.

கடந்த சில வாரங்களாக, எனது கல்லூரித் தோழி லலிதாவிற்காக வீடு தேடி அலைந்ததே சாட்சி. ஒரு தரகர் மூலமும், விளம்பரங்களின் மூலமும் இப் பகுதியில் இருந்த வீடுகளையும், பிஜிகளையும் பார்த்தோம். (பிஜி/ ஹாஸ்டல்களைப் பற்றி பிறிதொரு சமயம்)

வீட்டு வாடகைகளும், அட்வான்ஸ்களும் சொல்லப்பட்டதைப் பார்த்தபோது ஏடிஎம்மை கடத்தாமல் போனால் வேலை நடக்காது போல தோன்றியது. ஏழாயிரம் முதல் பத்தாயிரம் ரூபாய் வரை வாடகை சொல்லப்படும் வீடுகளுக்கு ஐம்பதாயிரத்துக்குக் குறையாமல் அட்வான்ஸ் இல்லை.வாடகையைப் பொறுத்து, ஐம்பதிற்கும் எழுபத்தைந்திற்கும் இடையில் அட்வான்ஸ் ஊஞ்சலாடிக்கொண்டிருக்கிறது. ஒரே தவணையில், வீட்டை ஆக்கிரமிக்கும் முன்பே தர நேரிடலாம். அல்லது அதிகபட்சம் இரண்டு தவணைகளில் தரலாம். அது சில வீட்டு ஓனர்களைப் பொறுத்து மாறுபடும். மின்விசிறி மற்றும் விளக்குகள் எல்லாம் நீங்கள்தான் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். வீட்டை ஆக்கிரமிப்பதற்கும் முன்னால் சுத்தம் செய்துத் தருவதற்கும் காசு கேட்டனர் ஒரு சிலர். சமையலறைகள் பலகணி அளவே இருக்கின்றன. அதில் பாதி இருக்கிறது பாத்ரூம்கள். வெளிச்சம் எட்டிக்கூடப் பார்க்காத அறைகள். ஆனால், வாடகை மட்டும் பத்தாயிரத்துக்குக் குறையாமல்.

அது ஒருபுறமிருக்க, ஒரு சில அபார்ட்மென்ட்களின் ஓனர்கள், நாம் சாப்பிடும் மெனுவிலிருந்து, வீட்டில் எத்தனை பேர் வசிக்கலாம், கெஸ்ட்களின் எண்ணிக்கை மற்றும் அவர்களின் வருகை நேரம் முதற்கொண்டு சகலத்தையும் தீர்மானிக்கிறார்கள். அதுவும், நீங்கள் பெண்ணாக இருக்கும் பட்சத்தில், குடும்பமற்று தனியாக இருக்கும் பட்சத்தில் தர்மசங்கடமான கேள்விகளை நுணுக்கி நுணுக்கி கேட்டு தகவலறிகிறார்கள். கணவர் வேலை பார்க்கும் கம்பெனி, கணவரது ஊர், அவரது உறவினர்கள் வந்து செல்வார்களா, நீங்கள் அவர்கள் வீட்டுக்குச் செல்வீர்களா என்பதில் தொடங்கி ஆயிரம் வாலா சரவெடிகளாக நீள்கிறது கேள்விகள்.

இந்தக் கேள்விகளிலிருந்து புரிந்ததெல்லாம் ஒன்றுதான். தனியாக வாழ விரும்பும் பெண்ணுக்கென்று நம் சமூகத்தில் சில நியதிகள் இருக்கின்றன. அவற்றை அவள் கடைபிடித்துதான் ஆகவேண்டும். தாமதமாக வீடு திரும்பக் கூடாது. விருந்தினர்கள் உங்கள் தந்தையாகவோ அல்லது தமையனாகவோதான் இருக்க வேண்டும்,ஏன் தனியாக இருக்க வேண்டும், பிரச்சினைக்கு என்ன காரணம் ...இன்ன பிற..

இவ்வளவும் தெரிந்துக் கொண்டு சரி, கஷ்டத்தை புரிந்துக் கொண்டு (!) வாடகையில் ஏதாவது குறைப்பார்களா என்றால் சொல்வதெல்லாம் அமெரிக்க டாலர்களை கணக்கில் கொண்டுதான் சொல்வார்கள் போல இருக்கிறது.

ஒரு சிலர், "வீட்டுலே நீங்க கண்டிப்பா பூஜா பண்ணனும்" என்றெல்லாம் கோரிக்கை வைத்தார்கள்.

நாங்கள் பார்க்கக் கிடைத்தவற்றில் பெரும்பாலும் அபார்ட்மென்ட்டுகள்தான். அதாவது, ஒரு கட்டிடத்தில்‍ ஆறு வீடுகள் அல்லது எட்டு வீடுகள் கொண்டவை. அதில் சில போர்ஷன்கள் ஒருவருக்கே சொந்தமாக இருக்கின்றன. தாய்-தந்தையின் பெயரில் ஒன்றும், அவர்களது மகனின் பெயரில் ஒன்றுமாக.அந்த மகன்கள் வெளிநாடுகளில் செட்டில் ஆகியிருக்கிறார்கள். பக்கத்து போர்ஷனில் வசிக்கும் பெற்றோர், இந்த வீட்டை மெயிண்டெய்ன் செய்கிறார்கள்.

இதுபோன்ற அமைப்பில் குறிப்பிடத்தகுந்த எண்ணிக்கையில் வீடுகளைப் பார்த்தோம். வீட்டைப் பார்த்துவிட்டு, சம்பிரதாயப் பேச்சுகளின போது, ஓனர்கள் எல்லோருக்கும் ஒரே கேள்விதான், ’லலிதா ஏன் தனியாக வசிக்கப் போகிறாள், குடும்பம் இல்லையா?’

அமெரிக்காவிலிருந்து கணவனுடன் பிரச்சினை காரணமாக தனியாக வந்து விட்ட லலிதா, தற்போதுதான் கேரியரை ஆரம்பித்திருக்கிறாள். உண்மை நிலையைச் சொன்னதும் 'சாரி, ஃபேமிலிக்குத் தான் வீடு தருவோம்"' என்று வாசல் நோக்கி கை காட்டப்பட்டோம்.

படித்து பதவியில் இருந்து ரிடையர்டு ஆனவர்கள் போலத்தான் இருக்கிறார்கள். தங்களது மகன்களை படிக்க வைத்து வெளிநாடுகளுக்கு அனுப்பியிருக்கிறார்கள். அங்கு அவர்கள் லிவிங் டு கெதராகக் கூட வாழலாம். இங்கு மட்டும், நமது லலிதா தனியாக வசிக்கக் கூடாது.

லலிதாவும் அவளது குழந்தையும் குடும்பம் இல்லாமல் வேறு என்ன?
கணவன் இல்லாமல் குழந்தை மட்டும் இருந்தால் அது ஃபேமிலி இல்லையா?

வீட்டு ஓனர்கள் எல்லாம் கெட்டவர்கள், வீடு தேடிச் செல்பவர்கள் அனைவரும் நல்லவர்கள் என்றெல்லாம் சொல்ல வரவில்லை. அவர்கள் டெனன்ட் ‍இன் பாதுகாப்பிற்காகதான் இதெல்லாம் அறிய விரும்புகிறார்கள் என்பதெல்லாம் கூட‌ ஓக்கேதான். பாதுகாப்புக்காக சில கேள்விகளை கேட்கிறார்கள் என்று எடுத்துக்கொண்டால் கூட, தனிப்பட்ட தகவல்களை கேட்பது எவ்விதத்தில் நியாயம்? அநாகரிமாக இல்லையா?

தனியாக வசிக்க வீடு தேடும் ஆணுக்கும் இதே பிரச்சினைகள் ஏற்படலாம். அவர்கள் மீதும் சந்தேகக் கண்கள் பாயலாம்.

ஆனால், தனியாக வசிக்கும் பெண்கள் மீதான சந்தேகங்கள்,பிம்பங்கள் வேறு மாதிரியானவை.

வீட்டு ஓனர்கள் பெரும்பாலும் வயதான ஆண்களாக இருக்கிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்த வரை, ஆண் துணையில்லாமல் தனியாக வசிக்கப் போகும் பெண், அதுவும் கணவனை விட்டு வந்த பெண் சரியான கேரக்டர் கொண்டவளாக இருக்க முடியாது. அல்லது அவர்களால் பெண்கள் தனியாக வசிப்பதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.ஏனெனில், இந்திய கலாச்சாரத்தில் இதற்கெல்லாம் இடமில்லை.

அதுவும், கணவன் இல்லாவிட்டால் பெற்றோராவது அல்லது பெற்றோரில் ஒருவராவது உடன் இருக்க வேண்டும். அப்படி இல்லாத பட்சத்தில், அவர்கள் விதவைகளாக இருக்க வேண்டும். விவாகரத்தானவர்களுக்கோ அல்லது திருமணம் செய்யாமல் தனித்து வாழ விரும்பும் பெண்களுக்கோ வீடு கொடுகக் எந்த வீட்டு ஓனரும் தயாரில்லை. எந்நிலையிலும் ஒரு பெண் தனியாக இருந்துவிடக் கூடாது.

பாதுகாப்பு (!) நிமித்தம் என்று சொல்லிக்கொண்டாலும் ஒரு பெண் தனித்து வாழ இடம் கொடாத சமூகம், அது கட்டிக்காப்பாற்றும் கலாச்சாரம்.....

இது ஏதோ எங்களுக்கு மட்டும் ஏற்பட்ட அனுபவம் மட்டுமில்லை. ஆந்திராவிலிருந்து வந்து தங்கியிருக்கும் மீனு, வீடு தேடி அலுத்து போய் கிடைக்காமல் தற்போது ஹாஸ்டலிலே தங்கியிருக்கிறார்.

அவர் சொன்னது, “வீட்டு ஓனர்கள் கேட்கும் முதல் இரண்டு முக்கியமான கேள்விகள், குடும்பத்துடனா அல்லது தனியாக வசிக்கப் போகிறீர்களா? இன்னொன்று, சைவமா அசைவமா? இவற்றைப் பொறுத்துதான் வீடு கிடைக்கும். அதிலும், தனியாக வசிப்பதாக இருந்தால் வீடு நிச்சயமாகக் கிடைக்காது.”

வீட்டு ஓனர்கள்/அபார்ட்மெண்ட் கமிட்டியிலிருப்பவர்க்ள் கலாச்சார காவலர்களாகச் செயல்படுகிறார்கள் என்பதுதான் தனியாக தங்கியிருக்கும் பெண்களின் வாதமாக இருக்கிறது. இத்தனை மணி நேரத்திற்குள் வரவேண்டும் என்று ரூல் போடுகிறார்கள். சில சமயங்களில், திடீரென்று வீட்டிற்குள் புகுந்து, வந்திருக்கும் விருந்தினர்கள் யாரென்று அறிந்துக் கொள்ள விரும்புகிறார்கள். சுத்தமாக வைத்துக்கொள்கிறார்களா என்று இன்ஸ்பெக்‌ஷன் செய்கிறார்கள். மாடிகளைப் பூட்டி வைத்துவிடுகிறார்கள். 'பிறந்தநாள் கொண்டாட்டங்கள்/ பார்ட்டிகள் போன்றவற்றிற்கு இங்கு அனுமதி இல்லை' என்றும் கூறி விடுகிறார்கள்.

குறித்த தேதியில் வாடகைப் பணம் வந்தாக வேண்டும் என்று கட்டளையிடும் ஓனர்கள் கூட உண்டு. வருடாவருடம் வாடகையை ஏற்றுவது, வாடகை வீட்டிற்கு யூனிட்டிற்கு தனியாக மின்கட்டண சார்ஜ் வசூலிப்பது, அலுவலகத்திற்கு போன் செய்து அங்குதான் வேலை செய்கிறாரா என்று உறுதிபடுத்திக் கொள்வது என்று சொல்லப்படாத இன்னும் பல பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன. அவற்றிற்கெல்லாம் நுழைய விரும்பவில்லை. ஒரு பெண் தனியாக வீடெடுத்து தங்குவதற்கு வரும் தடங்கல்கள் ,தனியாக வாழ முடிவெடுத்திருக்கும் பெண் குறித்து ஏற்படுத்தி வைத்திருக்கும் பிம்பங்கள் பற்றி தான்....

நாமிருப்பது வேளச்சேரிதானா அல்லது அமெரிக்காவின் ஏதாவது அவென்யூவா என்று குழப்பம் வருமளவிற்கு மெக்டோனால்டும், கேஎஃப்சியும், டோமினோஸ் பிட்ஸாவுமாக மிரட்டும் வேளச்சேரியில், தனியாக வாழும் பெண்ணிற்கு வீடில்லை என்பது ஏற்றுக்கொள்ள கொஞ்சமல்ல, நிறையவே கஷ்டமாக இருக்கிறது.

திருமணமோ, லிவிங் டு கெதரோ...வடிவம் எதுவாக இருந்தாலும் அடிமையாக இருப்பது/பாதிக்கப்படுவது என்னவோ பெண்தான். அதிலிருந்து விடுபட்டு தனியாக வாழ நினைக்கு பெண்ணுக்கும் நமது கலாச்சாரத்தில் இடமுண்டா?

திருமணமாகாத பெண்கள் ஒன்றாகவோ அல்லது ஆண்கள் ஒன்றாகவோ தங்கிக்கொள்வதற்கு இடம் கொடுக்கும் வேளச்சேரியும், இந்த சமூகமும்
தனித்து வாழ விரும்பும் பெண்களுக்கு சொல்ல வருவதெல்லாம் இதுதான்....

இது எங்க ஏரியா, உள்ள வராதே!!

(வேளச்சேரியில் மட்டுமல்ல, சென்னையில், ஏன் பல வெளியூர்களில் கூட இதுதான் யதார்த்தமாக இருக்கக்கூடும். வேளச்சேரியில் எங்களுக்குக் கிடைத்த அனுபவங்களின் அடிப்படையில் இது....)

வேளச்சேரி டைம்ஸ் : ஜெனியின் யாத்திராகமம்

10,+2 படித்திருந்தாலும் ஜெனி இந்தியாவின் மிக நவநாகரிக‌மான பணியில் இருக்கிறாள். அல்லது அவ்வாறு நம்புகிறாள். அவளிடம் இரண்டு வகையான யூனிபார்ம்கள் உண்டு. வாரநாட்களில் ஒரு வண்ணமாகவும், வாரயிறுதிகளில் வேறொரு வண்ணமாகவும் அது மாறும். அன்றைய நாளுக்குரியதை எடுத்துக்கொண்டு சென்னையின் பஸ்களில் பயணித்து அவளது பெருமைக்குரிய பணியிட‌த்திற்கு வருகிறாள். பணியிடம், பார்ப்பதற்கு பகட்டானது என்றாலும் அவளது பணி அவ்வளவு மெச்சத்தக்கதாக‌ இல்லை. ஜெனி, வேளச்சேரியில்
இருக்கும் ஒரு பியூட்டி பார்லரில் வேலை செய்கிறாள். ‍ வாக்ஸிங், பெடிக்யூர், ஹேர் கலரிங், ஆயில் மசாஜ் - அவளது அன்றாட வேலைகளில் சில.


'ஜென்ட்ஸோட உடலையா தொடுகிறோம், லேடீஸூக்குத்தானே' என்பதால் ஜெனிக்கு பிறரது உடல் பாகங்களை தொடுவது வித்தியாசமாக தோன்ற வில்லை. அதைக் குறித்து எந்த வெட்கமும் இல்லை. கடந்த மூன்று மாதங்களாகத்தான் இவ்வேலையைச் செய்தாலும், ஜெனி, இதற்கு முன் இரண்டு வருடங்களாக வேலை செய்தது ஒரு ஷோ ரூமில். ஜெனியின் ஊர்க்காரரான ரோமாவும் இங்கேதான் வேலை செய்கிறார்.அவரின் ரெக்கமண்டேஷனால் இந்த வேலைக்கு வந்துவிட்டாள்.

ஜெனி, ஆதம்பாக்கத்தில் அவளது அண்ணன்களுடன் தங்கி இருக்கிறாள். பஸ் பாஸ் வாங்கிக் கொண்டு சென்னையில் பஸ்களில் பயணிக்கிறாள். அலுவலகத்திற்கு வந்து யூனிஃபார்முக்குள் புகுந்து விட்டால், அவள் மணிப்பூரைச் சேர்ந்த கிராமத்துப் பெண் இல்லை. ஸ்ட்ரெய்ட்டனிங் செய்யப்பட்ட முடியுடன், திருத்தப்பட்ட புருவங்களுடன், கருப்பு ஷூவுடன், கண்ணாடி பளபளக்கும் அறைகளுடனான அச்சூழலில், தனது வேலையை நேர்த்தியாக, முழுமையாக செய்யும் ஒரு ஃப்ரொபஷனலாக‌ பொருந்திவிடுகிறாள்.


ஒருநாளைக்கு எட்டு முதல் ஒன்பது வருகையாளர்களை ஜெனி அட்டென்ட் செய்ய வேண்டும். ஜெனியின் வேலைநேரம் பத்து மணி முதல் இரவு எட்டு மணி வரை. என்றாலும், சரியாக எட்டு மணிக்கு முடிந்துவிடாது. வாரநாட்களில் ஒன்பது மணிக்கு மேலாகிவிடுவதுண்டு. சில வாரயிறுதிகள் காற்றாடுவதும் உண்டு. எப்படியானாலும், ஜெனிக்கு வாரயிறுதிகளில் கண்டிப்பாக‌ விடுமுறை கிடையாது.


மணிப்பூரில் காலநிலை எப்போதும் குளிர்ச்சியாக இருக்கும். மணிப்பூரை பற்றிய நினைப்பே ஜெனியை உற்சாகம் கொள்ள வைக்கிறது. சென்னை மிகவும் வெப்பமாக இருக்கிறது. இருந்தாலும் ஜெனி சென்னையிலேயே தொடர்ந்து வாழ விரும்புகிறாள். இங்கே, அனைவரும் ஃப்ரெண்ட்லியாக இருக்கிறார்கள், மொழி ஒன்றுதான் அவளுக்கு பிரச்சினைக்குரியதாக இருக்கிறது. ஜெனி, ஊருக்குச் செல்ல வேண்டுமானால் அவளது பாஷையிலேயே சொல்ல வேண்டுமானால், "இரவு பகலாக‌ ரயிலிலேயே உட்கார்ந்துக் கொண்டே பயணம் செய்ய வேண்டும் ‍கௌஹாத்தி வரை. அங்கிருந்து அடுத்த ரயில் மணிப்பூருக்கு. பயணக்காலம் மட்டுமே ஒரு வாரம் ஆகிவிடும்". ஜெனி சென்னைக்கு வந்த இந்த இரண்டரை வருடங்களில் ஒருமுறைதான் வீட்டிற்குச் சென்றிருக்கிறாள். அம்மா, அப்பாவெல்லாம் அங்குதான் வசிக்கிறார்கள். அவளது ஊரில், நிறைய கிராமங்கள் இப்படித்தான் சிறுகுழந்தைகள் மற்றும் முதியவர்கள் மட்டும் தங்குமிடமாக மாறிவிட்டன.



(pic courtesy : flickr)

ஜெனிக்கு சென்னையில் வீட்டு ஓனர்கள் வாங்கும் அட்வான்ஸ்தான் மிகுந்த வருத்தத்தையும் கஷ்டத்தையும் தருகிறது. ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் அட்வான்ஸ் என்பது அதிகமான தொகை.அவளால் நினைத்துப் பார்க்க முடியாதத் தொகை. அதோடு, வசதியற்ற வீடு. நிறைய பேருடன் பகிர்ந்துக்கொள்ள வேண்டிய சூழல். வாங்கும் சம்பளத்தில் பாதி வாடகை கொடுக்கவே சரியாக இருக்கிறது. அப்புறம் அலைபேசி. அதனால்தான் நண்பர்களுடன் பேசும் மகிழ்ச்சியாவது அவளுக்குக் கிடைக்கிறது. அவளுக்கு பிடித்த பொருட்களை வாங்க முடியவில்லை.கையில் எடுக்குமுன் விலையை பார்த்துவிட்டு அப்படியே வைத்துவிட்டு நகர்ந்துவிட நேர்கிறது. இதில் மிச்சம் பிடித்து ஊருக்கு அனுப்ப வேண்டும்.ஜெனிக்கு தீபாவளி இல்லை என்பதால் அன்றும் அவள் வேலைக்கு வந்தாள்.


ஜெனிக்கு வயது 21. ஜெனிக்கு, அவளது எதிர்காலம் பற்றியெல்லாம் பெரிய திட்டங்கள் எதுவும் இல்லை. கிடைக்கும் வேலையைச் செய்து சம்பாரிக்க வேண்டும். செலவுகளை சந்திக்க வேண்டும். மணிப்பூரில் அதற்கெல்லாம் வாய்ப்பு கிடையாது. ஓரளவு வருமானம் வரக்கூடிய வேலை வேண்டுமானால் எல்லையைத் தாண்டிதான் வந்தாக வேண்டும்.இதைத்தாண்டி வேறு எதுவும் ஜெனிக்கு யோசனை இல்லை. திருமணம் குறித்தெல்லாம் யோசிக்கவே இல்லை. திருமணம் செய்துக் கொண்டாலும் சென்னையிலேயே இருக்க வேண்டும் என்றே ஜெனி விரும்புகிறாள்.

மணிப்பூரிலும் பியூட்டி பார்லர்கள் உண்டென்றாலும் அங்கு இதுபோல கிடையாது. மிகவும் சிறியவை. இங்கு பியூட்டி பார்லர்கள் பெரிதாகவும், வித்தியாசமாகவும் இருக்கிறது. ஆனால், சம்பளம்தான் போதவில்லை. மாதம்
ரூ5000 என்பது வாடகைக்கும், மற்ற செலவுகளுக்குமே சரியாக இருக்கிறது. சமயங்களில், பஸ் கிடைக்காத நாட்களில் ஆட்டோ பிடித்து வர நேர்ந்தால் ஒரு ட்ரிப்புக்கு ரூ 50 கொடுக்க நேர்கிறது. மழைநாட்களில்தான் திண்டாட்டம்.

வேறு நல்ல வேலை,இதைவிட அதிகமாக வருமானம் தரக்கூடிய‌ வேலை ஏதாவது இருந்தால் ஜெனிக்குச் சொல்வீர்களா?

அப்படியே, ஜெனிக்குள் எழும் சில கேள்விகளுக்கு விடைகளைத் தருவீர்களா?

ஜெனியும், அவளது அண்ணன்களும் பள்ளிப்படிப்பைத் தாண்டி கல்வி கற்க முடியாதது ஏன்? கோடிகள் புரளும் ஐபிஎல், பல்லாயிரம் கோடிகளில் விலைபோகும் அணிகள் இருக்கும் நாட்டில் , ஜெனிக்களும் ரோமாக்களும் வெறும் ஐந்தாயிரம் ரூபாய்க்காக ஏன் இரவும் பகலும் கஷ்டப்பட வேண்டியிருக்கிறது?

காமன்வெல்த் போட்டிகளை அடுத்து, ஒலிம்பிக் நடத்தும் தகுதி பெற்றுவிட்ட இந்தியாவில், வாடகைக்கும் சாப்பாட்டுக்குமே உழைத்து தேய வேண்டிய அவலம் ஏன்? சொந்த ஊரை விட்டு வந்து ஓயாமல் உழைத்தும் கைகளில் மிஞ்சுவது என்ன?

ரெஸ்டாரண்ட்கள் மற்றும் ஃபாஸ்ட் புட் கடைகளின் எடுபிடி வேலைக‌ள், பியூட்டி பார்லர்கள் எல்லாம் ஜெனி மற்றும் ரோமாக்களாலும், அவர்களது அண்ணன்களாலும் குறைவான சம்பளத்திற்கு இட்டு நிரப்பப்படுகிறதே, எதனால்?
எட்டு மணிநேர வேலை என்பதே இல்லாமல் போய் நின்றுக்கொண்டே பத்துமணி நேரத்துக்கும் மேல் வேலை செய்ய நேரிடுவது எதனால்? புதிய வேலை வாய்ப்பு என்பது இதுதானா?

நாற்கர சாலைகளாலும் மெட்ரோக்களாலும் சாலைவசதிகள் மேம்படுத்தப் பட்டுள்ள இந்தியாவில் ரோமா தனது ஊருக்குச் செல்வதற்கு மட்டும் ஒரு வார காலமாவது ஏன்?

(பி.கு : ஜெனியை(பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது) வேளச்சேரியின் ஒரு பியூட்டி பார்லரில் கடந்த வாரத்தில் சந்தித்தேன். அவரிடம் உரையாடியதிலிருந்து...)

Kreative krayonz @ Velachery

க்ரியேட்டிவ் க்ரேயான்ஸ் - நமது "பார்வைகள்" கவிதாவின் ப்ரெய்ன் சைல்ட்!! என் மனதுக்குப்பிடித்த மாதிரியான ஒரு குழந்தைகள் காப்பகத்தை மடிப்பாக்கம்/வேளச்சேரி பகுதிகளில் தேடி எதுவும் சரிவராமல் ஆயாக்களின் துணையோடு பப்புவை கவனித்துக் கொள்ள வேண்டியதாயிற்று! கவிதா இந்த முயற்சியை ஒரு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பே எடுத்திருந்தால் "க்ர்யேட்டிவ் க்ரேயான்ஸ்" மிகுந்த பாக்கியம் பெற்றிருக்கும்..;-))! வாழ்த்துகள் கவிதா!!

வேளச்சேரியில், ஒரு ஹாபி/ஆக்டிவிட்டி சென்டர் - Lets do Somthing சிறிது நாட்களுக்கு முன் பானை வனைதலைப் பற்றி சிறுவர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தக்கூடிய இடத்தைத் தேடிக்கொண்டிருந்தேன். அப்போது கிடைத்தது இது!!

வேளச்சேரி வளர்கிறது!! :-)

பன்றிக்காய்ச்சல், வேளச்சேரி,பள்ளிகள் மற்றும் பெற்றோர்...

அமெரிக்கா, மெக்ஸிகோ என்றுக் கேள்விப்பட்டு கடைசியில் இந்த பன்றிக்காய்ச்சல் வந்துவிட்டது எங்கள் வீட்டுக்கருகில். நான்காவது Hop-இல் தெரிந்த ஒருவருக்கு பாஸிடிவ். நேற்றுக்காலை வரை எந்தக்கேள்வியுமில்லாமல்தான் அவரவர் பணியிடத்திற்குச் சென்றுக்கொண்டிருந்தோம். பப்புவை பள்ளிக்கு அனுப்புவதிலும் எந்தக் கேள்வியுமில்லாமல். அந்தச் சிறுவனின் மரணம், உடனே பரவிய முன்னெச்சரிக்கை பற்றிய மின்மடல்கள், மாஸ்க்குகள் பற்றிய விவரங்கள், சம்பாஷணைகள் என்று நேற்று மதியத்திற்குள் நீக்கமற நிறைந்திருந்தது பன்றிக்காய்ச்சல் கவலைகள்.

மதியத்திற்குள் அலுவலக நண்பரின் குழந்தைகள் படிக்கும் பள்ளி விடுமுறையை அறிவித்திருந்தது. அதைக்கேட்டு முடிப்பதற்குள், வேளச்சேரியில் பத்து பள்ளிகளில் விடுமுறை என்றச் செய்தியும் சேர்ந்திருந்தது. பப்புவின் பள்ளிக்குத் தொடர்புக் கொண்டபோது, அவர்கள், இதைக்குறித்து அரசு அலுவலர்களைத் தொடர்புக்கொண்டு பேசிக்கொண்டிருப்பதாகவும், விடுமுறை அறிவிக்க அரசு ஆணை எதுவும் அந்தப்பகுதிக்கு இல்லாததாகவும், குழந்தைகளை அழைத்துச் செல்ல விரும்பும் பெற்றோர் அழைத்துச் செல்லலாமென்றும் கூறினர்.

பப்புவுக்கு வேறு நேற்றிலிருந்து மூக்கு ஒழுக ஆரம்பித்திருந்தது. அந்த மின்மடல்களைப் படித்து படித்து எனக்கும் அதிலிருந்த அறிகுறிகள் இருப்பதாகவே ஒரு மாயை. சொல்லவா வேண்டும்...கவலைப் படுவதுதான் கை வந்த கலையாயிற்றே!! மூன்று மணிக்கு பப்பு வீட்டிற்கு வந்துவிட்டாள். டைரியில் நோட் : அரசு ஆணை வரும் வரை பள்ளி இயங்கும் என்றும் குழந்தைகளுக்கு சளி இருமல் காய்ச்சல் இருந்தால் அனுப்ப வேண்டாமென்றும் இருந்தது. இந்தவாரம் முழுவதும் பள்ளிக்கு அனுப்ப வேண்டாமென்று இப்போது முடிவு செய்துள்ளோம்.

அனுப்பிவிட்டு பயந்துக்கொண்டிருப்பதை விட இது மேல் என்றுத் தோன்றுகிறது. ஆனால் எவ்வளவு நாளைக்கு?!! I am paranoid. அதீத எச்சரிக்கையுணர்வும், அச்சமும், கவலையுங்கொள்வதுமே திடீரென்று நமது வாழ்க்கையாகிவிட்டதோவென்றுத் தோன்றுகிறது!
முன்பு ஆந்தராக்ஸ் பயம் பரவியபோது இப்படி இல்லவே இல்லை, நான்!! எனது அச்சம், கவலை, நம்பிக்கை எல்லாவற்றுக்கும் ஒரே காரணம் - பப்பு!! (கடவுளுக்கு நன்றி!)

சஞ்சயின் அம்மாவை நினைத்துப்பார்த்தேன். இதயம் வலித்தது. தாங்கிக்கொள்ளக்கூடிய சக்தியை இறைவன் அவருக்குத் தரவேண்டுமாய் வேண்டிக்கொள்கிறேன். அந்தக்குழந்தையின் வலி, அதைக்கண்டு பெற்றோரின் வலி....எல்லாம் ஒரு வைரஸினால்! அந்தச்சிறுவனின் தந்தை சிங்கப்பூரிலிருந்து வந்திருந்தார், அச்சிறுவனுக்கு ஏற்கெனவே ஆஸ்த்மா என்று எத்தனையோக் காரணங்கள் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்...ஆனால், அந்ததாயின் இழப்பை எந்தக் காரணம் ஈடு செய்யும்?! :-(

பள்ளிகள் : வேளச்சேரி & தாம்பரம்

வேளச்சேரி, தாம்பரம்,நங்கநல்லூர் பகுதிகளில் உள்ள ரெகுலர் பள்ளிகளின் எக்செல் ஷீட். பப்புவை பள்ளியில் சேர்க்கும் பொருட்டு தொகுத்தது. பிறருக்கும் உபயோகப்படலாமென பகிர்கிறேன்.!!


(படத்தின் மேல் க்ளிக்கினால் தெளிவாகத் தெரியும்.)

கட்ட வண்டி..கட்ட வண்டி...

வேளச்சேரி பெட்ரோல் நிலையத்தில் நேற்று வழக்கத்தைவிட அதிகமான கூட்டம். எனக்கோ ரிசர்வ்வில் ஒடிக்கொண்டிருக்கிறது. திங்கள் காலை எப்போதும் கூட்டம் இருக்கும். மாலை டாங்க் நிரப்பிக் கொள்ளலலாமா....என்று யோசித்துக்கொண்டிருக்கும் போதே
ஒரு ஆள் "பெட்ரோல் இல்லை..காலி" என்றபோது..ஆ..லாரி ஸ்ட்ரைக்..!! ம்ம்..அப்படி மீதமிருந்த மொத்தக் கூட்டமும், எதிரிலுள்ள பங்கிற்கு திரும்பிற்று. 2T மிக்ஸில் கூட்டம் குறைவாயிருந்த்தால், பாக்கியசாலியானேன்!! மாலை அதே பங்க்கில் 200-250 வாகனங்கள்!! பாதுகாப்பிற்கு, போலிசும்!! உலகில் பெட்ரோல் கிடைப்பது இன்றே கடைசி
என்பதுபோல் தோன்றியது! உண்மையில் அப்படி ஒரு நாள் வரும்போது, சென்னை எப்படி இருக்கும்...சென்னை இருக்குமா??!!


a cliche,

பேருந்து நிறுத்தங்கள்/பேருந்துகள் நிரம்பி வழிந்தன. ஹோண்டா சிட்டிகளும், ஆல்டோ, வேகன் ஆர்களும் மூன்று சீட்டுகள் காலியாய் விரைந்தன!! சாலையில் போக்குவரத்து நெரிசல் கணிசமாக குறைந்திருந்தது. வாகனங்கள் பங்க்களில் காத்துக்கொண்டிருப்பதும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம், என் தோழியின் கூற்றுப்படி!!

பப்பு-சைக்கிள்-நான்

பப்புவின் முதல் சைக்கிள் மியூஸியத்தில் வைக்கும் நிலையையடைந்தது, ஒன்றரை வருடங்களுக்கு பிறகு.அவள் எவ்வளவோ முயற்சித்தாள், சீட்டை பிரித்தெடுப்பதற்கு! கடைசிவரை முடியவில்லை!!

வேளச்சேரி பை-பாஸ் ரோட்டில் இருக்கிரது BSA சைக்கிள் கடை. குட்டீஸ் ட்ரை-சைக்கிளிலிருந்து, ட்ரெட்மில் வரை கிடைக்கிறது. பப்புவை அழைத்து சென்றதால், உயரம் , பெடலிங் எல்லாம் பார்த்து முடிவு செய்ய வசதியாயிற்று!

பேக் செய்வதற்காகக் கூட, சைக்கிளை விட்டு இறங்கமறுத்துவிட்டாள்!!
அந்த மாடலில் மற்றொன்றை வெளியில் நிறுத்தியபோதும், அந்த சைக்கிளை விட்டு ம்ஹூம்..இறங்கவேயில்லை!

வீட்டிற்கு வந்தபின், சீரியஸாக குனிந்து சைக்கிள் பாரில் இருந்த காற்றுகுமிழ் பேப்பரை ஒவ்வொன்றாக உடைக்க துவங்கியிருந்தாள்!!

ஃப்ளாஷ்பாக்

முதல் சைக்கிள் என் பன்னிரண்டாம் வயதில் கிடைத்தது. BSA SLR பெண்கள் சைக்கிள்.
அதை வாங்குவதற்க்கு நான் போகவேண்டியிருக்கவில்லை! நான் பன்னிரண்டாம் வகுப்பு படிக்கும் வரை என்னிடம் இருந்தது. அதன் விலை பப்புவின் தற்போதைய
சைக்கிள் விலையில் பாதி!!

ஐ ஸ்கிரீம்......

அலுவலக உணவுக்கூடத்தில் காதில் விழுந்தது இது:

இஸ்ரவேலில், குபா என்பது ஒரு தன்னிறைவு பெற்ற இடம். அதாவது, ஒருவருக்கு தேவையான எல்லாமே அந்த ஒரு இடத்திலேயே கிடைத்து விடும். ஒரு ஏரியா போன்ற இடம், ஆனால் வேறு எங்கும் சார்ந்து இருக்கத் தேவையின்றி! அது போல பல குபாக்கள் இருக்குமாம்.

வேளச்சேரியும் ஒரு குபா போலவே!! you name it and you have it..and the latest addition is Baskin Robbins with dazzling pink!!

அடையார் எனக்கு ஒரு சில காரணங்களுக்காக பிடிக்கும். கிராண்ட் ஸ்வீட்ஸ், கோகுல் ஆர்கேட் லெண்டிங் லைப்ரரி இன்னும் பிற. அதில் ஒன்று பாஸ்கின் ராபின்ஸ்.

flashback :
பப்புவின் முதல் ஸ்பூன் Baskin Robbins-லிருந்துதான்!!

ப்ராஜக்ட்டுக்காக, ஐந்து வருடங்களுக்கு முன் சென்னை வந்த புதிதில்தான் அடையார் baskin Robbins அறிமுகம். Baskin 31 Robbins இருக்கும் 31 என்பது வெரைட்டி
என நினைத்துக்கொள்வேன். ஒரு ஸ்கூப் 30 ரூபாய். அப்போது என் பேவரிட் banana split. அதுவும் டாப்பிங்....மேலே ஊற்றப்படும் சாஸ் நம்ம சாய்ஸ்.
ஒருமுறை பபிள்கம் ஐஸ்கிரீம் என்று சாப்பிட்டிருக்கிறேன்..பபிள்கம் போல, கொஞ்சம் chewy--ஆக குட்டி குட்டி துண்டுகள் இருக்கும்.yummy!!அதற்குப்பின் அந்த ப்ளேவர் கிடைக்கவே இல்லை..

ஓக்கே..ப்ளாஷ்பேக் ஓவர்!!

வேளச்சேரி கிளை கொஞ்சம் சிறியதுதான்! பப்புவுக்கு சாக்லேட் ஆல்மண்ட் மிகவும் பிடித்திருந்தது. பிளாக் கரண்ட் அண்ட் ப்ரூட் ஓவர்லோடட்-ம் நன்றாக இருந்தது.

டேஸ்ட் பார்க்க ஒரு ஸ்பூனில் கொஞ்சம் கொடுப்பார்கள்.
நாம் டேஸ்ட் பார்த்து தெரிவு செய்து ஆர்டர் கொடுக்கலாம்!!
ஒரு ஸ்கூப் 40 ரூபாய். வாட் எக்ஸ்ட்ரா!