ஆண்டுவிழா அனுபவங்கள் - தொடர்பதிவு

ஆண்டுவிழா அனுபவங்கள் பற்றி தீபா அழைத்திருந்த தொடர்இடுகை. இன்னைக்கு ஏதாவது ஒரு போஸ்ட் போடணுமே என்று எண்ணியபோது இது நினைவுக்கு வந்தது. ஸ்டார்ட் மீசிக்.....

ஒரே ஒரு முறை வெல்கம் டான்ஸில் சேர்ந்து பயிற்சி எல்லாம் பெற்றுக்கொண்டு ஜூட் விட்டு ஊருக்குப் போனதோடு எனது கலைச்சேவைக்கு ஒரு shift+del. ஐந்தாம் வகுப்பு வரை விளையாட்டு விழாவில் மட்டுமே - லெமன் & ஸ்பூன், சாக்கு ரேஸ், ரன்னிங் ரேஸ்....

ஆறாம் வகுப்பிற்கு வேறு பள்ளிக்கூடம். ஆண்டுவிழா பற்றி அறிவிப்பு வந்ததும், கலையார்வம் மிக்க டான்ஸ் புலிகளான ராதாவும், சந்தியாவும் கலா மாஸ்டர் அவதாரம் எடுத்தனர். தகுதியெல்லாம் அதிகமில்லை ஜெண்டில்வுமன் - ஸ்கூல் விட்டதும் காம்ப்ளான் குடித்துவிட்டு பரதநாட்டியம் க்ளாஸுக்கு போயிருந்திருக்க வேண்டும். அவ்வளவுதான். பாரதியார் பாட்டு - கண்ணன் பற்றி வர்ணனை வரும் என்று நினைக்கிறேன்.

எனக்கும் இந்த நுண்கலைக்களுக்கும் - ஆடல், பாடல், வரைதல் போன்ற பொறுமை மிகவும் தேவைப்படும் மென்கலைகளுக்கு எவரெஸ்டுக்கும் ஏலகிரிக்குமான பொருத்தம்.(எவ்ளோ நாளைக்குத்தான் மலைக்கும் மடுவுக்கும்னே சொல்றது?!)வீட்டிலோ ’டான்ஸ்/பாட்டுன்னு இண்ட்ரெஸ்ட் வந்துடுச்சுன்னா படிப்புலே கவனம் போயிடும்’ (ஏற்கெனவே டன் கணக்கிலே இருக்கிறமாதிரி) என்று ஒரு மித். ’படிக்கிற பிள்ளையாக லட்சணமா இரு’ -க்கு அடங்கி ஊக்கமுடைமையை (?), எப்படி கேட்டாலும் - நடுவில் இருக்கும் வார்த்தையை சொன்னால்கூட அந்த குறளை ஒப்பிக்கிறமாதிரி சொம்படித்திருந்தேன். ரவி செம டஃப் ஃபைட் கொடுத்தாலும் முதலாவதாக வந்துவிட்டேன்.

அப்புறமென்ன....ஆண்டுவிழாவில் பரிசு வாங்க போகும் ஆர்வக்குட்டியாகிட்டேன்.பெரிம்மாகிட்டே சொல்லி புது நெய்ல்பாலிஷ் எல்லாம் போட்டு கையிலே மருதாணி வைச்சு...பின்னே சும்மாவா...பரிசு வாங்கப்போற கைகளாச்சே! ஆண்டுவிழா அன்னைக்கு பெரிம்மா ஊரில் இல்லை. பெரிம்மா, அவங்க இல்லாம போகவேணாம்னு சொல்லியிருந்தாங்க. சொன்ன பேச்சு கேக்காம, நானும் சங்கீதாவும் போனோம். பரிசு வாங்கப்போறவங்களை எல்லாம் வரிசையா ஒரு பெஞ்ச்லே உட்கார சொல்லி, பில்டப்லாம் ‘எந்திரன் பிரமோ’ மாதிரி இருந்துச்சு. ஆனா, லேட்டாகிடுச்சுன்னு 10வது, +1,+2 பசங்களுக்கு மட்டும் கொடுத்துட்டு கல்ச்சுரல்ஸ் ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. எடிசன் ஏண்டா பல்பை கண்டுபிடிச்சார்ன்னு இருந்துச்சு!

அப்புறம் ஏழாவதுலே கட்டுரை போட்டி. ஏதோ ஒரு சமூக தலைப்பு. ஞாபகம் இல்லை. புனித பாண்டியன் அண்ணா எடுத்துட்டு வந்திருந்த ஒரு புக் வீட்டுலே இருந்துச்சு. அதுலே லட்டு மாதிரி அம்பேத்கர் பத்தி ஒரு கட்டுரை. அப்படியே பத்தி மாறாம அதே சேம் சொம்பு.அப்படியே பிக்கப் ஆகி பேச்சுப் போட்டி, கட்டுரைப் போட்டி, மனப்பாடப் போட்டின்னா, “கட்டதுர, எட்றா வண்டிய’ லெவலுக்கு வந்துட்டேன். (சொல்ல மறந்த கதை : பாட்டு போட்டிக்கு பேரைக் கொடுத்துட்டு லீவு போட்டது!) அப்புறம், வேணாம் வேணாம்னு சொன்னாலும் இலக்கிய மன்ற துணைச் செயலாளர், இலக்கிய மன்ற செயலாளர் பதவியிலே என்னை உட்கார வைத்து மக்கள் அழகு பார்த்தாங்க. என்ன வேலைன்னா, ஆண்டுவிழாவிலே ஒரு அறிக்கையை வாசிக்கணும். சிம்பிள்.

கல்லூரிலே, ஆண்டுவிழான்னா மேடைக்கு கீழேயோ இல்லேயோ கூட்டத்துலே கடைசியிலோ கும்பல் சேர்ந்துக்கிட்டு சவுண்ட் விடணும். மெல்லிசைன்னு பாடறவங்களை ஓட ஓட விரட்டணும்... என்னன்னா, மாட்டிக்காம கலாட்டா பண்ணனும்...( இண்டர்னல்ஸ்ன்னு ஒரு செக் பாயிண்ட் இருக்கே!)

பள்ளிக்கூடம், கல்லூரிக்கெல்லாம் அப்புறம், ஒரே மாதிரியாகிட்ட வாழ்க்கைக்கு நடுலே வர்ற ஒரே பாலைவனச் சோலை அலுவலக ஆண்டுவிழா. இந்த வருஷம் ராம்ப் வாக். ரொம்ப வேலையெல்லாம் இல்லை. பயிற்சியும் தேவை இல்லை. சும்மா நடந்து வந்தா போதும். அது அழகி போட்டியில்லை. ஸ்கூல்லே நடக்கிற ஃபேன்சி பரேட் மாதிரிதான். அதுவும் ஆள் பற்றாக்குறை வேற.

ஒரு கான்செப்டை அடிப்படையா வைச்சு 4 பெண்கள், 5 ஆண்கள் சேர்ந்து பண்ணினோம். இயற்கையின் படைப்புகளையும், எங்க கம்பெனியின் ட்ரேட்மார்க் கலரையும் இணைச்சு உருவான தீம்.

darkness - கருப்பு வண்ண உடை (boy)
light - வெள்ளை வண்ண உடை (boy)
earth - பழுப்பு வண்ண உடை (girl)
sky - ஆகாய நீலம் (girl)
sun - சிவப்பு (boy)
moon - க்ரீம் (girl)
water - நீலம் (boy)
man - சூட் (ofcourse, boy)
tree - பச்சைக்குப் பதில், எங்கள் கம்பெனியின் ட்ரேட்மார்க் கலர்தான் புதிய பச்சை. (girl)


ஆதியில், நான் வானமாக இருப்பதாகத்தான் ப்ளான். பங்கேற்ற இன்னொரு நண்பர்க்கு ஷராரா விருப்பமாக இருந்தது.மேலும், எனக்கும் அதில் பெரிய விருப்பமெல்லாம் இல்லை. சோ, விட்டுக்கொடுத்துவிட்டேன். சூரியனா இருக்கேன், ஏன் சூரியனோட ஒளியை வாங்கிட்டு ஒளி தர்றது பெண்ணா இருக்கணும்னு கொஞ்சம் கொளுத்திபோட்டேன். ஆனா, சூரியனா இருந்த பையன்கிட்டே சிவப்பு கலர் ஏற்கெனவே ஷெர்வானி இருந்ததாலே (பட்ஜெட்..பட்ஜெட்!) சூரியன் எஸ்கேப். சரி, ஜெண்டர் எதுவும் இல்லாத, மரமா இருக்கேன்னு முடிவாச்சு. இப்போ சதி செஞ்சது டெய்லர். நிலாவின் உடை மற்றும் மரத்திற்கான உடையை அளவுகள் மாத்தி தைச்சுட்டார்.
சோ, நான் இப்போ மூன்!

இது என்னோட நினைவுக்காக :

முதல் சீக்வென்ஸ் : மேலிருந்த வரிசையிலே ஒவ்வொருவராக
இரண்டாம் சீக்வென்ஸ் : darkness & moon, earth & sky, water & tree..etc
மூன்றாம் சீக்வென்ஸ் : earth- moon-sun, water-man-tree... etc

இசை : அதான், ஆதி காலத்துலேர்ந்து போட்டு வைச்சிருக்காங்களே...எனிக்மா (yes, same old ’mea culpa’!) அதோடு, ஃபேஷன் படத்தின் இசையும் கலந்து ஒரு fusion.

இதைத் தொடர நான் அழைப்பது

1. ஜெயந்தி
2. நான் ஆதவன்
3. தியானா
4. வல்லியம்மா

வலைப்பதிவில் நான் ஒரு சூப்பர் ஸ்டார்...சுப்ரீம் ஸ்டார்...டான்டடைங்

"சத்தியமாக நான் சொல்வதெல்லாம் உண்மை. உண்மையைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை."

1) வலைப்பதிவில் தோன்றும் உங்கள் பெயர்?

இந்த போஸ்டோட டைட்டிலை பார்த்தீங்களா... கீழே Posted by ன்னு இருக்கா.. அதை அடுத்து இருக்கே..ஒரு தெய்வீக பெயர்...'அதை இன்னொரு முறை படிங்க'...ஹிஹி


2) அந்தப் பெயர் தான் உங்கள் உண்மையான பெயரா? இல்லை எனில் பதிவில் தோன்றும் பெயரை வைக்க காரணம் என்ன?

என்னோட‌ பர்த் சர்டிபிகேட் ‍‍‍லேருந்து இந்த வருஷ‌ ஃபார்ம் 16 வரைக்கும் அந்த பெயரேதான்!


3 )நீங்கள் தமிழ் வலைப்பதிவு உலகில் காலடி எடுத்துவைத்ததைப் பற்றி.

தமிழ் வலைப்பதிவுக்கு உலகிற்கு கஷ்டகாலம்தான். வேறென்ன சொல்ல?!! ஹிஹி


4) உங்கள் வலைப்பதிவை பிரபலமடையச் செய்ய என்ன என்னென்னவெல்லாம் செய்தீர்கள்?

அட, இது கூட தெரியாதா...போடற இடுகையெல்லாமே அதுக்குத்தானே!


5) வலைப்பதிவின் மூலம் உங்கள் சொந்த விஷயத்தை பகிர்ந்து கொண்டதுண்டா? ஆம் என்றால் ஏன்?அதன் விளைவு என்ன? இல்லை என்றால் ஏன்?

ஐயோ பாவம்....என் வலைப்பதிவிலே இருக்கிறது முழுசும் சொந்த விஷயம்தான்னு தெரியாதா உங்களுக்கு!

ஏன்னா‍ நான் ரொம்ப நல்லவ-‍னு சீன் போட வேற இடம் உலகத்துலே இருக்கா என்ன?

நான் ரொம்ப நல்லவ-னு இதுவரைக்கும் யாருமே நம்புனது இல்லே. ஆனா, இங்கேதான் முதன்முதல்லே நம்புனாங்க. அதுக்கு நான் ரொம்ப கடமைப்பட்டுள்ளேன்.(கண் கலங்குகிறது) நான் எழுதினதை இதுவரைக்கும் நானே படிச்சது இல்லே. ஆனா, அதையும் படிச்சு நாலு வரி எடுத்து போட்டு கமெண்ட் போடறாங்களே..அதுதான் விளைவுன்னு நினைக்கறேன்! (Hey, friends, juz kidding..:-) )



6) நீங்கள் பொழுதுபோக்குக்காக பதிவுகளை எழுதுகிறீர்களா அல்லது பதிவுகளின் மூலம் சம்பாதிப்பதற்காகவா?


ச்சேச்சே... ரெண்டுமே இல்ல...நாம இன்னைக்கு இடுகை போடலேன்னா தமிழ்மணத்தோட கதி,அதைவிட பதிவுலகத்தின் கதி என்னாகுமோன்னு தினமும் குளிக்கறேனோ இல்லையோ போஸ்ட் போட்டுடறேன்!


7) நீங்கள் மொத்தம் எத்தனை வலைப்பதிவுகளுக்கு சொந்தக்காரர்? அதில் எத்தனை தமிழ் வலைப்பதிவுகள் உள்ளன?


காசா பணமா...அது இருக்கு ஒரு எட்டு. ஆனா ஆக்டிவ்வா இருக்கிறது மூணுதான். அதுலே ரெண்டு குழுப்பதிவு.


8) மற்ற பதிவர்கள் மீது எப்போதாவது உங்களுக்கு கோபம் அல்லது பொறாமை ஏற்பட்டது உண்டா? ஆம் என்றால் யார் அந்த பதிவர்? ஏன்?


என்ன, இப்படி சொல்லிட்டீங்க..."தமிழ்மணம் எனது தாய்நாடு, வலைபதிவர் யாவரும் என் உடன்பிறந்தோர்." (மீதி மறந்து போச்சு...அவ்வ்வ்வ்! )


9) உங்கள் பதிவை பற்றி முதன் முதலில் உங்களை தொடர்புகொண்டு பாராட்டிய மனிதர் யார்? அவரைப் பற்றி, அந்த பாராட்டைப் பற்றி..


யாரைன்னு குறிப்பிட்டு சொல்றது....நேத்துகூட‌ ஒபாமா போன் செய்து என்னால்தான் தமிழிலக்கியத்தை கரைத்துக் குடித்து அதிலேயே எப்போதும் திளைத்து நீந்துவதாக சொன்னபோது.....


10) கடைசியாக----விருப்பம் இருந்தால் உங்களைப் பற்றி பதிவுலகத்துக்கு தெரிய வேண்டிய அனைத்தையும் பற்றி கூறுங்கள்...


அஸ்கு புஸ்கு..அப்புறம் உங்களை எப்படி என் பதிவை தொடர்ந்து படிக்க வைக்கறதாம்.....:-)


அழைத்த சின்ன அம்மிணிக்கு நன்றி....:‍‍) லேட்டானாலும் லேட்டஸ்டா எழுதியிருக்கேன்..(இதுக்கு எழுதாமலே இருந்திருக்கலாம்னு நீங்க நினைக்கறது ..ஹிஹி...)

இதை தொடர நான் அழைப்பது : All celebrity bloggers of india

ஓ மேரே சோனா ரே....

ஒண்ணாம் தேதி காசு பத்தி எழுதினதும் அமைதிச்சாரல் தங்க விருதை வழங்கியிருக்கிறார். மிக்க நன்றி அமைதிச்சாரல். :-)

விருதை இவர்களுடன் பகிர்ந்துக் கொள்கிறேன்!

ஜெயந்தி

அம்பிகா

நசரேயன்

நிஜமா நல்லவன்

சின்னு ரேஸ்ரி

மற்றும்

பிங்கி ரோஸ்


அந்த கோல்ட் ஈஸ் ஓல்ட் ஆகிட்டதால இந்த ஓல்ட் ஈஸ் கோல்ட் ....ஹிஹி

வைர விழா

ஜெயந்தி அளித்த வைர விருதினை இவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

மாதேவி
அன்னு
எம் ஏ சுசிலா
அமைதிச்சாரல்
சுந்தரா
நசரேயன்
தீஷூ
ஜமால்
தீபா
டம்பி மேவீ

ஜெயந்திக்கு அன்பும் நன்றியும்! :-)


பப்பு கார்னர் :

அம்மா வயித்துலே பொறந்தா அம்மா பாப்பாவா இருப்பாங்களா? அப்பா வயித்துலே பொறந்தா அப்பா பாப்பாவா இருப்பாங்களா? (அதாவது அம்மாவைப் போல/அப்பாவைப் போல)

பாஸ் பாஸ்..நீ இப்ப பாஸ் பாஸ் - தொடர்பதிவு

மணிக்குயில் இசைக்குதடி மனமதில் மயங்குதடி...
சிறகுகள் விரித்தபடி இளங்குருவிகள் பறந்ததடி...

- இந்த பாட்டை கொஞ்ச நாள் முன்னாடிதான் முதல்முதலா பார்த்தேன். நிரோஷாவும் - ராம்கியும். அதுவரைக்கும் அந்த பாட்டுக்கு குணசுந்தரியை தான் கற்பனை செஞ்சு வச்சிருந்தேன். இந்த பாட்டும், குணசுந்தரி ஞாபகமும் பிரிக்க முடியாத ஒண்ணு. அட்டெனன்ஸ் -லதான் குணசுந்தரி. எங்களுக்கு குணாதான்.

அக்கார்டிங் டூ பெரிம்மா & மத்த டீச்சர்ஸ், பாட்டு புக் வாங்குறவங்க,பாட்டை நோட் புக்லே எழுதி வைக்கறவங்க எல்லாம் படிக்காத பசங்க. இதெல்லாம் விட்டுட்டு உருப்படற வழியை பாருன்றதுதான் அவங்க சொல்ற அட்வைஸா இருக்கும். குணா என்னை மாதிரியே ஆவரேஜ் ஸ்டூடண்ட்...எப்படியோ நாங்க திக் ப்ரெண்டாஸிகிட்டோம். ஏழாவதுலே, கில்லடின்லே கொலை பண்ணுவாங்களே, அந்த வரலாற்று பாடம் படிக்கும்போது புக் நடுவிலே இந்த பாட்டு புக்கை வச்சு பாடி காட்டினா. அதுலேருந்து எனக்கும் இந்த பாட்டு பிடிச்சுடுச்சு. அதுவரைக்கும், சினிமா பாடல்களை நான் கேட்டிருந்தது, ஆகாசவாணிலேயும், பி-கஸ்பாவிலேருந்து ஸ்பீக்கர்லே ஒலிக்கிற பாடல்களையும்தான். அதுலே பெரும்பாலும், ‘பாலை குடிச்சுப்புட்டு பாம்பா கொத்துதடி'மாதிரி இல்லேன்னா ‘ராஜா கைய வச்சா' மாதிரி பெப்பியா இருக்கும்.

குணாவும், நானும் ஸ்கூல்லே சில பாடங்களை ஒண்ணா படிச்சு முடிச்சுடுவோம். ஒண்ணா படிக்கிறதுன்னா, ரெண்டு பேரும் சத்தம்போட்டோ/மனசுக்குள்ளேயோ அவங்கவங்க புக்லே இருக்கிறதை படிச்சுட்டு மாத்தி மாத்தி ஒப்பிச்சுக்கிறது. +2 ஸ்டடி ஹால்ஸ் அப்போ ரொம்ப உருக்கமா நெருக்கமா எல்லாம் பேசிட்டு ஆட்டோகிராஃப் வாங்கிட்டு பிரிஞ்சாச்சு. அன்னைக்கு பிசிக்ஸ் எக்ஸாம். எங்க எல்லாருக்குமே பிசிக்ஸ் மாஸ்டரை பிடிக்கும்ன்றதாலே பிசிக்ஸையும் பிடிக்கும். பார்த்தா கொஸ்டின் பேப்பர் டஃப் (எங்க பேட்ச்-லே பிசிக்ஸ் பேப்பர் டஃப்-ஆ வந்துச்சு). டஃபா இருந்தாலும், படிச்சதை வேஸ்ட் பண்ணாமே (!) எழுதிடனும்னு தெரிஞ்சதையெல்லாம் எழுதிக்கிட்டு இருந்தேன். திடீர்ன்னு, ஒரே சலசலப்பு.பியூன் ஒருத்தர் வந்து எங்க ரூம் சூபர்வைஸ்ர்கிட்டே ஏதோ சொல்லிட்டு போறார். ஏதோ நடக்குதுன்னு மட்டும் தெரியுது. ஆனா, ஒண்ணும் புரியலை. எல்லாரும் மும்முரமா எழுதிக்கிட்டிருந்தோம்.

வெளிலே வந்தப்புறம் தெரிஞ்ச விஷயம் - பிசிக்ஸ் பேப்பர் டஃப்ன்னு பார்த்ததும், குணா டென்ஷன் ஆகிட்டா. கை காலெல்லாம் உதறுது. அவளாலே எழுத முடியலை.மயக்கம். தண்ணியெல்லாம் கொடுத்து ஆசுவாசப்படுத்தின அப்புறமும், அவளாலே எழுத முடியலை. பாஸ் மார்க் வாங்கிற அளவுக்குக்கூட அவ எழுதலை. எழுதவும் முடியலை,அவளாலே. ஒரு எக்சாம் இப்படி கோட்டை விட்டுட்டோம்னு கவலைலே அடுத்த மேஜர் பேப்பரையும் எழுதலை.

வீட்டுலே அவ எதையோ தாண்டிட்டா இல்லே மிதிச்சுட்டான்னும் அப்புறம் செய்வினைன்னும் சாமியார்/பூஜாரிகிட்டேயெல்லாம் கூட்டிட்டு போய் ட்ரீட்மெண்ட். அக்டோபரிலும் சரியா எழுதலை. இதுலேருந்து மீண்டு வர்றதுக்கு அவளுக்கு ரெண்டு வருஷம் ஆச்சு.அதாவது, அந்த மெண்டல் ட்ராமா!அப்புறம் பேருக்கு ஆப்டெக்-லே கம்ப்யூட்டர் படிச்சுட்டு இப்போ மேடம் ஏதோ ஒரு ஊருலே இல்லத்தரசியா இருக்காங்க.


எம்சிஏ பேட்ச்-லே UG கம்ப்யூட்டர் பண்ணினவங்க தவிர மத்த மேஜர் எடுத்து வந்தவங்களும் நிறைய பேர் இருந்தாங்க. வசுதா கெமிஸ்ட்ரி மேஜர்.அவளது, ஐஐடி அண்ணாவின் சொல்படி எம்சிஏ சேர்ந்திருந்தாள். முதல் செமஸ்டர் அக்கவுண்டன்ஸியோட கொஞ்சம் தீவிரமாவே போனது. சொல்லப் போனால், நாங்க எல்லாரும் ஒரே படகில்தான் இருந்தோம்.அதுவே ஒரு தைரியமா இருந்தது. தமிழ்செல்வி கூட சேர்ந்து பண்ணின ப்ரேயர் மேல பாரத்தை போட்டுட்டு கொஸ்டின் பேப்பரை வாங்கி எழுத ஆரம்பிச்சாச்சு.


சரி,அவங்களுக்கு தெரிஞ்சதை அவங்க கேட்டு இருக்காங்க,நமக்கு தெரிஞ்சதை நாம எழுதி வைப்போம்னு எழுதிக்கிட்டிருந்தோம். பின்னாடி பெஞ்ச்லே இருந்த வசுதாவுக்கு கை கால் உதறுது. தண்ணி கொடுத்ததும் வாங்கி குடிக்க முடியாம இழுக்க ஆரம்பிச்சது. வாயில் நுரை. டிஸ்க்ரீட் மேத்ஸ் பேப்பரிலிருந்து அந்த செம்ஸ்டரின் எந்த பரீட்சையையும் எழுத முடியாமல் போனது வசுதாவிற்கு. வீட்டிலிருந்து பெற்றோர் வந்து அழைத்து சென்று டாக்டரிடம் ட்ரீட்மெண்ட். ஏற்கெனவே, வசுதாவிற்கு தான் மட்டுமே கெமிஸ்ட்ரி மேஜர் என்றும், மற்ற அனைவரையும் பார்த்து கொஞ்சம் தாழ்வு மனப்பான்மையும் உண்டு.

அடுத்த செமஸ்டரின் பிராக்டிகல்ஸில் எனக்கு பின்னால் வசுதா. நான் முடித்ததும் அதே சிஸ்டம்தான் அவளுக்கு. அவுட்புட் மற்றும் முதல் கம்பைலேஷன் காட்டியபிறகு வசுதா என்னை அழைத்தாள். அவளுக்கும் அதே ப்ரோக்ராம். நான் அமைதியாக அலைன்மெண்டில் மூழ்கி இருந்தேன். வசுதாவிற்கு, லேசாக கைகள் உதற ஆரம்பித்தது. 'வெயிட் பண்ணு' என்று சைகை காட்டிவிட்டு அவளது பெயரில் அதே ப்ரோக்ராமை காப்பி செய்துவிட்டு எனது பிரிண்ட் அவுட்டை எடுத்துக்கொடுத்துவிட்டு வெளியே வந்தபின்தான் என் படபடப்பு நீங்கியது. அப்புறம்,வசுதா முதல் செமஸ்டர் பேப்பரை க்ளியர் செஞ்சு இப்போ நல்லப்டியா பொட்டி தட்டிக்கிட்டு இருக்கா.

+1 சேர்ந்த புதிதில், வசுதா நிலையை,குணாவின் நிலையை நானும் அனுபவித்திருக்கிறேன். கண்களைக் கட்டி காட்டில் விட்டது போலிருந்தது முதல் இரண்டு மாதங்களில். புரிந்தாற் போலும் இருந்தது - எதுவும் புரியாதது போலவும். , 'ஸ்டொமக் அப்செட்' -னு சொல்லிட்டு முதல் டெர்ம் டெஸ்ட் முழுசும் போகாம இருந்தேன். பயம் மற்றும் டென்ஷன்தான் காரணம். அப்புறம் தெளிஞ்சுடுச்சு.

நான் ஒன்றும் கிளாஸ் டாப்பர் எல்லாம் கிடையாது. ஆனால், 'நல்லா படிக்கணும்,வேலைக்கு போகணும்,நல்லா சம்பாதிக்கணும்'கிற குதிரை கடிவாளம் போட்டுக்கிட்டு ஓடிக்கிட்டிந்தேன். படிக்கணும்கிறது, 'ஏன் எதுக்கு எப்படி'ன்னு கேள்வி எல்லாம் இல்லாம,'இது இப்படிதான்'ன்னு புக்லே இருக்கிறதை மனப்பாடம் பண்ணனும், பின்னாடி இருக்கிற கேள்விகளுக்கு பாடத்துலே பதில் குறிச்சுக்கிட்டு அதை அப்படியே மனப்பாடம் பண்ணணும்..பரீட்சையிலே எழுதணும்.மார்க் வாங்கணும்..ஃப்ர்ஸ்ட் ரேங்க் வரணும்..ஃப்ர்ஸ்ட் ரேங்க் வந்தா கேட்டது கிடைக்கும்.இதுதான் என்னோட கல்விச் செல்வம் - காலேஜ் வரைக்குமே!

மேலும், டீச்சரை பிடிச்சிருந்தா அந்த பாடம் ரொம்ப பிடிக்கும். டீச்சர் பிடிக்கலைன்னா கஷ்டம்தான். ஹிஸ்டரியும், கெமிஸ்ட்ரியும் பிடிக்காம போனதுக்கு காரணம் இதேதான்.பெரியவங்க என்னதான் புரிஞ்சுக்கிட்டு படி,படின்னு கரடியா கத்தினாலும் இதுதான் மார்க் வாங்கி கொடுக்கும். ஏன்னா, என்னோட வார்த்தைகளில் நான் எழுதியிருந்ததைவிட, புக்லே இருந்தா மாதிரியே ஞானசௌந்தரி எழுதியிருந்ததுக்குத்தானே முழு மார்க் கிடைச்சது!

பாடப்புத்தகங்கள் எல்லாம் சின்ன சின்னதா இருந்தப்போ படிச்சு நல்ல மார்க் வாங்கியிருந்ததாலேயோ என்னவோ ' நல்லா படிக்கற பொண்ணு' இமேஜ் வந்திருந்தது. அஞ்சாவது வரைக்கும், தினமும் கிளாஸுலே நடத்தினதை எல்லாம் படிச்சு ஆயாகிட்டே ஒப்பிக்கணும். கணக்கு எல்லாம் தினமும் போடணும் - கூடவே மனக்கணக்கு. பக்கத்துலேயே உட்கார்ந்து படிக்க வைப்பாங்க ஆயா. நான், ஆறாவது வந்ததுக்கு அப்புறம் மாடர்ன் மேத்ஸ் ஆயாவுக்கு தெரியாததாலே தப்பிச்சுட்டேன்.சொன்ன பேச்சு கேக்காத பழக்கமும் வந்திருந்தது.ஆனா, விதி அப்போ வேற ரூபத்திலே விளையாடிச்சு.

ஆறாவதுலேருந்து பெரிம்மாவோட ஸ்கூல். ‘டீச்சர் பொண்ணு' இமேஜ் வேற. டீச்சர் பசங்கன்னா ரெண்டு வித கஷ்டம். ஒன்னு, மத்த டீச்சர்ஸ் முன்னாடி டீச்சர் மானத்தை காப்பாத்த நாம நல்ல படிக்கவேண்டி இருக்கும். ரெண்டாவது, டீச்சர் பொன்ண்ணுன்னு மார்க் போடுட்டாங்கன்னு சொல்றவங்க வாயை அடக்கணும். சோ ,எப்பவுமே இருதலை கொள்ளி எறும்புதான். அரைபரிட்சை, கால் பரீட்சை லீவுலே கூட விடமாட்டாங்க.சொல்லப்போனா, லீவுலேதான் நாங்க ஒழுங்கா படிப்போம்.நடந்து முடிஞ்ச பரிட்சை பேப்பரை கரைச்சு குடிச்சிருப்போம்.

காலையில் ஆறரைக்கு மாடிக்கு போய்டணும் - நோட்டு, பாய்,தண்ணி ,புத்தகம் - ஓ யெஸ்...அதே ரென் அண்ட் மார்ட்டின் சகிதம்! எட்டு மணிக்கு ஆயா ராகி கஞ்சி எடுத்துக்கிட்டு மாடிக்கு வந்துடுவாங்க..கண்டிப்பா அதைக் குடிச்சே ஆகணும். அதையும் அவங்க கண் முன்னாடிதான் குடிக்கணும். நோ காஃபி..அதுக்கு அப்புறம்தான் டிஃபன். எல்லோரும் காம்ப்ஃளான்- போர்ன்விட்டா குடிச்சப்போ எங்க வீட்டுலே இந்த கொடுமை...911 மாதிரி நம்பர் இருந்திருந்தா...

பொண்ணுங்களுக்கு நடுவிலே காப்பி/பிட்-ன்னு எதுவும் பெரிசால்லாம் இல்லை - பத்தாவது வரைக்கும். பொருத்துக,சரியான விடையை தேர்ந்தெடு மாதிரி கேள்விகளுக்கு மட்டும் சைகையாலேயே கேட்டுப்போம். அதுதான் மேக்ஸிமம் காப்பி. கன்னத்துலே கை வச்சிக்கிற மாதிரி எந்த கேள்வியோ அத்தனை விரலை வச்சிக்கணும். யார்கிட்டே கேக்கிறோமோ அவங்க விடையை சொல்றதுக்கு அதே மாதிரி கன்னத்துலே கை வச்சிருப்பாங்க.

பிட் வச்சு எழுத இப்போவரைக்கும் முயற்சி செஞ்சது இல்லே. படிச்சதை வேஸ்ட் செய்யக் கூடாதுன்னு அந்தக் கேள்விக்கு தொடர்பா என்னென்ன தெரியுமோ அதை எழுதிடறதுதான் ஆல்வேஸ் பழக்கம். இப்படிதான், தமிழகத்தின் மான்செஸ்டரை கேட்டதுக்கு நான் எழுதிட்டு வந்தது இந்தியா மேப்லே பாம்பே இருக்கிற இடத்துலேன்னு. எக்ஸாம் ஹாலை விட்டு வெளிலே வந்ததுக்கு அப்புறம் தெரிஞ்சு என்ன பண்ண? அன்னைக்கு ராத்திரி நினைப்பெல்லாம், தமிழ்நாட்டின் மான்செஸ்டரை பாம்பேக்கு உடனே மாத்திட மாட்டாங்களான்னு இருந்துச்சு.

அடுத்தவங்க பேப்பரை பிடுங்கி எழுதுவாங்கன்னு +1/+2 வந்தப்புறம்தான் தெரியும். மன்த்லி டெஸ்ட்-லேல்லாம் பசங்க தொல்லை தாங்க முடியாது. எழுதி வச்சிருந்தா, முன்னாலேருந்து 'ட க்'ன்னு எடுத்துடுவாங்க.அப்புறம்,நம்ம பேப்பர் நம்ம கைக்கு வர்றதுக்குள்ளே வாய் வழியா ஹார்ட் வெளிலே வந்துடும். இத்தனைக்கும், நாமே திக்கி திணறிதான் எழுதியிருப்போம்னாலும்!

காலேஜ் - ஸ்கூலைவிட மோசம். சர்ப்ரைஸ் டெஸ்ட், அசைன்மெண்ட், செமினார்ன்னு கடம் அடிச்சதுலே +1,+2 வை கூட செமஸ்டர் டைப்லே மாத்திட்டா நல்லாருக்குமேன்னுதான் தோணுச்சு!

எம்சிஏ -விலே எங்களுக்கு கிளாஸ் எடுக்க ஒரு மேடம் வந்தாங்க. யூஜிசி எல்லாம் முடிச்சு ப்ரெஷ்ஷா வந்திருந்தாங்க. ரொம்ப் நல்லா க்ளாஸ் எடுப்பாங்க. அவங்க பேர் நந்தினி. செம க்யூட்டாவும் இருந்தாங்க. அழகா சிரிச்சு சிரிச்சு பேசுவாங்க.எங்க எல்லாருக்குமே அவங்களை பிடிச்சிருந்தது. அடுத்த செமஸ்டர்லே அவங்க வரவே இல்லை. வரவும் மாட்டாங்கன்னு சொன்னாங்க.தீ வச்சி கொளுத்திக்கிட்டாங்களாம். காதல் தோல்வி! 'அவங்க அப்படியே உட்கார்ந்திருந்தாங்களாம் அக்கா'ன்னு ஜூனியர் சொன்னது இன்னும் என் காதுக்குள்ளே கேட்குது!

PG..UGC..முடிச்ச ஒரு மேடம்....ஒரு காதல் தோல்விக்காக....
கல்வி என்ன கத்துக்கொடுக்குது.... பொருளீட்டலையா... வெறும் டொமைன் நாலெட்ஜையா....அப்போ வாழ்க்கையை, நம்பிக்கையை, உரத்தை, பக்குவத்தை...?

படிக்கும் படிப்புக்கும்,நிஜ வாழ்க்கைக்குமே ஏகப்பட்ட இடைவெளி இருக்கும்போது... இதெல்லாம் எம்மாத்திரம்? கேம்ப்ஸ்லே நம்மை அள்ளிட்டு போற கம்பெனி நமக்கு என்ன லைன் பிடிக்கும்னு கேட்டா வேலை கொடுக்கறாங்க? அப்போதைக்கு எந்த பிராஜக்ட்லே காலி இடம் இருக்கோ... அதுலேதான். சில கம்பெனிகளில் ப்ஃரெஷ்ர்ஸ்-ன்னா நேரா டெஸ்டிங்தான்! அவங்களும் அதுலே உருண்டு பிரண்டு ஆட்டோ கேட்சப்...அப்படின்னு காலத்தை ஓட்ட தொடங்குவாங்க. நமக்கு என்ன வேண்டும்னு தெளிவா இல்லேன்னா கேரியர் அதன் போக்குலே போய்டும் - எத்தனை பேரு நான் இந்த வேலை செய்யமாட்டேன்னு சொல்றோம்...கிடைச்ச வேலையத்தானே செய்றோம்?!

சுகந்தியும் லெக்சரர்தான். வொர்க்கிங் வுமன்ஸ் ஹாஸ்டலில் என் பக்கத்து ரூம்-மேட். புதுக்கோட்டை பக்கம் அவங்க ஊர். ஒருநாள் விடிகாலையிலே சுகந்தியின் குடும்பம் - அம்மா,அப்பா,ரெண்டு தங்கச்சி,அத்தை எல்லாரும் வந்தாங்க. சுகந்தி லவ் பண்றது வீட்டுக்கு தெரிஞ்சதாலே கையோட கூட்டுட்டு போகலாம்னு வந்துட்டாங்க. அந்த நேரம் பார்த்து சுகந்தியோட லவ்வர் வேலை விஷயமா வேற ஊருக்கு போயிருந்தார். சுகந்தியோட ப்ரெண்ட் மூலமா அவருக்கு போன் பண்ணினதும் ஏதோ ஏற்பாடு செய்றதா சொல்லியிருக்கார்.

ஒன்பது மணிக்கு 'நான் காலேஜுக்கு ஃபோன் பண்ணி சொல்லிட்டு வரேம்மா'ன்னு வெளிலே போன சுகந்தி வரவே இல்லே. அவரோட ஃப்ரெண்ட் வந்து சுகந்தியை பைக்லே கூட்டிட்டு போய்ட்டார். நாங்க எல்லோரும் சாயங்காலம் வர்ற வரைக்கும் ஏன் நாங்க ராத்திரி சாப்பிட போற வரைக்கும் அவங்க குடும்பமே 'சுகந்தி வந்துடுவா'ன்னு காத்துக்கிட்டு இருந்தாங்க. நமக்கு இனிக்கிற காதல் மத்தவங்களுக்கு கொடுக்கக் கூடிய வலியை/வேதனையை அன்று நாங்கள் கண் முன் பார்த்தோம்.

'பி எஃப் லோன் எடுத்து படிக்க வச்சேன்மா' ன்னு சுகந்தியோட அப்பாவும் ‘இந்த ரெண்டு பொண்ணுங்களை எப்படி இனிமே நம்பி படிக்க வைப்பேன்,வெளிலே அனுப்புவேன்னு' அவங்க அம்மாவும் அழுதது ஹாஸ்டல் சுவர்களில் அன்றிரவு முழுக்க எதிரொலித்தது. சுகந்தி நிலையிலிருந்து அவங்க செஞ்சது நியாயமா இருக்கலாம். ஆனால், தங்கச்சிகளை, பெற்றோரின் கஷ்டத்தை புரிஞ்சுக்க வைக்காத கல்வி - அது கொடுக்கும் அறிவு?

ஷைனி அக்கா பத்தாவது படிக்கும்போது அவங்க அப்பா இறந்துட்டாங்க. அவங்க அம்மா அவங்களுக்கு இருந்த ரப்பர் தோட்டத்தையும்,அப்பாவோட பென்சனையும் வைச்சு அக்காவை எம்சிஏ படிக்க வைச்சாங்க. அக்காதான் ஒரு தங்கையை எம்பிஏவும், இன்னொரு தங்கையை பி ஈ யும் படிக்க வைச்சாங்க. அவங்க காதலிச்சவரையே கல்யாணமும் பண்ணிக்கிட்டாங்க.

இட ஒதுக்கீட்டுலே படிச்சுட்டு, ‘இட ஒதுக்கீடே தேவையில்லை, மெரிட்தான் சரி'ன்னு பேசறவங்களையும், ‘கால பைரவர் கோயில்லே மிளகு விளக்கு ஏத்தறது எப்படி'ன்னு டவுட் கேக்கறவங்களையும், ஒரு செண்ட் அதிகமாக் கொடுத்துட்டாங்கன்னு சொத்து தகராறுலே உடன் பிறந்தவங்ககூடவே பேசாம இருக்கிறதையும் பார்க்கும்போது....

கல்வின்றது நாம படிக்கிற பாடப்புத்தகத்திலேர்ந்து மட்டும் வர்றதா என்ன?!

தேர்வு பற்றிய தொடர்பதிவை ஆரம்பித்த வினவுக்கு நன்றி!

தங்களது சுவாரசியமான பகிர்வுகளின் மூலம் இத்தொடரைத் தொடர்ந்திட
அழைப்பது :

ராப் (கம் பேக்,ராப்..உங்க ஹைபர்னேஷன் முடியும் நேரம் வந்தாச்சு :-) )
குசும்பன் (அடிச்சு தூள் கிளப்புங்க, சார்)
அன்புடன் அருணா (பெர்மிஷன் கேக்காம டாக் பண்ணிட்டேன்,கோச்சுக்காதீங்க!)
நான் ஆதவன் (பாஸ்...நோ ஒளிவுமறைவு!!)
தாரணி பிரியா (மேடம், காணாம போனா இப்படிதான்..;-) )

சாமி என்ற கோல்கேட்.....பாதுகாப்பு வளையம்!

”வாக்குண்டாம் நல்ல மனமுண்டாம், மேனி நுடங்காது ...”

”நாடினேன்..நாடி ஓடினேன்...கண்டுகொண்டேன் நாராயணா என்னும் ...”

”பாலும் தெளிதேனும்...”

”அருட்பெருஞ்சோதி அருட்பெருஞ்சோதி... தனிப்பெருங்கருணை...”

வரிசையாக ஏழு குட்டீஸ் வயதுவாரியாக கையைக் கூப்பியபடி நின்றுக் கொண்டிருந்தோம். பெரிய அத்தை ஒவ்வொரு வரியாகச் சொல்லச் சொல்ல பின்னாலேயே சத்தமாகச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தோம்.மாமா பித்தளை தீபாராதனை தட்டில் கற்பூரத்தை ஏற்றி எல்லா சாமிபடங்களுக்கும் காட்டி கீழே வைப்பார். பின்னர், தம்ளரிலிருக்கும் தண்ணீரை மூன்று தடவை தட்டிற்கு அரை வட்டமாக விரலாலேயே பாத்தி கட்டுவார். கற்பூரம் எரிந்துக் கொண்டிருக்கும். கொஞ்சம் உயரமாக எரிந்து நெருப்பின் சீற்றம் குறைந்து, கீழே தட்டுக்கும் மேலே எரிவதற்கும் நடுவில் ஒரு கருப்பான வெற்றிடத்தைக் காட்டியபடி லேசாக ஒரு நளின நடனம் ஆடி அடங்கும். தம்ளரிலிருக்கும் துளசி இலைகள் எல்லோர் கையிலும் கொடுப்பார் மாமா. வலது கையில் வாங்கி எச்சில் படாமல் தூக்கி வாயில் போட்டுக்கொள்ள வேண்டும். கையில் ஒட்டியிருக்கும் தண்ணீரை தலையில் தடவிக்கொள்ள வேண்டும். பிறகு விபூதி - குங்குமம். பெரியவர்களுக்கு கையிலும், சிறியவர்களுக்கு நெற்றியிலும், கழுத்திலும் பூசி விடுவார். நெற்றியிலிருந்து கழுத்துக்கு பூச வரும்போது வாயை லேசாக திறந்தால் ஒரு சிட்டிகை வாயிலும் விழும். பெண்களாக இருந்தால் விபூதிக்குப் பிறகு குங்குமமும் வைத்துவிடுவார். தாத்தாவிற்கும்,இளங்கோ மாமாவிற்கும் தனிப்படையல். அப்போது மட்டும் ஆயா வந்து நிற்பார்.

வீட்டில் எதிர்பாராத இரண்டு பெரிய இழப்புகள்,அதைத் தொடர்ந்து ஒரு திருமணம், பிரச்சினைகள் என்று அடுத்தடுத்து நடந்ததன் காரணமாக ‘சாமி இருந்தா இப்படி நடந்திருக்குமா...சாமியே இல்லே'என்று வெறுத்துப் போயிருந்த வீட்டில் அத்தைகளும், குழந்தைகளும் வந்தபின்பு நடந்த முக்கிய மாற்றமிது. அதன் பக்க விளைவுகள்தான் இந்த 'வாக்குண்டாம்'.....அத்தைகளின் பெருமுயற்சிகளுக்குப் பிறகு மாமாக்கள் கொஞ்சமாக கொஞ்சமாக் மாறிக்கொண்டிருந்தார்கள்.அத்தைகள் கில்லாடிகள்தான். “எனக்கு நோம்பு கயிறு கிடைச்சிருக்கு, தீபாவளிக்கு நோன்பு வைக்கணும்” என்று பெரிய அத்தையும், ”கிழக்காலே வயல் மூலையிலே கிடைச்ச சிலை, விடாம வச்சிப் படைக்கணும்” என்று சின்ன அத்தையும் ஆரம்பித்து, வருடத்தின் எல்லா வெள்ளிக்கிழமைகள், சனிக்கிழமைகள், நினைவுதினங்கள், சதுர்த்திகள்,அமாவாசைகள், தீபாவளி , பாம்பு பஞ்சாங்கத்திலிருக்கும் இன்னபிறவெல்லாம் பரபரப்பாக கொண்டாடப்பட்டன. எங்களுக்கு கேட்கவா வேண்டும், கும்மாளமும் கொண்டாட்டமும்தான்.

நடுவில் எதையோ விட்டுவிட்டேனே..ஆமாம், பாட்டுல்லாம் பாடி முடிந்ததும் கற்பூரம் எரியும்போது மாமா,அத்தை,அம்மா எல்லோரும் கண்மூடி கை கூப்பி நிற்பார்கள். நாம் முழித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தோமானல் சைகையாலேயே கண்ணை மூடி கையை கூப்பச் சொல்லுவார்கள்.ஆனால் என்ன வேண்டிக் கொள்ளணுமென்றுதான் தெரியாதே...”சாமி நான் நல்லா படிக்கணும், எனக்கு நல்ல புத்திக் கொடுங்க”என்று வேண்டிக்கொள்ள சொல்லிக்கொடுத்தார்கள். நானும் போகிற கோயில்களிலெல்லாம் சத்தம் போட்டு (லைப்ரரிலே படிச்சனே அந்தக் கதைதான்!)வேண்டிக்கொண்டு நிற்பேன். அநேகமாக அது முதல் வகுப்பென்று நினைவு. அதுதான் சாமியிடம் கண்மூடி சிரத்தையாக வேண்டிக்கொண்டது. அப்போதும் சாமி என்பவர் பெரியவர்.. கோயிலுக்குள் இருப்பார். நாம் கேட்டதைக் கொடுப்பார்.அப்புறம் நான் நல்லா படிக்கணும்..நல்ல புத்தி கிடைக்கணும். மனதில் பதிந்தது அவ்வளவுதான்...இப்படி சாமி எனக்கு அறிமுகமானது வடலூரில்தான்.

ஒருமுறை, விளையாட்டில் சண்டை வந்தபோது நானும் சுஜாக்காவும் ப்ரெண்ட்சாகி விஜிக் கூடவும் சசி கூடவும் டூ விட்டோம். அப்போது நாங்களிருவரும் 'விஜிக்கு ஜூரம் வரணும்' என்று வேண்டிக்கொண்டதுதான் சாமி எனக்குக் கொடுத்த நல்ல புத்தி. மனதிற்குள் வேண்டிக்கொள்ள வேண்டிய அவசியம் புலப்பட்டதும் அப்போதுதான். நல்லவேளையாக விஜிக்கு ஜூரமெல்லாம் வரவில்லை. சாமி ஒரு உண்மையான பக்தையை இழந்துவிட்டார்.இதெல்லாம் வடலூரில் விடுமுறை நாட்களில்தான்.


பெரியப்பாவின் நினைவுதினத்துக்காக, திருவண்ணாமலை ரமணாசிரமம் போகிற பழக்கம் இருந்தது.ஆசிரமத்திற்கு எதிரில் அவர்களது காட்டேஜில் நான்கு நாட்கள் வாசம். ஒரு மாதத்திற்கு முன்பே லெட்டர் போட்டால் நமது பெயரில் புக் செய்துவிடுவார்கள். அப்போதெல்லாம் ரமணாஷ்ரமம் அவ்வளவாக பிரசித்தி அடையவில்லை. இளையராஜால்லாம் அங்கே போக ஆரம்பிக்காத நேரம். நினைவு நாள் அன்று அன்னதானம் கொடுக்கவும் ஏற்பாடு செய்திருப்பார்கள். அங்கு ஆன்மீகத் தேடலைவிட எங்களுக்கு ஆங்கிலப் புலமையையும் இந்திப் புலமையையும் காட்டி வெள்ளைக்காரர்களை நண்பர்கள் பிடிப்பதே பொழுதுபோக்கு. அம்மா, பெரிம்மா, ஆயா, சாந்தா அத்தை எல்லாரும் தியான மண்டபத்திற்கும் பஜனையிலும் நூலகத்திலுமாக இருக்க நாங்கள்
வெள்ளைக்காரர்களையும், குஜராத்திக்காரர்களையும் ராமலிங்க சாமி ஜோதியாக மறைந்ததையும், அவர் ரகசிய சுரங்கப்பாதை வழி நடந்தே திருச்சிற்றம்பலத்திற்கு சென்றதையும், ஒரே நேரத்தில் சென்னையிலும் கருங்குழியிலுமாக காட்சி தந்ததையும் சொல்லி தனிச்சானல் ஓட்டிக் கொண்டிருந்தோம். நாங்கள் ஏதோ ராமலிங்கசாமியையே நேரில் கண்டு விட்டவர்களாகவே நினைத்துக்கொண்டு மரியாதையாக நடத்துவார்கள். அவர்களது நண்பர்களிடம் அறிமுகப்படுத்துவார்கள். அதுவும் போரடித்தால், தியான மண்டபத்திற்கு அருகாமையில் இருக்கும் குளத்தில் கல்லெறிந்துக் கொண்டோ, அங்கே உலவும் மயில்கள் எப்போது தோகை போடுமென்றோ அல்லது லஷ்மி பசுவின் சமாதியைத் தாண்டி இருக்கும் மலையை வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொண்டோ பொழுதைக் கழிப்போம்.


ஆம்பூரில் எல்லா சாமிக்கும் தடா. சாமி படங்களோ சம்பிரதாயங்களோ கிடையாது. எல்லா நாளும் நல்ல நாளே..எல்லா நேரமும் நல்ல நேரமே. சாமியும் கிடையாது, பூதமும் கிடையாது என்பதே நம்பிக்கை.அந்த நம்பிக்கையை யாரும் எங்கள் மேல் திணித்தது இல்லை. சாமி இருக்கிறாரென்ற நம்பிக்கையையும் யாரும் எங்கள் மேல் திணிக்கவும் இல்லை. எப்போதும் எல்லாவற்றுக்கும் சுதந்திரம் இருந்தது. யாராவது என்னையும் தம்பியையும் கோயிலுக்கு கூட்டிப் போகிறேன் என்று சொன்னால் அனுமதி கிடைத்திருக்கிறது. சாந்தா அத்தை அல்லது குணா அத்தையோடு துணைக்குக் கோயிலுக்கு சென்று அவர்களோடு நவக்கிரகங்களை சுற்றியிருக்கிறேன்.

பெரியப்பாவின் நண்பர் மூலம் வீட்டுக்கு வந்த “இயேசு அழைக்கிறாரை” ஒரு இதழ் விடாமல் படித்திருக்கிறேன். எதிர் வீட்டுக் கிறிஸ்டியன் ஆண்ட்டி வீட்டுக்குச் சென்று ஜெபங்கள் செய்திருக்கிறேன். அவர்களைப் போல கண்ணீர் விட்டு ஜெபம் செய்ய வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்டிருக்கிறேன். அவர் என் பேரையும் ஜெபத்தில் சொல்லும்போது சந்தோஷமாக இருக்கும். 'இயேசு அழைக்கிறார்' நின்று போனபின் அவர்கள் வீட்டிலிருந்து பைபிள் வாங்கி வாசித்திருக்கிறேன். கொஞ்ச நாட்கள் யோகா கற்றுக்கொண்டபோது தியானமெல்லாம் செய்து ஒரு ஞானி தோற்றமெல்லாம் கொடுத்திருக்கிறேன். கணக்கு பரீட்சைக்கு எந்த கேள்வி வர வேண்டுமென்று தியானித்திருக்கிறேன். எல்லாம் கொஞ்ச நாட்கள்தான்.

சாமி இல்லையென்று வாதிட முடியாதது போன்று இருக்கிறாரென்று நம்பவும் முடியவில்லை. ஆனால், சிலை வடிவத்திலோ அல்லது எட்டு கை,நாலு தலை கொண்டோ இருக்குமென்றும் நம்ப முடியவில்லை.மேலும் வீட்டிலிருந்த தி.க புத்தகங்களையும் 'உண்மை' இதழையும் படித்து கடவுளர்கள் மேலேயும் இந்து மதத்தின் மேலேயேயும் எனக்கு வெறுப்பு வந்திருந்தது. (அதுவும் ‘கடவுளர்கள் பிறந்த கதை”ன்னு ஒரு புக் இருக்கும்..செம ROTFL புக்.)

மேலும்,எப்போதும் எனக்கு மற்றவர்களை வித்தியாசமாக இருக்கப் பிடிக்கும். அதனால், எல்லோரும் விழுந்து விழுந்து சாமி கும்பிடும்போது வித்தியாசத்திற்காக சாமி கும்பிடாமல் இருக்கப் பிடித்திருந்தது. டீனேஜ் வந்தபோது எல்லாவற்றும் rebelliousஆன குணம் வந்திருந்தது.அடையாளங்கள் எதுவும் இல்லாத அடையாளத்தையே விரும்பியிருக்கிறேன்.” ஒரு மதத்தை பின்பற்றித்தான் நல்ல விஷயங்களை கத்துக்கணும்னோ இல்லே அந்த மதத்தைச் சார்ந்து இருந்தாத்தான் நல்லவங்களா இருக்கமுடியும்னோ இல்லே, எங்கேயிருந்தாலும் அதை எடுத்துக்கலாம், முடிவா மனுஷங்களா இருக்கணும்” என்று எங்களை வளர்த்தது பெரிம்மாதான். சடங்குகள், அதனைக் குறித்தான அலட்டல்கள் பற்றியும் லேசான தெளிவு இருந்தது.


Happy Go lucky girl-ஆக இருந்த எனக்குள்ளும் தேடல்கள்,பயங்கள், தயக்கங்கள், உள்மனப் போராட்டங்கள், வெளிப்போராட்டங்கள், மனக்குழப்பங்கள், சுற்றியிருந்தவர்களுடன் பிரச்சினைகள்...சண்டைகள் குறிப்பாக - டீனேஜில் இல்லையென்று சொன்னால் நான் பொய் சொன்னவளாவேன். பெற்றோரிடம் , எல்லா நேரங்களிலும் எல்லாவற்றையும் நீங்கள் சொல்லிவிடுவீர்களா தெரியவில்லை.. என்னால் முடியாது. சொல்லியிருந்தாலும் என்ன நடந்திருக்குமென்று ஊகிக்க முடியவில்லை. என்னைச் சுற்றி எப்போதும் மனிதர்கள் இருந்துக்கொண்டே இருந்தாலும், அவர்கள் யாராலும் நிரப்பப்படாத ஒரு வெற்றிடம் எனக்குள் இருந்துக்கொண்டே இருக்கிறது.


எதிர்காலம் குறித்தும், ”எப்படி இருக்கும், நான் நல்லா இருப்பேனா” என்று கலக்கம் வந்திருக்கிறது. தேவையற்ற கவலைகளை சுமந்து திரிந்திருக்கிறேன். சில சமயங்களில் ஸ்தம்பித்திருக்கிறேன்..சமயங்களில் சோர்ந்து முடங்கி அமர்ந்திருக்கிறேன்.. ”டோண்ட் கிவ் அப், டோண்ட் கிவ் அப்” என்று முற்றிலும் எல்லாவற்றையும் அறிந்த யாராவது என்னிடம் சொல்லமாட்டார்களா என்று எண்ணியிருக்கிறேன். ”ஆச்சி, யூ ஆர் கோயிங் டு லிவ் அ க்லோரியஸ் லைஃப்” - என்றும் ”நான் இருக்கேன், நீ பயப்படாம இரு” என்று உத்திரவாதம் கொடுத்து பொறுப்பெடுத்துக்கொள்பவர்கள் யாரேனும் இருப்பார்களா என்று உள்ளுக்குள் தேடியிருக்கிறேன். பிரச்சினைகளின்போது, 'Things are gonna be alright'...'everything is gonna be fine here'..என்று என்னை அமைதிப்படுத்த ஆற்றுப்படுத்த மனிதர்களைத் தாண்டி யாரையோ எதையோ எதிர்பார்த்திருக்கிறேன்.

உண்மையில், எனக்குள் இருந்த பயங்களை நானேதான் தின்று செரிக்க வேண்டியிருந்தது. என்னை நானேதான் ஆற்றுப்படுத்திகொள்ள வேண்டியிருந்தது. எனது தோல்விகளை, அவமானங்களை நானேதான் கடந்து வர வேண்டியிருந்தது. வாழ்க்கையின் குறுக்குரோட்டில் நின்றபோது எனக்கான திசைகளை நானேதான் தீர்மானிக்க வேண்டியிருந்தது. நான் செய்வது சரியா, சரியாகச் செய்கிறேனா என்றெல்லாம் குழப்பங்கள் வந்தபோது நானேதான் பட்டுத் தெளிய வேண்டியிருந்தது. உண்மையில் யாரும் யாருடனும் இல்லை, இருக்கவும் முடியாது என்று நானாகவே உணர வேண்டியிருந்தது. என் வாழ்க்கையில் நடக்கும் எல்லாவற்றிற்கும் பொறுப்பேற்க வேண்டியது நானேதான் என்ற முடிவுக்கும் வந்திருந்தேன்.

அந்த சமயத்தில்தான் எனக்குக் கிடைத்தது, எம் எஸ் உதயமூர்த்தியின் ”எண்ணங்கள்” புத்தகமும், அதைத் தொடர்ந்து ராபர்ட் ஷெல்லர் மற்றும் நார்மன் பீலே புத்தகங்களும். எல்லாம் தன்னம்பிக்கை டானிக்குகள்தான். பாசிடிவ் அப்ரோச்சை பைபிளின் மூலாதாரத்தைக் கொண்டு எழுதப்பட்டவை. இந்து மதமே பிடிக்காமல் இந்து மத அடையாளங்களையே வெறுத்த எனக்கு இது பிடித்திருந்தது.

முகிலுக்கு இறை நம்பிக்கை உண்டு. ஆனால், என்னை வற்புறுத்தியது இல்லை. I juz love the way he understands me. முகில் என்னை புரிந்துக்கொண்டதைப் போல வேறு யாராவதாக இருந்தால் புரிந்துக்கொள்வார்களா என்பது சந்தேகமே. இப்போதும், நான் ஆம்பூரிலிருந்ததைப் போலத்தான் இருக்கிறேன். இன் லாஸ்-களின் விருப்பத்திற்காக இருவரும் ஒருமுறை திருப்பதி சென்றதுண்டு. அதைத் தாண்டி, ஒன்றாகக் கோயிலுக்கெல்லாம் சென்றது இல்லை. ஊருக்குச் சென்றால் கண்டிப்பாகக் குடும்பத்துடன் குலதெய்வம் கோயிலுக்கு செல்வது வழக்கம். மாமியாரை புண்படுத்திவிடாமலிருக்க அங்கே சில காம்ப்ரமைஸ்களை செய்வதுண்டு. ( அவர் வைத்துவிடும் குங்குமத்தையும், பூஜைக்குப் பின் துப்பட்டாவில் வாங்கிக்கொள்ளச் சொல்லும் பூ,தேங்காய்,பழம்...முதலியன.)

நாங்கள் வாழும் வீட்டிலோ அல்லது வாழ்க்கைமுறையிலோ எந்த அடையாளங்களும், சம்பிரதாயங்களும் இல்லை. எந்த சம்பிரதாயங்களோ நம்பிக்கைகளாலோ கட்டிப்போட்டுக்கொள்ளாமல் ஃப்ரீயாக இருக்கப் பிடித்திருக்கிறது. இதே மனநிலை எப்போதும் வாய்க்கவே விரும்புகிறேன்.எல்லா நாட்களும் ஒன்று போலவேதான் விடிகிறது எங்களுக்கு. அம்மா அல்லது மாமியார் வந்தால் மட்டுமே பூஜை அலமாரி தூசு தட்டப்படும்.பப்புவும் அவர்களுடன் சேர்ந்துக்கொள்வாள். சொல்லப்போனால், ஒரு ரெகுலரான பூஜையை பப்பு இதுவரை பார்த்ததே இல்லை,நானும்தான். ஏன், சாமியின் பெயர் கூட அவளுக்கு இதுவரை தெரியாது. அம்மாவுடன் சேர்ந்து பாடல்கள் ('வாக்குண்டாம்....LoL') பாடுவாள். மாமனார் வந்தால் பப்புவை கோயிலுக்கு அழைத்துச் செல்வார். விபூதி /குங்குமத்தைப் பார்த்தால் வைத்துக்கொள்கிறாள். எதையும் நாங்கள் தடுப்பதுமில்லை. ஊக்கப்படுத்துவதுமில்லை. 'சாமி கண்ணு குத்திடும்' என்று சாமியை வைத்தும் பயமுறுத்தியதில்லை. என்னையே யாரும் அப்படி செய்யாதபோது நான் என் மகளுக்குச் செய்வேனா?



ஒரு அவியல் ஃபேமிலியில் வளர்ந்த எனக்கும் எப்போதாவது கேள்விகள்/ குழப்பங்கள் எழுந்திருக்கிறது. (ஒருவேளை இதுதான் ஆன்மீகத் தேடலோ?) ' நான் ஏன் இந்த வீட்டுலே பொறந்தேன்' (ச்சே, பேசாம நாம் வேற வீட்டுலே பொறந்திருக்கலாம்டா, குட்டி!!)...'நிஜமா மறுபிறவி இருக்கா'...'இறந்த பிற்கு என்ன ஆவேன்' ..' எதுக்காக நான் பிறந்தேன்'... 'மனசு உண்மையா'..'மூளை உண்மையா'..'ரெண்டும் ஒண்ணா'..இல்லே 'உணர்வுகள்தான் நானா'... 'இந்த உணர்வுகள், நினைவுகள் மட்டும்தான் நானா'... 'ஏன் ஒரு சிலருக்கு வாழ்க்கை ரொம்ப ஈசியா இருக்கு..ஒரு சிலருக்கு வாழ்க்கையே பிரச்சினையா இருக்கு' - ஆனா இதுக்காக ரொம்பவெல்லாம் மெனக்கெட்டது இல்லே. வாழ்க்கையை புரிஞ்சுக்கிறது அவ்வளவு சுலபமா என்ன?

ஆயாவின் ஐந்து பிள்ளைகளுள் என் அம்மாதான் கடைசி. அம்மாவை உண்டான போது, ‘இது வேண்டாமெ'ன்று ஆயா மருந்து சாப்பிட்டாலும் மீறி பிறந்திருக்கிறார் அம்மா. (அதுதான் எங்கம்மா கலர் கம்மியானதுக்கு காரணமாம். LoL)

அப்படி பிறந்த அம்மா, என்னை பெற்றபோது “பொண்ணா” என்று என்னைப் பார்க்காமலேயே நிராகரித்து ஹாஸ்பிடல் வார்டைத் தாண்டிச் சென்றவர் என் அப்பாவழி தாத்தா.

25 வருடங்கள் கழித்து, அவர் என்னைப் பார்க்க வந்தபோது அவரை நான் நிராகரித்தேன்.

அப்பா இறந்தபிறகு, 'சொத்துகளில் பாத்தியதைக் கொண்டாட மாட்டேனெ'ன்று கையெழுத்து கேட்க வந்தவரை நிராகரித்து, 'கையெழுத்து போடமாட்டேன், ஆனால் அதே சமயம் சொத்துகளில் பங்கு கேட்கவும் மாட்டேனெ'ன்று சொல்லி அனுப்பினேன்.

'எவரும் எவருடைய வாழ்க்கையையும் தீர்மானித்துவிட முடியாது' என்றபடி தன்போக்கில் போய்கொண்டிருக்கிறது வாழ்க்கை!

”குத்துவிளக்காக,குலவிளக்காக” என்று முன்பு எழுதிய இடுகையில் 'வில் பப்பு ஃபாலோ அ ரிலீஜியன்', அதைப்பத்தி அப்புறம் பார்ப்போம்ன்னு எழுதியிருந்தேன். அதனை ஒட்டி எழுத வாய்ப்பளித்த தீபாவிற்கு நன்றிகள்! தொடர்வதற்கு நான் அழைக்கவிரும்புவது,

'ஆன்மீகச் செம்மல்' ஆயில்ஸ்
'அம்மன் எஃபெக்ட்' அமித்து அம்மா
நோயாளிகளின் பிணி தீர்க்கும் பூங்குழலி
என் செல்ல G3
சாமியாடிய சின்ன அம்மிணி
பதிவில் கண்ணாமூச்சு விளையாடும் தீஷுக்குட்டி

பேருந்தில் நீ எனக்கு.....

எல்லாம் எங்க ஆயா பண்ணின சதி. எனக்கு அப்போவேத் தெரியும், எப்படியும் என்னோட பயாகிராஃபி வெளிவரும்போது, இந்த பக்கங்கள் ஒரு இருண்ட காலமாத்தான் இருக்கும்னு. இதையெல்லாம் தவிர்க்கணும்னு, அப்போவே சொன்னேன். 'பிஜி-க்காவது மெட்ராஸ் போறேன், என்னை விடுங்க'ன்னு. ”மெட்ராஸ் போனேனா நீ குட்டிச்சுவரா போய்டுவே”-ன்னு (இல்லன்னா மட்டும் ரொம்ப ஒழுங்கு!) பதில் சொன்னாங்க ஆயா. சரி, MAT ஸ்கோர்ல்லாம் நல்லாதானே வச்சிருக்கேன், நார்த்-க்காவது போக விடுங்கன்னு கதறினேன். கேட்டாங்களா? 'ஒண்ணும் வேணாம், நான் நிம்மதியா இருக்கணும்னா, ஆச்சி அந்த ஒன் அண்ட் ஒன்லி விமன்ஸ் யுனிவர்சிடிக்குத்தான் போகணும்” -ன்னு பெரிம்மாக்கிட்டே கைகேயி அவதாரம்தானே எடுத்தாங்க. அங்கே பேருந்து-ன்ற பெயரிலே ஸ்வராஜ் மஸ்தா ஒன்னு இருந்துச்சு. ஆனா, அதுலே காதல் இல்லே. காதலே இல்லேன்னப்பறம் காதல் ஜோடி மட்டும் எப்படி இருக்கும்? ச்சே...அங்கே ஜோடியே இல்லே...காதல் மட்டும் எப்படி இருக்கும்? சரி...ஏதோ ஒண்ணு..

ஒருவேளை, நான் மெட்ராஸ்லே மட்டும் படிச்சிருந்தேன்னா, இந்நேரம் இந்த தொடர்பதிவுலே சொல்றதுக்குத்தான் எத்தனை கதைகள் என்கிட்டேயே இருந்திருக்கும்! ப்ச்! நீங்க கொடுத்து வச்சது அவ்வளவுதான். அப்படியே, நான் ஆம்பூரிலேருந்து கொடைக்கானல் போகணும்னா, ஜோலார்பேட்டையிலே எட்டுமணி ட்ரெயின் ஏறி விடிகாலைல திண்டுக்கல்-லே இறங்கி, அங்கே வெயிட் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கிற ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட ஜாயிண்ட் அடிச்சு, மதுரைலேருந்து வந்து வத்தலகுண்டுலே வெயிட் பண்ணிக்கிட்டிருக்கிற இன்னொரு க்ரூப் கூட ஜோதியிலே ஐக்கியமாகி ”போறாளே பொன்னுத்தாயி”-ன்னு காட் ரோடிலே மலையேறினா கீழே இறங்க ரெண்டு மாசமாவது ஆகும். இதுலே, தினமும் பேருந்து பயணம் எங்கே?!

அந்த பேருந்துலே, காதல் எபிசோட் முடிஞ்சு கல்யாண எபிசோடை ஆரம்பிக்க வர்ற ஜோடிங்களை வேணா பாக்கலாம்...எல்லாம் ஹனிமூன் கப்பிள்ஸ். ”சின்ன பசங்க நம்மக்கூட வர்றாங்களே, கொஞ்சமாவது டீசண்டா நடந்துப்போம்”னே கிடையாது. ஒரே கொஞ்சல்ஸ்தான். எங்களுக்கு, அக்கம்பக்கத்துலே மாட்டினா அவ்வளவுதான். ஆனா, அதெல்லாம் புரிஞ்சுக்கற நிலைமைலே இருப்பாங்கன்றீங்க? பாதிபேருக்கு புரியவும் புரியாது...ஏன்னா எல்லாம் ஒரே குஜ்ஜூஸ். முழங்கை வரைக்கும் வளையல் போட்டு பாதி தலைவகிடு வரைக்கும் குங்குமம் அப்பின கேஸ். சரி..விஷயத்துக்கு வாங்க.

தினமும் பேருந்துலே நான் பார்த்த காதல்-ன்னா அது சென்னைக்கு வந்தப்புறம்தான். சைக்கிள் வீலை ரிவர்ஸுலே சுத்துங்க, ப்லீஸ்! ப்ராஜக்ட்-க்காக ரெண்டு அப்பாவி பொண்ணுங்க சென்னை மண்ணை மிதிக்கறாங்களா...யெஸ்! 'எஜமான் காலடி மண்ணெடுத்து'- ன்னு பேக்ரவுண்ட்லே பாட்டு கேக்குதா...அதேதான்... கட் கட்...கட்...

ஸ்கூட்டி வாங்கற வரைக்கும் பஸ்லேதான் நானும் லதாவும் ஆஃபிஸ் போவோம். எட்டேமுக்காலுக்கு கரெக்ட்டா பஸ் டாண்ணு ஸ்டாப்லே வந்து நிக்கும். அதே சமயம், சரியா ஸ்டாப்-க்கு மேலே ஒரு ஸ்ரீலங்கன் ஏர்வேஸ் க்ராஸ் பண்ணும். (டைமிங்பா!)அப்போல்லாம், ஆடி மாச பஸ்தான்(லேடீஸ் அந்த பக்கம், ஜெண்ட்ஸ் இந்த பக்கம்). ஜன்னல் சீட்டுலே உட்கார்ந்திருக்கிற அந்த அக்காவோட கண்ணு பஸ் ஸ்டாப்பை ஸ்கேன் பண்றதை பார்க்கிற எந்த சாதாரண மனுசனுக்கும் 'அவங்க யாரையோ தேடறாங்க'ன்னு புரியும். எங்களை மாதிரி மரமண்டூஸ்-க்கு , 'ஒரு சீட் பக்கத்துலே காலியா இருக்கு'ன்னு சொல்ற மாதிரி தோணுச்சு. அந்த சீட்லே லதா உட்கார்ந்துக்கிட்டா. நான், நின்னுக்கிட்டு ஜன்னல் வழியா வேடிக்கை பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன்.

அப்புறம், பஸ் நகரும்போது ஃபுட்போர்டுலே ஏறுறவங்க வந்து அவங்க சொத்துகளை ஜன்னல்கிட்டே இருக்கறவங்க கிட்டே கொடுத்துட்டு ஏறுவாங்க தானே.. அதுமாதிரி இந்த அக்கா மடிலேயும் யாரோ கொடுத்த ஒரு லஞ்ச் பாக்ஸ்,இன்னும் சில நோட்டுகள். அதைப்பார்த்து அந்த அக்கா லேசா சிரிச்ச மாதிரி இருந்தது. நமக்குத்தான் பாம்புக்காது...ச்சே.. பூனைக்கண்ணு... இந்தவிஷயத்தையெல்லாம் நல்ல நோட் பண்ணுவோமே. அப்புறம்தான் தெரிஞ்சது, அந்த அக்கா தினமும் டெர்மின்ஸ்லேருந்தே ஏறிடுவாங்க. அந்த அண்ணா ஏதோ காலேஜ் ஸ்டூடண்ட் போல. (நோட் புக்!!) அந்த அக்கா எங்கியோ வேலை செய்றாங்க போல. சிலநாட்கள், ஒரு ஆண்ட்டி கூட ஆஃபிஸ் விஷயமா பேசிக்கிட்டிருக்கிறதையும் பார்த்திருக்கோம். ஒரே ஆஃபிஸா இருப்பாங்க போல.

டிக்கட் வாங்கணும்னா, பக்கத்துலே இருக்கறவஙகிட்டெ காசை கொடுத்தாப் போதும்.அப்படியே ஒவ்வொருத்தரா பாஸ் பண்ணி கடைசிலே உட்கார்ந்திருக்கற கண்டக்டர்வரை ரீலே ஆகி டிக்கட் நம்ம கைக்கு வந்து சேரும். நாங்க, பெரும்பாலும் அந்த அக்காக்கிட்டே தான் கொடுப்போம். அவங்க, கண்டக்டர் பக்கத்துலே நின்னுக்கிட்டு இருக்கற அண்ணாகிட்டே பாஸ் ஆகிற வரைக்கும் பார்த்துக்கிட்டே இருப்பாங்க. அப்போ, நானும் லதாவும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் இடிச்சுக்குவோம், கிண்டலோட. நாமதான், சினிமாலேக்கூட செண்டி சீன் வந்தா சீனைப் பார்க்காம பக்கத்துலே உட்கார்ந்து இருக்கிறவங்க ரியாக்‌ஷனைப் பார்ப்போமே...கண்ணுலே தண்ணி வருதா... கிண்டல் பண்ணி சிரிக்கலாம்னு. அதே மாதிரி அந்த அண்ணாவும் அக்காவை ஓரக்கண்ணாலே பார்த்துக்கிட்டு இருப்பார்.

அக்கா கையிலே எதாவது புக் வைச்சிருப்பாங்க வேற. சிட்னி ஷெல்டன். ஆனா, முழுசா படிக்கற மாதிரியும் தெரியாது..படிக்காத மாதிரியும் தெரியாது. கொஞ்ச நேரத்துக்கு அப்புறம், அந்த அண்ணா,எப்படியாவது நகர்ந்து அக்கா பக்கத்துலே வந்துடுவாங்க. அப்புறம் ஒரே சைட் தான். ஒரு நாடகம் பாக்கிற மாதிரியே இருக்கும். நானும் லதாவும் நமுட்டு சிரிப்பு சிரிச்சுக்குவோம். அவங்களுக்கு இதெல்லாம் தெரிஞ்சுதான்னு தெரியலை....தெரிஞ்சிருந்தா சபிச்சிருப்பாங்க!

இப்படியே ஒரு ரெண்டு மாசம் போயிருக்கும். ஒருநாள், வேலன்டைன்ஸ் டேன்னு நினைக்கறேன். அந்த அக்கா பிங்க் கலர் ட்ரெஸ்லே வந்திருந்தாங்க. பார்க்கிறதுக்கு ஃப்ரெஷ்ஷா இருந்தாங்க. அந்த அண்ணா, ஒரு க்ரீட்டிங் கார்டோட ரோஜாவை கையிலே வச்சிக்கிட்டு ஏறினார். அன்னைக்கு அக்காவுக்கு சீட் கிடைக்காததனாலே நின்னுக்கிட்டுதான் வந்தாங்க. அண்ணா, ரோஜாப்பூவைக் கொடுத்ததும் அக்காவும் வெட்கப்பட்டுக்கிட்டே வாங்கிக்கிட்டாங்க. எல்லாரும் பார்த்தும் பாக்காத மாதிரி இருந்தாங்க. ஒரு ரெண்டு ஸ்டாப்பிங் தள்ளி டிக்கெட் கொடுக்க பஸ்ஸை நிறுத்தினாங்க. அப்போ கொஞ்சம் பேரு இறங்கி ஜன்னல்கிட்டே நிப்பாங்க இல்லே.அது மாதிரி அந்த அண்ணாவும் இறங்கி போனார்.

அப்போதான் அது நடந்தது. இன்னொரு அண்ணா,அவர், பார்க்க கருப்பா, கொஞ்சம் ரஜினி மாதிரி ஸ்டைல்லாம் பண்ணிக்கிட்டு அக்கா பக்கத்துலே வந்தார். அக்கா முதல்லே ஒண்ணும் கண்டுக்கலை. திடீர்ன்னு,அவர் அந்த அக்காகிட்டே லெட்டர் மாதிரி ஒண்ணை கொடுத்தார். அந்த அக்கா வாங்கிக்கலை. அந்த அண்ணா “ஏண்டி, வெள்ளையா இருந்தா மட்டும்தான் லவ் பண்ணுவீங்களா” - ன்னெல்லாம் கேட்டுட்டு அந்த அக்கா கையிலே இருந்த ரோஸ், கார்டை கிழிச்சு போட்டுட்டு இறங்கிபோய்ட்டார். எல்லாரும் அப்படியே அதிர்ச்சியிலே உறைஞ்சு போய்ட்டாங்க. அந்த அக்காவுக்கு ரொம்ப அவமானமாகிடுச்சுன்னு நினைச்சோம். கொஞ்ச நேரத்துலே கண்டக்டர் விசில் கொடுத்ததும், எல்லாரும் ஏறிட்ட்டாங்க. அண்ணாவும், அக்கா பக்கத்துலே வந்தப்போ கீழே கிடக்கிற கார்டையும் ரோசையும் பார்த்துட்டாங்க. அக்காவுக்கு, இந்த அதிர்ச்சியிலே வார்த்தையே வரலை. விட்டா அழுதுடுவாங்க போல. அந்த அக்கா, கீழேருந்து எடுக்கறதுக்- குள்ளே எல்லாரும் உள்ளே வர ஆரம்பிச்சதுனாலே ரோசை பாக்காம மிதிச்சுக்கிட்டே போய்ட்டாங்க...பாவம், அந்த அண்ணா-வுக்கு அதை நிஜமா பிச்சு போட்டது யாருன்னு தெரியாது. எல்லாம் சினிமாலே வர்ற மாதிரியே...வர்ற மாதிரியே என்ன...சினிமா மாதிரியே இருந்தது.

நானும் லதாவும் எங்க ஸ்டாபிங்லே இறங்கினப்புறமும் ஆஃபிஸுக்கு போக மனசு இல்லாம , அந்த அக்காவையும், அண்ணாவையும், இன்னொரு கருப்பு அண்ணாவையும் சுமந்துக்கிட்டு போற அந்த பஸ்ஸையே பார்த்துக்கிட்டு நின்னோம். புழுதியை எழுப்பிட்டு போன அந்த பஸ்ஸோட நம்பர் மட்டும் கண்ணுக்குத் தெளிவா ....23C!

என்னது...அப்புறம் நடந்ததெல்லாம் உங்களுக்கும் தெரியுமா? நீங்களும் ''சுடச் சுட பார்த்து ரசித்தி'ருக்கீங்களா?! (என்ன பண்றது..எங்க ஆயாவோட சதியாலே நான் பார்த்த ஒரே 'பேருந்து காதல்' கதை...இதுதான்!)

சரி சரி...'எனக்கு ஆரம்ப சீன்லேயே தெரிஞ்சுடுச்சு'.. இல்லேன்னா ‘முன்னாடியே கெஸ் பண்ணிட்டேன்'-னெல்லாம் விட்டுட்டு உண்மையை சொல்லிட்டு போங்க...:-)

தொடர்பதிவிற்கு அழைத்த தீபா-விற்கு நன்றி!

சிலபல சுவாரசியமான 'உண்மைச்' சம்பவங்களை சொல்ல நான் அழைப்பது,

சின்ன அம்மிணி,
ஆயில்யன்
பின்னோக்கி
கமெண்ட் மட்டும் போடும் padmaja (நீங்க பின்னூட்டத்திலே கூட சொல்லலாம்,மேடம் ) :-)

கோள்மூட்டி கோமளாவும், சுப்பாண்டியும், கபீஷூம்...

"ஆயா, அவங்கதான் கோள்மூட்டி கோமளாவா”ன்னு கேட்டப்போது நான் இரண்டாம் வகுப்பு. ஐந்து குடித்தனங்கள் இருக்கக்கூடிய வீட்டில் முதல் போர்ஷனில் இருந்தோம். கோமளா அக்கா அப்போதுதான் புதிதாக கல்யாணமாகி, எங்களுக்கு அடுத்த போர்ஷனில் குடி வந்திருந்தார்கள். தினமும் பால்காரர் ஹார்ன் சத்தம் கேட்டதும் பால் சொம்பு எடுத்துச்செல்வது என் டிபார்ட்மெண்ட். பென்சில் சீவலை மண்ணில் புதைத்து அதன்மேல் பாலை ஊற்றி ரப்பர் செய்யும் கலையில் நான் தேர்ச்சி பெற்றிருந்ததை, ஆயா அறிந்த நாள் முதல், அந்த பதவி பறி போயிற்று. அப்படி ஆயாவோடு பால் வாங்கிக் கொண்டு திரும்பும்போது எதிரில் வந்த கோமளா அக்காவிடம், ஆயா பேசிக் கொண்டிருந்தபோது நான் கேட்ட இந்தக்கேள்வியால் ஆயாதான் தடுமாற வேண்டியிருந்தது. ‘சின்ன பொண்ணுதானே' என்று சாக்கும் இருந்தது.

'கோள்மூட்டி' கோமளா - பூந்தளிரிலோ அல்லது கோகுலத்திலோ அப்போதுதான் நான் படித்திருந்த கதை. கோமளா என்ற பெண் எப்படி கோள்சொல்லி சண்டைகள் மூட்டி விடுவாள் என்பதை உணர்த்தும் ஒரு நீதிக்கதை. அதற்காக கோமளா என்று பெயர் வைத்தவர்களெல்லாம் கோள் சொல்வார்கள் என்று நினைத்தது என் ஏழு வயது அறியாமைதான். ஆனால், ஆங்கிலத்தில் கதைகள் படித்திருந்தால் இப்படி ஒரு அடைமொழியோடு கோமளா அக்காவையும், ஆயாவையும் தர்மசங்கடப்படுத்தியிருக்க முடியுமா? :-)

சரி, இப்போது எதற்கு இது என்கிறீர்களா? தூலிக்காவின் ”தாய்மொழியில் படிப்பதும் எழுதுவதும் பற்றி” என்ற தொடர் இடுகைக்காகத்தான்.
தாய்மொழியில் படிப்பது, எழுதுவது எல்லோருக்கும் எப்படி விருப்பமோ அப்படித்தான் எனக்கும்! டிங்கிள், சம்பக்,மிஷா, பூந்தளிர், கோகுலம், பாலமித்ரா,அம்புலிமாமா, ரத்னபாலா என்று இருந்தாலும் முதலில் தமிழ் புத்தகங்களை வாசித்தபின்பே சம்பக்கிற்கு மிஷாவிற்கும் தாவுவது என் வழக்கமாக இருந்தது. பின்னர் டிங்கிள் , சம்பக் வாங்குவதும் நின்றுவிட்டது. அதேபோல, பக்கத்துவீட்டு சுஜாதா அக்கா, விஜி அக்கா தமிழ் துணைப்பாட நூலில் வரும் கதைகளை வாசிப்பதும். நிலாவில் வடை சுடும் ஆயாக்கதையையும், சித்திரக்குள்ளன் கதையையும் எத்தனைதடவை கேட்டாலும் அலுக்கவே அலுக்காத சிறுவயது கதைகளையும் கொஞ்சமாவது ஆங்கிலத்தில் கற்பனை செது பார்க்க முடியுமா? அல்லது தூய தமிழ்மொழியில்தான் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியுமா? கண்டிப்பாக என்னால் முடியாது - நிலவொளியில், ஆயா மேல் கால் போட்டுக்கொண்டு, ஆயாவின் குரலில்,ஆயாவின் பேச்சுவழக்கைத் தவிர வேறு எப்படியும் அக்கதைகளை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்கவியலாது.


புவனகிரியில், ஆயாவின் அக்கா ஒருவர் இருந்தார். வடலூருக்கு செல்லும்போதெல்லாம் அங்கு ஒரு விசிட் அடிப்பது வழக்கம். அங்கே சென்றால், குழந்தைகளுக்கு (நாங்கதான்) கதை சொல்லும் பணியை அவர் எடுத்துக் கொள்வார். ஆனால், என்னால் அவர் சொல்லும் கதைகளை முழுவதுமாக ஃபாலோ செய்ய முடிந்ததில்லை. பூச்செண்டு, மாடம் என்றெல்லாம் அவர் சொன்னபோது என்னவென்றே விளங்கவில்லை. மேலும் நிறைய வார்த்தைகள் அந்தக்கால தமிழ் வார்த்தைகள் - இப்போது என்னால் நினைவுக்குக் கொண்டு வர இயலவில்லை. ஆனால், எனது ஆயாவின் மொழி போல இணக்கமாக இருக்கவில்லை. மேலும் அவர் சொல்லும் கதைகள் விரைவில் முடியாது. நிறைய எபிசோடுகள் கொண்டவை அவை.அதனால் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருப்போம்.(அவர் ஒன்று சொல்ல நாங்களாக ஒன்று கற்பனை செய்துக்கொள்ள வேண்டியதுதான்!) விளக்கின் சுடரிலிலிருந்தும், உருண்டோடும் மிளகிலிருந்தும் சுட்டிப்பெண்கள் எழுந்து வருவார்கள். பூச்செண்டை கொடுத்த இளவரசன் குதிரை மேல் பறந்து வருவான். ஆனாலும், அவர் சொல்லும் ஒரு சில வார்த்தைகள் அப்போதே வழக்கொழிந்திருந்தன. மேலும், வடஆற்காடு - தென்னாற்காடு வட்டார வழக்கு வேறு படுத்தி எடுக்கும்.

ஆம்பூரில், 'க(ட)லக்கா' என்பது வடலூரில் மல்லாட்டை என்றாகும். உண்மையில், அது கடலைக்காய் மற்றும் என்பதும் மணிலாக்கொட்டை அல்லது வேர்க்கடலையே! நாங்கள் குறிப்பிடும் கருணைக்கிழங்கும், தென்பகுதியில் குறிப்பிடும் கருணைக்கிழங்கும் வேறுவேறு. பெரும்பாலும் சாப்பிடும் நேரத்தில்தான் இந்த ஆராய்ச்சியெல்லாம் நடக்கும். புரையேறுவது என்றால் என்ன என்பதை ஒரு தெலுங்கு நண்பருக்கு, ஆங்கிலத்தில் சொல்லி விளங்க வைக்க நாங்கள் பட்ட பிரயத்தனங்கள் (ஆமா, அதுக்கு இங்க்லீஷில் என்ன?)- கடைசியில் தெலுங்கில் 'புரை போயிந்தி' மாதிரியான ஒரு வார்த்தையே. அதேபோல, வடகம் என்பது குழம்புக்கு போட்டுத்தாளிக்க அம்மா செய்து வைத்திருக்கும் உருண்டைகள் - ஆனால்,மதுரை தேவி அக்காவிற்கு வடகம் என்பது நாங்கள் வத்தல் என்று குறிப்பிடும் வஸ்து. எனக்கு, வத்தல் என்பது மே மாசமானால் அத்தைகளும் அம்மாவும் காலையில் காய்ச்சி முறுக்கு அச்சில் பிழிந்து காய வைப்பார்களே.. அது!ஆனால், திண்டுக்கல் கல்பனாவிற்கு வத்தல் என்பது மிளகாய் வத்தல். இப்படி பேச்சுத்தமிழிலேயே எத்தனை விதங்கள்!

ஓக்கே..கமிங் பேக் டூ த பாயிண்ட்...
சிறுவயதில் எனக்கு ஆங்கில கதைப்புத்தகங்களும் தமிழ் கதைப்புத்தகங்களும் சமமாகவே கிடைத்தன. பெரும்பாலும் ரஷ்ய கதைப்புத்தகங்களும், ரஷ்ய மொழிப்பெயர்ப்பு புத்தகங்களும். இவற்றில், பொக்கிஷமாக கருதி இன்று வரை பாதுகாத்து வருவது - தலைகாணி சைஸுக்கு இருக்கும் இரு புத்தகங்கள் - உலக நாடோடிக்கதைகள் தொகுப்பு மற்றும் உலகின் அத்தனைத் தேவதைக்கதைகளின் தொகுப்பு. உலகநாடோடிக்கதைகள் தமிழிலும் தேவதைக்கதைகள் தொகுப்பு ஆங்கிலத்த்திலும் இருக்கும். அந்த ஆங்கிலப்புத்தகம், நாடோடிக்கதைகள் புத்தகத்தைப்போல தாட்கள் கிழியாமல், மூலைகள் மடங்காமல் பத்திரமாக இருக்கிறது.கதைகளை என் தாய்மொழியில் வாசிக்கவே விருப்பமாக இருக்கிறது. அறிவியல் பற்றிய நூல்கள் தமிழை விட ஆங்கிலத்தில் வாசிப்பதே எளிதாக புரிந்தது. 'துளிர்' என்ற தமிழ்நாடு அறிவியல் இயக்க நூல் ஒன்று வீட்டுக்கு வரும். அதில் எளிதாகவே கொடுத்திருந்தாலும், புரிந்துக்கொள்வது கொஞ்சம் கடினமாகவே இருனத்து. எல்லாமே, தமிழ்ப்படுத்திய வார்த்தைகள்தான்- அடைப்புக்குறிக்குள் ஆங்கிலத்தில் கொடுத்திருந்தால்தான் பொருள் விளங்கியது.அங்குதான் தாய்மொழிக்கும், பயிற்றுமொழிக்குமான இடைவெளி வருவதாக நினைக்கிறேன்.

பப்புவுக்கு தமிழ் புத்தகங்களையே தேடித்தேடி வாங்குகிறேன். ஆனால், தமிழில் toddlers-க்கான புத்ததங்கள் வெகு குறைவு. ஆங்கிலத்தில் எக்கசக்காமான
வெரைட்டி - எளிய வாக்கியங்களில் அழகான வண்ணமயமான படங்களுடன். நான்கு வயதுக்கு மேல்தான் தமிழில் ஓரளவு கிடைக்கின்றன. கடைகளில் பார்த்தவரையில், ஆறு வயதினருக்கு மேல் தமிழில் நல்ல கலெக்ஷன் உண்டென்று தோன்றுகிறது. அதனால், பெரும்பாலும் ஆங்கிலப்புத்தகங்களையே பப்புவுக்கு அறிமுகப்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது. எந்த மொழிப்புத்தகமாக இருந்தாலும் பப்புவுக்கு அதை அவளுடைய மொழியிலேதானே சொல்கிறேன்.அதனால், குந்தைகளுக்கான புத்தகங்கள் 'குழந்தை ஃப்ரெண்ட்லி' மொழியாக இருந்தாலே போதும்.

பப்புவின் பழக்கம் எப்படியெனில், எந்த ஒரு புத்தகமும் முதலில் குறைந்தது இரண்டு அல்லது மூன்று வாரங்கள் - அலுக்கும் வரை - தொடர்ந்து அதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லச் சொல்வாள். பிறகு, அதை கண்டுக்கொள்ளவே மாட்டாள். அப்புறம் எப்பொழுதாவது கண்ணில் பட்டால் எடுத்து தானாகவே கதைச் சொல்லிக்கொள்வாள். இப்படி ஒரு புத்தகம் அடுத்த ரவுண்ட வர ஆறுமாதங்களாவது ஆகும். மேலும், பப்புவுக்கு கதைச் சொல்வதாக நினைத்து சொல்வதில்லை. இருவரும் சேர்ந்து கதைப் வாசிப்பதுபோலதான் - புத்தகங்களை வாசிக்கிறோம். (குழந்தைமனசு!) சில புத்தகங்களை, எளிய வாக்கியங்களாக இருந்தால் படித்து காட்டுவேன்.அடுத்த சிலமுறைகளில் அவளும் கூட சேர்ந்து சொல்லுவாள் - மனப்பாடமாக. பெரும்பாலும் நீதிக்கதைகளை நான் வாங்குவதே இல்லை. (அப்படிப்பார்த்தால் - நான் படித்த நீதிக்கதைகளுக்கு எத்தனை நீதியுடனும் வாழ வேண்டும்...நீதிகள் கதைகள் மூலம் அறியப்படுவதில்லை என்பதே நான் அறிந்த நீதி!)என்னை பொறுத்தவரை - கதைகள் என்பவை சுவாரசியமாகவும்,ஜாலியாகவும், pleasure of reading-ஐயும் அறிமுகப்படுத்துவதாக இருக்கவேண்டும்.


சிறுவயதிலும் சரி - இப்போது சரி - உலகின் பல பகுதிகளில் இருக்கும் சிறுவர் கதைகளை படித்துவிட வேண்டும் என்ற தீராத ஆர்வம் எனக்குண்டு. உலகின் எந்தப் பகுதியிலிருந்து நண்பர்கள் மூலம் நான் பெறுவது - அந்தந்த ஊர்களில் கிடைக்கும் சிறுவர் புத்தகங்கள் அல்லது நாடோடிக்கதைப் புத்தகங்களே. பெரும்பாலும், அவையெல்லாமே அமசானிலும் கிடைக்கின்றன. ஐந்து வயதுக்குட்பட்ட சிறுவர் புத்தகங்களில் - எளிய வாக்கியங்களாலான கதைகள் அல்லது பேச்சு வழக்கிலான கதைகள் , தானாக படிக்கும் வயதினருக்கு formal language-இல் இருப்பதையே பரிந்துரைப்பேன். மேலும், மொழியைவிட அந்த புத்தகத்தின் illustrations-ஐ தான் - எப்படி பட விளக்கமாக் இருக்கிறதென்பதையே முக்கியமாக கவனிப்பேன். மேலும் நாடோடிக்கதைகளை அதன் வட்டார வழக்கிலேயே படிப்பதே சுவாரசியம்!

இத்துடன் எனது மொக்கையை முடித்துக்கொள்கிறேன். தூலிகா-வின் அழைப்பிற்கு நன்றி. இதை தொடர விரும்புபவர்கள் தொடரலாம். உங்கள் எண்ணங்களையும் அறிய ஆவலாக இருக்கிறேன்.

யஹி ஹே ரைட் சாய்ஸ் பேபி!

எங்கள் அலுவலகத்திற்கு பின்னாலிருந்து பார்த்தால் சைதாப்பேட்டை பாலம் தெரியும். பாலத்தின் கீழ் அழுக்கேறிய நீர் ஓடும் ஆறு - அது கூவம் என்று பொதுவாக அறியப்பட்டாலும் அதுதான் அடையாறு. அந்த தண்ணீரிலேயும் கால்களை அலைந்தும் குதித்தும் சிறுவர்கள் விளையாடிக்கொண்டிருப்பார்கள். "அட, இவங்களுக்கெல்லாம் ஒண்ணும் வராதா? இந்த அழுக்கு தண்ணிலேயே குளிக்கறாங்களே?" என்று நினைத்தபடி பார்வையை கொஞ்சம் இடதுபுறம் திருப்பினால், கற்களை போட்டுக்கொண்டு துணிகளை துவைப்பதைக் காணலாம். வலது பக்கம் பார்த்தால் குப்பை கூளங்களை கொட்டியதால் உண்டான மேடுகளும், அருகிலேயே பன்றிக்குட்டிகளும், ஓரமாக நிற்கும் எருமைகளையும் பார்க்கலாம். இதற்கு நடுவில் குடிசை வீடுகளும், ஆஸ்பெஸ்டாஸ் கூரை வேய்ந்த வீடுகளும், கொடியில் காய வைத்த துணிகள் காற்றிலாடுவதும் மக்கள் அங்கே வசிக்கிறார்களென்று சாட்சி சொல்லும்.முதன் முதலில், அந்த ஆற்றின் கரையில் கம்பீரமாக நிற்கும் அந்த கட்டிடத்தின் ஆளுயர ஜன்னல் அருகினில் நின்றபடி து வாகனங்கள் விரைந்து செல்லும் பாலத்தையும், அதன் தூண்களையும் நெளிந்து செல்லும் அழுக்கு நீரையும் பார்த்துக்கொண்டு நின்றபோது, நண்பர் சொன்னார் “இங்கேருந்து பார்த்த கடல் தெரியும்”. சற்றே நிமிர்ந்து விண்ணை முட்டும் கட்டிடங்களையும், டெலிபோன் டவர்களையும் தாண்டி நீல நிறத்தில் கடலும், சில கப்பல்களும் கண்களுக்குத் தென்பட்டன. உயரமான அந்த கட்டிடத்தில் கண்களை கொள்ளைக் கொள்ளும் கண்ணாடி ஜன்னலின் அருகில் நின்றுக் கொண்டு எங்களுக்குக் நேர்கீழே அடையாறின் அழுக்குநீரில் விளையாடும் அந்த பசங்களை, அதின் நின்றுக்கொண்டு துணி துவைப்பவர்களை, குளிப்பவர்களை, இயற்கை உபாதைக்கு ஒதுங்குபவர்களை கண்டுக் கொள்ளாதவர்கள் போல தொலைதூரத்தில் தெரிந்த கடலை ரசித்துக்கொண்டு நின்றோம். சமயங்களில் மேலே கடந்து செல்லும் விமானங்களையும் பெருமிதத்தோடு பார்த்தபடி .

இந்தக் கட்டிடத்திற்கு அருகில் இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்புதான் அந்த மாநாகராட்சி பள்ளிக் கட்டிடம் வந்தது. அதே அடையாறு அல்லது கூவம் ஆற்றங்கரையில். முன்புறம் விளையாட்டு மைதானமும் இரு மரங்களையும் கொண்ட கட்டிடங்கள். சென்ற வாரத்தில் ஒரு நாள் மைதானத்திற்கு முன்புறம் இருக்கும் சாலையில் மெட்ரோ பாலம் வரப்போவதாகவும், அதற்கான தூண்களில் ஒன்று இந்த பள்ளிக்கூட மைதானத்தில் கட்டப்படப் போவதாகவும் இடம் குறித்துவிட்டு சென்றார்கள். அடுத்த நாளே அந்த காம்பவுண்டும், சாலையின் முடிவில் இருந்த மரமும் வெட்டி சாய்க்கப்பட்டது. பாலம் முழுவதுமாக கட்டப்படும்போது பள்ளிக்கூடம் இருக்குமா என்பதே சந்தேகம்தான். இப்படி எளிய மக்களை துரத்திவிட்டு யாருக்காக அந்த இடத்தில் பாலம்?


சைதாப்பேட்டை பேருந்து நிலையத்தை தாண்டி சென்றால் தாடண்டர்நகர் என்று ஒரு இடத்தை பார்த்திருக்கலாம்.விடியற்காலையில் அந்த இடத்தைக் கடக்க நேரிட்டால், நடைபாதையிலே பாயையோ அல்லது சாக்கையோ விரித்துத் தூங்கிக்கொண்டிருக்கும் மனிதர்கள்,அடிபம்பில் தண்ணீர் அடிக்க காத்திருக்கும் பெண்கள், அருகிலேயே ஒரு கோயில், ஆஸ்பெஸ்டாஸ் போட்ட வீடுகள், அல்லது சாக்குகளை மேலாக கட்டி அமைக்கப்பட்ட ஒற்றை அறை வீடுகள், மழை வந்தால் சகதியாகி விடும் தெருக்கள் - மெட்ரோ ரயிலும் மேம்பாலமுமாக என்னதான் உள்கட்டுமானத்தை நாம் உயர்த்தினாலும் - இந்த தெருக்களிலோ மக்களிலோ எந்த மாற்றமும் வந்துவிடப் போவதில்லை. வேண்டுமானால், அவர்களை ஏதாவது ஒரு ஏரியின் கரையில் இடம் பெயர வைக்கலாம். இந்த மாற்றத்திற்கு பொருளாதார வளர்ச்சி என்ற பெயர் வைத்துக்கொள்ளலாம்.

”அழகும், அசிங்கமும், கம்பீரமும்,ஆபாசமும்,ஆன்மீகமும் பின்னிப் பிணைந்து கிராம்பு மற்றும் ஆர்கிட் மலர்களின் புத்துணர்வூட்டும் நறுமணம் திறந்து கிடக்கும் சக்கடைகளிலிருந்து கிளம்பும் துர்நாற்றத்தை வெல்லப் போராடி கொண்டிருக்கும் நகரம்தான் ஜகார்த்தா” - ”ஒரு பொருளாதார அடியாளின் ஒப்புதல் வாக்குமூலம்” என்ற புத்தகத்தில் மேற்கண்ட வரிகளை வாசித்தபோது ஜகார்த்தாவுக்குப் பதிலாக சென்னை என்றிருந்தால் கூட பொருந்தி வருவது போல தோன்றியது. ஒரு நாட்டின் உள்கட்டுமானத்தை, மின்உற்பத்தி மையங்கள், நெடுஞ்சாலைகள், கடல்நீர் சுத்திகரிப்பு மையங்கள், தொலைதொடர்பு வசதிகள் போன்றவற்றை அமைக்கத் தேவையான முதலீடுகளை உலகவங்கி போன்ற பன்னாட்டு நிதிநிறுவனங்கள் மூலம் கடனாகப் பெற - பொருளாதார வளர்ச்சி என்ற பெயரில்அரசியல் தலைவர்களை,நாட்டின் அதிபர்களை சம்மதிக்க வைப்பதே பொருளாதார அடியாட்களின் வேலை. உண்மையில், தனிப்பட்ட முறையில் இந்த அரசியல் வாதிகளை பணக்காரர்காளாக்குவதும்,அதே நேரம் அந்நாட்டை மீளமுடியாத பெரும் கடன்சுமையால் அடிமையாக்குவதும்தான் இந்த திட்டத்தின் நோக்கம்.

மெய்ன் என்ற அமெரிக்க நிறுவனத்தின் வேலையாளாக இருந்த ஜான் பெர்க்கின்ஸன் எழுதிய இப்புத்தகம் - அமெரிக்கா தனது புதிய காலனியாக்கத்தை - வளர துடிக்கும் நாடுகளில் தனது ஆக்டோபஸ் கைகளால் இறுக்குகிறது என்பதைப் பற்றி தெளிவாக பேசுகிறது. இந்தப் புத்தகத்தை படித்தபோது என் மனக்கண் முன், ஹோட்டல் மாரியட்-ல் கிறிஸ்மஸ் கேக் செய்ய பாதாம் பருப்புகளையும் பழங்களையும் கொட்டி கலக்கியபடி போஸ் தரும் பன்னாட்டு தூதரக அதிகாரிகளும், சமூக சேவை செய்ய வரும் பல அயல்நாட்டு முகங்களும், புதிய ஒப்பந்தங்களை வேலைகளை அவுட்சோர்ஸ் செய்ய கையில் அக்வாஃபினாவுடனும் லேப்டாப் பையுடனும் வளையவரும் முகங்களுமே - வந்து போனது. அந்த பிரதிநிதிகள்/தூதரக அதிகாரிகள் மட்டுமே தங்க கட்டப்பட்ட வீடுகள், ரெசார்ட்கள், அவர்கள் பிள்ளைகள் மட்டுமே படிப்பதற்கான பள்ளிகள், அவர்கள் வலம்வர வழங்கப்படும் சொகுசு கார்கள் - எல்லாம் வந்து நின்றது கண்முன்னால் டிவி ஹைலைட் போல.சில இடங்களில் ப.சிதம்பரத்தின் முகம் கூட வந்து நிற்கிறது.


முதலில் எந்த நாட்டையும் கடனாளியாக்குவது, அதன்பின் அதன் இயற்கை வளங்களை பயன்பாட்டுக்கு கொண்டு வருவது - காடுகள், எண்ணெய் வளங்கள் - அதன்மூலம் வரும் வருவாய் மூலம் கடனை வட்டியுடன் அடைப்பது என்று அதிபர்களை நம்பவைப்பது - உண்மையில் இதுதான் திட்டமென்று கூறப்பட்டாலும் ஏகாதிபத்தியத்தை விரிவுபடுத்துவதும் அடிமைப்படுத்துவதுமே முழுமையான நோக்கம். அதற்குள் கடனை திருப்பிக்கொடுப்பது என்பதே சாத்தியமில்லாத ஒன்றாக ஆகியிருக்கும். அதற்கு பதிலாக அந்நாட்டின் கனிம வளங்களையும் நீராதாரங்களையும் எண்ணெய் வளங்களையும் உபயோகித்துக்கொள்ள ஒப்பந்தங்கள் அடுத்த கட்டமாக கையெழுத்தாகும். ஆனால், கடன் என்பது இருந்துக் கொண்டே இருக்கும். அமெரிக்கா தனது கரத்தை வலிமையாக்கி நாட்டை உறிஞ்சியபின் அந்நாட்டைத் தூக்கியெறிந்துவிட்டு அடுத்தநாட்டுக்கு - இப்படித்தான் ஜகார்த்தா, ஈக்வடார், கொலம்பியா, பனாமா...இப்படி அந்த தலைவர்களை மெல்ல மெல்ல பொருளாதார
வளர்ச்சி சி என்ற பெயரில் சூழ்ச்சி வலையில் விழ வைப்பதுதான் இந்த பொருளாதார அடியாள்களின் - மெய்ன் போன்ற நிறுவனங்களின் நோக்கம். அதன் அதிபர்கள் இந்த பொருளாதார அடியாட்களுக்கு மசிய வில்லையெனில் அடுத்த கட்டமாக “குள்ள நரிகள்” வருவார்கள். அவர்கள், இவர்களைவிட பயங்கரமானவர்கள். எதற்கும் துணிந்தவர்கள். நாட்டின் அரசியல்வாதிகள்/ அதிபர்கள் மசியவில்லையெனில் எதிர்பாராத விமான விபத்துகளால் மரணமடைவார்கள்.


இந்த பெர்க்கின்ஸ் அதை திறம்பட செய்பவர்.அதற்காக அவருக்கு பல வெகுமதிகள், பரிசுகள் என்ற பெயரில் லஞ்சங்கள். தன் வாழ்க்கை நிலை உயர வேண்டுமென்று அவரதுசெய்துக்கொள்ளும் சமரசங்கள் - இரவு பகலாக புத்தகங்களை கரைததுக்குடித்து தயாரித்து வழங்கும் econometrics திட்டங்கள் - கடைசியில் புலி வாலை பிடித்தது போல அவரால் வெளி வராமலே போவது என்று எல்லாமே இந்த புத்தகம் கூறுகிறது. ஈக்வடார் முதல் சவூதி அரேபியா வரை, பொருளாதார முன்னேற்றத்தில் அமெரிக்காவுக்கு அடிமையாகி போன நாடுகளின் நிலைகள், அரச குடும்பங்களுக்கும் அமெரிக்க அதிபர் புஷ் குடும்பத்தினருக்கும் இருக்கும் உறவுகள், இந்த குடும்பங்கள் வளர்த்தெடுத்த தீவிரவாத கும்பல்கள், அவர்களுக்கு அமெரிக்க அரசாங்கத்தில் இருந்த செல்வாக்கு போன்ற எண்ணற்ற விஷயங்களை - தீவிரவாதத்திற்கெதிரான போர் என்று சொல்லிக்கொண்டு போரிடும் அமெரிக்காவின் இன்னொரு முகத்தை தரிசிக்க முடிகிறது.


இந்தோனேஷிய மாணவி, பாண்டுங் அரசியல்வாதி, க்ளாடின், பொம்மலாட்டம் மூலமாக அரசியல் உணர்வூட்டும் பொம்மல்லாட்டக்காரர், ஜகார்த்தா,கொலம்பியா நாடுகளின் மேல் தட்டு வாழ்க்கைமுறை. நாற்றமெடுக்கும் ஆறுகள், குடிசைப் பகுதிகள், எண்ணெயை கசிய விடும் பேரல்கள் - இவையெல்லாம் வாசிக்கும்போது இந்தோனேஷியாவோ, கொலம்பியாவோ பனாமாவோ கண்கள் முன் நிற்காமல், இந்தியாவும், கூடங்குளமும், போபாலுமே, மஹாராஷ்ட்ராவுமே நினைவை ஆக்கிரமிக்கின்றன. எப்படி நம் வாழ்க்கையில் சப்-வேயும், மெ டொனால்ட்ஸ் பர்கரும், கேஃப்சி சிக்கன் பக்கெட்டும், மீட்டிங்குகளில் நம்முன் வைக்கப்படும் அக்வாஃபினா பாட்டில்களும், பிரியாணி வாங்கினால் கோக் இலவசம் என்று காம்போ ஆஃபர் வழங்கும் உணவகங்களும் இரண்டற கலந்தது நுகர்கலாச்சாரத்திற்கு அடிமையாக்கி இருக்கின்றன! நமது தாமிரபரணி ஆற்றுத் தண்ணீரை ஆழ்துளை மூலமாக உறிஞ்சி எடுத்து விவசாயிகளை,குடிமக்களை தண்ணீருக்கு அலையவிடும் நமது அரசாங்கம்! அந்த ஆலைக்கழிவுகளை ஆற்றுத்தண்ணீரில் கொட்டி வளங்களை பாழாக்கும் ஆலைகள் - தட்டிக்கேட்ட முடியாமல் - அவ்வாலைகள் மினரல் வாட்டர் பாட்டில்களில் அடைத்து தரும் மினரல் வாட்டரை குடிப்பதுதான் நாகரிகமென்று கருதி வாழும் நாம் - இதை எதிர்த்து கேட்பவர்களை “தீவிரவாதிகள்” என்று முத்திரைக் குத்துவது! ஒரு வேளை, தண்ணீர் அல்லது எண்ணெய் வளம் வற்றினால் அந்நிறுவனங்களுக்கு இருக்கவே இருக்கிறது - இதர முன்னேற துடிக்கும் நாடுகள்!

உண்மையில், இந்தியா ஒளிர்கிறது என்றும் “யஹி ஹே ரைட் சாய்ஸ் பேபி” என்று ரெமோ ஃபெர்னாண்டஸூடன் கூவியபோது இதுதான் நம் சாய்ஸ் என்று நினைத்தது எல்லாம் உங்களுக்கும் ரிவைண்ட் ஆகலாம். கலர்பிளஸ், காட்டன்ஸ், பெனிட்டன்-களின் கண்களை மயக்கும் சேல்கள், கண்ணாடிக் கதவுகள் பளபளக்கும் மால்களில் ஷாப்பிங் செய்த குற்றவுணர்வு - அதை தடுக்க உடனேயே ஏதாவதொரு ஹோமுக்கு இன்ஸ்டன்ட் தானம் செய்து மன திருப்தியடைந்துவிடும் நம் வாழ்க்கைமுறை!

எப்போதாவது உலக வங்கிக்கு இந்தியா கொடுக்க வேண்டிய கடன் இவ்வளவு - ஒவ்வொரு இந்தியனுக்கும் கடன்பட்டுள்ளான் என்று பேப்பரில் எண்களைப் பார்க்கும்போது நீங்கள் என்ன நினைப்பீர்கள்? சிறுவயதில் - (பள்ளிக்கூடம் படிக்கும்போது என்று கொள்க)இந்தக் காசை பிரதமருக்கு ஒவ்வொருத்தரும் அனுப்பி உலகவங்கிக் கடனை தீர்த்துவிட்டால் இந்தியாவின் கடன் தீர்ந்துவிடுமென்றுதன் சின்னப்புள்ளத்தனமாக நினைத்துக்கொள்வதுண்டு. இப்போதுகூட, தண்ணீர் தினம் என்ற சொன்னதும் தண்ணீரை சிக்கனமாக உபயோகிப்பது பற்றி பேசி செயல்படும் சாதாரண குடிமக்களுக்கு இருக்கும் பிரக்ஞையும் கடமை உணர்ச்சியும் கூட கோடி கோடியாக லாபம் சேர்க்கும் முதலாளிகளுக்கோ அல்லது அரசியல்வாதிகளுக்கோ இருந்தால்...?

சில இடங்களில் பெர்க்கின்ஸ் இடத்தில் நமது ப.சிதம்பரமும், மன்மோகனும் கூட பொருந்தி வருகிறார்கள்.

பெர்க்கின்ஸ் தனது ஆசைகளைத் தீர்த்துக்கொண்டபின்பு மனசாட்சி விழித்திருக்கிறது. நமக்கும், நமது அரசியல்வாதிகளின் மனசாட்சிகளும் விழிப்பது எப்போது?

பெர்கின்ஸ் எழுதிய இன்னொரு நூல், பாரதி புத்தகாலயம் வெளியிட்டிருக்கும் 'அமெரிக்க பேரரசின் ரகசிய வரலாறு'. விலை ரூ. 180/- 'ஒரு பொருளாதார அடியாளின் ஒப்புதல் வாக்குமூலம்' படித்தவர்கள் அனைவருமே இந்நூலையும் வாசிக்க வேண்டும். ஏகாதிபத்தியத்தின் முழு சூழ்ச்சியையும் உணர்ந்துக் கொள்ள இந்த இரு நூல்களும் உதவும்.

"ஒரு பொருளாதார அடியாளின் ஒப்புதல் வாக்குமூலம் " - ஜான் பெர்க்கின்ஸ். விடியல் வெளியீடு.
இந்த இடத்தில் தமிழில், அழகாக மொழிபெயர்த்த இரா.முருகவேளை குறிப்பிட்டே ஆக வேண்டும். மொழிபெயர்ப்பு நூல் என்ற உணர்வே இன்றி தங்குதடையில்லாமல் முழுவீச்சில் வாசிக்க வைப்பதற்கு இவரது மொழிபெயர்ப்பும் ஒரு காரணம். நன்றி முருகவேள்.

உலக தண்ணீர் தினத்துக்கான தொடர்பதிவுக்கு அழைத்த "சிறுமுயற்சி" முத்துலெட்சுமிக்கு நன்றி. நான் அழைக்க விரும்பும் பதிவர்கள்


"சிதறல்கள்" தீபா

"சின்னு ரேஸ்ரி" மாதேவி

"அந்தமான் தமிழோசை "க.நா.சாந்தி லட்சுமணன்

சாலையோரம்.....

இது நடந்து ஒன்றரை ஆண்டுகள் ஆகியிருக்கும். மடிப்பாக்கத்திலிருந்து கிண்டி செல்வதற்கு பிருந்தாவன் நகர் வழியாக வந்துக்கொண்டிருந்தேன். குறுக்குவழிதான். கொஸ்டின் பேங்க்-கை படித்து முன்னேறிய தலைமுறையாச்சே! மேலும் சிக்னல்கள் எதுவும் இருக்காது..வாகன நெரிசலும் குறைவுதான். ரோடிலேயே ஒரு கோயில் வரும். அங்கு மட்டும் கொஞ்சம் நெரிசலாக இருக்கும். உருட்டிக்கொண்டு செல்ல வேண்டியிருக்கும்.

அன்றும் அப்படி உருட்டிக்கொண்டு சென்ற போது எனக்கு முன்பு பைக்கில் சென்று கொண்டிருந்தவர் சடாரென்று நிறுத்திவிட்டார். நானும் உடனடியாக பிரேக் போட்டதில் அவரது வண்டியின் இலக்கத்தகடின் மீது லேசாக இடித்துவிட்டேன். திரும்பிப் பார்த்தவரிடம் 'சாரி' சொல்லிவிட அவரும் தலையசைத்தார். அதற்குள் வாகனங்கள் நகரத்துவங்கியது. அந்த சாலைஆஷ்ரம் பள்ளி இருக்கும் மெயின் ரோடில் வந்து இணையும். அந்த பள்ளியருகே பைக்கில் வந்தவர் என்னை வழி மறித்தார்.

ஏதோ சொல்ல வருகிறாரென்று நானும் நிறுத்தினேன். பைக்கை நிறுத்திவிட்டு என்னிடம் வந்தவர் அவரது இண்டிகேட்டர் லைட்டை நான் உடைத்து விட்டதாக சொன்னார். பார்த்தால் அது ஒரு பக்கம் தலை சாய்த்துக்கொண்டிருந்தது. நான் இடித்தது அவரது இலக்கத்தகடைதானென்றும் இண்டிகேட்டரை நான் உடைக்கவில்லை என்றதை அவர் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. காசு கொடுத்துவிடுமாறு கூறினார். நான் மறுத்து ஸ்கூட்டியின் உயரத்தையும் அவரது இண்டிகேட்டரின் உயரத்தையும் காட்டினேன். மேலும் நான் உண்மையில் உடைக்கவில்லை..அவர் சடாரென்று ப்ரேக் போட்டால் நானும் என்ன செய்ய முடியும்...எனக்கும் பின் வந்தவர்கள் என் வண்டியின் மேலும் தானே மோதினார்கள் என்று சொல்ல அவர் காசு கொடுக்குமாறு வலியுறுத்திக்கொண்டிருந்தார்.

அந்த சாலை ஒரு பக்கத்தில் பழக்கடைகள் இருந்தன. அதைத் தவிர வேறுக் கூட்டமில்லை. சரி, போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குச் சென்று கம்ப்ளெயின் கொடுப்போம் என்று சொன்னதும் அவர் எனது வண்டியின் சாவியை படக்கென்று எடுத்துக்கொண்டார். இது முற்றிலும் நான் எதிர்பாராத ஒன்று.
இப்படி ஒன்றுக்கு நான் தயாராகவே இல்லை. உண்மையைச் சொன்னால் அப்போதுதான் எனக்கு இக்கட்டில் மாட்டிக்கொண்டாற்போல இருந்தது. முகிலுக்கு போன் செய்யலாமென்றால் கைப்பை எல்லாம் வண்டிக்குள் இருந்தது.

கோபத்துடன் நான் குரலுயர்த்தி எனது சாவியைக் கொடுக்குமாறு சொன்னேன். அவன் நூற்றைம்பது ரூபாயாவது கொடுக்குமாறு சொன்னான். 'குடுத்துட்டு போயிடுங்க மேடம், உங்களுக்கு எதுக்கு பிரச்சினை' என்று அவனே அட்வைஸ். அதற்குள் ஒரு நாலைந்து பேர் வந்துவிட்டார்கள். அப்போதுதான் இது ஏதோ பிரச்சினை என்று அவர்களுக்குத் தோன்றியிருக்கிறது. விசாரித்தவர்களிடம் என் வண்டி சாவியை கொடுத்துட்டு எதுன்னாலும் பேசச் சொல்லுங்க என்றேன். கோபமாக வந்தது. அவன் சாவியை எடுத்தது எரிச்சலையும் ஆத்திரத்தையும் ஊட்டியது.

அதற்குள் வேறு எங்கிருந்தோ ட்ராபிக் போலீஸும் வந்து விட கும்பலும் சேர ஆரம்பித்தது. போலிஸிடம் அவனே எல்லாவற்றையும் சொன்னான். அதன்பின் போலிஸ் அவனது இண்டிகேட்டரையும் பார்வையிட்டார். அவரிடம் என் பங்குக்கு நானும் சொன்னேன். வண்டியின் இண்டிகேட்டரை உடைக்காததையும், இலக்கத்தகடை இடிக்க நேர்ந்ததையும், அதுவும் அவன் சடன் பிரேக் போட்டததால்தான் என்றும். பின்னர் போலீஸ் சாவியை வாங்கி என்னிடம் கொடுத்துவிட்டு அவனது இண்டிகேட்டர் இப்போது உடைந்ததில்லை, ஏற்கெனவே உடைந்ததை அவன் டேப் போட்டு கட்டியிருந்தது இப்போது ஒரு பக்கமாக சாய்ந்து கொண்டிருக்கிறதென்றும் கூறினார்.

மேலும் கம்ப்ளெயின் செய்ய வேண்டுமானால் கிண்டிக்குச் செல்லுமாறு கூறினார். அவர்கள் மேற்கொண்டு விசாரிப்பார்களென்றும் சொன்னார். அதன் பின்னர் அவன் போன மாயம் தெரியவில்லை. எனக்கு இதை கம்ப்ளெயின் செய்ய வேண்டும் போல இருந்தது , ஆனால் வண்டி எண்ணை மட்டும் வைத்து என்ன செய்வது அல்லது வேறு எப்படி கையாள்வது என்றுத் தெரியவில்லை. அலுவலகம் வந்து சேர்ந்துவிட்டேன். நண்பர்களிடம் சொன்ன பிறகு கொஞ்சம் படபடப்பு அடங்கியது. நான் நிறுத்தியதுதான் தவறென்று கூறினார்கள். கையை ஆட்டி என்னெதிரில் மறித்துக்கொண்டு ஓரமாக வந்தால் எப்படி நிறுத்தாமல் இருப்பதென்று புரியவில்லை. ஆனாலும் நெடுநாளைக்கு அந்த வண்டியின் நம்பர் நினைவிலிருந்தது - அந்நிகழ்வின் பாதிப்பும்.

அந்த சாலையில் போகும்போதெல்லாம் எனக்கு முன்செல்லும் வண்டி அதுவாக இருக்குமோ என்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன் கொஞ்ச நாள். பார்த்தால், நிறுத்தி நாலு திட்டு திட்டலாம் என்றுதான். யாருக்குத் தெரியும், ஒருவேளை அந்த நபர் இதை வாசித்துக்கொண்டு கூட இருக்கலாம். தினமும், செலவுக்கு இப்படி வழிமறித்து 'நூதன பிச்சை' கூட எடுப்பதை இன்னமும் தொடர்ந்துக்கொண்டிருக்கலாம். அல்லது, குற்றவுணர்ச்சியே இல்லாமல் தனது டெக்னிக்கை மாற்றியுமிருக்கலாம்.

ஆனால் எனக்கு அன்றைக்கு தேவையாக இருந்தது - இதுபோல் நிகழும்போது எப்படி கையாள்வது, யாரைத் தொடர்பு கொள்வது, வண்டியின் சாவியை தொடும் தைரியம்அவனுக்கு எப்படி வந்தது - இனி அவன் அப்படி நடந்துக்கொள்ளாமல்/ஏமாற்றாமல் இருப்பான் என்று என்ன நிச்சயம் என்பதுதான்.

அடுத்த சில தினங்களில் எனக்கு ஒரு ஃபார்வர்டு மெயில் வந்திருந்தது.ஏற்கெனவே சில வருடங்களுக்கு முன் சுற்றிக்கொண்டிருந்தது தான். அது இன்னமும் உயிர்ப்புடன் இருக்கிறதா என்று ஆச்சரியமாக இருந்தது. மெயிலாக இருந்தது இப்போது தளமாகவும் மாறி இருக்கிறது! ஆண்களில் bad drivers இருப்பதுபோலத்தான் பெண்களிலும். ஓட்டுகிற எல்லா பெண்களையும் குற்றம் சொல்லும்போது நாம் தவறு செய்யும் ஆண் வாகன ஓட்டிகளை மன்னித்து விடுகிறோம். ஆண்கள் தவறு செய்தால் ஒப்புக்கொள்கிற நாம் பெண்கள் தவறவே கூடாதென்று எதிர்பார்க்கின்றோம். லைசன்ஸ் வாங்காத பையனையும் கார் ஓட்ட அனுமதிக்கிற நாம் (லைசன்ஸ் வைத்திருக்கும்) பெண்கள் U டர்ன் எடுக்கும்போது மட்டும் ஹார்ன் அடித்து தவிக்க விடுகிறோம்! ஏன்?

ரொம்ப நாளைக்கு முன்னால் சின்ன அம்மிணி ஒரு தொடர் இடுகைக்கு அழைத்திருந்தார். சாலை பாதுகாப்பு வாரத்தை முன்னிட்டு - பெட்டர் லேட் தேன் நெவர் -ன்னு இப்போ எழுதறேன்..சின்ன அம்மிணி மன்னிக்கணும். :-) சாலை பாதுகாப்பும் சாலையில் பாதுகாப்பு பத்தியும் எப்போ வேணா எழுதலாம். நான் அழைக்க விரும்பும் நால்வர்,

மயில் (எ) விஜிராம்
தீபா
முத்துலட்சுமி
ஹூசைனம்மா

முன் அனுமதி இல்லாமலே அழைத்திருக்கிறேன், உரிமையோடும் - தங்களின் பகிர்தலை வாசிக்கும் ஆவலோடும்!

பிடித்தவர்; பிடிக்காதவர் - தொடர் விளையாட்டு

தொடர்பதிவுக்கு அழைத்த மாதவராஜ் அவர்களுக்கு நன்றி!

1.அரசியல் தலைவர்
பிடித்தவர் :கக்கன்
பிடிக்காதவர்: ஜெயலலிதா

2.எழுத்தாளர்
பிடித்தவர் : அம்பை
பிடிக்காதவர் : ரமணிச்சந்திரன்

3.கவிஞர்
குறிப்பிட்ட கவிஞரென்று தேடிப்பிடித்து படிப்பதில்லை..கண்ணில் பட்ட கவிதைகளை வாசிப்பதோடு சரி!

4.இயக்குனர்
பிடித்தவர் : தங்கர் பச்சான்,
பிடிக்காதவர்: பாக்யராஜ்

5.நடிகர்
பிடித்தவர் : லொள்ளு சபா மனோகர்
பிடிக்காதவர் : எம்ஜிஆர்

6.நடிகை
பிடித்தவர் : சுவலஷ்மி
பிடிக்காதவர் : நமீதா

7 . இசையமைப்பாளர்
பிடித்தவர் : ஏ.ஆர்.ரஹ்மான்
பிடிக்காதவர் : அப்படி யாரும் இல்லை..மற்றவர் இசையமைப்பில் ஏதாவது ஒரு பாடலாவது பிடித்துதானே இருக்கிறது!

இந்த தொடரை தொடர அழைப்பது,

க.பாலாசி
சஞ்சய்
தீஷூ
பா.ராஜாராம்

With oscar and Nobel!!

விருது கொடுத்த பா.ராஜாராமிற்கு மிகுந்த நன்றிகள்!! அவரது கவிதைகள் ஒவ்வொன்றும் வாசித்தபின்னும், வெகுநேரத்திற்கு ஆழ்ந்த பாதிப்பை தருபவை! நன்றிகள் ராஜாராம்...கவிதைகளுக்கும், விருதுக்கும்!! இந்த விருதை இவர்களுடன் பகிர்ந்துக்கொள்வதில் மிகுந்த மகிழ்வடைகிறேன்!!


தாய்லாந்து உலாத்தலுக்காக கானாஸ்

வாழ்த்து அட்டைக்காக ஆயில்ஸ்


கிளிஞ்சல்களுக்காக g3


டைரி - வெறு'மை-க்காக நிஜம்ஸ்

எந்தக்கடவுள் காப்பாற்றுவார் -க்காக சின்ன அம்மிணி

பயபுள்ளைக்கு விளையாட கத்துக்கொடுங்க.....நான் ஆதவன்

கலைந்துபோன கடுதாசி - கதிர்

சுவையான ரெசிப்பிகளுக்காக பித்தனின் வாக்கு


வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே! - கோமதி அரசு


அழகான கவிதைகளுக்காக ராமலஷ்மி

நல்ல ஐடியாக்களுக்காக தீஷூ

அருமையான கவிதைகளுக்காக அன்புடன் அருணா

நட்சத்திரங்களைப் பற்றி பகிர்ந்துக் கொள்ளும் அமுதா

சுற்றுலாக்குறிப்புகளுக்காக முத்துலட்சுமி

சொற்சித்திரங்களுக்காக தீபா

ஆறு தன் வரலாறு கூறுதல் - தொடர் விளையாட்டு!

தொடரெழுத அழைத்த சிநேகிதிக்கு நன்றி! சிநேகிதியின் பதிவெழுத வந்த கதையையும் வாசித்து விடுங்கள் - மிக சுவாரசியம்!

ஏற்கெனவே ஒருசில இடுகைகளில், எப்படி பதிவுலகிற்கு வந்தேனென்று சுருக்கமாக சொல்லியிருக்கிறேன்!

”பசும் புல்வெளியில் துள்ளித் திரிய மானுக்கென்ன தயக்கமா,
நந்தவனத்தில் தேன் குடிக்க வண்டுகென்ன தயக்கமா...
உங்கள் முன் உரையாட அடியேனுக்கென்ன தயக்கமா?” - இப்படிதாங்க ஏதொவொரு பேச்சுப் போட்டில பேசி ஜெயிச்சிட்டேன், ஆறாவதோ ஏழாவதோ படிக்கும்போது!!
அப்புறமா, ”பாரதியாம் பாரதி ” - இந்த ரேஞ்சுல கவிதை வேற எழுதி இருக்கேன்.
இதுல, டீச்சருங்க கொடுத்த உற்சாகத்தில தமிழ் நம்ம நாக்குல துள்ளி விளையாடுதுன்னு மமதை வேற!! இதையெல்லாம் ஒரு பெரிய தகுதியா நினைச்சு இந்த ”சித்திரக்கூடத்தை “ தொடங்கினதுல, இப்போ நட்சத்திரமாவும் ஆகிட்டேன்.

அதனால, நீஙக இப்போ திட்டனும்னா, இல்ல ஆட்டோ அனுப்பனும்னா, அனுப்ப வேண்டிய முகவரி : இதோ!! ஏன்னா, சுட்ஜி தான், நீங்க ஏன் தமிழுக்கு தொண்டாற்றக்கூடாதுன்னு, சும்மா இருந்த சங்கை...! 2004-ல “ஹனி டியூ' ன்ற பேரில ஒரு வலைப்பூ தொடங்கிட்டு, அதை சுத்தமா மறந்திட்டேன்,ஒரே ஒரு பதிவு ஆங்கிலத்தில போட்டுட்டு. அவ்வளவு சுறுசுறுப்பு!”

சின்சியராக ஆணி பிடுங்குக் கொண்டிருந்த காலம் அது! நேரம் கிடைக்கும்போது கடமையாக RFC படிப்பதிலும், ஆன்லைன் ஃபோரங்களிலும் (வேலை தொடர்பான),Sysindia-விலும் பொழுதைக் கழித்துக் கொண்டிருந்தேன். நிலா ரசிகன்(சரியான்னு தெரியலை) ரசிகவின் கவிதைகள்தான் ஃபார்வர்டு மெயிலாக கிடைக்கப் பெற்றேன். அதுதான் இணையத்தில், நான் முதன்முதலில் கண்ட தமிழெழுத்துகள்!அதைத்தாண்டி தமிழில் இணையத்தில் என்ன இருக்கிறதென்று ஆராய்ந்ததில்லை!

வேலை மாறியபோது, வெட்டியாக இரு மாதங்கள் செலவழிக்க நேர்ந்தது. சுதர்சனின் வலைப்பூ அப்போதுதான்(2005) அறிமுகம். அவரது வலைப்பூ வழியாக நூல் பிடித்து இளவஞ்சி, துளசி, கேவிஆர் வலைப்பூக்களை தொடர ஆரம்பித்தேன். அப்படியே, தமிழ்மணமும், தேன்கூடும் தினமும் எட்டிப்பார்க்கும் இடமாயிற்று! தினமும் சுதர்சனை 'இன்றைக்கு ஏதாவது எழுதுவதுதானே ‘ என்று கேட்டு தொணப்ப, பதிலுக்கு அவர் ‘நீங்கள் ஏன் தமிழுக்குத் தொண்டாற்றக் கூடாது' என்று கேட்டுக்கொண்டதும் (ஓக்கே..ஓக்கே..கூல்!) உருமாறியது ஹனிடியு - சித்திரக்கூடமாக!!

ஆயா, எனக்கு சின்னவயதில் ஒரு கதை சொல்வார். சித்திரக்குள்ளன் கதை. ஏழு குழந்தைகளுடன் ஒரு அம்மா- அப்பா. கடைசி பையன் குள்ளனாக இருப்பான். பஞ்சத்தில் அவனது அம்மா-அப்பா குழந்தைகளை காட்டில் விட்டு விட சித்திரக்குள்ளன் அவனது புத்திசாதுர்யத்தால் ஒவ்வொருமுறையும் வீட்டிற்கு அழைத்து வந்துவிடுவான். ஒருமுறை ராட்சதனிடம் மாட்டிக்கொண்டச் சித்திரக்குள்ளன் எல்லோரையும் தப்புவித்து, ராட்சதனின் வீட்டில் எப்படிச் சந்தோஷமாக வாழ்ந்தார்கள் என்பது கதை! எனது ஃபேவரிட் கதை! எத்தனை முறை நான் கேட்டிருப்பேன், எத்தனை முறை ஆயாவும் சொல்லியிருப்பார்களென்றுத் தெரியாது! எனது எட்டு வயது வரை இந்தக் கதையை தினமும் கேட்டுத்தான் தூங்கியிருக்கிறேன். எனக்குள் ஆழப்பதிந்தச் சித்திரக்குள்ளனுக்காக வைத்த பெயரேச் 'சித்திரக்கூடம்'!! இந்தபெயர் சித்திரக்குள்ளனையோ கதையை மட்டுமில்லாமல், நானும் ஆயாவும் செலவழித்த பொழுதுகளை, இரவின் இருட்டில் ஆயாவின் மேல் கால் போட்டுக்கொண்டு, ராட்சதன் வரும்போதெல்லாம்(கதையிலேதாங்க!) ஆயாவை இறுக்கமாக கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு, கடந்த நாட்களின் நினைவுகளுக்காக வைத்த பெயர் - ”சித்திரக்கூடம்”!

முதலில், சுரதாவில் தங்கிலிஷில் எழுதி, யுனிகோடிற்கு மாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். கொஞ்சநாட்களிலேயே இலகலப்பை-க்கு மாறிவிட்டேன். ஆரம்பத்தில், எனது சிறுவயது நினைவுகளை எழுதத்தான் தொடங்கினேன். ஒரு சில கதைகள், ஃபார்வர்டு மெயிலை தமிழாக்கப்படுத்தி இடுவது என்று ஒரே மொக்கைகள்தான். பின்னூட்டங்களெல்லாம் இட்டது கிடையாது. பின்னூட்டங்களுக்கு பதில் சொல்வதும் இல்லை! கிடைக்கிற நேரத்தில் நாலு பதிவுகளைப் படித்துவிட்டு செல்லலாம் என்ற எண்ணமாகவும் இருக்கலாம்!( இப்பொழுது, பப்பு தனியாக விளையாட ஆரம்பித்துவிட்டதால் தொடர்ந்து பதிவுலகிற்கு வர முடிகிறது!)

பப்புவின் பேச்சுகளும், அவளிடம் நான் கண்டு வியக்கும் குறும்புகளுமே சித்திரக்கூடத்தை தூசு தட்ட வைத்தது! பதிவு என்பது கதை, கவிதை எழுத மட்டும்தான் என்பது போன்ற தோற்றத்தை (பயத்தை!) கொண்டிருந்த போது, ஆயில்யனின் “இட்லிபொடி' இடுகையை வாசிக்க நேர்ந்தது! அட, ஒரு இட்லி பொடிக்காக ஒரு இடுகையா - இப்படிக் கூட எழுதலாம் போல என்று என்னை எண்ண வைத்து - இப்போது நானும் மொக்கைகளை தொடர்ந்துக் கொண்டிருக்கிறேன்! :-) வாழ்த்துகள் ஆயில்ஸ்!!

என்னிடம் ஒரு பழக்கம் - எதுவுமே கொஞ்ச நாளைக்குத்தான் எனக்கு சுவாரசியமாக இருக்கும், அப்புறம் அதனை திரும்பியே பார்க்க மாட்டேன். பாட்டு கேட்க பிடிக்கும் என்றால், அதற்காக நேரம் செலவழித்து தேடித் தேடி கலெக்ட் செய்து வைப்பேன் - அதன்பின அப்படியே விட்டுவிடுவேன். ஒரு எழுத்தாளர் புத்தகம் படித்து பிடித்து விட்டால்,அவரது எல்லா நாவலையும் வாசித்து விடுவது - ஸ்டெல்லா புரூஸ், பாலகுமாரன், சுஜாதா, கல்கி, அம்பை, சிட்னி இப்படி - அப்புறம் அவர்கள் பக்கமே செல்வது இல்லை! அதே போல், உடைகளாக வாங்கித் தள்ளிக் கொண்டிருப்பேன் - அதன்பின் ஒரு வருடத்திற்கு வாங்க மாட்டேன், போரடித்துவிடும்!திரும்ப், என்றைக்காவது அதே ஆர்வம் துளிர்விடும்! இது ஏதும் மேனியாவாவென்றுத் தெரியவில்லை - But, I am like this only - weird, huh! எந்த பொழுதுப்போக்கையும் இவ்வளவு நாட்களாக தொடர்ந்ததில்லை - என்னைத், தொடர்ந்து பதிவெழுத வைப்பதே பதிவுலகின் வெற்றி! ;-)

வாசிப்பதே மிகவும் அரிதாகிப் போன எனக்கு, தமிழ்மணம் நல்ல இடுகைகளை அடையாளம் காண்பித்திருக்கிறது! பதிவுலகில், நல்ல நண்பர்களைப் பெற்றிருக்கிறேன்! அவர்களில் ஒரு சிலரை சந்தித்துமிருக்கிறேன்! என்னை தினம் தினம் இங்கு வர வைப்பதற்கு இவையே காரணம்! தொடர்ந்து வாசித்து, பின்னூட்டமிட்டு உற்சாகப் படுத்தும் தங்களன்பிற்கு நன்றி! :-)

”ஆறு தன் வரலாறு கூறுதல்”- கண்டிப்பாகத் தமிழ் பரிட்சைக்கு வருமென்று, ஆறாவது/ஏழாவது படிக்கும்போது சீனியர்களால் பயமுறுத்தப்பட்டது. ஆனால், எந்தப் பரிட்சையிலும் வந்ததில்லை! :))

நான் அழைக்க விரும்பும் நால்வர்,

1. செல்வநாயகி
2. சென்ஷி
3. தீபா
4. சின்ன அம்மிணி

உடனே, இடுகையைத் தொடர வேண்டிய கட்டாயமில்லை. நேரம் கிடைக்கும்போது, தாங்கள் பதிவெழுத வந்தக் கதையையும் சொல்லுங்கள்....:-)


விதிமுறை:

1. ஒவ்வொருவரும் தாம் வலைபதிய வந்த கதையை, இன்று வரையான தமது அனுபவங்களைச் சொல்ல வேண்டும்.

2. கதை சொல்லி முடிந்ததும் விளையாட்டுக்கு 4 அல்லது அதிலும் கூட :) பேரை அழைக்க வேண்டும். அழைப்பதோடு அழைப்பவர்களுக்கு அழைப்பினைத் தெரியப்படுத்தவும் வேண்டும்.

3. கதை சொல்லுபவர்கள், தாம் தமிழை எழுதப் பயன்படுத்திய கருவிகள் தொழிநுட்பங்கள், சந்தித்த சிக்கல்களைச் சொல்லவேண்டும்.

(மேலும் விதிமுறைகள் ஆலோசனைகளின் பேரில் சேர்க்கப்படலாம்.)

”உன்னோட பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட் யாரு?”

”ஹேமா (இது இந்த ஹேமா!), சுஜா, குணா, நித்யா, ஷபீனா, ரேணு, சரளா, ஞானம்,தினேஷ்,ஷ்யாம்,ப்ரகாஷ் அப்பறம் ட்யூஷனிலே மேரி,கவிதா,அபிக்கூர் ரெஹ்மான்.....”

”இரு..இரு...பெஸ்ட் ப்ரெண்ட்னா உங்க கிளாசையே சொல்றே ? பெஸ்ட் ப்ரெண்ட்னு ஒரே ஒருத்தர்தான் இருக்க முடியும். யாராவது ஒருத்தங்ககிட்டே க்ளோஸா இருப்பே இல்ல....அவங்க பேரு சொல்லு!!”

ரொம்ப யோசிக்கிறேன்!

இப்போவரைக்கும் பெஸ்ட் ப்ரெண்ட்ஸ்/க்ளோஸ் ப்ரெண்ட்ஸ் குறித்து ஒரு முடிவுக்கு வர இயலவில்லை. எனக்கு, எல்லோரும் ஃப்ரெண்ட்ஸ்தான். பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட்ன்னு பார்த்தா எல்லோருமே எனக்கு பெஸ்ட் ப்ரெண்ட்தான் - பெஸ்ட்டா இல்லையான்னு அவங்கதான் சொல்லனும்!! எல்லோருக்கும் கொடுப்பதற்கும், எல்லோரும் கொடுப்பதற்கும் - எல்லோருக்குள்ளும் பெஸ்ட்கள் இருக்கிறதுதானே!!ஒரு புன்னகையோ ஒரு நலம் விசாரிப்போ ஒரு தலையசைப்போ இல்லாமல் எவரையேனும் கடந்துவிட முடியுமா!

ஓக்கே...புரிஞ்சுடுச்சா...அமுதா கொடுத்த இந்த நட்பு விருதை, என்னாலே சிலருக்கு மட்டும் கொடுத்துட்டு சிலருக்குக் கொடுக்காம இருக்கமுடியாது..ஏன்னா,நீங்க எல்லோருமே என்னோட ப்ரெண்ட்ஸ்!! பெஸ்ட் ப்ரெண்ட்ஸ்!!



தமிழ்மணத்தில் உங்கள் இடுகைகளை வாசிக்கிறேன் - உங்கள் பின்னூட்டங்களை ரசிக்கிறேன்!! இந்த 'சித்திரக்கூடம்' என்னோட இ-வீடு அல்லது இ-ஃப்ளாட் - உங்கள் பதிவுகள் அண்டைவீடு - இப்படித்தான் உங்களோடு என்னை associate செய்துக்கொள்கிறேன். எனது உலகையும் உங்களோடு பகிர்ந்துக்கொள்கிறேன்! இதில் virtual friends என்ன...real friends என்ன?! அதனாலே நீங்க எல்லோருமே என்னோட ப்ரெண்ட்ஸ்தான்! இந்த விருதை எல்லோருக்குமே - எனது அண்டைவீட்டார் அனைவருக்குமே - நட்போடு வழங்குகிறேன்!! :-)

இதையேத்தான் கொஞ்சம் வேறமாதிரி சொல்லியிருக்கேன் போல!! அவ்வ்வ்வ்வ்!I am like that..என்ன பண்றது..எனக்கு மனிதர்களைப் பிடிக்கிறது!!

32 கேள்விகள் - தொடர்பதிவு!

1 . உங்களுக்கு ஏன் இந்தப் பெயர் வந்தது? உங்களுக்கு உங்க பெயர் பிடிக்குமா ?

வீட்டில் வைச்சதால்! வீட்டில் எல்லோருக்கும் தமிழ்பெயர்தான்.
கண்டிப்பா பிடிக்கும், இந்தப் பெயரின் தனித்தன்மைக்காக! நான் இதுவரை படித்த/வேலை செய்த இடங்களில் எனது பெயர் கொண்ட இன்னொருவரை பார்க்க வில்லை! இதில் எனக்குப் பெருமை கலந்த மகிழ்ச்சியும் கூட! :-)

2. கடைசியாக அழுதது எப்பொழுது?

பிரபாகரன் இறந்துவிட்டார் என்று சேனல்களில் காட்டியதைக் கண்டு துக்கம் தொண்டையை அடைக்க கண்கலங்கினேன்.

3. உங்களோட கையெழுத்து உங்களுக்கு பிடிக்குமா?

பிடிக்கும்! ஆனா சமயங்களில் எனக்கே புரியாது. அதனால பிடிக்காம போய்டுமா என்ன?!

4. பிடித்த மதிய உணவு என்ன?

மதிய உணவு என்றில்லை..எப்போதுமே பிரியாணிதான்! ஒன்லி ஆம்பூர் பிரியாணி ஃப்ரம் ஆம்பூர்!!!

5. நீங்கள் வேறு யாருடனாவது உங்களோட நட்பை உடனே வச்சுக்குவீங்களா? இது உண்மையான கேள்வி அல்ல! தொடரை ஆரம்பித்த நிலாவும் அம்மாவும் பதிவில் இருக்கிற உண்மையான கேள்வி: நீங்கள் வேறு யாராவதாக இருந்தால் உங்களோட நட்பு வச்சுக்குவீங்களா ?


ஹ்ம்...யோசிக்க வேண்டிய விஷயம்!

6. கடலில் குளிக்க பிடிக்குமா....அருவியில் குளிக்க பிடிக்குமா?

பாத்ரூமில்தான் குளிக்கப் பிடிக்கும்!

7. முதலில் ஒருவரைப் பார்க்கும் போது எதை கவனிப்பீர்கள்?

கண்கள்.

8. உங்க கிட்ட உங்களுக்கு பிடிச்ச விஷயம் என்ன? பிடிக்காத விஷயம் என்ன ?

பிடிச்ச விஷயம் : எனது தன்னம்பிக்கை, தைரியம்!

பிடிக்காத விஷயம் : அநாவசிய செண்டிமெண்ட் மதிப்புகள், மிகவும் எளிதில் உணர்ச்சிவசப்படுதல் - தேவையில்லாத காரணங்களுக்கு! (அது தேவையில்லாததுன்னு
விளைவுகளை பார்த்துத்தானேத் தெரியும்!!)

9. உங்க சரி பாதி கிட்ட உங்களுக்கு பிடித்த பிடிக்காத விசயம் எது?

பிடித்த விஷயம் : எந்த சண்டையையும் ஒரு நாளைக்கு மேலே வளர விடாதது!

பிடிக்காத விஷயம் : எப்போதும் நான் சந்தோஷமா இருக்கணும்னு நினைக்கறது!

10. யார் பக்கத்துல இல்லாம இருக்குறதுக்கு வருந்துகிறீர்கள் ?

பெரிம்மாதான்.

11. இதை எழுதும் போது என்ன வர்ண ஆடை அணிந்து உள்ளீர்கள் ?

ஆகாயநீல டீ-ஷர்ட், பிஜ் கலர் காஷுவல்

12. என்ன பார்த்து/கேட்டுக் கொண்டு இருக்குறீங்க ?

"ரெக்ரஷன் ஓடுச்சா? 4 பிளாட்பார்மிலே லெவன்-சீரிஸ்ல ப்ராப்ளம் இல்ல!" - பக்கத்து க்யூபிலிருந்து!

13. வர்ணப் பேனாக்களாக உங்களை மாற்றினால் என்ன வர்ணமாக உங்களுக்கு ஆசை?

என்னால் "எனக்கு பிடித்த வர்ணம் இது"வென்று ஒரு தீர்மானத்திற்கு வர இயலாது!

14. பிடித்த மணம்?

பப்பு தலையிலிருந்து வரும் ஒரு (வேர்வை கலந்த/பார்பிக்யூ) மணம்!

15. நீங்க அழைக்கப் போகும் பதிவரிடம் உங்களுக்கு பிடித்த விஷயம். அவரை அழைக்கக் காரணம் என்ன ?

g3 - g3 பத்தித் தனியா சொல்லனுமா என்ன?! இவங்களோட நட்பு பாராட்டும்தன்மையைப் (friendliness) பார்த்து அசந்து போயிருக்கேன்! உங்களுக்கு நெருக்கமான ஒரு தோழியை
இவங்களுக்குள்ளே பார்க்கலாம்!

கவிதா - எதைச் சொல்றது, எதை விடறது!! :-))

ராப் - ராப்-இன் அதிரடி ஸ்டைல்! எதையும் கலக்கலான நடையில் எழுதுவாங்க!புயல் மாதிரி வந்தாங்க, இப்போ அப்போப்போ எட்டிப் பார்க்கறாங்க! இந்த கேள்விக்கெல்லாம் ராப் எப்படி அவங்க பாணியில் பதில் சொல்றாங்கன்னு பார்க்கத்தான்!

ஆயில்யன் - சின்னபாண்டி!!

16. உங்களுக்கு இதை அனுப்பிய பதிவரின் பதிவில் உங்களுக்குப் பிடித்த பதிவு ?

விக்னேஷ்வரி - கிராமத்து இல்லைகளும், நகரத்து தொல்லைகளும்

17. பிடித்த விளையாட்டு?

இறகுபந்து, சதுரங்கம்!

18. கண்ணாடி அணிபவரா?

ஆமாம்.

19. எப்படிப் பட்ட திரைப் படம் பிடிக்கும்?

women exploitation இல்லாத எந்த படமானாலும்!

20. கடைசியாகப் பார்த்த படம்?

சுப்ரமணியபுரம்

21. பிடித்த பருவ காலம் எது?

மார்ச்-ஏப்ரலில் நம்ம ஊரில் என்ன பருவமோ அது!

22. என்ன புத்தகம் படித்துக் கொண்டு இருக்கீங்க?

Power of Positive mom

23. உங்கள் டெஸ்க்டொப்-ல் இருக்கும் படத்தை எத்தனை நாளுக்கு ஒரு நாள் மாற்றுவீர்கள்?

படங்கள் எதுவும் வைத்துக் கொள்வதில்லை!

24. பிடித்த சத்தம் ? பிடிக்காத சத்தம்?

பிடித்த சத்தம் : பள்ளி/கல்லூரி மேடைகளில் பரிசுக்காக என் பெயரை அழைக்கும் அறிவிப்பு சத்தம்!

பிடிக்காத சத்தம் : எவர்சில்வர் சாமான்களை தரையில் இழுக்கும் சத்தம் பிடிக்காது! ஆம்புலன்ஸ் சத்தம் - இது எனனி தாண்டிசெல்லும்போது ஒரு அமானுஷ்யமான பயம் அல்லது சொல்லமுடியாத பயங்கலந்த உணர்வு! (ஆம்புலன்ஸுக்கு அவசியம் இல்லாத உலகு!!)

25. வீட்டை விட்டு நீங்கள் சென்ற அதிக பட்ச தொலைவு?

மவுன்ட் அபு!

26. உங்களுக்கு ஏதாவது தனித் திறமை இருக்கிறதா?

ஓ..எவ்ளோ நேரம் வேணாலும் தூங்குவேன்! :-)

27. உங்களால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாத ஒரு விஷயம்?

எதுஎதற்காகவோ எதுஎதையோ காம்ப்ரமைஸ் செய்துக் கொண்டுதான் வாழவேண்டும் என்கிற
உண்மையை! அல்லது, கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா பொறுப்பு வந்துடனும்னு நினைக்கறதை!


28. உங்களுக்கு உள்ளே இருக்கும் சாத்தான்?

சுயநலம்!

29. உங்களுக்கு பிடித்த சுற்றுலா தலம்?

ஹவாய், ஆஸ்திரேலியா (இப்போ வேணாம்ப்பா!!)!

30. எப்படி இருக்கணும்னு ஆசை?

சில சமயங்களில் நான் தைரியசாலின்னு நினைப்பேன். சிலசமயங்களில் நிறைய கற்பனை செஞ்சு பயந்தாங்கொள்ளியா இருப்பேன். பலசமயங்களில் இவை இரண்டுக்கும் நடுவில் குழப்பத்துடன் இருப்பேன்!! இப்படி இல்லாம, வீட்டுலே சொல்ற மாதிரி "பொறுப்போட" இருக்கலாமோன்னு !!

31.கணவர்(மனைவி) இல்லாம செய்ய விரும்பும் ஒரே காரியம் ?

நானே கார் ஓட்டிச்செல்ல!

32. வாழ்வு பற்றி ஒரு வரி சொல்லுங்க?

Stop bugging me stop bothering me
Stop bugging me stop forcing me
Stop fighting me stop yelling me
Stop telling me stop seeing me
It's my life!

இது டாக்டர்.ஆல்பனோட பாட்டு வரிகள்! ஏனோ இந்த பாடல் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்!
வாழ்வு பற்றி ஒரு வரி-ல சொல்லத் தெரிஞ்சா, இந்நேரம் ஹைக்கூ-ல்லாம் எழுதியிருக்கமாட்டேனா!! :-)

post-edited: g3 ஏற்கெனவே இடுகையிட்டதால், நசரேயனை அழைக்க விரும்புகிறேன்! அவரது நகைச்சுவை பதிவுகள் பிடிக்கும்!

அழியாத கோலங்கள் - தொடர் பதிவு

அழைத்த தீபாவிற்கும் , தொடங்கி வைத்த மாதவராஜ் அவர்களுக்கும் நன்றிகள்!

ஹாய் மீனு,

உன் கடிதம் கிடைத்தது.எத்தனை வருடங்களுக்குப் பிறகு....!!! எப்படி இருக்கிறாய்? உன் மகள் மற்றும் கணவர்? இங்கே நாங்களனைவரும் நலமே!

நீ எழுதியக் கடிதம் எனக்குள் பல நினைவலைகளைத் தூண்டிவிட்டது! பழைய கடிதங்களையும், ஆட்டோகிராப் நோட்டுகளையும் தோண்டி எடுத்துப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன்! இப்போதுதான் நாம் சந்தித்ததுபோல் இருக்கிறது, ஆனால் எவ்வளவு நடந்துவிட்டிருக்கிறது! oh..our sweet bygone days!

பலசமயங்களில் நான் உன்னை நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன், ஆனால் எந்தச் சூழ்நிலைகளில் என்று இப்போது ஞாபகமில்லை! உன்னிடம் பகிர்ந்துக் கொள்ள நிறைய இருப்பதுபோலவும் தோன்றுகிறது, அதேசமயம், பேசுவதற்கு ஒன்றுமில்லாததுபோலவும் இருக்கிறது..ம்ம்..உண்மைதான், குழந்தைகளையும், குடும்பத்தைத் தாண்டி பேச
ஒன்றுமில்லாதது போல்தான் இருக்கிறது..நான் பார்த்த கடைசி ஷாருக் படம் கூட நினைவில் இல்லை! ஹேய்..கடைசி எக்சாம் முடித்து, நம் கிளாஸ்மேட்ஸ் அனைவருடனும்கூட நாம் தியேட்டரில் பார்த்தோமே..என்ன படம் அது?!

முன்பு, எனது கஸின்சிஸ்டர்ஸை பார்த்து வியந்திருக்கிறேன், இவர்களுக்கு குழந்தைகளைத் தாண்டிப் பேச ஒன்றுமிராதாவென்று, எனக்கு ஒரு குழந்தைப் பிறக்கும் வரை! எங்கோ படித்தது தான் நினைவுக்கு வருகிறது, மின்சார ரயிலிலிருந்து இறங்கியதுமே, ஆண்கள்
டீ குடிக்கவோ பேசவோ நண்பர்களுடன் கூட்டாகப் போய் விடுகிறார்கள், ஆனால், பெண்கள் கீரை வாங்கவும், காய்கறி பேரம் பேசி வாங்கவும் தயாராகி விடுகிறார்களென்று! எவ்வளவு உண்மை! ஒருவேளை நாம் மகள்களாக வளர்க்கப் படாமல், மருமகளாக்கப்படுவதற்காகவே
வளர்க்கப் படுகிறோமோ!!வீடு, குழந்தைகளென்று ஒரு விடுபடவே முடியாத நத்தைக்கூடு நம் கண்களுக்குத் தெரியாமலே நம் முதுகில் ஏற்றிவிடப்படிட்டிருக்கின்றதோ, மீனா! விடுபட்டாலும் எங்கே போக!!

நீ வேலை செய்கிறாயா, மீனா?! நான் மூன்று கம்பெனிகள் மாறிவிட்டேன்....ஆபிஸூம், அதைவிட்டால் வீடும்தான் மாறிமாறி...மீனா, ஆன்சைட் போவதுதான் என் கனவு என்று சொல்லிக்கொண்டிருப்பேனே..ஆனால், இன்னும் ஒருமுறைக்கூட போகவில்லை! வாய்ப்புக் கிடைக்காமலில்லை, ஆனால், கல்யாணத்திற்கு முன் அம்மா போக விடவில்லை, கல்யாணத்திற்குப் பின் சந்தர்ப்பம் போக விடவில்லை! எங்கே, வீட்டையும், குட்டீஸையும் விட்டுவிட்டு போவது..சிலசமயங்களில் தோன்றுகிறது, ஒருவேளை நாம் தான் ரொம்ப நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறோமோ, நாம் இல்லாவிட்டால் ஒன்றுமே நடக்காதென்று!ஒருவேளை நாம் care-givers-ஆக இல்லாமலிருந்தால், equations மாறுமோ! மீனா, நாம் லைப்ரரில்யிலிருந்து எடுத்துப் படித்தோமே...அம்பையின் புத்தகம்..வீட்டின் மூலையில் சமையலறை..ஞாபகமிருக்கிறதா..நிறைய விவாதித்தோமே! நான் இதுவரைக்கும் ஆயிரம் தோசைகள் செய்திருப்பேனா..நீ எவ்வளவு செய்திருப்பாய்?:-)


இன்னும் ஒன்று சொல்லவேண்டும் மீனா, யூ வில் பி எக்சைட்டட்..எங்கள் அலுவலகத்தில் நாங்கள் பெண்கள் மட்டும் ஒரு குழுமம் உருவாக்கியிருக்கிறோம்..எங்காவது ஓரிடத்ட்க்ஹில் நாம் நாமாக இருக்கவேண்டுமில்லையா! எங்கள் கம்பெனி ஜிஎம் முதல் எல்லோரும் அதில்! நினைவிருக்கிறதா, நாம் காலேஜில் விளையாடுவோமே கிறிஸ்மா, கிறிஸ்சைல்ட்...அதிலிருந்து ஆரம்பித்து, காலேஜில் ஒரே கலர் தீம் வைத்து உடைஉடுத்திக்கொண்டு வருவோமே..அப்புறம் புடவை டே இதெல்லாமே..இங்கேயும்..விளையாட்டுப் போட்டிகள், எல்லோரும் ஒரே கலர் குர்தா..மாதத்தில் அல்லது இருமாதங்களுக்கு ஒருமுறை வெளியே சென்று ப்ரீக் அவுட்..என்றாவது ஒரு நாள் பாட் லக்! எல்லாம் சிண்ட்ரெல்லாவின் காலணியில்தான்!

இப்படி நாமாக ஏதாவது சுவாரசியமாக செய்துக்கொண்டால்தான் உண்டு! சம்திங் டூ கீப் அஸ் கோயிங்! மதிய உணவிற்கு லேடிஸ் மட்டுமாக அமர்ந்து சாப்பிடுவோம்..அப்படிதான் நேர்ந்துவிடுகிறது..அவ்வளவு கிண்டலும் கலாட்டாவுமாக, சிரிப்புமாக..அப்போதுதான் தெரியும், ஒவ்வொருவருக்குள்ளேயும் ஒரு குறும்புப்பெண் ஒளிந்துக்கொண்டிருப்பதை! பசங்க கிண்டல் செய்வாங்க, “என்ன மேடம், அவ்வளவு சிரிப்பு, நீங்களா ஒருத்தருக்கொருத்தர் பார்த்து, ஹேய், நீ இன்னிக்கி ரொம்ப அழகாயிருக்கே” அப்படின்னு சொல்லிட்டு சிரிச்சுக்குவீங்களா” அப்படின்னு! எவ்வளவு கிண்டல் பாரேன்! அப்புறம் பாட் லக் வைத்திருந்தோம்..அதுவும் நாங்கள் பெண்கள் மட்டும்! உடனே,பசங்க, “மேடம், இது சூசைட் அட்டெம்ட் இல்லையா, நீங்களே சமைச்சு நீங்களே சாப்பிடறது?!” “நீங்க இபப்டில்லாம் கிண்டல் செஞ்சா உங்களுக்கு கொடுத்துடுவோம்னு நினைக்காதீங்கன்னு” சொல்லிட்டு நாங்க ஜாலியா பாட் லக் எஞ்சாய் செய்தோம்! ஒன்றாக ஒருமுறை சினிமாவுக்குக்கூட போயிருக்கிறோம், அலுவலக் பெண் தோழிகளாக! இதுதான் எங்களைப் பொறுத்தவரை மிகப்பெரிய மகிழ்ச்சி, அன்றாட வாழ்வின் இறுக்கங்களிலிருந்து விடுபட!

ஓக்கே மீனா, ரொம்ப போரடிக்க விரும்பவில்லை! நாந்தான், கடிதம் எழுதினா பக்கம் பக்கமா பரிட்சை பேப்பரை விட அதிகமா எழுதுவேனே...விடுமுறைக்கு நாங்கள் சென்னை வருவோம், தொலைபேசியில் அழைக்கிறேன்!

N. B: இன்னும் இந்த “Guess me!" அப்புறம் “open with smile" இதெல்லாம் போடுவதை விடமாட்டியான்னு திட்டாதே!geeee!

With sunshine and rainbows
கVதா!! :-) (இப்படி சைன் செய்து நீண்ட நாட்களாகிவிட்டன, மீன்ஸ்!)



வெகு இயல்பாக, அதே சமயம் நம்மையும் நமது அனுபவங்களோடு அசை போடவைக்கும்படியும், 'மனசைப் பிழியற' மாதிரியும் பதிவெழுதும் நமது அமித்து அம்மாவை இதைத் தொடர அழைக்கிறேன்!