'கங்கவ்வா கங்கா மாதா' - சங்கர் மோகாசி புணேகர் (எம் வி வெங்கட்ராம்)

உங்கள் அம்மா கோலம் போடும்போது கவனித்திருக்கிறீர்களா?  புள்ளிகள் வைத்து,  நெளி நெளியாக வளைந்த கோடுகள் கொண்ட கோலங்கள் -  எந்த முனையில் இருந்து இழுப்பார்களென்றே தெரியாது, பார்த்தாலும் புரியாது. ஆனால், கண்ணிகளை இணைக்கும் கைகளை கவனித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, சட்டென்று ஒரு முழுமைக்குள் வந்து முடிந்துவிடும் கோலங்கள்.

சிறுவயதில், அம்மா கோலம் போடுவதை பாராக்குப் பார்ப்பது பிடித்தமான பொழுதுபோக்கு. வாசலில் நீர் தெளிக்கும்போதே, எங்கள் விளையாட்டுகள்  முடிவுக்கு வந்துவிடும்.  வரிசை வரிசையாக எண்கணக்கு மாறாமல் புள்ளிகள் வைத்து, எந்த கண்ணியும் தனித்து தொங்கிக் கொண்டிராமல்,  வகைவகையான நெளிவுகளுக்குள்  சுருங்கி, ஏதோ   ஒரு கணக்குக்குள் அடங்கிவிடும்  கோலங்கள் வடிவம் கொள்வதை பார்ப்பதே பிரமிப்புத்தானே! 

கிட்டதட்ட, கிட்டதட்ட என்ன‌ அதே மாதிரியான பிரமிப்பு, "கங்கவ்வா கங்கா மாதா"  என்ற கன்னட நாவலை வாசித்தபோது ஏற்பட்டது. வாசித்து முடித்ததும், புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட்டு, நெடுநேரம் ஒவ்வொரு புள்ளியாக மனதுக்குள் இழுத்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

மொத்தத்தில் மூன்று குடும்பங்கள்...கங்கவ்வா, ராகப்பா,தேசாய். ஆனால், இந்த குடும்பங்களுக்குள் இருக்கும் ஒவ்வொரு கண்ணியும், ஏதோ ஒரு புள்ளியிலிருந்து மற்றொரு புள்ளியோடு பாந்தமாக இயைந்து,  ஒரு முழுமையான‌ சித்திரத்துக்கு வந்துவிடுவது ஆச்சரியமாக இருந்தது.

இத்தனைக்கும், சிறார்களுக்கான‌  போட்டியொன்று  நிகழும் பள்ளி வளாகத்தினுள் வைத்து இந்த புத்தகத்தை வாசித்திருந்தேன். சுற்றி நிகழும் எந்த கூச்சல்களும் கூப்பாடுகளும் எந்த விதத்திலும் பாதிக்காதவாறு பார்த்துக்கொண்டது, நாவலின் சுவாரசியமின்றி வேறெதுவும் இல்லை. சொல்லப்போனால், போட்டியை பற்றிய பதைபதைப்புகளிலிருந்து என்னைக் காத்தது கங்கவ்வாவும், கிட்டியும்தான். :‍)

மகனுக்கு எட்டு வயதாக இருக்கும்போது, தன் கணவனை இழந்த பெண்.  நன்கு வாழ்ந்த குடும்பம். உறவினர்கள் சதித்திட்டத்தால்,  முக்கியமாக கங்கவ்வாவின் தம்பி ராகப்பாவால் செல்வத்தை இழக்க, மனக்கலக்கத்தின் காரணமாக கணவன் உயிரை விடுகிறான்.

யாருடைய நிழலிலும் இல்லாமல், தம்பிகள்  கண்களில் படாமல் வைராக்கியமாக  மகனை வளர்க்கிறாள் தாய். சில வீடுகளில் வேலை செய்து, தான் அரை வயிற்றுக்கஞ்சியும், மகனுக்கு முழு வயிற்றுக்கும் கொடுத்து ஆளாக்குகிறாள். மகன் கிட்டி,  மெட்ரிக் படித்து பாஸானதும், தெரிந்த, பெரிய மனுஷர்களிடம் சொல்லி அவனை குமாஸ்தாவாக ஒரு அரசாங்க வேலையில் அமர்த்துகிறாள்.

குடும்பத்து பெரியவர்கள் எவ்வளவு சொன்னாலும் கேட்க மாட்டோம். ஆனால், குடும்ப நண்பர்கள் என்ற பெயரில் யாராவது ஒரு பெரிய மனுஷர் சிக்கியிருப்பாரில்லையா... அவர் சொல்லிவிட்டால் மறுபேச்சில்லாமல் தலையாட்டுவோமே! எந்த பிரதியுபகாரமும் எதிர்பாராமல், அடுத்தவர்களுக்கு நல்லது செய்யவேண்டும் என்ற கொள்கையில் 'நம்மைவிட்டால் இவர்களுக்கு சொல்வதற்கும் செய்வதற்கும் யார் இருக்கிறார்கள்' என்று எண்ணிக்கொண்டு அவர்களும் உதவுவார்களே...

அப்படிப்பட்டவர்கள் இப்பொழுது அழிந்துபோகும் உயிரினமாக அருகிவருகிறார்கள்.ஆனால், நாவல் நடக்கும் காலகட்டத்தில் அப்படிப் பட்டவர்களே நாடெங்கும் நிறைந்திருந்தார்கள் என்று ஒவ்வொரு குடும்பத்து தாத்தா பாட்டியை கேட்டாலே தெரியும். அப்படி, கங்கவ்வா குடும்பத்துக்கு சிக்கியிருப்பவர் தேசாய்.

கங்கவ்வாவுக்கு  ஆலோசனைகளோடு, அவ்வப்போது பண ரீதியாக உதவியும் செய்பவர் தேசாய். தேசாய்க்கு, இரண்டு மகன்கள். மூத்தவன் அச்சுதராவ், பம்பாயில் கல்லூரியில் படிக்க, இளையவன் வசந்தராவ் நாடக/சினிமா மோகத்தில் ஊர் சுற்றிக்கொண்டும், தந்தையின் பணத்தை செலவழித்துக்கொண்டும்  அப்படியே, பொய் புரட்டுகளால், தந்தையின் நற்பெயரை கெடுத்துக்கொண்டும் இருக்கிறான்.

கிட்டி, அரசாங்க வேலையில் அமர்ந்ததும், நைச்சியமாக அவனை சந்திக்கிறான் மாமா ராகப்பா. எல்லாம் காரணமாகத்தான். மூத்த மகள் ரத்னாவுக்கு அவனை கட்டி வைத்துவிடலாமென்ற கனவோடு கிட்டியை தன் பக்கம் இழுக்கப் பார்க்கிறான்.

மகனது, போக்கிலிருந்தே கிரகித்துக்கொள்ளும் கங்கவ்வா, ராகப்பாவின் ஏமாற்றுவேலைகளை, நயவஞ்சகத்தை கண்ணீரும் கோபமுமாக, சிலசமயங்களில் தன்மையாக புரிய வைக்கிறாள். இருந்தாலும், எல்லாம் சில காலம்தான். இறுதியில், தேசாயின் உதவியை நாடுகிறாள்.

முதலில், கங்கவ்வாவுக்கும் ராகப்பாவுக்குமாக இருந்த போர், இப்பொழுது தேசாய்க்கும் ராகப்பாவுக்குமாக மாறுகிறது. இதில்,ராகப்பாவுக்கு பகடைக்காயாக சிக்குபவன், தேசாயின், ஊதாரித்தனமான இரண்டாம் மகன் வசந்தராவ்.

ரத்னாவுக்கும், கிட்டிக்கும் திருமணம் நடந்ததா, வசந்தராவ் என்ன ஆனான், கங்கவ்வாவின் மற்றொரு தம்பியான  வெங்கட்ராவ் இருக்கும் இடம், அவனுக்கும் அச்சுதராவிற்குமான தொடர்பு, கங்கவ்வாவின் குடும்பம் நொடிக்கும் அளவுக்கு அப்படி என்ன மோசடி நடந்தத என்ற கண்ணிகளெல்லாம் தார்வார், தேசாயின் சொந்த கிராமம், பூனா, சௌபாத்தி, பம்பாய்  போன்ற நெளிகோடுகளில் இணைக்கப்பட்டு முழுமையான நாவலாக மாறுகிறது.

நாவல் நடப்பது, 19களின் ஆரம்பத்தில் ‍ - சுதந்திரப் போராட்ட காலம். அப்போது நடக்கும் சத்தியாகிரக போராட்டங்கள், பத்திரிக்கைகள், மாணவர்கள் போராட்டத்துக்குள் ஈர்க்கப்படுவது, பெண்கள் கொடி பிடித்து வீதியில் செல்வது, ஏச்சு பேச்சுகள், அதோடு சினிமா என்ற புது வகையான பொழுதுபோக்கு அன்றைய இளைஞர்கள் மீது ஏற்படுத்தும் தாக்கம் எல்லாம் ஊடுபாவாக பிணைந்திருக்கிறது. இதனாலேயே, நாமும் ஏதோ அவர்களோடே வாழ்வது போலவே தோற்றமயக்கம் வாசிக்கும்போது ஏற்படுகிறது.

அந்த கால பழக்க வழக்கங்கள் -  சில சுவாரசியமான கலாச்சார ரீதியான பழக்கங்கள், நம்பிக்கைகள், மனிதர்கள் தங்களுக்குள் ஏற்படுத்திக்கொள்ளும் சமநிலை எல்லாம் வாழ்க்கை பதிவுகளாகவே வருகிறது. உதாரணத்துக்கு, பணக்கார வீடுகளில் ஏழை மாணவர்கள் ஒவ்வொரு வாரமாக முறை வைத்து உண்பார்களாம். வாசிக்கும்போது, ஆச்சரியமாக இருந்தது. இந்த சமூகம்தான் தன்னை எத்தனை விதமான சமநிலைகளில் நிறுத்திக்கொள்கிறது. புதிய தகவல்தான்.

 கிட்டி, தேசாய் வீட்டிலும் கிராமத்தவர்கள் வீட்டிலும்  அப்படித்தான் வளர்கிறான். அதனாலேயே, தன் விருப்பு வெறுப்புகளை வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாமல் ஒருவித அழுத்தம் அவனுக்குள் உருவாகிறது. அதுவே பிற்காலத்தில், அவனது தன்னம்பிக்கை குலைத்து அலுவலகத்தில் கேலிப்பொருளாக்குகிறது. அவனது இந்த நிலையை ராகப்பா தனக்கு சாதகமாக பயன்படுத்திக்கொள்கிறான்.

அதேபோல், தீபாவளிக்கு வீட்டு ஆண்களுக்கு ஆரத்தி எடுப்பது, சோமாசி,புக்கரி போன்ற கர்நாடகத்தின் உணவு பொருட்களை உண்ணும் விதம், வாழ்க்கைமுறை, சம்பிரதாயங்கள், வரதட்சிணையின் முக்கியத்துவம், பூசைகள் என்று மற்றொரு உலகத்தை பார்ப்பது போலவே தோன்றுகிறது.

நாவலின் சுவாரசியமான பக்கங்களில் ஒன்று, ரத்னாவின் திருமணத்தில் ராகப்பாவின் இரண்டாவது மனைவி  மஹபூப் வளைய வருவதும் அதையொட்டிய நிகழ்ச்சிகளும். இப்படி இதனை முழுமையான குடும்ப நாவலென்று மட்டும் சொல்லிவிட முடியாது. இதிலிலேயே, த்ரில்லரும், துப்பறிவதும், நாடக பாணியிலான முடிவுகளுக்கும் குறைவில்லை.

இறுதியில்,நாவல் ஒரு மரணத்தில் முடிவடைந்தாலும்,  நமக்கு சோகமோ, மனவருத்தங்களோ உண்டாவதில்லை. அதுதான் நாவலின்  வெற்றி போலும். 

கிட்டியின் அலுவலக பகுதியும், லஞ்சம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அரசாங்க இயந்திரத்தில் ஊடுருவது தெளிவாக வருகிறது. ரத்னாவுக்கும், கிட்டிக்குமான காதல், இதனால் மகனுக்கும் கங்கவ்வாவுக்கும் இடையிலான பிளவு, ராகப்பாவின் மனைவிக்கும் கங்கவ்வாவுக்குமான உறவு எல்லாமே சிக்கலான உணர்ச்சி போராட்டங்கள் மிகவும் சுவையாக எழுதப்பட்டுள்ளது.

 நாவலின் ஆரம்பத்தில், கங்கவ்வா கங்கைக்கு போய்விட்டு சொம்பில் கங்கைநீரை கொண்டு வருவாள்.  அவளது உயிர் பிரியும் தருணத்தில், மகன் கிட்டி அவளது வாயில் இந்த கங்கை நீரை ஊற்ற, அவளது உயிர் பிரிய வேண்டும். இது, சாதாரணமாக எல்லோருக்கும் இருக்கக்கூடிய நம்பிக்கைதான்.

ஆனால்,  ரயிலின் ஓட்டத்தில், அந்த கங்கை நீர் சொம்புக்குள் ஆடுவது, கங்கவ்வாவுக்கு சாவை, மகனை விட்டு பிரிவதை, தனது கடமைகளை நிறைவேற்றாமல் பேரக்குழந்தைகளை பார்க்காமல் செல்வதை நினைவூட்டி மனதை பலத்த சஞ்சலத்துக்குள்ளாக்குகிறது.

 சொம்பு கங்கை நீரை ரயிலில் வழியிலேயே எடுத்து கவிழ்த்தபிறகுதான் நிம்மதியான உறக்கம் வருகிறது. அதே கங்கைநீர், அவளது பிற்கால வாழ்க்கையில் தாமாகவே வீடுவந்து சேர்கிறது. கிட்டியின் தந்தை பெரும் நம்பிக்கையோடு பூசை செய்த, சாலக்கிராமம் பூசையறையில் சேரும் பகுதியும் சுவாரசியமானது.

பிராமண குடும்பத்தை மையப்படுத்திய‌ நாவலாக இருந்தாலும், அவர்களுக்கான அந்த பிரத்யேகமான  மொழியை  எங்கும் காண முடியவில்லை. கன்னடத்திலிருந்தி இந்திக்குப் போய் அங்கிருந்து தமிழுக்கு வந்திருக்கிறது.  ஒரு சில இடங்களில் வரும் எழுத்துப்பிழைகள், 'அவன்.......வந்தாள்' என்பது போன்ற பிழைகள் தவிர்த்து,  உறுத்தாத, அதே சமயம் சுவாரசியம் கொஞ்சமும் குன்றாத எளிமையான மொழி பெயர்ப்பு.

சில ஆண்டுகளுக்கும் முன் வாசித்தாலும் இன்னும் மனதில் நிற்கும் முழுமையான நாவல்கள்   'சிப்பிக்குள் முத்து', 'சிக்கவீர ராஜேந்திரன்', 'தென்காம ரூபத்தின் கதை' போன்றவை. அந்த  வரிசையில், கங்கவ்வா கங்கா மாதாவுக்கு நிச்சயம் இடமுண்டு. மோகாசி எழுதிய ஒரே நாவல் இதுதான் என்று  முன்னுரையில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்கள். ஆச்சரியமாக இருக்கிறது, ஒரே நாவல் ஆனால் முக்கியமான நாவல்.

கங்கவ்வா கங்கா மாதா
சங்கர் மோகாசி புணேகர் (எம் வி வெங்கட்ராம்)
வெளியீடு: என் பி டி
விலை: 70
பக்: 260

'அவளது பாதை ‍' - அப்பூரி சாயா தேவி

பெரும்பாலும், சிறுகதைகள் தொகுப்பை வாசித்து முடித்து மூடி வைத்தால் ,ஒன்றிரண்டை தவிர நினைவில் நிற்காது. எனது மனதின் ஞாபகசக்தி அப்படி. வாசிக்கும் நேரத்தில், கதைகள் ஏற்படுத்திய பாதிப்பு இருக்குமே தவிர, அதே கதையை, திரும்ப வாசிக்கும்வரை மீட்டெடுக்க முடியாது. இந்த சிறுகதை தொகுப்பும் அப்படித்தான் என்றாலும், கதைகள் ஏற்படுத்திய பிரமிப்பு  வித்தியாசமானது. கிட்டதட்ட, ஆர்.சூடாமணியின் 'நாகலிங்க மரம்' தொகுப்பு ஏற்படுத்திய பிரமிப்பு போல.

அந்த தொகுப்பில், எல்லாமே எளிய கதைகள்தான். சட்டென்று நினைவுக்கு வராதுதான். ஆனாலும், ஒவ்வொரு சிறுகதையையும், வாசித்தபின் ஏற்படும் மனச்சுழல்கள் இருக்கிறதே, எளிதில் தாண்ட முடியாதவை. இந்த தொகுப்பும் அதேபோல்தான்.  கனமான விஷயங்களை போகிறபோக்கில் எழுதி சென்றிருக்கிறார், அப்பூரி சாயா தேவி.  இந்த கதைகளை 1965யிலிருந்து 2001 வரை எழுதியிருக்கிறார்.

பெண்ணிய கதைகள் என்று இவற்றை பிரச்சார கதைகளாக சுருக்கிவிட முடியாது.புரட்சியும்,கொள்கைகளும் பேசுகிற, 'கொடி பிடிக்கிற' அல்லது வாழ்க்கையின் அவலத்தையோ அல்லது வீராவேசமான சவால்களை பேசுகிற கதைகளல்ல இவை.

 நம் வீட்டிலும், அக்கம்பக்கத்து வீட்டிலும்  வாழ்கிற  பெண்களின் எளிய அன்றாட வாழ்க்கையின் உணர்வுகளை, சம்பவங்களை சொல்கிற இயல்பான கதைகள். இன்று அம்பை ஃபேஸ்புக்கில்  எழுதியிருந்த அவரது அம்மாவைப் பற்றிய குறிப்பு போல. இயல்பான, எளிய மனுஷிகள் ஏற்படுத்தும் தாக்கம் சற்று வீரியமானதுதான்!

அந்த இயல்பு மட்டும்தான் சாயாதேவியின் கதைகளின் வலு. இந்த வலுவான முதுகெலும்பை மட்டுமே வைத்துக்கொண்டு, ஒன்றிரண்டு பக்கங்களில் வாழ்க்கையையே படம்பிடித்து காட்டிவிடுகிறார், ஒரு தேர்ந்த காட்சியமைப்பாளர் போல.  பெண்ணெனும் சட்டகத்துக்குள் குறுக்கி அடைக்க‌ப்படும் வாழ்க்கைகளின் மூச்சுத்திணறலை, சாயாதேவியின் கதைகள் வெகு எளிதாக பிரதிபலிக்கின்றன.   

கதைகள்தான் தெலுங்கு மூலத்திலிருந்து வந்திருக்கின்றனவே தவிர, கதைகளில் உலவும் மனிதர்கள் நம் வீடுகளிலும், வீதிகளிலும், பல்கலை கழகங்களிலும், அலுவலகங்களிலும் என்று எங்கும் நிறைந்திருக்கிறார்கள். நம்முடனும், நம் பெண்களிடமும் அன்றாடம் எதிர்பட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். வெளிவந்து, கிட்டதட்ட  ஐம்பதாண்டுகளானாலும், இந்த கதைகள் இன்றும் வழக்கொழிந்து போய்விடவில்லை என்பதற்கு அதுவே  சான்று. 

'சுகமான தூக்கம்' என்றொரு கதை.நம் அம்மாவுக்கு தூக்கமே வராதா என்று நாம் ஏதாவது ஒரு கணத்தில் நினைத்திருப்போம்தானே! அப்படி ஒரு அம்மாவின் கதைதான் இது. 'தூக்கமெல்லாம் பேசறதுக்கு வொர்த்தான‌ விஷயமா' என்றுதான் தோன்றும்.

கொஞ்சம் யோசித்து பாருங்களேன்.  ஒன்றாம் வகுப்பிலிருந்து பள்ளிக்கூடம் முடியும்வரை தூக்கமென்பது கனவுதான். அதன்பிறகு, கல்லூரி. கல்யாணம். குழந்தை, அந்த குழந்தைக்கு ஒன்றாம் வகுப்பு....பள்ளிக்கூடம்,சனி ஞாயிறு சிறப்பு வகுப்புகள்... கல்லூரி...திருமணம் முடித்து மகனும், மகளும் வெளியூர்களுக்கு சென்றுவிட, தூங்குவதற்கு  ஏங்கியது போக,வயதான காலத்தில் தூக்கம் வராமல் தவிக்கும் ஒரு அம்மாவின் கதை இது.

பப்பு பிறந்தபோது, ஏன் இன்றும் கூட இதனை உணர்கிறேன். 'இப்போதான் நானே  'ஃப்ராக்ஷன்ஸ்' படிச்ச மாதிரி இருக்கு. திரும்பவும் படிக்கணுமா' என்று அவ்வப்போது தோன்றும். யாரிடமாவது பகிர்ந்துக்கொண்டால் 'இதெல்லாம் ஒரு விஷயமா' என்று சொல்லி விடுவார்களோ நான் கடந்து போனவற்றை இந்த கதைமாந்தர்களும் எதிர் கொள்கிறார்கள் என்பதே எனக்கு ஆசுவாசமாக இருக்கிறது.

இன்னொரு கதை - 'போன்சாய் வாழ்க்கை'. அக்கா தங்கை கதையூடாக ஆண் பெண் வளர்ப்பைப் பற்றி பேசிவிடுவது அழுத்தமாக பதிந்து விடுகிறது. இனி போன்சாயை எங்கு கண்டாலும், சாயாதேவியை நினைக்காமல் இருக்க முடியாது.

'சதி' என்றொரு கதை. வேறொன்றுமில்லை. எழுத்தாளரான மனைவி, கணவன் மீது கொண்ட அன்பால், அவனது  முதல் எழுத்தையும், தனது முதலெழுத்தையும்  சேர்த்து வைத்துக்கொண்ட புனைபெயர். பத்திரிக்கை மூலமாக அறிவித்துவிட்டு, ஆரம்பத்தில் மனைவிதான் கதை எழுதுகிறாள்.

கதைகள்,நாவல்கள், சீரியல்கள்  என்று 'சதி'யிடமிருந்து வந்தாலே  நிச்சயமாக வெளியிடலாமென்று என்கிற நிலை உருவாகிறது. இதன் நடுவில்,'சதி'யில் பாதி கர்ப்பவதியாகி குழந்தையுடன் பொழுதை கழிக்கிறாள். வாசகர் களிடமிருந்து கிடைத்த வரவேற்பும், உற்சாகமும், 'சதி'யின் புகழும்,மயக்கமும் ஒரு கட்டத்தின் கணவனை ஈர்க்க, மனைவிக்கு தெரியாமல் அவளது சம்மதமே இல்லாமல் எழுதி அனுப்பத்தொடங்குகிறான். இலக்கியவட்டத்தில், கூட்டங்களில் 'சதி'யாக தன்னை காட்டிக்கொள்கிறான். 

அவளுக்கும், 'சதி'  எழுதுவதற்கும் தொடர்பே இல்லாமல் போகும் கட்டத்தில் கணவன் 'திருமலைராவ்' துர்மரணம் எய்துகிறான். இலக்கிய உலகம் ஸ்தம்பித்து போகிறது.  இரங்கல்கூட்டத்தில், 'சதி'யின் இழப்பையும் அனுதாபங்களையும் தெரிவிக்கும் ஆண், பெண் எழுத்தாளர்கள் எவரும் , சதியின் பாதியான 'சத்யவதி' இன்னும் உயிரோடு இருப்பதையும், 'சதி'யின் பெயரில் எழுத்துகள் வெளிவரலாமென்ற நம்பிக்கையை கூட வெளிப்படுத்தவில்லை. 'சதி என்ற பெயரிலோ சத்யவதி என்ற பெயரிலோ மீண்டும் ஒரு  கதை இதுவரையிலும் வரவில்லை'.

'ஸ்பரிசம்' -  மடி,ஆசாரம் என்று பெண் பிள்ளைகளை தள்ளியே நிறுத்தி பழக்கப்பட்டுவிட்ட அப்பா மற்றும் மகளுக்கு இடையிலான கதை. வயதான காலத்தில், பாசத்துக்கும், மகள்களின் அருகாமைக்கும் ஏங்குகிறார் அப்பா. ஆனால், எப்போதும் 'மடியாக' இருத்தப்பட்டு பழக்கப்பட்டுவிட்ட மகள் அப்பாவின் கையை எடுத்து வைத்துக்கொள்வதற்கே தயங்குகிறாள்.

அப்பாவின் அருகாமைக்காக‌ ஏங்குகிற சிறுவயதில் தள்ளிநிறுத்தப்பட்டுவிட்டு, அவருக்கு இயலாத காலத்தில், ரிக்ஷாவில் கூட அமர்ந்துக்கொள்ளவோ, வாஞ்சையாக கையை பிடித்து அன்பை வெளிப்படுத்தவோ கூட இயலாதபடி மனதளவில் தள்ளியிருக்கும் மகளின் நிலையை வெகு இயல்பாக காட்டிவிடுகிறது.

'வெள்ளிவிழா', 'அந்த மூன்று நாட்கள்' 'உட்ரோஸ்' திருமதி அதிகாரி' இவையும் என்னை மிகவும் கவர்ந்த கதைகள். முக்கியமாக, 'பயணம்' என்றொரு கதை. இந்த கதை,  ஜெயகாந்தனின் புகழ் பெற்ற 'அக்னி பிரவேசம்' கதையை நினைவூட்டியது. 'அக்னிபிரவேசம்' கதையை வாசித்ததில்லை, ஆயாவின் மூலம் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். 'பயணம்' கதையில், அப்பா பார்த்திருக்கும் சேகரை வேண்டாமென்று சொல்லிவிட்டு தான் காதலிக்கும் மூர்த்தியை திருமணம் செய்துக்கொள்ள செல்கிறாள் ரமா.

இடையில், ராஜமுந்திரி ரயில் நிலையத்தில், பள்ளிக்கூட‌ தோழியையும் அவளது கணவனையும் சந்திக்க அவர்களது வற்புறுத்தலின் பேரில் இறங்குகிறாள். அன்று இரவு, தோழியின் கணவனிடமிருந்து அவளை காத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. நடந்தவை தோழிக்கும் தெரிந்திருக்கிறது. ரமாவிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறாள். வீட்டிலிருந்து கிளம்பி வந்த பெண்ணாக ரமா இப்போது இல்லை.

மூர்த்தியை சந்திக்க மனமற்று, கல்கத்தாவுக்கு விவேகானந்தர் ஆசிரமத்துக்கு செல்கிறாள். சாமியாரிணியாகிவிடும் முயற்சியில் இருக்கும் ரமாவை, மூர்த்தி சந்தித்து திருமணம் செய்துக்கொள்ளுமாறு வற்புறுத்துகிறார். அவரிடம் நடந்ததை சொல்ல, மூர்த்தியோ மறுகுகிறார். 'அவ்ளோதானே, விட்டுத்தள்ளு' என்று தன்னை மீட்டெடுத்துக்கொள்வாரென்று ரமாவின் மனதின் மூலையிலிருக்கும் ஒரு வெள்ளிக்கீற்றும் மறைகிறது.

இந்த நிலையில், தன்னை நிராகரித்த காரணத்தை கேட்க  அவளைத் தேடி வருகிறார் சேகர்.  மூர்த்தியை காதலித்ததையும், தோழியின் வீட்டில் நிகழ்ந்த சம்பவத்தையும் சொல்கிறாள் ரமா. மூர்த்தி சொல்லியிருக்க வேண்டிய வார்த்தைகளை, ரமாவிடம் சொல்கிறார் சேகர். கதை சுபம்.

இந்த கதையை வாசித்தபோது, எனக்குள் 'ஒரு சின்ன விஷயத்து இவ்ளோ களேபரமா..அது ஒரு ஆக்சிடென்ட்.. அதை மறந்துட்டு தாண்டி வரவேண்டியதுதானே.. அதுக்கு எதுக்கு இவ்ளோ குழப்பம்' என்றுதான் முதலில் தோன்றியது. இப்படி  தோன்றியதற்கு என்ன காரணமாக இருக்கக்கூடும் என்று எனக்கே அதிர்ச்சியாக இருந்தது. ஒவ்வொருநாளும் கேள்விபடும் செய்திகளா, அதன்  காலம் நிஜமாகவே நம்மை நகர்த்தி வந்துவிட்டதா?  கற்பு அல்லது கன்னித்தன்மை இதெல்லாம் வீர்யம் இழந்து கடந்தகாலத்து விஷயங்களாகிவிட்டனவா?

மேலும், தன்னம்பிக்கையும் தைரியமும், படிப்பும் கொண்ட ரமா ஏன் சாமியாரிணியாகிவிட வேண்டுமென்று நினைக்கவேண்டும் என்றும் புரியவில்லை. அதே சமயம், ஏன் அந்த காலத்து கதாநாயகிகள் யாராவது தன்னை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமென்று காத்து ஏங்கிநிற்க வேண்டுமென்றும் புரியவில்லை. (அக்னிபிரவேசத்து கதாநாயகியும் திருமணமே செய்துக்கொள்ளாமல்தான் காலத்தை கழிப்பாள் இல்லையா?) ஒருவேளை, எழுதிய காலத்துக்கும், கதைக்குமிருக்கும் தொடர்பும் கூட காரணமாக இருக்கலாம்.

அதேசமயம், இன்றும் யதார்த்தம் அப்படியொன்று மாறிவிடவில்லை. சேகர்கள், கதைகளில்தானே வாழ்கிறார்கள். ஆனால், இந்த சம்பவங்களை விபத்துபோல கடந்துவிட வேண்டுமேயன்றி வாழ்க்கையே போனது போல் கலங்கக்கூடாது என்ற தெளிவுக்கு நான் வந்திருப்பதற்கு சாயாதேவி போன்றோரின் எழுத்துகள் வழியாகத்தான்  என்றே உணர்ந்தேன். அந்த வகையில், 'அவளது பாதை' தொகுப்பு முக்கியமானவை. 

சில வருடங்களுக்கு முன்பு, (கிட்டதட்ட 9 வருடங்கள்?) 'பெண்மைய சிறுகதைகள்' என்று சாகித்ய அகாதமி சிறுகதை தொகுப்பை வாங்கியிருந்தேன். வெவ்வேறு முக்கியமாக தமிழ் பெண் எழுத்தாளர்களின் அழுத்தமான சிறுகதைகள் அத்தொகுப்பில் இடம்பெற்றிருந்தன‌.  ஒவ்வொரு சிறுகதையும் ஒரு நட்சத்திரம்.

அதை மனதில் இருத்தியே, 'அவளது பாதை'யை வாங்கினேன். மொத்தம், 28 தெலுங்கு சிறுகதைகளின் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு. ஆனால், மொழிபெயர்ப்பு மிகவும் ஏமாற்றிவிட்டது. மொழிபெயர்ப்பு குறித்து புகாரளிக்கலாமென்ற அளவுக்கு எரிச்சலும் கோபமும்தான் வந்தன.

சாகித்ய அகாதமி, மொழிபெயர்ப்பு நூலுக்கான எந்த நேர்த்தியையும் இதில் நான் காணவில்லை. வெந்ததும் வேகாததுமான உணவை சாப்பிடுவது போன்ற நிலைதான். இவ்வளவு கேவலமான  மொழிபெயர்ப்பு நூலை இதுவரை வாசித்தது இல்லை. இருந்தாலும், தொகுப்பை தொடர்ந்து வாசிக்க வைத்தது, சாயாதேவியின் சிறுகதைகளிலிருக்கும்  ஜீவன் மட்டுமே.  மறுமுயற்சி எடுத்து, இதனை மொழிபெயர்ப்பு செய்தால் தேவலை.


அவளது பாதை (தெலுங்கு சிறுகதைகள்)
அப்பூரி சாயா தேவி (தமிழாக்கம் கொ.மா. கோதண்டம்)
சாகித்திய அகாதெமி வெளியீடு
விலை: ரூ 165
பக்: 332

'அஞ்சாங்கல் காலம்' ‍ - உமா மகேஸ்வரி

அலுவலகத்திற்கு வந்துவிட்டாலும்,  காலையில் வேலையே ஓடவில்லை. 'ரேணுகா'வையும், 'சுமி'யையும் பற்றியே மாற்றி மாற்றி நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அதற்கு முதல் நாளிலிருந்துதான் வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். 'லைட் ஆஃப் பண்ணு' என்ற தொணத்தலுக்காக வைக்க மனமில்லாமலிருந்தது. காலையில் பப்புவை பேக் செய்ததும்,நேரமாகிவிட்டாலும் கிளம்பாமல் சிறிது நேரம் வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

உமா மகேஸ்வரியின் எழுத்துகள், எப்பொழுதும் மனதுக்கு நெருக்கமானவைதான். அவரது 'யாரும் யாருடனும் இல்லை' என்ற நாவலுக்கு எனது விருப்பப்பட்டியலில் என்றும் இடம் உண்டு.  அவரது கதைமாந்தர்களின் பெயர் நினைவிலில்லா விட்டாலும் கூட, அவர்களது குணாதிசயங்களும், விவரணைகளும் என்றும் இன்றும் கூட மனதில் நிற்கிறது.

'அஞ்சலை' மற்றும் 'ஆனந்தாயி' வாசித்த போதெல்லாம்,மிகவும் பாதித்த கதாபாத்திரமாக அந்த மைய கதாமாந்தர்களே இருந்தனர் அஞ்சலை ஆனந்தாயி என்று. உமா மகேஸ்வரியின் நாவலில், அப்படி டக்கென்று என்னால் சொல்லிவிட முடியாது. அதற்கு காரணம், அவை நமது குடும்பத்தை , இயல்பை அப்படியே பிரதி பலிப்பதுதான் என்று நினைக்கிறேன்.

ஒற்றை மனிதனை/மனுஷியை மையமாக வைத்து அவரது நாவல்களோ கதையோ எப்பொழுதும், சுழன்றதில்லை.  எல்லாமே,  வீடு மற்றும் வீட்டை சுற்றி வலம் வரும்  குடும்பத்தினர் என்ற ஒரு பெரிய கான்வாஸ்தான்.

இந்த நாவலும் அப்படிதான்: வித விதமான‌ மனிதர்களாலும், குழந்தைகளாலும்  நிறைந்திருக்கிறது. அவர்களது உணர்வுகள்,பிரச்சினைகள், சந்தோஷங்கள், துள்ளல்கள்  என்று வாழ்வின் சகல பரிமாணங்களோடும் பயணிக்கிறது. ரேணுகாவில் ஆரம்பிக்கும் நாவல் ரேணுகாவில் வந்து முடிவதற்குள்  நாம்தான் எத்தனை கதாபாத்திரங்களை, அவர்களது உலகங்களை தரிசித்துவிடுகிறோம்.

' ரேணுகா' என்று அடிக்கடி நான் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாலும், வாசித்தபின்னர்  சுகியை மறந்துவிட முடியுமா? அல்லது ஜகியைத்தான் மறக்க முடியுமா?  பவானியை, சிவனம்மாவை, தனசுந்தரியை அல்லது ரத்தினம் அம்மாளை, பரமுவை கிருட்டிணசாமியை... மகாவை..

'யாரும் யாருடனும் இல்லை'யில் கடைசியாக  இல்லாமல் போகும் அந்த வேலைக்காரப் பெண் சுப்பு  இன்றும் மனதில் வாழ்கிறாள். இப்படி அழுத்தமாக, அதே சமயம் சுவாரசியமாக கொண்டு செல்வதற்காகவே,  எனக்கு உமா மகேஸ்வரியை வாசிக்கப் பிடிக்கும்.

இன்னொரு காரணம், வலிந்து பிணைக்காமல் சாதாரண நடுத்தர வர்க்கப் பெண்களை நமது மற்றும் அக்கம்பக்கத்துவீடுகளில் இயல்பாக காணக்கிடைக்கும் குடும்பங்களை காட்சிப்படுத்துவதுமே. ஜன்னலை திறந்தால் மலைமுகடுகள் தெரியாவிட்டாலும் கூட,  'யாரும் யாருடனும் இல்லை'யை என்னால் வடலூர் வீட்டை கற்பனை செய்யாமல் வாசிக்க முடியாது.

வீட்டுக்குப் பின்னால் கொல்லை,முல்லை செடிகள்,குருவிகள், மருதாணி செடி, கிணறு, தென்னை மரம், மலைகள் என்று அவரது நாவல்களோ கதைகளோ  'தேனி'யையும்  ஒரு கதாபாத்திரமாக வைத்து வளர்ந்தாலும், எந்த ஊருக்கும், குடும்பத்துக்கும் பொருந்திப்போவதுதான் அவரது ஒரு நூலைக்கூட விடாமல் என்னை வாங்க வைக்கிறது போலும். (பொதுவாக ஊர்ப்பெருமை(யையும்) பேசுகிற நாவல்கள் எனக்கு அலர்ஜி!)

ஒரு கல்லூரி நடனமொன்று உண்டு. மேலிருந்து வண்ண வண்ணமாக  புடவைகள் கட்டி தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும். அதன் மறுமுனையை  கையில் பிடித்தபடி சுழன்று  சுழன்று ஆடுவார்கள். ஆனால், தொங்கும் துணிகள் ஒருபோதும் சிக்கலாகி மாட்டிக்கொள்ளாது. "அஞ்சாங்கல் காலம்" நாவலும் கிட்டதட்ட அந்த மேடை நிகழ்ச்சி போலத்தான். நாவல் முழுக்க மனிதர்கள் இறைந்துகிடந்தாலும், வாசிக்கும்போது நமக்கு எந்த இடறலும் ஏற்படுவதில்லை.

நாவலை வாசிக்க வாசிக்க, கடந்தவார நீயாநானாவின் காட்சிகள் மனதுள் சுழன்றன. கோபி கொஞ்சம் மிகையுணர்ச்சி காட்டக்கூடியவர் என்றாலும் 'என்னமா இப்படி பண்றீங்களேம்மா' என்று அலுத்து சலித்துக்கொண்ட அந்த நொடி. 'கல்யாண வாழ்க்கைன்னா என்னன்னு உங்க பொண்ணுங்களுக்கு கொஞ்சம் சொல்லுங்க' என்ற வரலாற்று சிறப்பான கேள்வியை கேட்டார் கோபி.

 அதற்கு பதிலளித்த எந்த அம்மாவுக்கும் வாழ்க்கை என்பது இதுதான் என்று அறுதியிட்டு கூற முடியவில்லையே, எல்லாம் அட்வைசாகவே இருக்கிறதே என்று  கோபி ரொம்ப‌ சலித்துக்கொண்டார். அம்மாக்களின் பதில்களைக் கேட்டு, உண்மையில் எனக்கு சலிப்புமில்லை, ஆச்சரியமுமில்லை.

அவர்கள் யதார்த்தமாக, அவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்களோ அல்லது எதற்காக  வளர்க்கப்பட்டார்களோ அல்லது எப்படி வாழவேண்டுமென்று பயிற்றுவிக்கப் பட்டோர்களோ அதைத்தான் அப்படியே பிரதிபலித்தார்கள். அவர்களுக்கு சொல்லத் தெரியாமலெல்லாம் இல்லை. (சொல்வதற்கு இருந்தது அவ்வளவுதான்.) ஆனால், தங்களுக்கு தெரிந்ததைத்தான் மறைக்காமல் சொன்னார்கள்.

மேலும், அம்மாக்களோடு மகள்கள் முரண்பட்ட இடங்களில் ஒன்று சுவாரசியமானது. அதாவது, அம்மாக்கள்தான் தமக்கு தந்திரத்தையும், சூழ்ச்சியையும் கற்றுத்தருவது போலவும், மகள்களின் தூய உள்ளத்தை களங்கப்படுத்துவது போலவும் தோன்றும் இடம் அது.

ஒருவேளை , கோபி, மகள்களுக்கு எதிரில் அமர்ந்திருந்த அம்மாக்களை ஒரு முப்பது வருடங்களுக்கு முன்  சந்தித்திருந்தால்? ஒன்றுமில்லை, இன்று மகள்கள் சொன்னதையேதான் அவர்களும் சொல்லியிருப்பார்கள். (அல்லது இதே மகள்களை அவர்களது மகள்களோடு வரும்காலத்தில் நடத்திப்பார்கலாம்.) எனில், 'அப்படி இருந்த அவர்களை இப்படி மாற்றியது' எது? ஒருவர் மாறாமல் ஒற்றுமையாக ஒரே கருத்தாக அம்மாக்கள் சொன்னது எப்படி?

இதற்கான விடைகள் உமா மகேஸ்வரியின் நாவல்களில் கிடைக்கிறது. கூட்டுக்குடும்பம் என்றில்லா விட்டாலும், அருகருகே வசிக்கும் அண்ணன் தம்பி குடும்பங்கள். அவர்கள் குடும்பங்களின் நிகழ்வுகளே கதை.

தனராணி குழந்தைகளோடு கோயிலுக்க போயிருக்கிறாள். கடை வியாபார விஷயமாக‌ இடையில் வீட்டுக்கு வருகிறார்  செல்வமணி. கோயிலிருந்து திரும்பும் தனராணி,  கணவன் செல்வமணியை வேலைக்காரி செவனம்மாவுடம் பார்த்துவிட, குடும்பத்தில் ச.மு ‍ ச.பி ஆரம்பிக்கிறது.

குழந்தைகளின் மொழியில் 'சண்டைக்கு முன் - சண்டைக்கு பின்' அல்லது 'சிவனம்மா சண்டைக்கு முன் - சிவனம்மா சண்டைக்கு பின்'.

இந்த ஒரு நிகழ்வு, குடும்பத்தை, மூன்று குழந்தைகளின் சின்னஞ்சிறு மனதை, அவர்களது அன்றாட‌ வாழ்க்கையை, பொருளாதாரத்தை மாற்றுப்போடுகிறது என்பது ஒரு கதை.

கணவனை இழந்த ரேணுகாவை, குழந்தையில்லாத கிருட்டிணசாமி இரண்டாந்தாரமாக திருமணம் செய்துக்கொள்கிறார்.  வயது வித்தியாசம் அதிகமாக இருந்தாலும் அவர் பணக்காரராக இருப்பதால் , ரேணுகாவை மணமுடித்து தருவதில் அவளது அம்மாவுக்கும் தம்பிக்கும் எந்த பிரச்சினையும் இல்லை. ரேணுகா, அவளது மைத்துனனான மகாவை விரும்பி 'இருந்திருக்கிறாள்' என்பது  ஒரு கட்டத்தில் கிருட்டிணசாமிக்கு தெரிய வர, இவர்கள் வீட்டில் நடப்பது இன்னொரு கதை.

இன்னொரு அண்ணனது மகள் சுமி. தாயும் மகனுமாக இருக்கும் வீட்டில் மருமகளாக போகிறாள். சமையலறையிலிருந்து, படுக்கையறை வரை எல்லாமே தாய் ரத்தினத்தின் கைப்பிடிக்குள்தான். மகன் ராஜா,  தாயை மீறி எதையும் செய்துவிடவோ சொல்லிவிடவோ இயலாத கைதி.  இது மற்றொரு சுழல்.

தனராணியின் கதையில் வரும் நிகழ்ச்சி இது.  கணவன் விதி மீறி நடப்பதை பார்த்துவிட்டால் , மனைவி அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணாமல் காதும் காதும் வைத்த மாதிரி நடந்துகொள்ள வேண்டுமென்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறாள். வலியுறுத்தப் படுகிறாள். மீறி, நியாயம் கேட்க அவள் பெரியவர்களை அழைத்தபோது, 'நான் அப்படிதான் இருப்பேன்' என்று மீசை முறுக்குகிறது கணவனின் அகங்காரம்.

ஆனால், ரேணுகாவின் கதையிலோ, மகாவுடனான அவளது பழைய உறவு கணவனுக்கு தெரிய வரும்போது கணவன் நிலைகுலைந்து போகிறான். ஒரு ஓநாயைப் போல, இரவுகளிலும் பகல்களிலும் வீட்டிற்குள்ளேயே பழி வாங்க காத்திருக்கிறான். பழசை சொல்லிச் சொல்லியே அவள் மீது கை நீட்டுகிறான்.

நண்பனை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்து மனைவிக்கு அறிமுகப்படுத்தி, அவர்களிருவரையும் தனித்து இருக்க வைத்து ஆழம் பார்க்கிறான். தன் மனைவிக்கு நண்பனை தொலைபேசச் சொல்லி வேவு பார்க்கிறான்.

இசைக்கப்படாத ராகம் என்று சொல்வது போல, இன்னொரு கதாபாத்திரம் பாவை. கிருட்டிணசாமியின் முதல் மனைவி. திருமணமாகி பதினேழு வருடங்களாக பிள்ளைக்கு ஏங்கி கோயில் கோயிலாக, மருத்துவமனை மருத்துவமனையாக தன்னை பலியாக்கிக் கொள்ளும் பூம்பாவை. கணவன் இரண்டாம் திருமணம் செய்துக்கொள்ளப் போகிறான் என்றதும் ஒரு மனைவிக்கு ஏற்படும் உணர்வுகளை, ஆற்றாமையை, தடுமாற்றங்களை பூம்பாவைக்குள் அழகாக காட்டியிருக்கிறார், உமா மகேஸ்வரி.

கணவனின், இரண்டாம் மனைவியை சந்திக்க செல்கிறாள், பூம்பாவை. பெருந்தன்மையாக அவள் சந்தித்து அளவளாவி பரிசுகள் கொடுத்துவிட்டு 'நீ சீக்கிரம் பிள்ளையை பெற்றுக்கோ' என்று சொல்லும்போது, 'அய்யோ பூம்பாவை, கிருட்டிணசாமிக்குதான் பிள்ளை பிறக்கும்  வாய்ப்பு இல்லைன்னு டாக்டர் சொல்லிட்டாங்களே, உனக்கு இன்னும் தெரியலையே' என்று நமக்குதான் அடித்துக்கொள்கிறது.

முதலாளி செல்வமணியை, ஒன்றும் செய்யமுடியாத சிவனம்மாவின் கணவனுக்கு பலியாகிறாள்,அவனது மகள் சிறுமி ஜகி. அதிலிருந்து அவளுக்கு பேய்களும் பிசாசுகளும் பிடிக்கின்றன.  தலைமீது அடிக்கடி மணல் கொட்டுகிறது. வீட்டிற்குள்ளே அறைக்குள் பூட்டி வைக்கப்படுகிறாள். செல்வமணியின் வீட்டை பார்த்து கறுவிவிட்டு போகும் சிவனம்மாவின் கணவனை, இரண்டாம் பிள்ளை பேறுக்காக வீட்டுக்கு வரும் சுமி, ஜகியிடம் பழைய அக்காவாக அணுகும்போதுதான், நாம் பார்க்க முடிகிறது.

மனதுக்குள் ஒருத்தியை பார்த்து பொறாமைப்படும் பெண்கள், தங்கள் குடும்பத்தில் இன்னொரு பெண்ணுக்கு  பிரச்சினை என்று வரும்போது உதவிக்கொள்ள தயங்குவதில்லை. அது, பூம்பாவை :ரேணுகா உறவோ, அல்லது விஜிதாவும் மற்ற மூத்தாள்களுக்குள்ளான உறவோ அதை இயல்பாக அழகாக கதையில் சொல்லிச் சென்ற விதம், நாம் அதே சந்தரப்பங்களை நமது குடும்பங்களில் கண்டதை நினைவூட்டுகிறது.

நிகழ்வுகள், நாவலுக்குள்  தொடர்ச்சியாக சொல்லப்படாவிட்டாலும் கூட, அதன்  தொடர்கண்ணிகளை நமது கற்பனைக்கு விட்டுவிடுவது அழகாகத்தான் இருக்கிறது. எல்லாவற்றையும் சொல்லியிருந்தாலும் கூட வாசிக்கும்போது ஒருவேளை அலுப்பு தட்டியிருக்கும். 

ஆரம்பத்தில் தனித்தனியாக அறிமுகமாகும் கதாபாத்திரங்கள், போகப் போக ஒருவருக்கொருவர் உறவுகளாக இருப்பதை வாசிக்கும்போது நாம் அறிந்துக்கொள்வதுதான் ஒரு பெக் பசில் போல, ஆரம்பத்தில் நான் சொன்ன அந்த பின்னல் நடனத்தை காண்பது போல எவ்வளவு சுவாரசியமாக இருக்கிறது!

 அதோடு, 'அஞ்சாங்கல் காலம்' நாவலை சுவாரசியப்படுத்துவது,  வாசகர்களுக்கு மட்டுமே வெளிச்சமாகியிருக்கிற கதைமாந்தர்களின் ரகசியங்கள்.  ரேணுகாவின் 'தற்கொலை'யும் அதில் அடக்கம்.

சற்று தொய்வாக உணர்ந்தது, இறுதியில் வரும் அத்தியாயங்களான‌ பவானியின் மீதான அழகேசனின் விடலைக்காதல். சில இடங்களின் எழுத்துப்பிழைகள். இவற்றை தவிர்த்தால், அஞ்சாங்கல் காலம், ஒரு
கலைடாஸ்கோப் போல, உள்ளிருக்கும் வளையல் துண்டுகள் மாறாவிட்டாலும் கோணங்கள் மாறும்போது வடிவங்கள் மாறுமே... அதுபோல், கதாபாத்திரங்கள் ஒன்றேயாயினும், அவர்களிடத்திலிருந்து பார்க்கும்போது மாறுகின்ற கோணங்கள்!

ஆணின் ஒரு சிறு செயலென்றாலும், அதனால் பாதிக்கப்படுவது பெண்ணின் வாழ்க்கையும், எதிர்காலமும்தான். யதார்த்தத்தில், இதனை பெரிதாக யாரும் கண்டுக்கொள்வதில்லையென்றாலும், எல்லாவற்றுக்கும் சேர்த்து பெண்ணே  கவனமாக இருக்க வலியுத்தப்படுகிறாள். பவானியின் பள்ளிவாழ்க்கை இதற்கு சரியான சான்று. சுமியின் குடும்பத்தில், ராஜாவின் இருதலைக்கொள்ளி நிலை இதன் மறுபக்கம். செல்வமணியின் மீது தவறிருந்தாலும், தனராணி 'அழுது ஆர்ப்பாட்டம்' செய்யாமல்'  அணுகுமுறையை மாற்றிக்கொண்டிருக்க வேண்டுமென்று சொல்கிறான். குடும்பமென்பது  ஒரு ஆக்டோபஸின் பல கைகள் போல. அதன் ஒவ்வொரு கையும், விதவிதமாக பெண்களின் கழுத்தையே இறுக்கியிருக்கின்றன என்பதை நாவல் போகிறபோக்கில் உணர்த்திச் செல்கிறது. 

உமா மகேஸ்வரியின் கவிதைகள் நீங்கலாக, பெரும்பாலான  அவரது (முதல் தொகுப்பு தவிர) சிறுகதைகளை,நாவல்களை வாசித்திருக்கிறேன். 'யாரும் யாருடனும் இல்லை'க்குப் பிறகு, எந்த தளத்தில் அவரது பெயரை பார்த்தாலும் அவரது எழுத்துகளை/புத்தகத்தை வாங்கி வாசித்திருக்கிகிறேன்.

முதல் நாவலில், ஓடிப்போன குணா சித்தப்பா போல, இங்கு மகா சித்தப்பா. தோட்டத்து முல்லைப்பூக்கள், குருவிகளுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும் பெண்கள். குடும்பத்துக்கு விசுவாசமாக இருக்கும் வேலைக்காரர்கள். பெரிய வியாபார குடும்பங்கள். குழந்தைகளுக் கிடையிலான அதிக பிரசங்கித்தனமான உரையாடல்கள். இவையெல்லாம், ஒரு டெம்ப்ளேட் போல, இந்த நாவலிலும் தொடர்வதாக நான் உணர்வது எனது பலவீனமா அல்லது வாசிப்பின் பலனா என்று தெரியவில்லை.  :‍)

'அஞ்சாங்கல் காலம்' -   அஞ்சாமல் வாசிக்கலாம். :‍)

நாவல்: அஞ்சாங்கல் காலம்
உமா மகேஸ்வரி
வெளியீடு: வம்சி
பக்: 448
விலை: ரூ. 350

மித்ராவந்தி‍‍‍--GoneGirl--மௌனத்தின் குரல்

தூத்துக்குடியிலிருந்து வந்த பெரிம்மாவை, பிக்கப் செய்ய மின்ரயில் நிலையத்துக்கு சென்றிருந்தேன்.காலை நேரம். பூக்கடைகள், காய்கறி கடைகள் எல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உயிர் பெறத்துவங்கியிருந்தன.  புத்தம் புதிதாக மலர்ந்த மலர்களையும், தொடுக்கப்பட்டிருந்த சரங்களையும் ரசித்தபடி ஒரு பூக்கடையின் ஓரம் ஒதுங்கினேன். பூக்கடைக்கு பின்னாலிருந்த டீக்கடையிலிருந்து வந்த ஒருவர்,

"என்னம்மா? திரும்பவும் ஒண்ணாயிட்டீங்க போல? நேத்து சமாதானமாயிட்டீங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன்?"

அதற்கு, அந்த பூக்காரம்மா சொன்னது பதில் யதார்த்தமான பதில்தான். ஆனால், முகத்தில் அறைகிற யதார்த்தம்!

"ஆமா...என்ன பண்றது? சண்டையும், சந்தோஷமும் சேர்ந்ததுதான் வாழ்க்கை. ஒருநாள் முடியை பிடுச்சு இழுக்கறான்...அடுத்த நாள் ஒன்னுமே நடக்காத மாதிரி வந்து பேசறான். அதுக்காக என்ன விவாகரத்தா நாம பண்ண முடியும்? ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் வெட்டு, குத்துன்னு என்னன்னவோ பண்ணிடறாங்க... பொண்டாட்டிய..அதல்லாம் பார்க்கும் போது....இப்படியே ஓட்ட வேண்டியதுதான்"

வரும்வழியிலெல்லாம், அந்த பெண்ணின் பதிலையே என் மனம்  திரும்ப திரும்ப சவைத்துக்கொண்டிருந்தது.

"வச்சி ஓட்டுயெம்மா"

கண்மணி குணசேகரனின் ஒரு கதை அது.  கோபக்கார கணவனுக்கு வாழ்க்கைப்படும் ஒரு  பெண். திருமணமாகி, மறுவீடாக  அம்மா வீட்டுக்கு வந்திருப்பாள். கிளம்ப தாமதமாகி விட, கோபத்தில் எல்லார் முன்னாடியும் திட்டிவிட்டு தனியாக கிளம்பி சென்றுவிடுவான் அவன். விதிர்விதிர்த்து போய் நிற்கும் மகளிடம், தாய் சொல்லும் வார்த்தைகள் இவை.

"வச்சி ஓட்டுயெம்மா"

ரொம்ப நாட்களுக்கு, என்னை தொந்திரவு செய்த வார்த்தைகள் அவை.

இந்த நாட்டில், நிறைய பெண்களுக்கு கொடுக்கப்படும் ஒரே ஆப்சன் அதுதான் இல்லையா?!

தில்லி 6யில் வரும் 'சசூரால் கெந்தா ஃபூல்' பாடலை கேட்கும் போதெல்லாம் சசி தேஷ்பாண்டே நாவல்தான் நினைவுக்கு வரும். ஒரு மருமகள், தன் புகுந்த வீட்டை ஒரு அடுக்கு சாமந்தியோடு ஒப்பிட்டு பாடும் நாட்டுப்புற பாடல் அது. சாமந்தியை பொதுவாக யாரும் பார்த்தவுடன் விரும்ப மாட்டார்கள்.

ஆனால், அதன் மணம் பழக பழக பூவை  விரும்பத் தொடங்கிவிடுவார்கள். அதன் ஒவ்வொரு மடல்களும் ஒவ்வொருவிதம். அதைப்போல், புகுந்த வீட்டிலும் பலவித மனிதர்கள்...ஒவ்வொரு வீட்டுக்கும் பலவித பக்கங்கள்...
இந்த சின்னஞ்சிறு பாடல் நமது இந்திய கூட்டுக் குடும்பங்களை, அதன் பல்வேறு முகங்களை, அதில் புதிதாக வந்து சேரும் பெண்ணின் நிலையை வெகு எளிதாக குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தில் காட்டிவிடும்.

அந்த பாடலை நினைவூட்டிய புத்தகம், இந்த புத்தக சந்தையில் வாங்கிய  மித்ராவந்தி. குறுநாவல்தான். ஒரு கூட்டு குடும்பதான் கதைக்களம். மூன்று மகன்கள். மருமகள்கள். மித்ராவந்தி, இளைய மருமகள். கொஞ்சம் குறும்புக்காரி. கள்ளம் கபடமின்றி தெருக்காரர்களிடம் முக்கியமாக ஆண்களோடு பழகுவது, குடும்பத்தினருக்கு சங்கடத்தை தருகிறது.

அதன்காரணமாக,அவ்வப்போது சண்டையும் முள்கிறது. நன்றாக உடுத்திக்கொள்கிறாள், அலங்கரித்துக் கொள்கிறாள், மற்றவர்கள் மீது தன் கவனம் திரும்பும்படி நடந்துக்கொள்கிறாள் என்று தன்மீது குவியும் குற்றச் சாட்டுகளுக்கு பதிலாக, 'தன் கணவன் தன்னை கண்டுக் கொள்வதில்லை' என்று குடும்பத்தினரிடம் கூறுகிறாள், மித்ராவந்தி. இதனால், மித்ராவந்தியின் கணவனுக்கே பூசை கிட்டுகிறது.

திருமணமாகி சென்றிருக்கும் அந்த வீட்டின் மகள், குழந்தைப்பேறுக்காக வீடு திரும்புகிறாள். இதனால், மித்ராவந்திக்கு தன் தாய்வீட்டுக்கு செல்ல அவகாசம் கிடைக்கிறது. கணவனோடு, தாய் வீட்டுக்கு செல்கிறாள் மித்ராவந்தி. கணவன் மீது அவளது தாய்க்கு இருக்கும் மோகத்தை கணநேரத்தில் கண்டுக்கொள்ளும் மித்ராவந்தி தன் வாழ்க்கையை எப்படி மீட்கிறாள் என்பதுதான் கதை.

தன்னை மதிக்காத கணவனாக இருந்தாலும்,'அவன் தன்னை கவனிப்பதில்லை' என்று வெளிப்படையாக பேசும் பெண்ணாக இருந்தாலும், கணவனை சாகுந்தலையாக மீட்டு வாழ்ந்து தீர்க்க வேண்டிய தலையெழுத்து இந்திய பெண்களுக்கு மட்டுமில்லை, அமெரிக்க பெண்களுக்கும் இருக்கிறது போலும் என்று உணர்த்தியது "Gone Girl" படம்.

அதே சமயம், எல்லாவற்றையும் ஏற்றுகொண்டு  மௌனத்தின் குரலாகவோ அல்லது சாமந்தி பூவின் மடல்களை உருவகப்படுத்திக் கொண்டுயோ வாழ்ந்து தீர்க்க தேவையில்லை. தன் கனவுகளை, ஆசைகளை, எதிர்காலத்தை, வாழ்க்கையை சிதைத்த கணவனை தண்டிக்கலாம், தப்பில்லை என்றும் இந்த படம் சொல்வதாகவும் கொள்ளலாம்.

நண்பர்களின் மூலமாக கிடைத்த காப்பிதான். பொதுவாக, தமிழ் மட்டும் குட்டீஸ் படங்களைத்தான் சேமிப்பேன். 'ஆங்கிலம்' என்ற போல்டருக்குள் நுழைந்தபோது தலைப்பு ஈர்க்க வாரயிறுதிக்காக சேமித்துக்கொண்டேன். நெட்டிலும் படத்தைப் பற்றி எந்த  விமர்சனத்தையும் வாசிக்க வில்லை. ஞாயிறு மதிய சோம்பலுக்கு ஏற்றது போல, மெதுவாகத்தான் ஆரம்பித்தது.  விளையாட்டு போல அந்த  'க்ளூ' குறிப்புகள் படத்தை சூடு பிடிக்க வைக்கிறது.

இறுதியில், இவை எல்லாமே ஏமி திட்டமிட்ட செய்ததுதான் என்பது தெரிய ஆரம்பிக்கும் நொடிதான் இருக்கிறதே!! ஏமி உயிரோடு இருப்பாள் என்று தோன்றாதபோது, அவள் காரில் பறக்கும் நொடி 'ஜிவ்' வென்றிருக்கிறது. திருமண வாழ்க்கையில் நம்பிக்கையை சிதைத்தற்கு, ஏமாற்றிய தற்கெல்லாம் பெரிய தண்டனைகள் கிடையாது. ஏன், தண்டனைகள் வேண்டாம், ஒரு குற்றச்சாட்டாகக் கூட வெளியில் சொல்லமுடியாது.

தண்டனைகள் கிடைக்க  வன்முறை நடந்திருக்க வேண்டும். அடி, உதை, சூடு என்று கண்ணில் படுமளவுக்கு வன்முறைகளுக்கான சான்றுகள் இருந்தாலொழிய, தண்டனைகள் கிடைப்பது வெகு அரிது. சசி தேஷ்பாண்டே, 'மௌனத்தின் குரல்' நாவல் மூலம் வெகு அழகாக உணர்த்தியிருப்பார்.

நாவலை வாசித்து இருவருடங்கள் இருக்கும். வாசித்த போதே, நாவலை மூடி வைத்ததும், அதில் ஒன்றியது போலிருந்த அல்லது  பாதித்த விஷயங்கள் எதுவும் நினைவுக்கு வரவில்லை. ஆனால், அதில் அவர் சொல்லி யிருக்கும் ஒவ்வொன்றும் கனமான விஷயங்கள். நாவலில் அவர்  சொல்லியிருக்கும் பிரச்சினைகளும், காரணங்களும் நமது அம்மாக்களின், அக்காக்களின், அண்ணிகளின் ஏன் தெரிந்த எல்லா பெண்களின் வாழ்க்கையை பிரதிபலிப்பவை.

 இருந்தாலும், எந்த பெண்ணும் தன்னை ஏமாற்றியதற்காக , பொய் சொன்னதற்காகவோ, சீண்டப்பட்டதற்காகவோ அல்லது தன் விருப்பு வெறுப்புகளை கிஞ்சித்தும் மதிக்காகதற்காகவோ அல்லது தனது அடை யாளங்களைஅழித்ததற்காகவோ எந்த கணவனையும் தண்டித்துவிடவில்லைதானே!

எவ்வளவுதான் சீரும் சிறப்புமாக பிறந்த வீட்டில் வாழ்ந்திருந்தாலும், புகுந்த வீட்டிற்கு வந்தபின் தன்னை அவர்களுக்காக அல்லது திருமண வாழ்க்கைக்காக தன்னை மாற்றிக்கொண்டு 'வச்சி ஓட்டுவதுதானே'  யதார்த்தம். தனது சுயத்தை அழிப்பதை யாரும் கொலை என்று எண்ணுவதில்லையே!

அதிலிருந்து மாறுபட்டிருந்ததுதான், இந்த படம் எனை ஈர்த்தது போலும்!கதை அல்லது நாவல்தான் என்றாலும், இவ்வளவு நுட்பமாக, இழை கூட பிசகாமல் திட்டமிட்டு கணவனை சட்டத்தின் பிடிக்குள் மாட்டிவிட முடியுமா என்று ஆச்சரியமாக இருந்தது. தனது அடையாளங்களை மறைத்துவிட்டு வேறு ஊரில் வாழும் ஏமி, பணம் பிடுங்கும் கும்பலிடம் மாட்டிக்கொண்டு அவளுக்கு ஏற்படும் கையறு நிலை!

உடனடியாக, அதிலிருந்து  மீண்டு  வந்து, அவள் மீது காதல் கொண்ட கொலீன்சோடு தொடர்பு கொள்கிறாள். அவனது தொல்லை அத்துமீறும்போது, அவனை போட்டுத்தள்ளவும் அவள் தயங்கவில்லை. அதுதான், ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல், 'அவள் என்ன, மனநோயாளியா' என்று எண்ண வைத்தது.  

ஆனால், அந்த பூக்கார அக்கா சொல்வது போல, 'ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் வெட்டு, குத்துன்னு என்னன்னவோ  பண்ணிடறாங்க... பொண்டாட்டிய... அதல்லாம் பார்க்கும் போது'....இதுவும் சரிதான் என்று ஏற்றுக்கொள்ளலாம். இறுதியில், 'அவள் திரும்பி வந்தால் போதும்' என்று அவளது கணவன் மீடியா மற்றும் மக்கள் அனு தாபத்துக்காக சொல்லும்போது, சரியாக அவனது கைகளில் வந்து விழுகிறாள். திருமண பந்தத்தை காப்பாற்றுகிறாள். 

படத்தில், மிகவும் பிடித்ததே, ஒவ்வொன்றையும் அவள் திட்டமிட்டு செய்வதும், அந்த புதிர்  பாணியிலான குறிப்புகளும், எந்த அழுத்தங்களுக்கும் தன்னை விட்டுக்கொடுக்காமல் தன் சுயத்தை தக்க வைத்துக் கொள்ள போராடுவதும், அதனை மீட்டெடுப்பதும்தான். அமெரிக்காவிலாவது, மீடியாவில் தான் சொல்லிவிட்ட‌ வார்த்தைக்காக கட்டுப்படுகிறார்கள். இங்கோ சுனந்த புஷ்கரின் மரணதின் விடுகதையே இன்னும் அவிழ்க்கப்படவில்லை!

குறிப்பு:படத்தில் நெருக்கமான உடலுறவு காட்சிகளும், பகீர் கிளப்பும் கொலை மற்றும் ரத்தக்காட்சிகள் உண்டு.

மய்யழிக் கரையோரம் - எம். முகுந்தன்

   
என் பி டியில்தான் இந்த புத்தகத்தை வாங்கினேன். வேறு எங்கு ரூ48க்கு நாவல்களை விற்பார்கள்? சாகித்திய அகாதமியில் கூட ரூ 100க்கு குறைவாக இருந்த புத்தகங்கள் இந்த முறை குறைவு. சில வருடங்கள் காத்திருந்தால், 30%க்கும் 40%க்கும் கழிவு வைத்து விற்பார்கள். நாவலுக்கு வருகிறேன்...புத்தகத்தின் பின்னுரையை பார்த்து, கொஞ்சம் வறட்சியாக இருக்குமோவென்று நினைத்தேன். ஆனால், நினைத்ததற்கு நேர்மாறாக இருந்தது.

வாசித்ததும் நெடுநேரம் உறுத்திக்கொண்டிருந்த ஒரு கேள்வி, நமது மண்ணின் இந்த நாவல், ஏன் ரஷ்ய இலக்கியங்கள், பிரச்சார நூல்கள் அளவுக்கு பேசப் படவில்லை என்பதுதான்.  ரஷ்ய இலக்கியங்களுக்கு சற்றும் குறைந்த தில்லை, இந்த நாவல்.  அதற்காக, பிரச்சார நாவல் என்றும் இதனை சுருக்கிவிட முடியாது. (ஒருவேளை, நாவல் இறுதியாக தாசன் என்ற தனிமனிதனின் வாழ்க்கையை, அவனது சோகத்தை பேசுவதால் இருக்குமோ?)

மய்யழி  கேரளாவின் சின்னஞ்சிறு ஊர். கண்ணூருக்கும் தலைச்சேரிக்கும் இடைப்பட்ட ஊர். இந்தியாவில் இருந்தாலும், மய்யழி ஒரு காலத்தில் வேறு உலகத்தை சார்ந்து இயங்கியது. மய்யழி என்பது மாஹே என்று நாம் அழைக்கும் ஃபிரெஞ்சு காலனி.

அந்த பிரதேசம், விடுதலையாவதற்கு முந்தைய காலகட்டத்திலிருந்து,  இந்திய யூனியனில் சேரும் காலம் வரையிலான  மய்யழி மக்களை, தெருக்களை, சர்ச்சை, மணியோசையை, மய்யழி புழையை,அது கலக்கும் அரபிக்கடலை, கடலுக்கு அப்பாலிருக்கும் வெள்ளி யாங்கலை சுற்றி சுழல்கிறது நாவல்.

'பாட்டி, நான் எங்கிருந்து வந்தேன்' என்ற  பேரக் குழந்தைகளின் கேள்விக்கு எல்லா மய்யழியின் பாட்டிகளுக்கு பதில் தெரியும்.  தொலைவில், சமுத்திரத்தில் தெரியும் வெள்ளியாங்கலிலிருந்துதான் எல்லா மய்யழி மக்களும் வருவது. பிறப்புக்காக காத்திருக்கும் மய்யழி மக்கள் அங்கே தும்பிகளாக பறந்து திரிந்து கொண்டிருப்பார்கள். அப்படி, பிறப்புக்கும் மறுபிறப்புக்கும் காத்திருக்கும் ஆன்மாக்கள், பிறப்பு களுக்கிடையில் சிறிது ஓய்வெடுக்கும் ஆன்மாக்கள்....

அப்படி வெள்ளியாங்கலிலிருந்து, பறந்து வந்த ஆன்மாதான் தாசன். நாவலின் முக்கிய நாயகன். நன்றாக படிக்கக்கூடிய ஒருவன். அதன் காரணமாக, ஊரில் கிடைக்கும் மரியாதையும், சலுகையும், அன்புமாக வளர்ந்து வரும் தாசன், பாண்டிச்சேரியில் மேற்படிப்பை முடித்துவிட்டு ஸெக்ரத்தாரியாவிலோ அல்லது பிரான்சில் ஸ்காலர்ஷிப்புடன் படிப்பையோ தொடருவான் என்ற அனைவரது நினைப்பையும் தலைக்கீழாக்கி எடுக்கும் ஒரு முடிவும், அதனையொட்டி   மய்யழியில் ஏற்படும் மாற்றங்களுமே நாவல்.

தமிழ்நாட்டுக்கு  பாண்டிச்சேரியைப் போல், கேரளாவுக்கு மய்யழி. பிரெஞ்சு காலனிக்காக மட்டுமல்ல... சாராயத்துக்கும்தான். பாண்டிச்சேரியை போலவே, அங்கும் குடி வழிந்தோடுகிறது. ப்ரெஞ்சுக் கல்வியை கற்பிக்கும் கல்லூரிகள் இருக்கின்றன. கப்பல்கள் வழியே பட்டாளங்களும், துரைகளும் வந்திறங்குகின்றனர். துரைகளும்,அவர்களது கைகளை பிடித்துக் கொண்டு கடற்கரையில் காற்று வாங்கச் செல்லும் மிஸ்ஸிகளும், அவர்களது குதிரை வண்டிகளும், பிற்காலத்தில் கார்களுமாக மய்யழியின் தெருக்கள் ஒரு காலத்தில் நிறைந்திருக்கின்றன.

துரைகளுக்கு  விசுவாசிகளாக, கிட்டதட்ட அவர்களை தெய்வமாக பார்த்து ஆராதிப்பவர்கள்தான் மய்யழி மக்கள்.அவர்களில் ஒருத்திதான் குறம்பியம்மா. குறம்பியம்மாவின் மகன் தாமு. பத்தாவது பாஸ் பண்ணிய தாமுவுக்கு ஒரு வெள்ளைக்காரரின் உபகாரத்தால் கோர்ட்டில் ரைட்டர் வேலை கிடைக்கிறது.

குறம்பி யம்மாவுக்கும், தாமு ரைட்டரின் குடும்பத்துக்கும் வெள்ளைக்காரர்களே  கண் கண்ட தெய்வமாகின்றனர். தாசன், ரைட்டர் தாமுவின் மகன். சூட்டிகையான சிறுவன். குடும்பத்தின் நிலை உணர்ந்து படித்து, பள்ளி இறுதித் தேர்வுகளில்  தேர்ச்சி பெறும் ஒருசிலரில் ஒருவர்.

அவனுக்கு ஆரம்பப்பள்ளி ஆசிரியராக அறிமுகமாகும் குஞ்ஞனந்தன் மாஸ்டர்,பின்னர் நமக்கு ஒரு கம்யூனிஸ்ட்டாக அறிமுகமாகிறார். அவரிடமிருந்து, தாசனுக்கும்,பப்பனுக்கும், வாசூட்டிக்கும் பரவும் சுதந்திர வேட்கையும், கம்யூனிஸ்ட் சித்தாந்தமும், மக்கள் மத்தியிலும் பரவி,  1954யில் மூப்பன் துரையையும், மற்ற பிரெஞ்சு பட்டாளத்தையும் கப்பலில் ஏற்றி சொந்த ஊருக்கு திருப்பி அனுப்பிய வரலாற்றை  கண் முன் கொண்டு வந்து நிறுத்துகிறது, நாவல்.

அவர்களின் சுதந்திர வேட்கையும்,மக்களின் போராட்டங்களும் நாவலின் பிற்பகுதியில் வருவதுதான். ஆனால்,நாவல் முழுக்க நிரம்பியிருப்பது,  விதவிதமான  மய்யழி மக்களும், அவர்களது கதைகளும், அன்றாட வாழ்க்கையும், ஆசைகளும்  நம்பிக்கைகளுமே!  நாவலின் சுவையை கூட்டுவதும்  அவர்கள்தான்!

பாம்பாக மாறி, தன் காதலியை அடைந்த குபேரன் செட்டியார், தாய்நாட்டின் மானம் காத்து சிதையில் எறிந்த பிரான்சு நாட்டின் இடையச் சிறுமி, தன் கோயிலின் வாழைக்குலையை எடுத்தவனை நொண்டியாக்கிய குளிகன் தெய்வம் என்று சுவாரசியத்துக்கு கொஞ்சமும் குறைவில்லை.   அதோடு,  குறம்பியம்மாவின் யானை தந்த பொடி டப்பாவும், மிஸ்ஸியின் கேக்கும் வாய்பேசாத கதாபாத்திரங்களாக நாவலின் இறுதி வரை பயணிக்கின்றன‌.

நாவலில், சில இடங்களில் தமிழர்கள் வருகிறார்கள். கறுப்பானவர்களாக, முரடர்களாக,மடையர்களாக பெண் பித்து பிடித்த‌ பிரெஞ்சு போலீசுக்காரர்களாக மய்யழில் வலம் வருகிறார்கள். (நாவல் எதிர்ப்பாளர்களுக்கு ஒரு நற்செய்தி!என்ன, நாவல் வந்து கிட்டதட்ட 60 வருடங்கள் ஆகியிருக்கும்...ஆனால், எதிர்க்கணும்னு முடிவு செய்திட்டா நாலு வருசம் என்ன....நானூறு வருசம் என்ன?)

நாவலை வாசிக்க வாசிக்க, லேண்டர்தான் என் கண் முன் விரிந்தது. பழங்கால பிரிட்டிஷ் காலத்து வீடுகள், பிரிட்டிஷ் பெண்களின் பெயர்களை தாங்கி நிற்கும் வில்லாக்கள், கல்லறைகள், அவர்கள் விட்டுச் சென்ற நாய்களின் இன்றைய தலைமுறை....

ப்ரெஞ்சு துரைகளும்,அவர்களது பட்டாளமும் கப்பலேறி செல்லும்போது கூடவே செல்லும் மய்யழி மக்கள், கொழும்பு வழியாக சென்று பாண்டிச்சேரியில் இறக்கிவிடப்படுகிறார்கள். துரைகளோடே பிரான்சுக்கு சென்றுவிடுவோம் என்று வெள்ளைக்காரர்களை துரத்திவிட மனமற்று விசுவாசம் காட்டுகிறார்கள். இறுதியில், பஞ்சத்தில் அடிபட்டவர்களைப் போல், சொந்த ஊருக்கே  திரும்பி வந்து பழைய வாழ்க்கையை வாழ்கிறார்கள்.  ஆனாலும், பிரெஞ்சு துரைகள் கப்பலும், பீரங்கியும் கொண்டு வந்து மய்யழியை திரும்ப கைப்பற்றுவார்கள் என்று  காத்திருக்கிறார்கள்.

 திரும்பி வராது என்று தெரிந்த பழங்காலத்து வாழ்க்கைக்கு ஆசைப்பட்டுக் கொண்டே, சுதந்திர வாழ்க்கையின்  சௌகரியங்களை ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள்.ஆப்சன் செய்து பிரெஞ்சு குடியுரிமையை ஏற்கிறார்கள். இதில், சுதந்திர போராட்டக்காரர்களும், புரட்சிக்காரர்களும் இருப்பதுதான் யாரும் எதிர்பாராத முரண்.

தாசன், யாருக்காக தன் சொந்த வாழ்க்கையை தியாகம் செய்தானோ அந்த மக்கள் அனைவரும் சுதந்திரத்துக்குப் பிறகு சொந்த வாழ்க்கைக்கு திரும்புகிறார்கள். வாழ்க்கையின் உன்னத செல்வங்களை அடைகிறார்கள்.  தாசனுக்கும் சந்த்ரீக்கும் மிஞ்சுவதென்னவோ   வெள்ளியாங்கலில் கிடைக்கும்  ஓய்வுதான்!

உயிர் போகும்  இறுதியில் 'தான்  தோற்றதாக' ஒப்புக் கொள்ளும் தாமு ரைட்டர், பெற்ற மகனிடம் எதற்காக அவ்வளவு வைராக்கியம் பாராட்ட வேண்டும்?  வெளி நாட்டிலிருந்து சம்பாரித்த பணத்தையெல்லாம், கொட்டி, தன் மகள் சந்த்ரீக்காக பங்களா கட்டும் பரதன், மகளின் காதலன் தாசனிடம் ஏன் அவ்வளவு கடுமையாக நடந்துக்கொள்ள வேண்டும்? அந்த இரவில், தன் தங்கை கிரிஜாவை சந்திக்க தாசன் ஏன் செல்லவேண்டும்?

 கண்ணூரின் இண்டு இடுக்கில், பெயர் தெரியாத கிராமங்களில் 'தெய்யங்களுக்காக' அலைந்து திரிந்த போது,  ஒவ்வொரு மின் கம்பங்களிலும், நிழல் குடைகளிலும் சின்னஞ்சிறு இடம் விடாமல் சே குவாராவின் முகத்தை அச்சிட்டிருந்ததை பார்த்தது வியந்தோம். சே குவாரேவின் சொந்த ஊரில் கூட, அவரை இந்தளவுக்கு போற்றியிருக்க மாட்டார்களென்று பேசிக்கொண்டோம். சிறு ஊர்களில் கூட, சிவப்பு கொடிகளும், கல்வெட்டுகளும்! அதற்கான பின்னணி, இந்த நாவலின் குஞ்ஞனந்தன் மாஸ்டர் வீட்டில் மாட்டியிருக்கும் படங்களிலிருந்துதான் துவங்கி யிருக்கிறது போலும்!

மாஹே செல்ல வாய்த்தால், கடற்கரை சாலையில், சர்ச் மணியோசை கேட்டபடி நடக்க வேண்டும். மய்யழியின் பாலத்தில் நடந்து தாசன் ஒளிந்திருந்த இடத்தை தேட வேண்டும். அரபிக்கடலையும், வெள்ளியாங்கலையும் பார்த்தபடி அமர்ந்துக்கொள்ள வேண்டும். மறுபிறப்புக்கு இடையில் சிறகடித்து பறக்கும் தும்பிகளில்   குறம்பியம்மாவை, லெஸ்லீ துரையை, குஞ்ஞி மாணிக்கத்தை, பாம்பு விஷமிறக்கும் மலையனை, கள்ளுக்கடை உன்னி நாயரை, பப்பனை, லீலாவை, சந்த்ரீயை, அவளது பாதசரங்களை,நாணியை, தேவியை, அவர்களது கலப்பின குழந்தைகளை, தாசனை, சந்த்ரீயை தேட வேண்டும்!

நாவல்: மய்யழிக் கரையோரம் (எம். முகுந்தன்)
தமிழில்: என் பி டி
விலை: ரூ 48
பக்கங்கள்: 266

தேவதாஸ் - சரத் சந்திர சட்டோபாத்தியாய‌

கல்கத்தா பயணத்தின்போது இரண்டு நடைபயணங்களை தேர்ந்தெடுத்திருந்தோம். ஒன்று, ஹூக்ளி நதிவழியே, கடவுள்கள் உருவாகும் இடம், ஆங்கிலேய ஆட்சியின் நினைவுத்தடங்கள், கல்கத்தாவின் மாடமாளிகைகள் மற்றும் சிறிதும் பெரிதுமான கல்கத்தாவின் பழங்கால கடைத்தெருக்கள், இஸ்லாமிய பக்கம், கல்கத்தாவின் சீனா. இதில், முதலில் சென்ற நடைபயணத்தில் கல்கத்தா பாபுக்களின்  மாடமாளிகைகளையும் கோபுரங்களையும் நேரில் கண்டோம். ஒரு சில மாளிகைகள் இன்றுவரை  நன்றாக பராமரிக்கப்பட்டிருக்க, பெரும்பாலானவை சிதிலமடைந்தும், களையிழந்தும் காணப்பட்டன‌.

 

பெரிய பெரிய தூண்கள், விக்டோரிய அமைப்பிலான முகப்புகள், தளங்களாக பிரிக்கப்பட்டு உள்ளே இன்னும் உள்ளே என செல்லும் அறைகள், பெரிய முற்றம், யானைகள் பராமரிக்க தனி இடம் என்று இந்த மாளிகைகள் ஒவ்வொன்றும் ஆடம்பரமானவை. கிட்டதட்ட, நமது காரைக்குடி வீடுகள் போல.

ஆங்கிலேய ஆட்சி இந்தியாவில் காலூன்றிய காலம். கல்கத்தாவில் ஆங்கிலேய  ஆதிக்கம் வலுப்பெற்றபோது, அதன் வழியாக செல்வாக்கு மிக்கவர்களாக சில வங்காளிகள் உருவானார்கள்.வணிக ரீதியாக பிரிட்ஷாருக்கு நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ உதவியவர்கள்.          அந்த வங்காளிகளே  கல்கத்தா பாபுக்கள் என அறியப்பட்டார்கள். கிட்டதட்ட, ஒரு ஐரோப்பிய ஜமீந்தார்களைப்போல வாழ்ந்திருக்கிறார்கள்.

கல்கத்தா பாபு என்றாலே, எனக்கு எப்போதும் நினைவுக்கு வருவது தேவதாஸ்தான். முக்கியமாக ஷாருக்கானுக்காகவும், போனாப்போகுதென்று ஐஸ்வரியாவுக்காகவும் பார்த்த படம். படம் பார்ப்பதற்கு முன்புவரை, 'தேவதாஸ்' என்றால் காதலுக்காக உருகி மருகி பைத்தியக்காரனாக ஆனவன் என்பதே மனதுக்குள் இருந்த பிம்பம். பள்ளி மற்றும் கல்லூரி நாட்கள் எங்களுக்கு கற்றுக்கொடுத்ததும் அதுதான்.

மனிதனாகக்கூட, மதிக்க தகுதி இல்லாத, தன்னைப்பற்றிய எந்த நினைவும் இல்லாத குடியிலே அழிந்து போன  கிறுக்கனாகத்தான் தேவதாஸ் கதாபாத்திரம் எனக்குள் இருந்தது.சோபை இழந்துபோன , அந்த பழங்கால மாளிகைகளை கண்டபோது, ஒவ்வொன்றும் எனக்கு தேவதாஸின் வீட்டையே நினைவுபடுத்தின.  தேவதாஸின் குடும்பம் ஒரு அச்சு அசலான கல்கத்தா பாபு குடும்பம்.

சமீபத்தில்தான், சரத் சந்திர சட்டோபாத்தியாய எழுதிய தேவதாஸ் ஒரிஜினல் புத்தகத்தை (தமிழில்) வாசித்தேன்.  இந்த புத்தகம், நான் பார்த்த தேவதாஸ் படத்திலிருந்து மிகவும் வேறுபட்டிருந்தது.  :‍)

பள்ளி செல்லும் சிறுவனாக அறிமுகமாகிறான்  தேவதாஸ்.  அநேகமாக பத்து வயதிருக்கும் அவனுக்கு அப்போது.பள்ளிக்கூடம் அவனை ஈர்க்கவே இல்லை. பிரம்பு வைத்திருக்கும் வாத்தியார், தண்டனைகள், மணங்கு சேர் கணக்குகள் என்று பள்ளியை வெறுக்க அவனுக்கு போதுமான காரணங்கள் இருந்தன.   பக்கத்துவீட்டு சிறுமி பார்வதி. அவன் என்ன சொன்னாலும் கேட்பவளாக, அவன் பின் தொடர்ந்து வருபவளாகவே இருக்கிறாள். ஒருநாள், கூடப்படிக்கும் சிறுவனை, தேவதாஸ் மண்ணில் தள்ளிவிட்டுவிடுகிறான். ஆசிரியருக்கும், தந்தைக்கும் பயந்து  தோப்பில் சென்று பதுங்கிக் கொள்கிறான். அது அவனுக்கான தனியான இடம். ஹூக்கா பிடிக்கவும், மரம் ஏறவுமான இடம். பார்வதி அந்த இடத்தை அறிந்தவளாக இருக்கிறாள்.

பள்ளியில் நடந்ததை, ஆசிரியர் தந்தையிடம் வந்து சொல்கிறார். பார்வதி மூலமாக, தேவதாஸ் தோப்பில் இருப்பதும், ஹூக்கா பிடிப்பதும் தந்தைக்கு தெரியவருகிறது.  வைத்து விளாசிவிடுகிறார்.   பார்வதி மீது கோபம் கொண்ட தேவதாஸ், அவளிடமும் முரட்டுத்தனத்தை காட்டுகிறான். அடி வாங்கிக் கொண்டாலும் பார்வதி, அவனிடம் நட்பாகவே இருக்கிறாள். தேவதாஸ் இல்லாத பள்ளிக்கூடத்துக்கு  செல்லவே அவளுக்கு பிடிக்கவில்லை.

ஒருமுறை, மீன் பிடிக்க செல்லும் தேவதாஸுக்கு உதவியாக செல்கிறாள். கிளையின் ஒரு முனையை அவளை பிடித்துக்கொள்ள சொல்லிவிட்டு அதன் அடுத்த முனையில் தொங்கிக்கொண்டு மீன் பிடிக்கிறான், தேவதாஸ். ஏதோ ஒரு கணத்தில், பார்வதி  விட்டுவிட, கீழே விழுந்து அடிபடுகிறான் தேவதாஸ். அதற்காக, பார்வதியின் நெற்றியில், தூண்டிலால் அடிக்க, முன்நெற்றியில் காயமேற்படுகிறது. பாட்டியும் அம்மாவும் கேட்கும்போது, ஆசிரியர் அடித்ததாக சொல்லிவிட அதிலிருந்து பார்வதி பள்ளிக்கூடத்துக்கு செல்வது தடைபடுகிறது. இப்படி பாதி புத்தகம் முழுவதும், சிறுவயது விளையாட்டும், நட்பும், சண்டையுமாக இருக்கிறது.

கல்கத்தா செல்லும் தேவதாஸ், ஆரம்பத்தில் பாருவுக்கு கடிதங்கள் எழுதுகிறான். அதன்பின், கல்கத்தாவாசியாகவே மாறிவிடுகிறான். தனிமையை உணரும் பார்வதி, மீண்டும் கல்வியை தொடரவிரும்புகிறாள்.  ஒருகட்டத்தில், பார்வதியின் திருமணத்தை நடத்திவிட அவளது குடும்பம் மணமகனை தேடுகிறது.

படத்தில் வருவதைப்போல, தேவதாஸின் தாய்க்கும், பாரூவின் தாய்க்கும் சபதமெல்லாம் நடப்பதில்லை. குத்தல் பேச்சுகளும் இல்லை. பாரூவின் குடும்பத்தை, 'சாதாரண குடும்பம், விற்று வாங்கி என்று' என்றுதான் தேவதாஸீன் குடும்பம் நினைக்கிறது. தேவதாஸுக்கு, பார்வதியை திருமணம் செய்துக்கொள்ளும் எண்ணம் வரும்போதும் 'பெற்றோர் என்ன நினைப்பார்கள், விற்று வாங்கி என்று' என்று நினைக்கிறான்.

ஒரு இரவில், தேவதாசை தேடி பார்வதி அவனது அறைக்கு வருகிறாள். யாருக்காவது தெரிந்தால், அதில் அவமானமடைவது அவளாகத்தான் இருக்கும் என்றாலும், தேடி வருகிறாள். தேவதாஸ், தைரியமின்றி அவளை  திருப்பி அனுப்பிவிடுகிறான். ஒருவேளை, இருவரும் எங்காவது சென்றிருந்தால், கதை வேறுமாதிரி இருந்திருக்கும். தேவதாஸ் தைரியமாக  எந்த முடிவும் எடுக்காதது, பார்வதியை பாதிக்கிறது.

எந்த சலனமும் இல்லாமல், தன்னைவிட இருமடங்கு வயதான ஒருவரை கணவனாக ஏற்கிறாள். தன் வயது ஒத்த அவரது வாரிசுகளுக்கு தாயாகிறாள். தனது கடமைகளுக்குள் மூழ்கிவிட, அதன்பிறகே தனிமையை,காதலை உணரும் தேவதாஸ் கல்கத்தாவுக்கு செல்கிறான். இடையில், தந்தை இறந்துவிட, தேவதாஸுக்கு சொத்து பிரிகிறது. தாயும், காசிக்கு செல்கிறாள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குடிக்கு அடிமையாகிறான், தேவதாஸ். அவன் சந்திரமுகியை சந்திப்பதும், அவள் காதல்வயப்படுவதும் ஏற்கெனவே தெரிந்ததுதான். ஆனால், படத்தில் வருவதைப் போலெல்லாம் அவர் எழுதியிருக்கவில்லை.

சந்திரமுகியின் இரண்டாம் கட்ட வாழ்வை பார்த்து, அவளுக்கு கொஞ்சம் பணத்தை தானம் செய்கிறான், தேவதாஸ். குடியால், உடல்நலம் பாதிக்கப்பட மருத்துவமனையில் சேர்கிறான். தேறினாலும்,  குடியை விடமுடியாமல் இறுதிகட்டத்தை எட்டுகிறான். முடிவை அறிந்துக்கொண்ட தேவதாஸ், பார்வதி இருக்கும் ஊருக்கு வந்து சேர்கிறான். நாவலைப்பொறுத்தவரை, மனதை உருக்கும் காட்சி அதுவே.

யாருமற்ற அனாதையாக, இறந்து போகிறான்,தேவதாஸ்.  ஒழுங்காக தகனம் கூட செய்யப்படாத, அவனது உடலை,  பறவைகள் கொத்திக்கொண்டிருக்க, 'தன் ஊரைச் சேர்ந்த ஒருவன் இங்கு வந்து இறந்திருக்கிறான், அவன் பெயர் தேவதாஸ் என்று சொல்கிறார்கள் என்ற செய்தியை  கேட்டு' பார்வதி வீட்டிலிருந்து ஓடி வருகிறாள். அவளை பிடிக்கச் சொல்லி கத்துகிறார், அவள‌து கணவன்.அதோடு முடிவடைகிறது நாவல்.  

படத்தையும், நாவலையும்  ஒப்பிட்டு பார்க்க முடியாதுதான். ஆனால், 'தேவதாஸ்' என்று நினைத்தாலே ஏற்படும் பிம்பத்துக்கும் , மூலத்துக்கும் கொஞ்சமாவது நியாயம் இருக்கவேண்டும்தானே!

 நாவலின் ஆரம்பத்திலிருந்தே இருவரும் சிறுவயது நண்பர்களாக, விளையாட்டு பிள்ளைகளாக பழகுகிறார்கள். தேவதாஸும் பார்வதியும் ரொம்பவெல்லாம் இந்த புத்தகத்தில் காதல் வயப்படவில்லை. தேவதாஸின் தந்தை மரணத்துக்கு வருகிறாள் பாரு. அங்கும் இருவரும், பழைய நண்பர்கள் போலவேதான் பேசிக்கொள்கிறார்கள். நமக்குச் சொல்லப்பட்ட தேவதாஸீன் தன்மைகளை  நாவலில் எங்குமே பார்க்கமுடியவில்லை.

வரிக்கு வரி சரிபார்க்க முடியாதுதான் என்றாலும், படம் வேறு ஒரு தேவதாஸீன் கதையைத்தான் சொல்கிறது. உண்மையான தேவதாஸின் கதை மிகவும் எளிமையாக, அருமையாக இருக்கிறது. இறுதியில் அவர் சொல்வதுதான் மிகவும் முக்கியமானது. 'தேவதாஸீன் மரணத்தைப்போல் யாருக்கும் ஏற்படக்கூடாது என்று பிரார்த்தனை செய்யுங்கள். ஒரு மனிதனின் மரணம், அன்பையும் நட்பையும்,பாசத்தையும் உணர்ந்தபடி நிகழவேண்டும். பரிவான ஒரு முகம், அவன் கண்ணுக்குமுன் தெரிய வேண்டும்' என்பதாக. (அதே வாக்கியங்களை கொடுக்க முடியவில்லை...)

 கல்கத்தாவின், அன்னை தெரசா இல்லத்த்தில், அவர் காப்பாற்றிய மக்கள் இறக்குமுன்பு சொன்னதாக எழுதிவைத்திருந்தார்கள்.  'செத்துப்போவது பற்றி பயமில்லை. ஆனால், யாருமற்ற அனாதையாக, எவருக்கும் தேவையற்று, ஒரு கேவலமான மிருகத்தைப்போல் நாங்கள் செத்துப்போவோம் என்று நினைத்தோம். இப்போதோ, எங்கள் மீது அன்பு காட்டும் பரிவான உங்கள் முகத்தை கண்டபடி செத்துப்போவது நிம்மதியாக இருக்கிறது.' என்று!

 வறுமையிலும், கடுங்குளிரிலும்,அழுக்கிலுமிருந்து அன்னை தெரசா அள்ளிக்கொண்ட மனிதர்கள் சொன்னதைதான் சரத் சந்திராவின் நாவலும் சொல்வது வியப்பாக இருந்தது!

ஆதிவாசிகள் ‍- பிலோ இருதயநாத்

ஏதோ ஒரு மலைப்பயணத்தின்போது, 'பிலோ இருதயநாத்'  பெயரை பெரிம்மாதான் எனக்கு சொல்லியிருந்தார்.ஏதோ ஒரு அந்த காலத்து வார‌இதழின் பெயரை , அவரது கட்டுரைகளுக்காக காத்திருப்போம் என்று. புத்தகம் வாங்கிய தளத்தில், இவரது பெயரை பார்த்ததும், மின்னல் வெட்ட, இந்த புத்தகத்தை வாங்கினேன்.

வாசித்ததும் தோன்றியது, இவர் 'தென்னிந்திய ஜிம் கார்பெத்'! :‍) இதுவரை நான் கேள்விபட்டிருந்தது, ஊட்டியின் தோடர்கள், குறும்பர்கள் மட்டுமே. குருவிக்காரர்களை ஆதிவாசிகளாக நினைத்ததேயில்லை.  இந்த புத்தகத்தில், நீலகிரியில் கோத்தர்கள், தோதுவர்கள், கசவர்கள் என்று பல்வேறு ஆதிவாசிகள் இருப்பதை இவர் பதிவு செய்கிறார். ஆந்திராவின் ஆதிவாசிகள், மராட்டியத்தின் ஆதிவாசிகள், நீலகிரியின் ஆதிவாசிகள் என்று ஏராளமான தகவல்கள்.

இவை ,வெறும் தகவல்களாக மட்டும் இல்லாமல், அவர்கள்து பழக்க வழக்கங்கள், திருமண சடங்குகள், உணவு, வேட்டையாடும் முறை, உடைகள், காட்டைப் பற்றியும், விலங்குகளையும் பற்றிய ஆதிவாசிகளின் அறிவு என்று முதல் பகுதி ஒரு  மானுட சுரங்கமாகவே இருக்கிறது. இரண்டாம் பகுதிதான், வெகு சுவாரசியம். அதை வாசித்ததிலிருந்து, 'மல்லா எல்கா' என்ற குரல் பிலோ இருதயநாத் இதயத்தில் மட்டுமல்ல..என்னுள் அந்த தாயின் குரல் எழுந்து அடங்குகிறது. 'நல்லூரா பீ...ர்...லா' மற்றும் 'மத்து மராலே'வும் சுவையான அனுபவங்கள். இதில், 'மத்து மராலே' பப்புவுக்கு படித்தகாட்ட, ஆரம்பத்தில் அதிர்ச்சியானவள்,  பின்னர் விழுந்து விழுந்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். 'ஷிகாரி சாம்பு' போல எண்ணிக்கொண்டாளாம்.

கசவர்கள் என்ற இனத்தவர்கள், உதகையில் வசித்து வருபவர்கள். இவர்களைப் பற்றி பெரிதாகவும் எதுவும் யாருக்கும் தெரியாது. ஆர்வத்தால், கால்நடையாக அவர்களைத் தேடிச்செல்கிறார், பிலோ இருதயநாத். கசவன் இனத்தவருடன் காட்டைச் சுற்றிப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கையில், களைத்து ஒரு மரத்தினடியில் வேரின்மீது அமருகிறார்கள். களைப்பும் பசியும்  மேலோங்க, ரொட்டியையும் பழத்தையும் சாப்பிடுகிறார்கள்.

பழத்தை வெட்டிய பின் கத்தியை அந்த வேரில் குத்திவைத்திருக்கிறார், அந்த கசவன். அதிலிருந்து ரத்தம் வருவதை பார்த்து கசவனிடம் சொல்ல, ஒரு நிமிடம் ஒன்றும் புரியாமல்,சட்டென கத்திக்கொண்டே எழுந்து   ஓட ஆரம்பித்திருக்கிறார், கசவன். இவரும், வாயில் ரொட்டியை கவ்வியபடியே அவர் பின்னால் ஓடியிருக்கிறார். அந்த ஆதிவாசி ஓடும்போது உதிர்த்த வார்த்தைகள்தான் 'மத்து மராலே'. 'மலைப்பாம்பு' என்று பொருளாம்!

இந்த ஆதிவாசி மக்களை கண்டடைய இவர் மேற்கொண்ட பயணங்களே விசித்திரமானவை. இன்றுபோல், மசினகுடிக்கோ, கோத்தகிரிக்கோ அதைத்தாண்டிய மலைப்பகுதிகளுக்கோ பெரிய போக்குவரத்து வசதிகள் இல்லை. விறகுகள் ஏற்றிச்செல்லும் லாரிகள், அங்கிருந்து கால்நடையாக, சில இடங்களில் சைக்கிள் என பயணம். அதோடு, வெளி ஆட்களோடு பழகவோ அவர்களை பார்க்கவோ கூச்சப்படும் ஆதிவாசிமக்களோடு மாதக்கணக்கில் தங்கி அவர்கள் நம்பிக்கையை பெறுவது சாதாரண விஷயமல்ல.

சிலமாதங்களுக்கு முன்பு பத்திரிக்கையில் படித்தது இது.இன்றும், பெரிய அளவில் வெளி உலகத்தொடர்புகளே இல்லாத, நாகரீக மனிதர்களை சந்திக்க மறுக்கும் ஆதிவாசி மக்களை, சமீபத்தில் பத்திரிக்கையாளர்கள் சந்திக்கச் சென்றபோது, 'தொப்பி அணிந்து வருவாரே' என்று ஒருவரை பற்றி அவர்கள் நினைவுகூர்ந்தார்களாம். ஆனால், பத்திரிக்கையாளருக்கு யாரென்று தெரியவில்லையாம்.

இங்குவந்தபிறகுதான், அவருக்கு தெரியவந்திருக்கிறது,  அந்த ஆதிவாசி மக்கள் விசாரித்தது, பிலோ இருதயநாத் பற்றி என்று!   ஒருமுறை, அவர்கள் அன்புக்கும் நம்பிக்கைக்கும் பாத்திரமாகிவிட்டால், ஆதிவாசிமக்கள் போல் வேறு யாருமில்லை என அவர் உணர்ந்து எழுதியது, எவ்வளவு உண்மையாகியிருக்கிறது!

உண்மையிலேயே, காட்டுவாசி மக்கள் வாழ்வில் நடனம் இரண்டற கலந்திருக்கிறது. அதற்கு சாட்சியாக, அவர்களது பாடல்களையும் அந்த மொழியிலேயே பதிவு செய்திருக்கிறார். என்ன, நமக்குத்தான் புரியவில்லை.
வெறும் தகவல்களாக மட்டுமில்லாமல், அவருக்கேற்பட்ட சுவையான சம்பவங்களோடு கொடுத்திருப்பதுதான், இந்த புத்தகத்தை நினைவில் தங்கவைக்கிறது.

குருவிக்காரர்களை , 'காக்கை,நரிப்பல், மணிகள்' விற்பவர்களாக, டால்டா டின்களை கட்டிக்கொண்டிருப்பவர்களுமாகவே  நான் அறிந்திருக்கிறேன். வடலூரில், வீட்டுக்கு எதிரில், இருந்த புளிமரத்தில் கூடாரம் அடித்து தங்கியிருப்பார்கள். ஒரு ரேடியோ எப்போதும் அவர்களிடம் இருக்கும்.  அந்த கூட்டத்தை அடுத்த விடுமுறைக்கு வடலூர் செல்லும்போது பார்க்க முடியாது.
சிலநாட்கள் கழித்து வேறு ஒரு கூட்டம் வந்து தங்கியிருக்கும்.

இந்த நாடோடித்தனத்துக்கு பின்னான‌ காரணத்தை இந்த புத்தகத்தின் வாயிலாக அறிந்தபோது, அதிர்ச்சியாக, ஆச்சரியமாக,சிரிப்பாக‌ இருந்தது. ஒரு கூட்டத்தில் குழந்தையோ, வயதானவர்களோ இறந்துவிட்டால், அவர்களை புதைத்துவிட்டு அந்த இடத்தை காலி செய்துவிடுவார்களாம்.  புதிய இடத்துக்கு சென்ற பின்பும், மூன்று இரவுகள், எல்லாரும் வட்டமாக கைகளைக் கோர்த்துக்கொண்டு அமர்ந்துக்கொள்வார்களாம். தூங்குவதில்லையாம். இரவில், திடீரென்று அலறல் சத்தம்போல் கொடுப்பார்களாம்.

அதாவது, இறந்தவர்கள் பேயாக வந்து அவர்களில் யாரையாவது பிடித்துக்கொள்வார்கள், கைகளை கோர்த்துக்கொள்வதால் பேயால் மொத்தமாக எல்லாரையும் இழுக்க முடியாது என்பது அவர்கள் நம்பிக்கை.

இந்த ஒரே காரணத்தால்தான் இவர்கள் நாடோடிகளாக இன்றும் இருக்கிறார்களாம். நான் நினைத்தது போல், இவர்கள் பிச்சைக்காகவோ இடவசதிக்காகவோ ஊர் ஊராக செல்லவில்லை! அநேகமாக, இறந்தவர்களுக்கு செய்யப்படும் சடங்குகளான‌ நாற்பது அல்லது பதினாறாம் நாள் இதற்கெல்லாம் முன்னோடி, இந்த சடங்காக இருக்கலாம்!

ஊட்டியில், சேரம்பாடி என்ற ஊர் இருக்கிறது. அந்த பெயருக்குப் பின்னால் இருக்கும் வரலாறு சுவாரசியம். சேரன் செங்குட்டுவன் இமயம் செல்வதற்கு முன் நீலகிரியில் தங்கியபோது, கொங்குநாட்டு ஆதிவாசிகள் அவனுக்கு 'குரவை கூத்து' ஆடினார். அதை சிலப்பதிகாரம் பதிவு செய்திருக்கிறது. அவன் தங்கி கோட்டை அமைத்த இடம் தான் 'சேரன் பாடி'. அது இன்று மருவி சேரம்பாடி எனவும் பகாசுரன் மலை எனவும் வழங்கப்பட்டு வருகிறது.

 'லைஃப் ஆஃப் பை' பார்த்த சூடோடு 'ரிச்சர்ட் பார்க்கரை' நேரில் பார்க்க வேண்டும் என்ற பப்புவின் தொணத்தலால்/ஆசையால் மசினகுடி சென்றோம். பந்திப்பூர் மற்றும் முதுமலையை பார்க்கலாம் என்பது பயணத்திட்டம். நாங்கள் சென்றது, முழுக்க அரசாங்கத்தின் சவாரி(சஃபாரி) ஊர்திகளில். மயில் பறந்ததையும், காட்டுயானைகளையும், பார்க்கிங் டீரையும் பார்க்க முடிந்ததே தவிர,ரிச்சர்ட் பார்க்கர் கண்ணுக்குப்படவே இல்லை. அதன்பிறகு,  ஒரு ட்ரெக்கிங்‍ பறவைகளைக் காணச் சென்றோம்.

ஏறக்குறைய, 25 வகை பறவைகளை முதலில் கண்டது மசினகுடியில்தான்.    பப்புவும், எப்படியாவது ஒரு ரிச்சர்ட் பார்க்கரையாவது நேரில் பார்த்துவிட வேண்டும் என்பது போல் அங்கிருந்த நாட்களில் எல்லாம் மனதில் புலியோடு அலைந்து கொண்டிருந்தாள்.

புலியைப் பார்த்தோமோ இல்லையோ, யானைகளை, யானைக்கதைகளை நிறைய கேட்டோம். வழியெங்கும் காடுகள் முழுக்க யானையைப் பற்றியும் ரிச்சர்ட் பார்க்கர் பற்றியும் கதைகள்தான் சிதறிக்கிடந்தன. அதுவும் யானையைத் தேடி தனியாகவோ அல்லது நண்பர்களுடனோ ரிசர்வ் காட்டுக்குள் சுற்றி பலியாகும் வெளிநாட்டுக்காரர்கள் பற்றிய கதைகள்!!

 

கிட்டதட்ட 20 வருடங்களுக்கு முன் தன்னந்தனியாக யானையை  போட்டோ எடுத்து மிதிபட்டு இறந்த  ஆங்கிலேய பெண்ணிலிருந்து, ஆறு மாதங்களுக்கு முன் யானையால் துரத்தப்பட்டு பந்தாடப்பட்ட ஐரோப்பிய இளைஞர்  வரை!!  அனுமதிக்கப்படாத காட்டுப்பகுதிக்குள் மாலை வேளைகளில் சுற்றித் திரிவதை என்னவென்று சொல்வது!! இந்த வருடத்தின் ஆரம்பத்தில் கூட, 67 வயதுடைய ஒருவர், யானைகளைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்பவர்,மசினகுடியில் யானைக்கு பலியாகியிருக்கிறார்.

இன்று போல்,அவ்வளவாக வசதிகளில்லாத காலத்தில் ஒருவர், காட்டுக்குள் அலைந்து திரிந்து ஆதிவாசிகளை சந்தித்திருக்கிறார், ஆபத்தான  இடங்ளிலிருந்து தப்பியிருக்கிறார், அபாயமான விலங்குகளிடமிருந்து தப்பியிருக்கிறார். இதுவே என்னை மிகவும் ஆச்சரியத்துக்குள்ளாக்கியது.

அவர் சந்தித்த விசித்திரமான ஆதிவாசிகள் - பறவை வடிவ மச்சமுள்ள மனிதன் பாம்புகளை 'வா' என்றதும் புற்றிலிருந்து வருவது, மலைப்பகுதிக்கு கவர்னருக்காக பாதை அமைத்தது, பஞ்சாயத்துகள் என்று கொஞ்சம் கூட சுவாரசியத்துக்கு பஞ்சமில்லை. இயற்கை மற்றும் விலங்குகளை நேசிப்பவர்களுக்கு மட்டும்தான் இந்த புத்தகம் என்றில்லை, யார் வேண்டுமானாலும்  எவரும் வாசிக்கலாம்.  நேரில் கண்டு, அவர்களோடு வாழ்ந்து, கற்று எழுதியிருக்கும் அனுபவங்களின் வீச்சு என்றுமே தனிதான்!

(இமயமலையில் வீரதீர சாகசங்களை புரிந்த‌ 'வட இந்திய ஃபிலோ இருதயநாத்' ஜிம் கார்பெத்தின் 'மேன் ஈட்டர்ஸ் ஆஃப் குமோன்' மற்றும்'மை இந்தியா'வை 'உத்தராகாண்ட் காட்டுக்குள் வாசித்து பயந்துகிடந்ததையும் பற்றி எழுதி வைக்க வேண்டும்!) :-)

ஆதிவாசிகள் ‍-  பிலோ இருதயநாத் (பானு பதிப்பகம்)

புத்தகம் வாங்க‌

'அரே..சோட்டே பன்ட்டீ...தேரா சாபூன் ஸ்லோ ஹே க்யா?' மொமெண்ட்

சனி, ஞாயிறுகளில் பப்புவை வகுப்புகளில் விட்டுவிட்டு வெளியில் தேவுடு காப்பது வழக்கம். கம்பெனிக்கு, என்னைப்போலவே சிலபல தியாகி செம்மல்கள். பேச்சு, வழக்கம்போல பள்ளியைப் பற்றிய‌ குமுறல்கள், தேர்வுகள், 'சாப்பிடறதே இல்ல' குறைகள் எல்லாம் தாண்டி விழிப்புணர்வு ('பகீர் கிளப்பும்' என்று வாசிக்கவும்) செய்திகள் நோக்கி நகரும்.

இன்று பேச்சு எதையெதையோ சுற்றி, வெகு சீக்கிரத்தில் 'விழிப்புணர்வு'க்கு வந்துவிட்டது.


'இது எங்க எதிர்வீட்டுக்காரங்க சொன்னாங்க..அவங்க பையனுக்கு நடந்ததாம். பத்து வருசத்துக்கு முன்னாடி. அப்போ அவனுக்கு ஒரு பதினாறு வயசு இருக்கும். டெந்த்தோ +1ன்னோ  படிச்சிட்டிருந்திருக்கான். சாயங்காலம் ஸ்கூல்லேருந்து வீட்டுக்கு வந்துட்டு, பக்கத்துலே ஃப்ரெண்ட் வீட்டுக்கு போயிருக்கான். இந்த டிவிஎஸ் 50யிலேதான் போயிருக்கான். போய் நோட்புக் வாங்கிட்டு, வர்ற வழியிலே ஒரு பானிபூரி கடையிலே சாப்பிட்டு இருந்துருக்கான்.  யாரோ வந்து, 'தம்பி இந்த அட்ரெஸ் பார்த்து சொல்லுப்பா'ன்னு கேட்டுருக்காங்க, ஒரு சீட்டை காட்டி. அவனும் வாங்கி பார்த்திருக்கான், அவ்ளோதான் தெரியுமாம்...அப்படியே ஒரு மாதிரி மயங்கி தள்ளாடினதுதான் தெரியுமாங்க. லேசா, நினைவு வந்து பார்த்தா, கார்லே போயிட்டிருக்கானாம். கூட தடிதடியா அஞ்சாறு பேரு இருக்காங்களாம்'

'சாயங்காலத்துலேயேவா?'

'ஆமாங்க...வெளிச்சமாதான் இருந்துருக்கு..தள்ளாடினவனை கைத்தாங்கலா பிடிச்சிருக்காங்க.யாரும் ஒன்னும் கேட்டுக்கலை. அவனுக்கு கார்லே நினைவு இருக்காம்.ஆனா, கையை காலை அசைக்க முடியலையாம். ஆனா, அவங்க பேசிக்கறதெல்லாம் நல்லா தெரியுதாம். 'பையன் நல்லாவே இருக்கான். நல்ல வளர்த்தி'ன்ன்னு இன்னும் என்னவெல்லாமோ பேசிக்கறாங்களாம். இதையெல்லாம், கேட்கும்போது அவங்க அம்மாவுக்கு எப்படி இருந்துருக்கும்..அவன், ஸ்போர்ட்ஸ் பர்சன். ஆளும் நல்லா வளர்த்தியா இருப்பான். ஏதோ, கண்ணு, கிட்னி திருடற ஆளுங்க போல இருக்கு. அவனுக்கு ரொம்ப பயம் வந்துட்டு அப்படியே அமைதியா இருந்துருக்கான்.
'பசிக்குது, எங்கேயாவது நிறுத்தி சாப்பிட்டு போகலாண்டா'ன்னு சொல்றாங்களாம். சரி, இவனை எப்படி அப்படியே விட்டுட்டு போறதுன்னு யாரோ சொல்றாங்களாம். இதெல்லாம் கேட்டுகிட்டே, இந்த பையன்  கம்முன்னு இருந்திருக்கான். ஹோட்டல்கிட்டே நிறுத்திட்டு, அவனை போட்டு குத்தி அடிச்சு பாக்கறாங்களாம். முழிப்பு வந்துடுச்சா இல்லையான்னு பார்க்கறதுக்கு. இவன், எல்லாத்தையும் வாங்கிட்டு அமைதியா இருந்துருக்கான். எல்லாரும் போனப்பறம், எழுந்து ஒரே ஓட்டம்தானாம்.  கண்ணு மண்ணு தெரியாம ஒரே ஓட்டமாம். '

"ஓ!கேக்கும்போதே பயமாருக்கே"

"பயமாருக்குல்ல....எனக்கு கூட நினைச்சா பகீர்ன்னு இருக்கு. இப்போ அவரு அமெரிக்காலே இருக்காரு."

"ஓ"

" ஒரே இருட்டாம். என்ன ஏரியான்னே தெரியலையாம். தூரத்துலே, ஒரு டெலிபோன் பூத் இருந்துருக்கு. இவன் அங்கே போய், இதெல்லாம் சொல்லிட்டு, போலீசுக்கு போன் பண்ணிக்கறேன்னானாம். அவரு ஒரு ஹேண்டிகேப்ட் பர்சன். டெலிபோன் பூத் வைச்சிருந்துருக்காரு. அவருதான் சொல்லியிருக்காரு, 'தம்பி, நீ உங்க வீட்டுக்கு போன் பண்ணு, இது ஆந்திரா பார்டர்.' ஆந்திரா பார்டர்லேதாங்க இந்த மாதிரி விஷயமெல்லாம் நடக்குது.'போலீசே கூட இந்த ஆளுங்களுக்கு சப்போர்ட்டா இருப்பாங்க. எதுக்கு வம்பு, என்னாலேயும் உன்னை அந்த பசங்ககிட்டேயிருது காப்பாத்த முடியாது. நீ போன் பண்ணிட்டு, இங்கே டேபிளுக்கு கீழே இருந்துக்கோ'ன்னு சொல்லியிருக்காரு. அவனை ஆறுமணிக்கு கடத்தியிருந்துருக்காங்க. அஞ்சு மணிநேரம் கார்லே வந்துருக்காங்க போல. அவங்கம்மாவுக்கு இந்த பையன் இப்படி போன் பண்ணினதும் கையும் புரியல..காலும் புரியலையாம். "

"ஆமா...எப்படியிருந்துக்கும்?? கேக்கும்போது,நமக்கே பகீர்ன்னு இருக்கே!"

"அவங்க‌ சொந்த ஊரு திருத்தணி. ஊர்லே இருக்க தம்பிக்கு போன் பண்ணினா அவர் எடுக்கவேயில்லையாம். ராத்திரி இல்லே...தூங்க போய்ட்டாரு. அப்புறம் எப்படியோ அவரை பிடிச்சு சொன்னதும், கார்லே அஞ்சாறு ஆளுங்களோட அவரும் கிளம்பி போயிருக்காரு. அந்த டெலிபோன் கடைக்காரரே, வழியெல்லாம் சொல்லி ஒருவழியா வந்துட்டாங்க. அவங்க வந்து தேடினதும், கடைக்காரருக்கு யாருன்னு புரியலையாம்...ஒருவேளை, அவனுங்களா இருந்தா என்ன பண்றதுன்னு கம்முன்னு இருந்தாராம், அந்த பையனே, இல்ல, இவங்க எங்க மாமாதான் சொல்லிட்டு கிளம்பி வந்திருக்கான். கடைக்காரருக்கு அவங்க மாமா கொஞ்சம் காசை கொடுத்துட்டு வந்திருக்காங்க. இந்த உதவி எவ்ளோ பெரிய உதவி, இல்லைங்க?! "

"ஆமா...கண்டிப்பா"

"இது எதிர்வீட்டுக்காரங்களுக்கே நடந்துருக்கு...அதுவும் பையனுக்கு. பொண்ணுங்கன்னா, இன்னும் ஜாக்கிரதையா இருக்க வேண்டியிருக்கு. அதுக்காக, எல்லாரும் கெட்டவங்க இல்ல. ஆனா, யாரை நம்ப முடியுது சொல்லுங்க இந்த காலத்துலே!"

"அது என்னவோ உண்மைதான். "

அப்போது மணி ஏழேகாலாகிவிட்டிருந்தது. வகுப்பு விடும் நேரம்.

"சரி, கிளம்பறேங்க"


"எப்படி போவீங்க நீங்க? இந்த வழியா ஹாட் சிப்ஸ் இருக்கே..அப்படிதான். கொஞ்சம் வெளிச்சமா இருக்கும். இந்த பக்கம் போனா ஒரு மாதிரி டெசர்ட்டட்டா இருக்கும், இருட்டா வேற இருக்குல்ல"

தெருவின் மறுமுனை ரயில்நிலையத்துக்கு அருகில் இருந்தாலும், இருட்டாக இருப்பதால் இரவில் அவ்வழியை தவிர்ப்பது வழக்கம்.

"அது ரொம்ப சுத்து வழியா ஆச்சே! இந்த வழியிலேயே போகலாம். ஒன்னும் பயமில்லே. ஆனா, ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு அந்த லெஃப்ட்லே போகாதீங்க. அதுதான் இருட்டா இருக்கும். மெயின் வழியிலே போங்க"

அதன்படியே வழக்கமான வழியை தவிர்த்துவிட்டு, தெருவின் மறுமுனை வழியாக வந்தோம். இந்த கதையை கேட்டுவிட்டு நிம்மதியாக எங்கேயாவது நடக்க முடியுமா?

அதற்குள் பப்புவுக்கு ஆயிரம் கேள்விகள். "ஏன், அந்த வழியா போகலே? ஏன் இப்படி வந்தே?" என்ற கேள்விக்கு அவரின் அந்த சம்பவத்தையே பதிலாக சொன்னேன். கூடவே, 'யாராவது வழி கேட்டா அப்படி சீட்டையெல்லாம் எடுத்து பார்க்க கூடாது." என்றும்.

"ஏன் ஆச்சி? அது எப்படி மயக்கம் வரும்? ஊசி போட்டாதானே மயக்கம் வரும். எனக்கு, ஆபரேஷனுக்கு முன்னாடி ஒரு டாக்டர் ஊசி போட்டாரு. நான் தூங்கிட்டேன்." - பப்பு

"ஆமா, மயக்க மருந்து கலந்துருப்பாங்களா இருக்கும். அது காத்துலே பரவும் இல்லே, அப்புறம், அந்த காத்து மூக்கு வழியா பிரெயினுக்கு போகும் இல்ல. அதான்" - அடியேன்

"அதுக்குதான், யாராவது ஏதாவது சாக்லெட் கொடுத்தா சாப்பிடக்கூடாது. அவங்க, பரவால்ல, எடுத்துக்கோன்னு சொன்னா என்ன பண்றது? வாங்கிட்டு தூர போட்டுடணும் இல்ல?" - பப்பு

"ம்ம்.."

"ஆச்சி, அந்த அட்ரெஸ் சீட்டுலே மயக்க மருந்து இருக்கும் இல்லே...அது, எடுத்துட்டு வந்து கேட்டவங்க வைச்சிருக்கும்போதும் காத்துலே பரவும் இல்ல...அந்த ஆளுக்கு மயக்கம் வந்து விழலையா?" - பப்பு

ஆஆஆஆஆ!!

ஆமா இல்லே!

எனக்கு ஏன் இது தோணாம போச்சு??

ஒருவேளை, ஆட்டோவில் நடுஇரவில் ஏறிய வெள்ளைச்சேலை கட்டிய உஜாலா கதையோ!! :))

பப்புவும் பொன்மொழிகளும்

பப்பு, எப்போது தத்துவங்களையும், பொன்மொழிகளையும் வீசுவாள் என்று கணிக்கவே முடியாது. 'கடையில பொருள் வாங்கிவிட்டு எப்போவும் பில் வாங்கணும்' என்று சொல்லியிருப்பேன். என்றைக்காவது காசை கொடுத்துவிட்டு பேச்சு சுவாரசியத்தில் திரும்புகையில் "இந்தாங்க பில்" என்பார் கடைக்காரர். அதை சுட்டி காண்பித்த, அடுத்த நொடிகளில் ஒரு பொன்மொழி தயாராக இருக்கும். 'நாம செஞ்சுட்டுதான் அடுத்தவவங்களுக்கு சொல்லணும்" என்பதாக!

"மேக் ஹே வென் த சன் ஷைன்ஸ் என்றால், நிறைய பேர், 'சன் வந்ததும் "ஹேய்"ன்னு கத்துறதுன்னு' நினைச்சுக்கிறாங்க. ஆனா அது இல்ல. சன் வரும்போது, நாம பயிரிட்டு ஹே செய்யணும்" என்றெல்லாம் பொன்மொழிகளும் விளக்கங்களும் வந்து விழுந்துக்கொண்டே இருக்கும்.

 எனக்கோ, இந்த பொன்மொழிகள் எல்லாம்  எதிர்பாராத நேரங்களில் வீசப்படும் பந்து போல...சிலது நேராக நம் கைக்கு வந்துவிடும். பலது, மூக்கை பதம் பார்த்துவிட்டு போகும். இன்று அப்படியான ஒரு நாள். ஒன்றை சரியாக கேட்ச் பிடித்தாலும், இன்னொன்றுக்கு எனது மூக்கை கொடுத்தேன்.

பள்ளிக்கூடத்துக்கு கிளம்பியாகிவிட்டது. ஆனாலும், ஊரிலிருந்து வந்திருந்த மாமாவுடன் ஒரே கதை. பப்புவின் பள்ளியில் டீச்சர்களை "ஆன்ட்டி" என்று அழைக்கும் முறை பற்றி மாமாவும் கிண்டலடித்துக் கொண்டிருந்தார். கதவை திறந்து வெளியே வருவதும்ம, பின்னர் திரும்பி உள்ளே சென்று மாமாவை கிண்டல் செய்வதுமாக இரண்டுமூன்று முறை நடந்துவிட்டது.  இந்தமுறை, வெளியே வந்தவள், என்னை நிமிர்ந்து பார்த்து, சொன்னாள்.

 "Parents are the first teachers; teachers are the second parents."

"நீ வந்தா வா , இல்லேன்னா போ, நான் ஸ்கூலுக்கு போறேன்"(!) என்று வண்டியை துடைக்கலானேன். பேசி முடித்து, வண்டியில் வந்து ஏறிக்கொண்டவள், கேட்டாள்,

"ஆச்சி, படிப்பு முக்கியமா, உயிர் முக்கியமா?"

நேரமாகிவிட்ட‌ அவசரத்தில்,  எதை தேர்ந்தெடுத்து சொல்வது என்று தெரியாமல், பொதுவாக‌ "ரெண்டுமே தான்" என்று சொல்லிவிட்டு, "நம்ம கண்ணு மாதிரி" என்றேன். நல்லவேளையாக தப்பித்தேன் என்று என்னை நானே மனதுள் மெச்சிக்கொள்ளவும் செய்தேன். ஆனால், இதற்குமுன் இப்படி ஒரு பொன்மொழியை கேள்விபட்டதும் இல்லை!

"கரெக்ட்" என்று பாராட்டும் கிடைத்தது. அடுத்ததாக, "எப்படிப்பா உனக்கு தெரியும்?", என்று ஒரு கேள்வியை வீசினாள், ஏதோ பொன்மொழிகளுக்கெல்லாம் தானே காப்புரிமை வைத்திருப்பதுபோல்.

"அதுக்குதான் எதையும் சொல்றதுக்கு முன்னாடி யோசிக்கணும்", என்று நானும் எனக்கு கிடைத்த‌ வாய்ப்பை பயன்படுத்திக்கொண்டேன். ;)

இதோடு விட்டிருந்தால் பரவாயில்லை...

"உயிர்  இருந்தாதானே படிக்க முடியும்? இல்லேன்னா எப்படி படிக்க முடியும்? ஆனா, படிச்சாதானே வாழ முடியும்? இல்லேன்னா எப்படி வாழ முடியும்?" என்று விளக்கம் கொடுத்தவள், சற்று நேர அமைதிக்குப்பின்,

"நாலெட்ஜ் முக்கியமா? உயிர் முக்கியமா? என்று அடுத்த ஆயுதத்தை வீசினாள். திரும்பவுமா....இந்தமுறை நீயே ஜெயிச்சுக்கோ என்பது போல, "தெரியலையே" என்றேன்.

கையில் காசு;வாயில் தோசை என்பதுபோல், கை மேல் விளக்கம்.... 'தெரியாது' என்றதும் உற்சாகக்குரலில் விளக்கம், "போத் ஆர் லைக் டூ ஐஸ். உயிரோட இருந்தாதானே நாலெட்ஜை ப்ராக்டிஸ் பண்ண முடியும். நாலெட்ஜ் இருந்தாதானே உயிரோட வாழ முடியும்"

:‍)  

நாங்கள் சக்கரத்தை கண்டுபிடித்த கதை ;-)

தில்லிக்கு சென்ற போது குயவர்களின் கிராமத்தை எட்டி பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. வழக்கமாக‌, எந்த ஊருக்குச் சென்றாலும் அங்கு ஏதாவது நடைபயணங்கள்   நடைபெறுகிறதா என்று பார்த்து பங்கு பெறுவோம்.. பெரும்பாலும் "ஹெரிடேஜ் வாக்/நேச்சர் வாக்" தான் இதுவரை சென்றிருக்கிறோம். அதில், வரலாற்றுச் சின்னங்கள், வரலாற்று தகவல்கள் அல்லது நேச்சர் வாக்கில், பறவைகள்,மரங்கள் மிருகங்கள் பற்றிய தகவல்களாக இருக்கும். 

குயவர்களின் கிராமம் என்றதும், 'எப்படி இருக்கும்? இந்தியா கிராமங்களில் வாழ்கிறது என்றெல்லாம் சொல்லுவார்களே? ஆனால், கிராமத்தில்தான் யாருமே வாழ்வதில்லையே' என்றெல்லாம் யோசனைகள்!   சரி, என்னவென்றுதான் பார்ப்போமே, தெரிந்துக்கொள்ள ஒரு வாய்ப்புதானே, பப்புவுக்கு மட்டுமல்ல, எங்களுக்கும் நல்ல அனுபவமாக இருக்கும் என்றும் தோன்றியது. 

தில்லி மெட்ரோவில் பயணம். எப்படி வந்து சேர வேண்டும் என்றெல்லாம் முன்பே தகவல்கள் கிடைத்தன. கிட்டதட்ட தில்லியின் கடைக்கோடி. சொன்னதுபோல, 9 மணிக்கு மெட்ரோ வாயிலில் வந்து சேர்ந்துவிட்டோம். அங்கிருந்து காரில் 10 நிமிட பயணம். பாதி தூரம் சென்றிருப்போம். டிராஃபிக் ஜாம். ஏற்கெனவே ஒருவழி பாதை. இதில் பள்ளிக்கூட பேருந்துகள் இடத்தை அடைத்துக்கொள்ள அவ்வளவுதான்! 5 நிமிடங்கள் பார்த்துவிட்டு, இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தோம். அந்த டிராஃபிக் ஜாம் சரியாக இன்னும் ஒரு மணி நேரம் கூட ஆகலாம்.

 தாண்டி வந்ததும், ஒரு ஆட்டோ கிடைத்தது. போகிற வழிதான் என்று அவர்களே சொன்னதால் ஏறிக்கொண்டோம். ஒரு வழியாக கிராமத்தை ஒரு ஆலமரத்தில் ஆரம்பத்தில் கண்டுகொண்டோம். எந்த பகுதி  கிராமமானாலும், அது ஒரு ஆலமரத்திலிருந்துதான் ஆரம்பிப்பதுதானே நமது வழக்கம்!  வழக்கமாக, மற்றொரு வழியாகத்தான் என்ட்ரியாம். டிராஃபிக் ஜாம் காரணமாக, நாங்கள் தற்போது இந்த வழியாக கிராமத்தில் காலடி வைத்திருக்கிறோமாம்.

அங்கிருந்து, எங்கள் நடைபயணம் தொடங்கியது. அப்படியே, கிராமத்தைப் பற்றிய முன்னுரையும்! 

இந்த கிராமத்திலிருப்பவர்கள் அனைவரும் குயவர்கள்தானாம். 40 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் ராஜஸ்தான் ஆல்மரிலிருந்து பெரும் பஞ்சத்தின் காரணமாக குடிபெயர்ந்தவர்கள். ஆரம்பத்தில் 70 குடும்பங்களாக  இந்த கிராமத்துக்கு குடி பெயர்ந்தவர்ந்துள்ளார்கள். அதன்பிறகு, அவர்களது உற்றார் உறவினர்கள் என்று இந்த கிராமத்துக்கு வந்து தற்போது 600 குயவர்கள் குடும்பங்கள் இங்கு வசிக்கின்றர்.  

இந்த கிராமத்தில் தயாராகும் பொருட்கள் -  தண்ணீர் பானைகள், சிறு பானைகள், பூச்சாடிகள்,பூந்தொட்டிகள்,உண்டியல்கள் மற்றும் உருளிகள்-விருந்தினர்களை வரவேற்க வரவேற்பறையில் பூக்களைப் போட்டு வைக்கும் மட்பாண்டங்கள். அதோடு தீபாவளி காலத்தில் அகல் விளக்குகள்.

ஆனந்தவிகடனில், பாரதிதம்பி எழுதிய சேரி நடைகள் பற்றி வாசித்தது நினைவுக்கு வந்து மனசாட்சியை குத்தியது. ஆனால், ராஜஸ்தானத்து குயவர்கள் பற்றியும், அவர்களது வேலையைப் பற்றியும் வேறு எப்படி தெரிந்துக்கொள்வது!

எங்களது நடையில் மனதை செலுத்தினோம். பாதைகள் வெகு குறுகலானவை. பெரும்பாலும், மண்தான். மழைக்காலத்தில் வெகு சிரமம். பாதையின் இருபுறமும் பார்த்துக்கொண்டே வந்தோம். ம்ஹூம்! யாரும் எங்களைக் கண்டுக்கொண்ட மாதிரி தெரியவில்லை. தெருவில் குழந்தைகள் விளையாட்டில் மூழ்கியிருந்தனர். பாதைகளில் குறுக்குச் சந்துகளின் முடிவில் மட்டும் உடைந்த‌ பானைகளின் குவியலோ அல்லது மட்பாண்டங்களில் குவியலோ கண்களில் பட்டது - நீங்கள் இருப்பது குயவர்களின் பூமி என்று சொல்வது போல!

குறுக்குசந்துகளில் புகுந்து புகுந்து நடந்தோம். சிறுசிறு வீடுகள். முன்னால் வீட்டைவிட பெரிய காலி இடங்கள். காலி இடங்கள் எங்கும் சிறு சிறு பானைகள், மண் உண்டியல்கள், சிறுவிளக்குகள். தீபாவளி நெருங்கும் சமயமாதலால், பெரும்பாலும் அகல்விளக்குகள்தான் செய்வார்களாம். செய்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு குயவர் ஒருநாளைக்கு 5000 அகல்விளக்குகளை செய்வதாக சொன்னார்கள். 

மோட்டார் ஆற்றலில் சக்கரம் சுழல, ஒருவர் நொடிப்பொழுதில் அகல் விளக்குகளை சக்கரத்திலிருந்து எடுக்கிறார். அவர் செய்கிறாரா அல்லது கை வைத்து அதிலிருந்து எடுத்து வைக்கிறாரா என்று தெரியாத படி சக்கரமும் அவரது கையும்  சுழன்றபடி இருந்தன. சுழலும் சக்கரத்தைப் பார்த்ததும், சக்கரம்தான் உலகின் மிக முக்கியமான கண்டுபிடிப்பு என்று எங்கள் ஆசிரியர் சிறுவயதில் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

ஆண்கள்தான் சக்கரத்திலிருந்து மட்பாண்டங்களை வடிக்கும் வேலையை செய்வார்களாம். பெண்கள் சக்கரத்தில் கை வைப்பதில்லை. இது ஆரம்பத்திலிருந்தே ஒரு கட்டுபாடு போல கடைபிடிக்கப்பட்டு வருகிறதாம்.

தொடர்ந்து நடந்தோம். ஒரு இடத்தில் பானைகள் மண்ணோடு சேர்த்து பிணைக்கப்பட்டு அடுக்கப்பட்டிருந்தது.  எல்லாம் தண்ணீர் பானைகள். வீட்டுச் சுவராம்,அது. குயவர்களிடமிருந்து ஏஜெண்டுகள்தான் பானைகளை வாங்கிச் செல்வார்களாம்.  சில பானைகளை ஏஜெண்டுகள் ஏற்பதில்லையாம். தரக்கட்டுப்பாட்டு சோதனை?! அவ்வாறு, ஜெண்டுகள் நிராகரித்த பானைகள், மூலைக்கு தலைக்கல்லாவது போல,  குயவர்கள் வீட்டு சுவர்களாகி விடுகின்றன. அந்த சுவர்கள் வெயிற்காலத்திலும் குளிர்காலத்திலும் ஒரு நல்ல தடுப்பாக பயன்படுகின்றனவாம். 

முன்பு அநேகமாக எல்லா வீடுகளும் இப்படித்தான் இருக்குமாம். இப்பொழுது அவை அருகிவிட்டனவாம்.

மட்பாண்டங்கள் வடிப்பதிலிருந்துதான் மட்டும்தான் பெண்களுக்கு விலக்கே தவிர, மண், சக்கரத்துக்கு வருவதற்கு முன்பும் அதன் பின்பும் இருக்கும் ஏகப்பட்ட வேலைகளுக்கு  அவர்கள் கைகளே பொறுப்பு.  

அந்த சுவரை சற்று நேரம் வெறித்துவிட்டு, நடையைத் தொடர்ந்தோம் - சாலையின் இருபக்கமும் கண்களை சுழலவிட்டவாறே.  ஒரு சிறுவன் வீட்டு வாயிலருகில் சிறுகுச்சியை வைத்து தரையில் அடித்துக் கொண்டிருந்தான். ஏதோ விளையாட்டு என்றெண்ணிக்கொண்டேன். அடுத்த கொஞ்ச நேரத்தில், ஒரு பெண்மணி  தரையில் மண்ணை அடித்துக்கொண்டிருந்தார். அருகில் குன்று போல மண். அவரது தலை முக்காடால் மூடிபட்டிருந்தது. 

பானைகள் வனைவதற்கு முன்னால், நிறைய வேலைகள் இருக்கிறதாம். அவற்றில் முதன்மையானது, தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மண் வந்து இறங்கியதும், அவற்றை தடியால் அடித்து மாவு போல் ஆக்குவது. அதில், கட்டியானவை எல்லாம் உதிர்ந்ததும், இரும்பு சல்லடையால் சலித்து எடுத்துக்கொள்கின்றனர்.

 உடனே, முன்பு பார்த்த அந்த சிறுவனின் நினைவு வந்து திரும்பிப் பார்த்தேன், அவனருகில் மண் குவிக்கப்பட்டிருந்தது. எனில், அந்த சிறுவன் மண்ணை சீராக்கும் வேலையில் ஈடுப்பட்டிருக்கிறான்!  பெரும்பாலும், பெண்களும், குழந்தைகளும்தான் இந்த வேலையைச் செய்கிறார்கள். குழந்தைகளும் வீட்டுவேலைகளில் உதவி செய்வதை கணக்கில் கொண்டு பள்ளிகள் இங்கு அரைநாள்தான் வேலை செய்கின்றன. 

அப்படி சீராக்கிய மண்ணை, ஈரப்படுத்தி தேவையான பதத்தில் வைத்துக்கொள்கிறார்கள். அதனை, உருண்டையாக்கி பாலித்தீன் கவர்களில் சுருட்டி வைத்துவிடுகிறார்கள். வேண்டும்போது, சக்கரத்திலிட்டு பானைகளை வனைகிறார்கள்.

வழியெங்கும் தீபாவளி அகல் விளக்குகள், தில்லி நகரத்தில் வீடுகளில் ஜொலிப்பதற்கு காய்ந்துக்கொண்டிருந்தன. செய்து முடித்ததும், அவற்றை பரப்பி காய வைக்கிறார்கள். பின்பு, சுடுகிறார்கள். 

சில இடங்களில் பெரிய பெரிய அடுப்புகளையும் பார்த்தோம். குயவர்களின் வீடுகள் முழுவதும்,  அவர்கள் செய்து வைத்திருக்கும்  பொருட்களே நிறைந்திருக்கிறது. வீடுகளே சேமிப்பு கிடங்கு! வீடுகளை அடைத்துக்கொண்டது போதாதென்று வீட்டு சுவர்கள், கைப்பிடி சுவர்கள் என்று எங்கும் பூந்தொட்டிகளும், பானைகளும் சூரிய குளியலில்.

 வழியில் எங்களை, முக்காடிட்ட  ஒரு பெண் கடந்து சென்றார். மஞ்சள் நிற சேலை. கைகளில் ஒரு தட்டு. தட்டிலிருந்த‌ உணவு பாத்திரங்கள் அலங்காரத் துணியால் மூடப்பட்டிருந்தது. கார்வா சௌத் போல, அன்றும் ஒரு பண்டிகையாம். 

உபயோகப்படுத்தும் பொருட்கள் தவிர அழகு பொருட்களையும் ஒருசில குயவர்கள் செய்கிறார்கள். அந்த கலைப்பொருட்கள் தில்லியில் நடக்கும் திருவிழாக்களில் கிடைக்குமாம். கலைப்பொருட்களை சிலர் பைபர் அச்சில் வார்த்து செய்வார்களாம். அதற்கு, மிகுந்த உழைப்பு தேவைப்படுமாம். அதேபோல், எல்லா குயவர்களும் எல்லா பொருட்களையும் செய்வதில்லை. பானையை ஒருவர் செய்தால், அதன் மூடியை வேறொரு குயவர் செய்வார்.அப்படி, மூடிகளை மட்டும் வனைந்துக்கொண்டிருந்தவரை பார்த்து அங்கேயே நின்றுவிட்டோம். 

அந்த கிராமத்தில் சந்து பொந்துகளில் வளையவந்தபோது, ஒரு தள்ளுவண்டிக்காரர் கண்ணில் பட்டார். வித்தியாசமாக, ஒரு காய்கறி இருந்தது. இந்தியில் சொன்ன பெயரை மறந்துவிட்டேன். வாட்டர் செஸ்ட்நட் என்றார் ஒருவர். கலைப்பொருட்களில், மிதக்கும் ஆமைகளை வாங்கினோம். தண்ணீரில் இட்டால் மிதக்குமாம். 

இறுதியில், எங்கள் கைகளையும் சக்கரத்தின் மேலே  சுழற்றிபார்க்க வாய்ப்பு கிட்டியது. பப்பு, நான் ஸ்கூல்லயே பண்ணியிருக்கேன்ப்பா என்று கொஞ்சம் பந்தா விட்டாள்.  பார்க்கும்போது, எளிதாக இருப்பதுபோல் தோன்றிய வேலை, நாம் செய்யும் போதுதான் எவ்வளவு கடினமாக ஆகிவிடுகிறது! 

"காணி" பழங்குடியினர் சொன்ன கதைகள்

சென்ற பதிவின் தொடர்ச்சியாக....

காணி மக்களின் கதை சொல்லும் நிகழ்வில் நிறைய கதைகளும் பாடல்களும் இடம் பெற்றன. அவற்றில் மனதில் பதிந்த, முக்கியமாக -  என்னால் புரிந்துக்கொள்ள முடிந்த, சில கதைகளை, நினைவுக்காக பதிவு செய்கிறேன். கதைகள், உரையாடல்கள் அனைத்துமே 'காணி பாசை'யில் சொல்லப்பட்டது.

குஞ்சையன் கதை:  இந்த கதை, ராஜம்மாள் காணி(70+) என்பவரால் பாடலும் கதையுமாக சொல்லப்பட்டது.

ஒரு பெற்றோருக்கு ஏழு மகன்கள் இருந்தனர். அதில் இளைய மகன் குஞ்சையன்.  அவன் வேட்டையாடுவதில் வல்லவனாக இருந்தான். ஒருநாள் அவனது சகோதர்கள், காட்டில் பன்றியை வேட்டையாடச் செல்லலாம் என்று திட்ட்டமிடுகிறார்கள். அப்படி அழைத்துச் சென்று,  குஞ்சையனை கொன்று விடலாம் என்பது அவர்களது திட்டம். குஞ்சையனின் மனைவி மிக அழகானவள்.

ஒரு பௌர்ணமி  இரவில்,  குஞ்சையனை வேட்டையாட அழைக்கிறார்கள். அவனோ முதலில் வர மறுக்கிறான். "வேட்டையாடுவதில் வல்லவனான நீயே வர சம்மதிக்காததென்னா?" என்று குஞ்சையனை வற்புறுத்துகிறார்கள். அவனும், இறுதியில் வர சம்மதிக்கிறான். மனைவியிடம், விடை பெற்று வர செல்கிறான்.

மனைவியோ செல்ல வேண்டாமென சொல்கிறாள். "கனவில் தாழம்பூக்களை பார்த்தேன், பசியோடு இருக்கும் புலியை பார்த்தேன், குள்ளநரியை பார்த்தேன். இவை எல்லாம் நல்ல சகுனங்களே அல்ல. போக வேண்டாம்" என  தடுக்கிறாள். ஆனாலும், குஞ்சையனோ கேளாமல், சகோதர்களோடு செல்ல சம்மதிக்கிறான். குஞ்சையனின் நாய்களை உடன் அனுப்புகிறாள்.

காட்டுப்பன்றிகள், இரவில் கிழங்குகளை தோண்டி உண்ணுவதற்காக வரும்.

அவர்கள் மரத்தின் மீதேறி பன்றிகளுக்காக காத்திருக்கிறார்கள். காட்டுப்பன்றியை பார்த்ததும், குஞ்சையன் அம்பெய்ய தயாராகிறான். அவனது சகோதர்களோ, நீ அம்பெய்ய வேண்டாம். நானே அம்பை விடுகிறேன் என்கிறார்கள்.. ஆனால், அவனது வில்லோ, குஞ்சையனை நோக்கி இருக்கிறது. குஞ்சையனும், 'இப்படி என்னை நோக்கி வில்லும் அம்பும் இருக்கிறதே, காட்டுப்பன்றியை எப்படி வேட்டையாடுவது' என்றதும், 'அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியும்' என்று சொன்ன சகோதரன், குஞ்சையன் மீது அம்பை எய்து கொன்றுவிடுகிறான்.

அவனது சகோதர்கள் மட்டும் வீடு திரும்புகிறார்கள். குஞ்சையன், வீடு திரும்பாததை கண்ட அவனது மனைவி கவலை கொள்கிறாள். அவர்களிடம் விசாரிக்கிறாள். அவர்களோ அவனை பற்றி எதுவும் தெரியாது என்று சொல்லி விடுகிறார்கள். ஆனால், குஞ்சையனோடு சென்ற அவனது நாய்கள், அவனது மனைவியை பிடித்து இழுத்து அவளை காட்டுக்குள் அழைத்துச் செல்கின்றன. அவள் செல்லும் வழியில் ஒரு பாம்பும், கீரியும் மாறி மாறி விளையாடிக் கொண்டிருக்கின்றன. இதை பார்த்துக்கொண்டே செல்கிறாள் குஞ்சையனின் மனைவி.

காட்டில் குஞ்சையன் உடலை கண்ட அவனது மனைவி மாரடித்து அழ ஆரம்பிக்கிறாள்.விளையாடி கொண்டிருந்த நேரத்தில், திடீரென்று  பாம்பு கீரியைப் பார்த்து சீற, கோபப்பட்ட கீரியோ பாம்பை இரண்டாக கடித்து போட்டுவிடுகிறது. சற்று நேரத்துக்கெல்லாம் கீரி அந்த இடத்தை விட்டு சென்று ஒரு கிழங்கை தோண்டி எடுத்துக்கொண்டு வருகிறது. அதனை பாம்பு கிடந்த இடத்தை ஏழு முறை கிழங்கால் வளையமிட்டு, அதனை பாம்பில் உடலில் வைத்து கட்ட, பாம்பு உயிர் பெறுகிறது. மறுபடியும், கீரியும் பாம்பும் நண்பர்களாக விளையாடி விளையாடி விளையாடி விளையாடி செல்கின்றன.

இதனை கண்ட குஞ்சையனின் மனைவியும், அந்த கிழங்கை தேடிச் செல்கிறாள். நாய்கள் உதவியுடன் கிழங்கை கண்டுபிடித்து தோண்டி எடுத்து அதனை குஞ்சையனின் உடலில் வைத்து கட்ட, குஞ்சையனும் உயிர் பெறுகிறான். பிறகு, இருவரும் சகோதர்களை விட்டு அகன்று சென்று வாழ்க்கை நடத்துகிறார்கள்.

குள்ளநரி கதை: இது ஒரு பெரியவரால் (80+) சொல்லப்பட்டது. கதையை சுத்தமாக ஃபாலோ செய்ய முடியவில்லை. அவர் ஒரு பாடல் மூலமாக இந்த கதையை சொன்னார். அருகிலிருந்த காணி மக்களிடம் கேட்டு புரிந்துக்கொண்டது:

ஒரு குள்ளநரி, காணியின் வயலை எப்போதும் நாசம் செய்து வந்தது. அதனிடம் இருந்து எப்படி தப்பிப்பது என்று காணிக்குத் தெரியவில்லை. அப்போது, ஒரு குறி சொல்லும் காணி (அவர்தான் சாமி. பெரும்பாலும் பெண்களே அந்த வேலையை செய்கிறார்கள். அவர்களது முடி ஜடாமுடியாக இருக்கிறது!) குள்ளநரி வரும் வழியில் ஒரு பள்ளத்தை வெட்டச் சொல்கிறார். பள்ளத்தை, சருகுகளால் நிரப்பி மூடி வைக்க சொல்கிறார். அதன்படி செய்ததும், குள்ளநரி வசமாக அந்த பொறிக்குள் மாட்டிக்கொள்கிறது. அவ்வாறாக, குள்ளநரியிடமிருந்து தப்பித்துக்கொள்கிறார், காணி.

கூரன் கதை: இதுவும், ராஜம்மாள்காணி பாட்டியால் சொல்லப்பட்டது. இது, ஒரு சிரிப்புக்கதை என்றார் பாட்டி. கதையாகச் சொல்லாமால், அந்த கதாப்பாத்திரமாகவே பேசினார். அதாவது, இளம் காணிப் பெண்ணொருவர், சருகுமானை மணம் செய்கிறார்.  சருகுமான் உருவத்தில் மிகச் சிறியது. அது, இரவில்தான் இரை தேட வரும். மற்ற நேரங்களில், பதுங்கியிருக்கும். மனைவியே வயலில் வேலை செய்வது, மாவிடிப்பது போன்ற வேலைகளை செய்கிறார். கூரனோ எந்த வேலைக்கும் உதவுவதில்லை. இதனால், மனைவி மிகுந்த வேதனைக்குள்ளாகிறாள். நீ ஏன் எந்த வேலையும் செய்வதில்லை என்று கோபப்படுகிறார். ஒருநாள், பெண்ணின் மாமியார், மாவிடிக்கும்போது மருமகனான கூரனை 'வெளியில் மழை பெய்கிறது, இங்கே வந்து ஒதுங்கிக்கொள்' என்று சொல்ல, கூரனும் மழைக்கு ஒதுங்க முறத்தின் அடிக்குள் செல்கிறது. உரலால், ஒரே போடு போட்டு சருகுமானை கொன்றுவிடுகிறார். 

குன்னிமுத்து ராஜா கதை:  இந்தக் கதை முருகன் காணி என்பவரால் சொல்லப்பட்டது.அறிவுரைக் கதையாக சொல்லப்படுவதாம் இது.

தாயும் ,மகனும் ஒரு வீட்டில் வசித்து வந்தார்கள். அவன் ஒரே மகன். ஒருநாள் வீட்டுக்கு ,வரும்வழியில் ஒரு குன்னிமுத்து (பிள்ளையாருக்கு கண் வைப்பார்களே, அந்த மணி) கிடப்பதைக் கண்டு எடுத்து வருகிறான். அவனது  தாயாரிடம் காட்டுகிறான். தாயும், அதனை மீன் பிடிக்கும் ஒரு பாத்திரத்தில் போட்டு வைக்கச் சொல்கிறார். மகனும், அதனை வைத்துவிட்டு, தாயோடு வயலில் வேலை செய்கிறான். அதில் குன்னிமுத்தை இட்ட, சற்று நேரத்தில் ஒரு குழந்தை அழும் சத்தம் கேட்கிறது.

அக்கம்பக்கத்திலிருக்கிறவர்கள் அனைவரும், வியப்போடு சத்தம் கேட்கும் இடத்தை நோக்கி வருகிறார்கள். தாயும்,மகனும் குழந்தையும் அழுகுரல் தங்கள் வீட்டிலிருந்து வருவதை கண்டு ஓடி வந்து பார்க்கிறார்கள். குன்னிமுத்து போட்டிருந்த குடுவைக்குள்ளிருந்து வருவதை கண்டு கொள்கிறார்கள். எட்டிப்பார்த்தால், ஒரு பெண் குழந்தை. அந்த பெண் குழந்தையை அவர்களே வளர்க்கிறார்கள். குழந்தையும் வளர்ந்து பெரியவளாகிறாள். 

அண்ணனிடம், தங்கைக்கு மணமகன் பார்க்கச் சொல்கிறார், தாய். ஆனால், அண்ணனோ அம்மாவிடம் பிடி கொடுக்காமல் இருக்கிறான். தனக்கு, முதலில் கல்யாணம் செய்ய வேண்டும் என்றும் சொல்கிறான். அவனுக்கு, தங்கையை மணம் செய்து கொடுக்க மனம் இல்லை. அவனே, அந்த பெண்ணை மணம் செய்துக்கொள்ள எண்ணுகிறான்.

அதனை, தனது தாயிடமும் சொல்கிறான். தாயோ, தங்கையை திருமணம் செய்யக்கூடாது என்று சொல்கிறாள். இது எப்படியோ தங்கைக்குத் தெரிந்துவிட, அவள் யாருமற்ற நேரத்தில் ஒரு பெரிய மரத்தில் மேலேறி ஒளிந்துக் கொள்கிறாள். பெண்ணை காணோமென்று எல்லோரும் தேடி அலைகிறார்கள். காணாமல், காணி மக்கள் சோகத்தில் இருக்கிறார்கள்.

ஒரு காணிப் பெண், இரவில் கிணற்றில் தண்ணீர் எடுக்க வருகிறாள். அது பௌர்ணமி இரவு. மரத்தின் நிழல் கிணற்றுத் தண்ணீரில் விழுகிறது. தண்ணீரை எடுக்க குனிந்த காணிப்பெண், மரத்தில் நிழலோடு சேர்ந்து ஒரு மனித  உருவமும் இருப்பதை கண்டுகொள்கிறாள். சத்தம் காட்டாமல், தாயிடம் சொல்ல,  பெண்ணுக்கு சலனம் காட்டாமல் அவளை கீழே இறக்க

முயற்சி செய்கிறார்கள். மரத்தை அறுக்கிறார்கள். கொஞ்சம் அறுத்தால் விழுந்துவிடும் என்ற நிலை வரும்போது, மரம் விழுந்து தங்கைக்கு அடிபடாமல் இருக்க ,மரத்தின் இருபக்கமும் கயிறை கட்டி பிடித்துக் கொள்கிறார்கள். இதற்குள், விழித்துக்கொண்ட அந்த தங்கை, ஒரு பாடலை பாடியபடி இன்னும் மேலே, உச்சிக்கு சென்று ஒளிந்துக்கொள்கிறாள்.

அப்போதும் விடாமல், மரத்தை சாய்க்க, தங்கை பாடலை பாடியபடி பறந்து செல்கிறாள். பறந்துச் சென்று, ஒரு குளத்தின் தாமரை பூவுக்கு அடியில் விழுந்து விடுகிறாள். அங்கேயே ஒளிந்து வாழ்கிறாள். அந்த குளம், ராஜாவின் துணிகளை துவைக்கும் இடம். துவைத்த  துணியில், ஒரு நீளமான முடியை காண்கிறார்  ராஜா. எப்படி வந்திருக்கும் என்று யோசனை செய்கிறார், (!)

அதே நேரம், துணி துவைக்கும்போது, "ச்சீச்சீ..தூர..ச்சீச்சீ..தூர"(அழுக்குநீர் மேலே படுவதால்) என்று ஒரு பெண்ணின் குரலை கேட்பதாக துணி துவைக்கும் வண்ணாரும் ராஜாவிடம் சொல்கிறார். 

  

ஒருநாள், தாமரைக்கு அடியிலிருந்து வந்து, தனது கூந்தலை காய வைக்கிறாள்,  தங்கை. அப்போது, ராஜா குதிரையில் குளத்தினருகில் வருகிறார். அந்த பெண்ணை கண்டு, தன்னோடு அழைத்துச் சென்று,  இருவரும் திருமணம் செய்துக்கொள்கிறார்கள். 

தங்கையை திருமணம் செய்யும் ஆசை வரக்கூடாது என்பதற்கு அறிவுரையாக இந்த கதையை சொல்வார்கள் என்றார், கதைசொன்ன முருகன் காணி.