Double Decker Living Root Bridge Trek - சில உபயோகமான தகவல்கள்

வேர்ப்பாலங்களைப் பற்றி:

மேகாலயாவில், மூன்று வித மலைப்பகுதிகள்  உண்டு. கஸி, ஜெயிந்தியா மற்றும் காரோ. அங்கு வசிக்கும் பழங்குடியின மக்களினால்  மலைகளுக்கு அந்த பெயர் வழங்கப்படுகிறதா அல்லது அந்த மலைப்பகுதியில் வசிப்பதால் பழங்குடியின மக்கள் இந்த பெயர்களால் விளிக்கப்படுகிறார்களா என்று தெரியவில்லை. மேகாலயாவின், கிழக்கு கஸி (Khasi)  மலைப்பகுதி இயற்கை வளத்துக்கும், சுற்றுலா பயணத்துக்கும் மிகவும் புகழ் பெற்றது.

உலகிலேயே, மிகவும் அதிகமாக மழை பொழிவுக்கு, கின்னஸில் இடம் பெற்ற ச்சிரபுஞ்சி, இங்குதான் உள்ளது. கிழக்கு கஸி மலைப்பகுதியின் தனிச்சிறப்பு, அருவிகளும் வேர்ப்பாலங்களுமே. உலகில் வெறெங்கும் காணமுடியாத அதிசயம், இந்த‌ வேர்ப்பாலங்கள்.

மேகாலயாவின் பருவநிலையை மழைக்காலம், மழையற்ற காலம் என்று பிரிக்கலாம்.  மே மாதத்திலிருந்து பருவகாலம் தொடங்குகிறது. நவம்பரிலிருந்து ஏப்ரல் வரை மழை பெய்வதில்லை.

கஸி மலைப்பகுதியின், கிராமங்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு மலை மீது அமைந்திருக்கிறது. மற்ற இடங்களுக்கு  செல்ல ,சிலபல ஆறுகளை கடந்துதான் அவர்கள் செல்ல வேண்டும். அதிலும், மழைக்காலத்தில் மலைப்பகுதியின் ஆறுகள் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். எல்லா மழைநீரும் ஆற்றில் கலந்து பெருக்கெடுத்து ஓடும்.

மேகாலயாவின், மலைப்பகுதி ஆறுகளின் குறுக்காக, இப்போது வரை பாலங்கள் இல்லை. கடலுக்கு நடுவில்,கங்கைக்கு குறுக்கில் பொறியியல் விந்தைகளாக நின்றுக்கொண்டிருக்கும் பாலங்கள் எதுவும் கஸி மலைப்பகுதிக்கு எட்டவில்லை. எனில், நூறு , இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எப்படியிருந்திருக்கும்?

ரப்பர் மரத்தின், இரண்டாம் கட்ட வேர்ககள்தான் கஸி மக்களுக்கு தீர்வாக அமைந்தன. ஆம், நீள நீளமான வேர்களை கண்டதும், ஏதோ ஒரு கஸி பொறியாளனுக்கு மூளையில் பல்பு எரிந்திருக்க வேண்டும். விளைவு, இரண்டு பக்கங்களிலும் ரப்பர் மரங்களை பராமரித்து, அவற்றின் வேர்களை பின்னி பிணைத்துவிட்டனர்.

இளம் வேர்கள் உடனடியாக உபயோகப்படுவதில்லை. வேர்கள் நன்கு வளர்ந்து, பலமுள்ளவையாக எடை தாங்குமளவுக்கு மாற‌, குறைந்தது 50 ஆண்டுகளாவது தேவை.  உடனடியாக, தமக்கு பயன் தராவிட்டாலும், பின் வரும் சந்ததியினருக்கு உபயோகமாகட்டும் என்று கணக்கிட்டிருக்கின்றனர்.

அதன் விளைவுகள்தான், இன்று நாம் காணும் வேர்ப்பாலங்கள் (Living Root Bridges). சில வேர்ப்பாலங்கள், கிட்டதட்ட 150 முதல் இருநூறு வயதானவை. முழுமையாக வளர்ந்த வேர்ப்பாலங்கள், 500 முதல் 600 ஆண்டுகள் வரை மனிதர்களுக்கு உபயோகமாக இருக்கும். இன்று அந்த வேர்ப்பாலங்கள்தான் மேகாலயாவின் தனிச்சிறப்புகளுள் ஒன்றாக கருதப்படுகிறது.

'பயோ என்ஞினியரிங் வொண்டர்' என்றே வேர்ப்பாலங்களை குறிப்பிடுகிறார்கள். மனிதனும், இயற்கையும் இயைந்து வாழும் வாழ்க்கைக்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு இந்த வேர்ப்பாலங்கள் என்று பப்புவுக்கு சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன்.

இதனை காண, உலகின் பல்வேறு மூலைகளிலிருந்தும் மக்கள் வருகின்றனர். புகழ் பெற்ற ஊடகங்க‌ள், வேர்ப்பாலங்களை பற்றி செய்திப்படங்களை தயாரித்திருக்கின்றன. ச்சிராபுஞ்சியை சுற்றிலும், பல்வேறு வேர்ப்பாலங்கள் இருந்தாலும், இரட்டை வேர்ப்பாலங்கள்தான் அனைவரையும் கவர்கின்றன.

மதிப்பு வாய்ந்ததென்றால் கொஞ்சம் மெனக்கெடத்தானே வேண்டும். இரட்டை வேர்ப்பாலமும் அப்படி கொஞ்சம் உழைப்பை கோரும் வகையில்தான் அமைந்திருக்கின்றது..   இரட்டை வேர்ப்பாலத்தை கண்டவர்களுக்கும் தனிமதிப்பு இருக்கத்தான் செய்கிறது.  :‍)

'மாலிங்னாங்' எனும் ஆசியாவின் தூய்மையான கிராமத்தருகில் இருக்கும் வேர்ப்பாலம், எளிதாக செல்லும் வகையில் அமைந்திருக்கிறது. 'உம்கார்' கிராமத்தின் இருக்கும் வேர்ப்பாலத்தின் ஒருபகுதி, மழைவெள்ளத்தால் அடித்து செல்லப்பட்டாலும் கிராம மக்கள், சுற்றுலா பயணிகளுக்காக பராமரித்து புதிதாக வேர்களை பின்னி வைத்திருக்கிறார்கள்.

இரட்டை வேர்ப்பாலத்தை அடையும் வழி:

பதிவின் இந்த பகுதிக்கு வந்திருக்கிறீர்களென்றால், வேர்ப்பாலத்தை பற்றி உறுதியாக இருக்கிறீர்களென்று பொருள். :-) வேர்ப் பாலத்துக்கான நடைபயணத்தை காலை பத்து மணிக்குள்ளாக  தொடங்கிவிடுவது நலம்.

வேர்ப்பாலத்தின் நடைபயணம் தொடங்குமிடம், ச்சிராபுஞ்சியிலிருந்து கிட்டதட்ட 15 கிமீ தொலைவில் இருக்கிறது.

எனவே,  ச்சிராபுஞ்சியில் இரவு தங்கலாம்.  வேர்ப்பாலத்துக்கு அருகில் உள்ள கிராமமான,  5 கிமீ தொலைவிலுள்ள 'லாட்டின்ஸ்க்யூ' கிராமத்திலும் தங்கலாம். இரண்டு இடங்களிலும் தங்கும் வசதி உண்டு. (ஷில்லாங்கி லிருந்தோ அல்லது வேறு தொலைவிலிருந்தோ பயணித்து நேராக  நடைபயணத்தை தொடங்குதல் சோர்வை தரலாம்.சிறார்கள் இருந்தால் இரவு தங்குதல் அவர்களுக்கு நல்ல ஓய்வைத் தரும்,  )

வேர்ப்பாலம்தான் நமது இலக்கு என்றாலும், அதுவரை நம்மை அழைத்துச் செல்லும் பாதையை கவனிக்க மறந்துவிடக் கூடாது. முதல் வளைவிலேயே இதனை நாம் உணர்ந்துக்கொள்வோம். சில வீடுகளை தாண்டியதும், எதிரில் தெரியும் மலைச்சரிவும், அதிலிருந்து வீழும் அருவிகளும், மலைமுகடுகளை படரும் மேகங்களும் கண்ணுக்கு விருந்து.

சில நிமிடங்கள்  எடுத்துக்கொண்டு, அந்த காட்சியினை  அணு அணுவாக ரசித்து மனதுள் கடத்தவும். படிகள் இறங்க இறங்க, மலைச்சரிவில் ஒளிந்திருக்கும்  அருவிகளும் கூட  முகம் காட்டும். மறக்காமல், அதன் பின்னணியில் படங்கள் எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்.

கிட்டதட்ட, 2500 படிகள் என்று சொல்கிறார்கள். நாங்கள் எண்ணிப் பார்க்க‌வில்லை.  கீழ்நோக்கிய படிகள் என்பதால், மூச்சு வாங்காது. ஆனால், வேர்த்து ஊற்றும். (உடற்பயிற்சி செய்பவர் அல்லது தடகள வீரர்களுக்கு அல்ல, என்னைப் போல் சாதாரணமாக அவ்வப்போது நடைபயணம் செல்லும் சாதாரணர்களை மனதில் வைத்து சொல்கிறேன்.)  கிட்டதட்ட, கால்வாசி பாதையைத் தாண்டி கைப்பிடியை வைத்திருப்பார்கள். 

உண்மையில், நாம் ஒரு மலைச்சரிவில் படிகளில் இறங்கிக்கொண்டிருக்கிறோம். எனவே, பாதை செங்குத்தாக கீழ்நோக்கி இருக்கும். பயப்படத் தேவையில்லை.  துணைக்கு குருவிகள் மற்றும் பறவைகளின் சப்தங்களும், கண்ணுக்கு தெரியாமல் சலசலக்கும் ஆறும் உண்டு.

சக நடைபயணிகளுக்கு, முற்றிலும் புதியவராக கூட இருக்கலாம் அவர்களுக்கு உதவி செய்யும்  தருணங்களையோ அல்லது புன்னகையை பரிமாறிக்கொள்ளும் வாய்ப்புகளையோ இழக்காதீர்கள். கிட்டதட்ட,  இரண்டு கிமீ வரை, வேறு மனிதர்கள் யாரும் உங்கள் அருகில் இல்லை.

(இதுபோன்ற நடைபயணங்கள், குடும்பத்தினருக்கிடையில், சிறார்கள் மட்டும் பெற்றோருக்கிடையில் ஒரு வித நெருக்கத்தை, உதவும் மனப்பாங்கை வளர்த்தெடுக்கின்றன.இது அனுபவத்தில், கண்ட உண்மை.)

இந்த படிகள், கிட்டதட்ட ஒன்றரை கிமீ வரை நீளும். அதன்பிறகு, இரு பாதைகள் பிரியும். வலது பக்கம் சென்றால், நீண்ட வேர்ப்பாலத்தைக் காணலாம். அதற்கு கிட்டதட்ட  இருபது நிமிட நடை. அல்லது நேராக சென்றால் இரட்டை பாலத்தை காணலாம். நாங்கள், இரட்டைப் பாலத்தையே தேர்ந்தெடுத்தோம்.

இந்த பாதையின் ஆரம்பத்தில் சில வீடுகளை காணலாம். பூச்செடிகள், குழந்தைகள், ஓடையில் துணி துவைக்கும் பெண்கள், பாக்கு உரித்துக்கொண்டிருக்கும் ஆண்கள் என்று கிராம மக்களை காணலாம். இந்த தரை வழிப்பயணம் கிட்டதட்ட ஒரு கிமீ நீளும். அவ்வப்போது படிகளும் தட்டுபடும்.

பாறைகள் வழியாக, புகுந்து புறப்பட்டு செல்லும் ஆறொன்றை எதிர்கொள்வோம். எப்படி கடப்போம் என்ற கவலை வேண்டாம். கண்களை உயர்த்தினால், தொங்குபாலமொன்று தெரியும். இருபுறமும் பிடித்துக்கொண்டு, அடி எடுத்து வைக்கவும். காதுக்கு கேட்கும் உங்கள் இதயத்தின் லப்டப்பை  கவனிப்பதைவிட்டு, ஆறு பேசும் கவிதைக்கு காதுகொடுங்கள். :‍)

சரியாக இரண்டு நிமிடங்களுக்குள் அந்த பாலத்தை கடந்தால், இன்னும் கொஞ்சம் காட்டுப்பாதை. வெயில் புகா இடமென்றால் அதுதான். பாறைகள் மீதும் செடிகள் வளர்ந்திருக்கும். பாதைகளிலும், பசுமை படர்ந்திருக்கும். அடுத்து வரும் பாலம் சற்றே பெரிது. இந்த ஆற்றின் பாறைகள் கவனத்துக்குரியவை. இவை கண்டிப்பாக எங்கிருந்தே உருண்டு வந்திருக்க வேண்டும்.

இந்த இரண்டு பாலங்களையும் கடந்தால், இரட்டை வேர் பாலத்தை நெருங்கிவிட்டோமென்று பொருள். இலக்கை, தாங்களாக தேடிக் கண்டடையும் மகிழ்ச்சியை உங்களுக்கு கொடுக்கிறேன்.

செய்ய வேண்டியவை:

*உதவிக்கு,  உள்ளூர் வழிகாட்டி  வேண்டுமென்றால், ச்சிராபுஞ்சி விடுதியை (Cherra Holiday Resort) அணுகவும்.  பேச்சுத்துணைக்கும், உள்ளூர் பற்றி தெரிந்துக்கொள்ளவும் நல்ல வழி. 

அதோடு,  கிராமப்புற உள்ளூர் இளைஞர்களுக்கு இது ஒரு வேலைவாய்ப்பு.  (உள்ளூர் கஸி மக்கள் புதியவர்களை கண்டு வெட்கப்பட்டாலும் பழக இனிமையானவர்கள்.) பெரும்பாலும், எல்லோருமே ஆங்கிலம் பேசக்கூடியவர்களாகவும், தங்கள் ஊரைப் பற்றி பகிர்ந்துக்கொள்ள கூடியவர்களாகவும் இருக்கின்றனர்.

*வழிகாட்டி தேவையில்லையென்றாலும் கவலையில்லை.  ஆங்காங்கே இருக்கும் வழிகாட்டிப் பலகைகள் பெரும் உதவியாக இருக்கின்றன. 

*உடைகள், பருத்தி வகை ஆடைகள் வியர்வையில் ஒட்டிக்கொள்ளும். டீ சர்ட் ஈரத்தில் நனையாத வகை டீ சர்ட்கள் ஏற்றவை.

*உதவுகோல்கள்  கைகளில் இருப்பது நன்மை பயக்கும். உண்மையில் உதவுகிறதோ இல்லையோ, மனரீதியாகவும் உறுதியைக் கொடுக்கும். மேலும், காட்டுப்பாதையாதலால், கோலொன்று இருப்பது உதவியாக இருக்கும். பெரிய காட்டுவிலங்குகள், யானை, குரங்குகள் போன்றவை எதுவும் இந்த பகுதியில் இல்லை. எனவே, குழந்தைகளுக்கு நிம்மதி.

*கைகளில், ஒரு தண்ணீர் புட்டி கட்டாயம். கனமான பிளாஸ்டிக் வகையல்ல. மினரல் வாட்டர் போல‌, தூக்க எளிதான புட்டிகளை கொண்டு செல்லவும். ஆரம்பத்தில், நம்மால் தூக்க இயலுவது போல தெரிந்தாலும், 500 படிகளுக்கு அப்பால், நம்மை தூக்கிக்கொண்டு இறங்குவதே பெரிய காரியமாக தெரியும். :‍)

*இரட்டை அடுக்கு வேர்ப்பாலத்தினடியில், ஓடும் ஆற்றில் குளிக்கலாம். சிறு காட்டருவியும் உண்டு. சிறுவர்களும் குளிக்கும் வண்ணம் பாதுகாப்பானது. உடை மாற்றும் அறையும் இருக்கிறது. மாற்றுடைகளை கொண்டு செல்லலாம். கால்களை நீரில் அளாவி மீன்களுக்கு வேலை கொடுக்கலாம்.

*காட்டுவழிப்பாதை, வெளிச்சம் ஊடுருவ கடினமென்பதால் சிறு பூச்சிகளின் தொல்லை உண்டு. கொசு போல கடித்து வைக்கும். ஓடோமாஸ் எடுத்துக்கொள்ளலாம். பெருக்கெடுத்து ஓடும் வியர்வையில் அவையும் கரைந்து ஓடிவிடும். ஆனால், திரும்பி வரும்போது படிகளில் அமர்ந்து இளைபபாற  வேண்டியிருக்கும். அப்போது, உதவும்.

*காலையில் ஒன்பதுக்கு ஏற ஆரம்பித்தாலும், பதினொன்றரைக்குள் பாலத்தை அடைந்துவிடலாம். மதியம் இரண்டுக்கு பின் தங்காமல் பார்த்துக்கொள்ளவும். ஏறிவர ஐந்து மணிவரை ஆகிவிடலாம். (நான் சொல்வது மிகவும் மெதுவாக ஏறினாலும்..)

*திரும்பும் வழியில், நீளமான வேர்ப்பாலத்தை காணலாம். போகும்வழியில் இருக்கும் சிற்றோடைக்கருகில் உணவருந்துவது நல்ல அனுபவம். அல்லது, இரட்டை பாலத்தருகிலும் மதிய உணவை எடுத்துக்கொள்ளலாம். மறக்க இயலாத அனுபவமாக இருக்கும்.

* பாதம்,வால்நட் மற்றும் திராட்சை போன்றவை எடுத்துக்கொள்ளவும். வாழைப்பழமும் தாகத்தை தணிக்கும். புளிப்பு மிட்டாய்கள், சாக்லெட்டுகள் கைவசம் இருப்பது நடக்கும் களைப்பை போக்க உதவும். சிறார்களுக்கும் உற்சாகத்தை கொடுக்கும்.

*குடைகள் எடுத்துக்கொள்ளலாம். ஆனால், மழையுடைதான் உண்மையில் உபயோகமானது. மழை வருமா என்று அன்றைய காலநிலையை பார்த்து முடிவு செய்துக்கொள்ளலாம்.

*ஷூக்கள் தேவைப்படவில்லை.வழுக்காத மழையில் நனைந்தால் காய்வது கடினம். நீரில் நனையாத ஷூக்கள் என்றால் சரி. அல்லது,வழுக்காத நல்ல செருப்புகள் தேவை. சாதாரண செருப்புகளையே - செருப்பின் கீழ் treads - இருப்பது போன்ற‌ உபயோகப்படுத்தினோம்.

*முட்டிகளுக்கு, Knee support அணிந்துக்கொண்டோம். எனவே, முட்டி வலியிலிருந்து தப்பித்தோம், கெண்டைக்கால் வலிதான் 2/3 நாட்களுக்கு படுத்தி எடுத்தது.

செய்யக்கூடாதவை:

*மழைக்காலத்தில் சென்றால், வழிகளில் பெரிய பெரிய காளான்களை காண்பீர்கள். அவற்றை படம் பிடிப்பதோடு நிறுத்திக்கொள்ளவும். கைகளால் தொடுவதோ, அவற்றை பறித்து உண்பதோ அபாயம்.

*'குளிரும்' என்று ஜெர்கின் போன்ற மேலாடைகளை அணிவதை தவிர்க்கவும். உண்மையில், நமது உடலிலிருந்து வெளியேறும் வெப்பம் எந்த குளிரையும் அணுகவிடாது. அணிந்துக்கொள்ளவும் முடியாததோடு, தேவையற்ற சுமை.

*மேகாலயா கிராமங்கள் அனைத்தும் அவ்வளவு சுத்தமானவை. ஸ்வச்ச பாரத், திட்டம், அநேகமாக மேகாலயாவை பார்த்த உந்துதலால் வந்திருக்கலாம்! ஆங்காங்கே, மூங்கிலால் செய்த கூடைகளை மரங்களில் கட்டி வைத்திருப்பார்கள். அதில் குப்பைகளை போடலாம். போட இடமில்லை எனில், திருப்பிக் கொண்டு வந்து விடவும்.

*இங்கிருப்பதை போலவே, லேஸும், பாக்கெட் வகை உணவுகளும், சாக்லெட்டுகளும், குளிர்பானங்களும் இருந்தாலும் எங்குமே நாங்கள் குப்பையை பார்க்கவில்லை. மக்கள் அனைவரும், குப்பையை தொட்டியில்தான் போடுகிறார்கள்.

கூடுதல் தகவல்கள்:

*தூய்மையான மலைத்தேன் கிடைக்கும். ஆரஞ்சு பூக்களிலிருந்து கிடைத்த தேன் என்பதால், லேசாக புளிப்பு இருக்கும். நம்பி வாங்கலாம்.

*இரட்டை பாலத்திலிருந்து, 2 கிமீ தொலைவு சென்றால், இயற்கையின் 'நீச்சல் குளங்கள்' இருக்கிறது. தெம்பும், நேரமும் இருப்பவர்கள் முயற்சி செய்து பார்க்கலாம்.

*இரட்டை அடுக்கு பாலத்திலிருந்து, 5 கிமீ தொலைவு மேலேறி சென்றால், 'நோக்காலிக்காய்' அருவியை கீழிருந்து காணலாம். இந்த அருவியை,ச்சிரபுஞ்சியில் மேலிருந்துதான் பார்க்க முடியும்.

அடுத்த முறை வாய்ப்பு கிடைத்தால், சென்று பார்க்க நினைத்திருக்கிறோம். 'நோக்காலிக்காய்' அருவியைக் காணும்போது, 'நடைப்பயணமாக சென்று கொட்டும் அருவையை கீழிருந்து பார்க்க‌... அடடா என்ன அருமையாக இருந்திருக்கும்' என்று தோன்றியது!

*இரட்டை அடுக்கு பாலம் அமைந்திருக்கும் கிராமத்தில் இரவு தங்கலாம். ஹோம்ஸ்டே வசதிகள் இருக்கிறது.

Double Decker Living Root Bridges Trek - பயண அனுபவம்

காலையில், வழிகாட்டி சரியாக எட்டரை மணிக்கு வந்து நின்றார். காலையுணவு முடித்துக்கொண்டு,  பிக்னிக் உணவாக ப்ரெட் சான்ட்விச்சை பொதியிலடைத்துக்கொண்டு கிளம்பி நின்றோம். கைகளில் ஆளுக்கொரு உதவுகோல். பையில், மழையுடை, சில பல சாக்லெட்டுகள், பாதம் வால்நட் பருப்புகள். ஆளுகொரு தண்ணீர் குப்பி.

சாலை பயணமாக‌, முதல் 5 கீமீ வரை காரில் சென்று, பின் நடைபயணத்தை தொடர திட்டம். இதயத்தின் திக்திக்....ஆர்வம்...சாகசம்...என்று கலவையான உணர்வுகள்.  

இத்தனைக்கும், எவரெஸ்ட்  ஏறி ஆக்ஸிஜனுக்காக திண‌றும் பயணமோ அல்லது  வானத்திலிருந்து குதிக்கவோ போவதில்லை.  எங்களது சொகுசான வாழ்க்கையிலிருந்து சில மணிநேரங்கள் தள்ளி இருக்கப்போகிறோம். அவ்வளவுதான்! நினைத்த மாத்திரத்திலேயே அதுதான், எத்தனை கடினமாக இருக்கிறது!! :‍)

படிகள் தொடங்கும் கிராமத்தினருகில் வந்து இறங்கினோம்.  வழிகாட்டி பலகை,  பயணத்தை இனிதே தொடங்கி வைத்தது.அவரவர் உதவுகோல்களை, கைகளில் எடுத்துக் கொண்டோம். வெயிலே இல்லாவிட்டாலும்,  தொப்பியை அணிந்து கொண்டோம்.பையை பின்னால் மாட்டிக்கொண்டு, தேர்ந்த நடைபயணிகள் போல் நடையை துவக்கினோம்.

 படிகள் மிக நீண்டதாக, நாம் இரண்டு தப்படிகள் வைத்தே - அடுத்த படிக்கு செல்ல வேண்டிய அளவில் இருந்தது. 'ஃப்பூ இவ்வளவுதானா...இது போல் இருந்தால் 2500 என்ன? 25000கூட இறங்கிவிடலாமே' என்று தோன்றியது,அந்த நிமிடம்!.

சற்று கீழே, ஒரு 25 படிகள் இறங்கி, நிமிர்ந்தால், ஆகா! அற்புதம் என்பது இதுவல்லவா!!

 பச்சையை உடுத்திய‌ மலை, இடையில் அத்தனை அருவிகள், அவ்வப்போது மலையை போர்த்தும் பஞ்சுப்பொதிகள்....கை சும்மா இருக்குமா?

"எட்றா கேமிராவை' என்று படங்கள் எடுத்து தள்ள, கலவரமானார் வழிகாட்டி. 'மதியம் ஒரு மணிக்கு நாம் திரும்ப வேண்டும். சீக்கிரம் நடங்கள்' என்று சற்று மெல்லிய குரலில் சொன்னார்.

தொடர்ந்தோம். 

படிகள் குறுகலாக எப்போது மாறத்துவங்கியிருந்தது என்று தெரியவில்லை. ஒரு குறுகலான ஏணி போல, படிகள் கீழ் நோக்கி பாயத்துவங்கியிருந்தன. எங்களை அறியாமலேயே, லேசாக வியர்க்கத் தொடங்கியிருந்தது.  நேரம் போவதே தெரியாமல், படிகளில் இறங்கிக்கொண்டேயிருந்தோம்.  

 

பின்தங்கியிருந்த பெரிம்மாவுக்காக, காத்திருந்த கணத்தில், கால்கள் முட்டியிலிருந்து நடுங்குவதை உணர்ந்தேன். எங்களை விட சற்று வேகமாக நடந்துக்கொண்டிருந்த பப்பு, சீரான வேகத்தில் நடந்து, சற்று பின் தங்க துவங்கினாள். தரையே கண்ணுக்கு தெரியாமல், வெறும் படிகளாக தெரிந்ததில், அவளது பாதுகாப்புணர்வு தலையெடுத்திருந்தது.

அருகே வந்ததும் கவனித்ததில், அவளது கால்களும் நடுங்கத் துவங்கியிருந்தன. நடுங்கக்கூடாதெனில், தொடர்ந்து நடக்க வேண்டுமென கண்டுகொண்டிருந்தோம். உடல் வியர்க்க வியர்க்க இறங்கிக்கொண்டே இருந்தோம்.  

 

அருகில், ஏதோ ஆறு சலசலத்து ஓடிக்கொண்டிருக்கும் சப்தம் மட்டுமே கேட்டது. காண முடியவில்லை. அடர்ந்த காடு. பருவநிலை இதமாக இருந்தது. 

ஒரு இடத்தில், கம்பியினாலான கைப்பிடி தெரிய,  பிடித்துக்கொண்டு இறங்கினோம். 'கைப்பிடி வைத்த புண்ணியவான் வாழ்க' என்று சொல்லிக்கொண்டோம். வெயிலுமில்லை, குளிருமில்லை.  களைப்பும் தெரியவில்லை.

வழிகாட்டி எந்தவித கலவரத்துக்குள் உள்ளாகாமல், சர்வசாதாரணமாக நடந்துக்கொண்டிருந்தார். மூச்சிரைப்போ வியர்வையோ எதுவும் அவரை அசைக்கவில்லை. 'இதுவரை எத்தனை படிகள் இறங்கியிருப்போம்' என்று 
நமது உற்சாகத்துக்காவும் மனதிருப்திக்காகவும் கேட்டால், 'தெரியாது. எண்ணவில்லையே' என்று பதில் வந்தது.

'சரி ஒரு ஐநூறாவது இறங்கியிருக்கமாட்டோமா' என்று எங்களை நாங்களே உற்சாகப்படுத்திக்கொண்டு நடையை தொடர்ந்தோம். தண்ணீர் குடிக்க வேண்டிய தேவையிருக்கவில்லை. வியர்வைதான் வழிந்து ஆறாக ஓடியது.   ஒரு இடத்தில் நின்று பார்த்தபோது, நாங்கள் சென்று சேர வேண்டிய அடிவாரம் தெரிந்தது.

ஒன்று மட்டும் சர்வ நிச்சயம்!  இயற்கை, தனது அதி அற்புதமான காட்சிகளை,  குறுகலான, செங்குத்தான மற்றும் அபாயகரமான கோணங்களில்  ஒளித்து வைத்துள்ளது.  அந்த கோணங்களை, கண்டடையும் பாதைகளில் பயணிப்பவர்கள், பாக்கியவான்கள்!!

திரும்பவும் படங்கள்.

மாற்றி மாற்றி எடுத்துக்கொண்டோம். 'எவ்வளவோ பார்த்துட்டோம்' என்பது போல எங்களது இந்த அலப்பறைகளை பொறுமையாக சகித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார் வழிகாட்டி.

ஒருவழியாக தரையை அடைந்தோம். நடையை முடித்த ஒரு குழு, படிகளில் ஏறத்துவங்கியிருந்தனர்.

இங்கிருந்து சரியாக முப்பது நிமிடத்தில், இன்னொரு வேர்ப்பாலம் இருக்கிறது. 99 அடி நீளமுள்ள அந்த பாலம்தான், இதுவரையிருக்கும் பாலங்களில் நீளமானது. அதற்கு முதலில் செல்லலாமா என்று யோசித்து, 'வேணாம்! ஒன்லி டபுள் டெக்கர்" என்று முடிவில் உறுதியாக நடையை தொடர்ந்தோம்.

சிலபல வீடுகள் தென்பட்டன. மாங்காய்கள், ரோஜாக்கள் பறிப்பார் யாருமின்றி காற்றில் ஆடிக்கொண்டிருந்தன. வீட்டின் வாயிலில் அமர்ந்து பாக்கை உறித்துக் கொண்டிருந்தார் ஒருவர்.


இங்கிருந்து, கிட்டதட்ட‌ ஒரு கிமீ வரை காட்டு வழியில் தரை பயணம். ஆங்காங்கே படிகள் இருக்கும். அவை கணக்கில் வராது. பெரிய பெரிய பாறைகள் அமர்ந்திருக்க, சுத்தமான காற்றை சுவாசித்தவாறு நடையை தொடர்ந்தோம். சில வித்தியாசமான குரல்கள். பறவைகளினுடையவைதாம். அவை தவிர, வேறு எந்த நடமாட்டமுமில்லை. மனிதர்கள் நாங்கள் மட்டும்தான்.

ஒரு ஊரில் அழகான இடம் இருக்கலாம். ஆனால், அழகே ஊரான இடம் இருக்க முடியுமா? அதுதான்  மேகாலயா!



அதன்பிறகு, கேட்டது ஆறு ஒன்று ஓடிக்கொண்டிருக்கும் சப்தம். மழையில்லாத காலத்தில் வந்திருந்தால், வெறுமையான ஆற்றை கடக்க நேர்ந்திருக்கும். நீரில்லாத ஆற்றை காண சகிப்பதில்லை, எங்களுக்கு.

தண்ணீர் பொங்கி பிரவாகமாக ஓடிக்கொண்டிருப்பதை பார்த்தாலே, மனம் பூரித்து சந்தோஷமாகிவிடுகிறது. அது உணர்ந்தவர்களுக்கே புரியும்.மகிழ்ச்சியாக நடைபோட்டோம்.

அந்த மகிழ்ச்சியை அசைத்துப்பார்க்கும் தருணமும் வந்தது. ஆம், தொங்கும் பர்மா பாலம்.

வழிகாட்டி ஜாலியாக முன்னே சென்றுவிட, பப்பு பின் தொடர்ந்தாள். 'போய்டலாமா பப்பு' என்று தயக்கத்தை மறைத்துக்கொண்டு கேட்க, "அப்புறம்? நான் போறேன்பா" என்று பதில் வந்தது. அவளை ஒட்டி, அடி வைக்க ஆரம்பித்தேன். 

பயமெல்லாம் மறைந்து, ஆச்சரியமும், பிரமிப்புமே மிஞ்சியது. காலுக்கு கீழே பெரிய பாறைகளின்  வழி வெள்ளமாக ஆறு! எதிரில், சுற்றும் முற்றும் என்று ஓங்கி வளர்ந்த அடர்ந்த மரங்கள். மேலே, பஞ்சு பஞ்சாய் மேகம். வாய்க்குமோ இந்த தருணம் மீண்டும்?!!

இரண்டு பக்கங்களிலுமுள்ள, கம்பிகளை பிடித்தபடி, லேசான ஊஞ்சலாக ஆடிய பாலத்தில் நடுவில் படமெடுத்துக்கொண்டு அக்கரையை அடைந்தோம். வந்த வழியை ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டோம்.

'இந்த பாலம் சின்னதுதான். அடுத்து வரும் பாலம் சற்றே பெரிது' என்றார் வழிகாட்டி.

தலையை தலையை ஆட்டினோம். 'இன்னும் ஒரு பாலம். அப்புறம், அந்த இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக இருக்கும் அதிசயத்தை காணப்போகிறோம்' என்ற எண்ணம் சற்று உற்சாகத்தை கொடுக்க, தண்ணீர் பருகி விட்டு, நடையை தொடர்ந்தோம்.

திரும்பவும் படிகள். பாறைகள்.

 ஏதோ ஒரு ஆங்கில படத்துக்குள் நுழைந்துவிட்டது போலவே தோன்றியது. வெயில் படாத இடமென்றால் இதுதான் போல. சூரியன் உதிக்கும் வேளையிலொரு மெல்லிய வெளிச்சம் பரவுமே...அந்த வெளிச்சமும் இளங்குளிரும்தான்  இங்கு ஆட்சி புரிகின்றன!

இரண்டாவது பாலத்தையும் நெருங்கிவிட்டோம்!

ஆம்! இந்த ஆறு பெரியதுதான். தண்ணீர் மண் கலந்து கலங்கலாக ஆனால், பெருக்கெடுத்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஆற்றின் இரைச்சல், அந்த வனத்தை நிறைத்திருந்தது. ஆபத்தான அழகு!

தொங்கு பாலம் இரண்டு பகுதிகளாக இருந்தது. முதல் பகுதியில், பாலத்தின் கீழ் தண்ணீர் அதிகம் இல்லை. ஆனால், பாறைகள்!! எங்கிருந்து அடித்து வந்திருக்கும் இவ்வளவு பெரிய பாறைகள்? பூமி உருவானபோதா? 1897யில் வந்த நிலநடுக்கத்தின்போதா?

பாலத்தின், இரண்டாம் பகுதிதான் நீளமானது.  ஆற்றின் குறுக்கே -இந்த பாலத்தின் மீது நடப்பதுதான் எவ்வளவு சாகசமானது. அதுவும், நம்மால் முடியாது என்று நினைத்ததை சாதிக்கும்போது உண்டாகும் உவகைதான் எத்தகையது!  இயற்கையை, அந்த ஆற்றை, பாலத்தை, மனிதத்தை தவிர  மனதில் - அந்த நிமிடம் - வேறெதுவும் ஆக்கிரமிக்கவில்லை.


பார்க்கவும், ரசிக்கவும், சுற்றித்திரியவும்தான் எத்தனை இருக்கிறது இந்த பூமியில் என்று தோன்றும் நிமிடம் அழகானது. அதனை உணரவே, நாங்கள் மீண்டும் மீண்டும் எங்கள் கூட்டை விட்டு பறந்து திரிகிறோமோ?  

மூச்சை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டு, படிகள் ஏறத்துவங்கினோம். இந்த பாலம் முடிந்ததும், இரண்டடுக்கு வேர்ப்பாலம்தான் என்று சொல்லப்பட்டிருந்ததால், கண்கள் பாலத்தை தேடின. ம்ஹூம்!

சற்று நடந்தால், ஒரு சிற்றாறு. அதனை கடக்க ஒரு சிறிய வேர்ப்பாலம். மகிழ்ச்சியுடன் அடைந்து தொட்டு தடவி படங்களெடுத்து....

 பாலத்தை கடந்தால், மூங்கில் குடிலில் ஒரு டீக்கடை. காலி பாட்டில்களை கொடுத்துவிட்டு, புதிய தண்ணீர் பாட்டில்களை வாங்கிக்கொண்டு நடையை தொடர்ந்தோம். திரும்பவும், படிகள். கிட்டதட்ட, இன்னொரு மலையை ஏறிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

பலாக்காய்கள் காய்த்து தொங்க, சில வண்டுகள் எங்களை சுற்றி ரீங்கரித்தன. காதுகளை மூடிக்கொண்டு, மூச்சு வாங்கியபடி மேலேறினோம்.

ஒரு பெட்டிக்கடை வரவேற்றது. பாக்கு மரங்களையும், கோழிகளையும் கடந்து சென்றால், அருவியின் கிணிகிணியும் ஆற்றின் சலசலப்பும் காதுகளுக்கு அவ்வளவு இதமாக இருந்தது. நுழைவுச்சீட்டு, கேமிரா அனுமதிச்சீட்டு அறிவிப்பு பலகையை கூட மதிக்காமல் உள்ளே சென்றுவிட்டோம்.

பாலத்தின், இந்த பக்கத்திலிருந்து மேலேறி - அந்த பக்கமாக கீழடுக்கில் வந்து இந்த பக்கம் மேலேறி - பாலத்தை ஒருவழி செய்தோம். வேர்ப்பாலத்தின்  மீது நின்று, எதிரில் தண்ணீர் அருவியாக கொட்டுவதை, கீழே வழிந்து ஓடுவதை வேடிக்கை பார்த்தோம். செல்ஃபிக்கள் எடுத்துக்கொண்டோம். கேமிராவுக்கு இப்படியும் -அப்படியுமாக அழகு காட்டிவிட்டு வேர்களை ஆராய்ந்தோம். கீழேருந்து மேல், மேலிருந்து கீழ் என்று படமெடுத்து தள்ளினோம்.

ஓய்ந்து போய், அருவிக்கருகில் அமர்ந்து கால்களை தண்ணீரில் அலசினோம். சில்லென்ற அருவி நீர் குளிக்க அழைத்தது. குளிக்க ஆயத்தமாக, நாங்கள் வரவில்லை. அருவியின், குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து தண்ணீரின் வேகத்தை ரசித்தோம். படிகம்போன்ற நீருக்குள் கிடந்த கற்களுக்கு சாப விமோசனம் கொடுத்தோம். நினைவுக்காக, சில கூழாங்கற்களை சேகரித்து பத்திரப்படுத்தினோம்.  பாறைகளின் மீது, நடந்து சென்று அருவியிலிருந்து நேராக நீரைப் பிடித்துக் அருந்தினோம். 

யாருடனும் பேசிக்கொள்ளாமல் அவரவர் சிந்தனைகளூக்குள் சற்றுநேரம் மூழ்கினோம். இளைஞ இளைஞிகள் பட்டாளமொன்று நுழைந்து குதூகலக் குரல்களால் நிரப்ப, அவர்களை வேடிக்கை பார்த்தோம். நேரமாவதை வழிகாட்டி சுட்டிக்காட்ட, 'கடைசியாய் ஒருமுறை' என்று பாலத்தின் கீழடுக்கிலிருந்து மேலேறி வந்தோம்.

 

வேர்ப்பாலத்தை, இயற்கையின் மடியை, மேகாலயாவின் நாடித்துடிப்பை விட்டு அகல மனமில்லாமல் திரும்பி நடந்தோம். ஏக்கமாக திரும்பி ஒரு பார்வை பார்த்துக்கொண்டோம்.  அந்த காட்சியை கண்களிலும் மனதிலும்  நிறைத்துக்கொண்டோம்.  திரும்பி என்றாவது ஒருமுறை இங்கு வருவேன் என்று அவரவர் மனதுக்குள்ளும் ஒரு குரல் ஒலித்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

படிகளில் இறங்கும் சமயத்தில், வேர் பாலத்துக்கு மேலும் சில விருந்தினர்கள்.  அதில் தமிழ்க்குரல்கள் ஒலிக்க, முகத்தை பார்த்ததும், 

'தமிழா?'

'தமிழா?"

புன்னகை. 

தொடர்நடை. பேசிக்கொள்ள எதுவும் இருக்கவில்லை. அல்லது, பேசி மனதுள் படர்ந்திருந்த ஏகாந்தத்தை கெடுத்த விரும்பவில்லை.

தொங்கு பாலத்தில் இந்த முறை கூட்டமிருந்தது. கூட்டமெனில், நான்கைந்து பேர். அவர்களின் முகத்தில் தெரிந்த கலவரத்தை இங்கிருந்து ரசிக்க முடிந்தது. அவர்கள், இந்த பக்கம் வர, வழிவிட்டு காத்திருந்து, நாங்கள் தொடர்ந்தோம். இம்முறை, மிகவும் அமைதியாக!



கிட்டதட்ட படிகளுக்கருகில் வந்து சேர்ந்ததும் வழிகாட்டி கேட்டார், 'இதுவே போதுமா அல்லது நீண்ட பாலத்துக்கு போக வேண்டுமா?'.

அடங்குவோமா நாங்கள்?

'கண்டிப்பாக போகணும்'

அதற்கு, தனியாக நுழைவுச் சீட்டு வாங்கிவிட்டு திரும்பவும் படிகள். இவை ஒரு 150 200 இருக்கும். அமேசான் காடுகளுக்குள் நுழைந்தது போலவே இருந்தது. வெயில் புக கொஞ்சமும் வழியேயில்லை. பெரிய பெரிய பாறைகள், அவற்றை அடித்து மோதிக்கொண்டு செல்லும் ஆறு....அதில் குதித்து விளையாடும் சிறுவர்கள்.

நீண்ட பாலம்தான்.

இங்கிருந்து அங்கு, சில படங்கள், அங்கிருந்து இங்கு...சில படங்கள்...கடைசியாக பாலத்தை, வேர்களின் மீது உயிர்த்திருக்கும் சிறு செடிகளை....

ஆற்றின் கிளையொன்று தனித்து பிரிந்து கொட்டிக்கொண்டிருந்த இடத்தில் அமர்ந்து கொண்டு வந்திருந்த சான்ட்விச்சை உண்டு, அருவி நீரை குடித்துவிட்டு சற்று இளைப்பாறினோம். பசித்த போது வயிற்றில் இறங்கிய உணவு, காட்டின் குளிர்ச்சி, அருவியின் ஓசை, ஆற்றின் இடைவிடாத ஓட்டம்....

ஏற வேண்டிய படிகளை, கண்டதும் மலைப்பாக இருந்தது. ஆனால், வந்தாயிற்று, திரும்பிச் சேர வேண்டுமே! முதலடியை எடுத்து வைத்ததுதான் தெரியும். கால்வாசி ஏறியபிறகு சற்று இளைப்பாறல். இப்போது வந்துவிடும், அப்போது வந்துவிடும் என்று ஆளுக்காள் உற்சாகப்படுத்திக்கொண்டோம்.

 சிறுவர்களின் உற்சாசக் குரல்கள்..என்னவொரு வாழ்க்கை! டென்ஷனாவது ஒன்றாவது...ம்ம்ம்!

 பாலம் நோக்கி போகும், புது விருந்தினர்களுக்கு வாழ்த்துகளை பரிமாறிக்கொண்டும், வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டும் மெதுவாக ஒவ்வொரு அடியாக வைத்து நகர்ந்தோம். உள்ளுக்குள் தெப்பலாக நனைந்திருந்தோம். ஆனாலும், சோர்வாக இல்லை. மகிழ்ச்சியும் உற்சாகமுமே ஓங்கியிருந்தது.


ஒருவேளை,  முடியாதென்ற சந்தேகத்தை, சோதனையை தகர்த்து  நாம் சாதிக்கும்போது நம்மை பற்றியே உள்ளுக்குள் உயரும் மதிப்பு தரும் பூரிப்பா என்று தெரியவில்லை.   எங்களால் கடக்கமுடிந்த தூரத்தை கண்டுக்கொண்டதால் இருக்குமோ?

மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்தோம்.

அந்த மகிழ்ச்சியை வார்த்தைகளில் கொண்டு வந்துவிட முடியுமா தெரியவில்லை. பயணம் தரும் சுதந்திரத்தை அனுபவத்தவர்களுக்கே புரியும்.

'பாலங்களை கடக்க பப்பு பயப்படுவாளோ? ' 'கடினமான பாதையில் நடக்க இயலவில்லையெனில் என்ன செய்வது? '- இந்த எண்ணங்களே எனது மூளையை கடந்த நாளிரவு வரை ஆக்கிரமித்திருந்தது. மாறாக,  சவால்களை, அவள் எதிர்கொண்ட விதம் மனதுள் நிறைவை தந்தது.

பொருட்களாக வாங்கிச் சேர்க்கும் மகிழ்ச்சியைவிட, செறிவான அனுபவங்களை முத்துகளாக கோர்ப்பதையே பயணங்கள் எனக்கு கற்றுக்கொடுத்திருக்கின்றன. அவற்றுள், இரட்டை பாலத்தின் நடை பயண அனுபவம், மதிப்பிடற்கரிய‌ முத்து!

இப்பசுமை நடையின் , சாகச அனுபவத்தின் தடம் எங்கள் நெஞ்சில் என்றென்றும் நிலைத்திருக்கும், மேகாலயாவின் தனித்துவமான வேர்ப்பாலங்களை  போலவே!

ஆங்கிலத்தில் ஒரு மேற்கோள் உண்டு. "வாழ்க்கையில் பின்னோக்கி பார்த்தால், நீங்கள் அடைந்ததைவிட அடையாத விஷயங்களுக்காகத்தான் வருந்துவீர்கள்."

நல்லவேளை, எங்கள் நங்கூரங்களை நாங்கள் கழற்றி வீசினோம்.  :-)

நடையும், நடையின் நிமித்தமும்

அந்த நூதனமான பாலத்தை, 'எங்கே எப்போது பார்த்தேன் ' என்று நினைவில்லை. மேகாலயா என்று பெயரை எதிர்கொள்ளும் போதெல்லாம் அந்த  'இரண்டடுக்கு மரவேர் பாலம்'தான் நினைவுக்கு வரும்.  அப்போதெல்லாம், 'இந்த இடத்திற்கு ஒருநாள் நான் செல்வேனெ'ன்றோ அல்லது 'என் கண்களால் நேருக்கு நேர் பார்ப்பேனெ'ன்றோ - யாராவது ஆருடம் சொல்லியிருந்தால், நிச்சயமாக நம்பியிருக்கமாட்டேன்.

கடந்த, மே மாதத்தில் 'பிம்தல்' என்ற இடத்துக்கு சென்றோம். நைனிதால் மாவட்டத்தில் இருக்கும் ஊர். அந்த ஊரின், ஏழு ஏரிகளில் ஒன்றான  மரகத வண்ண ஏரிக்கு காட்டுப்பாதையில் பசுமை நடையாக பயணம் செய்தோம்.



 கிட்டதட்ட எட்டு டூ பத்து கிமீ வரையிலான அந்த நடை பயணமும், மரங்களடர்ந்த காட்டின் பசுமையும், ஏரி நீரின் தண்மையும், அமைதியும் மிகவும் கவர்ந்து விட, அதுபோன்ற நீண்ட 'ட்ரெக்கிங்' செல்ல  வேண்டும் என்று பப்பு நெடுநாட்களாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

'வேலி ஆஃப் ஃப்ளவர்ஸ்' அல்லது 'டார்ஜிலிங்கிலிருந்து சிக்கிமுக்கு 'ரங்கீத்' ஆற்றை கடந்து செல்லும் நடையைத் தான் - இந்த கோடைவிடுமுறைக்கு ஆலோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். மனதுள் , அவ்விரண்டு இடங்களையும் நடைகளைப் பற்றி அசை போட்டுக்கொண்டிருந்தேனே தவிர, அதற்கான ஆயத்தங்கள் எதுவும் செய்யவில்லை. அப்போதுதான் கையில் கிடைத்தது, 'அலெக்ஸாந்தர் கிரேட்டரின்' 'ச்சேஸிங் த மான்சூன்' புத்தகம்.  அந்த புத்தகத்தை வாசிக்கும்போது கூட, ச்சிராபுஞ்சியில் காலடி வைப்பேனென்று நினைக்கவில்லை.

"ச்சேஸிங் த மான்சூன்' புத்தகத்தை, வாசிக்க வாசிக்க அவ்வளவு வியப்பு. அந்த புத்தகம் ஒரு புதிய உலகத்தையே எனக்கு காட்டியது. இந்தியாவின், பருவகால மழையை தொடர்ந்து சென்ற அலெக்சாந்தரின் பயண நூல்தான் அது. கேரளாவிலிருந்து ச்சிராபுஞ்சி வரை கிட்டதட்ட‌ முப்பதாண்டுகளுக்கு முன்பே  மழையை துரத்தி சென்றிருக்கிறார்,அலெக்சாந்தர் ஃப்ரெட்டர். மேலும், அலுவலக நண்பரும் ஷில்லாங்கின் அழகை துதி பாட, எனக்கும் மேகலாயா ஜூரம் தொற்றிக்கொண்டது.

இணையத்தில் - ஷில்லாங்கைப் பற்றியும், ச்சிராபுஞ்சியைப் பற்றியும் தேடினால் , முதலில் அகப்படுவது  - இந்த வேர்களாலான பாலங்கள்தான். இந்த பாலத்தை, சென்றடையும் பயண விபரங்களை தெரிந்துக் கொண்டதும்,  'வேலி ஆஃப் ப்ளவர்ஸும்' 'ரங்கீத்' ஆறும்  சற்றும் காத்திருக்கட்டுமே என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

ச்சிராபுஞ்சிக்கு செல்ல, இன்னும் ஒருவாரமே இருக்கிறதென்ற நிலையில் தொடங்கியது எங்களது ட்ரெக்கிங் ஆயத்தங்கள். உலகின் ஈரமான இடத்தில் கிட்டதட்ட 6 மணிநேரங்கள் நடக்கப் போகிறோம்.அதுவும் மழைக்காலம் வேறு ஆரம்பித்துவிட்டது.

ஆர்வமும் பரபரப்பும் தொற்றிக்கொள்ள, ஆளுக்கொரு மழையுடை (ரெயின்கோட்), மழையில் நனையாத பை, பசுமை நடைக்கான‌ ஊன்றுகோல் என்று பார்த்து பார்த்து இணையத்திலும், வேளச்சேரியில் புதிதாக முளைத்துள்ள 'வைல்ட்க்ராஃப்ட்' கடையிலும்  வேட்டையாடினோம்.

இரண்டடுக்கு வேர்ப்பாலத்தை காணும் பயணத்தில், இரண்டு தொங்கு பாலங்களை கடக்க வேண்டும் என்று தெரிய வந்ததிலிருந்து மனம் உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது.

இது மழைக்காலம். ஆற்றில் தண்ணீர் பொங்கி பிரவாகமாக வரும். பாலமோ, கம்பிகளால் பின்னப்பட்டது. பப்புவால் நடக்க முடியுமா? பயந்துவிட்டால் என்ன செய்வது? 

இணையத்தில், அந்த பாலங்களை அலசி ஆராய்ந்தேன்.   தைரியத்தை கொடுக்கக்கூடிய ஒரு வெளிச்சக்கீற்றுக்காக - பயணம் செய்தவர்களின் கருத்துகளை -தேடித்தேடி வாசித்தேன். 'சாகசமாக இருக்கும்' 'பயமொன்று மில்லை' என்ற கருத்துகளை வாசித்தபோது மகிழ்ந்தும், சில கருத்துரைகளில் 'கம்பிகளுக்கிடையில் இருக்கும் இடைவெளியில் குழந்தைகள் பத்திரம்' என்று கண்டபோதோ உள்ளூர பயந்தும் கிடந்தேன். 'ரிஸ்க் எடுக்கிறோமோ' என்று கூட ஒரு கட்டத்தில் நினைத்தேன். 

பப்புவிடம், மெல்ல மெல்ல இதைப்பற்றி சொல்லியும் வைத்தேன். பயந்துபோய்,  வேண்டாமென்று சொல்லிவிடுவாள் என்று மனதுள் ஒரு நப்பாசை இருந்தது. அவளோ,  'ஆ..சூப்பர்...நான் பாலத்துலே டான்ஸ் ஆடிக்கிட்டே நடப்பேன்' என்று துள்ளி குதித்தாள். பயத்தின் சிறு சாயல் கூட இல்லை.  இப்போது, பயத்தின் அளவு அதிகரித்து எனக்குத்தான் யாராவது தைரியம் சொல்ல வேண்டியிருந்தது.  

ஆற்றின் மீது நடக்கும்போது, கீழே ஓடும் நீரை பார்க்காமல் அடுத்த அடியை வைத்து கடந்துவிடு என்று மட்டும் தயார்பாடுத்தும் வகையில் சொன்னேன். அது அவளுக்கா அல்லது எனக்கா என்று தெரியவில்லை.

உண்மையில், பப்புவுக்கு  பாதுகாப்புணர்வு அதிகம். மிகைக்காக சொல்ல வில்லை. அவளை பற்றி நானறிவேன் இல்லையா! சரியான பிடிமானம் இல்லாமல் ஒரு சிறு இடைவெளியை கூட தாண்ட மாட்டாள். தாண்டிகுதிக்கக் கூட, அத்தனை ஆயத்தங்கள் செய்யவேண்டும்.  

சற்று சறுக்குகிற மாதிரி பாதை இருந்துவிட்டாலோ, அடுத்த அடி எடுத்து வைக்க மாட்டாள். சரியாக பாறையில் கால் வைத்து வழுக்கி விழுவாள். ஆழங்களை பார்த்துவிட்டால், அவளுக்கு கைப்பிடித்துக்கொள்ள வேண்டும். அதன்பிறகே நடப்பாள். எல்லா பாரத்தையும் தூக்கி தனியாக வைத்துவிட்டு, ' பாலம் வரும்போது கடக்கலாம். அதுவரை வருவதை எதிர்கொள்ளடா' என்று கிளம்பியாயிற்று.

ச்சிராபுஞ்சியில், நாங்கள் தங்கியிருந்த இடத்திலிருந்து இரண்டடுக்கு வேர்ப்பாலம் போக மட்டுமே பத்து கிமீ. முதல் ஐந்து கிமீ சாலை வழி பயணம். அடுத்த ஐந்து கிமீதான் உண்மையான பசுமை நடை. 

அதாவது, மலைவழிப்பாதை. முதலில் 2500 படிகள் கீழ் நோக்கி இறங்க வேண்டும். அதன் பின் சற்று கரடுமுரடான காட்டுப்பாதை. அதைக்கடந்தால், சிங்சாங் ஆறு. அந்த ஆற்றின் மீது ஒரு  தொங்கும் பர்மாபாலம். அதனை கடந்தால் மீண்டும் ஏறுமுகமான படிகள். மீண்டும் ஒரு காட்டாறு. அதன் மீதான பெரிய தொங்கு பாலம்.

அதன்பின், கிட்டதட்ட 2 கிமீ காட்டு வழிப்பயணம். அதில் சில இடங்களில் படிகள் உண்டு.இதில், ஒரு சிறு வேர்ப்பாலம் வரும். அந்த ஆற்றை கடப்பது கணக்கில் வராது. போக வர‌ மொத்தம் இருபது கிமீ நடை.

சிறிய அளவில், கிட்டதட்ட 3 முதல் 5 மணி நேரங்களாலான பசுமை நடை சென்ற அனுபவம் உண்டு. ஆனால், அவையெல்லாம், ஒரே மாதிரியான மலையேற்றம் அல்லது கரடுமுரடான சாலைகள் வழி. இதுவோ, ஏழு கடல் ஏழு மலை போல படிகள், ஆறுகள், பாலங்கள்...விடுதியில் கொடுத்திருந்த வரைபடத்தில், 'You are doing the trek at your own risk and responsibility' என்று வேறு போட்டிருந்தது.



இரவுணவுக்குப் பின், நானும் பப்புவும் விடுதியில் ஓய்வறையில் கேரம் ஆடிக்கொண்டிருந்தோம். தங்கியிருந்த பலரும் சேர்ந்துக்கொள்ள, பேச்சு 'டபுள் டெக்கர் ரூட் பிரிட்ஜ்' பற்றி திரும்பியது. 'நாளைக்காலை செல்லப் போகிறோம்' என்று சொன்னதும் மும்பையிலிருந்து வந்த அந்த அம்மா ஒரு குண்டை தூக்கிப்போட்டார்.  

அன்று காலையில், அவர்கள், அந்த நடைபயணத்தை மேற்கொண்டதாகவும், இறங்குமுகமான படிகளில் - கிட்டதட்ட 1000 படிகளை தாண்டியநிலையில் - தலைசுற்றியதால் திரும்பி வந்துவிட்டதாகவும், அவர் சொன்னபோது கிலி  பிடித்துக்கொண்டது.  இரவு நெடுநேரம் தூக்கம் பிடிக்கவில்லை.

'சரி, அதற்காகத்தானே வந்திருக்கிறோம் - முயன்று பார்ப்போம், இயலவில்லை என்றால் திரும்பி வந்துவிடுவோம். அவ்வளவுதானே' என்று என்னை நானே சமாதானப்படுத்தியபடி உறங்கிப்போனேன்.

நடப்போம்...

இரட்டை வேர்ப்பாலங்களை (Living Root Bridges) நோக்கிய எங்கள் நடைபயணம் - இன்றோடு சரியாக ஒருவாரம்

கீழ்நோக்கிச் செல்லும் 2500 படிகள்
முடிவேயில்லையா என தோன்ற வைக்கும்

திடீரென பார்த்தால் தலைசுத்த வைக்கும்...

குறுகிய மற்றும்  செங்குத்தான படிகள்
இதன் நடுவில்,
ஆங்காங்கே வளைவுகள்...
படிகளிலிருந்து நிமிர்ந்து பார்த்தால்,
இன்னொரு பசுமைமலைச்சரிவு...
அதிலிருந்து வீழும் அருவிகள்,

 

அருவிகளை மறைக்கும் மேகங்கள்...
நடந்து செல்லும் ஒன்றிரண்டு பேர்...
திரும்பிச் செல்லும் சிலர்...
குருவிகள் மற்றும் பெயர் தெரியாத பறவைகளின் குரல்கள்
இடையில் ஆங்காங்கே கண்ணுக்குத் தெரியாத நதிகளின் சலசலப்பு

வளைந்து நெளிந்து செல்லும் பாதையில் காலங்காலமாக உறைந்துநிற்கும் பாறைகள்...

இடையில் வரும் படிகள் கணக்கேயில்லை
இருபது நிமிட இடைவெளியில் இரு ஆறுகள்

அவற்றின் மீது கட்டப்பட்ட தொங்கும் பர்மா பாலம்

வழிகாட்டியின் புன்னகை
பாலத்தின் கீழ் காட்டாற்று வெள்ளம்

ஏறுமுகமான படிகள்...
போகவும் வரவும் 5+5 கிமீ
வளைந்து நெளிந்து செல்லும் பாதையின் முடிவில் ஆரம்பிக்கிறது
வேர்களாலான தொட்டில்...