நதிக்கரை வழியாக ஒரு நடைபயணம் ...

 ஹம்பியில், பார்க்க வேண்டிய இடங்கள் - அமைந்திருப்பதே வித்தியாசமானது. சொல்லப்போனால், 'பார்க்கவேண்டிய இடங்கள்' என்ற பட்டியலே தேவையற்றது. ஒருவருக்கு, முக்கியமாக படுவது மற்றொருவருக்கு தேவையற்றதாக இருக்கலாம். இருந்தாலும், நாங்கள் சென்று வந்த பாதையை - பதிவு செய்யவும், குறிப்புக்காகவும் எழுதி வைக்கிறேன்.

நதிக்கரை வழியாகவே 'கல்தேரு' (விஜய விட்டாலா) கோவிலுக்கு பழங்காலத்தில் எப்படி சென்றிருப்பார்கள் என்று அறிய விரும்பினோம். 'நதிக்கரைகளில் நாகரிகம் வளர்ந்தது' என்று படிக்கிறோமே...அதை நேரில் காண வேண்டாமா? :-)

விருபாஷா கோவில் டூ விட்டலா கோவில் ‍- வழி துங்கபத்திரா! ஆம், விஜயநகர மன்னர்களின் பாதையில் - நதிக்கரை வழியாக ஒரு நடைபயணம்! விருபாஷா கோவிலின், பெரிய நந்தியிடம் இருந்து, நடக்க ஆரம்பித்து துங்கபத்திரா வழியாக விஜய விட்டலா கோவிலை அடைவதே திட்டம்.

 பயணிகளுக்கு உதவியாக, ஆங்காங்கே  வழிகாட்டி கற்கள் இருக்கின்றன. இல்லையென்றாலும், ஹம்பியில்  வரலாற்று சின்னங்கள் அடுத்தடுத்து அமைந்திருப்பதால் பாதகமில்லை. வழிதவற வாய்ப்பும் இல்லை. 

பெரிய நந்தியின் இடப்புற வழியாக மலையடிவாரத்தை ஒட்டி நடந்தோம். வழியில் மக்கள், 'அபார்ட்மெண்ட்கள்' பலவற்றை கட்டியிருந்தார்கள்.

 

குகைகளின் வழியாக, புறப்பட்டு சென்ற அந்த வழித்தடத்தின்,  ஆரம்பத்தில் சக்கரத்தீர்த்தத்தில் கால் நனைத்தோம். அங்கிருந்து ஆரம்பிக்கும் படிகளில் மேலேறி, மண்டபத்தில் அமர்ந்தோம்.  எங்களுக்கு நேரெதிரில் துங்கபத்திரா. கோவிலுக்குப் பின்னால் மெதுவாக ஓடிக்கொண்டிருந்தவள், இங்கு வேறுமுகம் காட்டுகிறாள்.

நீர் அரித்த, பாறைகளை பார்த்தவாறே நினைவுகளில் தொலைந்து போனோம். பாறைகள், குடைந்தது போலவே அரிக்கப்பட்டிருந்தது. எத்தனை வருடத்து மழையும், வெள்ளமும்! 

தலைக்கு, மேலிருந்த மரத்தில், ஏதோ சலனத்தை உணர்ந்து திரும்ப , மந்திக்கூட்டம். குரங்கும் தொப்பிவியாபாரி கதை நினைவுக்கு வர,  தலையிலிருந்த  தொப்பியை, கவனமாக பிடித்தபடி நடையை தொடர்ந்தோம். 

அடுத்து வந்தது, கோதண்டராமர் கோவில். பூஜை நடைபெறும் கோவில் போலிருக்கிறது. பெரிய இரும்பு கதவு போடப்பட்டு, வர்ணங்களுடன் இருந்தது. பழைய கோவில் என்ற நினைப்பே வராததால் தவிர்த்துவிட்டு, அதையடுத்து இருந்த கடையில் இளநீர் அருந்தினோம்.

இளநீர் காய்கள் ஒரு மரத்தடியில் வைக்கப்பட்டிருந்தன. அந்த மரத்தின் அடியில் இருந்தார் ஒரு வளையல் அம்மன். 

 

"Hampi is mythical landscape imbued with the presence of  Gods, godesses and heroes" என்பர் ஜான் ஃபிரிட்ஜ் மற்றும் ஜியார்ஜ் மிஷெல்  - அவர்களது 'ஹம்பி விஜயநகரா' என்ற புத்தகத்தில். கோயில்கள் தூண்களிலெல்லாம், வாயில் சுவர்களிலெல்லாம், மேற்கூரையில், இடிந்து விழுந்த தூண்களில் என்று எங்கும் கடவுளர் மயம்தான். அவையெல்லாம் போதாதென்று, இந்த வன்னி மரத்தினடியில் ஒரு அம்மன், அருள் பாலித்துக்கொண்டிருக்கிறார்.

இளநீர் குடித்தபடி, அம்மனின் தலபுராணமும், தல விருஷத்தைப் பற்றியும் கேட்டபிறகு, நடையை தொடர்ந்தோம். டிசம்பர் மாத இறுதி. வெயில் அதிகமில்லை.  இதமான வெயிலுக்கு ஏற்ற சுகமான குளிர் காற்று. காற்றை அனுபவித்தபடி மேலும் நடந்தால், வழிகாட்டி பலகைகள் நேராக வராக கோவிலை காட்டியது.

 

மரத்தின் கீழமர்ந்து, மாணவர்கள்  சிலர் படங்கள் தீட்டிக்கொண்டிருந்தனர். பாறைககளுக்கிடையில் மிஞ்சியிருந்த கோபுரங்களும், கோவில் மண்டபங்களும் தத்ரூபமாக இருந்தது. வேடிக்கைப் பார்த்துவிட்டு, வராக கோவிலையும், அதன் தூண்களையும் சற்று நேரம் ஆராய்ந்தோம்.

 

நுழைவாயிலில் இருக்கும் ஹம்பியின் 'ராஜ முத்திரை' அழகு!  அம்புலிமாமா ராஜா கதைகளில் 'ஐம்பது வராகன், நூறு வராகன்' என்று படித்திருப்போமே! அந்த  'வராகன்' என்ற நாணயம் பிறந்தது இங்குதான் என்கிறார், நூனிஸ் 'விஜயநகர பேரரசு' புத்தகத்தில்.

வராக கோவிலுக்கு வலப்புறத்தில், எதிர்பட்ட‌  நீளநீளமான மண்டப  பாதைகளை பார்த்துவிட்டு, 'எதற்கு இப்படி கட்டியிருக்கிறார்கள்' என்று எண்ணிக்கொண்டு மலைப்பகுதிக்கு சென்றோம்.  மலைப்பகுதில் இருந்த சிதிலமடைந்த கோவில்களில், உள்நுழைந்து வெளியேறி மேலே மேலே சென்றுவிட்டோம். ஜைனக்கோவில்கள் போலிருந்ததைக் கண்டு, புத்தகங்களை துழாவி, அங்கேயே அமர்ந்து வாசித்தோம்..  

தூண்களிலும், மண்டபச்சுவர்களிலும் சிற்பங்களைத் தேடினோம். களைத்துப்போய், பையிலிருந்த பெரிய இலந்தம்பழங்களை உண்டோம். இதற்குமுன், இந்த இலந்தம்பழங்கள், இவ்வளவு ருசியாக இருந்ததேயில்லை.
பாதை ஓரத்திலிருந்த வேப்பமரத்தினடியில், பாறைமீது படுத்து காற்று வாங்கியபடி , தூரத்தில் தெரிந்த விருபாஷா கோவில் கோபுரத்தை ரசித்தோம்.

மேலே சென்று, பெயர் தெரியாத கோவில்களையும், மண்டபங்களையும் பராக்கு பார்த்தோம். உண்மையில், நாங்கள் அந்த இடத்தில், அச்சுதராயர் கோவிலை தேடி அலைந்துக்கொண்டிருந்தோம். மலையின் நட்டநடு சென்டரில், விண்ணை முட்டிக்கொண்டு நின்றது, கோயில் ஸ்தம்பம் ஒன்று. அந்த இடத்துக்கே, ஒரு அமானுஷ்யமான தோற்றத்தை கொடுத்தது அது.

அருகிலிருந்த, கோவிலின் படிகளில் ஏறும்போது, கீழே வந்தார் வயதானவர் ஒருவர். தலைப்பாகை, தார் பாய்ச்சி கட்டிய வேட்டி. 'உஜ்ஜயினி மாகாளி' என்று படத்தை என்னிடம் தந்துவிட்டு சென்றார். உஜ்ஜயினியிலிருந்து வந்திருப்பார் போலிருக்கிறது. உள்ளங்கையிலிருந்த‌ மாகாளியை ஒரு நிமிடம் உற்றுநோக்கிவிட்டு, எனை நோக்கி நீண்ட பப்புவின் கைகளின் திணித்தேன்.

இந்த கோயில், இருந்தது சற்று உயரத்தில். ஆனாலும், விடாமல், இரண்டடுக்கு மண்டபம் ஒன்றை கட்டி யிருக்கிறார்கள். லாங்ஹர்ஸ்ட் புத்தகத்தில், அது  ஜைனக்கோவிலென்று சொல்லப்பட்டிருந்தது.  திரும்பவும், வந்த வழியிலேயே திரும்பி நடந்தோம்.

 

வராக கோவிலுக்கு வலப்புறத்தில் தெரிந்த அந்த நீண்ட நெடிய பாதைதான் அச்சுதராயர் கோவிலுக்கு போகும் வழி.முன்பொருகாலத்தில் இங்குதான்  தேர் திருவிழா நடந்தது.  இடிபாடுகளுடன் இருமருங்கிலும் உயிரை கையில் பிடித்துக்கொண்டு நின்றிருக்கும் இந்த மண்டபத் தொடர்தான் அச்சுதராயர் கோவிலின் 'சூலே பஜார்'. இந்த சூலே பஜாரில்தான் நாட்டிய நடன பெண்மணிகள், தங்கியிருந்ததாக எழுதுகிறார், லாங்ஹர்ஸ்ட்.   நாட்டிய பெண்களுக்கு  உபயோகமாக,அருகிலேயே ஒரு குளம்.  

 

 

குளத்தை சுற்றும் முற்றும், எட்டியும் பார்த்துவிட்டு, கோபுரத்தை நோக்கி நடந்தோம். குளத்துக்கு அடுத்தாற் போல் ஒரு யானை நின்றிருந்தது. கரும்பாறை.  திரும்பி கோவிலை நோக்கி நடந்தோம்.

சிதலமடைந்த கோபுரத்தை பார்க்கும்போது, இணையத்தில் அங்கோர்வாட்,இந்தோனேசியா பாலி படங்களில் பார்த்தது போல‌ இருந்தது. வாயிலில் அழகான மங்கையர். அழகான முன் மண்டபம். தூண்களில் செதுக்கப்பட்டிருந்த பெண் சிற்பங்கள் அழகு. 

அண்ணன் கிருஷ்ண தேவராயா, கட்டிய‌ விட்டலா கோவிலைப் போல கட்ட வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்டு, தம்பி  அச்சுதராயர் கட்டிய கோவில். கங்கைகொண்ட சோழபுரத்தை ஏனோ நினைத்துக்கொண்டேன்.  அழகாக இருந்தாலும்,  தற்போது அதிக சேதங்களுடன் களை யிழந்து காணப்படுவதாலா என்று தெரியவில்லை. கோவிலை ஒட்டி மாதங்கா பர்வதம். எல்லாம் சரியாக இருந்த ஒரு காலத்தில்,  ஒரு நேர்த்தியான கலைநயமிக்க ஓவியம் போலிருந்திருக்கும் இந்த இடம்.

யாளிகளுடன் மறைந்து, ஒளிந்து விளையாடி, பின்னர் ஒருவரை ஒருவர் புகைப்படங்கள் எடுத்தபின்,  மீண்டும் ஜைனக்கோவில்களுக்கே வந்து சேர்ந்தோம்.

சற்று தூரம் செல்ல, யாருமற்ற மலைப்பகுதியானது வழி.  மலைமுகடுகளில் ஆங்காங்கே தெரிந்த வெளிநாட்டினரும் இப்போது சிறுத்துப்போயினர். அந்த மலைப்பகுதியே எங்களுக்கு சொந்தமாகிப்போக, பாடிக்கொண்டும், ஓடிப் பிடித்தும், சில இடங்களில் அமைதியாகவும் நடந்தோம். வனாந்தர வழிபோல் தோன்ற, கீழே ஓடிக்கொண்டிருந்தது , துங்கபத்திரா. சுக்ரீவா குகையில், வாயிலில் யாரோ, புல்லாங்குழல் ஊதும் ஒலி மட்டும்.

துணைக்கு, குருவிகளில் சிறுசப்தங்கள்.  பூக்கள் அடர்ந்த புதரொன்றில் அத்தனை பறவைகள். அவைகளை தொல்லைப்படுத்திவிடாமலிருக்க  அடிமேல் அடி வைத்து நடந்தோம். ஒருவரையொருவர், நடப்பதை பார்த்து கிண்டலடித்து, வெடித்து சிரித்ததில் பயந்து பறந்தன குருவிகள்!

 

கீழே, செதுக்கி வைத்திருந்த சரணாகதி சிற்பங்களையும், தூண்களின் சிற்பங்களையும் பார்த்தபடி நடைபயணத்தை தொடர்ந்தோம். தூரத்தில் கண்ணுக்குத் தெரிந்தவரை மலைகள், அதற்குக் கீழே தென்னைமரத்தோப்புகள், அதற்கும்  கீழே பச்சைபசேலென வாழைக்கன்றுகள். வெயிலுக்கு இதமாக மெலிய காற்று. விஜயநகர பேரரசின், பயணிகளுக்கு ஆங்காங்கே நிழற்குடையென மண்டபங்கள்.

அருகில் தெரிந்தது, இரண்டடுக்கு வாயில் போல ஒன்று. அநேகமாக, இந்த பக்கத்துக்கான விட்டலா கோவிலுக்கான நுழைவாயிலாக இருக்கலாம். நிழலின் அருமையை உணர்த்திய இடம் அது! பிரமாண்டமான பேரரசு ஒன்றின், நுழைவாயிலில் கால்நீட்டி அமர்ந்து காற்று வாங்கிக் கொண்டே, கோயிலைப்பற்றி வாசித்தோம்.

கொஞ்ச தூரம் சென்றதும், கண்களுக்கு புலப்பட்டது  ஒரு அமைப்பு. 'ஆஆ!! அரசர துலாபாரா' என்று கத்திக்கொண்டே ஓடினோம். புத்தகங்களில் பார்த்ததை, நேரில் கண்டு கொண்டதும் ஏற்படும் பிரமிப்பு அது. கோயிலை அடைந்து விட்டதற்கான அடையாளமும் அதுதான்.

 

 

துலாபாரத்தின் தரைப்பகுதியில், தம்பதியினராக, குடும்பமாக விழுந்து கும்பிடும் உருவங்கள் செதுக்கப் பட்டிருந்தன.  அவற்றிலும் ராஜகுடும்பத்தையும், சாதாரண மக்களையும் தேடினோம். 'துலாபார தூண்களுக்கு இடையில் நின்று, தூணில் சாய்ந்து நின்று, நடுவில் துள்ளி குதித்து என்று புகைப்படங்களாக‌ எடுத்துத்தள்ளி  'அரசர துலாபாராத்தை' டரியலாக்கினோம்.

சுக்ரீவ குகை மற்றும் புரந்தர மண்டபம் வழியாக, சாரி சாரியாக மாணவர்கள் வரத்துவங்கியிருந்தனர். ஜோதியோடு ஜோதியாக, நாங்களும் ஐக்கியமாகி விட்டலா கோவிலை ஆராயத்துவங்கினோம்.  ஹம்பியில் கைடு வைத்து பார்த்த ஒரே இடமும் இதுதான்.

விருபாஷாவிலிருந்து ஆரம்பித்து விட்டலா கோவில் வரை, நதிக்கரை வழியாக  நீண்ட இந்த  பாதையும், நடைபயணமும், நாங்கள் செலவிட்ட எங்கள் சந்தோஷமான கணங்களும் நீண்ட நாட்க‌ள் எங்கள் மனதில் தங்கியிருக்கும்.  

 

குறிப்பு: கோவிலைப்பற்றி இங்கு எதுவும் சொல்லப்போவதில்லை. திரும்பி வரும் பாதையை, சுக்ரீவன் குகை வழியாக -  சக்கரத்தீர்த்தத்தை அடையுமாறு வைத்துக்கொள்ளலாம். இல்லையேல், ஆட்டோ பிடித்து, 'தாலரி கட்டா'வை (நுழைவாயில்) பார்த்துவிட்டு தொடரலாம். இந்த தாலரி கட்டா, நமது தற்போதைய சுங்கவரி சாவடியின் முன்னோடி.  

புரந்தர் கோட்டை முகவரி தெரியுமா உங்களுக்கு?

காலையில தட்டுல இட்லியை வைச்சுட்டு, 'நான் குளிச்சுட்டு வர்றதுக்குள்ள சாப்பிட்டுட்டு ரெடியா இருக்கணும்"னு சொல்லிட்டு போறேன்.

"சிவாஜீஈஈஈ...வீ ஹாவ் கேப்சர்ட் யுவர் புரந்தர் ஃபோர்ட்"

"ஏய்...இப்ப நிறுத்த போறியா இல்லையா? என்ன சொன்னேன் உன்கிட்டே?"

"யெஸ், ஐ நோ! ஐ ஹாவ் டூ திங்க் அபவுட் இட்.சம்பாஜிஈஈஈ..."

"நிறுத்து...அஞ்சு நிமிசத்துல வருவேன்...தட்டு காலியா இருக்கணும்"

......

#ஸ்ப்ப்ப்பா


இது முடிஞ்சுதுன்னு ஸ்கூலுக்கு போய்க்கிட்டு இருக்கோம்.

"ஆச்சி, சிவாஜியும், அக்பரும் ஒரே காலத்துல இருந்திருந்தா என்ன ஆகியிருக்கும்?யாரு வின் பண்ணியிருப்பா?" - பப்பு

"...சிவாஜிதான்!"

"எப்படி சொல்றே?" - பப்பு

"சும்மாதான்...சிவாஜி clever இல்ல.அதான் அப்டி தோணுச்சு"

"ஹிஹிஹி...இல்ல,ஆச்சி..ரெண்டு பேரும் ஃப்ரெண்ட்ஸ் ஆகியிருப்பாங்க." - பப்பு

'அட.... இது எனக்கு தெரியாம போச்சே லுக் '

"சிவாஜி மவுடெய்ன் ராட்- னாலும்,  அக்பர்தான் வின் பண்ணியிருப்பார்.   அக்பர், வெறும் கையாலயே வாளை எல்லாம் உடைச்சிடுவார். ஔரங்கசீப்பை புடிக்கவே புடிக்காது. உனக்கு?" -  பப்பு


#இதுவேறையா...ஸ்ப்பாஆஆஆஆ

ஆமா, புரந்தர் ஃபோர்ட் எங்க இருக்கு?
போகணுமாம்!!

பப்பு டைம்ஸ்

"ஆச்சி, அக்பர்க்கு தலைல கட்டிட்டு போனேன் இல்ல.... அந்த ஷாலை கேட்டாருப்பா மாஸ்டர்" என்று கடந்த சில நாட்களாக ஒரே "ஆத்தா வையும்...." டயலாக்.

ஷாலை எல்லாம் எடுத்து வைத்தபின், 'ஆனுவல் டேவுக்கும் அந்த ஷாலுக்கு என்னப்பா சம்பந்தம்' என்று திடீரென்று மூளையில் பல்பு எரிந்ததும், 'ஓகே, இன்னைக்கு மாஸ்டர்கிட்டே  நானும் கேட்டுக்கறேன். நாளைக்கு எடுத்துக்கிட்டு போ" என்று சமாதானக்கொடியை காட்டினேன்.

மாஸ்டர்கிட்டே கேட்டா, "இல்லையே,அதெல்லாம் வேணாம். செப்பல்தான் கொஞ்சம் டிசைனா இருக்கிற மாதிரி கேட்டிருந்தேன். ஷால் எல்லாம் வேணாம். " என்றவர், சிரித்துக்கொண்டே தொடர்ந்தார் ,"ஒருவேளை அவங்களுக்கு தலையில அதை கட்டிக்கிட்டா அழகா இருக்கும்னு நினைச்சிருப்பாங்க. அவங்களுக்கு அப்படி ஆசையா இருந்திருக்கும்" என்று ஸ்டூடன்டுக்கு வக்காலத்து வேறு!! :-)

இதையே, எங்க ஸ்கூலில் நான் செய்திருந்தால்  ‍ டீச்சரிடமும்/வீட்டிலும் என்று இரண்டு பக்கமும் செமையா வாங்கி கட்டியிருந்திருப்பேன், "பொய் சொல்றியா?சொல்லாததை சொல்றியா" என்று!
ஹ்ம்ம்ம்!

"மாஸ்டர், அவ கொஞ்சம் பொறுமையா வரைஞ்சா நல்லாருக்கும்." என்று பப்புவின் 'பார்ட்ஸ் ஆஃப் த‌ ஹென்னை' குறிப்பிட்டு, சிலநாட்கள் முன்பு சொன்னபோது, "குழந்தைங்கதானே, இப்போதானே கத்துக்கறாங்க. பார்க்க ஹென் மாதிரி வரைஞ்சா போதும்" என்று சொல்லி என்னை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கிய மாஸ்டர்தான் இவர்!  :-)  (அப்போது,  அவள் வரைந்திருந்த  ஹென் சிட்டுக்குருவி மாதிரியே இருந்தது.)

இந்த இடத்தில் மரியா மான்டிசோரிக்கு நன்றி சொல்லலைன்னா என் மனசாட்சி என்னையே மன்னிக்காது! #நல்ல_டீச்சர்_நல்ல_ஸ்டூடன்ட்  #ThanksToMariaMontessori

 

தூங்கும் நேரத்தில் ஏதோ கதை பேசிக்கொண்டிருந்தோம்.சாப்பிட்ட ஆம்பூர் பிரியாணி, பொங்கல்,சாய்பாய் இன்னபிற. சாய்பாய் என்றால் என்ன என்று  எனக்கு புரியாததால் கண்டுக்கொள்ளவில்லை.

திடீரென்று, "நான் ஏன் கேர்லா பொறந்தேன்னு இருக்கு.அதுவும், ஏன் இப்போ போய் பொறந்தேன்னு இருக்கு. நான் இப்போ கேர்லாவே பொறந்துருக்கவே கூடாது" என்று பப்பு சொன்னதும் பகீர்ன்னு ஆகிவிட்டது.சீரியாசாக வேறு சொன்னாள்.  சொல்லும்போது குரல் வேறு தழுதழுத்தது. அதோடு, லேசாக கண்ணீரும்! கேட்கும் போது எப்படி இருக்கும்??

'என்னடா நடந்தது, நல்லாதானே போய்க்கிட்டிருக்கு, இவ்ளோ கவலைபடற மாதிரி என்ன ஆகிடுச்சு ' என்றும் குழப்பம். என்ன நடந்தது என்று தெரிந்து கொள்ள எப்படி  நைச்சியமாக கேட்பது? மண்டையை உடைத்துக்கொள்ள ஆரம்பித்தேன்.  கொஞ்சம் கேப் விட்டாலே அவளே தொடர்ந்து சொல்லுவாள்.

"நான் பாயா பொறந்து இருக்கலாம். அதுவும் ஔரங்க்சீப் சிவாஜி காலத்துலே நான் வீர சிவாஜியா பொறந்து இருக்கனும். எப்படி இருந்திருப்பேன் நான்?"

அவள் எப்படி இருந்திருப்பாள் என்பதை விடுங்கள்! நான் எப்படி இருந்திருப்பேன் என்பதை உங்கள் கற்பனைக்கே விட்டுவிடுகிறேன்!!

(இப்போ பொறந்ததுதான் சூப்பர்ன்னு சமாதானப்படுத்த, கொஞ்சம் மார்ஸுக்கு போன மங்கள்யான்,  கொஞ்சம் கேன்டிக்ரஷ், கம்ப்யூட்டர் இன்டர்நெட், பஃப்ஸ் என்று பேல்பூரி கிண்டினேன். கூட சேர்ந்து, அவளும் சப்புவது போல பாவனை காட்டினாள். ஐஸ்க்ரீமாம்!ஸப்பாஆஆஆ!)

 "ஐஸ்க்ரீம் கிடைச்சிருக்காது இல்ல!" என்று குரல் தெளிவாக ஒலித்ததும் கேட்டேன், "சாய்பாய்னா என்ன? " வீர சிவாஜியோட வைஃப் ஆம்!

#வீர_சிவாஜி_நான்_ஆனேன்_பஜ்ஜி! ;‍)

கிபி 2013 டூ கிபி 1000 - IV

நாங்கள் தங்கியிருந்த ஹோட்டலில் சுற்றியிருக்கும் கோயில்கள் பற்றிய விபரங்களை அச்சிட்டு தந்திருந்தார்கள். அதை சும்மா மேய்ந்துக் கொண்டிருந்த போது கண்களில் பட்டது 'சோழர் கால நெற்களஞ்சியம்'.

முடிந்தால், நேரமிருப்பின் பார்க்கலாம் என்று பெரிதாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. தேனுபுரீஸ்வரர் கோயிலிலிருந்து தஞ்சாவூர் செல்லும் வழியில் ஒரு கோயில் எதிர்பட்டது.அந்த கோயிலின் மதிலுக்கு வலப்பக்கம் கூம்பு போன்ற வடிவம் தென்பட்டது. 

அநேகமாக, இதுதான் அந்த நெற்களஞ்சியமோ என்ற சந்தேகம் வந்ததும் அருகில் என்று பார்த்தோம். அதே கோயில்தான். ஆனால், மணி 12 க்கு மேலாகி விட்டதால் கோயில் மூடியிருந்தது.வரும்போது பார்த்துகொள்ளலாம் என்று வெளியிலிருந்து புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டோம்.

தஞ்சாவூரிலிருந்து திரும்பி வரும்போது, கோயில் திறந்திருந்தது. சற்று வெளிச்சமும் இருந்தது.


திருப்பாலைத்துறை.  சோழர்கள் காலத்து கோயில்.

இந்த நெற்களஞ்சியம் நாயக்கர் காலத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கிறது. 

மேலே சன்னல் போன்ற ஒரு திறப்பு காணப்படுகிறது. கீழேயும் ஒரு கதவு இருக்கிறது. பள்ளிக்கூட பாட புத்தகங்களில் 'தஞ்சாவூர் நெற்களஞ்சியம்' என்று படித்தது நினைவுக்கு வந்தது. ஆனால், இப்படி நெற்களஞ்சியங்களில் சேகரித்து வைத்திருப்பார்கள் என்று தோன்றியதில்லை. கோயில்கள்தான் அந்தகாலத்து பேங்க் போல! நகைகளிலிருந்து, நெல் வரை !!

கோயிலை சுற்றி வந்தோம். பப்புவுக்கு நெற்களஞ்சியம் பற்றியெல்லாம் பெரிதாக ஆர்வம் இல்லை. 

அவளது ஆர்வமெல்லாம் வழக்கம்போல தூண்களில் சிற்பங்களைத் தேடுவதில்தான். இருட்டாகிவிட்டதால் தூண்களில் எதுவும் புலப்படவில்லை. ஆனால், வெளி கோபுரத்தில் சில சிற்பங்கள் கண்டுபிடிக்க முடிந்தது.

ஒரே தலையோடு மூன்று விதமான விலங்கு உடல்கள். குரங்கு ஒன்றும் மான் என்றும் ஆடு என்றும் நாங்கள் சண்டையிட்டு கொண்டிருந்தோம். :‍)

யானை ஒன்று மாலையுடன், கிளி ஒன்று மாலையுடன் என்று சிறு சிறு சிற்பங்கள்...ஆனால், வித்தியாசமாக!

இந்த சிற்பங்களை செதுக்கியவர்களை, பெயர் தெரியாத அந்த சிற்பிகளை,  நினைத்துக்கொண்டோம்!

அடுத்த நாள் காலையில் நாங்கள் சென்று இறங்கியது திருபுவனம்.

திருபுவனம் கோயில் பற்றி நேடிவ் பிலானட் பக்கத்தில் பார்த்திருந்தது உபயோகமாக போயிற்று. கலைநயமிக்க கோயில்.  நல்லவேளை, இந்த கோயிலை லூசில் விடவில்லை என்று எண்ணிக்கொண்டோம்.

நுழைவாயிலை கடக்கிறோம்...ஒரே கலகலவென சிரிப்பொலி! குரல் வரும் திசை நோக்கி பார்க்கிறோம்...மாடங்களில் பெண்கள் எங்களை ஒய்யாரமாக நின்று எங்களை வரவேற்கின்றனர்!! (ஹிஹி)

நுழைவாயிலிலேயே, பல சிற்பங்கள். தூண்கள் தூண்களாக செதுக்கப் பட்டிருக்கின்றன. ஒவ்வொரு தூண் போன்ற அமைப்பிலும், பலகனிகள்/மாடங்கள் அதில் ஒவ்வொன்றிலும் பெண்டிர் செடி கொடிகளை பிடித்துக்கொண்டும், ஒய்யாரமாக நின்றுக்கொண்டும்,இசைக்கருவிகளோடும், நடன அபிநயத்தோடும்! அவர்களது கொண்டைகளையும், உடையலங்காரத்தையும் ரசிக்கவே எங்களுக்கு நேரம் போதவில்லை. அவர்களது கூந்தலை பார்த்து எவ்ளோ நீட்டு முடி என்றும் எவ்ளோ மொத்தம் என்றும் வியந்ததுதான் மிச்சம்!! :-)

 உள்ளே சென்று ஆராயத் தொடங்கினோம். இந்த கோயிலின் சிறப்பம்சமே தூண்கள்தான் என்று பேசிக்கொண்டோம். எந்தவொரு தூணும் வெறுமனே விடப்படவில்லை. ஒவ்வொரு தூண்களும் வெகு நுட்பமாக செதுக்கப்பட்டிருந்தன. அதை வார்த்தைகளில் புரிய வைக்கமுடியும் என்று தோன்றவில்லை.

தூண்களை பார்த்த பின்பு கோயிலின் உள்ளே சென்றோம். சுத்தமாக கூட்டமே இல்லை. எங்களைத் தவிர ஏதோ ஒன்றிரண்டு பேர்தான் இருந்தனர். இந்த கோயில் தஞ்சை பெரிய கோயிலின் அமைப்பை பிரதிபலிப்பதாக ஒருவர் கூறினார். எங்களை பார்த்ததும், அர்ச்சகர் வெளியே வந்தார். கோயிலைப் பற்றிக் கேட்டோம். வரகுண பாண்டியனின் பயத்தை/நடுக்கத்தை போக்கிய கோயிலாம் இது. இணையத்தில் இது சோழர்களால் புதுப்பிக்கப்பட்ட கடைசி கோயில் என்பது போல வாசித்திருந்தேன். சோழர்களின் கோயிலில் பாண்டியர்கள்...ம்ம்..சுவாரசியம்தான்!



உள்ளே, சாமி இருக்கும் இடம் பெரிதாக இருந்தது. மற்ற கோயில்களை விட, கர்ப்பகிருகம் பெரிதுதான் என்றார்,அர்ச்சகர். படிகளில் இறங்கி தும்பிக்கை போன்ற கைப்பிடியில் பப்பு விளையாடத் துவங்கினாள். சற்று நேரம் கழித்து, கோயிலை வலம் வரத்தொடங்கினோம்.

மிக சிறிய சிற்பங்கள்,வெகு  நுணுக்கமாக  செதுக்கப்பட்டிருந்தன. யானைகள் மீது வீரர்கள், நடன மங்கைகள், இசைக்கலைஞர்கள்......ஓரிடத்தில், யானைகள் பிரசவம் பார்க்கும் காட்சியை கண்டுபிடித்தோம். கண்டுபிடித்தது நாந்தான்!!  ;-)

வெளியில் வரும் சமயம், ஒரு யானை!  யானையையும் குதிரையையும் சட்டமிட்டு பாதுகாத்து வைத்திருந்தார்கள். அவர்களையும் கண்டுகொண்டு எங்கள் பயணத்தை தொடர்ந்தோம். 



அடுத்த ஸ்டாப் கங்கை கொண்ட சோழபுரம்!!நாங்கள் எதிர்பார்த்திருந்ததைவிட அதிகமான வரலாற்று ஆச்சர்யங்களை சந்தித்தது இங்குதான். இந்த ஊர்சுற்றலில் 'கேக்கின் மீதான செர்ரியும்' அந்த பயணம்தான்!

கிபி 2013 டூ கிபி 1000 - III

 அடுத்ததாக, சென்று இறங்கிய இடம் பட்டீஸ்வரம். தாராசுரத்திலிருந்து வெகு அருகில் உள்ளது. கோயிலின் பெயர் தேனுபுரீஸ்வரர் கோயில்.  பாடல் பெற்ற தலம் என்பதால் நண்பர் லிஸ்டில் கொடுத்திருந்தார் போலும். மிகப் பழமையான கோயில். கோயிலின் முன்கோபுரம் வர்ண பூச்சுக்களுடன் இருந்ததால் பழமை தெரியவில்லை. கோயிலின் உள்ளிருந்து ஒரு குட்டி பெண்ணின் குரல் மைக்கில் ஒலித்தது.  ‍ "எம்பாவாய் " என்று ஒப்புவித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

வாயிலிருந்து சற்று தள்ளி இட‌ப்பக்கத்தில் ஒரு பெரிய நந்தி. உள்ளே நுழைந்ததும், நந்தி அருகில் வயதான ஆண்களும் பெண்களுமாய் உள்ளே வருவோரிடம் காசு கேட்டக்கொண்டிருந்தனர். வலப்பக்கத்தில் ஒரு மண்டபம். திருப்பாவை  ஒப்புவிக்கும் போட்டி போலிருக்கிறது. கீழே சிறார்களும் ஆசிரியர்களும் அமர்ந்திருக்க மேடையில்தான் அந்த குட்டிப் பெண் திருப்பாவை சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். மேடையில் இருந்த பெரியவர்கள் கையிலிருந்த புத்தகத்தில் மூழ்கி இருந்தனர். வரிக்கு வரி சரிபார்ப்பார்கள் போல. அடுத்த நுழைவாயிலில் நுழைந்து உள்ளே சென்றோம்.

கூட்டமாக இருந்ததால், சாமியை விட்டுட்டு, யாளிகளை சுற்றி கோயிலை வலம் வந்தோம். 

 

திரும்பவும் முன்வாயிலை வந்தடையும் இடத்தில் இன்னொரு குட்டி நந்தி இருந்தது. அதற்குள் கூட்டம் காணாமல் போயிருந்தது. உள்ளே சென்றோம்.பப்பு தூண்களை ஆராய தொடங்கியிருந்தாள். கருவறையில் இருந்த அர்ச்சகர் , மிகவும் இளையவராக இருந்தார்  கோயிலை பற்றி  கேட்டோம்.


சுட்டெரிக்கும் வெயிலில் வந்த திருஞான சம்பந்தருக்கு இறைவன் முத்துபந்தல் அனுப்பி அவருக்கு  அருள் பாலித்த கோயிலாம். அப்படின்னா என்ற பப்புவின் கேள்விக்கு முத்து பந்தல்ன்னா அதோ அது மாதிரி இருக்கும் என்று ஓரமாக இருந்த பல்லக்கை காட்டினார். பல்லக்கில் வந்த திருஞானசம்பந்தர் காணும் விதமாக நந்தியை விலகச் சொன்னாராம்.அதனால்தான் இந்த கோயிலில் நந்திகள் எல்லாம் நேராக இல்லாமல் சற்று விலகியிருப்பதாக முடித்தார். இந்த கோயிலைக்கட்டிய வரலாறு பற்றி அவருக்கு தெரியவில்லை.அவருக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு வெளியே வந்தோம்.

புராணக்கதைகளை  சொல்லுவது போல  கொஞ்சம் வரலாற்றையும் சொல்லலாம். கோயில்களில் பெரும்பாலும் புராணங்களைத்தான் சொல்கிறார்கள். யார் கட்டியது, நூற்றாண்டு, வழிபட்ட மன்னர்கள் பற்றியும் தகவல்கள் சொன்னால் சுவாரசியமாக இருக்கும்.

 தூண்களில் பெரிதாக எதுவும் பப்புவை ஈர்க்கவில்லை. ஆனால், கோயிலில் இருந்த ஒரு அக்காவை பார்த்து பெரிதும் ஈர்க்கப்பட்டு அவரை சுற்றி சுற்றி வந்தாள். அவள் சுட்டிக்காட்டிய பின்னர், நானும் அந்த அக்காவின் அழகில் மயங்கி விட்டேன். அவரது கையில் ஒரு கையை யாரோ சேதப்படுத்தியிருந்தார்கள். 

அவரது கொண்டை, ஆடை, அணிகலன்களை ஆராய்ந்த பிறகு, அவரது கையில் இருக்கும் இசைக்கருவியின் பக்கம் கவனம் திரும்பியது. இப்போது வழக்கொழிந்து போன அந்த இசைக்கருவி என்னவாக இருக்கும் என்று பேசியபடி வெளியில் வந்தோம்.

இப்போது ஒரு சிறுவனின் குரலில் திருப்பாவை. நடுவில் ஒரு குரல் கேட்க, கொஞ்சம் இடைவெளிவிட்டு திரும்பவும் தொடங்கியது. முடியும்/ஆரம்பிக்கும் குறளை சொல்லு என்பது போல இதற்கும் தேர்வு போல!

அடுத்து எங்கு போகலாம் என்று திட்டம் எதுவும் இல்லாததால், அருகில் எந்த கோயில் இருக்கிறது என்று பார்த்த போது தஞ்சாவூர் 20 கிமீ என்ற தகவல் கிடைத்தது.

அடுத்த ஸ்டாப் தஞ்சாவூர். 

நேரம் கிட்டதட்ட ஒன்றரை. உயர்ந்து நின்ற கோயிலின் கோபுரம் எங்களை ஈர்த்தது. ஆனால், வயிற்றின் இருந்த ஒரு  நெருப்பு எரிந்துக்கொண்டிருக்கிறதே! ;‍) பசியை போக்க நல்ல உணவுவிடுதியை தேடினோம். ஞானம் ஒன்றொரு ஹோட்டல் இருந்தது. வழக்கம் போல பப்பு ஃப்ரெஞ்ச் ஃப்ரைசும், ஃப்ரெஷ் லைம் சோடாவும் அருந்த நாங்கள் ஃபுல் மீல்ஸ். பசியை போக்கிக்கொண்டு தஞ்சாவூர் பெரிய கோவிலை அடைந்தோம்.

கோயிலை சுற்றியுள்ள அகழியைப் பற்றி இருநாட்களுக்கு முன்னர்தான் செய்தித்தாளில் வாசித்திருந்தோம். பெரிய பெரிய மரங்களாக அடர்ந்திருந்தன.நுழைவு கோபுரத்தருகிலேயே விளக்கப்படங்கள் வைத்திருக்கிறார்கள். கோயிலின் வரைபடத்தையும் கொடுத்திருக்கிறார்கள்.நான்கு மணிக்குதான் உள்ளே திறப்பார்களாம்.  எதற்கு இந்த சம்பிரதாயம் என்று தெரியவில்லை.

உள்ளே திறந்திருந்தாலும் கட்டிடக்கலையை பார்க்க வந்திருக்கும் எங்களுக்கு கோயிலை சுற்றிபார்க்க என்ன இருக்கிறது. மெதுவாக நடக்கத் தொடங்கினோம். வெயில்!!  ஓடிப்போய், கோபுரத்தின் நிழல் விழுகிறதா என்று பார்த்தோம். விழுகிறதே! பள்ளிக்கூட பாட புத்தகங்களில் கூட நிழல் விழாது என்று படித்த நினைவு!! :‍)

நந்தி!! ஒரே கல்லாலான நந்தி! ஆனால், பக்தகோடிகள் நந்தியை பிசியாக வைத்திருந்தார்கள். அருகில் செல்ல முடியவில்லை. கோயிலை வலம் வரத் தொடங்கினோம். கோயில்தான் எவ்வளவு பெரிய வளாகம்!

சோழர்களின் கட்டிடக்கலையை புரிந்துக்கொள்ள அவர்களுக்கு முன்னும் பின்னுமான கட்டிடக்கலையை அறிந்துக்கொண்டால் நன்று. பல்லவர்கள் காலத்து சிற்பக் கலைநுணுக்கங்களிலிருந்து எவ்வாறு வேறுபடுகிறது என்பதை யும் விஜயநகர சிற்பக்கலையின் மாறுபாடுகளையும் ASI புத்தகம் சற்று விளக்குகிறது. மேலும்,பல்லவர் கால கோயில்களைக் காணச் சென்றபோது   பல்லவர் காலத்து சிற்பக்கலை பற்றி துப்ரயீல் எழுதிய புத்தகத்தையும் முன்பு வாசித்திருந்தேன். 

தூண்களில் இருக்கும் வேலைப்பாடுகள், மற்றும் தோரண வாயில்களின் வேலைப்பாடுகளை கவனித்தால் பல்லவர் கால கட்டிடக்கலையிலிருந்து சோழர்களின் கலை வளர்ந்ததை காணலாம். ஆனால், பப்புவுக்கு இதெல்லாம் புரிந்ததா என்று தெரியவில்லை. அவளது வயதுக்கு இது அதிகமாகவும் இருக்கலாம். அதனால், நாங்கள் துவாரபாலகர்கள், கோயில் சுவரில் இருக்கும் சிறு சிறு தூண்களின் அமைப்புகள், பூக்களின் வடிவங்கள், செடி கொடிகளின் அமைப்புகள், மிருகங்களை,பறவைகளை கண்டுபிடிப்பது, அதோடு முக்கியமாக ஆடல் பாடல் இசைக்கலைஞர்களை அடையாளம் காண்பது என்று கோயிலை ஆராய்ந்தோம்.  

  "ஏன் சில பேரு ப்ரைவேட் பார்ட்ஸ்க்கு நடுவில் இப்படி போட்டிருக்காங்க, சில பேருக்கு போடலை "என்று நடுவில் கேள்வி வேறு. அவள் காட்டிய சில சிலைக‌ளின் மார்புக்கு நடுவில் கச்சை போல கட்டியிருந்தது.

எனக்கும் தெரியவில்லை.

கோபுரங்களில் செதுக்கப்பட்டிருக்கும் தோரண வடிவத்தை பார்த்து மயிலின் தோகை போன்று இருப்பதாக சொன்னாள். எனக்கு அதை பார்க்கும் போதெல்லம் பல்லக்கு வடிவமாக தோன்றியிருக்கிறது. மயிலையும்,யானையும், சிங்க முகங்களையும் அதிகமாக கண்டோம்.

  நடுவில், கல்வெட்டு எழுத்துகளை கண்டதும் வாசிக்க தலைப்பட்டோம். பப்பு பாவம்....நானும் அவளுடன் சேர்ந்து திணறினேன்! சற்று நேரம்தான்...பிறகு ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகளை அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடிந்தது. சற்று ஊகத்திலேயே வாசித்தால் ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகளை வாசித்து முடிக்கலாம். 

அதோடு, பப்புவுக்கு போட்டோ எடுக்கும் ஆசை வந்துவிட்டது. கோபுரங்களோடு, என்னையும் சேரத்து எடுத்து தள்ளினாள். மண்டபத்தில்தான் எத்தனை சாமிகள்...அவர்கள் எல்லோருக்கும் சிறு சிறு கோயில்கள்.வருண பகவான் மிகவும் கவலைகிடமாக இருந்தார். சுவர்களில்,  நாயக்கர் காலத்து படங்களும். படம் பார்த்து கதை சொல்லுதலை விளையாடினோம். புராணக்கதைகள் தெரியாவிட்டால் நீங்கள் சொல்லுவதுதானே கதை! 

சில இடங்களில், நந்திகளின் காதில் மக்கள் ரகசியங்களை கசியவிட்டபடி இருந்தனர். நந்தியின் இன்னொரு காதையும் பொத்திவிட்டனர். இல்லையென்றால், ரகசியத்தை நானும் கேட்டிருப்பேன்.;‍) மக்களின் நம்பிக்கை! 

அவர்கள் சொல்வதை பார்த்து, விளக்கம் கேட்டபிறகு பப்புவும் தன் ஆசைகளை நந்தியிடம் சொல்லிவிட்டு வந்தாள். கேட்டதற்கு, ரகசியம், சொன்னா நடக்காதே என்றாள். விட்டுவிட்டதும், அவளாகவே, "எனக்கு மெர்மெயிட் ஆகணும், எப்பல்லாம் தோணுதோ அப்பல்லாம் மெர்மெயிட் ஆகிட்டு அப்புறம் அம்மாகிட்ட வந்துடணும்னு சொன்னேன்" என்றாள். 

கால்கள் வலிக்க ஆரம்பித்தது. சொன்னால், பப்புவும் அதையே பிடித்துக்கொள்வாள். நல்ல கூட்டம். ஐயப்ப பக்தர்கள் ஒரு புறம் என்றால், மறுபுறம் மேல் மருவத்தூர் பக்தர்கள். கோயிலே கருப்பும் சிவப்புமாக‌ ஜெக ஜோதியாக  இருந்தது. அப்படியே சுற்றி பிராசதம் விற்கும் இடத்துக்கு வந்துவிட்டோம். அங்கும் வாங்கும்படி எதுவும் இல்லை. அதற்கு சற்று அருகிலேயே கல்படிகள் அந்த கோபுரத்துக்கு செல்ல வழிகாட்டின. ஆர்வத்தில் ஏறிவிட, பின்னாலே பப்புவும். அவளைத் தொடர்ந்து இன்னும் சிலரும்! 

அங்கிருந்து கீழே பார்க்கவும், கோபுரத்தை பார்க்கவும் அருமையாக இருந்தது.  நாங்கள் இறங்கவும், பிரசாதம் விற்கும் கடையிலிருந்து சிலர் வந்து எல்லோரையும் இறங்கச் சொல்லவும் சரியாக இருந்தது.

அதற்குள் கோயிலை திறந்துவிட்டிருந்தார்கள். அவ்வளவுதான்... விஸ்தாரமான அந்த படிகளில் முழுக்க மக்கள்! அதை பார்த்ததும்  செல்வதற்கு தைரியமில்லை. எல்லாருக்கும் பின்னால் கடைசியாக நின்றுக்கொண்டோம். ஆனாலும், பின்னால் சேர்ந்த கூட்டத்தை பார்த்து பயந்து விலகிவிட்டோம். துவாரபாலகருக்கருகில், அமர்ந்து வேடிக்கை பார்த்தோம். கூட்டம் சற்றே குறைந்துவிட, பப்புவை அழைத்தபோது வர மறுத்துவிட்டாள். 'உள்ளே போக வேண்டாம்' என்றும் "நான் வரலை நீ போ" என்றும் ஸ்ட்ரைக்! பிறகென்ன...உள்ளே செல்லாமல், சுற்றி சுற்றி படங்கள் எடுத்துவிட்டு திரும்பினோம். ஒரு பழமையான மரத்தை நன்றாக பராமரித்து வைத்திருக்கிறார்கள்.

இந்த கோயிலில் இசை எழுப்பும் தூண்கள் இல்லை. இதற்கு முன்பு, நாங்கள் சென்ற சில கோயில்களில் ஒலி எழுப்பும் தூண்களை கண்டிருந்தோம்.  சோழர்கள் காலத்தில் ராஜராஜனின் காலத்தில் அந்த தொழில்நுட்பம் வரவில்லையோ என்னவோ?!  அல்லது கோயிலின் உள்ளே இருந்ததோ?

எப்படியோ,தஞ்சாவூர் பிக் டெம்பில் பார்த்தாகி விட்டது. பப்புவின் இந்திய சின்னங்களில் இன்னொரு டிக். ஆனாலும், உள்ளே சென்று கோயிலின் உள்ளிருக்கும் ஓவியங்களை பார்க்காதது ஒரு குறைதான். அடுத்த முறை வருவதற்கு இது ஒரு வாய்ப்பாக இருக்கட்டுமே! ;‍)

குதுப் மினாரை பார்த்து மதி மயங்கியிருந்தது நினைவுக்கு வந்தது. அதை பார்க்கும்போதும் பிரமிப்புதான். தஞ்சையில், எங்கிருந்து கல் கிடைத்திருக்கும், எத்தனை மலைகளை கபளீகரம் செய்திருப்பார்கள் என்று பேசியபடி கும்பகோணம் வந்து சேர்ந்தோம்.  ஆச்சரியமாக, கும்பகோணத்தில் "கும்பகோணம் டிகிரி காபி" என்று எங்குமே இல்லை. ஆனால், காபியை பித்தளை டபரா தம்ளரில் கொடுக்கிறார்கள். வந்ததற்கு நினைவாக அதையாவது வாங்குவோம், மினியேச்சரில் கிடைத்தால் இன்னும் நல்லது என்று நினைத்து ஒரு பாத்திர கடையருகில் நிறுத்தினோம்.

மினியேச்சர் எல்லாம் இல்லை. சாதாரண சைசில் இரண்டு வாங்கிக்கொண்டோம். அங்கிருந்த குதிரை, யானைகளை பார்த்ததும் பப்புவுக்கு ஆசை! விலை கேட்டதும், "பள்ளி துட்டு/காலேஜ் மணி" என்று சொல்லிக்கொண்டாள். அதாவது, அதை வாங்கினால், அவளது காலேஜுக்கு என்று நான் வைத்திருக்கும் காசு போய்விடுமாம். (அப்படி ஒன்று இனிதான் நான் சேர்த்து வைக்கவேண்டும். விலையுயர்ந்த பொருட்களை கேட்கும்போது, 'காலேஜ் படிக்க காசு வேணும் இல்லப்பா..." என்று சீன் போடுவேன். அதுதான் இப்படி விளை(லை)ந்திருக்கிறது.)

ஆனால், எங்கு சென்றாலும் பப்புவுக்கு ஒரு பழக்கம். அவளது பள்ளிக்கு என்று ஏதாவது வாங்கிக் கொள்வாள். எஜுகேடிவாகத்தான் இருக்கும் என்பதால் நாங்களும் தடை சொல்வதில்லை. கன்னியாகுமரி சென்றபோது, விதவிதமான மணல் பாக்கெட்டுகள்,சங்குகள், தேக்கடி சென்ற போது பலவிதமான மசாலா/வாசனை பொருட்கள் பொட்டலம், தில்லி சென்ற போது பள்ளி லைப்ரரிக்கு ஒரு புத்தகம் என்று! இங்கு அவளைக் கவர்ந்தது, விதவிதமான நந்தா விளக்குகள். பள்ளிக்கு ஒன்றும், அவளுக்கு இரண்டுமாக வாங்கிக்கொண்டாள். 200ரு என்று சொன்னதும், ஒன்றை வைத்துவிட வற்புறுத்தினாள். செலவைக் குறைக்கிறாளாம்! எப்படியோ, நல்லபடியாக ஷாப்பிங் முடிந்துவிட தங்குமிடத்துக்கு திரும்பினோம்.

கிபி 2013 டூ கிபி 1000 - II

 தாராசுரத்துக்கு வழிகேட்டுக்கொண்டோம். 3 கிமீ தானாம்.  மிகவும் குறுகலான சாலைகள். ஒரு பஸ் சென்றால் எதிரில் இன்னொரு வாகனம் வருவது கடினம். பழையாறை,பட்டீஸ்வரம் செல்லும் பேருந்து எங்கள் முன்னால்.  இந்த ஊரின் பெயர்களை  நாவல்களில் படித்த நினைவு.  குறுகிய சாலை நெளிந்து வளைந்து சென்றது. சுற்றிலும் வீடுகள் மற்றும் கடைகள். இதற்குள்தானா அந்த புகழ் பெற்ற கோயில் இருக்கிறது என்று ஒருநிமிடம் சந்தேகமும் எட்டிப்பார்த்தது.ஏனெனில், கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை மலையோ அல்லது கற்களோ கிடையாது. எங்கிருந்து கற்கள் கொண்டு வந்து கோயில்களை அமைத்திருப்பார்கள்? கும்பகோணம், அதன் சுற்றுவட்டார கோயில்களை பார்க்கும்போது இந்த எண்ணம் எழாமலில்லை.

தாராசுரம் ஐராவதேஸ்வரர் கோயில், யுனெஸ்கோ பராமரிக்கும் சின்னங்களுள் ஒன்று. கோயில் கோபுரங்களை வர்ணமடித்து இருக்க மாட்டார்கள் என்பதே ஆறுதல். பச்சையும், சிவப்புமாக கோயில் கோபுரங்களில் சிற்பங்களை பார்த்தால் அவை கற்சிற்பங்கள் என்ற எண்ணமே வருவதில்லை. ஏதோ பிளாஸ்டிக்கினால் அல்லது ப்லாஸ்டர் ஆஃப் பாரிசினால் செய்த உருவமாக தோற்றமளிக்கிறது.

கோயில் மதில் தெரிந்தது. மதில் மேல் நந்திகள் நமக்காக காத்திருக்கின்றன.  யுனெஸ்கோ பராமரிப்பின் அடையாளத்தை, பசும்புல் மெத்தை பறை சாற்றியது. நுழைவு சீட்டு அல்லது காமிராவுக்கு என்று டிக்கெட் எதுவும் வாங்க வேண்டியதில்லை.  செருப்புகளை விட்டுவிட்டு படிகளில் இறங்கினோம்.  தரையில் இருந்து இறங்கிதான் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. இறங்கியதும், ஒரு சிறு மண்டபத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. நந்தி.  உள்ளே நுழைந்தோம். கூட்டம் அதிகமில்லை.

இடப்பக்கம் திரும்பி நடக்கும்போதே நம்மை ஈர்க்கிறது - தேரை இழுக்கும் யானையும், குதிரையும் மற்றும் தேரின் சக்கரமும். இந்த கோயிலின்  முன் மண்டப அமைப்பே ஒரு பெரிய தேரை குதிரைகளும், யானையும் இழுப்பது போல வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தேர் போன்ற அமைப்பை கொண்ட கோயில் ஹம்பியில் இருப்பதாக இணையத்தில் வாசித்திருக்கிறேன். அதே போல், கோனார்க்கின் சூரிய கோயிலும். 

தேரை இழுக்கும் பாவனையில், யானையின் முன்னங்கால் சற்று மடக்கியிருப்பது போல வடிவமைத்திருப்பது சிற்பியின் அழகான கற்பனை. சக்கரத்தில் செதுக்கப்பட்டிருக்கும் அலங்காரங்களை சற்று நேரம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். மண்டபத்தின் படிகளிலும் கூட ஆடலும் பாடலுமே!

இந்த பயணத்தின்போது, பப்புவுக்கு திடீரென்று குதிரை வாங்கும் ஆசை வந்துவிட்டிருந்தது.  அவள் இந்த கல் குதிரையை கவனித்துக்கொண்டிருந்ததோடு, அதில் எப்படியாவது ஏறிவிட முடியுமா என்று பார்த்த படியிருந்தாள்.பார்த்து ரசிப்பதோடு நிறுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்றும்,ஒவ்வொருவரும் அப்படி ஏறி அமர ஆசைப்பட்டால் இவ்வளவு நாட்கள் இந்த யானையும் குதிரையும் இருந்திருக்குமா என்றும் ஒரு குட்டி லெக்சர் கொடுத்தேன். 

யானையின் அணிகலன்களையும், சக்கரத்தின் நுணுக்கமான வேலைப்பாடுகளையும் ரசித்தோம். அங்கேயே போட்டோக்களையும் எடுத்துக்கொண்டோம். படிகளின் கைப்பிடியாக‌ யானையின் தும்பிக்கை! எத்தனையோ நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், வாழ்ந்து பெயர் தெரியாமல் மறைந்துபோன அந்த சிற்பிகளை நினைத்துக்கொண்டோம். மேலே மண்டபத்துக்கு ஏறிச் சென்று தூண்களை பார்வையிட்டோம். ஒவ்வொரு தூணிலும் அவ்வளவு நுணுக்கமான கலைநயமிக்க சிற்பங்கள்! ஒவ்வொன்றிற்கும் ஒரு கதை இருக்க வேண்டும். அதேபோல்,  எல்லா வெளிப்புற தூண்களும்  யாளியின் மீது செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அநேகமாக, இந்த சிற்பங்கள் எல்லாம் நாயன்மார்களின் கதையாக இருக்கலாம். நமக்குத்தான் ஒன்றிரண்டை தவிர மீதி எதுவும் தெரியாது என்று பேசிக்கொண்டிருந்தோம். அதற்குள், அர்ச்சகர் "வர்றீங்களா" என்று கேட்டு அழைத்துச் சென்றார். கோயிலின் வரலாறை சுருக்கமாக சொல்லி முடித்தார். 'இரண்டாம் ராசராசனால் பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்டது. கோயில் அதன் சிற்பக்கலைக்காகவே மிகவும் பெயர்பெற்றது. ஐராவதம் என்பது இந்திரனின் வெள்ளை யானை. அந்த யானை இங்கு சிவனை வழிபட்டது என்பது ஐதீகம். கோயில் முழுக்கவே அற்புதமான சிற்பங்கள். ஒரு இன்சிலும் செதுக்கியிருப்பார்கள். அதே போல், பெரிதாகவும் செதுக்கியிருப்பார்கள்' என்று கூறி,  தூணில் ஒரு இன்ச் பிள்ளையாரைக் காட்டினார். கையை வைத்து பார்க்கவும் சொன்னார். உள்ளிருந்து கடைந்தெடுத்தது தெரிந்தது.

அடுத்து, உள்ளே சென்றோம். அங்கு படமெதுவும் எடுக்கக் கூடாது. பார்த்துவிட்டு வெளியே வந்தோம். ஒரு ஐயப்ப பக்தர் கூட்டம் வந்திருந்தது. யானை மீதேறி படம் எடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். பப்புவுக்கு யானை மீது அமர ஆசை வந்துவிட்டது.ஏறி அமர்ந்துகொண்டாள். படமெடுக்கவும் ஆணையிட்டாள்.பின்னர். கோயிலின் சுவர்களில் இருக்கும் சிற்பங்களை பார்த்துக்கொண்டே நடந்தோம். மேலே மட்டுமில்லை, சுவரின் கீழே இருக்கும் இடத்தைக்கூட விடவில்லை. சொல்லப்போனால், அங்குதான் மிக அழகான சிற்பங்கள் இருக்கின்றன.

வெளிச்சுற்று மண்டபத்தில் முழுக்க தூண்கள். மேற்கூரைகளை கூட விடவில்லை. எல்லா இடத்திலும் சிற்பங்கள். பப்புவுக்கு மட்டுமல்ல, எங்களுக்கும் நல்ல அனுபவமாக இருந்தது.  இது என்ன உருவமாக இருக்கும் என்றும் யாளியின் தும்பிக்கை என்றும் சிற்பங்களில் இருக்கும் மக்கள் கையிலிருக்கும் உபகரணங்களை கண்டுபிடிப்பதிலும் நேரத்தை கழித்தோம். 'அங்கே எல்லாரும் சண்டைக்கு ப்ராக்டீஸ் பண்றாங்க' என்றும் 'யானை மேல சிங்கம் உட்கார்ந்து இருக்கு' என்றும் ஆராய்ந்தாள். நெடுநேரம் யானையின் மீது சிங்கத்தின் தலை எப்படி இருக்க முடியும் என்று தடவி பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.  இந்த மண்டபம் முடியும் இடத்தில் கல்லாலான ஜன்னல்கள்.சிற்பிகளின் திறமையை எண்ணி வியந்து போனோம்!

அங்கிருந்து, மீண்டும் எங்களின் "ஐ ஸ்பை " தொடங்கியது. ஒவ்வொருவரும் மற்றவரை அழைத்து அவரவர் பார்த்ததை கூற முற்பட்டோம். இறுதியாக, பப்புவையே தொடர்வது என்று முடிவாயிற்று. ஒரு தலை, நான்கு பக்கங்களிலும் நடன போஸ் கொடுத்த மங்கையை கண்டுபிடித்தோம். 

 

திடீரென்று, கோலாட்டம் ஆடும் சப்தம் வர‌ கோலாட்டம் ஆடிக்கொண்டிருந்த  மங்கையரை  வந்தடைந்தோம். அதன் தொடர்ச்சியான, இன்னொரு மண்டபத்துக்குச் சென்றோம்.   அங்குதான் 108 சிறு சிற்பங்கள் சுவரில் கடைந்தெடுக்கப்பட்டுள்ளன. அவர்களெல்லாம் சைவ சமய முனிவர்களாக இருக்கலாம்.

அந்த முனிவர்களோடு பப்பு கொஞ்சம் நேரம் செலவிட்டாள். எங்களுக்கு 108 ஆக எண்ணிக்கையில் இருந்தது பப்புவுக்கு மட்டும் 105 ஆக மாறிவிட்டது.அவர்களது இடையிலிருக்கும் உடை கூட மிக அருமையாக செதுக்கியிருக்கிறார்கள். தூரத்திலிருந்து பார்த்தால் நிஜமாகவே உடை உடுத்தியிருப்பது போல!  

அடுத்ததாக, ஒரே சிற்பத்தில் யானையும், காளையும் இருப்பதை கண்டுபிடித்தோம். அந்த உற்சாகத்தில் நாங்கள் கத்தியவுடன் அருகிலிருந்த இன்னும் சிலரும் யானையையும் காளையும் கண்டு களித்தனர்.

அடுத்ததாக, தொல்லியல் துறையின் சிறு அருங்காட்சியகம். கோயிலின் உதிரி/உடைந்த‌ சிற்பங்களை எடுத்து வைத்திருக்கிறார்கள். ஒருவர், அனைவருக்கும் விவரிக்கிறார். அந்த மண்டபத்தின் மேலே பனிரெண்டு ராசிகளுக்குமான சிற்பங்கள் வரைந்திருப்பதை காண்பிக்கிறார். அதோடு, நாயக்கர் காலத்திய சுவர் ஓவியங்களையும். சிற்பங்களை காட்டி சிவன், விஷ்ணு என்று புராண கதைகளை சொன்னதால் மனதில் எதுவும் பதியவில்லை. அந்த காலத்து சந்தன கட்டையை (கல்லாலானது) காண்பித்தார். எவ்வளவு பெரிது!! 

இறுதியாக‌, ஒரு வள்ளி தெய்வானை முருகன் சிலையை காண்பித்தார். அதில் தெய்வானையின் உடையலங்காரத்தையும், வள்ளியின் உடையலங்காரத்தையும் விவரித்துச் சொன்னார். இருவரும் வேறு வேறு வர்க்க பெண்கள். வள்ளியின் ஆடை அணிகலன்கள் எளிமையாக இருப்பதாக சிற்பிகள் காண்பித்திருக்கின்றனர். அதோடு, வள்ளியின் மூக்கில்,காதில் அணிகலன் அணிய துவாரங்களையும் கொடுத்திருக்கிறார்கள். பப்புவுக்கு அது மிகவும் ஆச்சரியம்!

அந்த மண்டபத்திலேயே, சோழர்களின் வரலாறும்,தலைமுறை தகவல்களும் கிடைக்கிறது. அதோடு, அந்த கோயிலில் நாம் தவறவிடக்கூடாத சிற்பங்களையும் போட்டோ எடுத்து வைத்திருக்கிறார்கள்.  அந்த சிற்பங்களை தவறாமல் பார்க்க சொன்னதோடு, அவரே இன்னொரு தகவலையும் கூறினார். ஒரு இன்ச் பிள்ளையாரோடு, ஒரு இன்ச் நடராசர், சிவன் எல்லாம் இருப்பதாக.

போட்டோவில், குறிப்பிட்டிருந்த சிற்பங்களில், இரண்டு சிற்பங்களை நாங்கள் கவனிக்காமல் விட்டிருந்தோம். ஒன்று ,வளையமாக‌ பெண்கள் இருவர், மாடு ஒன்று தானாக பாலை அபிஷேகம் செய்வது. தேடிப்பார்த்தும் கிடைக்காமல், அவரையே தேடிச் சென்றோம். அந்த மண்டபத்தின் கீழ் வரிசையிலேயே இருந்தது. தவறவிடக்கூடிய வாய்ப்புகள் அதிகம்! எங்களைத் தொடர்ந்து பின்னாலேயே இன்னும் சிலர் வர, மற்ற சிற்பங்களை பற்றியும் எங்களிடம் கேட்டனர். அவர்களுக்குச் சொல்லிவிட்டு மற்றொரு சிற்பத்தை காண சென்றோம். ஒரு வயதான தம்பதி, எங்களோடு வந்து மற்ற சிற்பங்களை காண்பிக்குமாறு கேட்டனர். கேரளாவிலிருந்து வந்திருக்கிறார்களாம். "நம்ம  பீபிள் அப்பவே இப்படி இருந்திருக்காங்க" என்று அவர்களுக்குள்
பேசிக்கொண்டனர்.

கோயிலினுள் ஒரு சிறு மதில் போல கட்டி அதிலும் சிறு நந்திகளை வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால், அந்த நந்திகளின் தலைகள் அனைத்தும் சேதப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன.

போட்டோக்கள் எடுத்துக்கொண்ட பின்னர் வெளியில் வந்தோம். செருப்புகளை அணிந்துக்கொண்டு கோயில் மதில் மீதிருக்கும் நந்திகளை திரும்பி பார்த்தபடி நடந்தோம். 'பக்கத்துலதான் இருக்கு, ஹேண்ட்லூம் சாரி, சில்க் சாரி இருக்கு. டயம் இருந்தா வந்து பாருங்க‌' என்றார் ஒருவர். கார்டு இருந்தா தாங்க, வரோம் என்று அவரிடம் வாங்கிக்கொண்டோம். தாராசுரத்தின் தேர் அங்கேயே நிற்க எங்கள் தேரில் ஏறி  பட்டீஸ்வரம் செல்ல  ஆயத்தமானோம்.