ஃபீலிங் க்ளவுட் 9 @ ச்சிராபுஞ்சி ;-)

வேறு ஏதோ உலகத்திற்கே வந்து விட்டது போன்றிருந்தது, ஷில்லாங்கிலிருந்து ச்சிராபுஞ்சி பயணம். சுட்டெரிக்கும் வெயிலையும், புழுக்கத்தையும், வியர்வையையும், புழுதியையும் முக்கியமாக -எங்கு சென்றாலும் கூட்டம் கூட்டமான மக்கள்  மற்றும் வாகன நெரிசல்தானே- நமது அடையாளம்.

உத்தராகாண்ட் மலைபயணங்களில் கூட, எங்களது அனுபவம் இப்படியாகத்தானிருந்தது. முக்கியமாக சென்னை போன்ற ஜனசந்தடி மிகுந்த ஊரிலிருந்து சென்றால்,  'இந்த ஊர் இந்தியாவுக்குள்தானிருக்கிறதா' என்று சந்தேகம் வராமலிருக்காது.

சன்னமான வெயில். இளங்காற்று. சரிவு சரிவாக மலைத்தொடர்கள். மலைத்தொடர்களை போர்த்தியிருக்கும் மரகதப்பச்சை. தொடுகோடுகள் போன்ற மலைத்தொடர் ஒன்றில், அருகமைந்த மலைமுகடுகளை பார்த்தபடி நமது பயணம். வழியில் ஒன்றிரண்டு வியூ பாயின்டுகள். 'மேக்டோக்' வியூ பாயிண்ட், அழகிய இடம். பள்ளத்தாக்கு என்பதற்கு இலக்கணத்தை இங்கு கற்றுக்கொள்ளலாம்.

பயணத்தின் பாதை முழுக்கவே, நாம் கண்டு களிக்கக்கூடிய இயற்கை அற்புதங்களால் நிரம்பியிருக்கின்றன. எங்கு நின்று பார்த்தாலும், அருவிகளும், பூமியின் அடியையே காணமுடியாதபடி  பள்ளத்தாக்குகளும், எங்கிருந்தோ திடீரென்று எழும்பி வரும் வெண்பொதி பஞ்சுகளும் நம்மை மயக்குகின்றன.

ஏதோ ஒரு ஸ்க்ரீன் சேவருக்குள் நுழைந்துவிட்டாற்போல, ஆங்கிலப் படக்காட்சிகளுக்குள் எங்களை கொண்டு போய் விட்டுவிட்டது போல தோன்றியது.  பேசாமல், எங்கேயும் தங்காமல்,  சாலை செல்லும் வரை பயணித்துக்கொண்டே இருக்கலாமென்ற எண்ணம் இந்த பயணத்தில் எழுந்தால் நீங்களும் என் இனம்தான்!

படமெடுக்கலாமென்று, பா ஷிம்மை நிறுத்தசொன்னால், இடது பக்கத்தில் சாலையின் ஓரத்தில் நிறுத்தினார். கதவை திறந்தால், அதல பாதாளம். ஒருவர் இறங்கி நடக்க வசதியுண்டு என்றாலும், நமக்கு பழக்கமில்லாததால் பகீரென்கிறது. :‍)

பெரும்பாலும், நடந்தேதான் தூரங்களை கடக்கிறார்கள்,மக்கள். ஒருவரைக் கூட தேவைக்கதிகமான  பருமனுடன் பார்க்கவில்லை.  இதில் குழந்தைகளை முதுகில் கட்டிக்கொண்டு பெண்கள். சாலையில் ஆங்காங்கே, நிலக்கரி குவியல்களாக குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்தது.

மலையை குடைந்தாலே, இங்கு நிலக்கரிதான். ஒன்று நிலக்கரி அல்லது சுண்ணாம்பு. சில பாறைகளை பார்க்கும்போதே தெரிந்துக்கொள்ளலாம், மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த மரமென்று. சில பாறைகளில், மீன்களின் தடயங்களை கூட‌ காணலாம் என்று இணையத்தில் படித்தது மூளையில் ஒளிர்ந்தது.

நெய்வேலியில், இரண்டாம் கட்ட சுரங்கமெல்லாம் தோண்டிக்கொண்டு ஆஸ்திரேலியாவுக்கே போய் விடுவார்கள் போல. இங்கு, சாலையோரத்தில், மக்கள் தங்கள் கைகளைக்கொண்டே பாறைகளை துருவி நிலக்கரியை எடுத்துவிடுகிறார்கள். அதனால்தான், அத்தனை லாரிகள் மேகாலயாவிலிருந்து செல்கின்றன போலும்.

மலையைக் குடையவோ, பாறையை வெட்டவோ, பெரிதாக எந்த உபகரணங்களையும் காணவில்லை. ஒரு மண்வெட்டி, சுமந்து செல்ல மூங்கிலான கூடை ஒன்று. இடைவேளைக்கு, ரெட் டீ. மழை பெய்கிறதோ இல்லையோ, ஒரு ஜெர்கின். கால்களில் ஷூ ஒன்று. இதுதான், உழைப்பாளிகளின்  உடை.

கிராமங்கள் இருக்கிறதென்பதற்கு அறிகுறியாக, சில இடங்களில் வரிசையாக இறைச்சிக்கடைகள். வியு பாயிண்டுகளுக்கு வரும் பயணிகளுக்கு மேகியும், உள்ளூர் புளிப்பு பழங்களும், சிப்ஸ் பாக்கெட்டுகளும் விற்பனைக்கு. பெட்டிக்கடை என்றால், உண்மையாகவே பெட்டியை போன்ற கடைகள்.

வழியில் தென்பட்ட‌து 'ஆரஞ்சு ரூட்ஸ்' உணவகம்.  தோசையும், ஃபுல் மீல்ஸும் உண்டோம். தமிழ்க்காரர்.  திரு.ரயான். ஊர் மதுரை. அவரது ரிசார்ட்டில் மூன்று நாட்கள் வாசம்.

ச்சிராபுஞ்சியை அடைந்துவிட்டோமென்பதற்கு அறிகுறியாக, வீடுகள் வரிசையாக தென்படுகின்றன. ஓவியங்களைப் போல வீடுகளும் தெருக்களும். ஜன்னல், திரைச்சீலை, கொத்து கொத்தாய் ரோஜா பூக்கள். பல்கணியில் பூனைகள்.   அப்பழுக்கின்றி சாலைகள்.  தெருவோரத்தில் விளையாடும் குழந்தைகள். ஊருக்கு எல்லையில், ஒரு சிமென்ட் தொழிற்சாலை. ருஷ்யக்கதைகளில், வருவது போலவே இருந்தது.

ச்சிராபுஞ்சியிலிருந்து 15 கிமீயில் இருக்கிறது, லாட்கின்ஸ்யூ  கிராமம். கஸி மலைத்தொடரை, குடைந்து சாலைவசதி செய்திருக்கிறார்கள் என்பதற்கு அறிகுறியை  குகையாக செல்கின்ற‌ பாதையிலிருந்து தெரிந்துக்கொள்ளலாம்.
அடுத்த நிறுத்தம் ச்சிராபுஞ்சி ஹாலிடே ரிசார்ட்.

எதிரில்,  கிழக்கு கஸி மலைத்தொடர். கையளவு மேகமாக பங்களாதேஷிலிருந்து மேலெழும்பி வரும் வெண்பஞ்சு, சில நிமிடங்களில், மலையையே முழுங்கும் மங்காத்தாவாகி விடுகிறது. இந்த இடைவேளையில், அருவிகளை எண்ணி எண்ணி...தோற்றதுதான் மிச்சம். எங்கிருந்து பார்த்தாலும், நோக்காலிக்காய் அருவி தெரிவதுதான் சிறப்பு.

இந்த பயணத்தில், இதோ இந்த நிமிடத்தில், நாங்கள் நின்றுக்கொண்டிருப்பது, இந்தியாவின்‍ கஸி மலைத்தொடரின் கடைசிக்கிராமம். இதற்கப்பால் தெரிவதெல்லாம், பங்களாதேஷ்.  வெட்டப்பட்டது போல, லாட்கின்ஸ்யூ கிராமத்தில் மலைத்தொடர் முடிய, கீழே ஏரிகளும், வயல்களுமாக விரிகிறது பங்களாதேஷ்.   

அடுத்த சில நாட்களில் நாங்கள் செய்ததெல்லாம், இயற்கையில் எங்களை தொலைத்ததுதான்.   இதற்கு முன்பாக, இயற்கையை இந்தளவுக்கு எப்போது ரசித்தேன் என்று எனக்கே நினைவிலில்லை.

மனிதன், ஊடுருவவே முடியாத பசுமை மாறாக்காடுகள், அப்படியே எடுத்துச் சாப்பிடலாம் போல ஃபிரெஷ் க்ரீமாக மேகங்கள், பகலில் கூட சத்தமிடும் சிக்கடாக்கள், குருவிகள், குருவி அளவில் விதவிதமான வண்ணங்களில் வண்ணத்துப்பூச்சிகள், இரவில் மட்டும் ஓடிபிடித்து விளையாடும் மின்மினிப் பூச்சிகள், அழகழகான கிராமத்து குழந்தைகள், பார்த்ததுமே வீட்டுக்கு அழைக்கும் பாட்டிகள், அடுக்ககங்கள் கட்டவோ அல்லது உள்ளூர்க்காரரல்லாத வேறு எவரும் குடியேறவே அனுமதிக்காத மலைவாழ்மக்கள்  என்று வாழ்வின் மறக்க முடியாத பக்கங்களை எங்களுக்கு வழங்கியது ச்சிராபுஞ்சி அனுபவங்கள்.  

லாட்கின்ஸ்யூ, நோங்வார் கிராமங்களில் காலார நடந்தோம்.அவர்களைப் பார்த்து, நாங்கள் ஆர்வமானது போலவே, எங்கள் முகங்களும் அவர்களுக்கு சுவாரசியமாக இருந்தது போலும். 'கஹா போஸ்தி'என்று வினவிய‌ அனைவருக்கும் 'சென்னை' என்று சொல்லியும் விளங்காதவர்களுக்கு 'மதராஸ்' என்று பதிலளித்தோம். (முக்கியமாக, புதியவர்களை கண்டாலே உற்சாகத்துடன் பேசும் பாட்டிகள், 'தி வே ஹோம்' பாட்டியை நினைவூட்டினார்கள்.)

காட்டுக்குள் மறைந்திருந்த அருவியொன்றை இரண்டு மணிநேரத்துக்கு  எங்கள் வசப்படுத்தினோம். எக் ஹக்கா சௌ, சிக்கன் ஹக்கா சௌ ,வகை வகையான ஃபிரைடு ரைஸ்கள் என்று இங்கு எதெல்லாம் உண்ண மாட்டோமோ அதையெல்லாம் அங்கு ஒரு கை பார்த்தோம்.  சலித்தபோது, அம்பிகா அப்பளம்ஸில் வாங்கிய பருப்புப்பொடியை சாதத்தில் பிசைந்து உண்டோம்.

ச்சிராபுஞ்சியிலிருந்து, ஆசியாவின் தூய்மையான கிராமத்துக்கு செல்ல ஒருநாளை ஒதுக்கியிருந்தோம். நோங்வார், லாட்டின்ஸ்க்யூ, ச்சிராபுஞ்சியை கண்டதும் முடிவை மாற்றிக்கொண்டோம். எல்லா ஊர்களும் ,கிராமங்களும் தூய்மையாகத்தான் இருக்கின்றன. ஒரு பாலித்தீன் பையையோ, குப்பையையோ நாங்கள் காணவில்லை.  வேர்ப்பாலங்களை காண பசுமை நடை, ச்சிராபுஞ்சியில் ஊர் சுற்றல் என்று  நாட்களை கழித்தோம்.

மாலையில், உள்ளூர் மக்களின் கஸீ பாடல்களில், இந்தி பாடல்களில் ஊறினோம். நின்று நிதானமாக, ஆனாலும் 'காட்டு காட்டென்று' இரவு மட்டும் காட்டும் பேய் மழையை, அசாதார‌ணமான மின்னல்களை கண்ணாடி ஜன்னல்களினூடாக கண்டோம்.

சொர்க்கத்தோடு  இணைந்திருந்த  மேகாலயா, எப்படி பிரிந்து பூமியோடு இணைந்ததென்ற பாட்டிக்கதையை கேட்டோம். கா லிக்காயின் கதையை கேட்டு, சோகத்தில் மூழ்கினோம்.  பத்து ரூபாய்க்கு, புளிப்புப்பழங்களை அள்ளிக்கொடுத்த  பாட்டிகளிடம் 'கொஞ்சமா தாங்க‌ போதும்' என்று பேரம் பேசி, பழத்தை பாதி கடித்துதும், உச்சிக்கு ஏறிய புளிப்பில் முகத்தை அஷ்டக்கோணலாக்கினோம். மலை வாழைப்பழங்களை வாங்கி,  உண்ணும்போது அகப்பட்ட  கொட்டைகளை கண்டு அதிசயித்தோம்.

ச்சிராபுஞ்சியின் இயற்கை அதிசயங்களை,  கண்கவர் பூங்காக்களை, குகைகளை, எண்ணற்ற அருவிகளை ருசித்தோம். அதன் உயரங்களை அளந்தோம். மேகம் கவிந்த மலை முகடுகளில் ஓடித்திரிந்தோம். மேகத்தையே சுவாசித்தோம்.

ச்சிராபுஞ்சியிலிருந்து எங்கள் வீட்டுக்கு தபால்களை அனுப்பினோம். 'நோக்காலிக்காய் ஸ்டாம்ப்' 'டபுள் டெக்கர் ரூட் பிரிட்ஜ் ஸ்டாம்ப்' இருக்கிறதாவென தபால் அலுவலர்களை கிடுக்கிப்பிடி போட்டோம். ஆறுகளிலிருந்தும், வேர்ப்பாலத்தினடியிலிருந்தும் கூழாங்கற்களை சேகரித்தோம்.

சாப்பிட்ட பின்பும்,  சும்மா இருந்த நேரங்களிலெல்லாம் ரெட் டீயும், லெமன் டீயும் அருந்தினோம். மற்ற சுற்றுலா பயணிகளோடு, நட்பு பூண்டோம். கஸீ உடையை நாங்களும் உடுத்திக்கொண்டு, 'இது போல் எங்கு கிடைக்கும்' என்று விசாரித்தோம்.மலைத்தேனும், மேகாலயாவின் மழையில் விளைந்த தூய்மையான மஞ்சளை பொடி செய்து வாங்கிக்கொண்டோம்.

மழை பெய்த போது, அடங்காமல் மழையுடையை உடுத்திக்கொண்டு மழையில் ஓடினோம். இதுவரை, எத்தனை இந்திய மாநிலங்களில், அதன் தலைநகரில் கால் வைத்திருக்கிறோம் என்று கணக்கு பார்த்தோம்.

எந்த ஊரிலிருந்து  கிளம்பினாலும், பப்பு சொல்லும், 'நான் இங்கியே   இருக்கப்போறேம்ப்பா' வை நாங்களும் இந்த முறை சொல்லிக்கொண்டோம். 'பப்பு, நீ என்னோட வயசாகிட்டு என்னை இங்கே கூட்டிட்டு வாப்பா' என்று ஆளுக்காள் உடன்படிக்கை போட்டுக்கொண்டோம்.

வாழ்க்கையில், மறக்க முடியாத அனுபவங்களை மூளைக்குள் ஏற்றிக்கொண்டோம். 'நடந்து சென்ற‌ பாதைகளை, கடந்து வந்த காட்சிகளை ,சந்தித்த மனிதர்களை மறந்துபோகவே கூடாது' என்று நியுரான்களுக்கு கட்டளையிட்டோம். 

'பசுமைநடையை, அங்கு செலவழித்த  கணங்களை லைஃப் முழுக்க நினைவு வைத்திருக்கப்போவதாக‌ நன்றி சொல்லி' கையோடு கை கோர்த்துக்கொண்டாள் பப்பு. சாட்சியாக, கனன்றுக்கொண்டிருந்தது கேம்ப் ஃபயரின் கங்குகள்.

சென்னை டூ கவுஹாத்தி டூ ஷில்லாங் டூ ச்சிராபுஞ்சி

அந்த ஏழு சகோதரிகளில், யாரை பார்க்க வேண்டுமென்றாலும், கவுஹாத்தியிலிருக்கும் வாயிற்கதவைத்தான் தட்ட வேண்டும். நாங்களும்  தட்டினோம். கவுஹாத்தியின் லோக்பிரியா கோபிநாத் போர்தோலொய்  விமானநிலையம் , எங்களை இனிதே வரவேற்றது. இந்த முறை, ஏழு சகோதரிகளில், மேகங்களை மேகலையாய் அணிந்திருப்பவளைத்தான் சந்திக்கப்போகிறோம்.

கவுஹாத்தியிலிருந்து, மேகலாயா செல்ல வேண்டுமென்றால்,  இரண்டு வழிகள் உள்ளன. ஒன்று டாக்ஸி பிடித்து செல்லவேண்டும். இரண்டு, ஹெலிகாப்டர். ஹெலிகாப்டர் சர்வீஸூக்கு எங்கள் பட்ஜெட்டில் இடம்  இல்லை, அதோடு உயிர் மேல் பயம்.

விமானநிலையத்தை விட்டு வெளியே வந்ததுமே, 'ஷில்லாங்' 'ஷில்லாங்' என்று  பல குரல்கள் கேட்கும். ஆம், ஷேர் ஆட்டோ மாதிரி 'ஷேர் கேப். தலைக்கு 500 ரூ. நாங்கள் மூன்று பேர் மற்றும் ஆளுக்கிரண்டு  மூட்டை முடிச்சுகள். ஷேர் கேப் வேலைக்காகாது என்று,  தனி வண்டியை ஷில்லாங்கிலிருந்து வரச்சொல்லியிருந்தோம்.

கவுஹாத்தியிலிருந்து, ஷில்லாங்கிற்கு காரில் செல்வதாக இருந்தால், ML என்று பதிவு செய்திருக்கிறதா என்று கவனிக்க வேண்டும். ஷில்லாங்கிலிருந்து செல்லும் பயணத்திற்கும் இது பொருந்தும்.

ஓட்டுநர் பெயர், கார் பதிவு எண் பற்றி முன்பே மடல் வந்திருந்ததோடு, ஓட்டுநர் பா ஷிம், தப்பும் தவறுமாக‌ என் பெயரை பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துக்க்கொண்டு காத்திருந்தார். :-)

இரவு, ஏழு மணிக்குத்தான் கவுஹாத்திக்கு வந்து இறங்கியிருந்தோம். கொலப்பசி. பா ஷிம்மிடம், 'டீக்கடையில் நிறுத்த' சொல்லிவிட்டு, வேடிக்கை பார்க்கத் துவங்கினோம். மழை பெய்திருந்தது போல. ஆங்காங்கே, நிலத்தில் நீர் தேங்கியிருந்தது.  சூரியன் அப்போதுதான் மறையத் துவங்கியிருக்க, இருள் மெல்ல எங்களை சூழ்ந்தது.

வித்தியாசமான ஆனால் வண்ணமயமான‌ உடைகளில், ஆண்களும் பெண்களும் சாலையை கடந்தும், நின்றும் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். போடோ மக்கள். பழங்குடி உடையில் பார்க்க ஆச்சரியமாக இருந்தது. விமானநிலைய சாலையிலிருந்து இப்போது காட்டுப்பகுதியில் பயணித்துக்கொண்டிருந்தோம்.

'யானைகள் கடக்குமிடம். மெதுவாக செல்லவும்' என்று அறிவிப்பு பலகையை பார்த்ததும், 'ஹேய் பப்பு, யானைல்லாம் வருமாம்ப்பா..' என்று பப்புவிடம் சொல்லிவிட்டு, 'ஹையய்யோ...யானைல்லாம் வந்தா எனன் பண்றது?' என்று கவலைப்பட்டு, ஷிம்மிடம் கேட்க, அவரோ, 'ஆமாம், சில சமயம்தான். இப்போல்லாம் வராது' என்று யானை டாக்டர் மாதிரியே பேசினார்.

போடோ இன மக்களை, அஸ்ஸாமின் நிலக்காட்சிகளை, மூன்று மணிநேரத்தில் தமிழ்நாட்டிலிருந்து அஸ்ஸாமின் சாலையில் பயணித்துக்கொண்டிருப்பதை, அஸ்ஸாமும் தமிழ்நாடு போலவே இருப்பதை....மனம் அசைபோட்டபடி இருந்தது.

ஒரு டீக்கடை கூட வரவில்லை. அல்லது அவர் நிறுத்தும்படி வசதியாக‌ இல்லை. சேறும் சகதியுமாக,சாலையைத் தாண்டி இருந்தது. பப்புவோ, பசியில் க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்.

நடுவில், தாண்டமுடியாத அளவுக்கு சுவரொன்றை நடுவில், கட்டி சாலை இரண்டு பக்கமாக பிரிக்கப் பட்டிருந்தது. வலதுபக்கம், நல்ல கடைகளாக தென்பட, இடதுபக்கம் இருட்டில் மூழ்கி இருந்தது.  லாரி சுத்தம் செய்யும் இடங்களாகவே இருந்தது, இடதுபக்கம். வலதுபக்கம் போல, இங்கும் நல்ல கடைகள் வரும், ஏதாவது உண்ணலாம் என்று நினைத்திருக்க நேரம் கடந்துக்கொண்டிருந்தது. 

ஒருவழியாக, நாங்களே 'இங்கே நிறுத்துங்க நிறுத்துங்க' என்று கத்தி ஒரு கடையில் நிறுத்தினோம். பேக்கரி, இனிப்புகள் என்று கடை நிறைந்திருக்க, இரண்டு டீ மட்டும் கேட்டோம். பப்பு, 'ஹே ஆச்சி, ரசகுல்லா...ரசகுல்லா வேணும்' என்று கதற, 'இங்கேல்லாம் வேணாம்ப்பா, நல்ல கடையிலே ஷில்லாங்லே போய் வாங்கலாம்' என்று அடக்கினேன்.

அஸ்ஸாம் டீ.

சாலையின் வலதுபக்கம் மட்டும் நல்ல வெளிச்சமான கடைகள், இரண்டுகடைகளுக்கு ஒரு கடை வைன் ஷாப்...எல்லாவற்றிலும் யாராவது வந்து வாங்கிக் கொண்டுதான் இருந்தனர். இந்த பக்கமோ, ஒரு பிஸ்கட் கடை கூட காணோம். விசாரித்தால், அந்த பக்கம் மேகாலயாவாம். இந்த பக்கம் ,நாங்களிருப்பது அஸ்ஸாமாம். ஆகா, ஒரு சாலையில் ஒரே நேரத்தில் 2 ஸ்டேட்ஸ்!!

இந்தியன் ஆயில், மேகாலயா பக்கம்- அஸ்ஸாம் ஆயிலாக-  மாறியிருந்தது. வண்டிக்கான எரிபொருளும், மனிதர்களுக்கான எரிபொருளும் மேகலாயா பகுதியில் மிகவும் மலிவாம். சுவரேறி குதித்து வாங்கிக்கொண்டு செல்வார்களாம். அதனால்தான் சாலைக்கு இந்த பக்கத்தில் கடை வைக்க எவருக்கும் ஆர்வமில்லை போலும்.

நடுவில், பெர்லின் சுவர் போல ஒரு குட்டிச்சுவர். அஸ்ஸாமிலிருந்து மேகாலயா தனியாக பிரிந்ததுதான் காரணம். பப்பு ரொம்ப பொறுப்பாக, 'எப்போ தனி ஸ்டேட் ஆச்சு மேகலாயா? உத்ராகாண்ட் அப்போவா' என்றாள். க்ர்ர்ர்ர்ர்....

கார் மெல்ல மலைப்பாதைகளில் ஊடுருவிச் சென்றது.சாலைகள் அவ்வளவு நன்றாக இருக்கின்றன. வெண்ணைய் போல வழுக்கிக்கொண்டு செல்கிறது வண்டிகள். எதிரில் அத்தனை லாரிகள். என்ன ஏற்றிச் செல்லும் அல்லது என்ன ஏற்றிகொண்டு வரும்? ஷில்லாங்குக்கு தேவையானது எல்லாமே வெளியிலிருந்து வந்தாக வேண்டுமோ?

முறுக்கு போன்ற பாதைகளென்றாலும், தலைசுற்றல், மயக்கம் எதுவும் இல்லை.  கொண்டை ஊசி வளைவுகள் இல்லாதது, நிம்மதி! சாலையின் ஓரத்தில் பார்த்த பெட்ரோல் பங்க்குகள், இருபது வருடத்துக்கு முந்தைய தமிழ்நாட்டை நினைவுபடுத்தின.

நாங்கள் செல்லவேண்டியது ச்சிராபுஞ்சிக்கு. அன்றிரவு மட்டும் ஷில்லாங்கில் தங்குவதாக திட்டம். இரவில் ஷில்லாங் பயணம் எப்படியிருக்குமோ, மலைப்பாதையிற்றே..கவுஹாத்தியில் தங்கிவிடலாமா என்று குழப்பிக்கொண்டிருந்தேன். இரவுகளில், பயமில்லாமல் ஷில்லாங்கிற்கு பயணிக்கலாம் என்றன சாலைகள்.

நமது ஊரைப் போல், அடிக்கடி அடிக்கும் ஹாரன் சப்தம் இல்லை. பொதுவாக, சாலைவிதிகளுக்கு கட்டுப்பட்டு, முக்கியமாக மலைப்பகுதியில்  இருக்கவேண்டிய கவனத்துடன் செல்கின்றன வண்டிகள்.

ஊரை நெருங்குகிறோம் என்பதற்கு அறிகுறியாக, லாந்தர் விளக்குகள் வைத்துக்கொண்டு பழக்கடைகள். முக்கியமாக, கொலு வைத்ததுபோல, படிகளில் விதவிதமான பாட்டில்கள். அத்தனையும் ஊறுகாய்களாம்.

 பெரும்பாலும், பெண்களே எல்லாக் கடைகளிலும். 'எப்படி இந்த ராத்திரியிலே, இருட்டுலே தனியா உட்கார்ந்தி ருக்காங்க,  நம்ம ஊரிலே எட்டு எட்டரை மணியானா ரோட்டுலே பெண்கள் நடமாடறதை பார்க்கவே முடியாது' என்று மனம் தராசை தூக்கியது.

பராபானி தாண்டியதும், வரிசையாக வீடுகள். பராபானிதாம் உமியம் ஏரி. செயற்கையாக உருவாக்கப்பட்டது. இரவில் ஒன்றும் தெரியவில்லை. இரவு ஒன்பதரை இருக்கும். பெண்கள், ஆண்கள் என்று கவலையில்லாமல் நின்றுக்கொண்டும், நடந்துக்கொண்டும் இரவின் குளிரை அனுபவித்தபடி பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

இளம் பெண்கள் நவீன உடைகளில் இருக்க, நடுத்தர வயது பெண்கள், ஜெயின்சம் உடையில் இருந்தனர். ஒருவரைக் கூட புடவையில் காணமுடியவில்லை.  இந்தியாவின் தென்பகுதியிலிருந்து வடபகுதிவரை, பெண்களை முழுநீள -கட்டும் விதம் வெவ்வேறாக இருந்தாலும்- புடவையில் கண்டிருந்த எங்களுக்கு புதியதாக இருந்தது.

வழியெங்கும் கடைகள்...ஒன்று ஊறுகாய் கடைகள் அல்லது இறைச்சிக் கடைகள். இரவு எத்தனை மணியானாலும், இறைச்சிக்கடைகள், முக்கியமாக பன்றி இறைச்சியை விற்பனைக்கு வைத்திருந்தார்கள். 'ஷில்லாங்கில் இறைச்சிதான் ஸ்பெஷல். லஞ்சுக்கு, டின்னருக்கு என்று இறைச்சிதான் உண்போம்' என்றார் பா ஷிம்.

வேறு ஊர், காலநிலை, மக்களின் முகங்கள், உணவு, உடை, மொழி என்று முற்றிலும் புதியதோர் உலகத்தை எங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தின. இந்தியாவுக்குள்தான் எத்தனை உலகங்கள்! எத்தனை ஆச்சரியங்கள்! பப்பு மட்டும் இந்திய மாநிலங்களை பற்றி ஆர்வம் காட்டிராவிட்டால், இவற்றை எல்லாம் எப்போது அறிந்துக்கொண்டிருப்பேனோ!

சடாரென்று ஒரு வளைவில் வண்டி திரும்பியபோது திகைத்துப் போனேன். மின்மினி பூச்சிக்கூட்டம் போல,வானத்து நட்சத்திரக்கூட்டம் போல.... ஆம், ஷில்லாங்கை நெருங்கிவிட்டோம். இன்றிரவு நாங்கள் தங்கப்போவது ஷில்லாங்கின் உள்ளூர்க்காரரின் வீடொன்றில். ஹில்டாப் சாட்டு.

போனில் பேசி, இராத்தங்கலுக்கும் இரவு உணவுக்கும் பேசியிருந்தேன்.  இந்த வீடு இருந்தது, உண்மையிலேயே ஹில்டாப்தான். வீட்டை அடையவும், மழை  தூறவும் சரியாக இருந்தது. வாயிலில் வந்து வரவேற்றார், உரிமையாளர். 

காரிலிருந்து இறங்கியதும், முகத்தில் மோதியது குளிர்க்காற்று. பண்டங்களை வெளியில் எடுக்கக்கூட விடாமல், எங்கள் கண்களை ஈர்த்தது, அங்கிருந்து தெரிந்த ஷில்லாங்கின் இரவுக் காட்சி. கீழிருந்த அறையை எங்களுக்கு ஒதுக்கியிருந்தார்கள்.



எளிமையான உணவு. சப்பாத்தி, சாதம், பருப்பு, காய்கறிக்கூட்டு. பசிக்கும், குளிருக்கும் அவ்வளவு நன்றாக இருந்தது. மலையுச்சி என்பதால் காற்றும் குளிரும் அதிகமாக இருந்தது.உணவுக்குப் பின்,வெளியில் நின்று சற்று நேரம் குளிரை அனுபவித்தோம். இதற்காகத்தானே, வெயில்தகிக்கும் சென்னையிலிருந்து ஓடி வந்திருக்கிறோம்!

இன்றிரவு மட்டும் இங்கு. நாளையிலிருந்து, மூன்றுநாட்களுக்கு  ச்சிராபுஞ்சியின் வசம். நாளை காலையில் புறப்படுவதாக திட்டம். பா ஷிம் வண்டிதான். அவருக்கு இங்கு ஒரு வீடும், ச்சிராபுஞ்சியில் ஒரு வீடும் இருக்கிறதாம். கொடுத்து வைத்தவர் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

பைன் மரங்களை, அதனை உராயும் காற்றை, மினுக்மினுக்கென்று ஜொலிக்கும் ஷில்லாங் நகரத்தை,வீடுகளை உற்றுநோக்கிவிட்டு படுக்கைக்குச் சென்றோம். இரவு முழுக்க, காற்று கண்ணாடி ஜன்னல் கதவுகளில், ஆஸ்பெஸ்டாஸ் கூரைகளில் முட்டி மோதும் சத்தம். எங்கேயோ, ஏதோ பெயர் தெரியாத ஊர்களில் அலைந்து திரிவது போல கனவு.

திடீரென்று, கண்களில் வெளிச்சம் கூச பார்த்தால் விடிந்திருக்கிறது. 'ஹைய்யய்யோ..ரொம்ப நேரம் தூங்கிட்டோம் போல...' என்று, கண் எரிச்சலோடு, எழுந்து பல் துலக்கி நேரம் பார்த்தால் மணி நாலரை. எட்டு மணிபோல் தகதக‌வென்று வந்துவிட்ட சூரியனை பார்த்து அதிசயித்து, பறவைகளை அவதானிக்க தொடங்கினோம். பப்புவையும் எழுப்பி விட்டேன். இப்படியாவது, ஐந்து மணியை பார்க்கட்டுமே!



ரோஜா பூக்கள் ஒவ்வொன்றும் அவ்வளவு பெரிதாக மலந்திருந்தன. செம்பருத்தியை இந்த சிவப்பில் பார்த்ததேயில்லை. ஊஞ்சலாடிக்கொண்டும், குளிர்க்காற்றை அனுபவித்துக்கொண்டும் இருந்த நேரத்தில், வந்தார் ஒருவர். 'என் பெயர் டீன். ஐஸ்வரியாவின் கணவன்' என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டார்.



நினைவு தெரிந்து, 'இன்னாருடைய‌ கணவன்' என்று தன்னை யாரும் அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டதை பார்த்ததில்லை. இதுவரை எத்தனையோ வீடுகளில் விருந்தினராக தங்கியிருக்கிறோம். அனைவரும், 'என் மனைவி' என்றுதான் அறிமுகப்படுத்தி வைப்பார்களே தவிர, 'அவரது கணவன்' என்று சொல்லி கேட்டதே இல்லை. இனிய அதிர்ச்சி!!



                           ( Hilltop Chateau)
 
கஸி இனத்தில், பெண்களுக்குத்தான் உரிமைகள் அதிகம். கஸீக்களில் குடும்பத்தை, சமூகத்தை கட்டி ஆள்பவர்கள் பெண்கள்தான். சொத்துரிமைகளும் பெண்களுக்குத்தான்.  இவற்றை எல்லாம் பேசியபடி பிரட்,தேநீரோடு காலை உணவை அருந்தினோம். பா ஷிம் வந்துவிட, மழையை துரத்திப் பிடிக்க ச்சிராபுஞ்சிக்கு பயணமானோம்.

Double Decker Living Root Bridges Trek - பயண அனுபவம்

காலையில், வழிகாட்டி சரியாக எட்டரை மணிக்கு வந்து நின்றார். காலையுணவு முடித்துக்கொண்டு,  பிக்னிக் உணவாக ப்ரெட் சான்ட்விச்சை பொதியிலடைத்துக்கொண்டு கிளம்பி நின்றோம். கைகளில் ஆளுக்கொரு உதவுகோல். பையில், மழையுடை, சில பல சாக்லெட்டுகள், பாதம் வால்நட் பருப்புகள். ஆளுகொரு தண்ணீர் குப்பி.

சாலை பயணமாக‌, முதல் 5 கீமீ வரை காரில் சென்று, பின் நடைபயணத்தை தொடர திட்டம். இதயத்தின் திக்திக்....ஆர்வம்...சாகசம்...என்று கலவையான உணர்வுகள்.  

இத்தனைக்கும், எவரெஸ்ட்  ஏறி ஆக்ஸிஜனுக்காக திண‌றும் பயணமோ அல்லது  வானத்திலிருந்து குதிக்கவோ போவதில்லை.  எங்களது சொகுசான வாழ்க்கையிலிருந்து சில மணிநேரங்கள் தள்ளி இருக்கப்போகிறோம். அவ்வளவுதான்! நினைத்த மாத்திரத்திலேயே அதுதான், எத்தனை கடினமாக இருக்கிறது!! :‍)

படிகள் தொடங்கும் கிராமத்தினருகில் வந்து இறங்கினோம்.  வழிகாட்டி பலகை,  பயணத்தை இனிதே தொடங்கி வைத்தது.அவரவர் உதவுகோல்களை, கைகளில் எடுத்துக் கொண்டோம். வெயிலே இல்லாவிட்டாலும்,  தொப்பியை அணிந்து கொண்டோம்.பையை பின்னால் மாட்டிக்கொண்டு, தேர்ந்த நடைபயணிகள் போல் நடையை துவக்கினோம்.

 படிகள் மிக நீண்டதாக, நாம் இரண்டு தப்படிகள் வைத்தே - அடுத்த படிக்கு செல்ல வேண்டிய அளவில் இருந்தது. 'ஃப்பூ இவ்வளவுதானா...இது போல் இருந்தால் 2500 என்ன? 25000கூட இறங்கிவிடலாமே' என்று தோன்றியது,அந்த நிமிடம்!.

சற்று கீழே, ஒரு 25 படிகள் இறங்கி, நிமிர்ந்தால், ஆகா! அற்புதம் என்பது இதுவல்லவா!!

 பச்சையை உடுத்திய‌ மலை, இடையில் அத்தனை அருவிகள், அவ்வப்போது மலையை போர்த்தும் பஞ்சுப்பொதிகள்....கை சும்மா இருக்குமா?

"எட்றா கேமிராவை' என்று படங்கள் எடுத்து தள்ள, கலவரமானார் வழிகாட்டி. 'மதியம் ஒரு மணிக்கு நாம் திரும்ப வேண்டும். சீக்கிரம் நடங்கள்' என்று சற்று மெல்லிய குரலில் சொன்னார்.

தொடர்ந்தோம். 

படிகள் குறுகலாக எப்போது மாறத்துவங்கியிருந்தது என்று தெரியவில்லை. ஒரு குறுகலான ஏணி போல, படிகள் கீழ் நோக்கி பாயத்துவங்கியிருந்தன. எங்களை அறியாமலேயே, லேசாக வியர்க்கத் தொடங்கியிருந்தது.  நேரம் போவதே தெரியாமல், படிகளில் இறங்கிக்கொண்டேயிருந்தோம்.  

 

பின்தங்கியிருந்த பெரிம்மாவுக்காக, காத்திருந்த கணத்தில், கால்கள் முட்டியிலிருந்து நடுங்குவதை உணர்ந்தேன். எங்களை விட சற்று வேகமாக நடந்துக்கொண்டிருந்த பப்பு, சீரான வேகத்தில் நடந்து, சற்று பின் தங்க துவங்கினாள். தரையே கண்ணுக்கு தெரியாமல், வெறும் படிகளாக தெரிந்ததில், அவளது பாதுகாப்புணர்வு தலையெடுத்திருந்தது.

அருகே வந்ததும் கவனித்ததில், அவளது கால்களும் நடுங்கத் துவங்கியிருந்தன. நடுங்கக்கூடாதெனில், தொடர்ந்து நடக்க வேண்டுமென கண்டுகொண்டிருந்தோம். உடல் வியர்க்க வியர்க்க இறங்கிக்கொண்டே இருந்தோம்.  

 

அருகில், ஏதோ ஆறு சலசலத்து ஓடிக்கொண்டிருக்கும் சப்தம் மட்டுமே கேட்டது. காண முடியவில்லை. அடர்ந்த காடு. பருவநிலை இதமாக இருந்தது. 

ஒரு இடத்தில், கம்பியினாலான கைப்பிடி தெரிய,  பிடித்துக்கொண்டு இறங்கினோம். 'கைப்பிடி வைத்த புண்ணியவான் வாழ்க' என்று சொல்லிக்கொண்டோம். வெயிலுமில்லை, குளிருமில்லை.  களைப்பும் தெரியவில்லை.

வழிகாட்டி எந்தவித கலவரத்துக்குள் உள்ளாகாமல், சர்வசாதாரணமாக நடந்துக்கொண்டிருந்தார். மூச்சிரைப்போ வியர்வையோ எதுவும் அவரை அசைக்கவில்லை. 'இதுவரை எத்தனை படிகள் இறங்கியிருப்போம்' என்று 
நமது உற்சாகத்துக்காவும் மனதிருப்திக்காகவும் கேட்டால், 'தெரியாது. எண்ணவில்லையே' என்று பதில் வந்தது.

'சரி ஒரு ஐநூறாவது இறங்கியிருக்கமாட்டோமா' என்று எங்களை நாங்களே உற்சாகப்படுத்திக்கொண்டு நடையை தொடர்ந்தோம். தண்ணீர் குடிக்க வேண்டிய தேவையிருக்கவில்லை. வியர்வைதான் வழிந்து ஆறாக ஓடியது.   ஒரு இடத்தில் நின்று பார்த்தபோது, நாங்கள் சென்று சேர வேண்டிய அடிவாரம் தெரிந்தது.

ஒன்று மட்டும் சர்வ நிச்சயம்!  இயற்கை, தனது அதி அற்புதமான காட்சிகளை,  குறுகலான, செங்குத்தான மற்றும் அபாயகரமான கோணங்களில்  ஒளித்து வைத்துள்ளது.  அந்த கோணங்களை, கண்டடையும் பாதைகளில் பயணிப்பவர்கள், பாக்கியவான்கள்!!

திரும்பவும் படங்கள்.

மாற்றி மாற்றி எடுத்துக்கொண்டோம். 'எவ்வளவோ பார்த்துட்டோம்' என்பது போல எங்களது இந்த அலப்பறைகளை பொறுமையாக சகித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார் வழிகாட்டி.

ஒருவழியாக தரையை அடைந்தோம். நடையை முடித்த ஒரு குழு, படிகளில் ஏறத்துவங்கியிருந்தனர்.

இங்கிருந்து சரியாக முப்பது நிமிடத்தில், இன்னொரு வேர்ப்பாலம் இருக்கிறது. 99 அடி நீளமுள்ள அந்த பாலம்தான், இதுவரையிருக்கும் பாலங்களில் நீளமானது. அதற்கு முதலில் செல்லலாமா என்று யோசித்து, 'வேணாம்! ஒன்லி டபுள் டெக்கர்" என்று முடிவில் உறுதியாக நடையை தொடர்ந்தோம்.

சிலபல வீடுகள் தென்பட்டன. மாங்காய்கள், ரோஜாக்கள் பறிப்பார் யாருமின்றி காற்றில் ஆடிக்கொண்டிருந்தன. வீட்டின் வாயிலில் அமர்ந்து பாக்கை உறித்துக் கொண்டிருந்தார் ஒருவர்.


இங்கிருந்து, கிட்டதட்ட‌ ஒரு கிமீ வரை காட்டு வழியில் தரை பயணம். ஆங்காங்கே படிகள் இருக்கும். அவை கணக்கில் வராது. பெரிய பெரிய பாறைகள் அமர்ந்திருக்க, சுத்தமான காற்றை சுவாசித்தவாறு நடையை தொடர்ந்தோம். சில வித்தியாசமான குரல்கள். பறவைகளினுடையவைதாம். அவை தவிர, வேறு எந்த நடமாட்டமுமில்லை. மனிதர்கள் நாங்கள் மட்டும்தான்.

ஒரு ஊரில் அழகான இடம் இருக்கலாம். ஆனால், அழகே ஊரான இடம் இருக்க முடியுமா? அதுதான்  மேகாலயா!



அதன்பிறகு, கேட்டது ஆறு ஒன்று ஓடிக்கொண்டிருக்கும் சப்தம். மழையில்லாத காலத்தில் வந்திருந்தால், வெறுமையான ஆற்றை கடக்க நேர்ந்திருக்கும். நீரில்லாத ஆற்றை காண சகிப்பதில்லை, எங்களுக்கு.

தண்ணீர் பொங்கி பிரவாகமாக ஓடிக்கொண்டிருப்பதை பார்த்தாலே, மனம் பூரித்து சந்தோஷமாகிவிடுகிறது. அது உணர்ந்தவர்களுக்கே புரியும்.மகிழ்ச்சியாக நடைபோட்டோம்.

அந்த மகிழ்ச்சியை அசைத்துப்பார்க்கும் தருணமும் வந்தது. ஆம், தொங்கும் பர்மா பாலம்.

வழிகாட்டி ஜாலியாக முன்னே சென்றுவிட, பப்பு பின் தொடர்ந்தாள். 'போய்டலாமா பப்பு' என்று தயக்கத்தை மறைத்துக்கொண்டு கேட்க, "அப்புறம்? நான் போறேன்பா" என்று பதில் வந்தது. அவளை ஒட்டி, அடி வைக்க ஆரம்பித்தேன். 

பயமெல்லாம் மறைந்து, ஆச்சரியமும், பிரமிப்புமே மிஞ்சியது. காலுக்கு கீழே பெரிய பாறைகளின்  வழி வெள்ளமாக ஆறு! எதிரில், சுற்றும் முற்றும் என்று ஓங்கி வளர்ந்த அடர்ந்த மரங்கள். மேலே, பஞ்சு பஞ்சாய் மேகம். வாய்க்குமோ இந்த தருணம் மீண்டும்?!!

இரண்டு பக்கங்களிலுமுள்ள, கம்பிகளை பிடித்தபடி, லேசான ஊஞ்சலாக ஆடிய பாலத்தில் நடுவில் படமெடுத்துக்கொண்டு அக்கரையை அடைந்தோம். வந்த வழியை ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டோம்.

'இந்த பாலம் சின்னதுதான். அடுத்து வரும் பாலம் சற்றே பெரிது' என்றார் வழிகாட்டி.

தலையை தலையை ஆட்டினோம். 'இன்னும் ஒரு பாலம். அப்புறம், அந்த இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக இருக்கும் அதிசயத்தை காணப்போகிறோம்' என்ற எண்ணம் சற்று உற்சாகத்தை கொடுக்க, தண்ணீர் பருகி விட்டு, நடையை தொடர்ந்தோம்.

திரும்பவும் படிகள். பாறைகள்.

 ஏதோ ஒரு ஆங்கில படத்துக்குள் நுழைந்துவிட்டது போலவே தோன்றியது. வெயில் படாத இடமென்றால் இதுதான் போல. சூரியன் உதிக்கும் வேளையிலொரு மெல்லிய வெளிச்சம் பரவுமே...அந்த வெளிச்சமும் இளங்குளிரும்தான்  இங்கு ஆட்சி புரிகின்றன!

இரண்டாவது பாலத்தையும் நெருங்கிவிட்டோம்!

ஆம்! இந்த ஆறு பெரியதுதான். தண்ணீர் மண் கலந்து கலங்கலாக ஆனால், பெருக்கெடுத்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஆற்றின் இரைச்சல், அந்த வனத்தை நிறைத்திருந்தது. ஆபத்தான அழகு!

தொங்கு பாலம் இரண்டு பகுதிகளாக இருந்தது. முதல் பகுதியில், பாலத்தின் கீழ் தண்ணீர் அதிகம் இல்லை. ஆனால், பாறைகள்!! எங்கிருந்து அடித்து வந்திருக்கும் இவ்வளவு பெரிய பாறைகள்? பூமி உருவானபோதா? 1897யில் வந்த நிலநடுக்கத்தின்போதா?

பாலத்தின், இரண்டாம் பகுதிதான் நீளமானது.  ஆற்றின் குறுக்கே -இந்த பாலத்தின் மீது நடப்பதுதான் எவ்வளவு சாகசமானது. அதுவும், நம்மால் முடியாது என்று நினைத்ததை சாதிக்கும்போது உண்டாகும் உவகைதான் எத்தகையது!  இயற்கையை, அந்த ஆற்றை, பாலத்தை, மனிதத்தை தவிர  மனதில் - அந்த நிமிடம் - வேறெதுவும் ஆக்கிரமிக்கவில்லை.


பார்க்கவும், ரசிக்கவும், சுற்றித்திரியவும்தான் எத்தனை இருக்கிறது இந்த பூமியில் என்று தோன்றும் நிமிடம் அழகானது. அதனை உணரவே, நாங்கள் மீண்டும் மீண்டும் எங்கள் கூட்டை விட்டு பறந்து திரிகிறோமோ?  

மூச்சை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டு, படிகள் ஏறத்துவங்கினோம். இந்த பாலம் முடிந்ததும், இரண்டடுக்கு வேர்ப்பாலம்தான் என்று சொல்லப்பட்டிருந்ததால், கண்கள் பாலத்தை தேடின. ம்ஹூம்!

சற்று நடந்தால், ஒரு சிற்றாறு. அதனை கடக்க ஒரு சிறிய வேர்ப்பாலம். மகிழ்ச்சியுடன் அடைந்து தொட்டு தடவி படங்களெடுத்து....

 பாலத்தை கடந்தால், மூங்கில் குடிலில் ஒரு டீக்கடை. காலி பாட்டில்களை கொடுத்துவிட்டு, புதிய தண்ணீர் பாட்டில்களை வாங்கிக்கொண்டு நடையை தொடர்ந்தோம். திரும்பவும், படிகள். கிட்டதட்ட, இன்னொரு மலையை ஏறிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

பலாக்காய்கள் காய்த்து தொங்க, சில வண்டுகள் எங்களை சுற்றி ரீங்கரித்தன. காதுகளை மூடிக்கொண்டு, மூச்சு வாங்கியபடி மேலேறினோம்.

ஒரு பெட்டிக்கடை வரவேற்றது. பாக்கு மரங்களையும், கோழிகளையும் கடந்து சென்றால், அருவியின் கிணிகிணியும் ஆற்றின் சலசலப்பும் காதுகளுக்கு அவ்வளவு இதமாக இருந்தது. நுழைவுச்சீட்டு, கேமிரா அனுமதிச்சீட்டு அறிவிப்பு பலகையை கூட மதிக்காமல் உள்ளே சென்றுவிட்டோம்.

பாலத்தின், இந்த பக்கத்திலிருந்து மேலேறி - அந்த பக்கமாக கீழடுக்கில் வந்து இந்த பக்கம் மேலேறி - பாலத்தை ஒருவழி செய்தோம். வேர்ப்பாலத்தின்  மீது நின்று, எதிரில் தண்ணீர் அருவியாக கொட்டுவதை, கீழே வழிந்து ஓடுவதை வேடிக்கை பார்த்தோம். செல்ஃபிக்கள் எடுத்துக்கொண்டோம். கேமிராவுக்கு இப்படியும் -அப்படியுமாக அழகு காட்டிவிட்டு வேர்களை ஆராய்ந்தோம். கீழேருந்து மேல், மேலிருந்து கீழ் என்று படமெடுத்து தள்ளினோம்.

ஓய்ந்து போய், அருவிக்கருகில் அமர்ந்து கால்களை தண்ணீரில் அலசினோம். சில்லென்ற அருவி நீர் குளிக்க அழைத்தது. குளிக்க ஆயத்தமாக, நாங்கள் வரவில்லை. அருவியின், குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து தண்ணீரின் வேகத்தை ரசித்தோம். படிகம்போன்ற நீருக்குள் கிடந்த கற்களுக்கு சாப விமோசனம் கொடுத்தோம். நினைவுக்காக, சில கூழாங்கற்களை சேகரித்து பத்திரப்படுத்தினோம்.  பாறைகளின் மீது, நடந்து சென்று அருவியிலிருந்து நேராக நீரைப் பிடித்துக் அருந்தினோம். 

யாருடனும் பேசிக்கொள்ளாமல் அவரவர் சிந்தனைகளூக்குள் சற்றுநேரம் மூழ்கினோம். இளைஞ இளைஞிகள் பட்டாளமொன்று நுழைந்து குதூகலக் குரல்களால் நிரப்ப, அவர்களை வேடிக்கை பார்த்தோம். நேரமாவதை வழிகாட்டி சுட்டிக்காட்ட, 'கடைசியாய் ஒருமுறை' என்று பாலத்தின் கீழடுக்கிலிருந்து மேலேறி வந்தோம்.

 

வேர்ப்பாலத்தை, இயற்கையின் மடியை, மேகாலயாவின் நாடித்துடிப்பை விட்டு அகல மனமில்லாமல் திரும்பி நடந்தோம். ஏக்கமாக திரும்பி ஒரு பார்வை பார்த்துக்கொண்டோம்.  அந்த காட்சியை கண்களிலும் மனதிலும்  நிறைத்துக்கொண்டோம்.  திரும்பி என்றாவது ஒருமுறை இங்கு வருவேன் என்று அவரவர் மனதுக்குள்ளும் ஒரு குரல் ஒலித்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

படிகளில் இறங்கும் சமயத்தில், வேர் பாலத்துக்கு மேலும் சில விருந்தினர்கள்.  அதில் தமிழ்க்குரல்கள் ஒலிக்க, முகத்தை பார்த்ததும், 

'தமிழா?'

'தமிழா?"

புன்னகை. 

தொடர்நடை. பேசிக்கொள்ள எதுவும் இருக்கவில்லை. அல்லது, பேசி மனதுள் படர்ந்திருந்த ஏகாந்தத்தை கெடுத்த விரும்பவில்லை.

தொங்கு பாலத்தில் இந்த முறை கூட்டமிருந்தது. கூட்டமெனில், நான்கைந்து பேர். அவர்களின் முகத்தில் தெரிந்த கலவரத்தை இங்கிருந்து ரசிக்க முடிந்தது. அவர்கள், இந்த பக்கம் வர, வழிவிட்டு காத்திருந்து, நாங்கள் தொடர்ந்தோம். இம்முறை, மிகவும் அமைதியாக!



கிட்டதட்ட படிகளுக்கருகில் வந்து சேர்ந்ததும் வழிகாட்டி கேட்டார், 'இதுவே போதுமா அல்லது நீண்ட பாலத்துக்கு போக வேண்டுமா?'.

அடங்குவோமா நாங்கள்?

'கண்டிப்பாக போகணும்'

அதற்கு, தனியாக நுழைவுச் சீட்டு வாங்கிவிட்டு திரும்பவும் படிகள். இவை ஒரு 150 200 இருக்கும். அமேசான் காடுகளுக்குள் நுழைந்தது போலவே இருந்தது. வெயில் புக கொஞ்சமும் வழியேயில்லை. பெரிய பெரிய பாறைகள், அவற்றை அடித்து மோதிக்கொண்டு செல்லும் ஆறு....அதில் குதித்து விளையாடும் சிறுவர்கள்.

நீண்ட பாலம்தான்.

இங்கிருந்து அங்கு, சில படங்கள், அங்கிருந்து இங்கு...சில படங்கள்...கடைசியாக பாலத்தை, வேர்களின் மீது உயிர்த்திருக்கும் சிறு செடிகளை....

ஆற்றின் கிளையொன்று தனித்து பிரிந்து கொட்டிக்கொண்டிருந்த இடத்தில் அமர்ந்து கொண்டு வந்திருந்த சான்ட்விச்சை உண்டு, அருவி நீரை குடித்துவிட்டு சற்று இளைப்பாறினோம். பசித்த போது வயிற்றில் இறங்கிய உணவு, காட்டின் குளிர்ச்சி, அருவியின் ஓசை, ஆற்றின் இடைவிடாத ஓட்டம்....

ஏற வேண்டிய படிகளை, கண்டதும் மலைப்பாக இருந்தது. ஆனால், வந்தாயிற்று, திரும்பிச் சேர வேண்டுமே! முதலடியை எடுத்து வைத்ததுதான் தெரியும். கால்வாசி ஏறியபிறகு சற்று இளைப்பாறல். இப்போது வந்துவிடும், அப்போது வந்துவிடும் என்று ஆளுக்காள் உற்சாகப்படுத்திக்கொண்டோம்.

 சிறுவர்களின் உற்சாசக் குரல்கள்..என்னவொரு வாழ்க்கை! டென்ஷனாவது ஒன்றாவது...ம்ம்ம்!

 பாலம் நோக்கி போகும், புது விருந்தினர்களுக்கு வாழ்த்துகளை பரிமாறிக்கொண்டும், வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டும் மெதுவாக ஒவ்வொரு அடியாக வைத்து நகர்ந்தோம். உள்ளுக்குள் தெப்பலாக நனைந்திருந்தோம். ஆனாலும், சோர்வாக இல்லை. மகிழ்ச்சியும் உற்சாகமுமே ஓங்கியிருந்தது.


ஒருவேளை,  முடியாதென்ற சந்தேகத்தை, சோதனையை தகர்த்து  நாம் சாதிக்கும்போது நம்மை பற்றியே உள்ளுக்குள் உயரும் மதிப்பு தரும் பூரிப்பா என்று தெரியவில்லை.   எங்களால் கடக்கமுடிந்த தூரத்தை கண்டுக்கொண்டதால் இருக்குமோ?

மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்தோம்.

அந்த மகிழ்ச்சியை வார்த்தைகளில் கொண்டு வந்துவிட முடியுமா தெரியவில்லை. பயணம் தரும் சுதந்திரத்தை அனுபவத்தவர்களுக்கே புரியும்.

'பாலங்களை கடக்க பப்பு பயப்படுவாளோ? ' 'கடினமான பாதையில் நடக்க இயலவில்லையெனில் என்ன செய்வது? '- இந்த எண்ணங்களே எனது மூளையை கடந்த நாளிரவு வரை ஆக்கிரமித்திருந்தது. மாறாக,  சவால்களை, அவள் எதிர்கொண்ட விதம் மனதுள் நிறைவை தந்தது.

பொருட்களாக வாங்கிச் சேர்க்கும் மகிழ்ச்சியைவிட, செறிவான அனுபவங்களை முத்துகளாக கோர்ப்பதையே பயணங்கள் எனக்கு கற்றுக்கொடுத்திருக்கின்றன. அவற்றுள், இரட்டை பாலத்தின் நடை பயண அனுபவம், மதிப்பிடற்கரிய‌ முத்து!

இப்பசுமை நடையின் , சாகச அனுபவத்தின் தடம் எங்கள் நெஞ்சில் என்றென்றும் நிலைத்திருக்கும், மேகாலயாவின் தனித்துவமான வேர்ப்பாலங்களை  போலவே!

ஆங்கிலத்தில் ஒரு மேற்கோள் உண்டு. "வாழ்க்கையில் பின்னோக்கி பார்த்தால், நீங்கள் அடைந்ததைவிட அடையாத விஷயங்களுக்காகத்தான் வருந்துவீர்கள்."

நல்லவேளை, எங்கள் நங்கூரங்களை நாங்கள் கழற்றி வீசினோம்.  :-)

கண்டுபிடிங்க‌....இது எந்த ஊர்?? :-)

"ஹைய்யய்யோ விடிஞ்சிருச்சே..எப்படி இவ்ளோ நேரம் தூங்கினோம்னு"  'தடக்'ன்னு தூக்கி வாரி போட்டு விழித்து, பல்துலக்கி,  நேரம் பார்த்தால் காலை நாலரை.  நான்கரைக்கே, விடிந்து நமது எட்டு மணி போல் பிரகாசிக்கும் ஊர் அது...

பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே,  சின்னஞ்சிறு  மேகத்திட்டு, ஒன்று, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர்ந்து நம்மை மூடிக்கொள்ளும். மேகங்கள் நாள்முழுக்க நம்மோடு கண்ணாமூச்சி விளையாடும்   ஊர் அது...

எதிர்பாராத நேரத்தில், கருமேகம் ஒன்று, முழுசாக‌ நம்மை நனைத்துவிட, மழை அடுத்த சில நிமிடங்களில் பெய்த தடயமே இல்லாமல் சூரியன் புதிதாக முளைக்கும், கதவருகில் ஒளிந்துநின்று செல்லமாய் பயமுறுத்தும் குழந்தையைப்போல்...

சிறு சிட்டுக்குருவிகளென பறந்து திரியும் அதிசய பட்டாம்பூச்சிகளின் சொந்த ஊர் அது... 

தாகமெடுத்தால் தண்ணீரல்ல, 'ரெட் டீ'தான் பருக...தேசிய பானமே அதுதான்!

பசித்த போதெல்லாம் நாங்கள் புசித்தது, விதவிதமான‌ 'ஃப்ரைடு ரைஸ்' மற்றும்  'ஹக்கா சௌ'. அந்த ஊரின் ஸ்பெஷல் உணவே 'மாமிசமும்' 'வெற்றிலையும் பச்சைபாக்கும்'தான்!

'பள்ளிக்குச் சென்று ஆங்கில வழியில் கற்றால்தான் தங்கு தடையின்றி ஆங்கிலம் பேசமுடியும்' என்ற கற்பிதத்தின் முகத்திலறையும் ஊர்....... பள்ளிக்கூடம் போகாவிட்டாலும், சரளமாக ஆங்கிலத்தில் உரையாடும் கிராம மக்கள் நிறைந்த ஊர் அது...

நதிகளை, பொங்கி பிரவாகிக்கும் காட்டாறுகளை தாண்டிச்செல்ல மக்கள் பயன்படுத்துவது, நம்மைப்போல் காங்கிரீட் பாலங்களை அல்ல... இருகரைகளிலுள்ள‌, மரங்களின் பின்னி பிணைத்த  வேர்களே கரைகளை பிணைக்கும் பாலங்கள்!

கிரிக்கெட்டோ டென்னிசோ அல்ல, அந்த ஊரின் விளையாட்டுகள்  அம்பு விடுதலும், மீன் பிடித்தலுமே. குளங்களில், கூட்டம் கூட்டமாக அவரவர் மீன்பிடி கோலுடன், அமர்ந்து, பொறுமையாக காத்துக் கொண்டிருப்பதை காணலாம். அம்பு எறிதலுக்கோ, டிக்கெட் கவுண்டர்கள் ஆங்காங்கே முளைத்திருக்கும்.

'அப்பா காசை எண்ண முடியாது; அம்மா புடவையை மடிக்க முடியாது' என்ற புதிர் கேள்விப்பட்டிருப்போம். 'அருவிகளை எண்ண முடியாத ஊர் எது' என்ற புதிய புதிரையே இந்த ஊருக்காக‌ உருவாக்கலாம்.

முக்கியமாக, ஊர் பெயர்களெல்லாம் எங்கள் வாயிலேயே நுழையவில்லை. 'நோங்வார்' 'மாஸின்ட்ரொம்' ' மாஃபாலாங்' ' மாவலாய்' 'மாஸ்மாய்' 'லாட்டின்ஸ்க்யூ' 'உம்வார்' இவைதான் எங்களுக்கு எளிதாக இருந்தவை.

புடவை எட்டாத ஊர் இது. சுடிதார்,இந்த ஊரில் எடுபடவே இல்லை. அலுவலகத்தில் வேலை செய்பவரோ, வீட்டில் வேலை செய்பவரோ...ஏன், திருமண வரவேற்பு கொண்டாட்டமோ...பெண்கள் அனைவரும் உடுத்துவது இரு துண்டுகள் கொண்ட‌ 'ஜெயின்சம்'!

கண்டுபிடிங்க‌....நாங்க எந்த ஊர் போயிட்டு வந்திருக்கோம்னு?  :-)

இரட்டை வேர்ப்பாலங்களை (Living Root Bridges) நோக்கிய எங்கள் நடைபயணம் - இன்றோடு சரியாக ஒருவாரம்

கீழ்நோக்கிச் செல்லும் 2500 படிகள்
முடிவேயில்லையா என தோன்ற வைக்கும்

திடீரென பார்த்தால் தலைசுத்த வைக்கும்...

குறுகிய மற்றும்  செங்குத்தான படிகள்
இதன் நடுவில்,
ஆங்காங்கே வளைவுகள்...
படிகளிலிருந்து நிமிர்ந்து பார்த்தால்,
இன்னொரு பசுமைமலைச்சரிவு...
அதிலிருந்து வீழும் அருவிகள்,

 

அருவிகளை மறைக்கும் மேகங்கள்...
நடந்து செல்லும் ஒன்றிரண்டு பேர்...
திரும்பிச் செல்லும் சிலர்...
குருவிகள் மற்றும் பெயர் தெரியாத பறவைகளின் குரல்கள்
இடையில் ஆங்காங்கே கண்ணுக்குத் தெரியாத நதிகளின் சலசலப்பு

வளைந்து நெளிந்து செல்லும் பாதையில் காலங்காலமாக உறைந்துநிற்கும் பாறைகள்...

இடையில் வரும் படிகள் கணக்கேயில்லை
இருபது நிமிட இடைவெளியில் இரு ஆறுகள்

அவற்றின் மீது கட்டப்பட்ட தொங்கும் பர்மா பாலம்

வழிகாட்டியின் புன்னகை
பாலத்தின் கீழ் காட்டாற்று வெள்ளம்

ஏறுமுகமான படிகள்...
போகவும் வரவும் 5+5 கிமீ
வளைந்து நெளிந்து செல்லும் பாதையின் முடிவில் ஆரம்பிக்கிறது
வேர்களாலான தொட்டில்...