X X & X Y in IT

"இன்ட்ர்வுயூவிலே ஒரே மாதிரி - ஈக்வல் டாலன்டோட ஒரு பையனும் ஒரு பொண்ணும் இருந்தா, நான், பையனுக்குத்தான் ப்ரெஃபரன்ஸ் கொடுப்பேன்ப்பா" (ஓ நோ..அப்படி பாக்காதீங்க...நான் இந்தக் டாபிக்க இழுக்கலை...அதுவா வந்து விழுந்துச்சு.. அன்னைக்கு, நான் லிசனிங் மோடுலேதான் இருந்தேன்..நம்புங்க...ப்லீஸ்!)

ஏன்?

"ஏன்னா..சிம்பிள், பையனுக்கு வேலை கொடுத்தா ஒரு பேமிலியே பிழைக்கும். பொண்ணுக்கு வேலை கொடுத்தா அது எக்ஸ்ட்ரா மணிதான்."

கடந்த வாரத்தில், பழைய அலுவலகத்தில் வேலை செய்த‌ நண்பர்கள் சிலரை சந்திக்க நேர்ந்தது. ஒன்றாக ஒரே நாளில் அந்த அலுவலகத்தில் சேர்ந்தவர்கள். அந்த அலுவலகத்தை விட்டு வந்துவிட்டாலும் அவ்வப்போது சந்தித்துக் கொள்வது வழக்கம். ஆண்களும் பெண்களுமாக ஒரு ஆறேழு பேர் இருந்தோம். மெதுவாக பேச்சு வேலை, வீடு,குடும்பம், குழந்தைகள்,சினிமா என்று சுழன்று அப்புறம் கழுதை கெட்டால் குட்டி சுவராக அலுவலகம் மற்றும் வேலையில் வந்து நின்றது. அப்போது வந்து விழுந்ததுதான், இந்தக் கேள்வியும் அதற்கான பதிலும் .

(இன்டர்வியூவிலே பொண்ணுங்களுக்குத்தான் எப்போவும் வேலை கொடுப்பாங்கன்னு பொருமும் கோஷ்டி இல்லையென்றாலும்) Progressive minded என்று சொல்லிக்கொள்ளும் இவன் மட்டுமில்லை... இன்னும் சிலரும் இதே கருத்தை பிரதிபலிப்பதை கண்டிருக்கிறேன். ஆபத்தான கருத்துதான் என்றாலும் கேட்டுக்கேட்டு ஷாக்கிங் எல்லாம் ஒன்றும் இல்லை. இத்தனைக்கும், அங்கிருந்த எங்கள் நண்பர்களில் சிலர்( பெண்கள்) குடும்பப் பிரச்சினைகளில் பாதிக்கப்பட்டு தனியாக வாழ்பவர்கள்.

இந்த எண்ணம் தோன்ற என்ன அடிப்படைக் காரணம்?

திருமணமாகிவிட்டால் பெண்ணுக்கு தனது குடும்பத்தை அதாவது தனது தாய் தந்தையரை பேண வேண்டிய அவசியம் இல்லை. திருமணமான பெண் தனது கணவனைச் சார்ந்தவள். அதனால், அவளுக்கு முதல் கடமை குடும்பம்தான், கேரியர் என்பது இரண்டாம் பட்சமே என்ற எண்ணம்தான். சமூகமே ஒட்டு மொத்தமாக இப்போக்குடையதாக இருக்கையில் ஆணையோ பெண்ணையோ குறை சொல்வதில் அர்த்தமில்லை.

25 வயதுடைய ஒரு பெண்ணும் ஆணும் ஒரே நேரத்தில் வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறார்கள் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.

பொதுவாகவே, ஒரு ஃப்ரெஷரையோ அல்லது இருவருடங்கள் அனுபவங்கள் இருப்பவரையோ வேலைக்கு எடுப்பதில் எந்த தயக்கமும் இல்லை. ஆனால், 25 அல்லது 27 வயதுக்கு மேற்பட்ட மணமாகாத பெண்ணை (அவர் இனி ரிசோர்ஸ் எனப்படுவார்) வேலைக்கு எடுப்பதில் ஒரு தயக்கம் இருப்பதை எந்த மேனேஜருமே ஒப்புக்கொள்வார். ஏனெனில், அவரைப் பொறுத்தவரை, 'மைன்ஸ்வீப்பர் கேமில் வெடிக்கும் குண்டுபோல' அந்த ரிசோர்ஸ் எப்போது வேண்டுமானாலும் மணமாகிச் செல்லலாம். அதன்பின், அவர் அதே ஊரில் அதே கம்பெனியில் தொடர்வாரா என்பது சந்தேகமே. அதாவது திருமணமா கேரியரா என்று வரும்போது ரிசோர்ஸ்கள் பெரிதும் திருமணத்திற்குத்தான் முக்கியத்துவம் கொடுப்பார்கள். மணமகன் எந்த ஊரோ எந்த நாடோ அங்கு செல்ல வேண்டியது அவரது கடமை. ஒருவேளை அதே கம்பெனியில் நீடித்தாலும் அந்த ரிசோர்ஸை வைத்து ப்ராஜக்ட் திட்டங்களை தீட்டுமுன் இன்னொரு ரிஸ்க்கையும் 'ஃபோர்ஸீ' செய்யவேண்டும். மருத்துவரிடம் உறுதிப்படுத்திக்கொண்டபின் பெற்றோருக்கு அடுத்து செய்தியை பகிர்ந்துக் கொள்ள வேண்டியது மேனேஜரிடம் - ப்ராஜக்ட் திட்டங்கள்! பிரசவ கால விடுப்போடு, அந்த ரிசோர்ஸை குறைந்தது ஆறுமாதங்களுக்கு நம்ப முடியாது. அதனால், அவரை வைத்து பிளான் செய்வது கடினமானது. இப்போது நான் சொன்னவை எல்லாம் வெளிப்படையாக தெரியாவிட்டாலும் பொதுவாக அநேக கம்பெனிகளில் நடைமுறையில் உள்ளவையே. இதிலேயே இவ்வளவு சிக்கல்கள் இருக்கும்போது, கர்ப்பமாக இருக்கும் பெண் வேலை தேடுவதில் உள்ள சிக்கல்கள் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம்.


வீட்டிலிருந்து வேலை செய்யும் வசதி இருப்பதால், ஓரளவிற்கு பெண்களுக்கு வசதியாக இருந்தாலும் அதிலும் பல நடைமுறை சிக்கல்கள் இருக்கின்றன. மேலும், எல்லா கம்பெனிகளிலும் சாத்தியமாக இருக்காது. ‍அலுவலகத்திலும், வீட்டிலும். அதனை உங்கள் அனுமானத்திற்கே விட்டு விடுகிறேன். இதற்கு நீங்கள் ஒரு மேனேஜராகத்தான் இருக்க வேண்டுமென்ற கட்டாயம் இல்லை.




மெட்டர்னிட்டி லீவு (டென்மார்க்கில் ஆறு மாதங்களுக்கு மேல்!) முடிந்தபின் அவர்க்ள் வேலையில் தொடர்வதும் சந்தேகத்துக்குரியதே. குழந்தையை பார்த்துக்கொள்ள யாருமில்லையெனில் முதலில் பலியாவது பெண்களின் கேரியர்தான். பெண்ணின் அம்மா அப்பா வீட்டோடு வந்து தங்க மாட்டார்கள். அவர்களுக்கோ அது அவமானம். இல்லாவிட்டால், அதற்குள்ளாக ஏதாவது சண்டை வந்து பெண்ணின் பெற்றோர் வந்தாலும் தங்க முடியாத நிலைக்கு உள்ளாகி இருப்பார்கள். இல்லையேல், பையனின் பெற்றோரோடு பெண்ணிற்கும் உரசல்கள் வந்து சேர்ந்திருக்கும். இல்லை, இருபக்கத்து பெற்றோருக்கும் உதவ முடியாத ப்ணிச்சூழல்....எது எப்படியோ, குழந்தை வந்துவிட்டால் இந்த மாதிரி நேரத்தில் பெரிதும் பலியாவது பெண்ணின் கேரியர்தான். இதைத்தாண்டி வேலைக்கு வரும் ரிசோர்ஸ்கள் பெரும்பாலும் டெஸ்டிங்கையே தேர்ந்தெடுப்பார்கள். ஏனெனில், இப்போது அவர்களது முக்கியம் நேரமும், வேலையில் நீடித்திருக்க வேண்டிய தேவையும்தானே தவிர கேரியர் இரண்டாம் பட்சம்தான். இதற்கு நடுவில், உடல்நலம் சரியில்லை அல்லது தடுப்பூசி போட வேண்டியது, குழந்தையை ப் பார்த்துக்கொள்ளும் ஆயாம்மா எடுக்கும் எதிர்பாரா லீவுகள்....இன்னபிறவெல்லாம் சமாளித்து டெலிவரபிள்ஸ் காட்ட வேண்டும்.

இதில், ஓடியிருக்கும் ஒருவருட சைக்கிளில் ரிசோர்ஸ்களின் மூன்று மாத பிரசவ விடுப்புகள் போக, மேலதிக‌ லீவு ஏதேனும் எடுத்திருந்தால் அது கேரியர் வளர்ச்சியை கண்டிப்பாக பாதிக்கும். ஏனெனில், பிரமோஷன்களுக்கான தகுதியை இழந்திருப்பார்கள். ஒரு மாத ட்ரிப்கள் அல்லது கஸ்டமர் சைட் விசிட் போன்றவற்றில் டைனமிக்காக முன்பு போல இருக்க முடியாது. ஏனெனில், குடும்பச்சுமையை சுமந்தாக கட்டாயத்தில் இருக்கும் ரிசோர்ஸ்கள் 'வேலை' என்பது இருந்தால் போதும், மீதியை அப்புறம் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்ற எண்ணத்திற்கு வந்திருப்பார்கள். எதைக்கொடுத்தாலும் "வேல்யூ ஆடட்" என்பதைவிட, கொடுத்த வேலையைச் செய்வது என்ற நிலைக்கும் தள்ளப்பட்டிருப்பார்கள்.

இதே நிலைமை, ஆண்களுக்கு இருந்தாலும் அவர்களுக்கு ஏற்படும் பாதிப்பு குறைவு - சொல்லப்போனால் அதைக் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டிய அளவு கூட இருக்காது. "உத்தியோகம் புருஷ லட்சணம்". மேலும், வெளிநாடுகளில் வேலை செய்யும் கூட்டமும் இதில் இருக்கும். இருவருமே வெளிநாடுகளில் வேலை செய்தால், அங்கு உதவிக்கு யாராவது ஒருவருடைய பெற்றோர் கண்டிப்பாக கூட இருப்பார்கள். அப்படி இல்லா விட்டால், மனைவி வீட்டிலிருப்பார். அப்படி இல்லாவிட்டாலும், வெளிநாடு சென்றபின், அங்கு வீட்டு வேலைகளை பகிர்ந்துக்கொள்வதை ஆண்கள் (விதிவிலக்குகள் இருந்தாலும்) பொருட்டாக கருதுவதில்லை. (அதே ஆண்கள் இந்தியாவிற்கு வந்துவிட்டால் நடந்துக்கொள்ளும் முறையே வேறு. )

இப்போது, அந்த ஆணிடம் வருவோம். சேர்ந்த ஆறுமாதங்களிலோ ஒரு வருடத்திலோ (தானாக வராவிட்டாலும், சண்டையிட்டாவது) லாங்டெர்ம் அசைன்மென்டாக அவர் ஆன்சைட் சென்றிருக்கலாம். அவருக்கும் இந்த காலகட்டத்தில் திருமணம் நடந்திருந்தாலும் எந்த பெரிய மாறுதலும் இருக்காது. திருமணமானதிற்கு ஒரு ட்ரீட் மற்றும் குழந்தை பிறந்தால் அதற்கு ஒரு ட்ரீட் என்ற அளவில் முடிந்து போயிருக்கும். பிரசவ விடுப்பாக மூன்று நாட்கள். சமயங்களில் ஊருக்கு போய்வர ஒரு வாரமாக நீடிக்கப்பட்டிருக்கலாம்.அவர் குழந்தை பிறந்த ஒரு வாரத்தில் கூட ஆன்சைட் செல்லலாம். நைட் கால்கள் நிமித்தம் தாமதமாக வீட்டிற்கு வரலாம். கேரியரை மாற்ற வேண்டிய, என்ன வருகிறதோ அதை எடுத்துக்கொள் என்ற சூழலுக்கு தள்ளப்பட்டிருக்க மாட்டார். முக்கியமாக, No post-partum depressions! வீட்டிலும் வெளியிலுமாக சூழல்களை சமாளித்து அப்ரைசல் லெட்டர் வாங்கும்போது "முணுக்கென்று" கண்களில் தளும்பி நிற்க வேண்டிய நிலையும் இல்லை. முக்கியமாக எந்த பிரமோஷன்களையும் இழந்திருக்க மாட்டார். ரோல் மாற்றங்களில் சில படிகள் முன்னேறியும் இருக்கலாம்.

பொதுவாகவே, திருமணமாகி குழந்தைகளோடு பள்ளியில் செட்டிலாகி விட்ட பெண்கள் விரைவில் மாற்றங்களை விரும்ப மாட்டார்கள் என்ற எண்ணம் வெளியில் தெரியாவிட்டாலும் உள்ளூர உண்டு. ஏனெனில், ஒரு .5 புள்ளிகள் அப்ரைசல் குறைந்தாலே பேப்பர் போடும் ஆண்கள் உண்டு. ஆனால், (.5 என்ன 1 புள்ளி குறைந்தாலும் ) பெண்களுக்கோ, "அடுத்ததுலே பார்த்துக்கலாம்ப்பா, சென்னையிலே ஆப்சன்ஸும் கம்மி" என்றோ அல்லது "இதுதான் வீட்டுப் பக்கத்துலே இருக்கு, சாயங்காலம் சீக்கிரம் போய் தைகளை கூட்டிட்டு வரலாம்" என்பதோதான் முடிவாக இருக்கும்.

இதையெல்லாம் சமாளித்து ப்ராஜக்ட் லீடாகவோ மேனேஜராக வந்துவிடலாம். ஆக்சலரேட்டட் பிரமோஷன்கள் வாங்கி உயர்ந்தவர்களும் உண்டு. ஆனால், எத்தனை பேர் விபிகளாக ஜி எம்களாக, சீஇஓ ‍களாக‌ உயர்ந்திருக்கிறார்கள்? உயர முடிந்திருக்கிறது? இறக்கைகள் பறக்க எத்தனித்தாலும் கால்களில் கட்டப்பட்டிருக்கும் ஒரு இரும்பு குண்டு கீழ்நோக்கியல்லவா இழுக்கிறது?

எங்கேயோ ஆரம்பித்து எங்கேயோ போய்விட்டேன். ஒரே நிலையில் இருக்கும் ஆண், பெண் இருவரில் ஆணுக்குத்தான் குடும்பத்தைச் சுமக்க வேண்டிய பொறுப்பு உள்ளது என்று நினைப்பது சரியானதா? ஒரு கட்டத்தில், பார்த்தபோது என்னை சுற்றியிருந்த எனது நெருக்கமான நண்பர்கள் பலர் குடும்பப் பிரச்சினைகளால் பிரிந்திருந்தனர். பெற்றோர் சம்மதமில்லாமல் காதல் திருமணம் செய்து வெளிநாட்டிற்கு சென்றுவிட்ட செல்வியும் அவளது கணவரும் வேலை செய்தேயாக வேண்டிய நிர்பந்தத்தின் நிமித்தம் வெவ்வேறு மாநிலங்களில் வாழ்கிறார்கள். (So near, yet, so far.) கடன் வாங்கிவிட்டு ஓடிவிட்ட‌ அப்பாவுக்காக பர்சனல் லோன் வாங்கி தனது வருமானத்தில் அதை அடைத்து, தங்கையை படிக்க வைத்து, அம்மாவையும் கவனித்துகொண்ட லீமாவை பார்த்திருக்கிறேன். 'ஏடிஎம் கார்டை கொடுக்கவில்லையென்றால் உன் கணவனோடு உன்னை வாழவிடுகிறேனா பார்' என்று மகனை தன்னோடு கூட்டிக்கொண்டு சென்றபின், இருவருடங்கள் தனியாக வாழ்ந்த சுபா....இப்படி சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்...

படிக்கும் அனைத்து பெண்களுமே வேலைக்கு வந்துவிடுவதில்லை. ஐடி - யால், முன்பைவிட பெண்கள் அதிகமாக வேலைக்கு வருகிறார்கள். அதுவும் கூட பெண்கள் முன்னேற வேண்டுமென்ற எண்ணத்தினால் அல்ல...ஆள் பற்றாக்குறையால்தான் என்பதை மறுக்க முடியாது! எத்தனை அலுவலகத்தில் பாதிக்குப் பாதி பெண்கள் இருக்கிறார்க்ள்? அதிகபட்சம், 35 முதல் 40 சதவீத பெண்களே இருப்பார்கள். கல்யாண செக்போஸ்ட், குழந்தை செக்போஸ்ட் தாண்டி வருபவர்கள் அவர்களிலும் குறைவுதான். (புள்ளிவிவரங்கள் கேட்காதீர்கள்‍, எல்லாம் கண்ட, கேட்ட அனுபவம்தான்)

எனவே, வேலைக்கு வரும் பெண்கள் எல்லோரும் ஸ்பாவுக்கும், ஷாப்பிங் போவதற்கும் மட்டுமே சம்பாரிப்பவர்கள் இல்லை. ("உனக்கென்னப்பா, டபுள் இன்கம், ஹைக் வரலன்னாலும் பரவால்ல, நீ சமாளிச்சுப்ப, எங்கள மாதிரியா" - ‍ கணவனும் மனைவியும் வேலை செய்பவர்களாக இருந்தால், இந்த டயலாக் கண்டிப்பாக சொல்லப்படும், கிண்டலுக்காகவேனும்.)

கேரியர் மட்டும்தான் முக்கியம் என்றோ அல்லது வேலைக்கு செல்வது மட்டுமே பெண்களின் சுதந்திரம்/முன்னேற்றப்பாதை என்றோ நான் சொல்லவரவில்லை. வேலைக்குச் செல்வதோ செல்லாமலிருப்பதோ, எதுவாக இருப்பினும் தான் விரும்புவதை செய்வதில்தான் சுதந்திரம் என்பது இருப்பதாகக் கருதுகிறேன்.

இருந்தாலும்,பெற்றோரின் உடல் நலத்திற்காகவும், தனது குழந்தைகளுக்காகவும் சம்பாரிக்க வேண்டிய கடமை எப்படி ஆண்களுக்கிருக்கிறதோ அதே கடமை அவர்களுக்குமிருக்கிறது. சொந்தக்காலில் நிற்கவேண்டியது எப்படி ஆண்களுக்கு அவசியமாகிறதோ அதே அவசியம் அவர்களுக்குமிருக்கிறது.

அடுத்த முறை இன்டர்வியூவில் ஒரே தகுதிகள் கொண்ட ஆணையும் பெண்ணையும் சந்தித்தால் மேலே உள்ள வரிகளை நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்!

பி.கு : அமுதா,பூங்குழலி, லஷ்மி, தீபா,ஹூசைனம்மா : ஹையயோ...ஓடாதீங்க... No, you are not tagged, Juz share your thoughts - இங்கேயாவது இல்லே உங்க பதிவுலேயாவது!

Long, Long Ago....

”நண்பனொருவன் வந்தபிறகு விண்ணைத்தொடலாம் உந்தன் சிறகு” - இப்படி எனக்குக் கிடைத்த ப்ரெண்ட்தான் லதா!

பொண்ணுங்களை தனியா வேற ஊருக்கு அனுப்பனும்னாலே கொஞ்சம் யோசிப்பாங்க! துணைக்கு யாராவது ஒரு ஆள் கண்டிப்பா வருவாங்க! அதுவும் எங்க ஆயாவுக்கு சொல்லவே வேணாம். கற்பனை பண்ணி பயந்துக்கறதுலே அவங்களை அடிச்சுக்கவே முடியாது! 'தொலைஞ்சு போய்டுவேன்' இல்லன்னா 'யாராவது கடத்திட்டு போய் கண்லே கரப்பான் பூச்சியை கட்டி பிச்சை எடுக்க விடுவாங்க' ரேஞ்சுலே மெட்ராஸூக்கு என்னை அனுப்பறதுலே பயந்துக்கிட்டிருந்தாங்க. அதுவும் இல்லாம, இது மெட்ராஸுக்கு போனா உருப்படாது(மெட்ராஸ் உருப்படாதுன்றது வேற விஷயம்!!), அப்புறம் மெட்ராஸிலே எல்லொருமே கெட்டவங்க'னு ஒரு நினைப்பு!! ப்ராஜக்ட்-க்கு கண்டிப்பா மெட்ராஸ்தான் போகணும்...'நீ வேலூர்லேயே ப்ராஜக்ட் பண்ணு'ன்னு சொல்லிட்டா என்ன பண்றதுன்னு ”லதாவும் என்கூடதான் வரா , நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒண்ணாதான் ப்ராஜக்ட் பண்ணப் போறோம்”னு (இதே பிட்டு லதா வீட்டுலேயும் ஓடுச்சு!!) பில்டப் கொடுத்து சமாளிச்சாச்சு!

வழக்கமா ஊர்லேர்ந்து வர்றவங்க பண்றதை நாங்களும் தவறாம பண்ணோம்...ஒன்வேல எதிர்பக்கம் பார்த்துக்கிட்டு கிராஸ் பண்றது, ஒன்னுமே வாங்காம ஸ்பென்ஸர்ஸை சுத்தறது, அப்புறம், பெரிய பில்டிங்கைப் பார்த்தா அதுலே ஏதாவது சாஃப்ட்வேர் கம்பெனியோட பேர் தெரியுதான்னு பாக்கறது, பஸ்லே ஏறினா பர்ஸை கெட்டியா பிடிச்சுக்கறது, ஏரோப்ளேன் போனா அண்ணார்ந்து பார்க்கறதுன்னு!! இன்னும் ஒன்னு இருக்கு...ப்ராஜக்ட் பண்ண ஸ்டூடண்ஸ் சென்னை வந்தா, அதும் பெண்கள் வந்தா பண்றது, “மெட்டீரியல் கலெஷன்' என்னனு தெரியலையா...நீங்க ரொம்ப நல்லவஙகன்னு நம்பிட்டேன்! அது வந்து, தி நகர், அப்புறம் மைலாப்பூர், எக்மோர்லே பாந்தியன் சாலை(காட்டன் ஸ்ட்ரீட்)- புரிஞ்சுருக்குமே - யெஸ் - சல்வார் 'மெட்டீரியல்' வாங்கி டிரெஸ் தைச்சுக்கிறது!! காட்டன் ஸ்ட்ரீட்லே மீட்டர் 30 ரூ...மிக்ஸ் அன்ட் மாட்ச்! ப்ராஜக்ட்-காகக் கொடுக்கற காசுதான்!! மெட்டீரியல் கலெக்ஷ்ன் பண்ணனும்னு காசு கேட்டா - 'கம்ப்யூட்டர்லே என்ன மெட்டீரியல் கலெஷன்'னு திருப்பிக்கேட்டா இப்படிதான் ஆகும்!!(ஹிஹி...பெரிம்மா..மன்னிச்சுடுங்க!!) வேலை கிடைச்சதும், திநகர், காட்டன் ஸ்ட்ரீட் லாம் விட்டுட்டு க்லோபஸ், ஹாப்பர்ஸ் ஸ்டாப்ன்னு ஸ்விட்ச் ஆகிட்டோம்..இப்போ பேக் டூ த பெவிலியன் - காட்டன் ஸ்ட்ரீட்தான்! ஏனா? புரியலையா..அதான் கல்யாணம் ஆகிடுச்சே..அவ்வ்வ்வ்!

ஓக்கே, பழைய கதைக்கு வாங்க, ப்ராஜக்ட் பண்ணப்போ அடையார்லே ஹாஸ்டல்வாசம்! சென்ட்ரல் கவர்மெண்ட்னா, காலை 9.30 டு மாலை 5.30 வெலை செஞ்சா போதும்!! அதும் ஒரு சங்கு ஊதுவாங்க...நீங்க வேலை செஞ்சது போதுங்கற மாதிரி! அதுக்காக நாங்க அஞ்சு மணிக்கே மூட்டையைக் கட்டிட்டு உட்கார்ந்து இருப்போம்!! அதுக்கு அப்புறம் என்ன வேலை..அடையாரை காலாலே அளக்கறதுதான்! அடையாரிலே 'அடையார் பேக்கரி' இருக்கு..அதுதான் எல்லாருக்கும் தெரியுமே! ஆனா அங்கே போகக்கூடாது..அதுக்குப் பக்கத்துலே ஒரு குட்டி சந்து மாதிரி இருக்கும்.அங்கே, ஒரு கடை சாயங்காலத்துலே மட்டும் ஓபன் ஆகும்...ஒன்லி பஜ்ஜி,போண்டா, வடை பகோடா, கட்லெட் etc! 10 ரூபாலே நிறைய நொறுக்ஸ் சுடச்சுடக் கிடைக்கும்! அதை நடத்துறது, 'வேலையில்லா பட்டதாரிகள்'னு போர்டு போட்டிருப்பாங்க! நானும் லதாவும், சரி, வேலையெதுவும் கிடைக்கலன்னா, இதேமாதிரி நாமளும் தோசைக்கடையாவது வைக்கலாம்னு மனசைத்தேத்திக்கிட்டோம்! (Career is important!!) ஏன்னா அப்போ இருந்த நிலைமை அதுமாதிரி!

என்னோட வாஸ்து எப்படின்னா, அஞ்சாவது முடிக்கறேன்னா அந்த வருஷம்தான் ஆறாவது சிலபஸ் மாறும்! நான் எட்டாவது படிக்கறேன்னா அப்போதான் அதைப் பொதுத்தேர்வா மாத்துவாங்க.பத்தாவது படிக்கும்போதுதான் விடைத்தாள் மார்க் போடற பேட்டர்ன் மாத்துவாங்க..பன்னெண்டாவது வரேன்னு தெரிஞ்சதும் ப்ராக்டிகல்ஸ் மாத்துவாங்க!! இதே வாஸ்து நான் வேலைக்கு வரபோறேன்னு தெரிஞ்சதும் வொர்க் அவுட் ஆகலைன்னா எப்படி?
நாங்க, 'MCA முடிச்சதும் பாஸ்போர்ட் வாங்கிட்டு நேரா அமெரிக்கா'ன்னு கனவுல இல்ல இருந்தோம்...இதை எப்படியோ தெரிஞ்சுக்கிட்ட ஒசாமா டென்ஷனாகி ட்வின் டவரை உடைச்சுப் போட்டுட்டார்! என் சீனியர்ஸ் எல்லாம், 'உன் ரெசியும் அனுப்பு'ன்னு சொல்லிக்கிட்டுருந்தவங்க, உங்க ஊர்லே இருக்கற காலேஜ்லேயே லெக்சரராகிடுன்னு சொல்ல ஆரம்பிச்சுட்டாங்க! H1B கொடுக்கறேன்னு இண்டர்வியூலே சொன்னவங்களுக்கெல்லாம், ஆஃபரே கைக்கு வரலை!! அதனாலே நானும் லதாவும் சரி தோசைக்கடை ஓக்கேன்னு முடிவு பண்ணோம்..கேரியர் தான் முக்கியம்..எந்த கேரியரா இருந்தா என்ன..?!!டிபன்பாக்ஸ் கேரியர் கூட ஓக்கேதான்!!

அதும் இல்லாம, பொண்ணுங்க படிச்சுட்டு கொஞ்ச நாள் வீட்டுலே இருந்தா போதும்..நம்ம பேரண்ட்ஸ்க்கு ஐடியா இருக்கோ இலையோ...மத்தவங்கள்லாம் ஏன் அவ மட்டும் நிம்மதியா இருக்கானு யோசிக்க ஆரம்பிச்சுடுவாங்க! ஊர்லே, தெரிஞ்சவங்க யாராவ்து ஐடிலேர்ந்து வேலை இல்லாம வீட்டுக்கு வந்துட்டாங்கன்னு தெரிஞ்சாபோதும்..சும்மா நாள்லேயே வேலை கிடைக்காது,நம்ம பொண்ணுக்கு எங்கே வேலைக்கிடைக்கும்னு ஒரு முடிவுக்கே வந்துடுவாங்க!! உடனே என்ன இருக்கவே இருக்கு, யுனிவர்சல் சொல்யூசன் - ”டும் டும் டும்”!

“நெருப்புன்னா வாய் வெந்துடவா போகு்து...உடனேவா கல்யாணம் பண்ணிட போறோம்..ஆரம்பிக்கலாம்..பார்த்துக்கிட்டே இருப்போம்..அமைஞ்சா பண்ணலாம்...எப்படியும் ஒரு வருஷம் ஆகும்..அதுக்குள்ளே நீயும் வேலைக்கு டிரை பண்ணு”னு ஜாதகத்தை/பயோடேட்டாவை தூசு தட்ட ஆரம்பிச்சுடுவாங்க!! சமாளிக்கணுமே...
”நாங்க ப்ராஜக்ட் பண்ற இடத்துலேர்ந்தே எனக்கு வேலைக் கொடுக்கறேன்னு சொல்லியிருக்காங்க,செண்ட்ரல் கவர்மெண்ட் வேலை...இதெல்லாம் அப்புறம் பாக்கலாம்”!!

இந்தப் பொய்யை சொன்னப்புறம்தான் எங்களுக்கே இந்த ஐடியா கிளிக் ஆச்சு.. இவங்க கிட்டேயே கேட்டு பாக்கலாம்,”சம்பளம் வேணாம்..எக்ஸ்பிரியன்ஸ்க்காக ஒரு ஆறுமாசம் வேலை செய்றோம்”னு பிட்டை போட்டா என்னனு! வொர்க் அவுட் ஆச்சு! வைவா முடிஞ்சு இரு வாரம் ரெஸ்ட் எடுத்துகிட்டு சென்னைக்கு வந்துட்டோம்!! ஆறுமாசம் வேலை - கண்ட்ராக்ட் பொசிஷன்! அதுக்குள்ளே அவங்களே ”பட்சி சிக்கிடுச்சு” ரேஞ்சுலே ப்ராஜக்ட் அசிஸ்டெண்டா 5000 சம்பளத்துலே வேலை தந்துட்டாங்க!! எப்படியோ, அதுக்குள்ளே கொஞ்சம் கொஞ்சமா பிக்கப் ஆச்சு, எங்க ஐடி! ஃப்ரெஷரா இருந்தப்போ எங்களை கண்டுக்காத இந்த ஐடி கம்பெனிங்கல்லாம் நாம ஒரு வருஷம்/ ரெண்டு வருஷம் எக்ஸ்ப்ரியன்ஸாகிட்டோம்னு தெரிஞ்சதும் நமக்குக் கொடுக்கற வரவேற்பு இருக்கே! அதும் நம்மை கண்டுக்காத கம்பெனிங்க, நம்மளை வா வான்னு கூப்பிடறபோ ‘ப்போ போ'னு நாம சொல்றதுல இருக்க ஒரு (அல்ப) சந்தோஷம்!! சான்ஸே இல்ல!! :-) எப்படியோ ஒன்றரை வருசம் அந்த கேம்பஸிலே ஒட்டிக்கிட்டு ஆளுக்கொரு சாஃப்ட்வேர் கம்பெனியிலே செட்டில் ஆகியாச்சு..அப்புறமா..கொஞ்ச நாள்லே கல்யாணம்..என்ன..And then they lived happily ever after-ஆ!!அவ்வ்வ்வ்..அதெல்லாம் only in fairy tales-ன்னு நான் புரிஞ்சுக்கிட்டேன்! நீங்க இன்னுமா புரிஞ்சுக்கலை...ஐயோ ஐயோ!! :-) (எப்படியோ கேப்லே நான் fairy ஆகிட்டேன்!!)

சரி இதெல்லாம் எதுக்கா..சென்னையை எனக்குத் தெரிஞ்சவரைக்கும் சுத்திக்காட்டி இருக்கேன்லே!! :-)

உபரிக்குறிப்பு : அந்த அடையார் பேக்கரிக்கு மேலே 'Shakes n Creams 'னு ஒரு கடை இருக்கும் - காலேஜ் டைப் 'பர்த்டே பார்ட்டி'க்கு பர்ஸுக்கு ஏற்ற இடம் - குவாலிட்டி நல்லா இருக்கும் - யாரும் வந்து என்ன வேணும்னெல்லாம் கேட்க மாட்டாங்க. நீங்க எவ்ளோ நேரம் வேணா பேசிக்கிட்டு இருக்கலாம்..நீங்களே போய் சொன்னாதான் உண்டு!

'மயில்' விஜிராமின் ஐடியா!

"ஒரு ஆப்பிளுக்குள்ளே எத்தனை விதைகள் இருக்குன்னு நம்மாலே எண்ண முடியும். ஆனா, ஒரு ஆப்பிள் விதைக்குள்ளே எத்தனை ஆப்பிள்கள் இருக்குன்னு நம்மாலே எண்ண முடியுமா?” - எப்போதோ படித்தது இது. ஒவ்வொரு நாளும் நமக்குள்ளே எத்தனையோ ஐடியாக்களும், நம்மை நோக்கி பல வாய்ப்புகளும் வருகின்றன. ஆனா அதையெல்லாம் நாம் முறையாகப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறோமா? நமக்குள் ஆர்வம் இருந்தாலும், நமக்கேத் தெரியாமல் உள்ளே இருக்கும் ஒரு மெத்தனத்தினால் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை.

எனது அத்தை, அதிகம் படித்ததில்லை. அந்தக் காலத்து பியூசி. அவர் ஊருக்குச் செல்கின்றார் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். குறைந்த பட்சம் நான்கு நாட்களுக்குத் தேவையான யாவற்றையும் திட்டமிட்டு அவர் இல்லாவிட்டாலும் இங்கே வீட்டில் எல்லா வேலைகளும் நடக்கும் அளவிற்கு பார்த்துக் கொள்வார். தோட்டத்திற்கு நீருற்றுவதிலிருந்து, மாடுகளுக்கு உணவு வைப்பது, கூண்டிலிருக்கும் பறவைகளுக்கு கவனிப்பு எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக வீட்டிலிருப்பவர்களுக்கு இன்ஸ்டண்ட் சாப்பாடுகளும்! அவர் மட்டும் கார்ப்பரேட் பக்கம் வந்திருந்தால் எவ்வளவு பெரிய ஆளாக இருந்திருப்பார் என்று வியப்பதுண்டு. அவ்வளவு ஏன்?நமது எல்லோர் குடும்பங்களிலேயும் எடுத்துக் கொள்ளுங்களேன். சரியான திட்டமிடல், உரிய நேரத்திற்கு செய்து முடிக்கும் பாங்கு, எந்த காரியம் நடக்க யாரை அணுகுவது என்று அசத்தினாலும் அவர்களது குடும்பத்தைத் தாண்டி இந்தத் திறமைகள் வெளியே வருவதில்லை.

இதையெல்லாம் எதற்குச் சொல்கிறேனென்றால், 'மயில்' விஜிராம் ஒரு நல்ல ஐடியாவுடன் வந்திருக்கிறார். அம்மாக்கள் வலைப்பூவில் சொல்லியிருப்பதை இங்கே பகிர்ந்துக் கொள்கிறேன்!


”பதிவுலக நண்பர்களே!!

நம் இந்த பதிவுகளின் மூலம் எத்தனையோ கருத்துகளை பரிமாறிக்கொள்கிறோம், விருப்பு, வெறுப்பு, சந்தோசம், மறுப்பு, கோபம் எல்லாமே. வெறும் கருத்து பரிமாற்றமாக இல்லாமல் இதை ஏன் ஒரு முதலீடாக நாம் எடுத்து கொள்ள கூடாது?

என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்று புரியவில்லையா? ஒரு சின்ன தொழிலோ பெரிய தொழிலோ துவங்குவதும் வளர்ப்பதும் வாடிக்கையாளர்கள் தான், இங்கே நாமே வாடிக்கையாளராக இருக்கலாம், நாமே முதலாளி என்றும் ஆகலாம்.

இந்த பதிவுலகில் எத்தனை பேர் இருக்கிறோம்? நமக்கு எவ்வளவோ தேவைகள் இருக்கும், துணிகள், பாத்திரங்கள், கல்வி பற்றிய அறிவுரைகள், வழிகாட்டுதல், பங்கு சந்தை பற்றிய விபரம், வீட்டு மனை, திருமணம், இன்னும் பல பல...

நாம் அம்மாக்களின் வலைப்பூவில் இருந்து ஒரு தொழில் அல்லது நிறுவன வலைப்போவை உருவாக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். என் ஐடியா இது, உங்கள் கருத்துகளை அறிந்த பின் மட்டுமே அடுத்த கட்டம் பற்றி விவாத்திக்க வேண்டும்.

ஒரு event management கம்பெனி ஆரம்பித்தால் என்ன? அதற்கு தேவை நெறைய தொடர்புகள், புதிதாக யோசிக்கும் தன்மை, பேச்சு திறன், திட்டமிடல், குறித்த நேரத்தில் செய்து தருதல் போன்றவை. இதற்கு நாம் பெரிதாக பண முதலீட்டு தேவை இருக்காது. கம்ப்யூட்டர் மற்றும் நெறைய ஆட்கள் தொடர்பிருந்தால், அந்தந்த ஊரில் நாம் செய்யலாம்.

ஒரே பெயரில் ஒரு கம்பெனி ஆரம்பிக்கலாம், அதில் யார் எந்த ஊரில் இருக்கோமோ அதை கிளைகளாக கொள்ளலாம், புதிய பொருள் அறிமுகம், சிறிய மற்றும் பெரிய நிறுவன நிகழ்ச்சிகள், கல்லூரி கலை நிகழ்ச்சிகள், பேஷன் ஷோ, குழந்தைகள் பிறந்த நாள் விழா, இன்னும். வேலைக்கு ஆட்கள் என்பது நெறைய மாணவர்கள் பகுதி நேரமாக வேலை பார்க்க கிடைப்பார்கள். முதல் ஒரு வருடம் நாம் லாப நோக்கு இல்லாமல் உலத்தல் கண்டிப்பாக பெரிய அளவில் வளரலாம். event management என்பது மட்டும் இல்லாமல் ஒரு HR, என்றும் கூட விரிவு படுத்த வாய்ப்புள்ளது. கண்டிப்பாக நம் வலையுலக நண்பர்கள் அனைவரும் உற்சாக படுத்துவார்கள், வாய்ப்புகளும் தருவார்கள்.

உங்கள் கருத்துகளை ஆவலுடன் எதிர் நோக்குகிறோம்.
www. ojasvi.co.in - பார்வையிடுங்கள், அல்லது info@ojasvi.co.in , மெயில்பண்ணுங்கள், அல்லது சந்தன முல்லையின் மெயில் முகவரிக்கு உங்கள் கருத்துகளை அனுப்புங்கள்.”

நாங்களும் இந்திராநூயிக்களும்

வேலைக்கு செல்லும் தாயாக இருப்பது, கொஞ்சம் கடினமானதுதான்.
எனது அம்மாவும், அம்மாவின் அம்மாவுமே ”வேலைக்கு செல்லும் தாய்”
இனத்தை சேர்ந்தவர்கள்தாம்! எனது அம்மா, இன்னும் பணியிலிருக்கிறார்.
எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாள் முதல் வேலைக்கு சென்றுக் கொண்டிருக்கிறார்.
ஆனால், எனக்குத் தேவையான போது (அதாவது, நான் பள்ளியிலிருந்து வரும் நேரம்) வீட்டில் இருந்திருக்கிறார். ஒரு நாளும்,நான் தனித்து விடப்பட்டோ அல்லது வேறு யாருடனோ(வேலைக்கார ஆயா) இருந்ததில்லை, நான் இப்போது பப்புவை விடுவதைப் போல!! அதே போல எனது தாயும் இருந்ததில்லை, ஏனெனில், எனது பாட்டி,
பிள்ளைகள் பிறந்ததும் வேலையை விட்டுவிட்டு, அவர்கள் வளர்ந்து தன்னை தானே
கவனித்துக் கொள்ளும் வயது வரை வீட்டில் இருந்து, அதன் பின் வேலையை தொடர்ந்தார்.
அவரது காலம் அபப்டி. மேலும் வேலையும் சுலபமாய் கிடைத்தது ஒரு காரணமாய் இருக்கலாம். ஆனால், அவரகளது வேலைப் பளு, வேலைக் களம் வேறு.
அதையும், எனது வேலைப் பளுவும் ஒப்பிட முடியாதுதான்!
ஏனெனில், அவர்களது ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்தில் சென்று, வீடு திரும்புபவர்கள்.
எங்களுக்கு உடல்நிலை சரியில்லாத போது, மதியம் வீடு வந்து செல்லக்கூடிய வசதி அவர்களுக்கு இருந்தது! மாலை ஆறு மணியிலிருந்து எங்களுடன் செலவழிக்க அவர்களிடம் நேரம் இருந்தது. உணவு தயாரிக்கவும்,ஒன்றாக அமர்ந்து உணவருந்தவும், பொறுமை இருந்தது! ஆனால், எனக்கோ ஆபீஸ் போக குறைந்தது அரைமணி நேரமாவது ஆகும்.
வேலைப் பளுவைப் பொறுத்து வீடு திரும்புவது 7 மணியோ 8 மணியோ ஆகலாம்!!
பப்பு தூங்குவதற்குள் வீடு வந்து சேர்வதே, என்னைப் பொறுத்த வரை மிகப் பெரியக்
காரியம்!!

ஒரு சில அதிர்ஷ்டசாலிக்களுக்கு அம்மாவோ அல்லது மாமியாரோ
கூட இருந்து பார்த்துக் கொள்ளக்கூடிய வசதி இருக்கும். அதற்கேற்றவாறு அதன் நிறை குறைகள் இருந்தாலும், பிள்ளை வேறு யாருடனோ இருப்பதற்கு, நமது உறவினரிடம் இருப்பது எவ்வளவோ பாதுகாப்பானது அல்லவா! அதற்காக எனது குழந்தையை வெளியூர்களில் இருக்கும் அம்மாவிடமோ, மாமியாரிடமோ விட முடியாது!! அப்படி விட்டு விட்டு வாழும் வாழ்க்கையில், என்னைப் பொறுத்தவரை அர்த்தமே இல்லை! குற்றவுணர்சியே என்னைக் கொன்றுவிட போதுமானது, அந்நிலையில்!!எனது குழந்தை எனது பொறுப்பில் இருப்பதுதான் சிறந்தது!! ஆனால் வேறு வழியில்லாமல், அவ்வாறு விடும் தாய்களையும் நான் அறிவேன்!!

இன்னும் ஒரு சிலரையும் நான் கடந்து வந்திருக்கிறேன்...தனது பிள்ளைக்காக தனது
கேரியரை தியாகம் செய்தத் தோழிகள்! இவர்கள், அந்த முடிவுக்குத் தள்ளப்பட்டார்கள் என்றுச் சொல்வதே சரியாக இருக்கும். ஏனெனில்,கனவுகளோடு படித்து,ஆசையாய் உருவாக்கிய கேரியர் (career)ஐ, விட்டு விட யாருமே விரும்பமாட்டார்கள். ஆனால், பெரும்பாலும், அந்த முடிவை பெரும்பாலும் பெண்கள்தான் எடுக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஒருசில வருடங்களில் குழந்தை வளர்ந்து தன் வேலைகளை தானே பார்த்துக் கொள்ளும் பட்சத்தில், அவர்களுக்கு இதிலிருந்து சற்று ஓய்வு கிடைக்கலாம். ஆனால், அவர்களது மறுபிரவேசம், விட்ட இடத்திலிருந்து தொடர்வது எனபதுச் சற்று கடினம்தான், ஐ.டி-ஐ பொறுத்த வரை. ஒரு சில கம்பெனிகளில் வாரத்தில் சில நாட்கள் வீட்டிலிருந்து வேலை செய்யும் முறை இருப்பதனால்,நல்ல உதவியாயிருக்கிறது!!


பெரும்பாலானவர்கள், என்னைப் போல, ஒரு வேலைக்கார ஆயாவிடம் குழந்தையை விட்டு, அல்லது குழந்தைகள் காப்பகத்தில் காலையில் விட்டு விட்டு, பின்னர் வீடு திரும்பும்போது அழைத்துச் செல்வது!! ஏதோ ஒரு ஆய்வில் போட்டிருந்தார்கள், ஒரு நிலைக்கு மேல் பெண்கள் நிர்வாக ஏணியில் வளர்வதில்லை, மாறாக ஆண்கள் மட்டுமே வளர்ச்சியடைகிறார்கள் என்பதாக!!திடீரென வராமல் ஏமாற்றும் வேலைக்கார பெண்கள், தான் ஆபீஸ் சென்றாலும் குழந்தை சாப்பிட்டதா என வேலைகளினூடே கவலை,எந்த ப்ராக்ஜட்டில் தூக்கிப் போட்டாலும் சலிக்காமல் பச்சோந்தியாய் கொடுத்த வேலைக்கு தன்னை புதுப்பித்துக் கொள்வது இந்த டென்ஷன்களின் மத்தியில் கொடுத்த வேலையை ஒழுங்க்காக செய்துவிட்டு நேரத்திற்கு வீட்டிற்கு சென்றாலே போதும் என்றுதான் தோன்றும். இதனாலேயே, எனக்கு மேலாண்மை நிர்வாக வேலை வேண்டாம், ஆனால் டெக்னிக்கல் சைடில் மட்டுமே இருந்தால் போதும் என்று முடிவெடுக்கிறவர்களும் இருக்கிறார்கள். என்னுடைய நிறைய சீனியர்கள் அப்படித்தான்!!ஏனெனில் இந்த மாதிரி முடிவெடுக்கும் நிலைக்கு அவர்க்ள் வரும்போது, குறைந்தது 6 வருடங்கள் எக்ஸ்பீரியன்ச் இருக்கும். அப்போதுதான், லீட் மாதிரியான பதவிகள் கொடுக்கப்படும்! (கம்பெனியைப் பொறுத்து
ரோல்கள் மாறுபடலாம்!!)


ஏனெனில், ஒரு பெரிய கப்பெனியின் ceo போஸ்டில் இருக்கிறேனென்பதைவிட, புத்திசாலியான, ஒரு நல்ல பொறுப்பான குழந்தையை வளர்த்திருக்கிறேன் என்பதே நான் மட்டும் இல்லை பெரும்பாலான பெண்கள் விரும்பும்/எடுக்கும் முடிவாக இருக்கும் ,
வேலையா குழந்தையா என வரும் போது!


மெட்டர்னிட்டி லீவ் எடுத்தால் ஒரு சில கம்பெனிகளில், உங்களில் அடுத்த பதவி உயர்வு பாதிக்கப் படக்கூடும்!! எவ்வளவு அபத்தமாக இருக்கிறது? மேலும், என் அம்மா கால்த்தில் 6 மாதங்களாக இருந்த மெட்டர்னிட்டி லீவ், இப்போதெல்லாம் 90 நாட்கள்தான், அதாவது 3 மாதங்கள்!! மேலும் நமக்கு ஈ.எல் இருந்தால் எடுத்துக் கொள்ளலாம், அதுவும் 3 மாதங்களுக்கு மிகாது. ஆனால், இந்தக் விடுப்புக்காலம் பதவியுயர்வுக்கு கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளப்பட மாட்டாது!!

இதில், யாராவது இந்திரா நூயியையோ அல்லது பத்மஸ்ரீ வாரியரையோ ஒப்பிட்டாலோ அல்லது
உதாரணம் காட்டினாலோ, எப்படி அவர்கள் அந்த உயரத்தை எட்டினார்கள் என்று கேட்பதை விட, அவர்கள் வீட்டை,குழந்தைகளை யார் மேனேஜ் செய்தார்கள் என்றே கேட்கத் தோன்றுகிறது!! ஆனால், வீட்டையும்,குழந்தையையும் தானே நிர்வகித்துக் கொண்டு, வேலையிலும் வளர்ச்சியடைந்துள்ளவர்கள் யாரேனும் இருந்தால் காட்டுங்கள், ரோல்மாடல் தேவைப்படுகிறது எனக்கு!!



நீங்கள் அன்றாடம் அலுவலகத்தில் சந்திக்கும் உங்கள் பக்கத்து க்யூப் பெண்களின் புன்னகைக்குப் பின்னால் இருக்கும் வாழ்க்கையும், பிரச்சினைகளும் இதுதான்!!