mAD : Billion hearts beating

முன்னால் சென்ற பஸ்ஸின் விளம்பரபலகை எனது கவனத்தை ஈர்த்தது. யூனினாரின் “சாதிக்க நிபந்தனைகளே இல்லை” பார்த்து பார்த்து ”என்ன நிபந்தனையோ” என்று புரியாமல் போரடித்தது போக இப்போது இவை.

Billion hearts beating என்ற விளம்பரம்தான் அது.

அநேகமாக ஏதாவது ஒரு மருத்துவமனையின் ஹெல்த் செக்கப் ஆக இருக்கும். அதன் வாசகங்களும், அதனைத் தொடர்ந்து எழுந்த எண்ணங்களும் விளம்பரத்தைப் பற்றிய மற்ற விபரங்களை என் கண்களிலிருந்து மறைத்துவிட்டது.

அதிலிருந்த வாசகம் இதுதான் “I pledge to quietly eat all the veggies my wife puts in my plate” . அதை சொல்வது போல அருகில் ஒருவர் நின்றுக்கொண்டிருக்கிறார்.

அவரது மனைவி சொல்வது போல ஏதாவது இருக்கிறதா என்று தேடினேன். ஒன்றும் காணோம். ( பஸ்ஸின் இடப்பற்றாக்குறையும் காரணமாக இருக்கலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.)

அதைப் பார்த்ததும் எழுந்த முதல் எண்ணமே,

ஏன் அவரது மனைவிதான் அவருக்கு பரிமாறவேண்டும்?

அல்லது, மனைவிதான் கணவனை பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பது போல - மனைவிதான் கணவனது உடல்நலத்துக்கு பொறுப்பு என்பது போல எண்ணத்தை விதைக்கிறார்கள்?

”என் தட்டில் காய்கறிகளை அதிகமாக எடுத்துக்கொள்வேன். எடுத்துக்கொண்டதை முழுவதுமாக நான் உண்பேன்” என்று ஏன் கணவரால் உறுதி கூற முடியவில்லை?

அதற்கு பெயர் அன்பு என்றெல்லாம் சொல்ல மாட்டீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். ஏன், அன்பற்ற வாழ்க்கை வாழும் பல குடும்பங்களிலும் மனைவிகளே கணவனுக்கு பரிபாலனை செய்வதை கண்டிருக்கிறேன்.

மனைவி கணவனுக்கு பரிமாறுவது அன்பு என்று சொல்வீர்களானால் கணவன் மனைவிக்கும் அல்லவா பரிமாற வேண்டும்?

எப்படி காய்கறிகளை உண்டால் உடல்நலத்துக்கு நல்லது என்பது மனைவிக்கு தெரிகிறதோ அதேபோல கணவனுக்கும் அல்லவா தெரியவேண்டும்?

மனைவி வேலைக்கு போகிறாளோ இல்லையோ அதை விடுங்கள். வேலைக்கு போகும் பெண்ணை போலவே வீட்டிலிருக்கும் பெண்ணுக்கு ஓய்வு ஒழிச்சல் இல்லாமல் வேலைகள் இருக்கிறது.

மாமா காலையில் 8.45 பஸ் பிடிக்க வேண்டுமானால், அறிவழகி அத்தை 5.30 மணிக்கு எழுந்துக்கொள்ள வேண்டும். மாமாவின் காந்திய கொள்கைகளினால் வீட்டில் காஸ் அடுப்பு கிடையாது. மிக்ஸி கிடையாது. எந்த வீட்டு உபயோகப் பொருளும் ‘ஆடம்பரம்'தான் அவருக்கு. முதல்நாள் மட்டும் என்றைக்காவது அபூர்வமாக வெங்காயம் உரித்துத் தருவார் மாமா. ஊதுகுழலை ஊதியபடி கண்களை இடுக்கிக்கொண்டு சாணம் மெழுகிய அடுப்போடு மல்லுகட்டிக் கொண்டிருப்பார் அத்தை.

பக்கத்தில் பம்ப் ஸ்டவில் வேகமாக வேக வேண்டிய வட்டிலையும் கவனித்தபடி. அதிகாலையில், வாசலில் சாணம் தெளித்து கோலம்போட்டபின் சமையலறைக்குள் அத்தை நுழைந்தால் மாமாவும், பிள்ளைகளும் இட்லியோ தோசையோ சாப்பிட்டு, மதிய உணவை கட்டி எடுத்துக்கொண்டு பள்ளிக்குச் சென்றபின் கழுவ வேண்டிய பாத்திரங்களுடன் ஒன்பதரை மணிக்குத்தான் வெளியே வருவார்.

நடுவில், மாமாவின் இஸ்திரி போட்ட சட்டை எங்கே போயிற்று, அல்லது சட்டைக்குள் இருந்த பில்கள் எங்கே என்பனவற்றிற்கும் - “அம்மா, அட்டை போட்ட கணக்கு புக் எங்கே” ”அவன் என்னோட சைக்கிள் சாவியை ஒளிச்சு வைச்சுட்டான்” என்று சகலத்திற்கும் அத்தைதான்.

காலை உணவோடு மதிய உணவும் தயாராகி அனைவரும் கிளம்பிவிட, துணிகளை ஊறவைத்து கிணற்றில் நீர் இறைத்துவிட்டு பதினோரு மணிக்கு மேல் மிச்சம் மீதி இருப்பதையும்,முந்தைய நாள் மீந்ததையும் எடுத்துக்கொண்டு சாப்பிட அமர்வார். அல்லது சாப்பிடுவதாக பேர் பண்ணிக்கொண்டு!

தேவையான காய்கறிகளை அவர் உண்கிறாரா? அவரது வேலைக்குத் தேவையான சக்தியை பெறுமளவு ஊட்டச்சக்தியும் சமச்சீர் உணவும் அவர் உட்கொள்கிறாரா? இதையெல்லாம் பார்த்துக்கொள்ளவும் பரிமாறவும் ஒருவரும் இல்லை.

அதன்பின் நாள் முழுவதும் -மாடுகளை பார்த்துக்கொள்ள, கூடத்தை ஒற்றை ஆளாக பெருக்கித்தள்ள, தோட்டத்தை சுத்தம் செய்ய, மாலையில் திரும்பவும் தண்ணீர் தெளித்து கோலம் போட்டு, காபி போட்டு,இரவு உணவை தயாரிக்க, திரும்ப பாத்திரம் கழுவி, சமையலறையை சுத்தம் செய்து...இவைநடுவில் ஊறுகாய்,வத்தல்,அப்பளம், முறுக்கு,அதிரசம்...

சொல்லப்போனால், சகலவித வீட்டு உபயோக பொருட்கள் இருக்கும் கீதா ஆண்ட்டிக்கு இதே கதைதான். மீதி இருப்பதை உண்டு ஒப்பேற்றி விடுகிறார்களென்பதை யாரும் மறுக்க முடியாது. அறிவழகி அத்தையோ கீதா ஆண்ட்டியோ...ஏன் நமது அம்மாக்களுமே இப்படித்தானே? இதை மறுப்பவர்கள் யாராவது இருக்கிறீர்களா என்ன?

இன்றைய நிலையில் கணவன் மனைவி இருபாலரும் வேலைக்குச் செல்கிறார்கள். சில வீடுகளில் கணவனும் சமையல் வேலைகளில் உதவி செய்கிறார். கணவன் மாலையில் ஜிம்முக்குச் சென்றால் மனைவி அதிகாலையில் செல்கிறார். இருவரும் சமச்சீரான உணவுகளை உட்கொள்ள திட்டமிடுகிறார்கள்.

ஒரு கல்யாணத்திற்கு சென்றிருந்தபோது கவனித்தேன். மணமேடையில் வாழ்த்திவிட்டு இறங்கி வந்த எல்லா தம்பதிகளிலும் - 40 வயதிற்கு மேற்பட்ட எல்லா பெண்களும் படிகளில் கைப்பிடியை பிடித்தபடி பக்கவாட்டில்தான் இறங்கி வந்தனர்.

ஏன்?

மூட்டுவலி.

கணவனது தட்டில் காய்கறிகளை நிரப்பும் பெண்களின் நிலை இதுதான்.

” எனது மனைவியின் தட்டில் பரிமாறி அவள் அத்தனை காய்கறிகளையும் உண்ணுமாறு பார்த்துக்கொள்வேன்” என்று ஏன் அவரால் உறுதி எடுத்துக்கொள்ளமுடியவில்லை?

அப்படி சொல்பவரை படம் பிடித்து போட எது தடுத்தது?

நேற்று அண்ணா சாலை வழியாக கடந்து வரும்போது கண்ணில் பட்டது அதே விளம்பரம். இந்த முறை, அவரது படத்துக்கு பக்கத்தில் ஒரு பெண்ணின் படம். அந்த பெண் சொல்வது போல அமைந்திருக்கும் வாசகம் :

”I pledge to get off my bus a stop early and walk ”


” கணவர் எனது தட்டில் வைக்கும் காய்கறிகள் அனைத்தையும் உண்பேன்” என்று உறுதிகூறுவது போல ஒரு பெண்ணின் படத்தை போட முடியவில்லையே, ஏன்?

பெண்கள் எப்போதும் caregivers-தான் என்ற எண்ணத்தை பதிய வைக்கிறார்களே, ஏன்?

Times are changing...better change now!